장음표시 사용
21쪽
eonservatione prat opus: hinc etiam Apostoli fideles ad id excitare solebant II. Petri l. 12. . et dicta lactaque Jesu Christi in memoriam revocare satagebant sΙ. Cor. 11, 23. seqq. 15, l. Seqq. . Quodsi vero continua verbi praedicati recordatione opus erat, non poterat non mature oriri Christianorum desiderium, scripta quoque possidendi monumenta verbi oret enus sibi traditi. Desiderium hoc augebatur, cum Apostoli, testes oeulati, vi destinationis suae in alias regiones
sese conferrent. Hinc Luc. l. i. legimus, multos conatos esse ordinare ejusmodi narrationem secundum testium oculatorum et ministrorum
verbi traditionem. Attamen hujus generis di egeses a viris privatis consectae desiderata carehant fide et altiori auctoritate. Νo igitur roA tanti momenti casui relinquersetur sicque certitudo fh ων λεια)dubiis aut plane periculis obnoxia rodderetur, Deus sapientissime providit, ut per viros inspiratos. immediatos testes et tales. qui a principio omnia necurate investigaverant, hoc negotium Susciperetur. Hoc ratione igitur orta sunt tria priora Canonis nostri evangelia, quae proprie nihil continent; nisi maris minusve plenam et ordinatam Apostolorum prasedicationem. ut fideles verbum Dei monti animoque profundius mandarent , certitudinem de historia Iesu Christi ab Apostolis ore tradita haberent et norma gauderent, ad quam Vitam suam componerent. Haec monumenta Scripta spra in 'ruina
tamdiu sufficiebant, quamdiu fideles simplici ac sincero corde verbum Dei praedicatum suscipiebant. Verum inter eos ipsos, qui sese Christi asseclas profitebantur, brevi orta est Sic dicta gnosis, cujus sectatores praedicationis apostolicae materiam juxta principia praetextae sapientiae suae altioris interpretari. et testimonium de Christo
subvertere conabantur. Horum conatibus obicem ponere neceSSarium duxit ille discipulus adhuc superstes, quem diligebat Jesus, Joannes, qui ut genuinae fidei subversioni strenue et efficaciter resisteret, denuo et ita edidit testimonium de Verbo. quod secrero factum
est et habitarat is nobis. ut non omnia conscriberet, sed ut tria priora compleret evangelia. - Quatuor igitur evangelia nostra continent testimonium sede amn tis, quoe coeliis Iesus facere et doceretisque in dona, qua assumstis est fici. 1, 1. .
Ast ecclesia ab ipso Domino fundata inde a missiono Spiritus s. a pararis exordiis magna cepit incrementa non solum in Palaestina. Sed etiam in regionibus exteris. Genuina hujus propagationis per Apostolos effectae historia summopere exoptata et utilis esse debebat Christianis, et authentice adornata est in actibus Apostolorum. Si respiciamus 2. ad imma δῶ infisos, etiam hi ex adjuneris temporum et ecclesiarum recenter fundatarum aut Singularum personarum circumStantiis orti inveniuntur. Nam Apostoli non in hanc solum vel illam civitatem
aut regionem missi erant, sed ad id destinati, ut ia mundum uni stimaum aheuntes se anueliam praedicarent omni creaturae sui. 28, 19. us.16. 15.); quare ubique locorum ut sapientes architecti sundamentum posuerunt, ulteriorem autem ecclesiarum exstructionem fidis adjutoribus commiserunt. - Ast religio Christi, quae continet veritates antea vel plane incognitas vel menti humanae impervias Rom. 16 25.
