장음표시 사용
31쪽
tones nunquam genti Saxonum cum ipsis Britanniam incolenti verbum fidei praedicando commisisses Bod h. o. I, 224 50). Hanc ipsam ob causam Augustinum distorio um Aedibbercti Cantuariorum regis convoc ae ad Olloquium episco Oa sive Metore prorimae Brisonum provinciae testis sat Boda h. e. 2, 2 g 1 isquo fide dignus. Nam si longo aliis rebus commotus esset Augustinus, ut ageret cum Britonibus, amo pru-dontis fuisset in colloquio inde sermonem ducere, quod Britones in convertendis ad christianam tam Saxonibus nondum laboravissent, atque eandem vim habent verba, quae Britones responderunt, sive sincera sui sive simulata Augustini pro vangelio Christi cura. Noluerunt ni una cum Augustino Saxonibus
verbum Domini praedicare Beda h. e. 2, 24 3). Qua desoausa noluerunt Famam porhibere Britones superbia Augustini iratos esse Beda b. e. 2, 24 3 nemo est, qui nesciat. Sed si poneremus revera omnia ita eas acta, ut fama perhibet, nemini persuaderetur causam renuendi a superbia illa spetitam a Britonibus interpositam non esse. Quae tandem erat causa γTria cum Augustinus tradatur postia se a Britonibus, primum, ut Meha uo tempore celebrarent, tum ut mirioterium baptizandi juxta morem sanctae Romanae et Fouosicae ecclesiae eo terent, denique in genti Anglorum una cum ipsis verbum Domini praedicarent Beda l. α), exsistit quaestio, utrum Britones tertium illud renuerint, quia priora sacere noluerunt, an vice versa haec duo renuerint, quia illud repudiaverunt.
Aut hoc aut illud affirmandum est. I enim, qui tertium aliquod sibi fingunt affirmantes Britonos quippo liberos principatu Romani pontificis noluisse se subjicere Romanorum dominio vel quippe puram evangelii doctrinam habentes spudiasse
communionem cum ecclesia catholica, vehementer errant. Alteram
illam salsam opinionem omitto, nam Britonum colesiam fide nequaquam dissensisse ab unitate catholica, satis e prioribus apparet neque opus est colligere testimonia ex ipsius vi tertiae aetatis scriptoribus. Prior autem illa sententia claris ac planis tostimoniis vix refutari potest, nec tamen dubium esse
potest, quin salsa sit, quanquam ipse arrenius p. 29 sqq.)huic sententiae vidstur avere Argumenta enim non desunt. Nam primae aetatis Britonum ecclesiam pari modo atque aliarum provinciarum ecclesias Romana ecclesiae episcopo prima dedisse
manifestum sat. An duro Warrenius p. 30 sqq.), Schoelii nescius vestigia secutus fido abrogavit Prospero quitanico, qui praeter locum illum ex annalibus Cambriae supra allatum p. 12 et praeter Bedam, qui de civilibus rebus ineunte aeculo quinto cum Romanis Britonibus inegotium auisam refert Djsiti sui. OO le
32쪽
h. e. 1, 12 sq. - praecipuus testis est consustudinis inter Britonum et Romanorum ecclesias, quippe qui mentionem socerit d Germano a Coolestino papa in Britanniam misso Minimo.
Quousque enim abiret historialis diliginti si verba ut noone an ea fine oris o P Fer ithout noti ny ἀα hiis
p. 32 idonea essoni, quibus de medio tolleretur is, qui unus exstat scriptor aequalis paene iis, de quibus nunc agitur, rebus
gestis Dicant, qui rospero fidem habere dubitant, dicant,
quemnam putent dignum, cui fides tribuatur. An orat, qui melius scribero posset de consuetudine inter Britones et Romam, quam Prosperus, utpote qui secretarius esset Leonis papa eodem ipso anno, quo ultimum illius consustudinis testimonium nobis occurrit Sed id ipsum, quod annales Cambriae referunt de comminato cum Pa a Leone machate, Warrenius, nisi fallor, roticuit, dubito an do industria, nam neque annalium in hac re fides et auctoritas cf. H. an St. I, p. 152 noti neque res ipsa videtur posse vocari in dubitationem An mirum est, quod imperatore Valentiniano ΙΙΙ. Leo, clarissimus ills episcopus Romanus, principatum tenebat in ecclesia Britonum, qui so ipso anno 445, quo Valentinianum edictum suum omnibus notum edidisse constat, imperio Romano subjecti esso non jam desierant Immo persuadeamus nobis primae aetatis Britonum ecclesiam do primatu Romani pontificis litor non sensisse atque ceteras occidentalis imperii provincias Gildae vero temporibus nullam Britonibus cum Romanis necessitudinem suisse Warronio libenter concedo, o quid de hac re judicandum sit supra jam commemoravi p. 17). Quae cum ita sint, non habemus, quod Britonos ineunte saeculo septimo insestos fuisse putemus spiscopo Romano.
