Tractatus de natura substantiae energetica, seu de vita naturae, ejusque tribus primus facultatibus ... naturalibus

발행: 1672년

분량: 604페이지

출처: archive.org

분류: 철학

571쪽

Cap. XXXIV. De minimo naturali.

primis vero ipsae voces ab ambiguitate liberandae sunt. 2. Nam etiamsi tam atomus qu in minimum, eX nomi- Minimum num etymo, divisioni repugnare videantur: iisdem tamen, naturale tum ob diversium statum, nempe separatum, vel conjunctum, P Lium ob diversas Opiniones de eorum divisibilitate atque indivisibilitate, aliqua significationis varietas obvenire potest. Minimum enim naturale in statu separato est corpusculum indivisibile , 8c atomus et Verdm in statu conjuncto, quanquam aliquando vocetur minimum, quod seorsim consideratum sit ejusdem parvitatis cum Vero minimo separato , non tamen est plane indivisibile, nec eo sensi atomus. Revera minima, nempe quae forent minima, si seorsim starent) unita in continuo, non sunt Proprie minima ; sed particulae ejusdem parvitatis cum minimis vere sic dictis, si seorsim starent. Sunt enim aucta accessu partium quibus continuantur 6c communicantur , atque aded propter hanc auctionem dividi in quolibet sui puntio queunt: ut supra declaravimus. Quare minima naturalia sunt vel proprie, vel impropriε, dicta. Minima proprie dicta ea sunt quae, ob parvitatem, si seorsim ab aliis stent ) ulterilis dividi nequeunt: improprie dicta sunt particulae, in se quidem consideratae, ejusdem parvitatis cum minimis proprie dictis , sed divisibiles ob auctam magnitudinem eκ accessu aliarum partium.

3. Similiter atomi eri ipsa divisibilitate, aut indivisibili- De dimistate, distinguuntur. Ponuntur enim a multis simpliciter in- variae sen- divisibiles, hoc est, tam in statu conjuncto quam in separato. πη μ' Supponunt enim hi in omni divisione corporum solutionem perpetud contingere, non in medio alicujus atomi, sed in commissuris earum. Quo supposito, inferendum est, ipsas atomos adamantinas esse, 6c nullo modo findi posse. Praeterea, suas atomos pro principiis quae mutari nequeunt, quaeque omnis mutationis aliorum corporum prima fundamenta sunt, habent. Et consequenter, necessum est ponant immutabiles, atque adeo indivisibiles. Divisio enim mutatio quaedam est, ut per se notum est. Alii, loco atomorum, corpuscula exilia diveriorum generum sussiciunt, quae elementa vocant. Horum tria potissimdm genera statuunt, nempe ma

terias primi, secundi, & tertii elementi. Primus enim eorum inventor, Clariis. Cartesius, non vult esse reipsa atomos T it a seu

572쪽

De minimo naturali. Cap. XXXIV.

seu indivisibilia , sed minima quaedam corpuscula, saltem divisibilia, 1ed vel ejusdem, vel diversae magnitudinis δc figurae. Etenim infinitam materiae divisibilitatem l . de Principiis Philosophiae pari. a. n'XA. strenue asserit. verba ejus sunt, Cognoscimus etiam feri non posse, ut aliquae atomi me materiae partes ex natura sua iudivi biles ex flant. C m enim, si quae snt, ne- esurio debeant esse extens , quantumvis parvae si antur possumus adhuc unamquamque ex ipsis in duas aut plures minoreseogitatione dividere, ac proinde agnoscere esse dis biles. Nihil enim possumus cogitatione dividere, quin hoc ipso cognoseamus essedis Ubile et atque ideo f judicaremus id ipsum esse iudi Ubile, ju-

dieium nostrum a cognitione dissentiret, Ruin etiam si fingamus

Deum sicere volutoe, ut aliqua materiae particula in alias minores dividi non possit, non tamen i a proprie indiuisbilis erit di-eenda. Γι etenim essecerit eam a nullis creaturis dioidi posse, noueerie sbiipsi ejusdem dividendae facultatem potuit adimere, quia feri planὸ non potest ut propriam suam potentiam imminuat equemadmodum supra notatum est. Atque ideo, absoluie loquendo, illa disi bilis remanebit, quoniam ex natura sua est talis. Hactenus ingeniosissimus Cartei ius pro nobis, non dari corpuscula simpliciter indivisibilia, probat. Verdui ejus assectae a nomine

