장음표시 사용
31쪽
Marci propria ejus manu scriptum donarent. Forojulienses precibus ducis annuerunt. et codex ille ingente totius urbis gratulations receptus eSt, reli iose hucusque Servatus, codea Venetus dictus, ut omnium inspecturorum oculis sollicite subtractus .i Certum itaque est: codicem Vorietum Aquileia Forojulium indeque Venetias migrasse, et eundem non integrum s. Marci continere evangelium, sed inde duos quaturni onus jam Aquileiae esse ducerptos et Pragam missos. ita ut, quod de uno valet, etiam de altero amerere liceat. Aeque indubium est, eo licum Venetum et fragmentum Pra-gensu ab 0rigine non fuisse manuscriptum peculiare, per se subsistens,
sed nonnisi partem codicis prius Aquileiensis, nunc For uliensis; etenim re teste manMAB, qui codicem Forojuliensem accurate descripsit, et in parte II. in appendice evangeliarii quadruplicis ustidit, hic codex ad finem evangelii s. Matthaei continet verba:
is quuntur Meres secundum Marcum'; post breves, quae numero 12Sunt, Sequuntur capitula 4 , cum inscriptione: Capstula secundu uuarcum', quibus ordine descriptis subjunctum legitur: is plicuerun o vitula secundum Marcum. Explicit evangelium secundum Marcum,
incipit secundum Lucam'. Ex his itaque patui, in codice Forojuliensi inter evangelium Matthaei et Lucae ab initio etiam illud Marci suisse
D itum, Surius autem inde decerptum, peculiaribus thecis instructum et Marci autographon habitum. Idem confirmatur hi omnimodo fragmenti Pragensis cum codico Forojuliensi consensu, Si formam reSΡicias. ita ut unus idemque illius et hujus se prodat librarius. Quemadmodum enim teste Blanchinio in hoc codice membrana est tenui ima, liturarum latinarunt figura quadrata, scriptura in duas columnas in utraque soliorum pagina disposita, et quaelibet columna 19 lineis constat, quarum una est longior, brevior altera: ita etiam cuncta se habent in fragmento Pragensi. - uodsi vero codex VenetuS, ut fragmonium Pragense, pars est codicis Forojuliensis prius Aquileiensis : ille s. Marci autographon haberi non poteSt, Si quidem tale cuilux F0r Huliensis et fragmentum Pragense censeri nequeunt; atqui haec s. Marci autographon haberi non possunt, re, quia sectis statuendum soret. Marcum non tantum suum il)Sius evangelium latine exarasse, sed etiam tuli qua evangelia in latinum Vertisse, aut quatuor evangelia ab aliis in linguam Latii versa propria manu descripsisse. Ast primum contrarium est indirecto omnium antiquorum testimonio et mera Haronii conjectura; alterum et tertium tamdiu admitti nequit, quamdiu n0n fuerit demonstratum, s. Marco non graviora negotia sui SSe peragenda,
quam illa versuris aut librarii: ') quia codex Forojuliensis breves, et quidem a prima manu Scriptas continet, quae tamen Serius demum introductae sunt; γ) quoniam textus latinus codicis For uliensis et fragmenti
s ordinanitus. Austriae dux. anno l564. odie ni hunc a senatu enixe. frustra tamen petiit. ΙIoc solum constat. codicem hunc instructum sesso laminis argui tela, quarum altera insigne familias de la Turro. altera civitatis Aquiloi0nsis Oxhibet.
32쪽
Pragensis non est peculiaris, sed versio IliumnJ miana, proindeque utruntque monumentum non ante Saeculum V. scribi potuit.
Causas coloria nudus intortius.