Rejecta igitur sententia eorum, qui judicant fuga principatus Romani episcopi actum esse, ut Britones de Augustini
postulatis recusarent, ad nostram redeamus quaestionΘm, utrum amore morum paternorum commoti Britones renuerint uti cum
Augustino verbum dei Saxonibus praedicar an noluerint priscis abdicare moribus, quia abhorrebant a consuetudine cum Saxonibus. Neque jam quid respondeamus dubium est, postquam
vidimus neque in Gallicia tioque in Gallia similom do iisdem
moribus ortam esse controversiam atque in Britannia. Odium in Saxones, quod gentile erat Britonibus, praecipuam controversiae causam fuisse in Britannia manifestum esse mihi videtur idem sensit Varin sim 2, p. 227 sqq.). Priscis abdicare moribus non alio consilio nisi ut societatem christianam inirent cum Saxonum gente omnium maxime sibi invisa, hoc durius erat, quam quod odium fieri sineret. acerbissimum nim fuisse Djsiti sui. OO le
33쪽
hoc Odium non unus Boda commemorat h. e. 2, 20 g 147 sed comprobant ipsorum Britonum, quae exstant asouli I si uicarmina os Lappenberg, eschichte o Englandis XXXVID.
Quae cum ita sint, jam apparet controversiam ea parte, quatenus ex morum diversitate orta erat, gravem n. fuisse; inmen accuratius nobis perscrutandum est, quinam Puerint illi
prisci mores. Duos Augustinum Beda acit commemorantem b. e. 2, 2 g 93), peculiarem est paschalis computationem tbaptigandi morem. De computatione festi paschalis supra jam satis disputatum est. Baptigandi autem qui uerit mos Britonum, pro certo affirmari non potest os Bright p. 80). Testibus viris doctissimis Η. an St. I, p. 153 sq. quorum sententiam Verbosius X- planavit Warrenius p. 64-67 omnium conjecturarum Verisimillima est, quod apud Britones insantes baptigandi omel tantum in aquam mergebantur non ter, sicut mos erat Romanorum. Hac ergo conjectura ncquiescismuS.
Cetera, quae Britones gemmi, quamvis mortita Romanorum contraria, aequanimiter cuncta se toleraturum erae Augustinus teste Beda h. s. 2, 24 3 promisit Leviora ergo ipsis ο- manis Videbantur. Sed quaeramus, quae fuerint. Peculiarem tonsurae sormam in his fuisse, quanquam Beda d Britonibus agens de ea mentionem non secit, comprobant cum ea, quae
supra de Gallias et Hispania Britonibus protulimus, tum Aldhelmi abbatis quas exstat Masso, Bibliotheca rer Germ. ΙΙΙ.ep. 1, p. 26 sq. epistula ad eruntium regem Damnoniae hodie Devo Hre et Cornwa ). Sed praeter hos mores 1 computationem sest paschalis 2 baptigandi ritus, 3 tonsurae larmam,
etiam alios enumerare possumus.
Et quarto quidem loco sculiares ordinationis ritus, quorum mentio supra est sacta p. 17). Lectionum enim cursus, quo Britones est Gilda utebantur, alius erat atque in ceteris ecclesiis, nec non proprium erat Britonum, quod eodem iida teste, etiam manus ordinandorum chrismate inungebantur cf.
