장음표시 사용
91쪽
Hoc quoq2esiecreta nutrit Lanoasiub umbra. Item in secundo: - Tunc donis Argia nitet ilesique Fororis ornatus sacro praculta supervenit auro. Raro autem diximus propter Medeam, Plateam,Niceam. Nam quod Virgilius:
e correptam protulit,poeticum est. illi enim se lent ex ii diphthongo abjicere i.In latinis autem dieiionibus dissicile invenies i longam ante vocalem positani, his1 genitivis inius desinetibus, ut illius, solitis, ullius: quae tamen licet corripere in metro) & in verbo, fiam, fas, fiat: quod
ipsum quoque contra aliorum ejusdem conqu-gationis fit regulam verborum . in masculinis quoque t pura in elonga convertitur, ut Achilleus, Αλφει ς Alpheus, Σπονδειρς Spondeus.
non sine ratione tamen hoc fit, sed quia i pura penultima ante us vela vel um per nominati- Vos non invenitur producta in latitiis dictionibus, nisi indissyllabis & ipsis Graecis. Nam in Graecis sepe invenimus, ut Chius & Dia, & in uno trisyllabo, quod apud Statium legi, ut Lycius. Statius decimo Thebaidos: iA d patrias si quando domos optataque Paean, Templa Locie dabis tot ditia dona secratis
Positibus, Cr totidem voti memor exige tauros.
In aliis verb, consonante i sequente pro H diphthongo togam i ponimus, ut N Ἀρε Nilus. Ergo haec erudite Priscianus de diphthongo ei. Hanc vero diphthongum nos Franci integre proferi-
92쪽
mus,cum pingere, ingere, peindre, hindre dicimus: Sicut οι & υι cum minus unctum,Hbum,puteum dicimus, si recte scriber m is .ut pudor sit in eruditissima lingua barbarismos neri, qui in vernacula intolerandi essent. Sed tamen diphthongu hanc H in nulla voce latina adhibendu censeo,licet Varro & Nigidius nescio quid,sed incos anter sibi ipsi voluerint, neque seculo sito, nedum posteritati perstase rint.Itaque Quintilianum, Terentianum, Priastianum sequemur,neque usquam diphthongulate vel proferemus,vel scribemus.sed de Var' tone iteru postea ad hanc diphthongum in plurali imparisyllabae primae agetur, Axque in hac diphthonso Hsicut in illa Graeca prolatio hodie valde barbara est per i utraliaque pro nuti re: praesertim cum affectus omnium gentium &linguarum communes his diphthongis proferantur.Nam cum Dorus ille Terentianus metu territus exclamat hoi,hei,an illius vocem putamus fuisse hi hir Quod si mentis sanae nemolutauerit, cur quod natura fit, arte credimus heri
non posse 3 Sed hactenus de syllaba e vocalibus
coposita,sequitur mista ε variis generibus: quae binaria, ternaria, quaternaria, quinaria, senaria esse potest. Terentianus id diserte declaravit, versus ejus ita sunt: Liter M autem receptas saepe ternas ollabae, Nec minus sepe quaternas,porro quinas parciWἰEt paulo post: Nos monemur hierarum scissabam siex posse dari,
93쪽
Dixerit si forte quidas Obi abunde quodfossa est,
stirps xelut dixit disertus Gracchus ulter cajus: l Graecus hoc casu nequibit ollabam talem dare, , Nec dabit per sie stosam,s' residuam nominis. Atque diphthongo coactam promer, pluraliter:
l Namque declinare graeci s e sic solent, At prior si separetur ex erunt superstites:
λρκτων nam cernis esse σῖνος primum,m ultimum: Alteram diphthquus auxit copulando hieram; Consonans cr uda complent filabam sinariam.