atomorum non tantopere abhorrent, nec inviti numero Phi-Iosophorum atomicorum se accenseri patiuntur. Etenim qui

atomicis principiis addicti putantur, vulgo in duas classes

dispertiuntur : una est eorum qui admittunt Vacuum, altera eorum qui negant. Iis interim convenit, Omnia corpora e X

particulis quibusdam,tanquam eX principiis essentialibus, componi, & inde varias siuas naturas sortiri. Qui admittunt vacuum,atomos,ut simpliciter & absolute indivisibiles, defendunt :qui non admittunt,atomos quoque,sed suo sensi, nempe, ut minuta corpuscula indefinith seu perpetuo divisibilia, agnoscunt.

utraque enim Secta nomine atomorum sua elementa Venditat. Quanquam vero eN affirmatione 6c negatione vacui clare

distinguuntur aliam tamen inter se discriminationem,& quidem intimiorem, ortam a divisibilitate & indivisibilitate sivorum principiorum, merentur. Etenim qui absolutam indivisibilitatem asserunt, ut se defendant, vacuum in scenam evocare coguntur : qui divisibilitatem agnoscunt, ad suam sententiam vacuum minime requiri putant. Quare disserentia

573쪽

Cap. XXXIV. De minimo naturati. so9

tia uuae sumitur a principiis prior est ea quae ad principiorum

defensionem aliunde adsciscitur, vel ut non necessaria reiicitur Nemo enim in icectam naturae vacuum propter scipium introduceret , & consequenter, non inde prima differentia inter eas Sectas sumenda est. Altera enim asserit, altera respuit vacuum, pro eZigentia principiorum quae respeciive detendunt. Quapropter, ne liadamur VarHS Vocis acceptioni- haec quoque' diliinguenda est. Sunt ergo atomi vel pro-ori e vel miniis proprie , sic die . ille prout a patroniSi iiς iudicantur ) sunt prima principis naturalia, 1mmutabilpa, odi plane indivi sibi is , eκ quibus varie intertextu omnis, vacuosti s miniis inter perso, ostrystrum gene s re species componuntur. De sint minuta corpuscula, sed plane di ossibilia, atque adeo mu-

abuta ex quibus, tanquam ex elementps, inter se varae mixtis, omnia qudique corporum geree s θ' spectes fue Pscust concinnantur. . Oui priores atomos tacntur, sequuntur Epicurum, d. e X neotericis praecipue celeberrimum ejus interpretem Gassiendum ;ou posteriores, potilis ornatiss. Cartesium. His tertiam opinionem minutas materiae particulas spect1ntem, Vi Z. eam nonnullorum Peripateticorum, quae minima naturalia agno-

' ,dum stere Iicet. Differentiae inter duas priores Sectas eκdietiς eliciantur. Sed ultima, partim ab utrisque coniunNIS O reini ab alteratra seorsim, disicrepat. Ab utrisque, quod ores duae siententiae suas particulas seu atomos ut ipsa prin-eloia cuiusvis naturae proponant: postrema vero, et ii agnoscat particulas minutas ut divisibiles, & eatenus ut partes integrantes totiuS, eas tamen ut ipsius naturae intima principia constitutiva nequaquam admittit. Negat enim naturas spe-ethea corporum a sola diversia magnitudine, positura δc fimura particularum resultare: de qua re stupra dictum est. 6tro ultima sententia differt a prima, quod haec ponat atomos in statu conjuncto plane indivisibiles : illa vult esse in eo statu perpetud divisibiles. Differt quoque ultima a prima respectu Iatus separati. Haec enim atomos in hoc statu sim-oliciter indivisibiles ob carentiam partium ponit: illa, non

taHas partim infra tangendas. Insuper ultima senteoni Uert etiam a sententia Carteisiana. Et primo, quod haec

574쪽

sio De minimo naturali. Cap. XXXIV.

