장음표시 사용
21쪽
munus utrum administraverit antequam eam venisset, ut Hilaobrandi l. c. p. XXII placuit, an sub ipsum tempus, quo uxori ducendae operam dabat an paulo post, non multum refert iam vero si quinque et viginti fere annos natus uxorem duxit triennioque ante eam venit, et si viginti annorum adulescentem Athenas eum reliquisse statuimus, duo restant anni, quod tempus peregrinationibus trivisse putandus est quibus si annum vel aliquanto plus consumptum esse velis pro eis, quae tum erant proficiscendi difficultatibus et cum naturae speculator ille et venator omnibus quae mira erant diutius singulis loci detineretur, decem sere restant
menses, quibus Romae eum versatum esse faciamus ibi vero non Videtur multum operae consumpsi8se, ut sermonem latinum aut
disceret aut orationem suam diligenter emendaret, sed qua erat cupiditate res mirificas cognoscendi in hac quoque urbe id sedulo annitebatur, ut sacris variis, imprimis Aegyptiacorum numinum es mei. 11, 6 initiaretur, quamquam furore illo sanatico pecunia, quam ex peregrinatione reliquam habebat, per callidos sacerdotes est absumpta quapropter omnibus opibus destitutus per pauculum tempus causis agendis quaestum faciebat hac tamen re nihil efficitur nisi ut manisosto appareat sermonem latinum iam pridem ei fuisse usitatum. Cum vero eodem tempore quo A puleius Romae versabatur Frontonis secta vel maxime videatur floruisse, acile quispiam suspicetur Apuleium familiaritate antiquarium illorum usum per hos ipsos in eandem quam illi sequebantur rationem vetustatis ostentanda esse adductum sed etiam hanc opinionem vanam dixerim. Apuleius enim non modo natura atque indole tam diversus erat ab ingenio Frontonis, ut paucos illos menses, per quos Romae versabatur, aliis rebus impendere mallet, sed ne poterat quidem sectae illi se addicere. nam proximi familiaresque Frontonis, qui non ita longe antea consul fuisset variisquo honoribus ornaretur, qui imperatores adolescentes instrueret, Omnes
Vel fortuna vel onore nobiles erant os Gell. 19, 10 grandemque sine dubi pecuniam ille a discipulis xigebat, cum divitissimum eum actum esse vel inde appareat, quod villammaecenatis emere poterat atque etiam reliqui provinciales Frontonisque familiares nobilissimos tantum divitissimosque discipulos habuisse videntur,
cum quibus Baiis Gess. 18, 5, 1 vel Neapoli ibid. 9, 5, 1)vel in aliis regionibus amoenis tempus aestivum tererent vel
Romae epularentur Gess. 19, 9, 2) Apuleio vero, qui imminuta
22쪽
horeditate longa peregrinatione et diutinis studiis cs de ma g. 22 0 23 Romam se venisse dicit admodum pauperem met. 11,
2 et 28 neque cum Frontone neque cum reliquis eiusdem familia hominibus se coniungere licuit, neque omnino id illo appetebat. nam quae flor. I ipse de se praedicat: ita semper ab ineunte aevo bonas artes sedulo colui eamque existimati quem morum ac studiorum cum in provincia nostra tum etiam Romae penes amicos tuos proconsulem Africae alloquitur, qui declamationi intererat quaesisse me tute ipse locupletissimus testis es cet. haec probabiliter non interpretabimur nisi ita, ut ad forense oratione ea reseramus, quibus Apuleium Romae aliquamdiu victum sibi paravisse comperimus sed ille verbis,
quRe modo commemoravimus, non tam Carthaginiensium admirationem colligere quam proconsuli se commendare Oluit, cum
