장음표시 사용
321쪽
Uide Odyss. 98. π. .251. 303. τ. 376. φ. 109. χ. 425. Hinc frequentissime cum deorum nominibus αυτος iurigitur: ut Iliad. g. 309. 827. R IGI. ε. 51. 338. 433. ι. 4 5. x. 329 μ. 2T. 234. 236. p. 58. 319. 5 54. o. 610. π.690. ρ. 178. 322. s. 3 I. p. 215. ω. 140. 360. Odrss. ce. 384. r. z6. δ. ISI. ζ. I 88. 1 139. μ. 38. ν. 323. 38TD 273. 310. 348. 35T. n. I97. τ. 396. v. 202. v. Id5.ω. 401. hymn. Ven. I52. Ab hac significatione non multum deflectit illa, qua id indicatur, quod ante alias res memorabile accidit, ita ut per vel aut adeo exprimi Ροssit, ut Iliad. μ. 429. , ubi Poeta multos Vulnerat Se
στεῶτο γα ρ ευχόμενος νικ)7σεμεν , ειπερ ἄν αυταὶ μυσαι ἀείδοιεν. Hino usurpatur etiam, quum quid quaesi de industria sic, neque aliter se habet: quod nos gleita vel gerado dicimus: Iliad. ν. G14.
Νon multum abludit illa ratio, quum hoc pronomen addita Praepositione συν celeritatis significandae caussa u Patur: Iliad. ι. I93. ταφων δ' ἀνορουσεν 'Aχιλλευς
l. e. Mat/m, ut erat, cum cithara: vide Schol. ad s. 392. Sic etiam ξ. 498. Od. ν. IIS. Idem quomodo sine ista praepositione dicatur, ostendi in dissertatione de ellipsi et Pleonasmo in Graeca lingua p. 164. Exempla apud Homerum inveniuntur Diad. 24. EIo. ι. 5 2. λ. 699. 4 v. 482. v. 8. Odyss. θ. IS6. II. v. 2Is. φ. 5 . tiri I.
Μοα 69. 84. Euripides in Hippolyto v. I 202. μάρπτει δε-ῆνιας ἀά ἄντυγος, αυταῖσιν ἀρβυλαισιν ἀρμοσας ποδα '
322쪽
simulatque in curru constitit, prehemiat habenas. Imo pertinet usus adverbii αυτου, quod quum proprie hoc ipso in loco significet, saepius tamen de tempore dicitur, ut sit pene idem quod αυτικα. Nos aus deae Stelle. Eamdein significationem infra in adverbiis αυτως et ἄδε videbimus. Alius apud Homerum usus nominis αυτος ille est, quum significandae caritatis caussa aliquis ipse aliquid fecisse dicitur: Iliad. 34. et 385. πέπλον μεν κοττέχευεν ἔανον πατρος ἐπ' Ουδει, ποικίλον, ἔν ρ αυτῆ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν. o. I98. ους τέκεν αυτος. OhSS..I I. καί μ ετρεφον αυτον. Et huius quidem generis exempla exstant plurima. IV.Aυτος sponte, solus, familiariter. Congeri possent plures huiusmodi distinctiones, sed satis habeo duas adiicere, quae in primis memorabiles sunt. Quum enim, quae quis vi aut necessitate compulsus facit, non ipse facere rideatur, interdum αυτος idem significat quod αυτοματος, sponte. Iliad. ρ. 254. αλλα τις αυτος Acs. Sic etiam 59I. Odyss. δ. 420. Deinde quoniam αυτος saepe sic dicitur, ut ad communitatem coniunctionemque cum aliis hominibus respiciatur, interdum non multum inierest, utrum aliquem ipsum, an solum intelligas, ut Iliad. ν. 29. αλλ' oυπως ἄμα πάντα δυνήσεαι αυτος ἐλέσθαι.υ. 310. Ἐννοσίγαι' αυτος συ μετα φρεσὶ si σι νόθσον
323쪽
παυσωμεσθα μαχ ς' οἱ δ' αυτοὶ δ'ριαάσθων. Odyss. O. 3II. κατά δε πτολιν αυτος ἀνάγκη πλάγξομαι. Servarunt hanc significationem etiam Attici in formula αυτοί ἐσμεν, qua utuntur, qui se ut inter amicos et sa- miliares liberius loqui indicant. Vide Hetiistertius. ad Lucian. T. I. Ρ. 230. Heusd. Spec. crit. in ΡIat. Ρ. 30. Hein- dors. ad Plat. Parinen. P. 220. Huius quo iue usus Prima Vestigia apud Homerum reperiuntur. Odrss. q. 237. et τ. 104. ξεῖνε, τὰ ριεν σε πρωτον θων εἰρησομαι αὐτῆ.τ. 509. , τὰ μεν G' ετι τυτθὰν εγων εἰργὶσοδιαι αυτqq. Nos im Vertrau . Hinc videri Ροssit Odo'SS. v. 75. recepta lectio, ε εθελον δε σοι αυτῆ
cedere debere alteri, αυτ . At ne iii dativo quidem est, quod reprehendi Ρossit. Eodem modo haec intelligetida Sunt, r. 19.
