장음표시 사용
21쪽
quod magnum temporis intervallum oblivione prorsus obscuratum osse nisi his ipsis temporibus Gildas scripsisset, historiam anno 6 vel 564 cf. Schol p. 3, Η. an St. I, p. 44, not. ' opistulam ante annum 547 M. Schol stin and St. l. c.).
Nam quae praeter haec Gildae scripta exstant ejus tomporis testimonia epistularum, quas Gildae ascribuntur, et libri poenitentialis jusdem reliquias I. an St. I, p. 108-115), incortiora mihi videntur esse, quam quibus bio utamur, statuta autem synodalia, quae permanserunt M. and St. I, p. 116 119 Wassor-schleben, Busaordnungen, p. 10 sq. ad illustrandum hoc om-poris spatium parum momenti afferunt, nec tamen in eis, quae proferam, omnino praetermittentur. - Gildam ergo inprimis perscrutemur, utpote qui unus do omnibus Britonum provinciis nos edoceat. Complura enim post Romanorum discessum regna
constituta sunt in Britonibus. Complura erant in Cambria, quorum potentissima erant regnum Demetiae in Cambria moridionali si regnum Gy-od in septentrionali, tertium in meridionali Britannia regnum Damnoniae, quartum, cujus caput erat
Alcluith hodie Dumbariotivi, in confiniuiis Scotia si Britanniae,
qua nuno sunt, regnum eorum Britonum, qui Romani appellabantur, donique alia minora os Bright p. 27; ken I, p. 235 sq.).
Sed singulorum historiae rationem habere nostra non refert, praesertim cum quae de singulis constant vel constare putantur, nitantur in scriptoribus illa ipsa aetate longo inferioribus. Neque Sildas do singulis singularum regionum ecclesiis verba secit, sed in universum loquitur quo libontius auros ei domus. Attamen, si speraremus ore, ut Gildas planis ac dilucidis verbis ecclesiae aetati sua imagino nobis effingeret, vana spe teneremur. Nam non sine optimo juro Gildae do excidio Britannia libellus liber querulus μ appellatus est querelas oontino historia, querelas opistula. Sed numquam e querelis eorum, qui neglectis paene suae aetatis virtutibus videntur nihil observasse nisi quae vituperanda essent in aequalibus, vera ac perfecta praeteritorum temporum notitia haurietur. Nigerrimis
vero coloribus Gildas squalium mors depinxit. Rem' inquit, habet Brutam e sed tyrannos, Dinees hahet, sed impios, res' latro 3 dignos, qui ipsi condemnentur ep. g 27 sqq. p. 36 sqq ),
sacerdotes habet, sed in Fictiles, quam plurimos rinistros, edimpudentes, clericos δε raptores ubdolos, ecclesi ficos stra δpro ensis quam regna coelorum ambientes ibid. g 66 p. 72 sqq.).Τalia logontibus nobis confitendum est Gildam justo plus vituperare, nam constat iisdem temporibus et paullo post multas in
Britannia fuisse scholas, multos egregios doctores, multos Venerandos episcopos ut Danielem ancorensem ' 84 H. an St. I,
22쪽
gernum lascovensem ' 612. Η an St. II, 1. . . f. hono II, p. 180 1983 Asaphum, entigerni socium a discipulum Η. an St. I, p. 144), do quibus omnibus fama permulta, n-nales nil nisi nomina momoriae prodiderunt, necnon ipse
Gildas ab iis veniam petit ep. g 65, p. 72), quorum vitam non
solum a laudare sed etiam cunctis mundi opibus praesorro affirmat of ep. g 69, p. 76), ipsum iniquo Gildam soripta ejus
comprobant suisse virum summa admiratione dignum, eruditum pro suis temporibus, insignem Vitae integritato, amabilem propter morem erga gentem suam, quippe qui fratro amaverit ut
Moses Exod 32, 3 cf. p. g 69, p. 78 immo paene ut aulus apostolus Rom. 9, 3 cf. p. g 64, p. 1). Nihilominus ex iis,
qua Gildas flebili sermone, ut ait Beda h. e. 1, 22, g 50),