aliis locis prima illa in publico disserondi rudimenta silentio
praetereat quamvis omnem quamcunque potest occasionem captet
de Ae gloriandi quam multum enim ipse tribuerit studiis, quibus Romae eum vacavisse putant, alio floridorum loco 18)aperitur, ubi Carthaginiensos laudans haec illo dicit: ita mihi et patria in concilio Africas, id est vestro, et pueritia apud vos et magistri vos et secta licet Athenis Atticis confirmata,
tamen hic inchoata est et vox mea cet. Romae, cui apud prO- consulem tam multum tribuere visus est, ut vel Athenas omitteret, hoc loco menti fit prorsus nulla nequo id temere vel fortuito factum esse dixeris sed propterea, quod Carthaginienses incolendis artibus liberalibus Romanorum iam aemuli' sua quaedam instituta observabant, etsi in his se cum Romanis discrepare non ignorabant relicta igitur brevi tempore Roma cum in Africam revertisset Apuleius, provincialium sermonem atque USum
y cf. Iuvenal. 7, 148. summis quibus poterat laudibus Apuleius ob eam rem Carthaginienses effert ita flor. 2M quae autem maior laus aut certior quam Carthagini benedicere, ubi tota civitas eruditissimi estis, enes quoa omnem disciplinam pueri discunt, iuvenes ostentant, senes docent Carthago provinciae nostrae magistra Venerabilis, Carthago Africae Musa coelistis, Carthago Camena togatorum. s. etiam Vopisc. Saturn 10 4 Salvian. gub. de 7 67 Carthaginem dico et urbi Romae maxime adversariam et in Africatio orbe quasi Romam quae mihi ideo in exemplum ac testimonium sola sufficit quia universa penitus quibus in toto mundo disciplina rei publicae vel procuratur vel regitur in se habuit illic enim omnia officiorum publicorum instrumenta, illic artium liberalium scolae, illic philosophorum disciplinas, cuncta denique vel linguarum gymnasia et morum.
23쪽
vocabulorum respiciens exstitit ille scriptor prorsus A ser ipse enim apud Afros hac sese effert praedicatione flor. 19): quis enim vestrum mihi unum soloecismum ignoverit 3 qui vel unam literam barbare pronunciatam donaverit quis incondita verba et vitiosa temere quasi delirantibus oborientia permiserit blaterare 3μ sed cum his verbis multa repugnare videantur in scriptis Apulei, non deerant qui putarent ' mirum consuetudinem orationem vocabulis ceteroquin obliteratis artificiose exornandi et quasi colorandi Afris communem fuisse Omnibus omnesque eo adeo deliravi88e, ut inopia illa dictione inter sese oblectarent quamquam hoc quidem satis constat Afros non ignoravisse proprio quodam sermone se uti a Romanis paulo diverso M. Roensch. p. 7 et , Schuchard l. c. I p. 98). maxime autem ea re provincialium oratio discrepabat ab urbana, quod non erat ab omni parte aeque emendata sed propius accedebat ad dicendi morem cotidianum, qui vel longiore tempore minus solet immutari.')Quamquam igitur ex studiis, quibus Apuleius adulescentulus et Carthagine et Athenis deditus erat, recte nobis videmur ratiocinari in scriptione eius non deesse vocabula, quae OnSulto ille repetiverit ab antiquis, tamen plurima, quae pro obsoletis haberi possunt dedita pera a priscis eum deprompsisse, ut
insuetis mirisque vocibus lectores vel auditores Oblectaret, per-SeVeranter negabimus atque normam certis quibusdam terminis
circumScriptam, quam ad elocutionem Apuleianam adhibeas de
