Opera

321쪽

caput m.

Qui inulti nuper varia Odysseae camina distinmero coeperunt, eorum nullus ita ut rei mamiaid exigebat cylan pertractavit Hiemini inmon, qui suam hanc partem inchoarent, G. O. Nilasciuus A. Hermannus, F. Guer, H. BrauseWeum, novissimo autem x Mchlyus in Odysseas carmin. III p. 19 sqq. si ita inchoarent, ut sic quoque operas pretium fecisse videantur. Nam pleriquo emini id studuerunt, primum ut sonan, quae gravius quam multi alu Odysssae loci interpolata est, hisce interpolationibus istorarent ulmine tuo Necyian Mnuinam opponerent, quas ambitu multo breviore fuerat, tum ut omnem istam Nocnan o reliquae Odysseae compam prorsus tollendam esse docerent, quinii hoc et ipsum mulus facile probabitur. Nam id quod e scholio Plautino et e scriptor meco p. eranterrum Aneod. Paris. I p. 12 didicimus sparsam prius Homeri mosin Hipparchi aussu quatuor poetae coagmentariint, unus nomino incerio, praetore Zopyrias Heracleota, Orpheus Crotoniata et Onomacritus Avieniensis. Quorrum duo priores ipsi quoquo metae O prici fuerant, Onomacinus em, si quo homine multi inulta ut Dabocrius in Aglaoph. p. 33 sqq. dixemini: non solum Orphica scripserat et diffinxerat, verrum etiam Homerum velut in hac ipsa Νωyia Od. I, 602-60 versus tres, non

' Primum has sina sunt Mat in a. 1864.

322쪽

L DE LUCum unum V. 604 et Musaeum certo Interpolarat, identiliis Dionyso orgia condiderat judico Lobem in o. p. 692 sqq.), denique hoc in is egerat, ut 0raecinimantinos cultu deorum fanatico et dira superstitione impleret. Quumque certissimum sit totas adso aliorum epicorum, non Homeri apsodias ab his quatuorviriso in Iliadom et Odysseam non sine fravit illatas esse: nihil prius sit antiquius quiun castori tiun quo erat vel furore vel aroris simulatione Onomacritiis Aabuisse

Videtur, quam ut magica Circae pocula et Ulixis Voc tionem manium ad Homerum auctorem transferret summaque Homeri auctoritato mainas et psychomantiae Iuus sanciret. Et profocis haec stiria halia non1 cru e Voti sententia ius cossit usque eo, ut Graeci cyian ab ipso Homero scriptam esse rati quos dixi ritus suscipere non dubitarent. Ceterum Iliadem magorum artibus carere, Odyssean autem eisdem abundarodam Velares praeclare mirati sunt apud linivi N. RXXX, 14 2 qui Circae inprimis ot inferiun vocationi Iliadis silentium scis opposuit Sed magicas a Mes

tuum omnino in Persis oriae sunt a Zoroastre, ut Plinio l. l. t te inter auctores convenit, tum a My mantia quoque a Persis primum allatam eas cerissimi

scriptores testantur, aino M. Augustiniun De eis Dei

c. 6, ubi hunc iamni et Zoroastris διάδοχον fuisso dixit et nonis magi addidit Persicum. Huc Aeschylum adice, in curiis rQci erat V. 631 sqq. a Persarum sonum choro Darii umbrii Vocata est. Magiana lotur, quae proprio dicitur, ad Graecos antiquitus a Maia allatam esse ceris constat neque id qui lini Lobocritia

in Aglaoph. p. 752 negavit Miseris fuisse, qui de

Persarum magis aliter sentirent, ii palat o lamne Laert. rooemio g 8 την δὲ γοητικὴν μαγείαν ιδ' ἔγν/ωσαν M. οἱ μαγοι , φησὶν Ἀριστοτέλης ἐν τει

323쪽

NECY ANNA. fuisse concedendum est Ba Favorinus v. . sellium N A. XIV, 1 Chaldaeorum visciplinae tantae Vetustatis emo nem: quantas esIn ipsi videri velint, quae recte dicta esse Lobeckius Αgl. p. 426hau sicavit Sed quod ad necyomantia pretinet, haec quidem et Graecis

jani passio aes Onomacinum comita orat et omnium sere consentions a dimis erat profecta. Ne lus unam

magicos lactionem Plinius ibidem XXX, 1 n.

