장음표시 사용
61쪽
as num edebat De origino vocaruili, quain indieat SchOL, disserit Lobeck. Paralipp.
ρον Sed in ejusmodi locis comparandis plane adsentior uesinnianno in VIII, M.
V. 3. Vocabulum που eoretico de flavoscente prima barbae anugino accipiendum' osso ut putem his euus sis adducor. Primum in duobris aliis Theo orit Iocis quos jam coinparavit Grae sius Epist. Crit p. 23. VI, 3. XV, 130. vocabulam pariter positum St. Deinde vovio idem Valere quod Θανθυς ut credam desidero certa xempla. Apud Theo- erifum certo est usu IV, 20. XV, M. do capillis XXV 244. vnσαὶ Ἀθειραι Contra flavus dicitur ξανθος II, 16. S. VII, 116. XIlI,. 36. XV ΙΙ, 103. arcto κοι re Imoti 1υ-ς.
XVIII, 1 ξανθοτριχι παρ ra1Lem. Et hunc Iocii ni postreiiiiiii resiliciensi credibile est, poetam, si avus comas significare voluisset, δανθοτριχα dixisse. Quod denique a1roxunt, explinationi a me prohatae parum responder ιιι άβαν quae nil, quidem videtur caussa fuisso iutationis ναὶ ω J, id non mulsum valebit, si me In ineris, in ear in pastores saepe lamquam pueros reprἰesentari. s. v. 15. 61. 1. X, 2. Atque si in auxili timvocaveris, quod II Prinamius cutis si in perspexit, ulterum carmen osso puerorum ab auiore adhuc lienorun , eo minus 1Iensui erit utriusque vocabuli conjunetio Coni pa- raro libet, qualiaquain liter intelligendus S locus, Virg Aen. X, 24 ,,Tu quoque, flaventem prima lanugine itula - APcurus umorum. V. 5. στρατος δ' 60ν Xon inni ex arte conVeniens est intorpretatio: primus igitur, nam ωι in continuando ut nos imis8Sen, eu u i quRdnIn affirmandi. V. . sensus ost quantuin tibi lucet, cum contendere, g cunendo Ilio puto fore superiorem. οσσον aco ut Ol i. o. pro ubi tu neo, ut mihi libet. I in XII, 23. πιρτεροι Οὐρανιωνες bosor θ' ως θ o- - XI , 41. δακρυ σσ θεὼM XXVII, 17. βαλuτω ψεθεῖ sed Moinphius totum vorsuin, quia turbat aequubile ii dialogi cursum, delevit. . V. 10. ουποτε νικασεῖς μ, Οὐδ' εἰ τι πιόθοις, τυ f ἀειδων.
in Boissonadiis adnotavit: Fateor nonnulla ρωτικο τεθως cani quam pro των μναβων aetatula. Sed tunc jurenculi graviora patiebantur et agebant, infandunt in modum corruptis moribus publicis ac privatis, ea in hoc quiden carn en non cadunt. Sed Oissonad nondum cognita fuit ea quam Isermannus sagacissime perspexit utriusque carminis discrepantia '' Non opus est sorma ἐθελονοιν, quia postposita est major di itinctio. Iane enim ob rem non offendit hiatus, etiam propterea ille non improbandus, quod doricae illa ternii nationes litteram quae Pri3yri adjiciendλ'At, numquam adsciscunt. cf. grati maticum in rameri . uecd. I. p. 147., iuem locum ;iui uitulit Bergli Act. Sti iet Graec. Ol. I. ase. I. P. 197ω
62쪽
IMiis versus, Si distinguendi ut τυ γε res ratur ad νικασεις et ειδων haec est sensentia Fortasso alius eritior quain tu e Ino vilicet, tu quidem canendo mo numquam
vincos, neque si quid tibi acciderit i. e. μυδ ει διαρραγειης αδ- Sehol. si te rumpas,
si moriari S. V. 13. cra τινα θοσωμεσίν, τις αμῖν ρκιος ιλὶς
In vulgata interpretation o deponemus negleet os medii potestas, quapropterndde veΙ inter nos, vicissi in vel e nostris rebus. - τις αρπιος. IemRd- moduni Tlieocritus αεθλος de praemio certaminis consulto posuisso videtur excoIIIIuunt serinone, quoniam hornines inferioris condicionis minus accurati sunt in riusmodi rebus, ita contra IIomerus iam jam dixit certamina ipsa Od. VIII, 160 porro ΙΙosiod. p. et D. 654. do Indis funebribus); Antiphilus Byg. in Doloci. pigr. d. Iacobs. IV, . . p. 82. Adde oppo in huc d Part. ΙΙΙ. Vol. l. p. g. In voce αρκιος explicanda dissentiunt. Buitnianni Loxii ΙΙ, p. 36. ratio artificiosior videtur UinitIingio in Iesiod. p. o D. 351., o probata est ab IIermanno Opusc. VI, 1. p. 231. exir. II ihi in heocriti quoque ocu in tiad raro videtur explicatio quod commodum sit. ἐπιεικές. f. Lehrs. Quaest. pie. p. 248. V. 14. θες ευ articula re deest in pormultis codd. pociosa quidem est Briggsii