rato agnoscat: illa in statu tantdm conjuncto eam divisibili

tatem eXerceri posse putet, in statu separato minime. Faten tur quidem, cum Cartesianis, minima naturalia in statu separato esse adhuc corpuscula, & quanta, dc habere partes eκ-tra partes , 8c consequenter, esse remoto sensu divisibilia tuerhm non esse in proxima potentia seu aptitudine ad divisionem , vel quod divisor impotentior sit resistentia minimi continui, vel quod hoc illum quoquo modo semper eludat & evadat. Quae prima pari cularis est differentia inter Cartesianos δc Peripateticos. Altera est, quod illi materiam suam primi elementi in particulas indefinitar parvitatis adtudividi asserant: hi materiam actu silc dividi posse non putent. Tres proba . Ut quid de hisce differentiis statuendum sit invenia sitiones huc mus, tres Propositiones sequentes sigillatim eκpendendae Ebiis ἡ iunt λ' Divisorem nβturalem non posse infinitum dio, βον-.f. nem e equi. a', Minimum naturale, seorsm stans,eujusvis ageniis naturalis vim divisivam quoquo modo eludere. 3', Non dari partieulas actu divisas infinitae parvitaeis. Nullum di. 3. Prima Propositio potilis explicatione quam probatione visorem in opus habet. Clim enim divitio exsequenda sut supra monstra-' I. Vluxus ) infinita sit, ab agente finito peragi nullo modo potest.

Oportet enim vel simul,vel successive peragatur. Si simul,actiones numero infinitae ab agente finito simul peragi possunt: quod absurdum est. Probatur sequela , quod diviso ut supra probavimus) dicatur infinita respectu numeri divisionum quarum dividuum capaκ est. Si ergo omnes hae divisiones numero infinitae per additionem simul perficiantur, numerus potentialiter seu per additionem infinitus simul actuabitur, &fiet numerus actu infinitus: quod repugnantiam involvit. Porro,difficilius es divisionem infinitam simul quam successive attingere.

i solidis triturandis operam dant, ea uno ictu non aequhfacile ac Pluribus comminui,nedum ad particulas infinitae parvitatis posse reduci, optime norunt. Repetitis enim plagis opus

esse quotidie experiuntur. Quare si divisior naturalis quod proximo loco probandum est θ successivh nequeat, mult5 mi-nhs potest simul in infinitum dividere. Atque adeo ad alterum membrum disjunctivae propositionis modb adduime devolvimur, divisorem naturalem non posse infinitam divisionem successive percurrere. Cum enim divisio sit actio divisoris

575쪽

Cap.XXXIV. De minimo naturali. 3II

soris, sequetur hunc si ultimam eκ infinitis divisionibus

successi vh attingat) infinitas actiones successive perficere. Atqui absurdum est, ad ultimam en infinitis actu devenire. Infi nitum enim caret fine , ultima vero actio eκ infinitis invenit

seu ponit finem, id est, ponit ubi nullus est, hoc est, implicat contradictionem. Quin & partes ipsae actu in infinitum divisis

conficiunt numerum actu infinitum: quod similiter repugnat. Fateor me hanc propositionem de divisoribus naturalibus potissimhm intendisse. Quid autem dicendum sit de vi supernaturali, eκ supra dictis facile colligitur , viZ. Deum non posse contradictoria velle, & hic forte contradictio implicatur: item, eum nolle materiam, quam creavit, dividendo, in nihilum redigere , materiam verb actu in infinitum dividere, est eam e rerum natura deturbare, & in nihilum reducere. Materia enim indivisibilis cessat esse materia. Non

ergo vi supernaturali in infinitum dividitur. 6. Secunda Propositio est, Minimum naturale, seorsm stans, Misimum vim cujusvis assentis naturalis divi vam quoquo modo eludere. separatum Quid sit minimum naturale, haud facile est dietu. Fugit enim sensum nostrum adminiculis licet sensationis adjutum. Acari quidem & alia animalcula ob parvitatem sentiri nequeunt : microscopiis tamen perspicue cernuntur,eorumque Partes e sse conspicuae magnitudinis deprehenduntur. Certum ergo est, minima naturalia minutissimis horum organis multis modis minora esse. Quodvis enim eorum organum eX multis particulis minoribus necessario componitur. Verdm climagens naturale, potentissima licet virtute divisiva pollens, antequam ad infinitam parvitatem deve iat, ab actu dividendi desistere cogatur , necesse est partes in quas continuum ultimo diviserit,& ultra quas in minores comminuere nequiverit, esse ipsa minima naturalia : neque alia eorum descriptio exspedianda est. Si enim potentissimus divisor naturalis ad

ultimum virium continuum comminuendo agat, nec ulterilis

comminuere valeat, certissimum est particulas sic divisas esse minima naturalia. Qui enim fieri potest, ut particula ulterids, quam a potentissimo agente dividi queat, dividatur λ Divisor enim non est potentissimus, ii alius subtilius dividat. Ηabemus itaque minima naturalia: imo una habemus totius quo-uue huius secundae Propositionis firmam pr0bationem. Si

576쪽

eludunt: quae tria sunt. Primum,

tas.