22쪽
I. Cor. 2, 7. at , non poterat non innumeras excitare quaestiones. Et agebatur de singulis fidei articulis et de vita vere christiana formanda: hinc orta erat sententiarum diversitas. enatae lites et schismata. Ad errores jam corrigendOS Rut controverSias componendas magiStrorum ab Apostolis relictorum auctoritas non semper sufficiebat imo ipsi instructione pastorali scripta indigebant G. et II. ad I im. ad. I it. aut doctrinae suae confirmatione opus habebant sad Coloss.3. Quare ecclesiae ipsae aut earum doctores ac duces ad primOS Suos recurrebant magistros Apostolus, qui epistolis suis fideles uberius iustituebant, errores eorum corrigebant, et omnes ad unitatem fidei revocabant sepp. ad Cor.). - Praeterea Christianorum ex circumcisione alii in salutis negotio justo plus tribuerunt Judaismo, ita ut non Solum ipsi legem ceremonialem observarent. sed jugum hocce etiam ethnicochristianis obtrudere conarentur; alii vero Gnosticismo addicti crescente audacia caput erigentes eo tendebant, ut doctrinae Christi
salutiferae placita humana substituerent, sicque illam vi sua privarent imo subverterent. Denique non tantum sanatismus judaicus nullum non movit lapidem, ut ecclesiam Christi fidelium Sanguine suffocaret; sed etiam magistratus ethnici Christianos, quos primo ut novae sectae judaicae sodales vilipenderant, variis modis divexabant , numero autem auctoS ut deorum contemtoreS, Scelerum clandestinorum patratores, homines periculosos et exstirpandos habebant praecipue ab eo inde tempore, quo Nero imperator Romae a Se iu- censae flagitium in Christianos devolvens horrendam excitaverat in e0S P0rSecutionem. Opus itaque erat constantia in profitenda fide et spe inconcussa, ne fideles de causa Christi desperantes vitae suae conserVationem praeferrent aeternae salutis diSpendio; necessaria erat morum Ranctitas, ne adversarii invenirent crimen, cujus praeter religionis Suae professionem Christianos accusare possent. Huic interno et externo Christianorum statui pleraeque epistolae apostolicae, nec non apocalypsis Joannis originem debent. g. 7.
Antiqui opera sua tachygraphis famanuensibus, notariis , y qui
ex libertinorum aut Servorum classe erant, dictare consueVerunt, quo
facto quae ad usum publicum destinata erant, a calligraphis Seu bibliographis describebantur, et a correctore emendabantur. Quod attinet libros N. Τ., Paulus Ap. epistolas Suas dictare Solebat, ut patet ex epist. ad Romanos 16, 22., ubi librarius nominatur.3 De inchygraphorum celeritate Martialis dicit:
Currant verba licet, manus velocior illis; Nondum lingua suum, dextra peregit opu8.
CD. Ausonii evigramma ad notarium velocissime excipientem, et palaeographia critica edita ab Utinoo Kopp. 1817.
23쪽
Quum tamen Apostolo epistola mature esset supposita coli. II. Τhess. 3, 17. literis suis signum authentiae addere necessarium duxit: hinc aut finem, aut salutationem propria manu scripsit : illud factum est in ep. ad Galatas coli. 6, 11. et procul dubio in illa ad Philemonem coli. v. 19.; hoc in reliquis, quod aperte adnotatur in II. Thess. 3, 17. I. Cor. 16, 21. ColoSs. 4, 18. Ex Jο. 21, 24. I. Jo. 2, 1. 12. Seqq. II. JO. 12., ΙΙΙ. Jo. 13. POrme Lucae 1, 1-4. et Act. 1, 1. colligitur, J0Rnnem et Lucani scripta sua ipsos exaragge. S. Petrus coli. I. Petr. 5, 12. epi Stolas Suas aut dictaSSe, aut per alium scribendas curasse videtur. S. Matthaeus prius partitor, et s. Marcus, Petri hermenen ta Scribendi artis peritiores procul dubio propria manu SeripSerunt, ita tamen, ut manu- Scripta eorum tum pro more temporis, tum pro rei natura a calli- graphis describerentur, et haec dein exemplaria a fidis correctoribus emendata, aut ab ipsis auctoribus Sacris revisa et approbata publi
l. Ε versu 12. secundae et e v. 13. tertiae epigiolae Joannis discimus, Ν. Τ. Scriptores usos esse charta, calamo et atramento. Aetate
Apostolorum charta lintea et pergamena jam diu quidem nota aegyptiaca vero e papyro ob Vile pretium usitatissima erat; bombycina enim et linea serius demum inventa est; hinc N. T. auctores sine dubio usi sunt charta aegyptiaca cujus parandae artem Romani perfecerant, ita ut varias adhiberent Species. Qua vero specie, num hieratica, augmiana, liviana, an claudiana scriptores nostri usi sint determinari nequit. Si morem communem secuti Sunt, epiStolas in augustana, alia Vero opera in solidiore quadam charta exararunt; attamen Apostoli, qui nec ex professo eruditi erant, neque operibus suis nominis celebritatem consequi, sed votis indigentiisve primorum Christianorum satisfacere desiderabant, in eligendis materiis scripturi non nimii fuisse videntur, sed quavis occMione era, quae PraeStoerant aut facilius comparabantur, ReeeytaMe.