Mirum profecto videri posset, protographa N. 4'. librorum, quae tamen magnae utilitati suissent primorum saeculorum Christianis tam mature interiisse, ita ut jam saec. II. nullum plane eorum Supe u et vestigium. Sed plures cogitari possunt causae, quae in explicatione hujus phaenomeni nos juvent, et quidem i. frequeris usus; nam experientia i te ab apographis, quamvis maxima diligentia exaratis, vix unquam omnia omnino absunt menda; quod cum non ignararent primi Christiani, quilibet certo libri apost0lici apographun ex autographo potius, quam ex alio RPO grapho desiderabat. 2. Chartae indoles; utenim frequenti usu protographorum interituS accelerari eo magis debebat, Si in charta minus solida scripta erant; cum vero N. T. auctores non nominis celebritatem intenderent, EOS chartam, quae aut praesto erat, aut facilius comparabatur, hinc et tenuiorem adhibuisse, haud est vero dissimile. 3. Chiaraeter encyciacus plurium N. Τ. librorum; cum enim horum protographa nemini in spectu destinata sent, nemo etiam Praerogati Vani possessionis corundem merito sibi arrogare potuit : quod autem in nullius est possessione, facillime periti uui priores acceperant autographon, hoc apographis sibi paratis ad alios missum non amplius curabant; ecclesia vero, cui postremae illud jam detritum traditum erat, nova exemplaria ex illo accurate descripta non poterat non praeserre protographo jam lacerato, idque eo magi S, Si
Fragmonium Praeense, quod in occlesia metropolitana eum stliis reliquiis pretiosis religiose asservatur. et, quamvis haud sit f. Marci aut graphon. v nerabile tamen est antiquitatis monumentum; - fragmentum Pragens '. in lum. ut jam diximus. constat ex ultimis duobus quaternionibus seu e se loci in soliis. et incipit a verbis 12, 21.:
Et secundus aecepit Eam et mortuus est Et nae isto reliquid Somonet finitur voeibus 16, 20.:
Illi autom profoeti Praedicaverunt
Iano eooperant Et sermonem eousrmante soquentibus sigilia
Duorum quatornionum desectus sistimonium Pragonso in codicio Aquilotonsi evangelii Marci aecurato apograptio componfiatus est: quonam hoc pervenserit. non innotuit. Cis. Fraumentum Praonso evanuelit s. Marei vulgo autonaphi. Midit Jos. Dobrowsk1. Pragae 17zη.
33쪽
nonnisi manuscriptum a librario elucubratum. 5. Fata ad orsa plurium ecclesiarum et virorum apostolicorum, quibuscum autographon facile perire, vel quos ipsa erga Apostolos pietas timuere poterat, ut autographon occultari mallens aut deleri, quam in manus inimicorum incidere. Denique 5. Colle 'PueS G orum N. T. , quarum inStituendarum majus certe adhibebatur studium, quam conservandi unius alteriusve autographi, ut ex mox dicendis patebit. g. 16.
Jam ad finem saeculi I. sacros N. T. libroη per apographa multiplicatos, longe lateque propagatos, imo et collectos fuiSSe, e Sect. I. Scimus. Causae erant Sequentes: l. Ipsa indoles encyctico plurium Scriptorum, quorum quaelibet ecclesia, antequam ad alias mitterentur, apographa Sibi parabat. 2. Summa, qua Apostoli eorumque comites apud omnes Christianos gaudebant veneratio, quae effecit, ut illorum non tantum Superstitum, Sed etiam jam emortuorum libri, quorum authentiam certa traditio conteStabatur, pretiosissimarum reliquiarum instar habiti sedulo conquirerentur, et in uSum tam ecclesiarum, quam privatorum hominum piorum ac ditiorum frequenter deScriberentur.3. Memplum audia eorum, qui habebant collectionem librorum V. F., et eadem in Synagogis utebantur, non poterat non proVocare
Christianos ad colligendos Ν. Τ. libros. Ad quod accedit
quod iude elucet, quia Patrum opera jam saeculo II. colligi coeperunt. Sic teste Eusebio λ ecclesia Philippensis epistolas A. I alii brevi post ejuS mortem colligere coepit. Eo major certe Christianorum erat scripta apostoliea colligendi sollicitudo, cujus felicem successum adjuvit
bant legationes Ap0stolorum ad ecclesias et vice verSa, itinera multorum per diversaS regiones, systema metropolitarum, nee non contri VerSiarum origo, v. g. de tempore celebrandi paschatis. Hac ratione singulis ecclesiis facile, brevi et certo innotuit, quae Scripta sacra in alii S exstarent. Propagatus eSi autem textus sacer per apographa Inanuscripta, codiceSi, et Serius per editiones, per versiones, per citata Patrum, de
34쪽
Quia ost Canon, Iitior canonicus Et avo Erystiua p