enarrat cognosci potest Britonum occisaiam illius astatis eandem fuisse, quae antea erat in Britannia, eandem sed senescentem, senescentem eodem modo atque in omnibus Romani imperii provinciis constat sonuisse cum imperio ecclesias, - eandem non novam vel renovatam. Quod cum neget, immo cum dicat ecclesiam Britonum Gildae temporibus ita floruisse, ut sacere non possimus, quin externorum ope sacra in Britannia reatituta esse putemus, Schoellius p. 20 a vero saltem a certo paullum aberrasso mihi videtur. Negari vero non potest ecclesiam illius aetatis, - quantum o Gildae scriptis licet cognoscere - et ex ariani polagianisque perturbationibus et ex ea, quae invasionem Saxonum subsecuta erat, miseria a recreavisse. Nam bene ordinata invenimus omnia. Invenimua clericorum magnum numerum op g 66 p. 72), episcopos honoribus et divitiis ornatos ib. g 108, p. 114), munere apostolorum praecipue Petri, claviculam iliis coelorum re si idonei ib. 73, p. 82 tanquum successores ejus ep. g 66 sq. p. 72 sqq. fungentes synodos congregantes os infra), presbyteros ep. g 69, p. 76), non solum inrimum sed quemltibet e-clesiasticum gradum ep. g 66 p. 74 ac certos definitosque ordinationis ritus ep. g 10 sq. p. 11 sqq.); invenimus et monachos, votorum vinculis obstricto sep 35, p. 45 neque ignoramus
prorsus, quaenam fuerint illa vota. Nam cum appareat post monachi sotum quin etiam post monuia votum irritam si citas fuisse nuptias l. α), cum occurris femina quaedam, quae pedipetuam deo siduitati castimoniam promiserat ep. g 32 p. l)id quidsm certum est, quod inter vota monachorum non dosuit votum, quod dictum est sinus i. e. Virginitatis, in qua permRnsisse eremiam prophetam Sildas, cum loquitur de Ieremia ep. g 80 p. 89), commemorare non omisit. Djsiti sui. IOO le
23쪽
Eatam omprobant statuta illa synodalia supra commemorata, quae haud scio an his ipsi tomporibus ascribi possint H. an St. I, p. 117 sqq.). Nam luce clarius est illud eum inere vel cum vir precari quis eae in ur, ut aureis patriae an patriar coexrubio vivat . . . Vn aquilonalis Britanniae c. H. an St. p. 117 d monachis esse dictam. Et quid sibi vellent ea capitula, quae oonas definiunt in eos, qui e ipsos
inquinaverint ejusd syn. II, . an St. I, p. 117), qui peccaverint eum an syn Luci Viet VII l. c. p. 118 vel ut Sodomitae ibid. VIII ves eum muliere disponsata Christo excerptas libro Davidis ' l. o. p. 119. f. asaersint en Bussord-nungon, P. ), nisi ducor uxorem aut viro nubere quibusdam
donogatum fuisset Denique ipsius synodi Luc. Vict. c. I hia verbis scriptum eat Torum Me quod dirimus, si post votum perfectionis fecerit homo es autem ante vorum, annus deminuitur de omni a de re in vino, in debet, minuitur aeum non vovit. H. an St. ΙΙ, p. 1183. Ergo monachis in matrimonio vivere non licebat, quamvis brardua contraria adseveret p. 20 sqq.). Sacerdotibus num licuerit, vix dijudicari potest. Negari quidem non potos fuisse clericos, qui nulla infamia adspersi
uxore duxissent, nam Gildam audimus dicentem cum apostolo episcopum oportere osse undiu uaeoria virum, Mos habentem sub
duos cum omni Meuati op g 108, p. 114 g 109, p. 115 ssd
lico dubitaro, num haec sacerdotum matrimonia a Gilda non vituperata revera matrimonia fuerint. Constat enim iisdem temporibus ot in Gallia et alibi canones et atatuta synodalia ab iis opiscopis, presbyteris, diaconis, qui aut diaconatum uxores duxerant quod plurimi aciebant, nam tunc temporis clericos navissim per longum tempus in inferioribus gradibus versatos eas docuit Loeningiua II, p. 318 - nequaquam postulasse, ut
uxores dimiιtorent, sed tantum, ne porro cum uxoribus carnaliter opularentur. Quid si idem in Britannia canonum vel synodorum legibus vo usu sancitum uerit Sancitum non fuisse
nullo modo comprobari potest. Ex contrario verisimillimum at Britonum mores alio non fuisse quam Gallorum. Profecto non
opus orat statuto Siriosi papae in Britanniam recepto Ebrard,
Exstant, antiquissima os Syn Luo Vic IV, Η. anc St. I. p. 118 qui praebent ducatum barbaris to sed cf. an. Hib. IX, 2. WasserschleDenor Can. p. lib. saec. VIII. videntur esse, itaque forsitan cohaereant cum synodis illis, quas saeculo sexto habitas esse et annale saltem do unacloquuntur H an St. I, p. 116 et vitae Sanctorum roserunt H. an St. I. ). Sed pro εrto nihil de hac re videtur mihi posse affirmari. De synodis Davidis Menoviensis a Gi-raldo Cambrensi fasc. XII. commemoratis Wassorschleben, Busa-ordn. p. 8 vid. H. an St. I, p. 116. His amplius non utar, nam incertiora mihi videntur esse.
