장음표시 사용
131쪽
accipias hanc lectionem sollicitandi, ut pro vicesimum
reponas centesimum, quemadmodum inTacito recisti; idem Augustus ad ipsum Aginatium Vicarium eadere scribens. ijs verbis usus est: iubemus, ut nullus intra vigesimum lapidem conuentus habeatur. Anno postmodum 3 i. facta est potestas Ursicino in Italiam redeundi, dummodo abstineret Vrbe, & Suburbicar sRegionibus. Rescriptum extat Impp. Ualentiniani, Valentis Gratiani ad Ampelium P. V. in quo haec
inter cetera habentur et Dudum ficini inquietudine prouocati, fauentes concordiae populi tam iani, quieti etiam C bis sacrat ima prouidentes, uno interim loco intra Gallias dumtaxat perturbatorem tranquillatatis publicae statueramus iure cohiberi, scilicet ne applicatione morum late disensionis incommodum star geretur. Verum naturae no strae mansuetum dine levigati, ita memorato abscedendi copiam dedimus, ne ad Urbem Romam, vel certe Suburbitarias Regiones pedem inserat. etc. Idem statutu in de erroris consortibus. Et in rescripto ad Maximinum vicarium Urbis: ex quo oritur, ut Ursicino, quem propter quietem populi Christiani, et debitam Religioni ac legibus disciplinam uno interim loco morari intra Gallias iusseramus, iliscedendi copiam feceri, mus sub ea conditione , ne vagandi arbitrIum praeberem neve ad Urbem Romam, vel Regiones Suburbicarias mahat commanere. etc. & infra : sic enim mansuetudinis no Arae indulgentiam temperamus , ne occasione praestita vicinitate inquietorum ad aliquam Io an vociferationem religiose
populi studia prouolemus. Ex postrenus hisce
132쪽
Dissertatio secunda. ri spicuum sit, ideo schimaticos longius abesse iussos,
non ut extra dioecesim essent, sed ne vicinitate Urbem turbarent. Apparet post haec, Ursicinum Coloniae Agrippinae relegatum fuisse, Hilacem in Hispaniam amadatum, Claudianum in Africam:reliquos eiusdem partis schismaticos denuo ultra centesimum ab Urbe miliarium fuisse depulsos, necnon ex carum ciuitatum finibus, quarum plebem vel Ecclesias, vel per se,vel per simile sui vulgus exercebant, ex Gratiani & Valentiniani constitutione ad Aquilinum Uicarium ordinariorum , quam profert Baronius ex eodem Codice Uaticano ad annum 38i. Uides, habitam fuisse rationem finium ciuitatis, non dioeces eos E Verum quid tibi melius obstruere os potes quam lex 3s. Cod. Theod de Episc. & Cler. in qua Impp. Arcadius & Honorius sic loquuntur: Quicumque res identibus Sacerdotibus fuerit Epistopau loco detrusus , et nomine, hi aliquid, vel contracas odiam, vel contra quietem publicam moliri juerit deprehensus, rursusque Sacerdotium petere , a 'lio videtur ex Lsus , procul ab ea Libbe , quam infecit, secundum legem divae
memoria Gratiani, centum millibus Titam agat ,sit ab eorum
coetibus heparatus , a quorum est societate discretus c. Quid Putat ne unam quamq; Urbem , aut sui territorii , aut Epit copalis paroeciae terminos ad centesimum lapidem protulisse E Germanae gerrae lunt haec , in quibus pudet me,pigetque multum fuisse; nam vel me tacente vapulat urus fueras doctorum conuicio , tuorum quoque fautorum, ac gregalium . .