luisse domi, sed plures, Persicam, Judaicam, Cypriam, quae res similiter in nocyonianua transferri recis potest. Non quo magni referat, uisum mori uomu manes, ut plerumvis accidit: in has tereas Vocentur, an mams at in Luciani scyonianua vivus ad inferos descendat et indo salvus reus uir. Sed tamen ut in re nuγ-toria, quum mendacium mendacio, glaucomate glaucomalagi oporteret, inus et caerimoniae mamopere diversas runt. Nam Ulixi in Od. I, 32 sqq. anmino Victimariun ita opus fuit, ut tamen Ves mactaret, quarum cruorem umbra hauriret Tiresias. At alii barbara timmani consuetudine relanta in hoc divinandi nere tam laodi fuerant tam lue anminolenti, ut pueros occiderent, quorum extis ad sacra sua abuterentur. Vidsoxonipli causa Ciceronen in . Vatinium c. 6: quum inferorum animas elicere, quum puerorum xus de

manes mactare soleast Et linius qui ioni N. . XXX, 14 3 DCLVII domum anno urbis senatu consultum dici factum esse, ne homo immolaretur palamque in illud tempus sacram fuisse prodioosam celebrationem. 8s no postea quidem i. si puerorum Vitae semper pepercerunt, ut ex Horatio, Joenali, Lucano, Heliodoro, Ammiano Marcellino aliisque intellio potest. Nam humana sacrificia per logoni adriani abolita Didius Julianus imperator magia causa revocavit teste raster Dionem p an in illiino . . in 'ristagoraelibor gravi philosopho dignus καrάβασις εἰς ἄδου de quo vide Lobocrium in Aglaoph. p. 94M in quo libromnisin si Hesiodi animas orumari vitarat ανθ' ων

324쪽

UI DE LUCIANI εἶπον περὶ θεων speciose ab criticis Hieronymo Rhodio tributus est. Tum de Orphei libro κατάβασις εἰ αδου omnino Varia traduntur. Clemens enim lex Suom. I

p. 333 ed. Sylli hunc inmun ab aliis modico Samio et ab Epigene Cercopi Pythagoreo adsignatiun esse tradit, et de Cercops antea Cicero De Nat. D. I, 38 idsi fero prodidit Suidas aulam s. 'μνεις si aliis Herodico Pro sico Porinthio, ab assis Orpheo amarinaeo. In

hac dissensione certe cantum est, ne lixus ab hoc Cercope ad antiquum illum epicum, Cercopem Milesium abeaTetatque huic vel Orphei libriam uet άβασις vel ad Homeri Necyian tributam fuisso fingat. Et quamvis Orphicus Cercops yuiagoreus fuisse dicatur, tamen ne hoc quidem fieri posse videtur, ut huic Cercopi Pythagorae tiet. μιοις, qui liber uul li uerat generis Orpluet, imputetur. Nam alioqui 'thagoras postea non minus quam mythicus iste Orpheus in praestigiise torem atque in magum transformatus est, de qua re et Lucianus tu lex. c. 4 dixit ei: Dibocrius in glaoph. p. 235 sqq. pluribus exposuit. Hinc nonnulli auctoro Varrone p. Augustin. De Civ. si VII, 35 necromantiaristagoran usum fuisse commemorant, hinc unus alterve psychomantis in Pythagoreorum numero habetur. Quodsi do isto Orphei libro Meti si in Q hariolari necesse est, commode salieni finxeris, per Orpheum ibi sicut . Ovidium in Metam. , 51 sqq. Euodice uxorem ab inseris paene reductam fuisse. Itaque neuter nequeristagoras neque Orpheus in suo Descensu ab Homerica Necyia suspensi fuisse videntur, ad quam eandem se more suo partim Vermus adcomnodavit Aeneid. VI, 237 sqq. , ubi Aeneas Sibylla monitu descendit: ad inferos Anchisoni ius patrem consulit. Tragici autem, dum Ocum incolumi gravitate tentant, interdum ad eam rem descensu ad inseros rebusque maocis usi sunt

siquidem et Aeschyli Κίρκη ejusdemque ασυφος δρα- σι ἐτης et πωκilis μακλης ἐπι Tan/άρ dramata fuerunt satyrica Quid, quod Aristophanes ipsam Homeri