Vox en non κανων) intui' alia denotat regulam, in Specie normam credendi et agendi. quo significatu a s. Paulo Gal. I. 1 I. Phil. rue. ii; adhibutur; hinc etiam libri, qui juxta constantum ecclesiae traditionem divini, sacri habentur, et in rebus fidei ac murum christianorum
nonem itaque intelligimus complexum librorum, qui juxta constantem ecclesiae traditionem a viris divinitus inspiratis descendunt, et in rebus fidei ac morum christianorum divina. normativa gaudent nuctoritate. In designatione itaque illa latot uota characteristi ea tum inspirationis divinao omnibus libris hiblicis communis. tum apostolicae originis, Ν. Τ. Scriptis peculiaris, unde dein auctoritas eorum Sponte
quod publice praelegebantur, unde et δεδιγιοσιενι ενα βιβλία, ιοσιευsιεναι γρc Lyras dicebantur. - Scripta alia. quae praeter canonica inter Christianos erant divulgata. ad publicam vero lectionem in conventibus sacris non admissa umor pti, libri secreti. absconditi, vel etiam ἰδιοπε- vacari Solebant, A. Iustinus M. Vero expreS-Sionem αφανες ποιεῖν adhibet id inlog. cum Tryphone I 20. . Ornyon VocibuS κανονικος regularis, et ἀποκρυ νος modo exposito primus quidem, attamen ita utitur. ut eas una cum significationibus suis notas et usitatas esse supponat; δ inde a Saeculo quarto voces istae inter
Denominationem certorum librorum Dor renoκοντα alii ex ethnicismo derivant, ubi sacerdotum scripta in templorum adris deposita set vulgo abscondita sic vocabantur Reitlim. . alii ex Judaismo. qui libros non sacros. magni vero habitos
η Prolemni. in Cant. eant. : Illud palam ebi. inquit. multa ab apostolis et evangelistis exempla esse prolata et novo testamento inSerta. quas in his V. T. scripturis, quas canouicas habemus. nuspiam legimus. in apocryphis tamen inveniuntur, et evidenter ex iis ostenduntur assumta. Sed ne sic quidPm apocryphis locus d nandus est. nec transeundi sunt tormini. quos statuerunt Patres: potuit enim tieri, ut apostoli et ovangelistae Spiritu R. repi ii sciverint. quid assumendum esset ex illis scripturis. qnid suo repudiandum: nobis autem non licet absquo periculo talo quid praesumere. quibus non est tanta Spiritus rebundantia - Comment . in Mi. 27, 9. ait: In uullo regulari libro hoc positum invouitur, nisi in secretis Eliae.
35쪽
Graecos et Latinos communi usu receptae, et ut ex eorum effatis de auctoritate librorum canonicorum et non canonicorum patet, ita, ut Supra expositum, adhibitae inveniuntur.
Scripta. quae primis fidei saeculis divulgabantur, et quibus auctoritas canonica a pluribus vel paucioribus adscribebatur, in tres classes resem possunt. Prima complectitur libros, qui revera sunt originis apostolicae, et talus statim ab initio aut in cunctis ecclesiis catholicis aut in singulis saltem agniti erant, in plerisque cogniti et publice lecti, et a pluribus Patrum citati libri nostri canonici). Altera comprehendit scripta quae a viris apostolicis data occasione ad instar epistolarum apostolicarum singulis ecclesiis, ut publice praelegerentur, missa crant, et eundem in finem cum aliis ecclesiis communicata. Quo pertinent epistula Ilarnabae, illae Clementis Romani, S. Ignatii. pastor Hermae. Tertia denique classis c0ntinet apocrypha proprie sic dicta. quae subdividuntur in anonyma et pseudepigrapha. ni Scripta renonyma vel ante libros nostr08 Sacros, vel eodem cum hisce tempore ad instar evangeliorum nostrorum divulgabantur, ut historiam Jesu Cluisti aut Singulas ejus partes tractant. Hisce accessit serius librorum, qui ab ignotis auctoribus consucti, vel selectae partes ex praedicatione unius aut plurium Apostolorum haberi voluerunt, ut praedicatio Petri, doctrina seu praecepta Apostolorum; vel ut nostri Apostolorum actus epitonias et appendices continebant ex itineribus Apostolorum collectas, v. g. periodi Petri, puriodi Pauli et Theclae. U) Scripta Pseudop0ropha, ab haereticis initio saec. II. usque ad IV. eum in finem consecta et nomine Apostolorum ornata, ut Orthodoxorum argumentis e codice sacro depromtis alia opponerent, ignaris sucum sacerent et doctrinae suae fictae auctoritatem apostolicam conciliarent. Nulla fere exstitit Secta, quae semet munire neglexisset libris splendido hujus illiusve Apostoli nomine ornatis quorum antiquissima sunt: inter audaistas: evangelium duodecim Apostolorum; inter Gnostic0s: evangelium Petri: inter Manichae0s: evangelium Thomae, evang. Matthiae, evang. Jacobi Minoris etc.