conjectura τυ δε λεις ση/αro ur αι mori sed re hoc loco inutilis videtur. Num sorte scripsit Poetu stae iiiiperativum snedit, i. e. depone ex tuis robus
V. 17. τι δε τὸ πλέον ζει o νικῶν quid ueri lacio victor i. o. quid illo plus habebit, quam alter. s. pigr. VI, 5. h. I, 20. o Hὴν μωσας, das a da mhere istiles Ge3angey, ergo ἐπι το πῖδεν ικέσθαι μῶσα est ulterius progressum esse in carminsi. o. in urte canendi. IIo loco per et gruo intelligitur λ ιισθος, τυ αε N.ον. V. 19. I pastores possidebant fistulam ἐννεάφωνον, novem voces habentem, i. e. noveri enInmos. istula pastoricin ploruni quo ita coinpurata erat, ut alter calamus juxta Alterurn Oilipnctus et era oblitus esset, set sic quidem ut calami et Iongitudine et erus situdino dispares a maxi Ino usque ad minimum descenderent. Fistula, cui seinpor ocrescit arundinis ordo: Nam calamus cera jungitur usqu minor.
Ita Tibull. II, 5. 31., ubi Brouckhusius alios Iocos congessit 'Des. ni do ne syringis ratione opti in exposuit . II. Vossius in Virg. cl. ΙΙ, 35. p. 56. d. II. IIaec igitur odio nota sunt. At verba quae apud Theocritum sequuntur ισον κατω σονι νωθεν quid significent, nequo ab antiquis neque a recentioribus interiiretibus explanatum est si exceperis ire verum KL Beuryge p. 69.) qui haec adnotavit: 4.ισον
i. Dissen. in Tibull. omnientar. l. 281. conferri iubet Aehul Tat. VIII, e. 6. p. 174. edit. Jacobs. quent locum inspicere ni illi non Ileuit.
63쪽
e in ununter bro cliene in te bii deten. Sed haec adnotatio rei non illustrat. Nam non soIum o quid sit et do quo dictum, verum etiam verba κατω et a totus quo reserenda, qua ratione accipienda, quomodo cum caeteris verbis nectenda sint, facile
quis dubius haerebit. tonim in Fringo dubitari potest, num io intelligendum sit
de ea parte, quae ori admovetur et in unin Spiritus exit ore, atque -τω do opposita Pari , an accipiendum sit io do breviori hus annis acut sonantibus, atquE κατω Bealamis, qui sonum edant profundum. Sed quunt de sono profundo πατος graec dici soleat, prior Explicandi ratio verisimilior est. Nunc quaeritur, pertineatne κατω et ανωθεν ad καρον χοισαν, quo facto σον adverbialiter Positum esset atquo verba significarent, fistula superiorem part ni, ubi inflabant, aequali modo cera juncinni fuisse atque inferiore in an σον accipiendum sit pro adjectivo, tit axetr ipηnισος κατω Do ανωθεν vocaretur. Ego quidem posterius Verum judico, quoniarn prius
Por se intelligitur, si quis fistulam dicit alba cera compactam. Itaquo Oratio poeta recto distinguitur post ineo Hχωσαν. Quid nunc Bo significat rev Eri explication oniusui linguae repugnare nenio non videt. Ubi quo σον denotat id quod est equulo, utquo haec significatio etiam huic heocriti loco quam maxiluo conveniens sti am lassio auctore extat in Biblioth Gotting. antiquarum littorarum et Ariis fasc. IX. tiummus Syracusanus an dolinae, in cujus altora parte haec fistula novem tuborum longiti id inoaequalium repraesentatur. Duplex igitur, nisi allor, fistularum genus distinguendumost: unum vulgare ex cannis inaequalibus iv Iino junctum, si v cora compacturn, sive vinculorum circulis constrictum alterum B tubis aequalibus compositum. In hoc
altero genoro, quod . . poeta memoraVit, Videntur angustiora soramina acutos sonos,
Iatiora graves edidisse. adsentior igitur Vossio I. I. rem ita explicanti.
