Rei Publicae libri decem

311쪽

τας τυχας υτ προσφέροιτο. Οὐκουν, φαμέν, το μεν

βέλτιστον τούτω τελογισμω ἐθέλει, επεσθαι φλον δη. To δε πρὸς τας ἀναμνησεις τε του πάθους καὶ προς τους

ὀδυρμοὐς αγον καὶ ἀπλήστως χον αυτῶν ρ' ου ἀλόγιστόν τε φήσομεν εἰναι καὶ ἀργον και δειλίας φίλον Φήσομεν μεν ουν ούκουν το μεν πολλην μίμησιν και ποικίλην πει , το ἀγανακτητικόW τ δε φρόνιμόν τε καὶ ησυχιονή ς, παραπλήσιον ον ἀεὶ αυτλαυτω, ουτ ράδιον μιμήσασθαι Ουτε μιμουμενον ευπετες καταμαθεῖν, ἄλλως τε καὶ πανηγυρει καὶ παντοδαποῖς ἀνθρώποις εἰς θεατρα ξυλλεγομένοις ἀλλοτρίου γάρ που πάθους η μίμησις αυ- τοῖς γίγνεται Παντάπασι μεν ουν. Ἀη μιμητικὰς ποιη- ωτης δηλον τι ου προς το τοιοsτον της ψυχῆς πεφυκε γε και η σοφία αυτου τουτω ἀρέσκειν πέπηγεν, εἰ μέλλει - δοκιμησειν εν τοῖς πολλοῖς, ἀλλα προς το ἀγανακτητικόν τε και ποικίλον η ς διατ ευμίμητον εiναι φλον Ουκουν δικαίως ἄν αυτου δη επιλαμβανοίμεθα, και τιqλεῖμεν ἀντίστροφον αυτον τω ζωγράφω καὶ γὰρ τω φαυλα ποιεῖν προς ἀλήθειαν ἔοικεν αυτῶ και τω προς-τερον τοιοί-

τον μιλεῖν της ψυχης, ἀλλα μη προς το βέλτιστον, και ταύτη ἁμοίωται καὶ ουτως ηδ ἀν εὐδίκὶου παραδεχομμεθα εἰς μέλλουσαν ευνομεῖσθαι πόλιν, ὁτι τοίτο εγείρει της ψυχῆς καὶ τρεφε και ἰσχυρον ποιῶν ἀπόλλυσι το λογιστικόν, σπερ εν πόλει ταν τις μοχθηροὐς εγκρατεῖς ποιῶν παραδιδω την πόλιν, τους δε χαριεστέρους φθείρη, ταυτὰν και τον μιμητικὸν ποιητην φήσομεν κακην πολιτείαν ἰδία κάστου τῆ ψυχη ἐμποιεῖν, ω ἀνοητω αυτης χαριζόμενον κα ουτ ταμείζω ουτ τα λάττω διαγιγνώσκοντι, ἀλλα ταχυτὰ τοτε μεν μεγάλα γουμήνω, τοτε δεσμικρά, εἰδωλα εἰδωλοποιοsντα, ο δε ἀληθοs πόρρω πάνυ ἀφεστῶτα Πάνυ μεν ουν. VII. Ου μέντοι πω τό γε μέγιστον κατηγορηκαμεν

