Godofredi Hermanni Opuscula

331쪽

322 DISSERTATIO loci, qui solus est, in quo μὶν pro ε dictum inveniatur, δ. 244. αυτον μιν πληγῆσιν ἀεικελίνσι δαμάσσας. de quo loco vide Apollon. P. I 4, 32. I 5, 27.

IX. Ἐγω αυτος, αυτος θω. Haec quidem de his locis, in quibus Pronomen αυ- τὰς reciprocam significatiotiem habet, eiusdemque personae est, cuius verbum. Iedia quaedam ratio inter hanc et illam, quum pronomen alius Perionae quam Verbum . est, in nominativo obtinet. In hoc genero si per-

τη τ. I 2I. Sin oppositio non tam Personarum est, quam quod ipse aliquis, non cum aliis, aut Per alios, aut quocumque modo talia mente concipiantur, aliquid faciat, αυτος Priorem. locum tenet. Iliad. o. 234. κειθεν δ' αυτος ἐγω φρασομου ἔργον τε επος τε.Sic π. 239. 1 1. 244. Odyss. 356 1. 508. τ. I. M. 263. m. I 13. 207. v. 35z. ω. 32I. 44 3. αυτος ἔγωγε la mn. rc 406. αυτὴ ἐγω Od. τ. 255. αυτῆ συ δ. 395. αυ- τος ουτος h. Μerc. 346. Mia denique ratio est illorum locorum, in quibus Pronomen de alia persona est, quam de qua verbum intelligitur. A qua disputatione segregandi sunt Ioci, in quiabus. singula Pronomina ad alia Verba reseruntur, ut Iliad. x. 242.

M εἰ μεν δῆ εταρον γε κελιυετε μ αυτον ἐλέσθω, quem lyciun attigit Apollonius p. I 4, 25. Sed quum

utrumque Pronomen ad unum Verbum refertur, Pronomen

Personale, ubi Personarum distinctione opus recto accentu praecedit: Iliad. e. 63.

332쪽

323 DE PRO NOMINE ΑΥΤΟΣ.

de quo loco disputat Apollonius P. I 2, 4. I S. seq. O. 226. αλλα τοδ' ἐμοὶ πολυ

scribendum sit. Quum vero aut nulla est Personarum distinctio, aut ei distinctioni ipsum nomen αυτος inservibpronomen encliticum nunc Post αυτος collocatur, ut αυτή. μοι Iliad. ε. 459. αυτω τοι ι. IS. Od. χ. 345. αυτω Οἱ β. I90. αυτον με ρ. s. αυτον σε 8I. 494. ω. 249. αυτ ν μνIliad. λ. III. nunc etiam Priorem Ioeum tenet, ut τοι αυτ a Iliad. ι. 42. τοι αυτῆ Od. 35. οἱ αυτω λ 65. OI αυ- τῆ Iliad. ι. 324. μ' αυτον ω. I98. Od. v. 3I5. σε αυτον Iliad. x. 388. Od. ι. 406.' Caeterum hic illic in hoc genere accentus iu dubitationem venit. Sic Iliad ρ. 687. scribendum videtur: .

μέν σε καὶ αυτον Oχμαι ειςOροωνταγιγνώσκειν , non ειεν σε. Neque recte legitur σοι αυτώ Iliad. s.

521. v. 342. ω. 310. Odyss. δ. 601. ε. I S. i. 39. 60. 58κ. 300. ρ. 583., quod vel formae σοὶ indicio, quae aliter τοὶ esse deberet, σοὶ αυτω scribendum, quemadmodum legitur Iliad. τ. I S. ip. 80. et ἐμοὶ αυτ η ν. 3. Falleretur, qui inclinationen, accentus Iliad. ω. 3IO. Od. ε.IST. x. 300. eo tueri vellet, quod in repetitione horum Versuum, Iliad. co. 292. ος τε οἱ αυτω, diserte testantibus grammaticis , et Od. a. I s. n. 344.-ο τέ μοι αυτή legitur: nam

333쪽

M DISSERTATIO

hic oppositio non est in pronomine Personali, sed in nomine αυτος, ut saePius, V. C. Iliad. ε. 458.