Priscianus id brevius. Ab singulis ait libro a.
l literis incipiens,non plusqua ad sex literas pro- cedere syllaba potest in latino sermone, ut a, l is,ars Mars,stans,itirps.Et paulo post:Nopi
res tamen qua tres consenantes antecedere Vo-
cale,nec rursus nisi tres cosequi possunt. Sed tamen hoc notandum est,quod si antecedant tresi consenantes, non p ossunt nisi duae cosequi vocalem, ut monstrans:nec iterum si consequatur' tres,possunt antecedere nisi duae, ut stirps.Pro-i lixa autem admodum veteris Grammaticae doris ctrina est de syllabis multarum consonantium, quae consonae possint inchoare syllabam, quae ι claudere: quae conjungendae,quae disjungendae. , Hic Herodiani, Teretiani, Prisciani permagnustudium video fuisse:qui in hoc Ortnographiae Grammaticae doctrinam sitam esse crediderui. Nos hanc subtilitatem nequaquam arte tanta dignam,paucis & praeceptis & exemplis termia navimus , unde caetera tacilius intelligerentur.
94쪽
Nam coniunctio consonarum in principio dictionis ante vocalem fallere n5 potest, quia n cessario ad vocalem aggregatur:in fine post vocalem item fallere non potest, quia necessario Vocalem sequitur. Praecipuum itaque studiu hic esse debet in medio dictionis conjunctaru consonarum duaru, aut silmmum trium, ut jam nos Priscianus admonuit.Prima conjunctio binaria est, trium semivocaliu. S habet sex antecessiones: prima est ante semivocalem m, de qua sic
Terentianus, . atque udae quoque
Posse praeponisecundae, is apud Grajos vides, qua do,aut vel nominat. Priscianus iὸem confirmar, S quoque sequentem ut S m,Smyrma,smaragdus:Nam vitium s ciui qui Z ante m scribunt.Nunquam enim duplex in capite syllabae posita potest cu alia jun- si consonante, Lucanus quoque hoc ostendit in decimo: Terga seedent crebro macidas distincta sinaragdo. Nam si esset et ante m, sybtrahi in metro minime posset,nec staret versus.S enim in metro cepe vim cosonantis amittit. Sequitur antecessio reliqua ante mutas quinque i,c,g,b,p. De quatuor autem nempe i, c,b, p, Terentianus sic ait cum loquitur de frAρσικον Graeci ocarunt,adperuntque exordiis: Et probant mutis eandem pene cunctispraesci: QNm σcἐπιν,λνος q dicia i σκῆῆρρν π quata σχαρ et πέμμα dicantio phliis, atque
95쪽
LI B E R 147Sb tamen Graeca clunctio est:tresque reliqua: ' Latina . quod idem at trNos tribus mutis eandem possumus praeponere,
Nulli cum sic possit ante stmivocalis dari. scuta naque, spatia dicolamina,atque hoc genus Hic agnoscis praepositionem quinaria in oc-,
σμαραγδες, - , scutum spatium.Priscianus vero
etiam de se, addidit. semivocalis nulla praeponitur mutis ait) nisi s seu uente b,ut Asbestus, a bustes: c vel q, ut scutum, squalior:p ut spes,
sphaera: t ut status, sthennius. lnam vero cojumetionem mn negat Terentianus in latinae vocis prima syllaba consistere,cu in graeca tamen possit.sc autem loquitur de m , quam vocat udam seu liquidam secundam, n quam vocat tertia: Et flecunda pene solis convenit vocalibus, seu loco prior locetur u jugetur alteri. Mane quom dicis, et umbra,mesis,ambo,s' talia,
Tertiam udam sibi Ἐidetur posse selam jungere, Sic tamen non in priore, sed equenti ollaba, Omnis ut dicas, et amniseuda quaeque quumstqμi Alteram non post udam,dum sit una ollaba.