De minimo naturali. Cap. XXXIV.

enim subtilissimus divisor, antequam dividuum ad infinitam

parvitatem deduxerit, a subtilitate ejusdem ita eludatur, ut ulterius dividere nequeat, quod totum prima Propositio demoniirat o confiat, non tant lina dari minima naturalia, sed etiam ea eludere omnem ulteriorem divisionem. Quod enim vim agentis potissimi frustratur,multo facililis minorem quamlibet virtutem superabit. . Quanquam vero eκ dictis secundae Propositionis veritas fatis elucescit: ulterilis tamen, si media quaedam de evasiones quibus dividuum divisorem eludit observemus, illustrari potest. Verlim in antecessum tria corporum genera, volatilia seu pneumatica, fluida seu liquida, & solida seu terminata, distinguenda sunt. Duo priora, ut facilisis tertio dividuntur, ita illico confluunt 8c re-uniuntur. Concedendum quidem est, corpora volatilia ut aer o aliquid resistentiae adferre. Aves enim pennis aerem verberando se sustentant, quod non fieret nisi aer pulsus aliquo modo reniteretur. Utcunque certum videtur, corpora volatilia facillime dividi, & facillimere-uniri. Si centies millieS aerem VulneraveriS, continuo vulnus illatum resarcit, nullumque ejusdem vestigium relinquitur. Similiter aqua , quamvis aere magis idtui reluctetur ) si gladio quoties lubet secueris, mOκ se recolligit, &suam continuitatem reparat. Liquida omnia ejusdem census sint. De solis igitur corporibus solidis, an infinitam divisionem eludant, dubitari potest. Tribus autem potissimhmmodis minima naturalia, hoc genus, ulteriorem divisionem

evitant: 1'. ipsa sua parvitate , a'. uniendo se aliis corporibus , 3'. mutando formam.

8. Minimum naturale cujusvis divisoris acie longe subtilius est. Hic igitur inter partes illius ut secet ) se insinuare

nullo modo potest. Si divellere pares, qua machina eκ- tremitates ejusdem, ut ab invicem distrahas, prehendes 8 Si tundere cupias,operam ludis vel evolando, vel aliis uniendo, vel mutando formam, se liberaverit. Attamen duo ultima media ulteriorem divisionem evadendi mOX seorsim tractahuntur. Hic dicimus, eAperientia constare, pulveres, postquam ad parvitatem impalpabilem, sive tundendo, sive terendo, vel molendo, deduXeris, ulterias comminui vix ullo modo posse. unde certum est, parvitatem ipsam, si valde

577쪽

Cap. XXXIV. De Ginimo naturali. de exilis sit, ulteriori divisioni impedimento esse.

9. Accedo ad secundum effugium , minimum naturale, Meanaum, suae exilitatis atque debilitatis pertaesum, alia corpora solida, vitia cum fluida, aut volatilia, quibus associetur & adhaereat, quaerere. cq pq Hinc aurum bracteatum, cylindro argenti digitum prope 'crasso rite applicatum, ita firmiter se ad unit, ut si argentum postea in tenuissima illa ducatur, illud tamen hoc nunquam deserat, aut a se divelli patiat Ur. Resimamus pulveres. Hi, si impalpabiles fuerint, viri se in mortario ulterilis comminui patiuntur: sed pars in auram evolat, pars in seipsam collis a particulis modo e Xcussis denuo coalescit. Appetitus re-uniendi pulveribus inditus, in conficiendis quoque caementis clare cernitur. ArenulaS & calcem comminuunt, per cribrum tra-j ieiunt, lapides & majuscula fruita diligenter eκimunt, aut secernunt. EX periuntur enim corpora solida majuscula viκ fatis firmiter coalescere in unum corpus continuum: imo quo minutilis materiam terunt, eo solidius & durabilius caementum fieri. Similiter qui lateres coquunt lutum desiccant in pulverem redigunt, cribrant, in massam iterum cogunt, atque adeo in lapideam duritiem igne coagulari deprehendunt. Cineres clim pri inlim uruntur subtilissimi fiunt ; sed