3 cf. ogiolius i. c. p. 2 de ausdruc is . . . Vol entlegener eit-hergeholter Worte aulaeputet milautachresenon soloecismen neologismenund archaismen das dies nichi bios igenthuemlichkoit ingetne autoreuist, Onder aus emineiste uni de geschmacksrichium de damaligongei hervorgegangen uni aligemein eblich War, e eiae unier underem die orto de Apuleius flor. 1 9 quis enim vestrum sq. contris e DrRegerus i. c. p. XVII dicit: luecklicher eis is diose unsu olino die geringste nachwirkung eblieben . . . und auoli die hirchenvaeter habensichorei davon erhalten. recto uterque aliquantum aberrarit.' Αmob adv. nat. 1, 58 do interpretatione latina librorum sacrorum, quam ab homine plane indocto consectam esse haud quiουquam contenderit, haec dicit: trivialis et sordidus Brmo est et 59 barbarismis soloecismis obsitae sunt, inquit, res vestrae et vitiorum deformitate possutis . . . et tamen o isti, qui pollutas res nostras vitiorum criminamini foeditate, stribiligines et vos istas libris illis in maximis admirabilibusque non habetis . . . aut igitur . . . frustra nos dicitis soloecismorum obscenitate deformes, aut in similibus Vitiis vos quoque versamini quamvis Epicados
24쪽
priscorum verborum usu inquirens, haud facile invenias imprimis respicienda erit consuetudo similis reliquorum Afrorum, qui antiquitatis specie orationem non exornabant duae sunt voces in libris de philosophia, quas ipse Apuleius ab usu veterum Romanorum se repetere dicit sed ita, ut appareat eum laboravisse, quo verbo in re proposita commode atque proprie uteretur.')unus locus est de Socr. c. 15: est et secundo significatu specie daemonum animus humanus emeritis stipendiis vitae corpori suo abiurans hunc vetere latina lingua reperio Lemurum
nomine Lutjoh ) dictitatum ex hisce ergo Lemuribus sq. alter legitur in priore dgm. lat. libro c. 11 deorum trinas
nuncupat Species, quarum est prima . . . aliud genus est, quod astra habent ceteraque numina, quos caelicola nominamus,
tertium habent, quos medioximos Romani veteres appellant, quod est sq. in paucis alii iure haesitabis, sicut et 2, 23 verba: vides hominem perspicaciorem Lynceo vel Argo et oculeum totum spectare videntur ad laut Aulul. 3, 6, 19: quos si Argus servet, qui oculeus totus fuit. porro valde mireris de imperativi opperimino met. 1, 22 formatione, quae neque in titulis neque in libris aetate Cassaroa consectis uspiam invenitur sed tantum in monumentis linguae latinae vetustioris.' rotagora nominativo casu puleius scripsit flor. 18 Κruegerus salso edidit rotagoras), quae forma inmemoriam statim revocat cum antiquiorum consuetudinem cs. Buechelo declinat lat. 42 tum Frontonianum illud Pythagora in p. ad Ver 1, 1 p. 114 ab neque dubitari potest quin Apuleius non ignoraverit talem formam fuisse obliteratam, quamquam graecae terminationes ab Afris saepius reddebantur latinis.')sed plura nolim hoc loco praeoccupare quae inter prisca Perhibentur reliqua paulo infra recensebimus. Atque his iam expositis quod consilium vel quam rationem Apuleius in singulis libris componendis secutus sit paucis illustremus nam si prisci vocabulis scripta sua refercire voluisset, ut vel iubtilem doctrinam voL exquisitum quoddam iudicium
y ob eam ipsam rem in cap. eodom paulo ante Vocabulum usurpat graecum atque Pergit eum nostra lingua, ut ego interpretor sq.