Warre p. 9 sq. . an St. I, p. 155 nro. ). Sed hac in
re negligendum non est, eundem morem inungendarum manuum
postea inveniri in ipsa Anglorum ecclesia Warren p. 70 sq.). Quinto loco viri doctissimi . an St. commemorant I, p. 155 nro 6 Britonum morem fuisse episcopos consecarari ab uno altero episcopo non accitis duobus aliis, sicuti canones praecipiunt. Hoc jam arronius p. 9 in dubitationem vocavit Optimo quidem jure, sed leviore quodam argumento. Verisimilo non esse, ait, Britones, quorum opiscopi concilio relatensi interfuissent, postea egressos esse extra hujus ipsius synodi praescriptum can. 20. Mansi, sacror. concilior. ampi coli. II,Djsiti sui. IOO le
34쪽
p. 4743. Sod etiam levioribus undamentis ipsa Haddant nititur
opinio. Legimus enim in vita entigerni re et larua remnia Cambrensis .... ac sto de uteria uno episcopo more Brison ne Seotorum in episcopum Uum Kent ornum o Morari fecerunt Mos enim in Britannis inoleverat in consecratione pone foum an ummodo capi a eorum aeri chrismatis injurione perungere . . . H. and St. I, p. 155). Qui locus quid sibi votis sino dubio recto interpretatua est ipse addanus scribens morem illum videri intellegendum esse tantummodo peculiarem, cujus vita montionem acit, unguendi rationem. Quae cum ita sint, quin etiam cum salsa sint, quae vita profert de unguendi rations apud Britones usitata vid supra P. 25 dubium esse non potest,
quin vitae hujus auctor anonymo, quem exeunte saeculo duo-d0cimo priorem non esse constat, omnino fides deneganda sit. Τamen Haddanus, quia de episcopis per unum alterum consecratis in aliis quoquo vitis Sanetorum Britonum, astato illa Κontigerni non vetustioribus, fit mentio et quia constat morem illum saeculo undecimo in Hibernia in usu fuisse, pro certo videtur rem habere. Atqui ea ipsa re, quod scriptorum aetate Hiberni, quibuscum vita Kentigerni Britones congruisse affirmat, illo more uisbantur, fides abrogatur scriptoribus. Apud veterea scriptores nulla exstat hujus moria mentio. x contrario, Vini episcopum anno 665 Ceaddam consecrasse reser Beda h. e. 3,
284 243 do ipsa re id infra ,, sumpti in ocietatem M. nasionis duobu de Britonum gente Piscopis . Num venissent illi Britonum piscopi, si ipsi putassent non oportere adesse
consecrationi alios episcopos praeter ipsum consecrantem y Et complura exstant testimonia, quae Haddani sententiae repugnent, sed cum Britonum simul et colorum rationem habeant, do his molius infra agetur. Hoc loco satis sit commemorasse nullum Oxstare certum hujus rei testimonium. n testimonio esse potest,
quod Beda l. o. prodidit anno 665 praeter Vini, episcopum Occidontalium Saxonum, et Bonifatium Domnocensem h. e. 3, 20 209, cujus oblitus est hoc loco - cs Bright p. 212 nullum
fuisse in Britannia episcopum canonice ordinatum Minime. Nam dubium est, an hoc loco Britonum omnino non rationem habuerit, sin aliter, rituum ob diversitatom Bodam illis orbis
RHsota igitur Haddani sententia restant quinto et sexto
numerandi loco peculiaris mos consecrandi ecclesia et monasteria et peculiares ritus in celebranda euchariatia. De quibus pauca sufficiant. Britones enim, secundae quidem et tertia qua distinximus aetatum, non primae, ecclesias et monasteria videntur consecrasse plerumque non sub nomine defunctorum sanctorum,
35쪽
fore diuturna jejunia consecrationem videntur praeosagisse ibid. p. 5). Eucharistiae autem celebrandae ritus apud Britons eosdem fuisse, qui apud Gallos erant riacile a firmatur so dissicilius neque sine verbositate couratius explanari potest. Itaque
ad Warronii librum p. 75 sqq. lectores delego. Haec sunt, quae de priscis illi moribus, quibus Britonos
abdicare nolebant, nobis nota sunt. Proseoto, praesertim cum Augustinus omnia praeter computationem est paschalis ot peculiarem baptizandi morem se toleraturum esse pollicitus esset, idono non fuissent, quae tantam et tam diutinam controversiam inter Britones et Anglos conciront, nisi accossisset acerbissimum Britonum in Saxones odium prosecto celerius ecclesia Britonum et ecclesia Anglo-Saxonum in unum corpus coaluissent, nisi una gens ab altera gentili odio suisset Hunota. Nulla nim Britonibus cum Anglo-Saxonibus erat consuetudo. Immo tanta erant inter utramque gentem ejusque ecclesias inimicitias, ut Britonos uiam
religionemque visum pro nihilo haberent neque in adiquo magis si communicarent quam paganis Beda h. e. 2, 204 147), ut e g.