V. 21. μάν τοι urtia vulgo non accommodate in latinum sermonem converiniat: seni qui si ego. am ἶ-άν asseverantis est. s. M. D varii Liber do Graecet Lino uae particuli p. 100. ed tot g. et τοι nostrum ja. Otum igitur gernianico dixeris: euhr-huni ita habeo auta erine Olche Fiate . . M. V. 26. τηνον mo ἐνταυθα τον αἰπόλα ν ἐν καλῶσωμες, pariter ac nos et Latini: si vocaverimus, en rei nun Ιωα πως disse negenhirte hieler riefen sc tum om κρινεῖ κω ἐπακοος εσσεται μέων. IIinus recto locum exposuit uestemannus.
V. m. λαχων non sortitus , ut mihi videtur, sed sorte prior ecinit, atque Dinx Puto idem valere quod nostrum de Adeler, Schol. o λεν φ πος.
64쪽
Do legi ac metri ratione, quae indo a vorsu tricesimo tertio sequitur apud poetam, post No iiii ann ira doctissimo egit . achius in gregio libello Qua est. Iogiae.
Speci iii. I. ii ld. 1839. 1, 14-21. Is suspicatur Theocritum adolescent in carmen illustam oebraeum disti cliis inclusisse, eundem vero, quum ad maturiorem et aetatis et artis gradum servenisset ni quo bucolico carmini metrum heroicu in otianium plissimum esse sensisset, in distichorum Oeum substituisse hexametros. oum pergit vir sagacissimus , , t ucilo fieri potuit ut duo carni in amoebaea n lipocrito diverso pii poris spatio composita rii iii naticus quidam, fortasse ni Artemidorus, ita in unum conjungeret,
ut priori loco in soror et id quod te inpore sui prius, po Ateriori autem id quod poeta
scripsit tui jam provectior. Sed huic Conjecturae ingeniosae paritor atque serinaniris sententi; obstare mihi videtur, quod non verisimile est, duos piis toros judico advo-ento dein cops uno tenore ecinisse Num ubicunque duo pastores ullum quendam qui judicandi artes suscipi ni advocaverunt, ita canere solent, ut ulter alterius orationem non se illo sed saepius pari versuurn numero excipiat. Ubi utem poeta duos pastores no rein qu nrtii in continuo decertantes fecit, non om memoratus est judex. Id pro factum ess set hoc loco, si poeta servatis versibus 25-29. putandus esset nihil scripsis so nisi nitorum carmen v. 63 - 67.). iiii re ni illi satis robii bile videtur, ipsuit Theocritu nitu condidisse hoc id illiun, ut utrumque curriten in unum conjunxerit. Nequo vero poeta id O eonsili fecisse Videtur ut pro uti quis vel lotistior uti eoruni carni in uni adsciscoret , Sod potius ut fingeret illos lias toros, qui inusiorum desidorio frustra et pse roritur, Inoris vi in Sinti in lenivi K Se eo cantu nudendo, que in inde aueris
in doliciis ab obunt. Inde diversunt OKterioris carminis arguinent iii ix. V. 35. Adsentior iis, qui Pχας praeeunte Seholiasta ξ λης τῆς προθυμίας nachmmdiens tus ud iliso Saltus et fluvios referunt. Conferre licet XXIX, 4. φιλέειν απυ καοδι α'. io AH, 2. ἐκ θνιιά, qtλεom. Deinde nescio cur achius et in Anthologia p. 43. o in libello laudato retinuerit illud μι δαρ Nam quum hoc loco fere omnos
V. M. Dim ἔλασσον tot ne in serior discedR i. e. no sit deteriori condi ei ono: o miῆς er ea nichi chlechler riden Similiter XI, 2. Expinpla hujus loquii . tionis conge fi sit L. Disse n. in Deutost h. Orat de coronari. 124. p. 295.