24쪽
p. 2083. Ubicunque enim persectio christiana in votis monachorum constar videtur es supra syn Luc. Victi m), ibi inpo-riorum graduum lorici in matrimoniis vivere vix possunt. An licet episcopo minus perfectos esse quam monaehos Proseoto non licuit, nam imulatque duplex vivendi norma, acto monachorum, illa aliorum, in ecclesiam recepta est, fieri non potuit, qui mox occisaias doctoribus videretur, ut superiorum graduum clerici a conjugio vel, si antea uxore duxerant, a carnali cum conjugibus communion abstinerent. Sed jam satis os moditationum, redeamus ad Gildam. Quid sibi vellon verba, qua Pauli apostoli illis 1 im 3, 4 do suis addidit dicona Aemo imperfectu est mirum agistas, at eidem 6 non Aorum oeum. letur. Sed quid erit, ubi nec pater nec fissius, mali genitoria
Gempla pravinus conspicitur mattia quid sibi vallent, inquam, haec orba, nisi Gildas abstinentiam postularet a sacerdotibua pisCastitatem matrimonialem quam Luthorum Hermanno Borussorum duo suasisse conatat, quam Paphnutius in synodo Nicaona laudasse traditur, Gildas, quippe qui virginitatem maximi a timaverit, in animo fuisse mihi persuadero non possum. Praeterea ex loco quodam obscuro Gildas p. g66 p. 72, voras-11), quom accurativa explicare longum est, id quidem procul dubio videtur posse colligi sacerdotes plerumque in adom domo habitasse cum sororibus vel matribus, iisque contra fas oxpulsis cum externis ancitas; - de conjugibus viso in hoo loco nil inest. Ι-que etsi confiteor rem argumontis satis idoneis hoc loco adhuc non posse confirmari es infra tamen auspicari licet apud Britonos oloriois nisi in insorioribus gradibus per leges non licuisse vivo in matrimoniis. Illiolis autem si illegitima matrimonia nihilominus persaepo contracta esse suspicandum esset, etiamsi sildas
nil do hac re dioeroh Sod sidas minimo silentio hanc rem praetoriit. Immo oro ipse testis est, uiam uno sacerdotos quibus plures uxores essent. Nam , nitis, inquit ep. g 108)-oria virum I Quid ita apud vos quoque contemnitur, quasi non audiretur, vel idem dicere et an diceret virum uaeorum.