Demetarum sacerdote nec in ecclesia cum Anglia ortationum Osiria celebrare nec ad me a citorum fercula pro caritatis gratia pari in perci ere dignarentur, quin tremo fragmenta fercularum et reliquias pidarum lurconum canum letibua et immundi devoranda porcis proficerent, vinacula quoque et fata .... iners δε lauda purgandaque praeciperent; et si quil et de Anglis deos habitandi cau8a perreaeoaeri, non priua ad con8Ortium O
litatis suae adaeiacere dignarentur, quam quadraginta dierum spatia in poenitendo peragere ompellerentur Aldhelmi p. ad Gor. Jam, Biblioth rer Germ. III p. 1 p. 28 et 29). Soli septontrionalsa Britones, qui Romani dicebantur vid. supra p. 13 minus insesti erant Anglis. idem po triginta
annos Nordanhymbrorum Anglorum imperio subjecti erant ann.657 68 cf. ken I, p. 267 et una cum Anglis Cudberctum, clarissimum illum abbatem et postea episcopum, qui natione Hibernus Shone II, p. 205 tamen Romanorum moribus optimo cupiebat, jam vivum sanctum paeno venerabantur Shone II, p. 20 sqq.). Unde, ut opinor, actum est, ut hi, quanquam anno 685 libertatem recuperaverant, tamen paullo post mortem
Cudboreti l 687 primi omnium Britonum admonente damnano abbato itonsi Beda . . , 15 g 402 Romanorum pascha
ultro reciperent quonam anno hoc actum sit, discrepat inter
scriptores: probab0 704 . an St. II, 1 p. 3 6 6 688: Shene II, p. 219 os inha). Indo Sedulius episeopu Britanniae de genere colorum , qui anno 21 concili a Gregorio papa in urbs Roma habito interfuit M. and St. Π, 1 p. 7), non sine
36쪽
aliquo jure putari potest horum Britonum episcopus M. an St. l. c. hene Π, p. s).
Cetori Britones Romanae ecclesiae non prius quum regno
Anglorum adunati sunt. Quod ita suturum esse apparuit jam anno 705. Quo anno cf. H. an St. ΙΙΙ, p. 268 oum Aldhsl-mus, abbas almesburensis jubente synodo in finibus occidontalium Saxonum congregata seruntio rogi Damnoniae litteras misisso Masso, ibi ror Germ. III, p. 13, quibus ipsum regemo Britones ei subditos ecclesiae Romanae reconciliaret verbis, credo, asperioribus cf. Bright p. 421 - adeo operam perdidit, ut nulli Britonum verbis Hua obtemperarent nisi ii, qui occi-dontalibus Saxonibus jam subjecti erant i. o. ei, qui incolebant regionem, cui hodi nomen est Someraα, Beda h. e. 5, 184 410), ii autem Britones qui libortato etiam hunc fruebantur domesticos si odio gentem A sem et totius ecclesiae Magram macha -- pugnare pergerent Beda h. e. 5, 234 451 - donec Egbortus rox bellis anno 13, 23, 25 gestis Damnoniam regno suo et ecclesias Romanae adjunxit vid. H. an St. I, p. 73 sq.). Similitor in Cambria, cujus opiscopi jam intra annum 55s 809 vi coacti a Saxonibus partim Romanum pascha noceperant, schismati simul cum libertat ab eodem Egberto anno 816
finis impositus est. Ex his omnibus cum appareat controversiam inter Anglorum et Britonum ecclesias potiua fuisse bellum inter hasce duas gentes, manifestum est dissensionis ecclesiasticae amplitudinem nos non posse metiri controversiae acerbitate. Inter occlesias Britonum et Anglo-Saxonum dissensio non erat nisi de computatione estipaschalis et de nonnullis ritibus ecclosiasticis. Ergo nequaquam pro fide, vix pro moribus, certo pro libertat Britones cum Saxonibus pugnaverunt. Longe aliter judicandum est de controversia inter Scotorum et Anglorum ecclesias. Quanquam enim permulta communia fuisse ecclesias Scotorum et Britonum nemo est, qui neget, tamen, qui fuerint utriusque mores, plane cognosci non potest si quod plurimis placuit, non vero viris doctissimis Η. an St. et nostro Sohoellio sed pro dolor ipsis viris summa doctrinae laude dignis, Brightio et Warronio, una et eadem commentatione
Hanc synodum eandem esse, cui Minfridum interfuisse resert illibaldus it Bon. asse, Bibl. rer Germ. ΠI, p. 439 sine justa causa opinati sunt B. an St. I, p. 74 not. b.