25쪽
ostentaret sicut Fronto et Gellius, profecto eam proposuisset in libris, quos hominibus scripsit doctioribus hi enim soli et sensissent, quid sibi illo voluisset, et doctrinam talem recte aestimare potuissent sed ut magis ab is temperavit in libris qui sunt de philosophia, ita contra in sabula de asino aureo, quam ab hominibus vel plurimis lectitari volebat lectumque iri sciebat, usurpavit admodum multa quod vero in scriptis ab ostentatione sophistica atque ab humilis vitae sordibus aeque remotis, quae lectoribus gravioribus doctioribusque confecit de philosophia, vocabula trita in communi more loquendi, abiecta tamen ut sordida ab scriptoribus melioribus non plane deposuit, id propterea factum est, quod scriptor ille Aser a consuetudine dicendi scribendique
provincialium prorsus discedere uoluit ac sortasse ne potuit quidem neque aliter compositos fuisse reliquos eius libros variam doctrinam continente suspicari licet, cum etiam apud alios Afros, qui cascae vetustatis artificiosum operosumque colorem non captant, sicut apud scriptores occlesiasticos et si qui disciplinam aliquamus artoni docon exili dictionis genere videntique penuria erborum velut Caelius Aurelianus, saepius vocabula inveniantur eadem, similia certo multa namque verborum usus in litoris
diversis temporibus in singulis partibus imperii diversus erat. λ)quae Romae in sermone elegantiore prisca poterant dici atque obsoleta, haec ab scriptoribus Ahis ut trita municipalibus nulla dubitatione civitate quasi donabantur neque apud eos exoleta sunt dicenda, sed lectorum, quibus destinata erant, indoli atque usui sane convenientia quod igitur Apuleius in libris reliquis,
praesertim quo scripsit ut tererentur manibus hominum vel plurimorum, vocabula quae prisca solent dici satis multa usurpavit, id iam non videatur esse mirum atque ne oratio quidem illa, quam pro se scripsit de magia plane eis caret, etsi negari non potest eam urbanitate quadam esse quasi coloratam quam ipsam urbanitatom nimis admirati nonnulli perperam putaverunt Apuleium vocabula antiqua vel vulgaria ab hac ratione relegavisse atque a quavis artis iactatione abstinuisse. namque Apuleius
26쪽
severiore dictionis genere in apologia usus est propi ea, quod apud proconSulem romanum sua causa ei agenda erat, minime vero homines otiosi acotiis scurrilibus dictoriisque tabernariis, quae saepius habes in fabula de asino aureo, blectandi. Cum floridorum reliquiae et ratio de de Socratis medium quendam obtineant locum inter apologiam et metamorphosescumque de his quid sentiremus iam p. 14 iniecerimus, praetermissis eis ad sabulam de asino aureo transeamus metamorphOSeon igitur libros, qui singularem quondam intor scripta Apulei obtinent locum populariter compositos esse' sed ita, ut vulgaris orationis speciem ludens adhiberet scriptor, non est difficile intelloesu. eloquentiae bractea spumamque verborum modum transire, ut Vel taedium nostrum moveant, negari non potest sed de hac re Securu8 88 poterat Apuleius, cum artificiis omnibus acceptissimis, Simodo sententia non obscuraret, popularem benevolentiam se collecturum sciret talia enim Afris' haud dubio non minus grata erant quam Italis antitheses igitur elegantes, vocum concentum homoeoteleutis assonantia figuris etymologicis aliis artibus effectum, quae elegantia iudiciique expoliti specimen habebantur omnibu8que placebant, scriptor cumulate impendit. hunc vero leporem, vel si mavis sucum, in libris Apulei non esse nativum sed ab institutione oratoria prosectum retschmanno p. 16 iure concesseris minus placet, quod idem alterum sontem
demutare significatione neutr. 16, dilapidare 75 dispudet 63 exdorsare 42, expergitus 3 alia in eodem libro multa lusit artificioso veluti c. I in
puer et muliere caducis Vanas et prorsus caducas calumnias μ. c. 62 lignum a me toto oppido et quidem oppido quaesitum c. 63 en Vobis quem scelectus ille sceletum nominabat μ, c. 102 o grave veneficium dicam an ingratum beneficium. Τ uberius quam ala in hanc ententiam nuperrime exposui Henricus Becher in prior parte libelli cui inscripsit studia Apuleiana Berol. 187M. sed idem ille cum d particularum orationis usu Apuleiano commentaretur aliorum Afrorum consuetuditiis rationem habuit prope nullam rarissime Arnobium memorat, reliquorum scriptorum, quos in Africa libros consecisse Scimus, nusquam fit mentio.' quantopere Afri tali adaniaverint vel x titulis latinis in Africa repertis cognosci potest, quamquam inscriptiones admodum tenui ac sicca Oratione componi solebant pompae speciositatisque multa exempla in illis ossemost manus docet p. 14 Indicis grammatici ad Africae rovinciarum Tripolitanae Bygacenao roconsul uris titulos latinos Argentorat. 878). exempli gratia inde resero: civitatum statum adque ornatum liberalitRte clementiae suae augenti.