312쪽

αυτῆς το γαρ καὶ τους ἐπιεικεῖς ἱκανην εἶναι λωβῶσθαι εκτός πάνυ τινῶν λίγων, πάνδεινόν που TZ δ' ου μίλλει εἴπερ γε δρα αυτό υκούων σκόπει οι γαρ που βελτιστοι ημῶν ακοοώμενοι μηρουχ αλλου τινὐ των τρα- γωδιοποιῶν μιμουμενου τινὰ των ρώων εν πένθει οντα και μακρὰν ρῆσιν ἀποτείνοντα εν τοις δυρμοις η καια δοντας τε και κοπτομενους, οἶσθ' οτι χαίρομέν τε και ενδόντες μῆ αυτους πόμεθα ξυμπάσχοντες, καὶ σπουδάζοντες ἐπαινοsμεν ως αγαθὴν ποιητην. ος αν μῶς ο τι μάλιστα ουτ διαδ u. ἐδα πῶς δ' υ οταν δε οἰκεῖόωτινι ημῶν κῆδος γένηται, ἐννοεῖς αὐοτι επὶ τῶ ἐναντίω καλλωπιζόμεθα, αν δυνώμεθα συχίαν ἄγειν και καρτε- ρεῖν, ὼς οὐτο μεν ανδρὸς ον, κεῖνο δε γυναικός, ο τότε ἐπyνοsμεν. νοῶ, εφη. H καλῶς ουν, ν δ εγώ ουτος ὁ παινος χει, το ὁρῶντα τοιοfτο ανδρα, io εαυτόττι μη ἀξιοι ἐναι αλλ' αἰσχύνοιτο ἄν, μη βδελύττεσθαι αλλὰ χαίρειν τε και ἐπαινεῖν ου μὰ τον Αί εφη, ουκ60 εὐλόγω ἔοικεν Ναί, ν δ εγώ, ει κείνη γ' αυτ σκοποίης M E ενθυμοῖο οτι τὰ βία κατεχόμενον τότε ευταῖς οἰκείαις ξυμφοραῖς και πεπεινηκὰς os δακρίσαί τε καὶ ἀποδύρασθαι ἱκανῶς και ἀποπλησθῆναι, φύσει ντοιομον οἱον τούτων πιθυμεῖν, τότ εστ τοίτο λυπότῶν ποιητῶν πιμπλάμενον κα χαῖρον τὰ δε φύσει βέλτιστον μῶν ἄτε οὐχ ἱκανῶς πεπαιδευμένον λόγω οὐδεεθει, ἀνίησι την φυλακὴν το θρηνώδους τουτου, ἄτε ἀλλότρια πάθη θεωροῶν και εαυτῶ οὐδεν αἰσχρὰν ον ει ἄλλος ἀνὴρ αγαθὰς φάσκων iναι ἀκαίρως πενθει, τοὐτονεπαινεῖν καὶ ἐλεειν αλλ' κεῖν κερδαίνειν γεῖται, τηνηδονην, κα ουπιαν δεξαιτο αυτῆς στερηθῆναι καταφρονήσας ολου οὐ ποιήματος λογίζεσθαι γάρ, is αι, ὀλίγοις τισι μέτεστιν οτι ἀπολαύειν ανάγκη απῖ τῶν ἀλλοτρίωι εἰς τα οἰκεῖα θρεψαντα γαρ εν ἐκείνοις ἰσχυρὸν τὰ ἐλε-

313쪽

εινον ου ράδιον εν τοῖς αυτου πάθεσι κατεχειν 'Aληθμστατα, φη. ρ' ουχ λαυτος λόγος καὶ περὶ του γελοίου, OTι, αν αυτος αἰσχυνοιο γελωτοποιῶν, εν μιμήσει δὴ κωμωδικὴ η καὶ ἰδία κουων ἐὰν σφόδρα χαρὴς και μημισὴς ώς πονηρά, ταυτον ποιεῖς οπερ ἐν τοις ἐλέοις νεγαρτω λόγω αυ κατεῖχες ἐν σαυτω βουλόμενον γελωτοποιειν, φοβούμενος δόξαν βωμολοχίας, τότ α ἀνίης καὶ ἐκεῖ νεανικον ποιησα ελαθες πολλάκις ἐν τοις οἰκείοις ἐξενεχθεὶς ωοτε κωμωδιοποιὰς γενέσθαι Καὶ μάλα, φη. H Dπερι ἀφροδισίων δ και θυμου και περὶ πάντων ων ἐπιθυμητικῶν τε καὶ λυπηρῶν καὶ δέων ἐν τη ψυχfj, α δηφαμεν πάση πράξει μῖν πεσθαι, τι τοιαίτα μῶς ποιητικη μίμησις ἐργάζεται τρέφει γαρ αὐτα ἄρδουσα, δέον αυχμεῖν, και αρχοντα μῖν καθίστησι, δέον ἄρχεσθαι αυτά, ῖνα βελτίους τε και ευδαιμονέστεροι ἀντι χειρόνων καὶ ἀθλιωτέρων γιγνώμεθα. υκ ἔχω ἄλλως φάναι, ὴ δ' ἔς Ουκοsν ειπον, ω Γλαυκων, ὁταν Oμηρου ἐπαινέταις ἐντυχn λέγουσιν,, την Ἐλλάδα πεπαίδευκεν sτος ὁ ποιqτης, και προς διοίκησίν τε καὶ παιδείαν των ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἄξιον ἀναλαβόντι μανθάνειν τε και κατὰ τοίτον τον ποιητην πάντα τον αυτο βίον κατασκευασάμενον taν, φιλεῖν μεν χρη και ἀσπάζεσθαι ώς ἄν- 60 τας βελτίστους ει ὁσον δύνανται, καὶ συγχωρεῖν πιι η-