37쪽
de utraque ecclesia disseritur . Nam similes sunt multis, dissimiles pluribus hae duae ecclesiae. Eadem orat, ut quantum sciamus, nam qui fuerit apud
Scotos conaeorandarum ecclesiarum mos prorsus nescimus, ex minem seriem rerum supra Moaitarum, eadem, inquam, eratiasti paschalis computatio, eadem tonsurae forma, similes, ut putatur, ordinationi ritus, sed alii erant ritus celobrandae eucharistiae, alius baptizandi mos Praeterea nonnulla invenio-mus colorum propria, quae apud Britones non reperiuntur. Totam enim, ut dicam quod potissimum ost, colorum ecclesiam inveniemus monastorii quasi speciom praebentem, monachos suisse
reperiemus episcopos et omnes paene sacerdotes eosque Unes non exclusi episcopi - nonnumquam subdito abbati-prosbytero.
Nil horum apud Britonos famosi illi presbyteri si abbates in Britonum ecclosia non inveniuntur os Η. and St. I, p. I 43);
episcopatus sormam et hierarchiae statum, excepto eo quod archiepiscopatu vestigia non occurrunt alia suisse apud Britones atque in omnibus ejus otatis ecclesiis nil est, quod indicet. Donique - quod maximum at longe alia atque inter Britonos si Anglos ratio intercedobat inter Anglos et colos. Nam Britonum gens infestissima erat Anglo-Saxonibus, colorumgontem nationi Anglorum emper amicissimam fuisse testatur Beda h. e. 4, 264 340). Unde factum est, ut controverat inter Scotorum et Anglorum ecclesias corba vix esset et celeriter
historia usquo in saeculi duodecimi tempora sabulis ita os obscurata, ut adhuc de multis saeculis vix quicquam corti affirmari possit. Sed nobis de hoc toto temporis spatio disserere in animo non est. Nam etsi controversiae illius inter ecclesiam Scotorum et Romanorum rara vestigia posterioribus quoque
temporibus nonnumquam occurrunt. tamen saecul octavo ipsa Ebrardus Britonum Scotorumque ecclesias adeo confudit, ut Columbanum, Luxoviensem, natione Hibernum, ancorensis monasterii in Hibernia discipulum, educatum esse fingeret in monasterio Bancorensi in ad p. 16. Scolos appellatos esse vetores Hiberniae insulae incolas inter omnes constat cf. Shen I, p. 1373, sed dubium est, quando hi Scotioccupaverint illam occidentalis Albaniae i. e. Sootias hodiernae partem, quam certe medio saeculo sexto obtinebant. Fama anno circiter
38쪽
controversia composita est. Ergo ultra saeculum octavum non progrediemur. Haec priora ecclesiae Scotorum saecula duabus aetatibus comprehenduntur, una primordiorum usque ad Columbae, abbatia
Hiiensis, tempora ca. 565), altera inde ab anno 565 usque ad
saeculum nonum. Utriusque hujus aetatis historia scribi nequis, nam nisi de paucis sanctis ot de paucis ecclesias partibus orti aliquid non constat. Quod nobis minus dolondum est quam rerum scriptoribus, cum jam x iis, quae de singulis viris vel de singulis ecclesiae partibus tradita sunt, quae fuerit universae ecclesiae natura, cognosci liceat. Itaque cum in alterius de qua diximus, aetatis priore parto duo potissimum viri, Columba Hiiensis o Columba uxoviensis ex umbraculis procedant, in altera autem parte de una ecclesiae parte, ordanhymbrorum
ecclesia, plura constent, primum d primordiis, doinde do Columba Hiiensi, tum seposito ad tempus Columbis Luxoviensi, quippe qui ex patria emigraverit, de Nordanhymbrorum ecclesia, postremo de Columba uxovistis ot de iis, qui cum eo vel post cum in Gallia et Germania peregrinabantur, disserendum nobis erit.