2. Quum Judaei voluminibus Rollon εἰλmι-α inde ab antiquissimis temporibus essent assueti Ps. 40, 8. IS. 34, 4. 37, 14. EX. 2 9. 10. Zach. 5, 1. Apoc. 6, 14.): etiam N. Τ. scripta procul
dubio eandem formam repraesentarunt. Membranae aut chartae plagulae sibi invicem agglutinatae erant, et Scapus Sic enatus aut altior aut latior Scriptura, in altero casu in columnas divi in complebatur, baculo circumvolvebatur et ligamine firmabatur Plinius). g. 9.
Ea scriptorum quisque lingua utatur necesse eSt, quam tum ipse callet, tum a proximis lectoribus intelligi scit. Iam vero libros Dissili sed by Cooste
24쪽
Ν. T. , qui graece ad nos prevenerunt. ab origine l. iraeoη μονίης Potuisse, intelligimus. sive lectores primos. Sive auctores ipsos rospiciamus: eos, excepto evangelio Matthaei et fors demta epistola ad
Hebraei R. 2. re era qraece e ratos esse, e traditione edocemur.
Ad l. Alii N. T. libri lique longe plurimi destinati erant lectoribus graecis . alii romanis aut italis, alii palaestinensibus. Nonnisi do illis quaestionem moveri posse lectoribus librorum N. T. primis,
qui aut latina. aut arat naim utebantur Vernacula, res ipsa docet. Quod jam priores attinet, e testimoniis V omnia. Horret si et Penatist constat, linguae graecae cognitionem Retate Apostolorum Romae adeo suisse vulgarem. ut vel ad hominum insimae conditionis
phus Fl. opera sua in usum Romanorum et Graecorum graece eXararit, et s. Ignatius Martyr grapcam ad Romanos scripsit epistolam: hinc etiam evang. Marci et epistola ad Romanos graece scribi pote
Judaeis Palaestis sibus non tantum occasio erat linguam graecam addiscendi, sed plane necessitas; nam l. inde a saec. IV. ante Christum, quo Palaestinae per Alexandrum M. graeci milites illati sunt, Palaestinenses in arctiori nexu manebant cum Graecis; etenim testo historia o) in Alexandri exercitu graeco 8000 Judaeorum stipendia meruerunt, eoque mortuo linguae graecae cognitione imbuti domum reversi sunt; hi in bellis. quibus post Alex Andri mortem Aegypti ac Syriae reges continuo sero confligebant, Palaestina per longam annorum Seriem belli theatrum erat; c) l20 millia Judaeorum palaesi. , a Ptolomaeis in Aegyptum captiva abducta, a Ptolomaeo Philadelpho postea domum dimissa Runt; di urbes Dora, Gadara IIippos. Tiberias, Scythopolis, CaeSarca, Ascalon. Gaga maxima ex parte incolas habebant graec0s; e) Herodes M. non tantum mores graecos ac romanos introducere. Sed in genere Iudaeos in Graecos transformare nitebatur; nam Caesareae theatrum et amphitheatrum. Jerichunte Stadium, amphitheatrum et theatrum, juxta muros Hierosolymorum stadium et
Omoeta eapia seram vieto rom eepit. et artes Intulit Aerosii Latio.