postea iterum ierventes in minutulas a renulas concrescere solent. Si quis putet pulveres impalpabiles esse infinitae parvitatis, sciat eos ut plurimum plus spatii, quam in corpore solido sumpserant, Occupare. Aerem itaque vel vacuum in sua interstitia admittunt: quod non fieret, si forent infinitae parvitatis. Cum enim se mutuo tangant, apparet habere partes distinitas. Alias enim non secunddm unam fui partem, proximam particulam tangerent , & secunddin aliam, spatium, in quo aer aut Vacuum contineretur, relinquerent. Cum enim haberent partes diversimode seu distinete applicabiles, unam aeri aut Vacuo, alteram Particulae proκ imae , fieri non potest ut sint infinitae parvitatis. Infinita enim parvitas omnem terminatam partium distinctionem excludit seu respuit. utcunque natura, quemadmodum eκ horrescit omnem divisionem, & praesertim infinitam , ita infinitam parvitatem, ut sibi perniciosissimam, qua potest, cavet. Non mirum est igitur, si,ad minutam parvitatem redueta, alii corpori se potnias adjungere di unire, quam ulteriorem divisionem ferre, eligat. V v v io. Tertia

578쪽

Tertium, mutatio

formae.

De minimo naturali. Cap. XXXIV.

io. Tertia evasio qua minimum naturale se ab ulteriore divisione tuetur,est, mutare formam. Materia enim ad eAimiam parvitatem redacta, potius quam ulterilis dividetur,aut statum

praesentem diu fuit inebit, formam novam, seu novam essendi& operandi legem, a corpore sibi proximo siuscipit, ea tamen cautione, ut deinceps molestiam divisionis vel effugiat, vel facili lis toleret. Solida itaque, ad has angustias redacia, formam vel liquidi, vel volatilis, affectant , nempe vel aeris, vel aquae tutelae, sed frequentilis aeris, se committunt. Aeris enim cui continuantur) copia & mobilitate a penuria partium, & divisionis metu, liberantur. Utpote siqua amplilis dividantur, instar aeris aut aquae re- uniantur. Pauculis instantiis illustrabo. Eκ iis quae alterando dividunt, forte nullus divisor naturalis vim ignis superat. Hic enim partes potentissime divellit, sed, disgregando, formam priorem una Perdit. Pars enim combusti in flammam versa se aeri credit , pars alia in vaporem aut fumum elevata se nubibus aut me te oris adjungit: Lot i cseneres, totius parS minima, ultimam ignis violentiam perferunt. Atque idem prope dicendum est de erosione seu contumptione

rerum eκ diuturnitate temporis, necnon de solutione corporum quae corrosi vis liquoribus fit. Partes absumptae novos essendi modos acquirunt. Neque hoc mirum,cdm ea quae alterando

dividunt, prids ad innovationem formae quam ad continui due visionem tendant. Verhm alii divisores, etsi aperto Marte &primo ad divisionem collimant, ut verberantia & divellentia , tractu tamen temporis aut subito, si vis valde essican sit

formam quoque transimulant. Ictibus comminuta,quam aegre iteratas divisiones ferunt, manifestant. Omnes enim humores, liquores, sicci, multam ac diu contusi, aut violenter exagitati, in spumam aut bollas assurgunt, & paulatim in auras abeunt. Nolunt enim continuis divisionibus perpetim torqueri. Pulvis similiter diu tritus ut dictum ) in auras fugit. Hinc

qui aromata & odorifera terunt, summa cura cavent, ne PO-tiores pulveris partes in aerem avolent. Similiter qui terunt acria & mordentia, suis oculis 6c naribus, nE vellicentur, prospicere tenentur. Denique, si ligna arida vehementids fricando attriveris, ignem facile concipiunt, & inflammas, fumum ac aerem poti sis solvuntur, quam tam molestam partium divulsionem diu sustinuerint. Atque haec de mediis quibus

579쪽

Cap. XXXIV. De minimo naturali. sys

bus materia infinitam divisionem praecavet dicta sint. D Ad tertiam Propositionem deveniendum, Non dari Tertia prGparticulas actu divitas indefinitae parvitatis. Hypothesiis Celeberrimi Cartesii tria materiae elementa supp0nit, quo iarum primum esse indefinitae parvitatis auerti, Principiorum Frivitatis. philos .part. 3.n'. 8, 2. sed n'. I, 52. magis eX pressε. Jam-nue stupra demonstratum est, aliquam materiae poritonem ceIerrimo moseri, se tu partes 'eims indesinitas dividi debere, ut varii motinei eutarer m inaequales fine rarefactione vel vacuo fe i possint ;nee ulla stis P eter hane ad id apta reperitur. Jim itaque habemus genera materiae valde diversa. quae duo prima elementa hujuι mundi a pectabitis dici po sunt. Primum est illiud que tauiam vim habet agitati uis, ut stiir corporibus oecurrenti in minu