igitur, de quibus primum dicendum est, tam densae tenebrae offusae sunt, ut perdifficile sit de hac priore astato disserere. Facile esset, si acquiesceremus resutanda eorum opinione, qui contendunt antiquissimam jam Scotorum ecclesiam cum catholica non in omnibus consensisse. am nullum exstat ullius dissensionis tostimonium neque ipsi aliis argumontis utuntur nisi desumptis ex posteriorum temporum rebus. Hanc autem perscrutandae antiquitatis rationem allacissimam esse hoc quoque loco ex iis apparet, quae ceri mimus de ecclesiae Scotorum primordiis. Constat enim inter omnes Patricium, natione Britonem, Scotorum haberi apostolum, neque, ut postea videbimus, fictum est eum priore saeculi quinti parto fidem christianam in Hibor-niam attulisso. Ergo cum Britonum ecclesia ea ipsa aetate cum Romana ecclesia omnino consentiret, Scotorum quoque antiquissima ecclesia a Romanis dissentire non potuit. Immo tantum abest, ut antiquissima Scotorum ecclesia cum Romanis non consenserit, ut verisimile sit, fidem christianam non sine opera pontificum Romanorum in Hiberniam allatam esse. Quod ut comprobem, necossarium putavi paullo verbosius de ecclesiae colorum primordiis disserctre. Fuerunt vor in Hibernia anno circito 431 nonnulli, qui sine opera Romanorum, ut videtur, ad christianam fidem transiissent, sed perpauci erant, num eodem ipEo anno teste Prospero Chron.
op. editio Bassant 1782 I, p. 401. M. an St. II, 2 p. 290)
39쪽
ad Seotos in Christum redentes oria Mus a rea Coeleatino si itis primus episeopus mittitur, et usque ad hunc ipsum annum barbaram fuisse Hiberniae insulam idem scriptor testatur dicons confr. Coll. XXI p. I, p. 197. . an St. I, p. 16): ordinato Seotis e seopo Coelestinus dum Romanum insulam Britanniam cf. supr. p. 10 Mudet servare catholicam feci etiam barbaram christianam. Quae Ρrosperi, utpote Coelestini aequalis, de misso Ρalladio narratio fide dignior osse mihi videtur, quam quae tota possit vocari in dubitationem Schol p. 77 a supra p. 24).
Uni ergo Hiberniae apostolo cum episcopo Romano consuetudinem fuisse constat. Insecta re illum uno transacto anno revertisse Prosperus, quem hoc, si actum esset, fugere non potuit, nequaquam narrat, immo primum iborniae episcopum alladium appellavit et opera ejus insulam barbaram christianam factam esso censuit. Itaque non licet putare illud ipsum, de quo Prosperus verba non secit factum esse nisi iis, qui haud ita multo post missum Palladium ab sodem Coolestino Patricium in Hiberniam missum esse sibi persuaserunt. Hanc ob rem, priusquam plura dicamus de Palladio, quaerendum est nobis, quomodo se habeat Patricius. Male profecto se habet nostra o Patricio notitia. Quicumque enim paullum laboraverint in adumbranda Patricii vita, mox invenient multas ros, quae maximi momonti sunt ad judicandum de Patricii historia adeo adhuc ess sub judice, ut viri docti non solum alius hoc alius illud affirmet, sod otiam idom aliud alio tempore e g. Scholi, dissortatio 1851 et Hergog, R. E. s. v. atricius. 1858), neque hunc scriptorem putabis omnia dixisse, si legeris illum, nam prior omisit, de quibus posterior plura fecit verba. Quo actum est, ut omnes, qui de atricio disseruerunt neque ipsi totam rem plane intelligebant,
