De particuvla an, Libri IV

151쪽

144 PARTICULA αὐ sentis vel sutiiri temporis est, necesgario se ita habet, quia

quae ex eo PendeIit, non possunt non sutura esse. Sed

illud verbum si est praeterit teinporis, aut instat adhuc effectus, aut iam praeteriit. Si instat, eadem est coniunctivi necessitas, quae in re praesente et futura. Vt si quis venisse se dicat, ut nunc verba saciat, is dicet, γλθον,εια λέγω Mndum enim serit, quod in animo ab bai, quum venires, sed est nunc demum facturus. Sedia et vetui, et quam volebat orationem habuit, ita dices, ῆλθον is λεγοιριι, non quo se iam habuisse orationem,ignisces, sed vi consilium lanium, quo venerat, indices, non autem se nunc demum exsequutvirum illud consilium esse innuat. Exemplis in re tritissima non opus est. Sed unum tamen afferam, quod singulari modo consermatum est, Od.' 4 2.

Exspectes lue, ut in irrito consilio, Mo, ut venisses: non venit enim sed dixit κοιο, non spectans quid eVenerit, sed quo consilio res debuerit suscipi. Quod si ληαι dirisses, adhuc rediturum significaret Eodem modo etiani Praesens ei futurum verbi primari viativo iunguntur, ubi de solo consilio sermo est quod quum sit, ea ratione I quendi significamus, eventum non comprobatum iri saeclo. Allier enim coniunctivo uteremur. Id pulcre perspexit Reifigius in Comm. o. ad O . M. p. 168 seqq. quem

tamen in Electrae Euripideae loco v. 5 . seqq. alii mihi videri, ad Sophoclis Electrae v. 5T. dixi. In huiusmodi igitur exemplis optativus manifesto sic usurpatur, ut solo

consilio indicando effectionem non SequuturRII urguἰ t.

Est vero etiam, ubi utrique modo lacus est, Prout rem animo concipias Iliad. x. 348.

Eurip. Alc. 53.

152쪽

LIB. UIM AP. a. IoQuibus in loris coniimcuri significaturi essent, vi arcere

reperiatur ut reperiatur a Senectutem pervenirer optativi autem haec vis est: vi putetur arcere ut Pu tetur ad senectutem perti nire. Vide ad Soph. Ai. 1200. Sic etiam cum voculis conditionalibus Iliad. T.

οντινά γ' υπνος ἔχοι γλυκερος. Neque enim mirer, si quis hic coniunctivum exspecteti sed quum addat enelope se non osse dormire, facile intelligitur, eam Per optativum hoc dicere, qui se putet riniturum esse. Eodem modo Iliad. r. 29s.

ωδέ σφ' ἐγκεφαλος χαμάδις si εοι, ὀ Oδε οινος. Atque ita dicturus erat, etiam si non δει, sed sese. suisset. Nam si πημήνων dixisset, futurum esse indie rei, ut alterutri saeramentum violarent mmc vero vi suum posuit, uidiceret, si quemputemus periurumfore.

Ob eamdem caussam Demosthenes in Timocri P. zo, 3 3. Mili, καὶ ἐπαρώμαι - λειαν μυή καὶ οἰκία τῆ ἔ-του, ει τι τουτων παραβαίνοιμι. -- ῆν παραβῶ lixisse salsum Mem videretur.

153쪽

optativus, si verbiiiii principale eum, innat ei. Memirum. Nam ubi summa sententiae ut sola cogitatione comprehensa enunciatur, eadem solet etiam artium eius conditio esse. Odyss. 346.

πιυς τογ' ἀλεξ σειε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἀλλοι, D ea ratione dixi ad Sophocl. M 90 I200. Sic Homerus Iliad. ε. 212.

εἰ δέ - νοστήσω και ἐμηνομαι ὀφθαλμοῖσιν πατρίδ' ἐμὴν λοχον τε καὶοφερεφἐς μέγα δωμα, αιτ- ἔπειτ' ωτ' ἐιμεῖο κάρη τάμοι ἀλλοτριος φώς, εἰ μη ἐγὼ τάδε τοξα φαεινω ἐν πυρὶ θείζν.

