장음표시 사용
71쪽
re Atlieorum, ut λ ω, sui. λεξιν, prael. comm. λε λε- Attice λελοχα, Ionice λελογα. Paenultima praesentis a. mutatur aliquando in η. aliquando servatur: ut Θαλλω germino, τεθηλα: ψαλλαν cano, Et αλια : ει in οι ut πείθω persuadeo, πελιξα:αι in η, ut φωνω appareo, πέφηνα. Quaedam verba videntur mutare et praesentis etiam in O: ut βαλλω jacio, βέβολα , πραθω patior, πεπονθα λαγχανω sortior, sed haec praeterita rectius deducuntur ab obsoletis praesentibus βελω, pro antiquo πεθω, ληχυ pro antiquo λεχω: ideoque sequii
tur regulam primo loco positam in his exceptionibus. Praeteritum plusquam-perfectum vulgo Medium , sed Ionicum appellandum. Formatur a praeterito perfecto Ionico, mutando α in ειν, et praeponendo ε , si verbum incipiat a simplici
consonante, vel a muta cum liquida: ut τετυπα, ετε-
MODI RELIQUI, et participia pendent ab IndicatI
VO, tempora similia a suis similibus. Praeteritum persectum ubique servat augmentum, Α - ristus vero extra Indicativum abjicit.
IMPERATIVUS non habet primam personam: .caret etiam Futuro, ut et Subjunctivus; sed pro Futuro
est Αoristus. Imperfectum antiquum ultimam gravat 3 ut et εἰ sed Attici acuunt quinque , ελθε, venio: ευρί, invenit et GH, dieito: λαβε , accipito: ιδε, Videto: quum communiter dicant ελθε, ευρε, εαι , λαβε, ἱλ.
OPTATIVUS pro nota propria habet ubique in pin
nultima οι; at in Aoristo activo et passivo αι. Usitatissimus est Aoristus A licus: apud Atticos antem maxime in secunda et tertia singulari, et tertia plurali. Formatur ab Aoristo ejusdem Modi, mutando ἀιμι in εια : ut τύψαιμι, τυψεια.
UBJUNCTIVUS pro nota propria habet η et M , In secunda et tertia singulari diphthongum impropriam η : in duali et plurali tantum vocalem η . INFINITIVUS desinit in ει vel in αι - .PARTICIPIA maseulina et neutra pertinent ad te tiam declinationem simplicium, seminina ad primam.
72쪽
46 di Rerbo Passivo. Verbum Bautonum vocis Passimae inflexami
aecundum cognata Tempora. Modus Indicativ I.
P. ε τυυμεθε ετετυφθε τετυμμενοι ἔσαν .msis Imperativus. Praesens et Praeteritum imperfectum.
Aoristus. τυψαι τυ απειν. Verberator ra. τυψασθον τυψάσθων. τύψασθε τυψάσθωσαν. Praeteritum perfectum et plusquam-perfectum . . τετυφθω. Verberatus
73쪽
Modus Optati us. Praesens et Praeteritum imperfectum . είθε , utinam
Praeteritum perfectum et plusquam-perfectum. S. c τετυμμενος είην Mης ει u Verberatus D. c τετυμμένω είητον ειό ν essem, P. ιτετυμ ελενοι εἴηρον ει τε Mησαν vel fuissem Modus SubiunctiΣus. Praesens et Praeteritum imperfectum. εἀν, quum.
P. τυ ψεεθα τi ψησθε τυψωνται. fuerim. Praeteritum perfectum et plusquam- perfectum. S. e τετυ- - ῶ ῆς η. Si merberaetus D. Jτετυμμενω ῆτον . ητον. essem, P. c. τετυμμένοι ἀμεν ῆτε ωM . vel fuissem .
Praesens et Praeteritum impers. τυ-σθαι. Futurum τυ εσξω. Aoristus τυψασθαι Praeteritum per . et plusquam pers. -υφθαι. Participium . Praesens et Praeteritum impersectum.