αυταρ επειτ' αυτω μοι επέσσυτο. Contrario modo aliquando etiam Pronomen Personale s lum oppositionem continet, ideoque rectum habet acce tum, ut Od. τ. Iss. οἱ, τοις τ αλλοις εταροις, οῖ α ι αυτω εποντο, δημοθεν αλφιτα δωκα. Illud non possum praeterire, Schaesertim, virum in rebus ogrammaticis accuratissimum, graViter tamen erraMe, quum in Tirahiodoro P. IS. V. 405. ederet: ως cupελεν τις Ἀργείων ἐπὶ σοῖσι rooις ολέσαι με και αυτ ν, quasi umquam με recto accentu dici Potuerit: v. eum adv. 408. Nemo enim huc trahi volet illud temere vexatum

ii μ' ἀναειρ ' ῆ θω σε, et si quae similia rePeriuntur.

X. Nec pronomsn per8Onale, neque αυτος , abund*e.

Sed haec duorum pronominum consociatio monet me, ut eriare ostendam eos, qui alterum horum pronominum, nonnumquam abundare apud Homerum putant. Fuerunt

quidem iam veteres grammatici in hac opinione, in iisque Apollonius Da scolus, vir excellentis iudicii, et nihil non sis diligenter ponderare solitus. Et hic quidem P. I 5. sic CeIvSet, Pronomen Personale abundare. At neque in his locis, quos ipse asseri, neque in caeteris, quos quis Pristiae sententia afferre possit, αυτός simplicis Pronominis loco esse, sed aliam quamdam Vim habere intelligetur, si quis accurate hos locos considerare volet. Notavi autem hosce: Iliad ι. 470.

334쪽

tionem cum solo nomine αυτω construendam esse, quasi

dicas, vigiles mihi circa me ipsum aderant; qui ιibi comites tecum ipso profecti erant. Nam ut in altero loco haec subest sententia, tu et ipse in ilia expeditione fuisti, et socios tecum habuisti, ita in priore loco hoc dicit: vigiles mihi accubabant, ita ut ipse in medis e rum essem. Iliad. τ. ITS. καὶ δε σοὶ αυτ η θυμὰς ἐνὶ φρεσὶν ιλαος εστω 'i. e. tu etiam ultro te facilem praebe. Eodem modo Od. e. I90. Oυδε μοι αυτῆ

θυμῆς ἐνὶ στηθεσσι σιδήρεος, ἀλλ' ἐλεῆμων'

ultro misericors sum. Iliad. τ. I92.

σοὶ δ' αυτβ τοδ' ἐγων ἐπιτέλλομαι. Hic Primo adspectu, quia Praecessit, αυτ μιμνέτω, μίμνετε δ' ἄλλοι πάντες, dicendum fuisse via

debitur σοὶ δἐ sine αυτω. Verum quum Agamemnon et in Principio alloquatur Myssem. et totam orationem ad hunc conVertat, recte se habere αυτβ intelligitur, ut quod relationem ad superiora contineat, hoc modo: recte dixi

sti: itaque tu ipse dona Achiilli apportes, caeteri hic mariea M. Iliad. φ. 2 3. ἡ δ' ἐκ ριζων ἐριπουσα . 60 κρημνον ἄπαντα δίωσεν, ἐπέσχε ει καλα ρεεθραο ισιν πυκινοῖσι, γεφυρωσεν δέ μιν αυτον.

Ineptissima sunt, quae ad hunc Iocum Eustathius proseris. I 235, 22. Hoc dicit poeta: arbor revia et undas μα- mandri ramis obtexit, et Umm tamquam ponte pervium reddidit. Eodem in Iibro v. 318. , κἀδ δέ μιν αυτον εἰλοσω φαμάθοισιν, ἄλις χεέλαδος περιχώας, μυρίον

335쪽

sic enim haec legi atque interpungi suadet usus Poetae, atque ita etiam Apollonio placuisse Puto, qui P. I 5 , sia. ut ostenderet μὶν abundare, nihil amplius attulit, quam καδ δέ μιν αυτον ειλυσω ψαμάθοισιν. Ne hic quidem quidquam abundati Nam hoc dicit: et arma sius obruam timo, et ipsum. Iliad. x. 82. Ἀκτορ, τέκνον ἐμον, ταδε τ' αιδεο καί μ ἐλέησον αυτήν, et mammae, quaE te nutriit, et mei ipsius misσEre.