. Exspectes hic θείω, quia asseverat. Et potuerat ita diacere. Nam duobus modis hoc proferri licebat, aut recta oratione, ut votum ex conditisne penderet. ε μὴ ἐν πυρὶ θείω, non cremoveo, pereum aut obliqua, utco dis ex es tamquam pars his penderes pereum no commvrun l. e. siforeariuem ut non combistant. Sic

Aristophanes in Pace Ima. ἐξώλης ἀπολοι', ε μ παυσαιο σακέων. L e inspereas, si te non destiturina putem. Vide eumdem Eq. 6M Contra in sententia Mali non licui coimimicistum ponere Sophocli Phil. 52 θομον γένοιτο χειρὶ πληρῶσαι ποτε,

Nam si esset coniunctivo usus sic loqueretur, ut qui isti se conat Otem futurum non dubitaret. Eadem ratio est horrem Versuum Od. 402.

154쪽

LIB. M CAP. 1 et Alia optativi ex optativo principali pendenti exempla cum pronomine relativo vide Iliad. u. 228. . II S. 322 344. e. M. Odyss α. 47.229 β. 336. 1τ 386. 2 222. 240. cum ἔτε Iliad. . 429. Od.4 189. ι. 333. 1. 3 4. 106. II 'IR I 85. cum o τε Io. Non est i men iis constans hic usus, ut non aliquando in orationem reciam redeat constructio. Ita Odyss. 318. κεινος γαρ νέον ἄλλοθεν εἰληλουθεν ἐλθέμεν οντινα πωτον ποστ μαγ- αελλαι.

τι κεν εξειε καὶ ἄλλος. ouποτ' ἀνὴρ τοιουτος, εχων ριελεδ φιατα Πιβ, αἰτιοῦν χαλεπον κεν ἀνήνασθαι δοσιν ει37. Huic lamen loco nihil tribuerim, in quo lanio facilius cim γι scribi possit, quod etiam αἰτίζει scriptum invenitur. IV.

cum αν. Μutatur autem non solum is coniunctivus, qui caret

particula ἄν, in optativum, sed etiam qui adiunctam h liet eam particulam. Od. 415 ut quidem cum cod. Hari. in postrema est dedit minus: λετο πευσομενος διετά σοὐκλεος, ην Οὐετ ειης.

Nam recta mali foret, πειθομαι ἐν που ετ 1 . Quod si in vulgo ει τοὐμ ελς scribitur, eri id reci or sone πευθομαι ia που μ ει Iliad. g. 59δστευτο γάρ ευχομενος νικησέμεν, εἰπερ δε αυται

νονγαρχ' Eκτορ' ἔλοις, ἐπεὶ δεμαλα τοι σχεδον ἔλθοι.

155쪽

omnibus Aeschrius Pers. 450. ἐνταυθα πελιπε τουςδ. πως, ταν νεων κτεινοιεν ευχειρωτον πιλήνων στρατον.

Demosthenes ad oneior. p. 865, 22. ωπ' ἐκ τῶν γιγνομιμένων ira ἔσθ' οςτις υχήγειτο, δε Μοτων δίκqν μεληφεσθαι παρ'Ἀττῶν, ἐπειδὰν τάχιστα ἀνὴρ εὐναι δ

κιμαοθείην Geminus huic locus est in orat in Aphobum p . SI , IS.

υποθεσεως χοιτο, χαίρειν ἐνης ἄν καὶ ου ἀποκρίναιο, μιάν τἀ ἀπ ἐκείνης ορμηθέντα σκέψαιο, εἰ σοι ἀλλ λοις ξυμφωνεῖ ξ διαφωνει etsi mox eodem in loco εως sine ἄν iunctum est optativo Thucyd. VIII 54. καὶ ἐψ φίσαντο πλευσαντα τον Πείσανδρον καὶ δέκα ἄνδρας mi -τοὐ πράσσειν, πη ἄν αυτοις δοκοίη ἄριστα εξειν.