Quas cum ita sint Britonum ecclesiam hac secunda aetato a communi ecclesiae consuetudinis moribus vel fido dissonaisso adhuc non habso, quibus comprobem Ebrardus Britonum sc-clesiam sanctorum cultus expertem fuisse affirmat. tqui dubium os an Sildam legerit a supra p. 8, not.). Nam litorrem asso aboro Gildas est testis es hist g 28, p. 37 deo primum jure quesurando, cinctorum demum in o. f. hist g 10)neque obscurum est permultas in Britannia fuisse sanctorum o-clBaias cf. H. an St. I, p. 37 sq. et Bod h. e. 1, 26, g 56).Noque, ut illud quoque Ebrardi figmentum diluam, nilum exstat testimonium, quod comprobet doctrinam do sucharistia
25쪽
aliam suisse apud Britonos atqus alibi, nam issctori si coeleseis sedes istiam Sildas altaria nominat. Ritibus aurem singularibus atque oculiaribus Britonea usos esse in peragondi eucharistiae solemnibus putare licet. In his verisimile est Britones adhibuisse panem non sermentatum. Ollingerus quido cum hoc
spuriis Gildae verbis nititur, quae nunc exstant apud H. and St. I, p. 112 sq. cf. . an St. I, p. 108 not'), nec tamen ros ipsa negari potest of Warren p. 13 sqq.). Sed quid mirum ΘErraro Dollingerum hoc proprium uias Britonum amrmantem Warrenius i. c. luculentissimis tostimoniis demonstravit, eundem moram si alibi et apud Anglos ipsis Theodori archiepiscopi quin otiam Alduini tomporibus fuisse docens. Qua tandem re dissentiebat ecclesi Britonum ab universa ecclosia catholica sildas do ordinationis ritibus talom facit mentionem ep. g 10 sq. f. Warren p. 9 sq.), ut liceat videro eos cum Romanis non congruisae. . Sed hoc levioris momenti est os infra pertractandum. Idem Gildas, et hoc maximum est testis est nullam tunc societatem fuisse cum episcopis Romania. antum enim abest, ut Gildas episcopo Romano universam ecclesiam regendam esse putet, ut dicat cuique vero sacerdoti dictum esse tu es Petru etα, ut omnes episcopos stri successores osse judicet ep. g 67. p. 74 sq.).Cujus si quae erat causa Profecto non controversia quaedam cum episcopis Romanis, non odium in Romanos, sed nulla alia ros nisi intermissa Saxonum post invasionem cum Romania
Praeter hasce duas res, ritus et intermissam cum Romanis consuetudinem, apud Gildam nil invenimus, quod Britonum proprium dici possit, nam, qua seruntur, iidae verba de Britonum tonsura et celebranda eucharistiae more spuria esse supra quasi praeteriens jam commemoravi os. H. an St. I, p. 112 et p. 108 not'. Nihilominus jam tunc temporis nonnulla fuerunt, quibus Britones ab aliis colossis dissentironi. De quibus Gildas cum mentionem non faciet, auspicandum est eum intermissa cum aliis conauetudis ipsum nescivisse, quae Ment Britonum pro-Prin, saltem non habuisse, quod verba de his acorst. Nam alibi, ubicunque Britones intor alias nationes viventes societatem cum aliis non habere non poterant, de propriis Britonum moribus tunc jam agobatur ua de causa nucR
A vera temporis ratione aberrarem, si verba sacerem de communione sub utraque specio constat enim eam tunc temporis ubiquo in scolosia in usu fuisse.
26쪽
de Britanum in allia et Hispania eelesiis
disserenda nobis erunt Britonum, cum a Saxonibus sedibus pulsi essent, nonnullos transmarinas Galliae regiones potitae supra jam commemoratum est. Sed hi minimo primi Britonum domioilia in Gallia quaestorunt. Jam diu enim illa Galliae pars, cui hodie nomen est meta in tunc Armorica, a Britonibus incolebatur, qui expulsis Romanorum militibus anno 409 εω rem eae sua intemeia civitatem Zosimos. . an St. ΙΙ, 1,
p. 72 no b constituerant. Hujus regni piscopi quinti saeculi tomporibus Turonensi archiepiscopo subjecti orant H. an St. II, 1, p. 91 et synodis in Gallia congrogatis intormemus cono.
Turon. Ι, . an St. II, 1, p. 72, anno 461 conc Venet. ann. 465 ib. p. 73 cono Aurelian I ann. 511 ib. p. 74, Lib. p. 96 nos b). Sed haec Britonum cum Gallis consuetudo ineunte saΘculo sexto paullatim intermissa est, postquam Franci anno I02 armoricam sua; dicionis corunt H. an St. II, 1, p. 72 not. ). Nam cum Britonum duces, qui ex eo tem-POre regibus successerant, a Francorum principatu paene libori essent H. an St. II, 1, p. 72 not. ), nil obstabat, quominus Britones iterato advenarum de patria advont aucti M. An St. Π, I, p. 72 not. d odio contra Francos, dominos suos, commoti adeo solitariam, ut ita dicam, vitam vivore inciperent, ut spiscopi eorum in synodis Gallorum si potius Francorum posthac vix appareant cf. H. an St. II, 1, p. 91 et p. 96 nos bino ne synodalibus quidem minationibus Turon. Π, ann. 567, Η. an St. II, 1, p. 77 videantur potuisse commoveri, ut urchiepiscopo Turonensi amplius oboedirent. Quorum Britonum de moribus quae dicenda erunt, On-jungi possunt cum iis, quae de illis Britonum ecclesiis, quas iii Hispania ac quidem in Gallicia sexti saeculi tomporibus reperiuntur m and St. ΙΙ, 1, p. 99 sqq. commemorare nobis opus eriti quid igitur de utraque hac Britonum scolesia dicendum est 3 qualem invenimus ab universa ecclesia dissensionsis Nullam de
fido atholica. Alioquin neque Gallicis vid supra neque Hispanicis Η. an St. II, 1, p. 99 sq. synodis Britonum episcopi
adfuissent, alioquin regorius uronensis inochum, Britonem, non laudasset his verbis tune i. s. a. d. 578 Minotauri Britto, in summa aiatinentia a Britannm venit Turones Hiersolymam adire cupiens, nullam aliud vestim tram nisi .... haben8, quem nos ipse si egorius), quo facilius teneremus, quia nobis religiosus naide videbesur, restaterii gratia honoravimus h. e. gent. Franc.