Iuvenal. satyr. VI. 184. irridens dicit:
Nam quid raneidius, quam quod non as putat ulla Formosam, nisi quas do Tlausea Graecula saeta est, De Aulmonensi mora Coeropis' Omnia graece. Cum sit turpo magis nostris Deseire latine. IIoe sermons pavent, hoe iram, gaudia . curas, Noe enneta offundunt animi seerela ete.
Verna ministerila ad nutus aptus heriles, Litorialis graeeis imbutus idonens arti Cuslibet ete.
25쪽
amphitheatrum, et denique in ipsa civitatu sancta theatrum aedificavit ;j postremis reipublicae judaicae temporibus magistratus et
milites minani in PalaeStina linguae graecae cognitionem potius P movebant, quam impediebant; ο) etiam primores populi judaici linguae graecae obstacula non ponebant, eam potiuS usque ad ultima reipublicae tempora magni habebant, in operibus eruditis, imo in rebus judiciariis cum religione
in nexu positis eam adhiberi concedebant, v. g. in Scribendo ac Signando libello repudii;
h) ingens Judaeorum exterorum graeca utentium numerus quotannis tempore festorum Solennium ad sacra celebranda Hierosolymam venire solebat; denique ιθ coll. Act. 6, 9. plures in ipsa metropoli erant exterorum Judaeorum scholae, ut Libertinorum, Cyrenensium, Alexandrinorum, illorum ex Asia et e Cilicia, qui omnes graeca lingua utebantur. Haec omnia Judaeis palaest. veluti totidem erant incitamenta ad linguam graecam addiscendam adhibendamque. - Linguae graecae cognitionem in Palaestina confirmat 2. arastine narratio de versionis Septuaginta origine a Josepho
Fl. in opus Antiquitatum 12, 2, 1 - 15.j recepta. Narrat nimirum Josephus, Ptolomaeum Philadelphum per Dum utrium Phalaereum,
Alexandriae regiarum bibliothecarum praesectum, motum ESSE, ut libros Judaeorum sacros hebraico sermone scriptos ad decus bibliothecae augendum in graecum vertendos curaret; Ptolomaeum ergo legatos misisse ad Eluagarum, tum temporis summum Judaeorum sacerdotem, cum muneribus splendidissimis et epistola, qua eum rogarit, ut correctum exemplar librorum Sacrorum sibi transmitteret
una cum viris, qui utriusque linguae illubr. et gr.) essent periti Eleazarum precibus regis annuisse, et 72 viros cum justo sacri textus exemplari tu Aegyptum ablegasse, qui ibidem hanc versionem confecissent, et peracto labore in Ρalaestinam eSSent reveria. uuomodo jam Josephus hanc historiam habere potuiSSet verum, si Philadelphi et Eleazari tempore i. e. anuis circiter 285 ante Chr. nemo Palaestinensium linguae graecae gnarus fui ut γ3. Linguae graecae cognitionem in Palaestina vel ad illiteratos penetraSSe, docet Act. 21, 40. coli. cum 22, 2.; cum enim turba Ρaulum Ap. hebraice perorantem audiens in admirationem rapta sistatur, minime hebraicam, Sed graecum exspectavit orationem, adeoque linguae hujus ignara esse vix poterat. g. 10.