156쪽

LIB. m. CAP. 4. I Me δοκῆ scripserim cum L. Dindorso in eiusdem librili. II. μωρ ει μηδ' εἰά παιδονομος ἀπέλθοι, ἔρημοί πι τε

άγαθον δοκοίνὶ εἶναι. Parum docta est homae M. adnotati p. 267. et δε

αξ παρα Θουκυδίδη ἐν.τῆ τρίτη, ῆν τε καὶε to ντες τι ivr- γνώμης καὶ παρ Μουκιαν-ἐν τοις 'Aληθινοις, ἐάν καταχθείημεν εἰς τὰς νήσους, και αυθις ἐν β Βίων πράσεις, και ταυτα xj ἐθελήσειεν ἀποδοσθαι Ουτοσί, ἀλλ' ου δεῖ ἐλλοι το ἄπαξ ρηθέν. Nam in posteriore Liiciani Ioco comipiis libris usus est. Recte letiu hodie in uarum auctione c. II. T. I. Ρ 551. --i δ' αὐ- ῆ- πω- ἐν κα in γένοιο καὶ ταυτα ἐθέλη σε αποδόσθαιουτοσὶ το μεγιστον δι' ὀβολών. In altero autem lam, Verae lusi. II. 29. in hodie scriptum videmus r. t men recie se habet, quod praebent indit mori ei Aug.

ιν Λαν καταχινε iq/ιεν ἐς τάς priσους μιηδεὶς ν μῶς συλλάβοι. Quo pacto idem loquutus est in Timone c. s. r. I. p. 15I. τί γάρ ἄν και πάθοι ς, ποταν οἰ θεοὶ βιάζοιντο Maior est de Thucydidis loco III. 44. dulii talio: ῆν τε γαρ ποφην πάνυ δικουντας αυτους, υδιά τουτο καὶ ἀποκτεῖναι κελευοιο, εἰ /ῆ ξιιι ερον ῆν τε καὶ ἔχοντες τι ξυγγνω ιη ειεν, εἰ τῆ πολε μὴ ἀγαθον φαίνοντο. Quattu0r ibi eodd. apud Be erum ελε, quae videtur grammaticorum correctio esse. Trai, talus est hic locus a multis, a meipso ad Viger. Ρ. 22. dieque opinor, debesnun ab senientia ibi proposita recedere in las.

de praeceptis quibusdam Atticularum p. 6. Nihil est enim, quod accommodatius illi lac sii, quam in pro apodosi esse, vi ad ἔχον--praecedentibus intelligatur αδ ωσιν. De li vide Behkeri Anecd. p. 2 3, 24 ei

Timaei Lex Hai. p. 94. In octavo autem libro c. 27 quum vulgo legatur, ς τάχιοτα δἐ εκελευε - nonλεiν

157쪽

DE PARTICULAM, ἐς Σάμον, ἀπειθεν ήδη ξυναγαγοντας πάσας τὰς sinuopter orationem obliquam semiores opimis, quem defendi rippo via a P. I . tamen, nisi gravior aliqua

caussa accedat, coniunctivum praeferre in tali additamento quum alii, tum huc dides consueverurit, sicut in illo ipso

capite Pauli superius ἡσσηθῶm posuit. Itaque I eod. at nescio an recte dederit Belikerus. I eque apud Xenophontem Cyrop. IV. 2. s. recte lagi puto Oi δε ἀπε

ταλήψοιντο ubi Grueis et Par κανῆν. Qui lacus est eiusmodi, ut perinisum sit, ni verum si usitatissimam i tili καν τριον εἰ εωθεν vζωνοι πορευοιντο, quod Schneideriis coniecit. Verum si quibusdam in exemplis non recte viativus locum tenet coniunctivi, in aliis tamen

ves aperie praestat saltem offen, ne caret. Sic apud Xenophontem in Cyrop. L Raa. καὶ εἰδῆ πείσαις ἐμαι- νειν τέ σε πολλοις, πως δοιαν λάβοις, H καταοκετας καλα ἐφ' κά- αιτων κτήσαιο, αρτι τε ἐρχροα

κω ειης ἄν, καὶ λέγε' στερον, που ἄν πειραν δοίης, ἐξεληλεγμενος α προάε τι καὶ λαζων φαινοιο. Quem locum non recte interpretatus est Reisimus p. III. ecquod ille putat dici hic potuit εἰ ni αν, δοιης. Alio modo erravit Heindorsus, qui, nisi ἄν deleretur, δως η bendum censuit. At in re ficta et non nisi coitando sumpta suo ἄν δρος, quod ad experientiam refertur, Iocum non