Hanc tamen graecus fecundam tertiae sic praeficit, vllaba prima latine quod nequire diximus: Q ndo μνημον atque dictitanti. Ergo conjunctio mii prima syllabam graecae Vocis inchoat,latinae secundam.& id exempla Prisciani Mnestheus,amnis,confirmant .Haec co junctio nos valde barbaros cum voce,tum scriptura imprimis esse demonstrat, qui in omnis,
96쪽
amnis,& similibus,m in priore, n in posteriore syllaba pronuntiamus, sed eo imprimis, quod scribendo in saepe tollimus, & antecedenti vocali apice superposito coprehendimus, ut anis, sinis:itaque inscitia haec e voce & scriptura tot latur, vel copendium scripturae potius inveniatur pro mn. In his enim & similibus compediis Palamedis Sc Simonidis ingentu elaborare de buit. Conjunctio se ut in Afranius, facilis est.
Conjunctio fl in principio simplicis frequentissima est, ut flavus, flatus: in medio , tametsi exemplum non succurrit, deesse tamen non arbitror. Secunda conJunctio est antecedentium mutarum praeter q Omnium.T,d.c,g quaternariam antecessionem habent in Terentiano dc Prisciano ante r, i, m, n. Sed ambo partitione sua dissectam hic orationem habent,quam ideo citare non potuimus. E conjunctionibus antecedentis d,praeterita est a Terentiano una di ut in Abodias:& nomen hoc, quod montis quida
interpretantur,solum reperimuS. tale aute conjunctionem Terentianus improbavit cum de lita loquitur:
In coqunctione D falsum exemplum Priscianus sibi proposuit, abdomen enim quo utitur ) a lacie abdito nominatum est: & ut in ab-do, ab & do separatae syllabae sunt, sic in abdomen. Lambda pro eo reposuimus. E conjunctionibus ternariis Terentianus triplice ita tradidit:
97쪽
Ei duas simul ligare oti consonas potest, scrinium struem re quando stlendidum xe dicimus:
Tres tamen nunquam coibais suda nisi tertia )
Terentianus tres c5junctiones hic tantum m morat str, scr, spr: reliquas a Prisciano sumpsimus.Tres autem salt) consonantes non aliter
possunt jungi in principio syllabar,nis sit primas vel c vel p:secunda post s quidem,c vel t vel p:
Iost c autem aut p principales, secunda C. tertia vel r. sed i in solis illis quae ab s incipiunt. ut Asclepiodotus,scriba,stlopus,splendidus,spr tus.In graecis etiam 4, secuda ponitur,quam nos per ph plexuque scribimus, ehu, victrix, sceptrum. Nam postptvel et simul junctas i non invenitur, ut ostendimus,ipsa soni natura prohibete. Conjunctio etiam illa stl,quamvis a Te- retiano praetermissa,tamen veteribus fuit.Quid stlocum, stlitesqueὶ ait Rhintilianus libro I. Superest conjunctio finalis quae minus habet quaestionis:itaque totidem exemplis a Prisciano in
Grammaticam assumpta longiorem hic orationem non requirit. Conjunctiones igitur in Gra-matica recemimus quadraginta sex, nempc binarias unam dc quadraginta : trisinta quatuor in medio sim,st,sc, sq, s b,sp, mn, ir,fl, ir, ii, im, tia, dr,dldm,dn, cs cr,ci,cm,cia,ct,gr,gi,gm,gn, br,bt,bd,ps,pr,pi,pia: septe in fine rS, Is, ms, ns,nt,nc, bs. Nam duae conjunctiones communes& solae per Simonidem & Palamedem proposit sunt ch &ps: id est graece χ& . at terna-
98쪽
rias proposuimus tredecim: octo in medio, sit , sit, scr, sci, spr,spl, ctr, pir, quinque in fine rcs,rbs, rps,lcs,ncs. amobre cojunctiones sunt omnino quinquaginta sex, in quibus materies erat illa Simonidi dc Palamedi proprie proposita,ut cojunctarum consonantiu conjunctos vel etia in unu cotractos characteres oste derent, ut
in se non aute in ubi consio est: multo etiam minus in i,ubi divisio cotraria vera est: minime vero in nescio quibus abbreviationibus quibus praesertim graeci libri hodie rcfertissimi sunt. Est enim mera haec barbaries a notariis Sc librariis lucri studio ad velocius, non ad accuratius
scribendu in venta.Veru has notas abbreviati nu dc compendioru non Herodianus,non Varro,no Aristarchus aut Terentianus,n5 denique
ullus veterit,a quibus illas quadraginta novem conjunctiones didicimus: non denique veteruullus ista abbreviationum csipendia propositit. Palmam vero istam typographis eruditis imprimis propos tam esse cupio, ut sonorum in latina voce conjunctorum c*unctos etiam characteres,vel unica etiam nota, ut sunt graecis ἱ dccotractos Sc coflatos exhibeant. Hanc enim
laudem singularem judico, propter quam Simonidem quemlibet & Palamedem l5gissime
superasse videantur. nam de quadraginta de novem multiplicibus, duas tantum vel unicam potius protulerunt.