133쪽
I I De Regionibus Suburbicariis
Alio machinamento dioecesin Romani Episcopi aggrederis. Ais Italiam specialiter fuisse dictam quae
prouincias omnes Italiae continebat,exceptis Regionibus Suburbicar ijs. Huius Italiae speciatim sumptae cen-sses Mediolanum fuiste Metropolin, ideo nihil ad Ro manu Episcopum pertinuisse:quin duobus hisce Epis copis, Romano nempe, & Mediolanensi aequam fuisse auctoritatem Hac de re pol ea videbimus. Nunc quam mire sis hallucinatus in hac speciali Italiae notione, pr terea,quae superiore diatriba dicta sunt, am plius demo- strandu es . Si quod asscueras, veru esset,Atendum sane foret, Mediolanensi Episcopo subiacuisse Campaniam, Brutios, Apuliam,Calabria, alias prouincias, quae inter
Suburbicarias non connumerantur; quod nemini unquam in mentem venit ne dum ut ex vilis documentis
elici id queat. Tu primus rem hactenus inauditam patefactum venis. Iam si te patronum adoptauerit Me, diolanensis Ecclesia, prope erit, ut grandem suae dice-cesi accessionem faciat. Non vides miser, in quas te angustias coni j cias Non inficiandum est, partem quandam Italiae propriam sibi appellationem Italiae assumpsisse; sed ea fuit, cui Vicarius Italiae sic dictus praeerat. Huic parebant quatuor Consulares, Venetiae nimirum. Istriaeque , Amiliae, Flaminiae, cum Piceno annonario , & Liguriae: de tres Praesides, Alpium Cottiarum, Rhaetiae primae, Rhaetiae secundae. Atque haec erat Italia specialiter dicta . Quapropter videmus D. Athanasium Apologia x. inter prouincias, quarum
134쪽
Episcopi Concilio Sardicensi adfuerant, hasce enumerare, Italiam , Picenum, Thusciam, Campaniam, Calabriam , Apuliam, Brutios. Et in epistola ad se-
&c. Quem locum quum & tu laudaueris, cur non animaduertisti, prouincias illas, quae ex Suburbicar ijs Regionibus non erat, distincte separari ab Italia angustius accepta Ac sane catalogus ipse Episcoporum Co-ciiij Sardicensis qui adhuc extat licet mutilus, hosce habet scibscripto P Lucillus ab italia de Verona:Fortunatianus ab Italia de A tithiaeSeuerus ab Italia de Rauenna. I satius ab talia de Bri,ia: Protasius ab I talia de Mediolano e Ste corius ab Apulia de Canu oe Maximus a Thusiade Luca Sic in catalogo Episcoporu, qui synodo Arelatensii in-
te Ffuerunt , hosce reperio : ex prouincia scampaniae ciuitate Capuana Protus Episcopus: ex Prouincia opuliae ciuitate Avientium Pardus Episcopus: exprouincia jtaba ciuita re Mediolanens Protasius Epirum copus. Illud porro in memoriam reuocandum, quod superio te dissertatione monuimus, specialem hanc Italiae appellationem usurpatam non fuiste ante Uicarium Italiae constitutum quod sub Constantini Magni it perio conrigit, quum nimirum qua tuos Praefecti Praetorio sint creati ideo spectare huc nequit, quod tradit Euseb lib. . cap. 1 . Hist EccL Imperatorem Aurelianum, ubi cognouisset, Paulum Episcopum Antioche-inum S nodi sententia ab Episcopatu eiectum renueri
135쪽
tis De Regionibuae Suburbicari s
e domo exire, quae propria erat eius Ecclesiae, iussisse, ut id obtineret, quod Romanus Episcopus, eiusque
Synodus decreuissent. Sic enim capienda sunt verba illa et oi et I iere, isti Tlio Pouo in n3As tametriis. Aec. Licet enim uniuersus Occidens specialis esset di cesis Romani Pontificis, ut mox dicemus, crebrius tamen ex Episcopis solum Italiae Synodus congregabatur, norem otiorum partium Antistites molestia assicerentur.