Eundem ergo de fide catholica consensum reperimus, quem apud Gildam. Quin etiam quae supra de sacerdotum matrimoniis mom sine conjecturis cim medium protulimus. hoc loco Djsiti sui. IOO le
27쪽
exemplo confirmare possumus. Apud Gregorium enim Iuro nensem legimus acliavum quendam, Britonem, fratrem Chanaonis ducis Armoricas, Veneticam urbem i. e. Vannes emetiisse tibique sonorarum miscopum era ordinatum, mortuo autem ha--one a. d. 553 apostatavisse et demissis oviliis uinorem, quam post clericatum reliquerat, cum restri fratris imul ac μεε sed ab episcopis, iisque procul dubio Britonibus, eaecommuni tum δε in. e. IV, 4. H. and St. II, 1, p. 5). Refutatis igitur, quae de sacerdotum matrimoniis ab ecclesia Britonum probatis persaepe sunt ficta, peculiares of proprios Britonum mores hoc loco non invenimus nisi hosce: computationem propriam festi paschalis si peculiars ton
Paschalis illius, ut ita dicam, inter Romanas et Celticas
ecclesias controversiae principia astronomica et chronologica denuo perscrutari meum non putavi, est enim res maxime odiosa.
Teste Ebrardo p. 19-78 controversia non erat de cyclis, quibus sesti dies paschales computarontur, sin posita erat in ea re, utrum, cum primi post aequinoctium plenilunii dies i. s. Nisan quartadecima cadoret in diem dominicam, licsret hac ipsa lunae quartadecima festum resurrectionis domini diem cels-brare, necne Romani enim illa aetato estum paschal infra 16 -- 22 ' luna diem colobrabant i e lunae Oxta decima, cum plenilunium lunas 14 φ incidorat in diem oneris, lunae I 7 cum in ovis dis etc. ipsa autem lunae 14 celebrandum non esse censebant et, quia ambiguum saepe esset plenilunii tempus, no 15 quidem Britonos autem et Scoth, etiamsi Judasi adom lunae 14 pascha suum celebrarent, tamen hanc diem, cum incidore in disin dominicam, rejiciendam non
Qua in controvorsia nullius momenti misso brardus affirmat, quod Britones lunari octoginta quatuor annorum cyclo, Romani cyclo Victorii undoviginti annorum, quem anno 465 receperunt, utebantur, ut computarent, quam in diem primum
illud veris lonilunium Nisani 14 incidoret quas brardi
sentontia haud scio anno major fide digna sit quam aliae Husdem Jam uinsanum anno 34, os inha et Bedam aliter sensisse ipse Ebrardus confitetur, neque dubitarem putare in hac tam difficili causa vetores illos erravisse, si unum haberet Ebrardus sententiae socium. Sed ipse Haddanus, vir doctissimus,
ut taceam de dolor et aliis a these, inquit H. an St. II, 1, p. 78 not. p. 77 a perg. Easte dis inea ros misely uto a confusion et raperein cycles. Id vero certum est, quod ille mos celebrandi festi paschalis intra luna 14 si 20 aut intra 16 of 22m' ab cipsa stonilunii computations haud-
28쪽
quaquam proficisci potuit. Hoc Ebrardo est concinendum. Quid autem, a sorte ipse Victorius verba addiderit de is, qua festum paschale celebretur Licetne hoc putare Immo necesse est. Audiamus rogorium Turonensem h. e. V, 17. H. an St.