Quodsi jam Judaeis palaestinensibus in genere, etiam Christi Apostolis et N. Τ. auctoribus linguae graecae cognitio adjudicanda
26쪽
erit, non e scholis quidem aut ex eruditorum libris, sed e frequente cum hominibus graecis consortio hausta. Ut enim nihil dicamus delinguarum dono, quo teste S. Scriptura non tantum ApoStoli, sed alii
quoque Christiani praediti erant, 1. Christus viros linguae graecae plane ignaroS ne apte quidem eligere potuisset evangelii in toto terrarum orbe Praecones. 2. Jo. l2, 20. hellenes quidam adiisse leguntur Philippum Ap.,
eique deSiderium suum cum Jesu colloquendi manifestasse: item Act. c. 10. Petrus bre 4 90St effusionem Spiritus s. Caesareae Comelium centurionem totamque ejus familiam ad Christum convertisse narra tur, quin interpretis mentio fiat. Cum jam haec linguae graecae in illis Apostolis cognitio non ut Αct. 22, 2. iii Paulo illa hebraicae ut peculiare quid repraesentetur, etiam reliquos Apostolos linguae graecae gnaros suisse non temere concluditur.3. Hanc sententiam confirmat peculiaris Apostolorum et X. T. auctorum conditio; nam Lucas, medicus Antiochenus, non minus ac Paulus, Tarso, Ciliciae metropoli oriundus ut eruditus, hanc linguam cognitam habuisse recte creditur; Matthaeus, prius portitor Capharnaumi, ubi multi regionum vicinarum incolae graeci mercaturae causa confluebant; Marcus, Pauli primum et Bamabae, dein Petri per regiones graecas itineris conius, et Joannes, qui in Asiam minorum ecclesiarum, praecipue Ephesinae abiit rector ac praesul,
linguae graecae plane ignari cogitari haud possunt. 4. Etiamsi ab initio exigua fuisset illa linguae graecae in nonnullis
Ν. T. auctoribus cognitio, haec tamen ab eis, antequam libros Suos scriberent, multum augeri ac perfici potuit, imo debuit, cum inter eorum vocationem ut librorum Ν. Τ. editionem longius temporis Spatium esset interpositum, ut ipsi sere omnes Per hoc tempus in ejusmodi versarentur regionibus, ubi lingua graeca erat vernacula. Ad 2. N. Τ. auctor revera graece scripsisse, docent Patres ut scriptores ecclesiaStici, quatenus ut peculiare quid tradunt, Matthaeum evangelium, et Paulum epistolam ad Hebraeos hebraice scripsisse Sic Tertullianus versionibus latinis ubique opponit graecum authenticum originale), et s. Imronynins in Praefatione ad quatuor evangelia scribit : is Si retilem verse est quaerenda de pluribus, cur
non ad graecam or0λem rctvertentes ea, quaa vel a visiosis snterpres Abus mace reddisa, vel a praesumtoribus Mystritis mendata perversias, ei a dormitiantibus lArarsis aut addita sunt aut murata, corrigimus Neque ego de rescri dispuro instru-ento, de novo testamento loquor, quod graecum esse non dultam ebi . ii Do linguas graecae in N. Τ. libris indole est. Auctoris heruienuut. III. edit.
27쪽
1. Quod origis artam Meroerum formam attinet, jam ante Christum nota quidem erat scriptura cursiva; ast in scriptis publico usui destinatis literae nonnisi majores, quadratae aut rotundae, a S. Hieronymo unciales dictae, adhibebantur, et non est, quod N. T. auctores a consuetudine communi diseeSSisse supponamus. Jota subscriptum, cum Scriptura cursiva enatum, vel uncialibus postscribebatur, vel omittebatur; hinc nunt in protographis N. T. adsuerit, certo definiri nequit. 2. Monumenta quaedam ante Christum exarata habent quidem spirisum αsperum iu , imo Aristophanes saec. II. a. Ch.) Signum hoc dividendo spiritum asperum sto et lenem lsi invenisse creditur; cum vero alia ejusdem temporis monumenta hoc signo spiritus careant, cumque viva adhuc lingua alioquin notum esset, quonam spiritu legenda sint vocabula, quae a vocali incipiunt: incertum est, num N. T. auctores spiritus signa adhibuerint. 3. Accendus, ad lectionem rite instituendam inventi, tribuuntur Aristophani; ast a. Epiphantas testatur, accentus primum additos esse textui versionis Sept. et inde demum transiisse iii N. T. libros; unde verosimile non est, N. T. auctoreS itSdem eSSe uSOS.4. Antiquis temporibus scriptura continua in uSu erat, qua omnes voces absque spatio inter singulas relicto, sine ullo interpunctionis signo inter sententias adhibito ita juxta se collocabantur, ut vocabula unius lineae unum quasi efficerent totum. - Etiam pr0tO- grapha Ν. Τ. voces et propositiones junctim exhibuisse, Sequentibus probatur: a 3 Codices antiquissimi scripturam continuam ut interpunctionem Vel plane nullam, vel rarissimam et discrepantem continent ;b) verilones veteres ac Scriptorum antiquorum citata in conjungendis et separandis vocibus ac propositionibus magnopere dis- Sentiunt, et Patres, si contra haereticos alios conjungendi modos Sequuntur, non ad manuScripta antiquiora, sed potius ad argumenta interna et ad ecclesiarum legendi consuetudinem pro Ocant, V. g. Jo. 1, 3. Quae omnia vix explicari possent, si scriptores Ν. Τ. librorum distinctionibus essent uia.