ρον ποιητικωτατον ειναι καὶ πρῶτον των τραγωδιοποιῶν,

εἰδέναι δέ, ὁτι ὁσον μόνον ὐμνους θεοῖς και ἐγκώμια τοις ἀγαθοῖς ποιησεως παραδεκτέον εἰς πόλιν εἰ δε την δυσμένην Μοίσαν παραδέξει ἐν μέλεσιν η ἔπεσιν ηδονη σοι καὶ λύπη ἐν τῆ πόλει βασιλεύσετον ἀντι νόμου τε καὶ του κοινη ἀει δόξαντος εἶναι βελτίστου λόγου. υληθέστατα, VIII. αὐτα δη ἔφην, ἀπολελογωθωχμῖν ἀναμνησθεῖσι περὶ ποιησεως δει εἰκότως ἄρα τότε αυτην ἐκ της

314쪽

πολεως ἀπεστελλομεν τοιαυτην ουσαν ὁ γαρ λόγος μῆς ῆρει προσείπωμεν δε αὐτὴ m καί τινα σκληρότηταήμων καὶ ἀγροικίαν καταγνω, τι παλαιὰ μεν τις διαφορὰ φιλοσοφία τε καὶ ποιητικὴ καὶ γαρ ἡ λακέρυζα προ δεσπόταν κυων ἐκείνη κραυγάζουσα, και μέγας εν αφρόνων κενεαγορίαισι, και ὁ των διασόφων οχλος κρατῶν, καὶ οι λεπτῶς μεριμνῶντες τι αρα πένονται, και ἄλλα μυρία σημεῖα παλαιὰς ναντιώσεως τουτων. μως δε ειρήσθω, οτι μεῖς γε, εἰ τινα εχοι λόγον εἰπεῖν η προδηδονην ποιητικη και η μίμησις, ως χρη αυτην εἰναιὰν πόλει ευνομου-μμύ, ασμενοι αν καταδεχοίμεθα - ξύνισμέν γε μῖν αυτοῖς κηλουμένοις π αυτῆς ἀλλα γαρ το δοκουν αληθες Ουχ σιοι προδιδόναι. ὴ γάρ, es φίλε, ου κηλεῖ υπ' i αυτῆς καὶ σύ, καὶ μάλιστα ταν δ υμηρου θεωρῆς αυ- τήν Πολύ γε Οὐκοέν δικαία ἐστὶν οὐτω κατιέναι, ἀπολογησομένη εν μέλειέ τινι αλλω μετρω Πάνυ μὲν οὐν. Λοιμεν δέ γέ που αν καὶ τοι προστάταις αυτῆς, σοι μηποιητικοί, φιλοποιηταὶ δέ, ἄνευ μίτρου λόγον ἡπερ αυτῆς εἰπεῖν,. ου μόνον δεμ αλλὰ καὶ φελίμη προς τὰς πολιτείας καὶ τον βίον τον ανθρωπινεν ἐστι και ευμενῶς ἀκουσόμεθα κερδανοsμεν γαρ που, εὰν μη μόνον δεῖα

φανῆ αλλὰ και φελίμη Πῶς δ' ου μέλλομεν, φη, κερδαίνειν α δε γε μή, es φίλε ταῖρε, ῶσπερ οἱ ποτέ του ἐρασθέντες, ἐὰν ἡγήσωνται μη φίλιμον εiναι τον ἔρωτα.