Et quia sunt, qui non possint quasi traperitae inter vorba discernere, verane sint an 1alsa. nemo uti debet ad confirmationem libri R. qui sunt extra canoniZatas scripturas. - Ad Matth. 13. 18. mortem Isaiae non it scriptam esse dieit ιν τοῖς κω
Coi Carth. III. anno 397. ait: Item placuit, ut praeter scripturas canonicas nihil in ecclesia legeretur sub vomine diuiuarum Scripturarum.
36쪽
Eodem consilio ducti haeretici divulgarunt historias speciales, ut
Non temere liber qualiscunque qui originem apostolicam Sihi arrogabat, sed nonnisi ille, qui certis criteriis ac principiis respondebat, ab ecclesia in Canonem sacrorum Ν. T. librorum referebatur. η Cri-teria autem haec in recipiendis aut rejiciendis libris erant sequentia:
lam N. T. pr Me serat destiantum. Nullus enim liber X. T. fortuito editus, i. e. ita, ut auctor ejus prosanorum scripturum instar casui relinqueret, num, ubi aut quos lectores inventurus esset; sed potius omnes certis ecclesiis ordinatis vel personis ecclesiasticis dedicati erant. Hac itaque ratione factum est, ut singuli N. T. libri in ecclesia, cui destinati erant, firmissimum originis suae haberent testimonium qu id publica praelectione viride Gnservatum, poStoris traditum. cum ecclesiis aliis una cum ipsis libris communicatum et receptione confirmatum est. Primus vero, qui librum acceperant apostolicum, salii non potuisse, cautelae docent adhibitae; nam liber apostolicus aut ipsius auctoris manu ecclesiis traditus aut missus erat. In casu priore de fraude commissa alii quin sermo esse nequit; in altero autum scripta per fidos adjutores acceptantibus probe notos mi Sin, et a S. Paulo saltem salutatione aut vocibus quibuSilam propria manu adjectis ceu authentiae sigillo munita erant.' Ecelusias antiquas illud principium et criterium revera osse secutas, agundi ratione Patrum contra haereticos edocemur; nam num libri ab ecclesia recepti apostolici sint et sacri, an vero illi, quos apocrypho' habet, quaestionem facti declarant, ad quam rite solvendam recurrendum sit ad ecclesias ab Apostolis ipsis vel eorum comitibus et adjutoribus fundatas, ab eorum Successoribus continua serie rectas: MVuM ia hia ooclesia,
CD. Orig. honii l. I. in Lucani: synops. Allianasii s. scripturae: Hieronyin. comment. in Matth. prodinium; Gelasii Ι. decreti; Fabricius: codex apocryph N. T. II. volt. IIamburg. 1719.: auctarium codicis apocryph. . odit. Aiadreas Birch, IIavniae 1801.; Sclini id corpus omnium veterum apocripti. Hadam 1ω4.: Thilo: codex apocryph. N. T. toni. unus Lips. 1833.; Const. Τiscliendori: evangelia a1
Die aussore Canonicitat setκt die innere voratis: aber dist innere Canonicitat geWinni ersi durch dio avssere Hlgemoine Gelliing. Es vertiklt sieli hiebei gorade Wie mit eluer von einer gericlitii clieu Behurde unguerhennendon Urkunde. Veii eine Urkunds achi ist odor menigstens ais achi e chei nix Wird sie ais sol che an-erkanni: aber ersi naclidem sis offentliche odor amilicho Anerkerinung gsfunden. ge inni sis omelelle Auctoritat liud eius aintlicho Icrast. Ohne officiolle odor ami- sielis Anerhenniniss fiat die lichte Urkundo docti nur ei ne Privatauctoritat. Tan-her: Uiber das katholische Traditions- und das protestanti sche SchrisDPrinci p. Lucerit 1862. S. 148. Quanti momenti ecclesiis antiquis luerit conservare nomina virorum . per quos libri sacri erant allati. docent subscriptiones et catalogus Ebedjesu in Assem. bibl. orient. tona. III. D. I. Pag. 8. Seqq. S. Irenaeus adi . haeres. III. 4. Quid enim . et si de stliqua modica quaestione