Edisso librί Aestur actus, quo quis opus a se profectum publici furit iuris. Editio libri, quem quis ApoStolorum tempore vel ipse vel per
calli graphum scripSerat et per correctorem emendandum curaVerat,
Cis. Nonifaueonii: Palaeographia graeca Paris. 170η.
28쪽
u locum habebat, dum auctor opuS Suum coram amicis recitaret, et
dein hisce petentibus aut bibliopolis per librarios describendum et
divulgandum traderet, vel dum libium cuidam mitteret amico, qui una cum eo Simul patroni Ossicium Suscepit, et proinde opus sibi dedicatum per apograpti a multiplicandum et aliis communicandum curaVit, nec non necessitate urgente defendit. Ab hoc jam modo opera publicandi communi prima librorum N. Τ. editio eo solum differt, quod hi non qualibuscunque hominibus sed certis tantum ecclesiis vel personis destinati, et ab ipsis auctoribus aut immediate traditi aut per fidos adjutores missi, et ab ecclesiarum antistitibus vi muneris publicandi erant. Sic Act. 15. 22. legimus, Apostolos epistolam Suam per selectos a Se viros miSisse Antiochiam; S. Petrus primam epistolam suam per Silvanum proba-hilirer non tantum Scribendam, Sed etiam Dei ferendam curavit sI. Petr. 5, 12.); s. Paulum cum literis suis Tychicum, Titum aliosque adjutores fidos ablegasse notum est; imo idem Ap0Stolus in I. I liess. 5, 27. procul dubio preSbyteroS) adjurat seper Domίnum, ut epistola haec Lyretur ο-uibus sancita fratribus. Libri itaque nostri et eorum auctores uis, quibus illi proxime destinati erant, non e longinquo, neque incerta sanau, nec mediantibus ignotis aut privatis hominibus, Sed modo innotuerunt, qui nulli authentiae dubio locum relinqueret, ut per lectionem deinde Subsinquentem publicani uc Solonnem ad aliorum quoque cognitionem Dei venerunt. Ultima ergo ratio genuinitatis Ν. Τ. librorum t testimonium fide dignissimum eccleSiarum aut Dei Sonarum, quarum manibus primitive traditi erunt.bi De librorum N. I . conServatione. g. 13.