65쪽
amoris si forto Mona Ieas liue eompulerit Seil . regem suum, quod quum porso intelligatur non opus erat ut diserte adderetur. Os similiter loquimur: em elaea Menalha hietae tresit. V. G. Menalcas quum puerum, Dasmis autem puellam depereat, einelitus
homistichiorum, quae In Versibus 43 et 47. legi ntur, sedem permutandam Osso seu in Fr Iacobsto existimat. His transpositis versibus ita, ut sedem qui Kqu sunm timal toro permutaret, ob aliam caussam jam obloquutus est Graefius Ep. Crit p. 33. Baebius .contra pinekium observat pnMores ludentes invicem sibi Exprobrasse nior A. Quod meo quidem sensu non inest in orationi colore. Ego de versibus transponendis propterea non ogito, quod alter X ulterius persona loqui mihi vid tur, ita ut sensus
sit Mennicae ogo doleo tecum qui amas hanc puellam, atque Daphnidis: ego dolo Moeum qui amas mi Iono in. U. 53. Admodum probabilis est eorum sententia, qui anto hunc vors um Daphia nidis totrastichon excidisso, ideoque V 53-56. Menalcae, et 5 60. Daphnidi assig
nandos esse arb4trantur. Quod autem Meinelitus in v. 59. scripsit v. 55, 56. minus apto enalcae tribui videri, et eosdem Versus paullo post ips Menalcae assignatos vult, id onciliare non possum nisi vocabulum minus deletur. Porro I. H. ossius in libello Anmer unge undinandglossen p. 186. non ultimum tetrastichon, sed versus 49 52. ub aliena manu illatos esse adnotaVit. Contra Hermannum, cui ultimum tetrastichon, quod epigramma potius esset quam pars alicujus carminis, tot Iendum videtur, achius p. 16. Iterum scrupulum OVet monens Verba tiar, ρων v. 56. in soIum Menalcam quadraro avium pastorem, non item in bubulcum Sed ego putavorim, hunc scrupulum nequct Hermanno incognitum suisse, quum jam motus sit ubi Vos si in Notis p. 31., neque omnino multum valere Etenim Si uetera justo ordine procedaiarent, μῆλα facito intelligi possent, ut saepe, greges in universu nia Gravius vero, ut mihi videtur, argumentum rationi Hermannianae non favens afferri potest. Hermannus innim dicit, dempto illimo toti asticho aptissime utriusque pueri amne finiri, altero ut ametur optanto ultero Rudente quod ametur At puerum alterum, qui amasium suum pronomine is v. 55. RIIoquitur, jam amari, id neque reliquum carmen, neque Nersus 53 6 dilucido produnt. Nam hi versus eam praebent sententiam, ut quicunque eos rimit umorem sui amasi prie caeteris bonis exoptare dicatur. - Ι Rutem Optare fi negat regnum latissimum, pes, podum pernicitatem. In his verbis mihi etiamnuntost nsioni sunt χου in ταλακτα. am ubi quis τάλαι τα Ergo certum Pondus dicit,
requiri videtur lectivum quale est μυρια, ut apta cogitari possit Oppositio, sicuti in exemplis quae quis conserro potest IX, 19. πυρ ριδεον Ηοm ΙΙ. XIV, 289. λισιν λατ νο-ν, pariter in adjeetivis formatis a nominibus propriis. Sed nemo dicet talenta r- ς' vera, sive id genus ulla. Quapropter mihi probabilis videtur conjectura eLPiersoni: μοί is, o Iortini Κροίσεια.