27쪽
horum artificiorum genus dicendi veterum comicorum esse Voluit.
atque reliqui quidem scriptores Afri calamistris illis Apuloianis
orationem non inurebant, propterea videlicet, quod prorsus alias res tractabant et a fabulis ilesiis et a declamationibus in Ostentationem compositis, quales sunt floridorum reliquiae, longius remotas sed ne apud hos quidem desunt, quae non tam mero casu provenisse quam ab institutione rhetorum provincialium fluxisse videantur. λ in vocabulis vero elegendis Apuleio observandae erant voces tritae, cum hominibus cuiusvis condicionis sabulam scriberet.' erant sane qui opinarentur' solum risum legentium captavisse Apuleium vocibus exoletis, sed quis tandem ridendus erat, puleius qui ado deliraret, ut in tabulis talos ineptias proponerent lectoribus tam variae Sortis, o fortasse ipsi lectores se derisisse putandi sunt, quod avide legerent . quae non intellegerent quamquam non ignoro exstare Quintiliani , 2, 18 testimonium fuisse Romae homines moribus tam perversi8, ut abstrusae dialecticorum sententiae obscuraeque explicationes oratoriae e magis eis placerent, quo minus eas intellegerent. sed do municipibus, namque ab his ipsis legebantur metamorphoseon libri aliter iudicandum est atque de hominibus fastidiosis obstibusque, qui in capite imperii romani falsam
assectantes doctrinam ea ut potiora sectabantur, quae propter obscuritatem quandam maiorem doctrinae prae se ferre videbantur speciem cum his vero Apulei sabularum narratio non est comparanda captabat ille risum oratione festire composita iocisque fabulae belle insertis, minime vero eximia prisci Sermonis doctrina vocumque prosus exoletarum venditatione atque
y oxompla sufficient duo: eri de pall. 5 ego, inquit, . . . canales non odoro cancellos non adoro, subsellia non contundis, iura non conturbo. Cypr. do laps. 6 in seminis forma sucata, adulterat . . . oculi capilli colorati . . . non iurare tantum temere sed adhuc pejerare praepositos
' quae soldbacherus in ephem gymnas austr. 1880 p. 60 dicit in metamorphoseon libris pro miris quae narrantur rebus ipsam elocutionem insolitam magicisque rebus convenientem speciem induisse tum aliis artibus, quae Apuleius adhibuerit, tum obsoletorum vocabulorum usu, ne ipse amplectar me impedit eorundem illorum vocabulorum usus apud alios scriptores Afros, qui nihil miri fabulantur in meris igitur vocabulis nec magici quidquam est nec sane mirabile, quamquam frequentiore eorum numero orationem Apulei iure dixoris evadere insolentiorem.' Cavalli l. c. p. 29.