II, 1, p. 77), qui dubiasas, inquit, asinae fuit a. d. 590 ob
hoc, quod in vo Victor lunae decima quinta μελα crimis feri; sed ne Christiani, ut Iudaei, sub hac luna Laee olemnia celebrarent, addidit of ipsum Ebrardum p. 34).
Sed quocunque modo res os habot, cum cyclus illa 4nnnorum tum mos illo celobrandi intra luna 14 o 20 prioribus temporibus minime Britonum proprius erat, ipsi Romani quarti saeculi quin otiam insuntis quinti saeculi temporibus et more illo et cyclo utobantur cf. Ebrard p. 40 et p. 36).
Romani duobus saeculis post usum suum commutaVerant, Britones etiam tunc more majorum utebantur. Quid in judicandum si de hac controvorsic nisi, quod jam in simile dixit de Scotis, pomansisso hunc computandi est paschalis morem apud Britonos utpote quisu longe utim orbem positis nemo uno talia machalia observantiae decreta porrexi et cf. Beda b. e. 3, 25, g 233). Quod prosecto nemini mirum erit, qui secum reputaverit, quam difficile tunc fuerit inter homines commercium. Ipsi aetatis illius hominos sibi conscii erant nimis multis et magnis difficultatibus obstructam esse concordem in universa ecclesia festi paschalis celebrationem. Inde fieri potuit, ut passim Η. an St. II, 1 p. 100 not. a in ecclesia dissensiones existerent de temporo sati paschalis neque simul statim schisma oreretur. Neque aliter in Gallia res sese habebat.
Ne amplius dies sati paschalis posset vocari in dubitationem concilio Aurelianona ann. 541 can. IV, 1 . an St. II, p. 75 placuit, ut sanorum pascha seeundum latereulum Victorii
ab omnoua sacerdotibu uno tempore celebraretur . . de qua Olennitate quoties aliqui dubitaretur, inquiri a ne agnitu per ει positano a sede poties a acra eo dilutio teneretur. Nihilossolua annis 57 6 590 itorum do adem re orta est dissensio Latini, inquit Gregorius Turonenis eodem loco, cujus partem Priorem supra commemoravimus h. o. V, 17. H. an St. II, 1 p. 77)celebraverunt lunae οὐ ima seeunda ob hoc soli quod totorius lunae decima quinta pascha scripsit fieri os supra musti in Gallia deo a quinta elebraverunt. Nos autem vigerim δε- eunda. Nonne, etsi illud ob hoc huic opinioni non quadra vorisimile est illos multos alios non suisse nisi Britones Αrmoricisnos, quorum provinciae civitas uronensis orat vicina
29쪽
mum conspicuum est, quod dissensio illa non effecit, ut schisma oreretur in Francia. Idem de tonsura dicendum est. Tonsuram, qua Britonea et Soesi, ut infra idobimus utebantur, aliam uisae atque eam, quae dicebatur et dicitur tonsura coronae, qua Romani et alii erant attonsi, inter omnes conatat. Sed qualis fuerit ista Britonum tonsurae Arma, non aeque notum est. An fieri potest,
ut nisus orbis abitionis, quas Jamius Bibliotheo ror Germ. III, p. 26 not. 8 transscripsit Britone anteriorem a dis pamtem ea uia omnino nudabant ab aure ad aurem, posteriore intoma, animo effingas illam tonsura formam Molius idem Mabilio cl. II, p. 120 vit Eust ann. 25, 12 not. b O rara Hiberniea, inquit, dimidiatam oronam reddebat Milicet ab aure ad aurem per frontem in Oronam caesu erat millus, ab aure ad aurem per occipitium intonati dependebat. alis enim orat Britonum tonsura, ut in frontis superstae coronae vide rurspeciem praeferre ae ubi ad cervicem considerando perveneris, decuri iam eam, quam te videre in αδ invenies coronam π.