βία μέν, δμως δε ἀπέχονται, και ημεῖς οὐτως, δια τον ἐγ- γεγονότα μεν ἔρωτα τῆς τοιαύτης ποιήσεως πῖ τῆς τῶν ω καλῶν πολιτειῶν τροφῆς, ευνοι με ἐσόμεθα φανῆναι

αὐτὴν ς βελτίστην και ἀληθεστάτην, ως δ' αν μὴ οῖα τ' η ἀπολογήσασθαι, ἀκροασόμεθ' αυτῆς ἐπάδοντες μῖν

αυτοῖς τοίτον τον λόγον, δν λέγομεν, και ταύτην την ἐπωδήν, εὐλαβούμενοι πάλιν ἐμπεσεῖν εις τον παιδικόν τε καὶ τον τῶν πολλῶν ἔρωτα αισθόμεθα δ' ουν. ως υ

315쪽

σπουδαστεον επὶ τs τοιαυτη ποιησε ώς άληθείας τε απτομένη καὶ σπουδαία, αλλ ευλαβητέον αὐτην ον τω ακροω- μενω περὶ της εν αυτω πολιτείας δεδιότι, και νομιστέα απερ εἰρήκαμεν περὶ ποιησεως Παντάπασιν η δ ος, ξυu-

φημι Μέγας γάρ, φην, ὁ ἀγων, ω φίλε Γλαυκων, μέγας,

ουνοσος δοκεῖ, το χρηστον η κακον γενέσθαι, στε υτετ μη ἐπαρθέντα ουτε χρημασιν ουτ άρχη ουδεμια ουδέ γε ποιητικὴ αξιον ἀμελῆσαι δικαιοσυνης τε καὶ της αλλης αρετῆς Σωμφημί σοι, ἔφη, ἐξ ῶν διεληλυθαμεν οἰμαι δε

IX. Kαὶ μην ηὐδ εγώ, τά γε μέγιστα ἐπίχειρα ἀρε- της και προκείμενα ἀθλα ου διεληλυθαμεν. Ἀμήχανόν τι, ἔφη, λέγεις μέγεθος, ει των εἰρημένων μείζω ἐστὶν ἄλλα.T δ αν ην δ' ἐγώ, εν γε ολθω χρόνω μέγα γένοιτο πῶς γαρ έτος γε ὁ εὐπαιδὰς μέχρι πρεσβυτου χρόνος προς

πάντα λίγος που τις αν εἴη Ουδεν μεν ουν, ἔφη. Tiουν οἴει ἀθανάτω πράγματι περ τοσουτου δεῖν χρόνου

ἐσπουδακέναι, ἀλλ' υνυπερ του παντός; οἰμαι ἔγωγ 4 ἔφη ἀλλα τί τοίτο λέγεις Ουκησθησαι, ν δ' ἐγώ, ὁτι ἀθάνατος ημῶν ἡ ψυχὴ και οὐδέποτε ἀπόλλυται καὶ ἶς εμβλέψας μοι καὶ θαυμάσας ἐπε α ί -υκ ἔγωγε συδε τουτ' ἔχεις λέγειν ει μη ἀδικῶ, ἐφηw οἰμαι δε καισυ ουδεν γαρ χαλεπόν. Esιοιγ', ἔφη σου δ' αν δέως ἀκουσαιμι το ου χαλεπον τουτο Ἀκουοις αν ην δ' ἐγώ. Λέγε μόνον, ἔφη Ἀγαθόν τι, ἐπον, και κακὸν καλεις; Ἐγωγε. ρ' ουν σπερ ἐγὼ περὶ et τῶν διανοεῖ; ο ποῖον; ο μεν ἀπολλυον και διαφθεῖρον πῆν το κακον εἰναι, το δε σῶζον καὶ φελουν το ἀγαθόν. Eγωγ ἔφη. TZ δέ κακὼν ἐκάστω τι και ἀγαθὰν λέγεις οἱον ὀφθαλμοῖς φθαλμίαν και ξυμπαντι τω σώματι νόσον, σίτω τε 609 ἐρυσίβην, σηπεδόνα τε ξυλοις, χαλκω δε και σιδήρω ἰόν, καί, περ λέγω σχεδον πῶσι ξυμφυτον ἐκάστω κακόν τε