Sed de syllabae materia in literis totaque se ma in literarum compositione satis, unde praecipua
99쪽
L I B E R I I. cipua orthographiae praecepta ja tenemus magno studio a veteribus exquisita: unaque tam
bene loquendi quam bene scribedi ratio communis agnoscitur, sive proferas, sive scribas. Recteque Aristoteles in libro de interpret
mentis, scriptura vocis interpres: nec a mandati veritate debet aberrare, ut aliud mand
tur, aliud explicetur'. Scribendi igitur ratio, ait Quintilianus libri primi capite quinto,co juncta cum loquendo est, cu)us ars ait idem lib. I. capite i3. non in hoc posita est,ut noverimus quibus quaeque syllaba literis constet Nam id quidem insta Grammatici ossicium est ) sed totam, ut mea fert opinio , subtilit tem in dubiis habet. ut lonsis syllabis omni bus apponere apicem ineptissimum est, quia plurimae natura ipsa verbi quod scribitur, patent : sed interim necessarium, cum eadem litera alium atque alium intellectum,prout correpta vel producta est, facit. ut malus, utrum arborem significet an hominem non bonum,
apice distinguitur : palus aliud priore syllaba longa, aliud sequenti significat: & cum eadem
litera nominativo casu brevis, ablativo longa est, utrum sequamur, pleruque hac nota mone
di sumus. Acute igitur illud & bleviter a Quintiliano de tota Orthographia, quod cum ipsa loquendi ratione conjuncta sit.Itaque una Ety-
100쪽
mologiae doctrina etiam prosodiae & ortho- graphiae doctrina est : nec ulla omnino logicae artis lege orthographia Grammaticae pars essici potest.Prosodia literarum dicta primo loco est : orthographia eam ipsam sequitur. ita prosodia syllabarum docetur: unde & orthographia ducitur.Itaque hunc sanguinem seiritumque pζrpetuo Grammaticae corpori fusum ubdemus , posteaque deinceps videbimus.Sed illud etiam Mintilianus de orthographia ibidem proponit, Verum salt) orthographia quoque consuetudini servit, ideoque saepe mutata est. Nam illa vetustissima transeo tempora,quia bus & pauciores literae nec similes his nostris earum tormae fuerunt, & vis quoque diversa. Fortasse vero sicut scribebant,ita loquebantur.
Ac rursiis ibidem, Ego nisi quod consiletudo obtinuerit, sic scribendum quidque judico ,
quomodo sonat. Hic enim usus est literarum, ut custodiant voces, & velut depositum reta
dant legcntibus. Itaque id exprimere debent, quod dicturi sumus. Haec ingeniose Quintilianus : unde concludo quod saepe jam comclusi, Pro dia & orthographiam partes Gra-maticae non esse, sed eas este fusas per totam Grammaticam, sicut adhuc intellectum est, dc postea intelligetur.Syllabae igitur prosodias
quitur. de qua magnam video veterum & recentium Grammaticorum differentiam.Natura syllabarum s ait Probus Grammaticus) brevium