74쪽
praesens sormatur a praesenti activo, mutando a la
Secunda persona singularis praesentis, sicut et Futu ri, proprie desinit in ισαι tam in verbis Barytonis, quam in Cireumflexis; ut φάγεσαι, comedis, καυχάεσοαι gloriaris, sed Ionice sublato ae desinit in εαι; φαγεαι, καυ- χάεμι, deinde Attice et communiter facta crast in , Φαγη, καυχῶ; quandoque in ει, quae terminatio Attica antiquitus obtinuit, et adhuc servatur etiam communiter in hisce quatuor, βου ει vis, οίει putas, όψει vi- ldebis, tia, et facta crasi ει es. In modo Subjunctivo Pro εσαι est ησαι, quae eodem pacto vertitur in ηαι, deinde in s. Secunda persona singularis Praeteriti impersecti modi Indicativi et Imperativi proprie est τυ τε , deinde IO-nice τυ τεο, Attice et communiter τλτιυ. Eadem Ve To persona Aoristi modi Indicativi est ετύφισο, 1onice ετύψαο, Attice et communiter ετύψω. In modo optati-
Praeteritum imperfectum Praeteritum imperfectum formatur a praesenti, mu'tando μαι in μην , et praeponendo augmentum, vel 3 praeterito imperfecto activo, mutando ον in ομην, ut ι
75쪽
yadem est ratἱo augmentorum in Uerbis passivis, quae ἰn activis , non solum in Bamtonis, sed etiam in Cimcumfexis , et in verbis in μι. De Aorlatis et Futuris passivis. Grammatio; vulgo statuunt, coristum se num formae passivae deduci ab aoristo secundo activo; sed quemadmodum in verbo activo ostensum jam a nobis est, aorιstum secundum activum esse Neri nominis imperfectum ortum ex antiquo et obsoleto plerumque praesenti ita certum habemus tam aoristam secundum, quam primum esse veri
nominis tempora imperfecta a verbis obsoletis τυπημι et τυφθημa deducta, ac propterea conjugandos esse ad normam praeteriti imperfecti verborum in μι, ut, quemadmoduma τίθημι fit imperfectum ετιθην , ita a τυπυμι fiat ετυ- πην, a τυφθημι vero ουφθην. Hi aoristi licet gaudeant forma activa, et plerumque etiam activa significatione, tamen aliquansi passive usurpantur et binc factum est, at ad verba passiva , licet passivam terminationem non habeant , a grammaticis amandati fuerint.
Tria vero futura passiva, quae vulgo futurum primum et secundum et paulo post futurum appellantur, nihil imrer se significatione differunt, sed sunt tempora futura
formae et significationis passivae, quae oriuntur ex vem his obsoletis τυ εω , τυ πεω et ita ut futurum , passim a grammaticis primum appellatum , sit a τυ Θέω,
ot paulo-postfutarum ortum habuerit a verbo sonice reduplicato τετυπω ex quo futurum activum τετύψαι, unde pa oitum τετυψομαι. Quoad flexionem vero per perSonas et numeros, eadem est is his futuris ac in Iraesenti in omniabus modis. Huc tamen retrahendus est ille coristus, quI communiter secundus formae mediae dicitur, qui formatur ab a risto secundo, sive potius ab antiquo prae erito imperfecto actiTO, mtitando scilicet ιν in ομο, ut ab έτωπον Crimπόμην. Huc etiam retrahendum est futurum vulgo appellatam arcunsim formae mediae, quod formatur a futuro activo, et communiter futurum secundum appellatur, mutando ia
76쪽
crasin νευμαι pro νεο μαι ibo. Futurum a Formatur a futuro activo vertendo ω in ομαι : ut