28쪽
Ostentatione itaque sic potius sentiamus Apuleium vocabula illa improbata ad sabulam scribendam non conquisivisse magno labore ex libris oblivione obrutis, sed eum plurima tantum non repudiavisse, cum trita essent in consuetudine cotidiana optimo iure idom sero iudicavit anchorus y de vocabulis, quae apud scriptores historiae Augustae, subagrestia illa ingenia nullis fore vetustatis lectionibus expolita, pro obsoletis haberi possint: haec tamen in ore vulgi tunc obliterata fuisse omnia et ab istis resuscitata nullus equidem assero ad vulgi sermonem descendere Apuleium ex ipsius verbis apparet, quae in initio metamorphoseon poAita iam supra memoravi. quin verba illa ad aestimandam dictionem, quae in metamorphoseon librisusnrpatur, gravissimi sint momenti, dubitari non potest. nam sive ad Apuleium reseruntur etiam reliqua, quae Lucius de origine sua dicit, sive persona eius ficta putatur Vel potius x graeca fabula, quam Apuleius sequitur, desumpta quae de sermone suo ille addidit, prae ceteris Verba en ecce praefamur veniam sq. haud dubie pectant ad eum dicendi morem, quo metamorphoseon libri ab Apuleio sunt conscripti Lucium igitur illum Graeculum nullo magistro praeeunte met. 1, 1 didicisses linguam latinam dicentem facit vulgaribus verbis con8uetudinis cotidianae eum uti leviter significat et cum divinaret Apuleius libros illos extra angustos patriae fines divulgatum iri, veniam precatur siquid exotici ac forensi sermonis rudis locutor ostenderit . horum scribendi consuetudinem, qui multa exempla sermonis trivialis exhibent quamvis assectent speciem orationia artificiosam his quasi volamenti obtegere voluisse prudenterque rem ita instituisse videtur, ut in ipso initio sabula cum alium
de se verba facientem induceret, de suo ipsius sermone verbis illius veniam rogaret. namque universa quidem orationis forma in libris illis artem prae se fert atque eruditionem, Vocabulorum Vero usu saepissime convenit et hominibus, quos scriptor loquente facit, et rebus, quas narrat, cum infimas haud raro redoleant sordes ac ne obliviscatur octor qualem orationis
supellectilem puloius sibi elegorii usurpandam Lucius itineris comitem sic alloquitur met. 1, 8): oro te, inquam, aulaeum tragicum dimovet et siparium scenium complicato et cedo verbis
3 de latinitato scriptorum historiae augustae Meletemata. DOr
29쪽
communibus facile autem fieri potuit, ut prisca haberentur atque exoleta quae sermonis erant cotidiani, cum communis loquendi mos vetuata retineret multa, quae in dictione elegantiore vitabantur etenim haec ipsa est causa cur Apuleius prae ceteris Veterum comicorum poetarum thesaurum vocabulorum quasi X- pilasse putetur vulgars igitur dicendi consuetudinem, quae et comicorum et Apulei orationis fons erat aliquatenus communis
si diligentius respexiss0nt hominos docti, o puleio iudicium
socissent rectius. Restat, ut ad ipsa vocabula aggrediamur, quae omne ei, qui de elocutione Apuleiana in universum iudicium secerunt, tacite pro obsoletis habere poterant, cum priscae rationi colorem eum affectavisse censerent, vel quae Εrdmannus ret8Amannus Ogiolius alii scriptorem ab ultimis ot iam obliteratis temporibus repetivisse magis minusve definite contenderunt. vocabula igitur illa aut primitiva sunt, quae si fuissent oblivione obruta a paucissimis iisque casca vetustato eruditis intenocta
essent, aut Ormatione tantum suffixorum vel praefixorum notabilia, ab usu vero meliorum scriptorum aliena sed maxime in his cavendum est, ne temere arbitremur Armam aliquam fuisse exoletam nam praeterquam quod apud alios scriptores extremae latinitatis voces saepius reperiuntur eaedem, formatione similes apud eos sunt tam multae, ut equidem non dubitaverim Ontendere quae non essent in usu sermonis vulgaris haud raro ipsos finxisso exemplis vetustis non respectis deminutiva, quae Obsoleta haberi poterant, omittemus, cum vel ex linguarum OmR-nen8ium consuetudine satis constet ad varios animi affectus exprimendos in s0rmone latino vulgari usum eorum suisse frequentissimum, ut ab ipsis deminutivis nova deminutiva semarentur.