66쪽
V. 56. uestem et achius verba ita jungunt: βςορον καὶ , συννομα ἐς ταν indi
Ne αλ. i. E. Prospiciens oves una pascentes Siculum mare versus. Sed paullo insolentior est constructio Dννομα ες τι, cui tinni verborum collocutio, quae Extat pud
poetam, non favet. Simplicior videtur ea ratio, qua unum serbum id quod sieps factuni videmus. resoratur nil duo similia, ergo Siculum auro versus prospicion et vidensita Oves una pascentes De r cf. XI, 18. V. M. ora καμεῖσθ' κκα isti αδε φυζται. Oissonndus: Scliol. λιμωξετε. Possit et interrognti V scribi, o τι καροισθε nonne defatigabimini tondendo orbam i idost, proelii dubio do salignbimini. vix erunt qui probent. Sensus potius est vos penuria non laborabitis, vobis non deerit copia herbae, fruinentum rursus Iargiter crescet. Caetorii in nodi achius in Anthologia p. 156 recepit κ αν Inihi proptorea displicot, quod vulgaris Dialectus cum dorica commixta est non alia vocula interposita, ut v. 43. 47. α δ αν. V. 2. κν με γαρ εκ τωι τρω. Sensus: On tu solun praedicare potes tuas pes, nam ego quoqlio iubeo, quo ait deam. - . 4. Inultos Ostendit articulus τον πικρον, iii usem revorus vehementor invehitur. Sed videtur articulus indicar formit Ium qualidum pud illos pastores solemnem, ii quis Sus refutat,ut, se non esse lilchrum. Groverus vortit: ta bean wortet tar bittere sironis ches, pollendes Wor nichi, quod sorri sequit, quoniam nplinis praedicat a quibus Nere delectuliatur. - . m. τοπιεν1 α Rccipio de vitulis, iii in Spirant laetitia atque ferocia. V. 1. αδ τι το στηι τε CorreAit Hormannus, recepit sineti ius. Sod quomodo τευ XXVII, 5 et στηι μευ. in τοι nutriri potuerit difficile videtur intellectu quaro facilius creduin, sorvato dativo τοι legondum esse αδ τε ut τε ertiri ni ad sequens και Nam αδ τι scribere potuerunt librarii, qui nemores erant initii primi idyllii. V. M. Mihi ingis placet genitivus te συριγγος, rehende Syring In manum ad inove s ringi rgreme, quam cape Syringes Genitivum otiam logi Scholiasios: α sttiis δε αμοῖς η συριγ ξ ἀπεκειτο, ζ επιδίδωσιν ὁ κραζ το Λαφνιδι , Dκ σαντι.
V. M. Dehi o i. e. qui est εν κρα uJll. Sed potius Videtur cogitandum esse de ipso primo floro, itaque recipiendum κραβος.
V. 13. Recentiores plurimi pro harunt lapii mendationem ecom Sed quid dualis sibi velit, ubi quisque Exspectat pluralem, non vidi qui apte docuerit. Facillima ost
67쪽
eorrectio, quam primus proposuit In Stephanus ερων τι , quamque nuper recepit Boissonadus. uin licet illud τι troa, in faea interprotari. alii quod hanc Ioetion omai intelligunt quantum amans curat nudi r aliquid adinonition uin, id non multis amplius placebit. Sed sana videtur librorum scriptura ερ--τι ΙΙunc dativum Burchard. Anthol. p. 211 jungit cum infinitivo, in quo eam vim inesse contendis, ut destinatu Iu aut Erluni osse alicui significet, Teii aliquatu perpeti ut cognoscere. Itaque Iocun Vertit: ,torrente in aestato in aeque nihil curo atque manti certuin et lato quasi destinatum est surdos enirn non ininus quam caecos amantes Amor reddithparentuIu non ita contemnere . . nihil aestaterii euro atque, qui RInat, arentuIn monita eorto nihil curat. Cf. Soph. Oed Il. 823. ει ιε χρο spvπεῖν, και μοι pr)ὶ οιπι ι τε τον εμους δειν, etsi εμβατενειν πατριδος. ADS 'h. Agulu. 1324. ILLO δ'επευχομαι - χθροις φονευσι τως μοις τίνειν ' ov. Hesiod Opp. 793. 4ιστορα ψωταγεινασθαι LAt haec explicatio artificiosior est atque perplexior, quum ut probari posse videntur. Rin priinum hoc Ioco non e St sermo de re, quam quis a fato quasi destinatam cognoscat aut perpetiatur, sed de re, quam quis plura contemnat. Tui otiinino notio illa, qua r m quandam alicui destinatain ut eor-iain osse indicatur, in tota sententia abscondita Iatet, seque in solo infinitivo. Exompla doniquo nihil a multum distant a loco heocriteo. Apud Sophoclem nunc recepit iii 'στι τους μον,' δειν Iermannus, pauca disSerens de illa verborum in contrarium partomvalentium ratione. Idem consulendus est in locum Hesiodi in opusc. VI, 1. p. 254. Porro verba Callsandrae apud Apsch Ium multo Ininus comparaverint. Apud heocritum simplicissima videtur mihi explicandiontio, ex a Sumulnus ConStruetionen προς το.σζ ιαινομενον. Oetu in Instnte habet μέλει, quod eliciendum est XIubδαίνω ergo quantum amanti est cordi audire parentum admonitiones. V. 18. εῖται extat in multis ot bonis codd. atque rectissime probatum es a Moinekio et Boissonado. uoste manni adnotatio haec est: , uinime reponendu nest κεῖται.