325쪽

NEGOMANTIA LUINecyia ridere videtur in Vibiis V. 155 sqq. loco difficili, quem ad Arist. Thesmoph. p. 315 Xpessire c0natus sum. Contra υχαγωγοὶ eschyli, in quibus Honieri Necyian secutus erat, haud dubio tragoedia fuerat, sicut ad Arist. an. v. 1266 p. 381 demonstravi. Sciebam ain tum fuisse, qui φυχαγωγοίς bunicum hunc Versum ap. schol ad Odyss. I, 1343:

liaberet satvico. At quum in hoc genere choros senter fere ipsi satyri canerent, in Psychagogis laurus e lacus A Verni accolis, qui vir ο/ιάrrεις erant, constiterat. ReSe eo Versu intelligitur, quem chorus ipse cecinerat Mercuriunt inferitum 10 v lvχαὶ uir ii iis proavum

conferro licet Aeschyleum era. v. 628-682 , in quo et ipso chorus psychomantia utitur. In Psychagogis primuna uti Valchonarius in iamb. p. 286, c vidim Tiresias Ulixi mortis genus ab Telegon filio imminentis praedicebat. Deinde ut dam olim l. l. p. 381 audicavi)PSycliagogos veri simile est horribilem quandam Aeschyli tragoedian fuisse Acheronta moventi nec valde absimilem eis quae exstant Eumenidibus. Sed ut haec tragoedia Athenis data erat, ita plurimis annis post regnant dam Ptolemaeo Ggi f. id est non ante a 306

OL 118, 3 Nicias pictor patrias suae Athenis heii

nimium piisl nobilem tabulam donavit, necyomantean

Homeri, de qua pictura vide linium . . XXXV cap. X g 132 Antipatrum Anstol. IX, 702 et Plutarchum

Non osse . . . Epic. c. 11 collato illigio Catal. Artis. p. 297. Tamen non a multo post necyomantiae non tam usus intermissus quam auctoritas et dignitas imminuta est. Quum enim ab cultu deorum ad qua stum et lucellum, ab sanctitate atum ad magorum fraudulentiam res redisset psychomantia sensim inrisui

et ludibrio esse coepit Adde quod post annum urbis 657 propter illud mio supra dixi senatus consultum

326쪽

ne magi quidem pueroriam extis amplius uti et sibi constare potuerunt, sed a pueris immolandis ad sacra Necyiae Homericae redire coacti sunt, id quod in Luciani Necyomantia factum Videmus. Quam arcte autemst tempore cum magorum lumbus necromantia comuncta fuerit, inprimis imperatorum exempla ostendunt, uti Neronis, qui umbraruna inferorrumlue colloquiis ire

de iuris erat teste praeter alios lini N. R XXX, 2 14, ut postea Caracallae, qui ire annum 16 p. C. n. insano necyiae studio mortem sibi adceleravit, ut est apud Herodianum Hist. lV, 12 et iplassinum ex Dione C. 77, 15. Sed jam ultimis reip. temporibus plures Viri magicae dediti memorantur, qui in psychomantia ne puerorum quidem sanmni pepercerint, ut is quem Supra dixi Vatinius, ut P. Nigidius prae caeteris autem Appius Is de a Vide Ciceronei in Quaesti Tusc. I, 164 370 Do Divinat. I, 584 32, in quo Appio magna quaedam fuit pietas et mador etiam Appietas. Veni nunc ad eos, qui necromantiam reprehenderunt, id quod a patribus christianis luculentissime gravissimeque factum videmus, ut ab Iactantio Instit. Divin. II, 16 inae: necromantia et ars maψω et 1idqvid praeterea niHorum exercent homines Vel palam vel occulte . Quod ad gentiles adtinet, C. Ρlinius Η. . XXX, 1 init magorum

artes ad unam omnes exsecratus est. Ab necromantia

Vero minima para thominum tunc ita longo horruit, ut si ei qui alia divinandi genera probassent, Sycia mantia nominatim exciperent. Ita apiti Marcum se

trem Do Divinat. I, 584 132 Quintus Cicero, cupidus

illo divinationis patronus tamen non se psychomantianagnoscere palam restatus est. Ac de Luciani aetate idem valem vel ideo credibile est, quod Marcus Antoninus magoriam arte et incantamenta Valde oderat, quam rem ipse Diogneto reseri acceptam De Rebus Suis I, 6 init.): imperatoris autem sui iam boni praesertim studia cives Vulm sequuntur. Quia eadem sere aetate magis superstitiosus duit Artemidoro 3 Hic tamen ne innantiM1