316쪽

και νόσημα πιωγ Ἀφη. υκουν τα τω τι τούτων προσγενηται, πονηρόν τε ποιεῖ - προσεγένετο, καὶ τελευ- των λον διελυσε καὶ ἀπώλεσεν Πῶς γαρ υ; ο ξυμ φυτον αρα κακον κάστου και η πονηρία καστον ἀπόλ- λυσιν η εἰ μη τοsτο ἀπολεῖ, ου αν αλλο γε αυτ ετ διαφθείρειεν ου γαμ τό γε αγαθον μη ποτέ τι ἀπολέση οὐδεαυ το μήτε κακὰν μήτε αγαθόν. Πῶς γαλαν; φη. αναρα τι ευρίσκωμεν τῶν οντων ω ἐστι με κακόν, ο ποιεi αυτ μοχθηρόν, τουτο μέντοι ου οἰόν τε αυτ λυειν ἀπολλυον, ουκήδη εισόμεθα, τι του πεφυκότος υτως

ολεθρος ουπιην; υτως, εφη, εἰκός. Π ουν ην δ εγώ ψυχαὶ 9 ουκ ἔστιν, ποίει αυτὴν κακήν; καὶ μάλ φη α νυν δη διἴμεν πάντα, αδικία τε και ἀκολασία και δειλία και ἀμαθία νουν τι τούτων αυτὴν διαλύει τε καὶ ἀπύλ- λυσι καὶ ἐννόει μη ξαπατηθῶμεν οιηθέντες τον δι- κον ανθρωπον καὶ ἀνόητον, ταν ληφθῆ δικῶν, τότε ὐπολωλέναι πλτης αδικίας, πονηρίας ουσης ψυχῆς ἀλλ' ἄδε ποίει σπερ σῶμα ἡ σώματος πονηρία νόσος οὐσατήκει και διόλλυσι και αγε εις το μηδε σῶμα ἐναι, και ανυμ αλέγομεν απαντα πλτης οἰκείας κακίας, τω προς καθῆσθαι και ἐνεῖναι διαφθειρούσης, εις τὼ μὴ ἐναι ἀφικνεῖται - ουνουτως Ναί. Ιθι δή, και ψυχὴν κατατον αυτὸν τρόπον σκόπει, ἀρα ἐνουσα ἐν αυτῆ αδικία καιὴ ἄλλη κακία τω ἐνεῖναι και προσκαθῆσθαι φθείρει αυ- τὴν και μαραίνει εω αν εις θάνατον ἀγαγουσα του σώματος χωρίσI. υδαμῶς, ἔφη, τουτό γε υλλα μέντοι ἐκεῖνό γε ἄλογον, ν δ εγώ, την με ἄλλου πονηρίαν

ἀπολλυναι τι, τὴν δε αυτου μή υλογον ' νόει γάρ, ν δ' ἐγώ, es Γλαυκων, ὁτι Ουδ υπλτης τῶν σιτίων πονηρίας, φαν4 αυτῶν κείνων, εἴτε παλαιότης εἴτε σαπ0Oτης εἴτε ἡτισουν ουσα, ου οἰόμεθα δεῖν σῶμα ἀπόλ2υσθαι αλλ εὰν μεν ἐμποιὴ ψαυτῶν πονηρία τῶν σιτίων τω σω

317쪽

ματι σώματος μοχθηρίαν, φησομεν αυτ δι' ἐκεῖνα ποτης αυτου κακίας νόσου ουσης ἀπολωλέναι ' πο δε σιτίων πονηρίας αλλων οντων αλλο ον et σῶμα, υπ' αλλο- Io τρίου κακολμη ἐμποιησαντος το ἔμφυτον κακόν, ουδε- ποτε ἀξιώσομεν διαφθείρεσθαι υρθότατ αν, φη, λεγοις.