324쪽
Simili ratione exΡlicandus est locus dissicillimus, Od. 396. , ubi quum Alcinous Phaeacum principes hortatus esset, ut dona Vbssi conferrent, de Euryalo, qui iniquum se Vbssi praebuerat, sic dicit: φρυαλος δέ ἐ αυτον αρεσσασθω ἐπέεσσιν
καὶ Haeserunt hic viri docti, quum intelligerent, non de Nyseipso, sed de Eumalo ipso debere sermonem esse. Atque acute Stephanus Bergierus scribendum iudicavit αυτος. Verum obstat inligatae Iectionis sinceritas, munita eo, quod Aristarchus et Herodianus, ut Scholiastes apud Por- sonum refert, accentum Prioris pronominis inclinabant,
Probante etiam Apollonio in libro de Syntaxi p. I 2, 2. Quod si hoc dici statuemus, illum familiariter sibi conciliet, recte stabit antiqua lectio. δ' ιτυτος post καὶ αυτος post ου. Eaeplicationis
caussa additum. Eaplicatum per nomon.
Haec quidem attuli, ut ostenderem, quam variis distinctionibus inserviret Pronomen αυτος. Nunc quosdam eius usus Pluribus Persequar, postquam haec duo adiecero, unum, interdum in constructione huius pronominis figuram inveniri, quam το Vocant grammatici. Iliad. oo. 569. μη οε, γέι ον, ου δ' αυτον ενὶ κλισίησιν εάσω,
ubi constructio Postulabat μηδ' αυτον; et Od. q. Id. ου μἐν γάρ τι νοου γε καὶ αυτῆ δευεται ἐσθλου, ubi dicendum erat oυδ' αὐτή. Alterum, ut interdum αυτος explicandi caussa Ρost nomen ipsum adiicitur, veluti Min Brinno Cereris V. I. Ληριητρ σῆυκομον, σεμνγῆν θεον, αρχοιμ' ἀείδειν,αυτήν, ῆδε θυγατρα τανυσφυρον
325쪽
vide etiam v. 493. ita nonnumquam Praegredi αυτος, et nomen explicationis caussa subiici: Diad. ce. I 3.αν δ' αυτ ν , μυσζῖδα καλλιπάρηον, βοσομεν. Ita interpungi Postulat usus epicorum hic et alibi, ut Odyss. τ. 429.
υἱέες Αυτολυκου. Hesiodus in Scuto Herc. I92. . 'εν δε καὶ αυτος, ἐναρφορος ουλιος 'bhvc. i tamen verbum medium est inter Pronomen et nomen, aut nulla admittenda est interpunctio, aut ante verbum
Ponenda, ut Diad. θ. 4 2. αυτος δε, χρυσειον ἐπὶ θρόνον ευρυοπα Ζευς
Ovas. e. 230. κ. 543. αυτῆ L ἀργυφέον φάρος μεγα εννυτο νυμ Pq. Hic quidem ne quis ante νυμφη interpungat, otiam rhythmica observatio obstat, de qua vide Porsonum in Posia
H. ὰσυτος, hic. Sed veniendum est ad illos usus Pronominis αυτος, de quibus explicatius me dicturum esse Promisi. Ac Primo observandum est, Graecos, maximeque Homerum, saepe sic uti isto pronomine, ut Latino Sermone Per Pronomina hic vel ille exprimi possit. Νοs mira quadam Proprietate, quum αυτος simplicis Pronominis loco Ροsitum Ρer clergelbe reddam , aucta tamen vi huius voca-51buli non hoc nomine, sed altero, Cr, Me, uti cogimur, ideoque αυτο cum Vi quadam Positum quomodo Germanice incamus, non habemus, quum neque classelbe isto
326쪽
significatu dici possit, es autem ubique encliticum sit. Sed ut ad Graecos redeam, aliquot istius usus exempla sunt apud Homerum. Diad. r. 282. αυτορ ἔπειθ' 'Eλένην ἐχειω καὶ κτηματα πάντα
327쪽
ἀλλ' αυτοὶ τρειτ' ασπετον. Sic Od. ν. 39. hymn. Apoll. 33T. Falleretur tamen, qui in huiusmodi locis nomen αυτος simpliciter Pro Personae Pronomine Positum putaret. Nam, ut ait Apollonius des taxi P. I 5., συνζθεστερον πως ό ποιητὴς ἐλλειπτικος ἐστι των προκειμενων μορίων, ἀρκουμενος Ωἀ αῆς συντάξεως του λόγου το λοιπον εμφανίσαι. Itaque Potius omissum esse pronomen Putandum est, idque non pauci confirmant loci. Biad. ρ. 162. 13 αἶψά κεν Ἀργειοι Σαρπηδονος ἔντεα καλὰ λυσειαν , καί κ' αυτον ἀγοίμεθα ' λιον εῖσω, Pro καί κε μιν αυτον. Sic quod Iliad. ρ. 634. est,
αλλ' ἄγετ; αυτοὶ περ φραζώμεθα μῆτιν ἀρίστην,
328쪽
quae verba quum hic de tertia persona intelligantur, in quarto libro v. T S. sic traducta sunt ad Secundam, ut 1egatur ῆ σ' αυτήν : quod quidem, quum neque Personarum ulla oppositio sit, et Prior locus SuPerfluum esse Pe sonae Pronomen monstret, inclinato accentu ῆ σ' αυτὴν scribendum Puto.