Ei 3 6. αἰ γάρ πως αττον με μένος και θυμῆς ἀνείηῶμ' ἀποταμνομενον κρέα ἔδμεναι. Oraverat Hector, ne canibus se praedam fieri sineret Achilles: itaque hic respondet, utinam ego ipso te canum more dilaniare possem. Et 35I. Ουδ' ει κέν σ' αυτον ἐι σασθαι ἀνώγοι

αρδανίδης Πρίαμος.

nec si multo maiorem pro te mercedein Offerrent, nec si tuum ipsius pom s auro aequari iuberet Priamus.

πλείονα ισασιν σεθεν αυτου μητίσασθαι. Hi, inquit, qui tecum certaturi sunt, inuog regσε non Greetius te ipso cauerit. to. I. εν δέ μιν αυτον ευρε.

olebat dicere, invenit eum, ipsum, et duos sodaleN: sed negligentius Pergii: ἔταροι ἀπάνευθε καθείατο, τω δε δυ Oιω, ῆρως Aυτομέδων τε Αἱ 'υάλκιμος, δρος Αρηος,

haec, non τω δε δυ' cito, usui poetae convenientior lectio est. Similis ratio est horum, versu 29. ' ῆ-ολωλας ἐπίσκοπος, οςτε μιν αυτ νήυσκευ, ἔχες δ' ἀλυχους κεδνὰς καὶ ν τια τέκνα 'hoc est αυτήν, καὶ ἀλοχους, τέκνα τε, et versu z32.

336쪽

quia sequitur: ῆ τις Ἀχαιῶν-απο πυργου. 608. φῆ δοιω τεκέειν, ῆ δ αυτηὶ γείνατο πολλους. Hoc in loco interpretationi inservit αυτη, quia ambiguum est i δί Aiobe Latonam duos peperisse aiebat, se ipsam

Μοnuerat Μinerva Telemachum, quid procis, quid Penelopa fieri deberet: tum addit, nunc te ipsum quia AE Cere oporteat, dicam. Quamquam hoc etiam sic intelligi potest: tibi soli, ut amico, ilicam: cuius generis S Pra assata sunt exempla. Deinde 305. σοὶ δ' αυτω μελέτω, καὶ ἐμεον εμπάζεο μυθων, tu vero et me aludi, et ipse prospice. g. 33. μοι δοκει εἶναι Oνομενος' ειθε οἱ αυτω Ζευς ἀγαθον τελεσειεν, ὁ τι φρεσὶν μενοινου. bonus est: ideoque et ipsi bene res succedat. r. 49. αλλα νεωτερος εστιν, ομηλικίη δ' ἐμοὶ αυτω,

mihi ipsi, qui haec dico. ' IIT.δ' επειτα κατώ φρένα καὶ κατἀ θυμόν, ε μιν αυτο, πατρος ἐάσειε μνζσθῆναι,

η στρ ωτ' ἐξερεοιτο. Fallitur Apollonius p. I 5, 32. μὶν abundare Putans. Sensus est: ἀeliberabat, utrum exspectaret, dum ille Mi Se, i. e. sponte, patris mentionem faceret, an prius eum interrogaret. IIT.οι περιναιετάουσιν, ἀνάσσονται δ' ἐμοὶ citi φ' respicit ad ante dicta: urbem ei dedissem earum, quibus ego ipse impero. 60I.

ιππους δ' εἰς 'Ιθάκ*ν ουκ ἄξομαι, ἀλλἀ σοὶ ἄμωἐνθάδε λείηνω ἄγαλμα tibi ipsi, qui eos mihi dare volebas. 653.