X. ατὰ τον αυτον τοίνυν λόγον, ν δ εγώ, ὰν μησωματος πονηρία ψυχη ψυχης πονημίαν ἐμποιτὶ, μη ποτε ἀξιῶμεν υπ' ἀλλοτρίου κακοί νευ της ἰδίας πονηρίας φυχη ν ἀπόλλυσθαι, τω ἐτερου κακω τερον. Κχει γαρ, εφη, λόγον. Η τοίνυν αὐτα ἐξελεγξωμεν τι ου καλῶς λεγομεν, φεως αν νανέλεγκτα, μη ποτε φῶμεν πο πυρετορμηδ' αὐ-π'ίλλης νόσου μηδ' αs πὀ σφαγῆς, μηδ'

εἴ τις ο τι σμικρότατα λονα σῶμα κατατέμοι, ενεκα τούτων μηδεν μὰλλόν ποτε κνυχην ἀπόλλυσθαι, πρὶν αν τις ἀποδείξη ἰς δια ταυτα τὰ παρέματα του σώματος αὐτηεκείνη ἀδικωτερα καὶ ἀνοσιωτέρα γίγνεται ' ἀλλοτρίου δεκακομεν ἄλλω γιγνομένου, οὐ δε ἰδίου ἐκάστω μη εγγιγνομένου, μητε ψυχην μήτε αλλο μηδενχῶμεν φάναι τινὰ ἀπόλλυσθαι. λλὰ μεντοι, φη, τοsτό γε υδείς ποτε δείξει, ώς των ἀποθνησκόντων ἀδικώτεραι αἱ ψυχαὶ διατον θάνατον γίγνονται. Ἐὰν δε γε τις, φην εγώ, μόσε τω λόγω τολμῶ ἰέναι και λέγειν, ώς πονηρότερος καὶ ἀδωκώτερος γίγνεται ὁ ἀποθνήσκων, - δη μη ἀναγκάζηταιαθανάτους τὰς ψυχὰς ὁμολογεῖν, ἀξιώσομεν που εἰ ἀληθηλέγε ο ταfτα λέγων, την ἀδικίαν εἶναι θανάσιμον τω ἔχοντι σπερ νόσον, και π αυτορτούτου ἀποκτιννύντος si αυτο φύσει ἀποθνήσκειν του λαμβάνοντας αυτό, τους μεν μάλιστα θῆττον, τους δ' ηττον σχολαίτερον, αλλὰ μη ῶσπερ νῶν διὰ osτο υπ' ἄλλων δίκην ἐπιτιθέντων ἀποθνήσκουσιν οι ἄδικοι mis , χ' ὁς,ουκἄρα πάνδεινον φανεῖται η ἀδικία, εἰ θανάσιμον εσται τα

318쪽

λαμβάνοντι ' παλλαγὴ γαρ αν i η κακῶν Ἀλλα μὰλλον Oιμα αυτὴν φανησεσθαι πὰν τουναντίον του ἄλλους Ε ποκτιννυσαν, εἰπερ οἱον τε τον δ' χοντα καὶ μάλα ζωτικον παρέχουσαν, και πρός γ' ετι τω ζωτικῶ γρυπνον ουτω πόρρω που, ς εοικεν, ἐσκήνηται του θανάσιμος

ειναι καλῶς, ν δ εγώ, λέγεις. πότε γαρ δη μη κανὴ

η γε οἰκεία πονηρία και το ἰκειον κακον ἀποκτεῖναι και

ἀπολέσαι ψυχήν, σχολν τό γε ἐπ' αλλου ὀλέθρω τεταγμένον κακον ψυχὴν η τι αλλο ἀπολει, πλην φ ω τέτακται. 0λη γ Ἀφη, ως γε ο εικός Ουκουν πότε μηδ' φ' 61 ενὰς ἀπόλλυται κακοs, μήτε οἰκείου μήτε ἀλλοτρίου, δῆλον ὁτι ανάγκη αυτ ἀεὶ δν ἐναι, ει δ' ἀεὶ ν, ἀθάνατον. ωνάγκη, φη- XI. ουτωμεν τοίνυν ην δ' ἐγώ, ουτως ἐχέτω ει δ'εχει, εννοεις, ὁτι ἀει αν εἱεν αἱ αυταί. υτ γαρ αν που ἐλάττους γένοιντο μηδεμιας ἀπολλυμένης, υτ αυ πλείους' εἰ γαμοτιουν των θανάτων πλέον γίγνοιτο, ἐσθ' ἔτι εκ του θνητο ἄν γίγνοιτο καὶ πάντα αν εἰη τελευτῶντα ἀθάνατα. υληθῆ λέγεις. 'Aλλ ην δ' ἐγώ, μήτε

