장음표시 사용
212쪽
489. Κρηναῖον γανος. Fontanus lateae Li 'coplar. 247. Κρη-
quidem inter Thebarum portas etiam αἱ Κρηναῖαι, Sic a Dirce nomi- 490. Ἀσθμα. Creber anhelitus Galen. p. oes incon.
213쪽
νου δ' Ἐρινυς οὐχ πεσπανισμένη. Soph. N. 740. δ εστ χ ρείας τησδ' υπεσπανισμένον ε Haec citat AbreSela. Odem sensu ponitiir
simplex vectum infra 1024. σπανίσμεθ' αρωγῶν. Ceterum de Per-SIc exercitus aine consulas Herodot VIII ll 5.500. Δονας Arundo. Βόλβης λειον δόνακα para Βολβηνελειον αὶ δοναxώδεα Fals tradit Scholiasta Olben paludem in Thracia exstitisse, quum esset in Macedonia. Vid. Spanliena ad Callina Dei. 34. Ceteritin fluvii et pallules saepiSSiIn vocantur δονακώδεμ, δοναxoρόφοι, δοναxoχλόαι Homer Iliad. 576. Πὰρ ποταμον κελάδοντα, reρὶ ροδανον δοναxηα. Cf. Eurip. Iph. A. t 79. Iph. T. 400. 503. γνος Purus. pitheton nequaquam est otiosum, siquidem ei spe, Herodoto teste, fluvios religioSisSime colebant, et quantum fiet posset, puros conservabant. id Herodot. I. l38. 504. Oμίζω. Exsistere credo. Vectum in hac re proprium. Qui Deo esse credebat, absolute dicebatur νομίζειν eobs, vel ἡγεό- σθαι Eurip. fragm. l. Toὐτον νόμιζε Ζηνα, τόνδ' ηγου θεόν. Plato
214쪽
215쪽
522. E. ναλλομαι. Insilio Vide notas Properi. I. i. d. Et caput nipositis pressit Ainor pedibus. 526. Κρίνω Conjecto. id supra 23 l. 527. υρόω. Confrnio. id supra. 232. una. 579 636.
Vina activam Semper habet quale Oinnino em at clauigius qui vertit recte talo stat sententia vestra Subaudi vero με τουτο ποιησαι.
216쪽
autem locus mendo purgandus est. tymologiis p. 387 l4. citatoψει pro ηψe, et ατερικτῶν ut in edd. Sed legendum areρικτου, prout estatur ab Ioanne Diacono in Hesiod. p. 2l2. Respicit orsan AEschylus Homet i Iliad. X. 405 η ὁ νυ μητηρ ἐλλε δμην, απὰ δὲ
χους. αυδαλέα δάκρυσι, α μυδαλέον δίυγρον, παρ Ἀρχιλόχω. Nicander ap. lian. N. A XVI. 28. μυδciλέαισι τυπαis. Stanteius in Curis secundis comparat Eurip. Suppl. 977. γόοισι δ' ὀρθευομένα, Δάρουσε νοτερον ει πέπλων Ilaos στέρνου πτυχα τέγξω. Conseras etiam Apoll. Illiod. III 803. εὐε δε ολποῖς Αλληxτον δα υοισι.
549. Λέκτρων ευναί. Vid. supia ad 425. Verte autem, Toros, delicatis stragolis contectos. 550. λιδανος Mollis Delicatus. Vid. Glossar in Pi meth. 445.
217쪽
Zius interpretatur p)Ursus, ut cum πάλυπενθῆ capiatur. Xenoph. CyrOP. I. P. I 6. ει τι δύναιτο πιμεληθηνcit, πω αυτο x λό τε καιὰ γαθὸ δoxέμω γένοιτο. Pindarus Nem III l8. δόxino υμνον nobilem hymnum dixit. 558. Ἐφεπω. Adse tor Frequens apitis Homerum πότμον
Ibid. Δυσφρονως Calamitose. AEgre. Non autem in Frudenter, uti vertit Stanteius : δύσφρων nihil aliud significare potest quam instus, luctuosus id Theti. 873 again. 549 609 835. 559. B ις Nanis Schol. Βαρίδεσσι ναυσί, ais πῖ Βάρεω ουσηs ητι ἐστὶ πόλι Περσέδος Baris AEgypti um fuit vid.
218쪽
Ibid. Κυανωπις. Cui prora cyano oblua est idem quod κυανόπρωρos apud Homerum, et υανέμβολος Eurip. Electr. 436. dyss. M. 60. υανώπιῆο Ἀμφιτρίτης. Proram navis fariem dicebant: Suppl. 7ll. Και πρωρα πρόσθεν μμασι βλέπου ὁδόν. Contra πρῶρα de acie usurpabant: id ad Prometh. 43l.