337쪽

328 DISSERTATIO ἔν δ' ἀρχον ἐνω βαίνοντ' ἐνοζσα,

Zεις ολεσειε βιζν, πρὶν sistiν πῆμα φυτευσαι, sic, non ἀλλὰ οἱαυτω, scribebant veteres grammatici, et recte quidem: V. schol. Ven. ad Iliad. m. 29 . Apolloii. P. I I, 32. Herodianum p. 270. in ed. Ald. a. 1512. Characem fol. 228. b. hic, inquit, prius, quam nobis perniciem paret, ipse pereat. Deinde pergit: ἀλλ' ἄγε μοι δοτε νῆα θοὴν καὶ εικοσ' ἐταίρους,οφρα μιν αυτον ἰοντα λοχήσομαι atri φυλάξω 'ut ei, qui nobis malum machininur, ipsi insidias Strua m. e. IIS. εἰ μη μοι τλαιζς γε, θεά, μέγαν ορκον Ομοσσαι,μη τι μοι αυτ ν πῆμα κακον βουλευσεμεν ἄλλο.Eadem verba repetuntur I 8T. Et Ilic quidem negari non potest, et αυτβ et ἄλλο abundare. Verum quod saepius in Homerica Ροesi factum videmus, hi versus ex alio loco, in quo omnia recte se habent, adsciti sunt, κ. 299. et 3 3. Ibi enim id agitur, ut ne Vbsses ipse quoque, ut socii eius, humana forma exuatur, aliove aliquo alliciatur malo. 2 T. . που δε μιν ευρες ποσις νυ οἰ εσσεται αυτῆς MInest hic aliquid malignitatis, quasi musicaa sibimet ipsi Potius, quam aliis, tam pulcrum hospitem invenerit. λ.

' . θάνατος δε τοι εξ αλος αυτω ἀβληχρὰς μάλα τοιος ἐλευσεται, quia sequitur:

ἀμφὶ δε λαοὶ

338쪽

αγνωστον τευξειεν, ἔκαστα τε μυθησαιTO ,

μιιν πρὶν ἄλοχος γνοίη, ἀστοί τε φίλοι τε, πρὶν πάσαν μνηστῆρας ουπερβασίην ἀποτῖσαι. Negligentius composita oratio hunc senSum habet: quo neque ipse Mysses patriam agnoscCret, neque, si a Mia

φράζεο δῆ, Μενελαε διοτρεφἐς , ορχαμε λαων, η νων τοδ' εφζνε θεὰς τερας, ηε σοὶ αυτω. tibi ipsi, ante cuilus aedes visa est aquiles. δ I.

. ἀλλά μοι αυτρο ἔργον ἀέξουσιν μάκαρες θεοί,

quia statim additurus est, εκ δ' ἄρα δεσποίνης Ου μώλιχον εστιν ἀκουσαι Ουτ' επος, Ουτε τι ἔργον.

ne ego quidem ipsa diu abero. Denique de illo exemplo, quod ex hymno Merc. 239. Proferri Posset, exposui in praefatione ad istos Iomnos p. 62. sed satis dictum est doprima significatione nominis αυτος, eiusque Variis usibus. XI. MAυτος Pronomen relativum. 'Og et L Aυτον meliticum. Proximum locum illa tenet significatio, qua hoc pronomen minore cum Vi Pronunciatum Pro Pronomine relativo usurpatur, ut sit, quod Latini per is, Germani per ceraeibe, vel per enclitica re, sie, es, significant. Nam quum αυτος, ut SuPra ostendimus, Droprie indicet hunc, de quo sermo est, facile intelligitur, duobus modis hoc seri posse, uno, ut hoc significemus, hic, neque citius, de qua significatione explicatum est; altero, ut simpliciter, omissa exclusione aliarum rerum, eum notemus, de

339쪽

ago DISSERTATIO

quo reliqua oratio est. Atque haec quidem significatio nihil habet, quod commemoratione dignum sit, Praeter

haec duo: primum, non inveniri eam in no nativo: quod non est mirum, quum Graeci ita abstinuerint usu Pronominis relativi in tertiae personae nominativo, ut etiam quae Propria sunt tertiae Personae Pronomina, nominativos ος

et ἴ prorsus amiserint: quorum ἰ ab Apollonio in Excerptis p. 5 T. 422. B. a scholiana Ven. et Victi ad Iliad. x. 410. ab Eum. Μ. p. 588, II. BI5, T. a Constantino