Pluralis ignificat polles bono ansas esse, quo commodius inde cubile sat singularis vellerum in unum locum congestorum acervum indicaret. s. os t. r. q. 100 4 Not. 5. φθ Porro in v. 17. ubi in suam rem comparare potuisset Mosch. IV, 122.
Tam levi mittatione egere mihi vidotur quod apud Hom. Od. I, 315 legitur iuri μ τι ut κατε-PUAe, qud scriptura quin vera sit dubito, quum in praegressis non proditum sit, inervam jam semcti discessu prohibitam esse. Sed scribe: θ μέ τι νυν κατεθυκε et oninis sublata est difficultas. IIaec ratio emendandi in memoriam revocat, quas F. A. volnus exposuit in libro Vermistate Nesruleu. p. 99. Tironum caussa haecce adiungo. Rostius etiam in novissima editione I. I. doeuit, apud prosaicos fieriptores Verbum plurale neutro plurali plerumque talltummodo adjungi ,,wenu RI Lecter res
Viethei deu lita ervorgehoben terden oll. Parile judicat uehner Gram. min. I 369. a. b. Sed haec ratio videtur in multo locos non satia quadrare. Rectius statues, opinor, i in
68쪽
orate ἐπτοιησαν)-dscripsit: ,φαινοντα huc illuc agantia obii ei untur. Quae vis εst numeri pluralis. otii ni istius inodi diserimina, quae ab interpretibus in hoc
genero loquendi statuuntur, non vera Se saeilli num est monstratu. Ego nunc tan-lum opponam haec heocrite : supra V. s. m - στιβάς, ε δε νενασται λευκαν ἐκ δαμα
λαν καλα δερ ματα. Estno credibile, ad cubile facienduin pelles in unum acervui
juvemim usum praeceperis, Post neutrum plurabe verbo plurali locum dari primum, usi sentenistia conformata sit -τα το OOPμενυλ, ut scriptor in animo habuerit aliud nomen, quod non sit generis neutrius, vel cogitaverit statin de honi inibus, ad quos res memorata pertineat. Utruntque factum est hi exe inpiis a Rosti Rilatis Plat Laeli. p. 180. E. ταμορακι i. e. οἱ νεανίαι διαλ ομενα retinuerunt et Rost. et I ueline ita, sed jure suo restituit διαλεὶ Ruει 'οι Stalibaum. quem videbo Thucydo VII, 57. in menteliabet singulos pOI3ulus D Xenopli. An . 1, 7. 17. Rostius: , 'tele eluete ne purenaruriaeu De uer t. sed dicere licet, numerum pluralem referendum esse ad id, cujus esti
seribere voluisse α τον Κν2ου πλα και τα τῶν αλλων, sed interpellavit orationem. Iat Rop. p. 503. D. υκον τα βέβαια αν τανζα νθ . . . 1ἐπιπλαντο cogitavit de hominibus tali ingenio praeditis. Stalibuum. - Deinde numerunt plura1em Osuisse videntur Graeci coli ei nitae cujusdam elegantiae carissa, ubi complura Vocabula deiticeps verbum plurato adjunctum habent, veluti Xenoph. emor. II, 4. 