observationex. Hujusmodi futurum plerique grammatici vocarunt futurum medium, quia aliquando verθι m dii signifationem habet: sed quum saepissime passive usurpetur, quemadmodum in praefatione demonstravimus, quumque praeterea passivam semper habeat termιuatιο- em, necessarium esse duximus, huc illud retrahere. Verba, quorum obaraeteristica est figer' siqui , quaeque ideo in futuro aetivo desinunt in ῶ circumflexo, ut rufuturo passivo desinunt in Oῆma; σπελλω mitto, στελο στελου rata. Idem dicendum de futuro Attico: υβρι Les coη- tumelia afficio , υβριῶ, υβρμυμαι
Formatur ab aoristo activo, vertendo et in αμην, in
observatio. Etiam hic soristus vocatur a grammaticis oristus primus medius, quod aliquando verbi medii s gnificationem induat: nos vero iisdem de causis, quιbus futurum primum medium formae passivae tribuimus, hunc etiam aoristum eidem formae aludicamus. Praeteritum perfectum. Formatur a praeterito perfecto activo, mutando na
Observationes Si fuerit in puram, passivum eritin μμαις ut τλυφα, τετυμμι: si in impurum, erit in μαις ut τετερφα, τετερμαι - . Si fuerit in passivum erit in γμαι, ut λελεχα,
Si fuerit in vi , sed a praesenti in δαν, ταν, θω, Θ,
77쪽
Excipiuntur quaedam praeterita, quae licet habeant paenuItimam longam, adsciscunt err ut ηκουσμαι, ab ἀ-MA, audio, κεκλεισμαι a κλείω Claudo, εγνωσμαι a γνιωcognosco, κεκελευσμαι R κελευω jubeo , aliaque permulta. Excipiuntur etiam quaedam alia, quae, etiamsi habeant paenultimam brevem , non admittunt ut i ρο- μιω ab αρ- aro, δε- M a δέω ligo: a quo tamen ve . bale δεσμος vinculum . Verba quae in praκerito activo Verrerant κ in γ, revocant illud in praeterito passivo, sed ante μαι propter euphoniam mutant in μ, Attice vero in σ: ut Aa , πιφαγ ι, πεφαμμαδ, Attice πεφασμM. Quaedam ex ε paenultima praeteriti activi abjiciunta in paenultima praeteriti passi Vi ut φυνγω, fugio, π- ειυχα, ωί λγμM τεγχω fabricor, τε υχα , τετυγμαι. Disyllaba, quae mutant in perfecto activo ε in ο, trulud repetunt in praeterito passivo, ut πεμπώ mitto, πε4. πομφα, πεπεμμοπὲ κλεπι furor, κεκλοφα, κεκλεμμου. Quae habent μ ita implicitum cum aliqua consona te, ut ex iis una syllaba efficiatur, mutant a in α σω στρεφον, Verto , - η φοι, - ἐστραμμm, Sed βρεχω rigo ,
βέβρεχα, βέMεγμαι. De terminatione personarum Praeteriti peffecti.
observationes. Secunda persona singularis desinit in Di, si verbum habeat characteristicam litteram labi lem, ut τετυψαι pro τετυ-σαι; in ξαι, si habeat palatinam, ut λελεξαι pro λελεγσαι Seeunda et tertia persona dualis, et secunda pluralis desinunt in Θον, sine ιν praecedentdi, si tertia singularis ante ται habeat litteram ur, vel κ, vel aliquam ex liquidis, et mutant tenues in Suas aspiratas: ut a τετυ- παι, λελεκται, έσταλτο fiunt τε τετυφθε; λε- λεχθον, λελεχΘεi έσταλθον , ε,ταλθε.
Tertia pluralis formatur a tertiae singulari , posit
78쪽
, ante ται purum, ut 3 νωμιπαι νενέμηνται 3 a κεκριται κεκρινται. . 'Si vero ται non fuerit purum, tunc tertiam pluralem circumloquimur per participium praeteriti temporis,
et verbum substantivum εισὶ Sunt, Ut a τετυπται τετυμμενοι εισι a λελεκται λελεγμενοι εισι.