37쪽
esse, proinde et libros, qui . in hisce ecclesiis Semper in usu publico erant, apostolici et divini habiti, revera tales agnoscendos i alios
autem omne' qui contra hunc usum et traditionem - apostolicam originem ac divinam auctoritatem Sibi arrogarent, apocryphoS eSSecenSendos. η Ar menso hiator eo ad ostendendum apostolicam origi
nem librorum N. F. Sufficiunt i aliud adjungebatur et quidem
2. Con, nsus arreumenti lihri cum sana doctrisa ab Apostolis
disceptatio esset, nonne oporteret in antiquissimas recurrere Dcclesias. in quibus apostoli conversati sunt. et ab eis de Draesenti quaestione sumero, quod certum otliquidem est 3 Tertuli. de praescript. haeroi. c. 19. ante omnia inquirondum esse dicit: ..Quibus computat fides ipsa. cujus sint Scripturae. a quo, Dor quos et quando ot quibus sit tradita disciplina, qua sunt Christiani. Ubi enim apparuerit esse voritatem disciplina 3 set fidoi christinus . illic orit veritas scripturarum et expositionum et omnium traditionum Christianorum. illid. c. 32. Edant i hac roticii oristin A perissiarum suarum; evolvant Ordinem episcoborum suorum. ita per succeR-siones ab initio decurrentem, ut Primus ille sepiScopus ali lusem ex apostolis vel apostolicis viris. qui tamen cum Apostolis porsoveraverit. habuerit auctorem et antecessorent. Hoc enim modo ec lesiae aliostolicae census suos deserunt. sicut Smyrnastorum perlesia Polycarpurn ub Joanne collopatum refert, sicut Romanorum Clementem n Petro ordinatum.
Tertuli. c. Marcionem IV. 5. In summa. si constat. id verius. quod prius. id prius, quod ab initio. id ab initio. quod ab apostolis: paritor utiquo constabit. id osso ab apostolis, quod apud ecclesias apostolorum fuerat sacrosanctum. Videamus. quod lac a Paulo Corinthii hauserint. quid etiam Romani de proximo sonent. quihus evangelium et Petrus et Paulus salicui ne quoque suo signatum rΡliquΡrunt. Hahomus et Ioannis alumnas ecclesias. Nam etsi apocalypsin ejus Mareiora r
spuit. ordo tamen episcoporum ad originem recensus in Joannem stabit auctorem. Sic et coterarum scripturarum se. g ne sitas recognoscitur. ... Eadem Ructoritas
colosiarum apostolicarum ceteris qu0que patrocinabitur evangeliis. quae proindμi,or illas et socundum illas habemus. Joannis dico et Matthaei. licet Marcus, quod edidit. Petri affirmotur, cuius interpres Marcus. Atquin linoc magis a primordio fuisso. credibile est . ut priora. qua apostolica, ut cum ipsis ecclesiis dedicata. Cap. 5. His sere compendiis utimur. eum de evangolii fide ad x. haereticos expedimus. dpsondentibus Pt temporum ordinem postoritati falsariorum . praescribentem. t auctoritatoria ecclesiarum traditioni apostolorum patrocinantem. quia veritas salsum praecedat neeesse pst, et ali eis procedat. a quibus tradita est. S. August. de doct. christ. II. 12. In canonicis autem Reripturis ecclesiarum catholicarum quam plurium auctoritatem sequatur, inter quas Sane illae sint . quae apostolicas sodes haboro et epistolas neeipore memorunt. Contra Faust. XI. c. 2.: Vides in hac re quid ecci iae catholicae valeat auctoritas. quae ab ipsis fundatissimis sedibus aliostolorum usque ad hodiernam diem succedentium sibimet episcoporum serie et tot populorum consensione firmatur.' Serapion . episcop. Antioch. circa an. 190. apud Euspb. hist. ece. VI. 12. rationem. cur evangelium sic dictum Petri rejiciat. hanc reddit: Ῥυεῖς καὶ Lurρον