Non omnia Ap0Stolorum scripta Sacra ad nos perveniSSe, Plur Statuerunt, idque probare conati sunt: 1. Ei adce ἐκ nulliarum ecclesλrum fretia. Ob quue etiam plura
Patrum opera prorSuS perierunt Verum cl) Patrum Scripta, licet magni habita, inlita tamen Veneratione non fruebantur, quanta libri apostolici gaudebant: hinc illa non statim tot apographis multiplica-hantur, neque tam celeriter in diversis rugionibus propagabantur, ut hi: quamobrem etiam facilius interire poterant. Porro bi de perditis Patrum operibus quidum, non Vero de librorum stpostolicorum interitu relationes historicae adSunt. 2. E locia quibus am X. T. , in quibus jactura talis iiiiiiii videtur. - ΛSt nonnisi loco I. Cor. 5, Η. vis probandi inest; num verba: , si pia robia Per viatoliam se collata cum illiS v. li. .. Nunc autem
scrip9s PMA, ' n0n de prima nostra, sed solum de alia epistola prius jam ad Corinthios missa intelligi possunt. - Unam vel plurus upi StolaSDisiligoo by Cooste
29쪽
l Tad Philippenses periisse, e verbis Philipp. 3, 18.: nou Hς ἐῖλεγον
ἡ ιiν, cum Sententia Sequente comparatis: νυν δε καὶ Uzαίων λεγ operperam colligitur; nam non perspicitur, cur ApoStolus verbo λεγειν, quod hic de monito scripto adhibet, uti non potuerit de monitis ore- tenus datis. Verba Ι. Petri 5, 12. non de alia, sed de hac ipsa epistola intelligenda sunt. Epistolam ad Laodicenses Col. 4, Iin. commemoratam esse nostram ad Ephesios dictam, in introd. speciali videbimus.
Autosrapha Seu rectius protographa librorum Ν. Τ. procul dubio saec. I. jam perierunt; nam Saeculo II. nemo eorum mentionem facit potius antiqui scriptores ecclesiastici: Clemens Alex. , Origenes et Tertullianus, ubi de genuina textus lectione disputant, non ad Rutographa. Sed ad rationes internas et ad ecclesiarum legendi consuetudinem provocant. Silentium h0c de autographis et eorum usus plane neglectus eXΡlicari non posset, si illa aetate adhuc exstitissent. Erant quidem, qui apud s. Ignatium et Tertullianum vestigia eorum inveniri contenderent, imo qui idiocliseiron s. Joannis in ecclesia EphesinauSque ad Saeculum IV. asservatum esSe, et codicem Venetum nec non fragmentum Pragense s. Marci autographon hodiedum continere sererent. Asti. A. IDarius, in ep. ad Philadelphienses dicens c. 8.: 'Emi 1 musa τινων λεγο0ων, re εὰν iti; εν τοῖς αρχαιοις αρχείοις) ευρῶ/,r ῆι εχ aγγελλψ ον πιστευω: pur αρχαῖα non intelligit autographa Ν. T. Sed Scripta V. F.; nam τὰ uerma opponuntur τοι reuerias , dein, ut ex praecedentibus et subsequentibus patet, vertia illa sunt adversariorum juduigantium, qui V. F. novo testamento Praeferebant, ut huic in illis tantum credebant, quae V. F' confirmarentur. 2. Te, tullianus de praescriptione haereticorum c. 36. Ρr0Vocat quidem ad lituras Apostolorum authenticas; i attamen per hasce intelligit exemplaria graeca accurate scripta et per haereticos non corrupta, uti docent addita vocabula: --nantes vocem uni cujusque et Opus de monogamia c. 11., ubi textum graecum relate adversionem latinam authenticum l. e. genuinum nominat; η denique etiamsi concederetur, ' Τertullianum, uti per Sententiam: ,,up quas ipsae α hue cathedrae Ap tolorum 9uia locis praesta r , cathedras, quibus Apostoli erant usi, ita et per verba: Mapud quos
Percurre ecclesias apostolicas, apud quas ipsae adluic cathedrae Apostolorum suis locis praesidput. apud quas ipsa Ruth0nticae litorae seorum recitantur, Sonantes voeem et repraesentantes faciem uniuscujusque. Proxima est tibi Achaju. hahses Corinthum; si non longe es a Macedonia, habos Philippos, habes Thessaloni censes: si potos in Asiam tendere, hahes Ephesum; si autem Italiae adjacos. habes Romam. unde nubiS quoque auctoritas praesto ost. Cis. contra Marc. IV. b. 8 . Sciamus plane, non Sic esse in graeco authentico, quomodo in usum exiit por duarum syllabarum aut callidam aut simplicum eversion m.