τουτο οἰώμεθα, ὁ γαρ λόγος ου ἐάσει, μήτε γε α τη ἀληθεστάτη φυσει τοιουτον εἶναι ψυχήν, στε πολλῆς ποικιλίας και ανομοιότητός τε και διαφορὰς γέμειν αυτὰ προς αυτό. Πῶς λέγεις εφη. O ράδιον ὴν δ' ἐγώ ἀῖδιον εἰναι συνθετόν τε ε πολλῶν και μὴ τλὶ καλλίστη κεχρημένον ουνθέσει, ω νυν μῖν ἐφάνη ἡ ψυχή. υκουν εἰκός γε υτι μεν τοίνυν ἀθάνατον ψυχή, καὶ ὁ ἄρτι λόγος και οι ἄλλοι ἀναγκάσειαν ἄw ior x ἐστὶ θ ἀλη-

θεία ου λελωβημένον δε αυτὀ θεάσασθαι πό τε της του σώματος κοινωνίας καὶ ἄλλων κακῶν, σπερ νυν ἡμεῖς θεώμεθα, ἀλλ' ἰόν ἐστι καθαρὸν γιγνόμενον, τοιουτον ἱκανῶς λογισμῶ διαθεατέον, και πολυ κάλλιον αυτλευ- ρήσει καὶ ναογέστεoo δικαιοσυνας τε καὶ δικίας διώ-

319쪽

φεται καὶ πάντα α νυν διηλθομεν νυν δὲ εἴπομεν μενἀλη περὶ αυτο 0, οἱοναν τω παμόντι φαίνετα τε λεάμεθα μέντοι διακείμενον αυτό, ῶσπερ οἱ του θαλάττιον Γλαυκον ορῶντες υκ αν ετ ραδίως αυτο ἐδοιεν την ἀρχαίαν φυσιν, πο ου τά τε παλαιὰ του σώματος εὐητα μεν ἐκκεκλάσθαι, τὰ δε συντετρίφθαι και πάντως λελωβῆσθαι πο των κυμάτων, ἄλλα δε προσπεφυκέναι.

οστρεά τε καὶ φυκία καὶ πετρας, ῶστε παντὶ μὰλλον θηρίωἐοικέναι η οἱος ὴν φύσει, ουτω καὶ την ψυχην μεῖς θεώμεθα διακειμένην - μυρίων κακῶν Ἀλλὰ δεῖ, ω Γλαυκων, ἐκεισε βλέπειν. Ποῖ ὴ δ' ς ει την φιλοσοφίαν αὐτῆς, και ἐννοεῖν, ἄπτεται καὶ ῖων ἐφίεται ομιλιῶν, ως ξυγγενης ουσα τω τε θείω καὶ ἀθανάτω καὶ τω ἀεὶ

υντι, καὶ Ota αν γενοιτο τω τοιοέτω πῶσα ἐπισπομένη καὶ - ταυτης της ορμῆς ἐκκομισθεισα κ του πόντου, εν ω νυν ἐστί, και περικρουσθεῖσα πετρας τε και στρεα α νυν

αὐτὴ ἄτε γῆν στιωμεν γεηρὰ καὶ πετρώδη πολλὰ και 12

ἄγρια περιπεφυκεν πο τῶν εὐδαιμόνων λεγομένωνεστιάσεων και τοτ αν τις ido αυτῆς την ἀληθῆ φύσιν, εἴτε πολυειδὴς εἴτε μονοειδὴς εἴτε οπ εχε και πως νυν δε τὰ ν τω ἀνθρωπίνω βίω πά - και εἴδη, ως θωμαι, πιεικῶς αυτῆς διεληλύθαμεν Παντάπασι μεν