ii is indefinitae parvitatis dividatur, o figuras juas ad η mnes au-σulorum ab iis relictorum angustias implendos spe mm det. Fateor materiam in particulas indefinitae parvitatis actu divi- iam me concipere nullo modo posse. Duo enim obstant: primum, debere particulas, hoc dato, infinitam seu indefinitam divisionem passas, actu eκ sistere : secundum, particulas sic divisas, sibi invicem occurrentes, non posse iterum coire, oc in

unum continuum confluere. De utroque, ordine, pauca. .

12. Infinitam divitionem actu peractam, qua sola infini- Iam ata parvitas producitur,) ut & particulas actu infinitas divi- μ' 'sim exsistentes, contradictionem implicarς modo ProbδVim non esse. Superest ergo, quo modo inter se clifferant parvitas indefini- runt. ta & infinita, e Apendamus. Certissiimum quidem est, infinitatem transcendentem longe aliud signi fica re quam inlinitas ea quam creaturis tribuimus. Illa actus purus & summae perfe&ionis est: haec potentialis, & aliquid imperfectionis sapit. Quare in tota hac disceptatione infinitas quam particulis adscribimus de posteriori infinitate intelligenda est. An vero infinita parvitas sensu hoc sumpta realiter ab indefinita discrepet, considerandum est. Indefinitum quidem tres acceptiones admittere videtur. Prima est, indelinitum respectu cognitionis nostrae: &sic eXponitur per incognitum,seu Potius Der incognoscibile. Secunda est, indefinitum respectu ter, minationis praecisae: δc idem est quod interminatum. Tertia est indefinitum respectu carentiae 'nis: & hc dicitur

proprie infinitum. Tres itaque dictae indefiniti acceptiones,

580쪽

sis minimo naturali. Cap. XXXIV.

ut quae earum parvitati indefinitae primum Cartesianum elementum constituenti magis quadret inveniamus, sigillatimeκammandae fiunt. Si enim eius indefinitam parvitatem nihil aliud quim infinitam significare posse coniti terit, una constabit, primum Cartesii elementum nulli bi in rerum natura reperiri, quod infinita materiae parvitas ab omni alia divisa nusquam inveniatur. Ecquid igitur indefinita parvitas quam infinita significet, investigandum est: & primo eius acceptio Prima eκpendenda est.

yF2ω. nitudinis Rut num ri, Vel ob desectum e X tensionis. captum nostrum excedit. EXempla sunt , vasta distantia, incerte nobis nota, indefinita, & vulgariter loquendo infinita, dicitur. arenae litoriS, stellae coeli, quod vi A certo numerari queant, indefinitar, infinitae & innumerae audiunt: parvitas uuae Lensium nostrorum aciem etiam adhibitis adminiculis fugit alioquin licet, In re, certae dimentionis sit, indefinita a non nullis vocatur. verum indefinita parvitas hoc genus primo Cartesii elemento non sussicit. In principiis enim naturaestatuendis, non ut rhin resipectu sensuum aut debilis intellectionis nostrae, sed an in sua reali entitate, indefinita sint, quae,TuIAIS. Multa enim quae ob parvitatem sentiri nequeunt, certam tamen & de netam, utcunque minutam, habent ex

tensionem : ut elementa Cartesii secunda, de quibus ipse loco modo laudato lic loquitur : Alterum, inquit, vi Z. ipsuin secum um elementum est materiae quae divisa est in particulas Dbae iras, valde quidem minutas, s cum iis corporibus que ocutireernere possumus e 'mys e itur , sed tam ere certe se determinata di ibite ' in aliμ ωιtto minores. Fatetur Ingeniosissimus Vir, tiuum secundum elementum non miniis fugere

sensum qu m primum : sed duas alias subjungit differensias

quidas illud ab hoc discriminatur : nempe, eteme tumse in m e se eertae ct determinatae quaηtitatis, ct esse diu bile. Inferendum est ex his differentiis, particulas primi e sementi nec gile eerta ae determinate quantitatis, nec esse disimiles. Aliter enim hae differentiae primum ejus elementum a secundos quod intenderat Auctor ) non distinguunt. Quare ad na vitatem indefinitam, non tantam subtilitas superior ea sensuums

SEARCH

MENU NAVIGATION