οελι βομεν. Clemens Al. Julium Ca8Sianum, effatum Christi ex evangelio socundum Aegyptios allegantem, sic resutat: Noturo ν Mέ ν ἔν τοῖς παnαδεδομένοις ηυῖννμ οπιν ευαγγελίοις Ουκ ἔχουεν το φη ror . Mλ ἐν τῶ κατ' Atrimτίους. Strom. III. 13. Cyrillus Hiems. calpeli. IV. monet catechumenos. ut neglectis apocryphis solum legant libros ab ecclesia receptos. ot motivum addit hoc: πολυ σου ustori-
παραχίwαττε τους μεσυούς. S. August. conti Faustum XI. 2. ... Vel de iis libris . qui appellantur apocryphi ... quia nulla testificationis luce declarati, de nescio quo secreto, nescio quorum praesumtione prolati sunt.
38쪽
tradita vel viva voce. vel in scriptis, quae ali omnibus agnoscebantur; perSuasum enim erat ecclesiae Apostolos nuc praedicantes, nec Scribentes sibi contradixisse, et proinde librum, qui doctrinae apostolicae contradiceret, genuinum eSSe non posse. Denique 3. Immonia dset Ania et styli cum scribsendi rat ne N. F. auctoribus adeo peculiari, ut factum imitationis periculum selicem habere non posset successum, imo brevi detegeretur. Quam severae fuerint ecclesiae antiquae in observandis hisce
criticae principiis, et quanta certitudine authentiae et apostolicae originis gaudeant libri, quos per eas et secundum eas habemus, docent dubia de nonnullis scriptis biblicis hic ibi mota et lata, de quibus g. 30. agemuS. g. 20.
Uncto oognoscitur. Quinam libri in cliversia sociosita in Canon om nintrolati pLicet jam saec. I. lihrorum X. F. collectiones exi Sterent, Can in tamen per tria circiter saecula in omnibus ecclesiae partibus non erat uniformis: potius inter scripta noStra sacra inveniuntur Septem quorum singula inde ab Apostolorum aevo in hujus quidem vel illius provinciae ecclesiis, non vero in cunctis unanimi consenSu recepta erant. Quinam libri tu diversis ecclesiae partibus antiquitus in canonum relati sint, cognoscitur: l. e patribus et scriptoribus eccleSiae: 2. e catalogis librorum Sacr0rum; 3. e vel Sionibus ecclesiasticis, et 4. e conciliorum declarationibus. Ratione antiquitatis patres apostolici inter testes illos primum tenent locum; attamen cum non 0mnia eorum 0pera ad n0S PerVenerint; cum patres nonnisi data occasione singula scripta allegunt, non vero omnia a Se et ab ecclesiis suis in canonem recepta enumerent, imo et alia opera in canonem non relata commemorent: dubiis variis relinquunt locum. Quare primas hac in re partes tribuimus librorum Sacrorum catalogis, versionibus ut conciliorum declarationibus, patres vero et scriptores tu subsidium vocamuΝ.
S. Irenapus adv. ha r. III. 11.: Valentiniani in tantum Proesessorunt audacia . ut . quod ab his non olim conscriptum est. v ritatis evangelium titulent . in nihilo PonveniΘns apostolorum pvangeliis. ut nec evangelium quidem apud illos sine blasphemia sit. Si enim. quod ab pis profertur. vΡritatis PAt evangelium. di simile autem hoc illis. quas ah apostolis nobis tradita sunt: qui Volunt. Possunt di Seere . quomadmodum ox ipsis scripturis ostenditur, jam non esse id, quod ab apostolis traditum est. veritatis evangelium.