Lasc. de pronominibus, quem iam Μaitiairius de dialect. p. 262. I96. B. citavit, commemoratur, non alia tamen auctoritate munitum, quam .uno Sophoclis loco ex Amphiarao , qui locus et apud Apolloiuum et in scholiis Victi apud IIVnium ad Hom. vol. VIII. p. 332. iam vitiose scriptus legitur, ut, nisi ex melioribus libris, non videatur corrigi posse. mlburgius in indice ad E m. Μ. in V. ι etiam si addit, idemque facit Honius ad Hom. Vol. VI. P. 629. nescio quo auctore: quamquam illud video, pro ea forma Latinum is afferri Posse.

Alterum hoc esti Accusativum αυτον inclinare a

m centum contendunt grammatici, Apollonius de Untaxi Ρ.140. quem cum Hemdiano hac de re auctorem adhibet scholiastes Ven. ad Iliad. μ. 20 . tum Charax fol. 228. et Aelius Dionysius fol. 233. a. Graviter vero errat Neophytus, qui in commentariis ad quartum librum Tlieodori

Gazae Ρ. 822, 12. Apollomum ita intellexit, ac si is de

accusativo σφέας Ιοqueretur. Quae de accusativo αυτον tradunt grammatici, etiam in accusativos generis neutrius αυτο et αυτἀ quadrant, ut hi quoque casus inclinasse aC-

centum videantur. In Homero quidem Fr. Aug. Wolfius semel tantum istam inclinationem admisit, Iliad. μ. 204. quae, si ego recis intemretor grammaticos, locum habet etiam Iliad. r. 25. O. 43. a. 26s. Od. δ. IID. 34T. ι.

de solo isto loco, qui in duodecimo Iliadis libro est, monuerunt, id Ρropterea factum puto, quod hic solus locus alium sensum Praebet, si inclinatur accentus, quam si non inclinatur. Quamquam dubitari potest, an apud Home-

340쪽

ram saltem nusquam encliticum sit αυτον, quum is hoc Pronomen etiam in initio versus Ρosuerit, qui locus inclinationi accentus contrarius est. Intelligent Periit, cur, quum alii loci desint, etiam talibus hoc locis probari existimem, in quibus accentus etiam Propter aliaes caussas in- clinationem repellit. Sic igitur Odyss. gr. 369. ἔνα-έλοντες

et in hamno Apoll. 345.

Ουτε ποτ' ἐς θωκον πολυδαίδαλον, ώς το παρος περ αυτ γ ἐφεζομενη πυκινἀς φραζέσκετο βουλάς. Μinime omnium autem accentum inclinandum puto in illo sis ipso' loco, ad quem de ea re praecipiunt grammatici, Liad: μ. 20 . Verba Poetae haec sunt: ορνις γαρ σφιν ἐπῆλθε, περηοεμεναι με ιαωσιν, αδετος Σφιπετης, ἐπ' ἀριστερα λαον ἐέργων, φοινηεντα δράκοντα φερων ονυχεσσι πέλωρον, ζωον, ετ ἀσπαίροντα ' καὶ Ουπω λήθετο χάρ/ιζς. κοψε γάρ αυτον εχοντα κατἀ στῆθος παρῶ δειρήν, ωνωθεὶς ΟΠίσω. Ita accentum 4cribebant grammatici, eo fine, ut pronomene participio Pendere ac de dracone accipiendum esse intelligeretur: draco vulneravit aquilum, a qua ipse tenebrivire vide Wolfit praefationem Ρ. 50. At hoc poeta sic opinor dicturus fuisset, κόψεν εχοντα ε αυτον, quem admodum loquitur Odrss. ρ. 387. πτωχον δ' ovκ ἄν τις καλέοι, τρυξοντα . αυτον.

Quod quum non secerit, αυτον recto accentu esse, iΡSan que aquilam, quae dr conem tenebat, intelligi debere arbitror. Atque ut hic αυτο, dicit, quod recentio-

라틴어 텍스트