habet Apin asser ibi rippomem S. I. 2 6 τους δι-μβανοντ-τρο οπιλιας μισθον ἀνδραποδιστὰς μοτώναπεκάλει, διὰ το ἀναγκαιον αυτοις εινα διαλέγεσθαι παρ ιαν ἀν λάβοιεν τον μισθον Lis non sis a vi socemssent pecvniram, ut si onusisse ἄν sed Qqvibu cumque aesepiissent. Πομ V. 5, 1. ἐπεὶ δὲ ταυτὶ πέπρακτο, πέμπει προς μαξαρην καὶ ἐπέστελλε αττρῆκειν ἐστι το στρατοπεδον, πως περί τε των φρουρίων ων εἰλνφεσαν Ρολεοσαιντο ο τι χρήσαιντο, καὶ θεασώμενος το στρατευμα καὶ περι των ἄλλων συμβουλος, γνοιτο ο τι ἄν δοκοίν ε τουτου πραττειν. SusPecium hic habent quidam δε omissum in cod. AI At recte se

158쪽

LIB. M. CARIM habet. Nam ut dod ὁ τι, μαιντο, via re in m

sens tempus iranslata dicendiu erat πως βουλευ-κ α τι χροσωνται, ii scripsi οτι α δ οἱ . quia id erat οπως συμβουλος γένη α ου - δοκῆ πραττειν. u. 5,

αν Non est enim id ex ὁ τι ἄν λάβη sed ex ὁ τι ἔλασε in optativum conversiun. Addam alia optativi in obliqua oratione pro coniunctivolo in exempla. - ο ἄν, H rodoti I. IIs Demosui. P. 8, I 3. sed utroque loco alii libri conuinctivum praebenti Cum ο τι ἀν Her . I.

Appare ex his, reprehensione vacuom esse usum viatis pro conimicum, adiuncta parsicula ἄν. Ex quo colligi potest, eamdem etiam particularum ώς ἄν et πως ἀν rationem esse. Atque apud epicos quidem et Herodotum hae particulae saepius obliquae orationis optativum Pro coniunctivo adiectum habent. Odyss. 20.

τοι οῖ νιν γεγάαπι, καὶ ἡ ροτοπισθεν ἔσονται.

159쪽

τιητεων, καὶ καταστας, λεγε πολλά, τιμωρεειν ἐαυ-

ει ἀρξάμενον, μορυχα βαθέην ὀρυσσειν, ἄροκταμροειδέα, λα- ἄν το στρατοπεδον δρωμένον κατανωτο λάβοι ταυτο κατ- ροχα ἐκτραπομενος ἐ'των αρχαλ μέθρων, καὶ αντις παραμειβομνος το στρατοπ εδον ἐς τα ἀρχαια in λοι. I. si προ- μεομέν- δι-- οξίεω, -- ἄν κατὰ τοι παιδας τους Κροίσου γένοιτο - Σαρδέων πάθος, καὶ μῆ κατ'

δε πε/ιηνας παρά Καφιρυσεα τον Κυρου, συλλεγοντα στρατον ἐπ σιγυπτον, δεηθη ὁκως ἄν καὶ παρ' ἐιουτον περιηνας ἐς Σάμον δέοιτο στρατυυ. V. 8. εἰς διου κατέλαβον, ἐπηγγελλοντο ἐς τῆν Mo zois Πα--σι, κως ἄν ὀπίσω ἀπελθοιεν. VIII. 3. ἐποιεετ δε

160쪽

LIR III. ARA IMλὸν φυλάξασθαι χρέος

180. g. 23. ἐκ ταυτης γαρ παιδοποιεiτα τῆς γυναικος,

τ και τῆ πολε ποιήσειε. Dei sui. P. Ra . ἄν-ετοιο δε ιιάλιστ' ἀκριβως ριῆγένοιτο. Quae ibi Schaeserus attulit, habent illa quidem viationi pro com iunctivo, sed sine ἄν Corrigendus videtur in hoc genere an eides p. 38. 12 s. s. apud quem e verbis Πατροκλείω εἴτει pendent haec εἰ δὲ in ἔνοχον εῖν υτον παραβαίνοντα ταυτα ἐν αἱτοὰ ἐν ις περ οἱ Ἀρείου πάγο φευγοντα, πως ἄν - πιστοτατα ἔχοι Ἀθηναίοις καὶ νυν καὶ ις τον λοιπον χρονον Aptior enim lues uiguis coniunctivus es

라틴어 텍스트