Eam ob causa in putant quidam, Episcopum Italiae se Liberium appellassie in epistola ad Orientales Episcopos apud Socratem lib. .cap. D. Verum aliter ego sen tio, latensque ibidem ulcus deprehendisse me profiteor. Adeo enim est insolens ea loquendi formula, ut excepto hoc uno Socratis loco nusquam alibi eam reperias. Tolerabilius videretur, si alius quispiam Liberium Italiae Episcopum nominasset. Ipsum hac sepi ter morem appellatione insignivisse, nemo sanus existimauerit: quum Romani Pontifices ne se Romae
quidem Episcopos dicere consueuissent, sed Episcopos simpliciter: Julius Episcopus: Liberius Episcopus: Damasio Episcopus, etc. Aio itaque aut Socratem ipsum oscitanter Latina Graece reddidisse, aut peccasse librarium. Pri,cliuius est: vi credam epigraphen Latinae Epitiolae sic fuisse conceptam : Liberius Episcopus Italiae atque o ridentis Episcopi . die. Socrates non animaduersa distinctione hoc puto transtulit: Ai esto 's I mAiois,
oi in mi, &c. Quod si quis in librarium xcij cere culpam malit, quum ita fortasse scriptum a So-
136쪽
crate esset: Ateg&ιι --mι, .um I in As ,-.. e Eoo δύ- m, 'tam , perfacile suspicari licet, librarium , dum haec ex dictantis ore exciperet, similitudine tarn deceptum voculas illas .r ut omisisse, quasi geminatio esset priorum syllabarum I AEA . . Inde codicum depraUatio etiam in Nicephori historia, qui ea omnia ex Socrate exscripsit Neminem fore puto adeo aut hebetis, aut pertinacis ingenij, qui alterutri ex hisce coniecturis non sit assensurus, si animaduerterit in libello, quem Legati Orientales Liberio dederant, ut est apud eun
Iesique Episcopos litteras asserimus. Nec minus in ipsa Liberij epistola haec legi: mes ut Ec hacto
I-Asoc, IN Jovix ν π νυν, &c. ex sintem is tenuitatis mea, Italorumque atque Occidentalium omnium. Promin de quocumque tandem modo scripserit Socrates, satis apparet vocem Italiae non Liberio , sed alijs Epi copis aptandam esse. Neque est, cur tu mysterium
subesse aliquod suspiceris in verbis Eusebij, siue Aureliani, quod Episcopo Vrbis Romae praeponantur Epi
copi Italiae. Etenim vel pueri te docebunt, non abhorrere hanc loquendi formam ab eo, quod aiebat Poeta: Troas relliquias Danaum,ais immitis Achilli. aut quod in Evangelio legimus: dicite discipulis, Petro, qui uti cive primus erat discipulorum et atque ita nominatur a Matthaeo Apostolo, quamuis nec aetate
137쪽
ii 8 De Regionibuae Suburbicari s
alios superaret, nec ceteris prior ad Apostolatum fui siet vocatus. Igitur Aurelianus Imperator causam illam Episcopis Italiae demandans, Romanum speciatim
nominauit tanquam eorum caput . Atque ita interpretatur Zonaras in praefatione ad Synodu Antiochena.es (inquit οι ἀψ mmcys- ά, cocor Agati AvxAtreu,
i rei, taque patres Synodi de eo ad Murelianum Imperatorem retulerunt. Ille vero Romanae Ecclesiae Episcopo.eiul
que Antisnitibus iussit de Paulo inquirere , et si iuste depos tus esset eum ex Christianorum Ecclesia expellere ; quod etiamfasium est, uti scribit Eusebius Pamphili Itaque Italiae specialiter sumptae, quae sub Vicario Italiae erat, Mediolanum Metropolis dicebatur Quod intelligendum est de saeculari iurisdictione , non de Ecclesiastica: neque enim aut Rauennae, aut Aquileiae Episcopi subiecti erant Mediolanens. Neque ullum in italia Episcopum reperies praeter Romanum, qui Metropolitanos sub se haberet. Sed ratione habita magnitudinis Urbis illius, quam celebrat Procopius
Ll, 1. de bello Gottico,alij qtic in qua & Imperatore S VEplurimum commorabantur, & vicarius ipsc Italiae residebat, caput Italiae resti ictius acceptae. & Metropolis dicebatur. Ceteroquin Liguriae caput censenda potius fuerat rideoque eius pro uanciae Thesaurus, de
138쪽