1ones et aliquando elaam Attici torviant tertiam plura- llam a tertia 'singulari interserendo α ante ται, ut ἐψαλται, ε α λαται. Si Nero ται parum sit, praecedens diphthongias . vel vocatis, si longa sit, corripitur, ut rτε Θειται τεθεαται a pono . δεειλωται δεδηλοαται a Jii λύω ostendo. πεποινται πεποιε αται a ποιεω facio. Verum si tentiis praecedat, vertitur in suam aspirfram , ut τετυπται, τετυφαται Κέλεκται , λελε 'χαται . Si praecedat ex , in verbis, quae habent litteras τ, δ, θ, ζ, labjiciunt et assumunt litteram characteristicam pr. sentis 2 ut ηνυσται , δευταται ab ανυτω perficio ; ησται, δαται ab άδω cauo; πέπεισται, πεπει Θαται a.πει θω , eo suadeo ἰ πέφρασται, πεπραδαται a φραζω dico, quMi t men olim scribebatur φραδον, deinde φο αδσω , tandem Do rice .
Poteritum plusquam-perfectum. Formatur a praeterito perfecto, mutando μιαι in μrti et praefigendo ε, si praeteritum incipiat a consonante
Observationes. De secunda et tertia persona duali, et 'secunda plurali eadem servantur, quae de perfeci' praecidimus. Tertia pluralis desinit in ντι, si tertii singularis exeat in το purum; si desinat in το impuru*, circumloquimur per participium praeteriti. et verbus
substantivum ῆσαν erant: ut ετε τυπτο, τετυμ μ ενοι ἐσο
MODI RELIQUI formantur ab Indicativo, et tessi
pora a Suis temporibus. ΑΟRISTUS retinet ae in omnibus modis, praeterqΠλφin SubjunctiVo : ετυ ιαμην, τυδ αι , τυψαι μην, τvψε
PERFECTUM IMPERATIVI format secundam pς
79쪽
eesserit tenuis, mutatur in suam a Spiratam, ut ετιτυπτο, τετυφξω. Si autem ante το fuerit Vocalis, as
OPTATIVUS, ubi facta est circumloquutio in tertia praeteriti Indicati vi , circumloquitur praeteritum perparticipium, et verbum substantivum: sin autem non adhibenda sit circumloquutio , tune servandae sunt regulae sequentes.
Si ante μαι primae personae praeteriti passivi fueris i , convertitur in ut a νενεμ13Mαι, quod a νερον, distribuo,
i manet integrum, sed tamen longum hic, etiamsi breve fuerit in praeterito Indicativi: ut a κεκριμ.αει quod κρίνω, judico,
Eodem modo a τετοξευμαι, quod a τοξευω , jaculor,
Aliqui eamdem eircumloquutionem adhibent, quum pr teritum habet M. ut a λελυμαι, λελυμενος ει ην, sed Glii non admittunt, formantes λελυι ν, λελυijο-υῖο, λελπι τοι mel etiam, quod apud Homerum , λελυμην o λελυσμ sias λελυτι .
80쪽
εt De Mee MediasUBIUNCTIVUS adhibet in praeterito ei reumloquu
tionem, quoties adhibuit optativus, per participium praeteriti temporis, et verbum substantivum: ut
Ubi non adhibenda sit circumloquutio, ex omnibus Vocalibus ante μαι primae personae praeteriti Indicati Wi
Id quod etiam fit in verbis circumflexis, et in verbrs
Aliqui tamen velle videntur, omnia verba Baryloma in optativo et Subjunctivo eircumloquenda esse perparticipium et verbum substantivum . INFINITIVUS format praeteritum a secunda pluraὲI per laeti Indicativi, vertendo ε in αι, et paenultimam
PARTICIPIUM acuit paenultimam in praeterito , Ut τετυμμενος et antepaenultimam in reliquis temporibus ..
Vera verbi medii significatio diu ignota fuit erudi
tis, qui in eo tantum putarunt sitam esse hujus verbi Vim, ut alia tempora active, alia passive usurparentur, imo eadem aliquando tempora modo activa, modo passiva significatione gauderent. Omnium primus Κusterus aliique postea permulti rem acu tetigerunt, statuentes hujus verbi medii usum non solum consistere in simplici vel activa, vel passivae significatione, sed in vi quadam, quae inter utramque media e Sset νsive quae simul active, simul passive esset intelligenda, quaeque adeo reciproea appellari possit, per quam nimirum ipsi a nobis aliquid pati intelligimur, vel etiam ab altero, jussu tamen nostro ae voluntate vel permis