Hac eadem tonsura in Gallia quoque Britones usos saetostimonium est rogorii Turonensis hocce Frede ridis .... Bajoc sino Maeones i. e. eos, qui prope Bamuae' habitabant)juria risum Britannorum Omo .... praeceis h. e. X, . . an St. II, 1 p. 78). amen de ulla controversia, quae ex hac propria Britonum tondendi ratione orta esset in Gallia, memoria nil proditum est. In Hispania autom in consilio Tolotan IV ann. 33 tonsurae sorma apud Britones usitata comdemnata est. Nam de alia quadam tertia tonsura forma in synodo illa actum non esse apparet partim ex verbi ipsis tonsurae sormam describontibus, quae sic scripta sunt omne clerici vel lectorea seu levi ae et sacerdote detonao veritia toto capite is eritis solam circuli coronam relinquant, non Aout hucusque in Galileiae pariti a facere retore videntur, qui prolixis ut lasei comis in solo capitis apice modicum circulum tondent. Qua em iste in Hispansioue que haereticorum erat cono. Ol. IV, can. XLIΗ. an St. II, 1 p. s), partim inde quod in Gallicia Britonum
coloniam fuisse aliae causae comprobant H. and St. Π, 1 p. 993. Hujus Britonum tonsurae quae fuerit origo, iisdem tenebris obscuratur, quae omnino tonsurae primordiis obducta sunt os. Hinachius, lactenrein I, p. 104). Tamen concilii oletani illud , uua eram iste hucusque haeret orum ναν , cum haeretici illi orto non intelligendi sint Britonea, nam inter episcopos eos, qui synodi statutis subscripserunt, episcopus quidam de Britonibus reperitur, demonstrare potest hunc Britonum morem Djsiti sui. OO le
30쪽
non omnino proprium uias Britonum, sed prosectum esse a priore quadam tonsurae ratione antea in ecclesia saltem tu
quibusdam ecclesias partibus usitata. Quod idem comprobat Ρaulinus Nolanus mentionem faciens Op. d. Rosweydo 1622sp. 7 de monachis Gallicis casta informitate a ilium ad inmo sis et inaequaliter semito is et destituta fronte praemias cf. Shon ΙΙ, p. 24). Contra cum Maeone illos Bajoc sinos sturetaritum Britannorum tonso laicos fuisso manifestum sit cf. H. an St. ΙΙ, 1 p. 78), suspicandum est, laicos quoque Britones
peculiari quadam ratione fuisse tonsos Inde, si verum eat, colligendum est rationis tondendi clericos apud Britonos usitatas partim otiam morem domesticum fuisse auctorem. Ergo et a priore quadam tonsurandi ratione et a domesticis Britonum moribus tonsurae Britonum origo videtur esse repetenda. Sed utrumque quid contulerit ad efferendam illam ipsam tonsurae sormam in medio relinquendum est. Id vero pro certo amr- mari potest Britones hunc morem sequente tamen fide et operibus unitati catholicae potuisse avere, levioris nim momontiesso hanc de tonsura forma dissensionem ipsius controversias temporibus Romani non tacuerunt ep. Ceolfridi, Beda . .
5, 21 g 441). Hac ipsa de causa equidem de his Galliae of
alliciae ecclesiis omnino verba non fecissem, nisi permultum mea interesset demonstrare in Gallia st in Hispania placido stsedato actum esse de iis ipsis Britonum moribus, propter quos fiori non potuit, qui in Britannia vehemens oreretur controversia inter Britones et Saxonum apostolos a Gregorio papa in Britanniam missos. Itaqus his absolutis jam progrediamur ad
tertiam euelesiae Britonum aetatem, proseiseentem ab anno 5sT,
eodem quippe anno, quo Augustinus, primus nψο-Saxonum spiscopus ad Britanniam navem appulit. - Augustinus et socii, cum in Britanniam venerunt, nondum certo sciebant, qui essent mores Britonum proprii, immo Laurentius, Augustini in archiopiscopatu Cantuarensi successor, cotis scripsit ann. 604-610)as venisso in Britanniam credentes, quod juxta morem nivem salis ecclesiae Britones ingrederentur, in magno reverentis anco
taeis tam Britones quam Seoto venerantea Beda h. e. , a S).
Quod, etsi mendacii Laurentius accusandus non est, tamen insincera veritate scriptum non est. Certe enim regorius papa auspicatus est Britones non omnino consentire cum universa
ecclesia. Alioquin Augustino non scripsisset: ,Britamiarum omne episcopos tuae ratemitati commistim , ut indocti doceantur, injirmi persuasione roborentur, pervera auctor te corrigantur Djsiti sui. IOO le