7. α δ αι τε χε*ες καGTO UIT .PETO- , καιοι φi αλμοι προορωGι, και τα τα NPOακουουσι - Praeteriens addo huc3 d. VI, 2. και ται λύποδα πεδοσαν, και γ ένοντο ε αυτων εἰκοσι και κατον ταλαντα. Opim Part. I. Volo I. p. 477 scripsit haec tantun verba: qui pluralis ei ενοιτο geiminiis esse vix potest. et Pario III. Ol. IV, p. 230. - Πρδο ,αν rei publicae permiserunt, Publice vendi siverunt, valere nos non eredimus. Ego minime dubito quin scripserit Thucydides 'ενετο atque πεδοντο, quod I. Bekkerus ex uno codice regepit. Nam πεδυσαν u loquendi consuetudine, qua ni edium flagitat, prorsus recedit. Genii in autem scriptura iij iis Oc mihi videtur hoc modo corrii pia esse. Librariusqitidam, quum in ii codice lecti Onsem depravatam απεδοσαν, ii ultero vera n scripturam απε- ντ invenisset, supra πεδοσαν terminationem PT adnotaverat. Ali is autem librarius notan perperam intollectan retulit ad IεFero, ideo qne scripsit IEνοντο. Caeterum do verbo plurali post neutrum plurale posito pra i r eos, quos laudavit Matthiae. q. 300. Ol. h. i. . p. 62. ed. III. loquuntur Orne in ann in en Cyrop. II, 2. . Melier et POppo in Thucyd. II, 8 Ssali haum in lat. Re p. p. 353. . lib. I, cap. 24. Baehr. in Ierodot. I, 96 IlI, si Melit horn. Sehematis απ M tιον ratio et usus uuidam in Graeca lingua Glog 1833. p. 11. ubi praeterea alii interpretes Iamlati tint. Ipse Melit horn putat numerum pluralem positum filisse ut muItiis tudinem et iterationem in spatio et tenipore insigniret. Deinde hune tot uni usum pro rhetorico ornamento habet, quod prin una raro, saepius poster ten pore, deniqu tam saepe adniissum sit, o vim rhetoricam plane amiserit. Sed ni id verum esse mihi persuadeam nondum adducor Origo hujus structurae videtur haec esse, ut, si quis genere neutro utatur, tota ni copia nux erum dicat, quarum complexi unitatem quandam efficiat. Quod ut patefiat,
tirones inspicere jube locum ad hane rem aptissimum Hom. n. XVII, 386.: γουνατά τε κν μαι - ποδες θ' υπένερθεν κάστου- χειρέ τ πιφθαλμοι τε παλασσετο μαρνα μενοι p. On tria haec singula membra tu unam notionem eo prehenduntiis. ideo qne adjicitur: hoc a G
69쪽
longostas tuasse V. 3. πεσσεῖται δε ιμαιραν δέσματα ταρα τι μαλακωτερα πονIακις νων. sin credibile, ornatain, qui Laconem ad se invitat, caprarum pelles ita substravisso, ut unum acer Vum efficerent i XV, 12. παρ μέν οἱ ρια κεῖται. sino erodibile, juxta Adoniden τα et posita fuisse et simul in unu ni a corvum coningestari In loco, unde digressi sunHIs eo minus de tali discrimino cogitare licet, quo magis vertra προς κεφαλα και παρ ποσι habere videntur Speciem proverbii, cujus rei mentionem jam fecit Erasmusadag. IV, 6. . p. 55. Omnino ubicimque apud poetas buco- Iicos neutrum plurale cum verbo plurali junctum est, unice vulpi ratio rhythmica. Conseras Exempla quae adscripsi, sequutus ex parte ordinem, quem in Omericis
V. 19. χορια γει. Vide revorum M. Beuruge p. 80. Naestrage. p. 10. Fritg- schium in Aristoph. Thesmoph. p. 94 subies ortor os oporarum), Vesse Iing. in IIerodot. IV. 61. x V. . compararo Iico IIesehiel. XXIV, 5. verba extrema. V. 30. Malim φυσω, coli. X, 40. XII, 24. quamquam ne sic quidem m. και intelligo.
Nam neque numquam nequct ne Significare Potest. Fortasse aliquot Nersus antea exciderunt.