327쪽

χάνο πας. Quis sub ipso Marco philosophum Art naidoro similem, L. Apulorum, mus se defendentis liber,de maina adhuc superest, magiae publice accusatum esse nescit Eodemque tempore Celsus creta μάγων liium scripserat praeclaros, qui et . Luciano in Alexandro c. 21 valdo laudati sunt et ab S. Hippolyto in Relat. Inn. aer. IV, 34 inii partim excerpti. Ceterum quod ad Inaocas artes in his ad psychomantianattinet, apud gentiles n. et saepe etita est et eadem senaper retenta. Quo minus Inim licet, necyomantianinrisam esse ab scriptoribus etiam satyricis, de quibus nunc dicetur. Primum Sopatri, qui parodus fuit, μκυιαν Suidas S. Muατρος κωμικος auxilii Ox Athenaeo Versuum ipsoriin memori IV p. 160, c. , Ιθακος δυσ- σεὐς, τοι ni θ φακῆ μέρον πάρεστι θάρσει, imi , quibus vectis recte Casaubonus conclusit, Sopatri Necyian in eodem quo Homericam argumento Versatana esse. Etenim νέκυια apud Sopatrum et Menippum ut Vulgo Homeri necyomantiam significat, stat hanc Voconi seriores scriptores ponunt etiam plane pro quavi necVO-mantia non solum Homerica), ut Herodiantis Hist. VI, 12 μάγων τον ἀρ-ιους Arησανr νεκυία τε χρησα-

μέν - Tum Menippi cynici ἐκυια ala Diogoάo VI, 84 10 memoratur, quem librum Lucianus in

nostro dialom Mimnno η Νεκπιομανιεία audace Mau- bono De Satyr. oes p. 206 d. Ramb. imitatus est. Certo et hic ab Liuciano praeter alios philosophi quoque ridentur et ab Menippo philosophi perpetuo rideri solebant, uti non solum diomnes t. l. paulo ante tradidit, sed initiatio aminis o Saturis Menippeis clare demonstrat Ac ne hoc quidem fieri potest, quod Hemsteditiusto ad Lucian. D. Mori. I, 1 sinus recte placuit, ut

328쪽

exemplo fuerit: in quinii nullo nequo in si quidem qui Menippi cynici personam habent, psychomantiam inVenim. Aliquot saeculis post Honippum Lucianus eo dialogo cui Μένιππος η Νεκυομαν is nomen est Sychomantia lacotissime perstrinxit Hunc librum ab Luciano scriptum esse Vel ipsa dictio cortissimo stendit, qua Lucianus et a solus neque praeter eum ullus alius scriptor usus est quam rem eis certe Mawunvis elocutionis Lucianeae usum callent, in oculos incurae des iusse crederes. Tum quod ad ipsum libri argumentum pertinet, Omnes sententiae, in omnia et dicta

Luciani ingenium planissimo referunt. Quodsi alius listellus qui vim inter Lucianeos sertur Περὶ της ἀσιρολογίης Vel ideo Luciani esse nequit, quod in masti olao strenuo Mensa est sequitia Necyomantianinam propterea Laiciano dimam esse, primum quod emnere est satrem et secundiu Casaxibonum ex ipso ducta Menippo, vin quod magorum artes traducuntur, quas ipsas quum alibi saepe tum maximo in liuo- pseudo Lucianus inrisu, denique quod forma lxioque haedus satura Luciani inmnio unico respondet. Nam praeterqariun quod primam in hoc dialogo sicut in aliis Luctaneis persona est Menippi, qui ut Vivus vidensque solebat hic philosophos quoque castigat: Menippus ut in suis ipsius saturis hic primum versibus utitur ex Euripide et Onior detoris. equo illud omittendum est, Necyomantia ab his ipsis parodiis exordiri, uti prorsus alias Luciani saturae, Ρiscator et,Jupiter Tragoediis exordiuntur. Jam quo anno scy mantia Lucianus ediderit, ex . 10 perspicuum est,

ubi de recens mortuomani unbris haec exstant: ραυ-

όs τες. Bessum nim dicit arillicum, quod quum perquadriennium a. 162 165 gestum sit sequini Necyoniantia anno 163 vel 164 . . . scriptam esse. Et hoc quidem Solanus infitiari ausus non St, qui Si,