30쪽
Os te austent scae Uterae eorum re serentur Apostolorum autographa
revera intellexisse: e conjectura tamen potius, quam ex aut OpSia ob silentium reliquorum haec dixisse cenSendus esset. 3. In chronico Alexandrino in provocat quidem Petrus episcopis
' 3II) ad ἰδιοχειρον s. Joannis Ephesi asservatum: η attamen huic relationi fides vix haberi potest . quia ne Origenes quidem . qui Varia Suscepit itinera, de ejusmodi autographo menti, num iacit, neque antiquorum quis, dum de lectionibus variantibus agitur . in evang. S. Joannis obviis, ad illud provocati
4. Qu0d attinet co Mnesum es framentum Practer e, Sequentia observamus: Aquileiae saecula XIV. asservabatur codex evangelii Marci latinus, qui clutore, aphon Muros habebatur. Nam Carolus IV. imperator anno 13 M. ad fines Italiae prosectus, cum ad fratrem Nicolaum, patriarcham Aquileiens fui divertisset, ibidem manuscriptum vidit . quod Marci credebatur autographon, duoSque quaterniones ultimos a fratre multis precibus obtinuit, et eccleSiae Ι'ragensi per Ludonicum de Hoe, Joh missos donavit. β - Canunici Aquileienses ob tumultus excitatos anno l409. Sacras Sanctorum reliquias una cum libris ut aliis supellectilibus pretii Sis, iuventario confecto, civium Fur Huliensiuiu fidei oeucrediderunt. In hoc iuventario inter cetera etiam invenitur liber evangelii II. Marci argento deaurato coopertus, nec non codex latiuus evangeliorum Matthaei Lucae et Joannis . Evangelium Marci canonicis Aquilei ui ibiIS SSerestitutum, inde patet, quia in inventario altero, anno l418. consecto
rurSus commemoratur, non itum codex trium reliquorum evangeli O-rum. C0duX itaque evangeliorum Matthaei, Lucae et Joannis, quem nunc F luliensetu vocant, anno 14U9. ut quinque quaternioneSevangelii S. Marci anno 1418. Fur Hulii relicti erant; ille ad nostra uSque tempora hi vero usque ad annum 1420. ibidem permanserunt l- Antio nimirum 1420. TDomus Mocens , Venetiarum dux, dati Stiteris a Fori uliensibus vehementer petiit, ut sibi evangelium lue.
R Exstant duae eius epistolae ad Arnestum archiepiscopum et capitulum Pragense scriptae. In priore tutor alia dicit: ..Xoverit vestra devotio. quod nuper adlines Italiae procodontos in ecclesia Aquiloiensi invertimus librum evangelii S. Marci evangelistae latinis literis. in septem quaternis propria eiusdsem et evangΘ-
listase manu conscriptum, cujus duos quaturnos ultimus instantia magnamim procum obtinuimus, vobisque pro decore s. Pragei Sis ecclesiae muris no trae por
nobilom Ludovicum do Hoenioli diristimus. prout in litoris rogiis majeςtatis nostrae sigillo dependente signatis. evidentius est expressum. Datum Feliri die ultimo
mensis Octobris. regnorum nOStrorum anno nono.
Ludewig in Beli q. mimum. t ini. v. D. 573. Pxpressam mentionstan sacit protiosas thecae. in qua illud fragmentum Carolus IV. recondidit.' Laurentius a Turre in Epist. ad Blanchinum pag. 5 M. ait: , Initio SRPc. XV . cum omnia tumultibus turbata essent. anno lw9. sacras Sanctorum reliquias una eum libris et aliis protiosis supelluctilibus. inventario consecto. civium For uti eusium fidei canonici Aquileiensos commendarunt. In hoc inventario inter cetera tres evangeliorum libros invenio hoc modo: Lilier evangeliorum B. Marci. argento