39쪽
1. Historia Canonis usque ad conellium Nieaenum I.
I. Ecclesias Asiae minoris collecta habuisse tria priora evangelia, antequam S. Joannes suum conscriberet, jam hujus libri indoles docet, utpote quae tum in auctore. tum in lectoribus - illorum co-unitionem supponit, quod et traditio confirmat; nam Clemens A/.tustatur, Joannem inter evangelistas postremum. quum Videret, in evangeliis em qua ad eorpus Christit pertinent, narrata esse. ad familiarium suorum preces Spiritu s. amatum spirituale composuisse evangelium .i In ecclesiis itaque Asiae minoris tribus prioribus evangeliis additum est quartum, quod ad alias quoque ecclesias, quae pri0ribus jam gaudebant. mature transiit, et Sic completa eSt eVangeliorum collectio, ita ut ecclesiis recenter fundatis εναγγειον τετρη- imo p ον traderetur. Idem valet de Ι. ep. Joannis et de ejusdem apocalyΡSi. 2. Epistolarum paulinarum plures in Asiae minoris provinciis prius jam collectas fuisse, ipse A. Potrus testatur in II. ep. 3, 15. 1 I. - Statuere itaque licet. ecclesias Asiae minoris sub finem Saecia I. longe plurimos N. F. libros habuisse collectos, id, quod Scriptis patrum apostolicorum et inde confirmatur. quia saec. ΙΙ. jam colligerecti erunt patrum apostolicorum libros. η Etiamsi relationi Photii. as. Joanne canonem esse determinatum, fides non e8set habenda. eundem tamen omnibus reliquis Apostolis Superstitem in hac re gravi simi momenti habuisse partes, non temere MSeritur. Inter patre8 apostolicos nonnisi apud A. Duat uin - disertum invenitur testimonium de collectione N. F. librorum; nam commemorat εια γειον et αποστόλnxς, qu0S cum lege et prophetis coordinet,
certo non intelligit historiam evangelicam ut doctrinam apostolicamore traditam, Sed literis consignatam. Per εtici; γλον intelligenda
40쪽
quatris ,rnie, usu loquendi antiquissimorum patrum et inde probatur. quod S. Ignatius in citatis Suis cognitionem evangeliorum Matthaei, Lucae et Joannis prodit. Per expressionem reuo ovis Velchrοστολοι antiqui patres designaro solent alteram collectionis partem, cujus tamen ambitus pro locorum ac temporum diversitate varius urat; quum vero S. Ignatius plurali αποστολοι utatur, canonem ejus praeter paulinas prius collectas aliorum etiam Apostolorum epi Stolas continuisse, merito colligitur. η Citata A. Istrea G, s. Cimonio Doni. ut 9. Polycarγά Sme extendunt ad epistolas A. Pauli. exceptis II. ad Tim. ad Titum et ad Philemonem; in Clemente praeterea inveniuntur loci ex ep. s. Jacobi; in Polycarpo et Papia o I. Petri et I. Joannis, ita ut has epistolas unocuoλοις f. Ignatii addere liceat; accedunt denique ullusiones ad acta Apostolorum apud Clementem et Ignatium, ad apocalypsin Joannis in pastore Hermae. Ceterum cum patres
ost. pauca conScriberent opuScula. libros N. F. non ex proseSSoenumerarent, Sed singulos nonnisi data occasione commemorareni
ex desectu menti unis plurium librorum sacrorum colligere nefas foret , hosce in cani ne illorum patrum aut ecclesiarum, quibus praeerant magistri ac duces, plane defuisse. g. 23.
Medio Saee. II. canon s. Justini M., qui arctiori in nexu cum primariis orientis et occidentis ecclesiis Positus erat. sere universalis totius ecclesiae habendus est. Justinus jam in utraque apologia et in dialogo cum Tryphone Judaeu sontes, e quibus historiam evangelicam hauserit, plerumque designat per ωroso ονενιιΠTre τρον a Tn
moλο ν smemorabilia Apostolorum . quae tamen etiam εἰ cirrεha, aut collective εὐαγγλον nominat. Justinum nostra intelligere evangelia, iude patet, qu0d απομνι intris ιατα cl) die Soli S una cum prophetis in conventibus sacris legi ilicit; ε b) ab Apoesto A et eorum doeiulis ori-