329쪽

G0ΜΑΝΤΙΑ. LUinquiu, Luciansus si hic sialogus, scriptum portunanno C. 163 ompo paulo ante hos duo diHogos: Elκους et με τῶν κόνων, pauli post autem hunc libram satis egreinum IIῶς δε ἱστορiαν πεπράφειν Iaicianus noster edidit. Qui quum in dialogo ἐκονες ab ero imperatore tiam inire rustra si uduisset, mox scyomantia edita in potentes c. 1 collat c. 13 acocte invectus est. Nunc aliud id ius prope certum temporis indictum ipse exponam Psychomanti magus in ecyomantia utpote squalis vivis autem nominatim inludere per leges non licebati, falso nomine et Oie sic ille quidem Mιθροβαρζάν tu vicitur ut alius magus lalso nomino Θ ὁμσον dixit, de qua re ego ad Philopsevd. c. 13, T. I . II p. 114 exposua , sed idem describitur clarissime. Atqui eum ma In qui in Philopseudo non nam nominatur sed describitur tantum, Scholiastes ad nilops. c. 12 init praeclare Vidit dictum esse Julianum quem madorem suisse Julianum patrem minoris item magi post Lobochium in Aglaoph. p. 100 ego ad Philops. c. 12 p. 113 si inprimis c. 16 p. 118 ceri domonstravi. Hic igitur Julianus pater in Philopsoude et Babylonius dicitur et Chaldaeus c. 11:

λείνιο et partim ibidem c. 12 fin Nonam ut filius cognomon habuit υ θεουργός, a pater Julianus cognomine dictus est ὁ αλδαιος, de qua re consor Sui lans γονλεωνος ο αλε aiος νιλόσοφος et quae alia ad Philops. c. 16 p. 118 ego collos. Nunc vide mihi et cum hilopseudo compara haec scyomantiae . :

visum est ma j orsae et chaldite Assyrii male confusi sunt. Immo etiam in ecyomantia Iulianus pater, qui niam comonae habuit o Moyαιος sive χαμλώνιο . . unice describitur. Hi Julianus pater ram tum senex fuit, ut e Necyomant. c. 6γ ιολιάοιμι τὴν κOttην

330쪽

LVI DE LUCIAM apparet. Atqui Julianus pater eo ipso anno 163, quo Necyomantia scripta est,' certissime sens fuit, siquidem Suida s. γονλιανο Julianum prioris filium sub Marco Antonino vixisse perspicuo tradita. Cotinian idem cognomen est ὁ αλδαδ ou et ὁ Βαβυλώνιος. Nam,Babylonii s iiii Vulgo astrologi et gensviliaci dicuntur velut ab Cic. De Divinat L 194 36 plerunt ius eidem,Chaldaei adpellantur, ut ab Luci in De Rer Nat V, 727 de Beromi: Babyloni ri Chaldaeum doctrina ruam ut recte sinius Η. N. V 26 fin.: Babylon quondam Chaldaeae caput i, raro uiri ius magi Babylonii es Chaldaei paullum inter se dissono traduntur ut ab Hippolyto

Relat. Inn. aer. X, p. 494 d. Schnoidos t. Quodsi in Necyomantia Iuliano majori c. 6: ονῶ ἀν-i καὶ θεσnεsi et ἐν τε χνην inlusum est, sequitur Necyomantia Dialogis Mortiorum valdo esso dissimilam in quom ilialogorum nullo aut Julianus ridotau aut alitia Juliano duce ad inferes descendii. Quod superest, ne ius in scholiis vulgatis neque in codd. qui exstant plurimi luBra ulla invenitur, ex qua de Luciano πο- mantias scriptore dubitatum esse conicias. Primus autem vi Necyoni. c. 1 nescio quid dissi sonipuli Solanus in scit, qui ob multa muco illo naso non satis lignae ita addubitavit, ut ioc opusculum, Si genuinae sit, ab uniore Luciano compositum Vellet. Da idem Solanus id Luciani esse nunc negat nunc parum constanter ad nat quod si modo constat ipsius esse Luciani, quanta laude dignum sit, noVae cum est quaerere et ab nostro proposito alienae At Sesan

'ὶ In utroque libro, ut supra lixi, ridetur Iulianus pater turmsonex. De lamporibus utriusquo nunc a sentio. scyomantia, id quod o c. I patet bello Minico morionis silua ost, quod bellum gestum est per quadriennium a. 162-165. Cum hac Philo-psoudes arcto cohaeret, ita ut initium saturiis ait Necyomantia,PHlopseudos autoni continuatio Illa minus accurat scripta, hi fuero dialogus summa cura elaboratus est. Quas quum a sint, Nec mantia a. 163, Philopasu los autem a. 164 in tuom pro liv.