errorem non vitaverint Itaque neque ego, cum non Omnes Ebrardus, cum librum suum conscriberet, idonea historiae Patricii scientia prorsus caruit. Duo sufficiant testimonia. Dolatricii consessione, quam praeter necessitatem cf. Loening ΙΙ, 413 no et Η. an St. II, 2. 296 not. in appendice ex Act. S. transscripsit, dixit: ,in sinem inrigemus de monasterium Sti. Vedasti uor Men nesciens adhuc plures exstare codices eorumque celeberrimum in libro Ardinachano. Ergo ne tenuissimam quidem auditionem accepit de hoc libro, de quo infra dicendum est, quin etiam ne id quido legit, quod Schoollius non dicam in dissertatione p. 6 sed inmergo R. E. Bd 11 do codicibus disseruit. Quod qui cognoverit, non mirabitur, quod una sola ex permultis atricii vitis eaque omnium paene postrema Ebrardo nota fuisse vidotur cf. Ebr. p. 10 - videlicet ea, quae sola exstat in Act. S. Boll. Mart. 17 .440 sqq. His vero Actis SS. ita usus ost, ut commentarium praevium Bollandistae non legeret, - alioquin de aliis vitis audivisset. Au tandem jure Ebrar
40쪽
libros, quos libentissimo logiassin inprimis Toddi do vita Patriosi
librum os supra p. 4 adipisci potuerim, audeo sperare, mepogae ab erroribus mihi cavere, et ore ut etiam iis paucis plano satisfaciam, qui sua ipsorum per rem funditus pertractaverunt. Dummodo, quae potissimum mihi videntur esse observanda, ne omnino vana sint, dummodo satisfaciam proposito meo, ut, quae fuerit ecclesiae Hiberno, Scotorum natura inVestigem. Omissis igitur omnibus, quae scire nostra hic non intereat, id solum quaeramus, utrum cum pontifice Romano atricio fuerit necessitudo, necne. Quam rem ut dijudicare possimus, proficiscentes a posteriorum temporum testimoniis ad vetustiora ascendamus. Itaque primum de vitis Patricii dicendum est. Ex omnibus, quotquot unquam fuerunt sexaginta so de atricii
gestis libellos exstitisse, antequam Normanni Hiberniam erro ignique devastarent, prodidit ocelinus it Patri c. 18 ro 163 Αct. S. Boll. Mart. 1 p. 578 - hae exstant: 1. Quae in libro Mdmachano exstant vitae omnium antiquissimae, nam liber Ardmachanus Trinitx College Dublin. d. Sis, Betham, Irish antiquaria resfarches II. 1827, quem Schoellius diss. p. 63 putabat inchoatum esse ut X arae dis nem, XII autem initum, uno circiter 807 exaratum esse nunc tandem docti viri consontiunt of Shone II, p. 144 423; Warre p. XIV. in an St. II, 2 p. 296 not).2. Vita attributa Marco anachorotae saec. IX, addita historiae Britonum, quae perperam dicitur Nennii ed. Stevenson 18 38,
3- vita illas, quas primus didit Colganus Acta S. Hiberniae vol. I, rias Thaumatum 1645 , vulgo, quia maximam
in partem sine nominibus scriptae sunt, nominatae ex ordine illo, quo ὀ anus eas edendas curavit:
3. Vita Colg. I Hymnus, qui dicitur loci apud H. and St. II,
p. 56 sqq. et Hibernico sermone et conversus in Anglicanum transscriptus o Stokos, Goidelica. 1874 p. 129 sqq.; hibern apud Windlach, Iristas oxie. 188 p. 10 sqq. cum scholiis veteris cujusdam explicatoris saec. X ut putatuo.
4. Vita Oo . II utraquo intra annum 807 si circitor 1000
Quom librum, cum ipsum adipisci non potuerim, deest enim etiam in bibliotheca regia Berotinensi omnia quae de iis vitis,
quae apud solum Colganum exstant, scitu opus erant, quantum potui ex eorum libris, qui ipso Colgano usi sunt, contuli. Sed cum, ut ipse lector videbit, earum vitarn auctoritas paene nulla sit, spero fore, ut hoc mihi vitio non vertatur.