Dissertatio securada. . ny Gynaecium Mediolani erat, ut colligitur ex Notitia Imperij, in qua ,praepositus Theseurorum Mediolanensium Liguriae: & Procurator si naeci, Mediolanenses Liguriae. Duo illa ossicia, & Aquileia, Venetiae caput habebat Eadedi otitia:praepositus Thesaurorum per Italia Aci letae, di procurator nacti Aquileiensis Venetiae inferioris. Et tametsi fuisset Mediolanu Mctropolis illarum prouinciartim, non ideo tamen nccessario consequebatur, earum Omnium curam Ecclesiasticam pertinuisse ad Episcopum Mediolanensem Nes enim conueniebant in omnibus saeculares Magistratus, atque Ecclesiastici, ut superiori capite abunde docuimus. Mediolanensis,& Aquileien, sis Ecclesia pari quodammodo passu ambulabant. Irasmos quodam tempore inualuit, ut earum se Episcopi inuicem ordinarent, c.pudenda, 2 . q. i. Non ramen id absque Romani Pontificis consensu , nempe tutibidem dicitur quum pro longinquitate, vel dissicultate itineris,ab inpostolico onerosum illi fuerat ordinari. igitur munus erat Apostolici, hoc est Romani Episcopi, ordinandi Metropolitas in sua speciali dioecesi (scilicet in toto occidente ) sicut & aliorum Patriarcharum in sua. Verum ob itinerum dissicultatem,ac locorum interualla, praestantiori cuidam ex Metropolitanis vices suas tradens ceteris eum pr(ficere consueuerat,quem &Primatis nomine insignibat, ut in Gallijs, & Hispanijs, alijsq, longinquis prouinciis factum legimus. Non tamen ut rebus omnibus Metropolitanos hsdem Primatibus subiaceret, quemadmodum ipsis Patriarchis suta
139쪽
xx o De Regionibuae Suburbicariis
sunt i sed salui priuilegiν ( ut aiebat Hormida Pontifex
ad S. Remigium Remorum Episcopumi, qua Metropolitanis decreuit antiquitas. Idem ad Salustium Hispalensem Episcopum: Vices itaque nostras per Eaeticam Lusitaniamque prouincias, saluis priuilegijs , quae Metropolitanis decreuit antiquitas, praesenti tibi auctoritate committimus. etc. Leo primus Anastasio Thesta lonicensi Episcopo: sicut pracessiores mei praecessoribus tuis , ita etiam ego di-lereoni tuae, priorum sequutus exemplum, vices mei moderaminis delegaui, ut curam quam uniuersiis Ecclefis principaliter ex diuina institutione debemus , imitator nostrae mansuetudinis,effectus adiuuares,longinqui, ab inpostolica Sede prouinci,s praesentiam quodamodo nostrae visitationis impenderes. de infra igitur secundum sanctorum patrum canones spiritu
Dei conditos totius mundi reuerentia consecratos,Metropolitanos singularum prouinciarum Episcopos, quibus ex debeatione nostra Fraternitatis tuae cura praetenditur, ius tradita sibi antiquitus dignitatis intemeratum habere decernimus. Huiusmodi priuilegio videtur interdum fuisse decoratus Antilles Mediolanensis, quamuis non usurpata Pri, malis appellatione: praesertim vero ex quo Ecclesiae illi praefuit D. A mbr. Quainobrem& is Sirmiu perrexit ad - crcandum Metropolitana, ut in eius vita tradit Paulinus. Quod non ex propriae Sed is auctoritate fecisse credendus est, ut existimauit Berterius, sed ex Romani Pontificis delegatione. Neque enim aut Mediolanensis, aut alius quispiam Metropolita plures sub se habebat prouincias. Ex eo intelligimus, in causa Priu ibc hanistarum
140쪽
lianistarum delegatas a Romano Pontifice suas vices Praesuli Mediolanensi: quod pluribus demostrat Baronius tomos. Annalium. Huc spectant, quae traduntur in actis Concilij Toletani, & Taurinensis: ac quod scriptum est in quinto canone eiusdem Taurinensis Concilijsquis ab eius (Fcelicis communione se voluerit sequestrare. in nostra sancta pacis consertiumsuscipiatur, iuxta litteras venerabilis memoriae Ambrosii, vel Romanae Ecclesiae Sacerdotis dudum latas: non intelligendum est, habitam fuisse rationem litterarum tam Ambrosij. quam Romani Pontificis, vi alterutri parendumConmcilium illud sibi constituisset. Sed particula, vel, declarandi vim eo loci obtinet, perinde quasi dixissent: iuxta litteras Ambro b , vel sit verius dicamus Romana Ecclefiae Sacerdotis, cuius nimirum nomine litteras Ambrosius scripserat, eius illa in re vices sustinens. Nam quae alio qum auctoritas Archiepiscopo Mediolanen D, ut ab eius praescripto discedendum neutiquam putarent Gallicani Patres, atque Hispanici Id actunt,ubi S. Ambrosius sequutus est Damasi praeiudicium: qua de re ita Seuerus Sulpicius lib. 1. sac. his . Priscillianianae , ubi Romam peruenere, 'Damasio se purgare cupientes, ne in conspectum quidem eius aamissi sunt r. Regressi Mediolanum,aeque aduer antem ibi ombrosiam repererunt. Quod ait aque aduersantem oriri estigri , neque in conspectum
Ambrosii admissos. Id ii adit in Chronicis Idalius Lemicensist piscopus qui illa state vivebat,Pri callianus declinans in haeresim Gnosticorum , per Eliscopos, quos sibi in