XII. Οὐκοῶν, ν δ εγώ, τά τε ἄλλα ἀπελυσάμεθα εντ λόγω, καὶ ου του μισθοὐ ουδε τὰς δόςας δικαιοσύνης ἐπηνέγκαμεν, ῶσπερ Hσωόν τε καὶ ζομηρον ἡμεῖς εφατε. αλλ' αὐτο δικαιοσύνην αυτὴ ψυχῆ ἄριστον εὐρομεν, και

ποιητέον εἶναι αυτ τὰ δίκαια, άν τ εχ τον Γύγου δακτύλιον, άν τε μή, και προς τοιούτω δακτυλίω την

Λιδος κυνῆν υληθέστατα, ἔφη, λέγεις. ρ' οὐν ὴν δ'εγώ, ω Γλαύκων νίνήδη νεπίφθονόν ἐστι προς ἐκελνοις καὶ τους μισθοὐ τι δικαιοσύν και το ἄλλη αρετῆ

320쪽

αποδουναι, σους τε καὶ ο υς τυ φυχ παρέχει παρ' ἀνθρώπων τε καὶ θεῶν ζῶντός τε ἐτι του ανθρώπου καὶ

ἐπειδὰν τελευτήσu Παντάπασι μεν οὐν δ' ς Αρ' οὐν ἀποδώσετέ μοι, ἐδανείσασθε εν φλόγω T μάλωστα Ἐδωκα μῖν τον δίκαιον δοκεῖν ἄδικον εἰναι καὶ τονάδικον δίκαιον. μεῖς γαρ γεῖσθε, καν εἰ, δυνατὰνειη ταῶτα λανθάνειν και θεους και ἀνθρώπους, ομως δοτέον ἐναι του λόγου νεκα, is αυτ δικαιοσυνη προς

ἀδικίαν αυτην κριθείη του μνημονεόεις Ἀδικοίην μέντει, ἔφη, ει μη πιειδη τοίνυν κεκριμέναι εἰσίν, ν 'εγώ, πάλιν απαιτῶ περ δικαιοσυνης, σπερ ἔχει δόξης καὶ παρὰ θεῶν καὶ παρ'Ἀνθρώπων, και μὰ ομολογεγπερ αυτῆς δοκεῖσθαι υτως is καὶ τα νικητήρια κομίσηται, α από του δοκεῖν κτωμενη δίδωσι τοῖς ἐχουσιν αυτην επειδὴ καὶ τα πῖ του ἐναι ἀγαθὰ διδουσα ἐφάνηκα ου ἐξαπατῶσα τους τω ἄντι λαμβάνοντας αυτήν. Λίκαια, ἔφη, αιτει Ουκουν, ην δ εγώ, πρῶτον μεν τοίτο ἀποδώσετε, τι θεους γε ου λανθάνει ἐκάτερος αυτῶν οἱός

ἐστιν Ἀποδώσομεν, ἔφη. ι δε μὴ λανθάνετον, ὁ μεν θεοφιλὴς αν εχ ὁ δε θεομισής, ῶσπερ και κατ' αρχὰς

ώμολογοsμεν. Εστι ταsτα. ω δε θεοφιλεῖ ου ὁμολο-6a γήσ0μεν, ὁσα γε απὐ θεῶν γίγνεται, πάντα γίγνεσθαι ως οἱόν τε αριστα, εἰ μη τι ἀναγκαιον αυτῶ κακὼν ε προτέρας αμαρτίας υπῆρχεν Πάνυ μεν ουν Ουτως αρα πο- ληπτέον περὶ τοs δικαιου ανδρός, άν τ εν πενία γίγνηται άν τ εν νόσοις τινι ἄλλειτῶν δοκουντων κακῶν, ως τούτω ταῶτα εἰς ἀγαθόν τι τελευτησε ζῶντι η καὶαποθανόντι. ου γαρ δη πό γε θεῶν ποτε αμελειται. ος αν

προθυμεῖσθαι ἐθέλη δίκαιος γίνεσθαι και ἐπιτηδευω3 αρετὰν εἰς ἶσον δυνατον ἀνθρώπω μοιοίσθαι θεῶ EDκος γ ἐφη, τον τοιοsτον μὴ ἀμελεωθαι,πλτου μοίου

Ουκοον πεo του δίκου τἀναντία τουτων δε διανοεῖ