574. ΙΠρωτομορος. Prius fato functus. Distinguuntur si qui in praeli navali occiderant ab istis qui in suga perieiunt. 576. 'Aκτα Κροχρεῖαι. Steph. yZ Κυχρεω πάγοs, περὶ
cῶνος. s. Strabon. IX. p. 393. D. TZetZ ad . Κυχρεω apud L.ycophr. 452 Κυχρεὐs-εβασίλευσe Σαλαμινίων, os φησιν Ευφορίωνεν Ἱππομέδοντι. oios γαρ Κυχρεῖος εν ψαρῆ aλal ivt. 577. αίνω. Madefaeso. Forma pluralis praeteriti passivi suspecta est claaesem ad Dionys Hal. p. 355. et ad Schol. Apollon. Rhod. p. 208 injuria, ut Hermann videtur Vide notata. Ibid. ' Δακναύομαι. Mordeor. Hanc Ormana alias frustra quaesivi. 579. Gυραν αχη a mnentationes ad coeliDu sublatae Ita
219쪽
vertunt interpretes. Stippl. 805. Iυζε δ' ὀμφάν, Ουράνια μέλη λίτανα
θεοῖσι Aristoph. Ran. 793 ὁ δημος ἁνεβόα. S. D των ravol/ργων ', A. νη Δί -υράνιον γ' oso M. Haec tamen loca, quae ad hunc SenSum tutandum proserri potuissent, minime iaciunt quominus putem eram interpretationem potiti esse calamitates coetuus in inmissas Insiti 587. δαιμόνι χη -δυρόμενοι γέροντες Sophocl. 'ac I95. ἄταν Ουρανίαν. ubi Schol. την ξ υρανου πεμφθεῖσαν. In Antig. 4l8 ουρίνων ἄχος absurde post Hesyclitum et Pliotium V DD. intelligunt pruireren ad coelum Sublatuni, quum sit calainuas ιυinuus orta.
582. ναπτω. Vellico. Proprie de sullone, pannum vellicante, dictuna Soph. 'ac l030. de Hectore, ἱππιxῶν ἐξ ἁντίγων 'Eγνάπτετ ἰεν τ ὰπέψυξεν βίον Grammatici tradunt hanc Scripturam recentioris aevi suisse, veteres lutei Atticos scripsisse κνάπτω vid Brunch. id Aristopla Plut 166. quod quidem enim esse potest et in Sophoclis loco rescribendum cνίπτε Ol in monuit Dorvillius in Misc. his. IX. p. l 9 Vid. HemSterlaus ad Liucian. T. I. p. 86. Sed vetus fissisui inter scriptores Attico alierana scripturam, quae Ionica fuit, agnoscebant. Si apud Homerum legitur
tiores mutarunt, euphoniae gratia, in xάμπτειν et αμπτός, verisiimile fit etiam γνάπτειν vetustiorem fuisse Ornaum qualia νάπτειν. moipse Harpocratio, qui tradit veteres Atticos dixisse ναφείς, recentiores ver γναφείs, non ait hos dixiSSe γνάπτεεν, illos νάπτet ν; quippe Veterena, quam vocat, Ormana ναφείς deducendam esse ait a xv o, O σημαίνει το ξύω, alteram Vero, γναφείς, παρὰ την του φάρουs
γνάψιν. Cf. Et nolog. Gudian. p. 330, 0. Is igitur certe unam
tantum sormam vecti γνάπτειν agnoscebat. γναφεῖον legitur ap. Lysiani Apol contra Sina P. S. d. Auger. γναφείς editur in Aristoph.
Vesp. li 23. eademque forma reponenda in Pliat. 166. Eccl. 4l5.kΡάφου Herodot. I. 92. sed S. Plutarchi de Malign. p. 858. γνάφου. IV. 4. να uio et ναφebs, ubi libri nihil variant. γναφεί dixit Xenophon Memor. III. 7. 6.
220쪽
Γίνεται. Vid. Is Voss. ad Catuli p. 208. Ibid. ναυδος. Mutus Perpetuum piscium epitheton, qui Ob vocis desectum ελλοπες dicebantur, si qua fides est grammaticis habenda, ab ἐλλό mutus. Sophocl. Ajac. 295. Ἐφηxεν ἐλλois ἰχθύσιν διαφθοράν tibi cs. Ersurdiu notam, et Alberti ad Hesycli I. p. lIS 2. Idem ap. Athen. VII. p. 277. A Xόρος δ' ἁναυδων ἰχθύων επερρόθει. Pherecrates p. Athen. VII. p. 287. A. tymol. M. p. 2l8,3 l. τί ληρεis; λλα φωνην υ ἔχειν χθὼν γε φασὶ τοπαράπαν , νὴ τω θεώ. Oυ εστιν χθὼ αλλos υδει δε βόαξ, φωνεῖν δυνάμενos. Elymol M. p. 595 l. Μυνδos ἰχθύs, Σοφοκλης, ὁ θαυδῶν. θεν α ελλοψ-Callimachus p. Steph. yg. v. ἁλδos. D. CCLX. Πουλυ θαλασσαίων μυνδότεροι νεπόδων. Lucret. II. 108 l. zutas Squani ei sim pecudes. Orat. 4. Carni. III. I9. mutis ploque piscibus Donatura cycni, si libeat, sonum. Schol. ad Oppian. Halleiit. II 658. ἄφωνοι ι ἰχθυες, α ἄναυδοι PiScium εχεμυθία caussa erat, cur a Pythagorei non ederentur vid. Mailland Ep. Crit. p. 64. et cf. Arnald Animadv. p. 285. Orvili ad Chariton. p. 762. Denique si in hoc loco imaginem pectes, conferas Claudian.
de IV. Cons. Honor. Sininersae edere rates furfantia nunquanι Largrus Arctoos pavere cadavera pisces. HemdOt. I. 44. de Darsi nautis, qui ratibus SubmerSiS, θηριωδεστατη εούσης το θαλάσσης ταύτης περὶ τον Αθων-υπο των θηρίων διεφθείροντο αρπαζόμενοι.