praeterea Ottii testimonio l. c. p. 789 de iis uti licet, qui
Κοχiolium nimiam copiam harum formarum apud Apuleium ut sucum ineptum ridiculumque vituperantem impugnat ac dicit in Itala deminutivorum usum pro ambitu librorum eundem sere Asentque in scriptis Apulei genera autem vocabulorum, quae innumero exoletorum haberi solent apud scriptorem statuimus tria: primum eorum, quae propter ipsam formationem significationemque vulgaria fuisse iure dixeris, vel quibus etiam alii auctores latinitatis deterioris usi sunt, ut obliterata ea suisse non videantur. his deinceps alia adiungemus, spreta quidem illa ab reliquis scriptoribus aetatis Caesareae, sed quae vel in sermone communi
30쪽
usitata fuisse vel ab scriptore ingenioso acile denuo formata esse qualemcunque fidem nobis acu magnus numerus aliorum vocabulorum aetate illa in modum similem sormatorum, nisi sorte putas Apuleium propter eam ipsam Ormam multis alii similom libentius haec repetivisse ab usu pri8corum extremo denique loco enumerabimus, quae nobis ipsis aetate Apulei exoleta fuisso videntur. Omnibus autem iam pauca praemittimus, quas de Apuleiana scriptione exponentibus silenti erant praetereunda, si vo quod auctoribus vel optimae latinitatis usitata erant, ut nihil sit cur in eis offendas, sive quod omnino non sunt puleiana salsoque nostro solent tribui, scilicet haec initarius Apul met. 116 cf. retschmann. p. 5M, Plaut. ers. 3, 3, 4, Ter Andr. 2, 3, 4 Cic. o si. 3, 23, 89 Sidon. p. 1, 11 periniurius volaticus et 5, 31 8, 16 Ρlaut Poen. 2, 27 significatione vocabuli alatus positum dicunt, quam notionem ogiolius p. 310 loco Apuleiano met. 8, 16 tribuit, sed non recto δ) Cic. de harusp. resp. 2, 2 ad Att. 13, 2 sub fin Tert paenit. 11 ad uxor. 1, 4 de pall. 6, August. cons. 5, 25 7 8 in psalm 32 Asrm. 2, 15 et in psalm 36 sem. 1, 4; ital volatico 'miser et 1, 22,
saepius cf. Erdmann. p. 15 Ρlaut Epid. 1, 1, 6, Ρseud. 3, 2, 111 Afran. 12 Caes. belli Gall. 4, 26 Cic. rep. 1 g 69, Vitr. 5, 12, 3 10 4, 2, Suet Vitell. 14 A mm. 21, 2, 2, infirmiter Arnob. 7, 45. humanitus de mag. 100 Εrdm. p. 15)Ter Heaut 1, 1, 47 Ca88. Hem et Afran apud Non. 11 p. 514, Cic. phil. 1, 4, 10 Ρlin. n. h. 10, 63 83), 174, eri ad V. arc. 3 9 5, 4 Apulei locus simillimus est Ciceroniano, Erdmannus Ciceronis orationem, quam laudat, haud dubie ipse non inspexit. ivratis invit animo met. 1, 26 Εrdm. p. 1M, laut Curc. 1, 1, 6, erc. 2, 4, 11 apud comicos ingratiis), Cornet Them. 44 Cic. Verr. 4 9, 19, Tert apol. 4, 27 et Madv. Hermog. 19adv. Valent. 26 aliis locis, Lact. inst. 2, 10 exu oppido teste Quintilian 8, 3, 25 obsolotum puleius habet et 2, 12 de mag. 52 Ρlaut Amph. 1 1 143 mi. 3, 1, 40, er Heaut 4, 2,
3 ogiolium erravisso si totum legeris locum facile intelliges verba Apulei sunt haec, sed illa pernicitas non erat alacritatis meae sed formistinis indicium denique mecum ipse reputabam egasum inclutum illum metu magis volaticum id est pernicem, velocem ἡfuisse ac per hoc merito pinnatum huic recte tribuisset notionem vocabuli alatus cf. met.