Ita egendum esse pro ζιων aperte confirmat v. 95. τοσου αiειρει De temporis praesentis significatu quem εισι adsciscit, disserit ergk inmus Rhen. VI l. p. 37. 'D Apud Th. I, 184 , ubi meinekius in altera editione jure revocavit vuIgatam Iecsionem γένοlτο, miror quod uestem scribere potuerit: Sed librariorum nu1lus, Opinor, pluralem numerum de auo positurus fuisset. In sintili loco V I, 62. Di πάντα γένοιτο, θ euotata est seripturae dia- crepantia. Porro , 32. recte, Pinor, Praeivierunt singularem.
70쪽
τε πνος, ντ εαρ γλυκερωτερον, Subtilius tinni verius, ut mihi videtur. st potius libarior orationis contarinatio, eaquo e X plicanda: υτ εα μαHo γλυκυ .... σσον mHMωσαι pam. Rm Tocabula cos , οιος, oso, ita Oni Sutis nolun est. s. IIerm in Vig. p. 19ed. IV. )-Τum non secte futuit uestem cum Mitschorlichio, ultimorum Theocriti verborun hanc esse sentcntiani: Mutinam Musae mihi sint propitiae. Nam particula γαρ spectat ad optationem: τας μοι πας tu πλεχ δομος.
Wnestem. Qui hic loquontos inducuntur, operarios fuisse mercede induetos ex toto idyli apparet. Sed id jam apparet ex primo vocabulo nainus; ατι ius est OPPrarius, i. e. qui mercede conductus pus liquod facit, . 1 ut lectivum ponitur operario bubulce. Iovκιαῖος qui boves quasi urit c. stimulo , qui boves agit sive junctos in nratro, sive in grege Milo videtur dicer tu qui operain tuni locas ad boves agendos.
es Apoll. Rhod. III, 1322. ono . . m ' πο μεσσας εργατιν ζ ως τις τε Πελασγίδι vσσενα και rq λα- Derorας. DPinde . . non ut Praeserendum Psse lectionem o rio . simplicior idoliar scriptura οὐτε- Ουra, quo facto Milo Ritu in in uni ersum increpat, quod a recta linea in Pt ndo berrat. - . 3. λαοτομεῖς τον πλατιον non prorsus OnFE-niunt Latinis cum ultor segoteiu spcns. nn ὁ πῖ σιος est propinquus, i. o. aliquis qui forte ad ost, vel liquis alius, sicuti nos dicimus de Nuchale in verbis πλ σιον Uttiis, hoc loco . . mecum. V. 6. Dio ιενος bsolute dictum Volunt, Ut genitivus τας αυλα κος- αποτρωγεις pertineat. nne qui dein ποτρωγειν, propr. brodere i. e. liquid bisliqua re deinetore, cumgonitivo ungi potest. Sed quunt ii, illo facilius it DLEG o jung re cum verbo ἀοχηιενος, h. e. cum verbo, quod natura sua genitivum d sciscit, liae ratio vi lotur siniplicioro altori praeserPndR. Rm αποτρώγροιν natura sila accusativum requirit, qui easus praeiacodontis vocabuli per se intolligitur. Porro Milo non , li)perbolico loquitur, o uti videtur loqitutione troverbiali, qui ponitur de iis, qui in messo facienda nihil proficiunt. 3. 7. φαματα. Verba latina messor vespertine ' obscura sunt Pleraque
Asseruiit praeterea Iatth. g. 455. Sed ille grammaticus non ubi tu in hac paragrasi videtur recte statuisse. Inum tantunimodo locum Ie iter tangam, um in eo explicando etiani oppo mea quidem sententia a vero abemaverit Thucyd. III, 3. καὶ τῆ στεραία με rανοι τις ευθυς ην Drοῖς inti αναVrωμος ωμον το ovui ια και ἐεIα γνωσθαι, oti ολ i διαφθεῖραι μῶλ- λον, Γ ον τον αἰτίους. Matth. . . dicit, ante μὰλHον negationem deesse, utque oppo Part. III. Ol. l. p. 588. docet, Hermanni regulae in Vig. p. 799. d. IV.), ut hoc loquendi genus admittendum sit, ubi negans nunciatio praecedat, hunc locum Obstare. Non obstat, pinor, sed negatio latet in verbo μετανοut, poenituit eos h. e. non amplius Probabant suam agendi rationem.