Ἀωτὀς reo Procum, et pro eo pronomen personias. Ambo iuncta. Mὶν pro LSed dicendum est de hac re explicatius. Ac rectea grammaticis obser atum est, ubi Pronomen et Verbum de eadem persona intelligantur, Pronomen non esse encliticum; itaque quum et σε γαρ ἄζομαι et σε γαρ αυτην παντὶ εἴσκεις dixerit Homerus, alterum inverti Posse, ἄζομαι alterum non Ροsse inverti, nec dici recte εἴσκεις σε παντί. Vide APollonium p. 143. Quamquam Homerus, liberior ut huiusmodi rebus, Iliad. v. 36I. dixit, ου με τί φηρο μεθοσεμεν. Latini quidem et Germani etiam in hac constructione enclitico utuntur. Graeci vero, quum, quae liuius gentis subtilitas est, si actio, quae verbo indicatur, ad eum ipsum rediret, de quo pronomen est, id, tamquam quod non
de more fieret, recto accentu notare consuevissent: factum
est, ut postea, etiam ubi nulla distinctione opus esset, al-5 terum Pronomen αυτος adiicerent: εγὼ δ' ἐμαυτον παιδα τυχης νέριω 'Vel πολιν τῆν αυτος αυτου : de qua formula v. Bassi epist. crit. Ρ. 212. ed. Lipia Et recentiores quidem sic semper
329쪽
Iomantur. Exsiant autem huius quoque usus Prima vestigia apud Homerum, qui quidem quum compositis pron minibus; ἐμαυτου, σεαυτου, ἐαυτου, ut grammatici adnotarunt, nusquam utatur, nune Solum Ponit Personae
επεὶ ὁρτις ἀνὴρ ἀγαθῆς καὶ ἐχέφρων
τῆν αυτου φιλέει καὶ μήδεται, suam: v. Apollon, P. 144, 32. Et Odys. 5I. αυτου ἐν ναιον. Iliad. μ. 103. Οι γάρ οἱ εισαντο διακριδον ειναι ἄριστοιτων ἄλλων μετά r αυτον, post se. Sic etiam r. 90. Et Odyss. β. I 25. μέγα μεν κλεος αυτή
αυτῶν ris ἀπωλομεθ' ἀφραδίησιν,
αυταρ ἔφασκενὰμέρτην 'Αρκεισιάδqν πατερ' ἔμμεναι αμω,
330쪽
Sic etiam collocandus accentus: Μεντορ, a' ἐπεεσσι παραιπεπίθησιν 'Οδυσσεις
μνηστηρεσσι μαχεσθαι , ἀμυνεμέναι δἐ Οι αυτω, diserte monentibus Apollonio p. 147, 3. et Scholiasta Ven. ad Iliad. o. 226. Etiam in ha mno Apollinis v. 2 5. recte scripsisse mihi videor, εος εἱπovae, Ἀκάτου πέπιθεν φρενας, οφρα οἱ αυτῆ Tιλφουσον κλεος ειθ ἐπὶ χθονὶ, μηδ' Ἐκ τοιο.Deinde ἐμιι αυτον Iliad. α. 2 I. i. αυτον v. III.
ἐ αιτον πτωχον δ' Ovκ ἄν τις καλεοι, τρυξοντα e αυτον Sic enim scribendus accentus, ut eodem ilΙo loco monuit Apollonius. Porro ε αδεῆν Iliad. 162. ρ. 55I. σφωναυτων tu. I55. τ. 302. σφίσιν αυτοις Od. st 683. eodem que modo scribendum in his M. 2I3. τας δ' ἄλλοι με κελονται αγινέμεναι σφίσιν αυτοις
μεας αυτους Iliad. θ. 529. σφέας αυτους μ. 43. 86. p. 112. Od. μ. 225. Ad eamdem loquendi rationem Pertinent ἐφ αυτου Iliad. κ. 20 . et alibi saepe; νωμτερον αυτων O. 39. αυπιών σφετερησιν Od. α. T. Mirifice in hoc generis decipi se Ρassus est Butimannus in quintaed. GT. gramm. p. 572. ο' αυτου Od. I85. et σ' αίπῆς Iliad./400. per crasin prorsus inauditam Pro σέο αὐ- ωτου, σέο αυτῆς dicta putans. Ordine autem inverso Od.
recte inclinato accentu, quia Pronomen σε, ita PostpοSitum, explicationi tantum inferriti Similis ratio est huius HERM. OP. I. X