장음표시 사용
81쪽
id amplius aestimabitur. Atqui in hae etia aspia
rationis litera videmus latinorum prudentiam loge majorem quam glarcorum. E graecis enim Palamedes in tribus aspiratis consonis tres sibi characteres confingendos putavit, 'm p;simiulima levitate de incostantia,atque antea Simonides confinxerat. Nam si charactere opus fuerat ubi aspiraretur, etiam characteribus
in septem vocalibus,tte in ρ' opus fuit, quia haequoque licerae aspirantur. Latini igitur spreto
Palamedis commento aspirationis literam, ubi necessaria esset,addiderunt:neque partem op ris , minime praesertim necessarii, inchoarun partem omiserunt.Sed de iis compendiis not rum postea rursem disseremus in conjunctionec5sonarum, ubi imprimis ea copendia nece ria videbantur.Venio ad usim 1emivocalis hujus ultimete,deque eo veteres Grammaticos c5sulo . Cicero in Oratore docet ii veteribus latunis fere nulla fuisse nisi in vocali:sio tamen tempore erupisse cotrariam constetudine, cui ipse
concesserit.Quin No ipse ait in cum scirem ita
majores locutos esse, ut nusquam nisi in vocali, spiratione uterentur,loquebar sic, ut pulcros, Cetegos,triumpos, in lagine dicerem aliqua- do, idque sero,convitio aurium cu mihi ex torta veritas esset,lisiam loquendi populo cocessi, scientiam mihi reservari. Orcinos tamen, M tones, Otones, Caepiόnes, sepulcra, coronas,
lacrymas dicimus:quia per aurium judiciu semper limi. Catullus vero Ciceronis aequalis im-
82쪽
modicum illud aspirationis studiu eleganti carmine notavit in Arrio: Chommoda dicebat,siquando commoda. 'vellet Dicere,s hinsidias Arrius insidias: Et tum mirifice sperabis i e esse locutum, . Cum quantum poterat,dixerat hinsidias.
Credo, sic mater, Ptiber avunculus ejus. .. 'sic maternus avus dixerat atque a Mia. iHoe nullo in Uriam requierani omnibus aures: Audibant eadem haeeleniter c le iter. Neesibi post in mutuebant talia verbacti'. icumsubito inrtur nuntiushqrribilis, . . l. . Ioniosyuctus,postquam Huc Arr-isset, .iIa non Ionios esse,sed Hionios. . i. i.
Quintilianus idem repetiuit: Aspiratione ait veteres parcissimε sunt in , etiamin vocalibus, cum oedos,ircosque dicebant.diu deinde servatum,nec consonantibus aspiraretvt,ut in Graccis is triumpis. Erupit brevi tempore nimius usus,ut choronae,Cheturiones; Praechones,ad' huc quibusdam inscriptionibus manςt.Tere tianus deinde Sc Priscia ius temporum 1uorum judicia prodidere, quae complectimur. Verba Terent aes sunt: . i'
dubiuni e=faucibusimicet quod ipsis
83쪽
Graecis quoties nominibus latina forma est, si quaao choros, Phyllida, Rhammes, thima dico. Hic docet Terentianus solas vocales in latinadiistione aspirari, idemque rursus alio loco aia firmat: una nam spiramen addit omnibus avocatibus, . Hasta quatam hedera dicis,hister,hospes atq; hum Quatuor solis adhaeret consonantum bteris, insterit si quando graeca sermo noster nomina, in m choros, Rhamnum,necesse est Phleidem,thimum loqui.
Diomedes idem proponit de solis vocalibus aspiratis. Solas sali lio. secundo) vocales aspirari quidam existimant. Priscianus de pspiratis vocalibus & consonis ita loquitur. Aspiratio ait) quoque ante Vocales omnes poni potest:
post co sonantes autem quatuor tantummodo, more antiquo glaecorum c, i, p,r,ut habeo ,He renitis, hyems,homo, humus, Chremes, Thraso, Philippus, Pyrrhus. Ideo autem extrinsecus ascribitur vocalibus,ut minimum soneta consonatibus autem intrinsecus,ut plurimum. omni Senim litera sive vox plus sonat ipsa sese cu postponitur, quam chm anteponitur. quod vocalibus accidens esse videtur:nec si tollatur ea, perit etiam vis significationis .ut si dicam Erenius absque aspiratione, quamvis vitium videar facere,intellectus tamen integer permanet. Consonantibus autem sic cohaeret, ut ejusdem penitus substantiae sit, dc si auferatur, significationis
84쪽
vim minuat prorsus, ut si dicam Cremes pro Chremes. unde hac considerata ratione Graeco- tu doctissimi singulas fecerunt eas quoque literas .Quippe pro the, pro ph φ,pro ch χ scribentes nos aute antiquam scriptura servamus. Haec igitur Priscianus de aspirationis vi dc facultate. Priscianus tamen non assirmat in solis vocibus graecis consonas aspirari. Probus aute in catholicis ait in tribus latinis vocibus c5sonas aspirari, lurcho, orchus, pulcher. At caeteri Grammatici duo prima non aspirant, & tertium qui deducunt a polleo,negant aspirandum: planeque Terentiani praeceptio vera videatur. Nam quaecuque praeterea voces ex aspiratis illis quatuor consenis aliquam habeant, aut graecae aut E graeco derivatae reperientur.
Diomedes ait l, nulli subjici,nisi
consonanti, ut in Tr chia & nominiabus Grae-
85쪽
Ε D de singulis literis fatis. jani tempus est de syllaba dicere. quae ipsa litera est, aut c literis constituta. Abusi e sali Priscianus singularum vocalium sonos sylla
ro Priscianus id assirmet, non video. sonus illic unus absolutus S perfectus est. Atque in syllaba e pluribus literis constituta ordo certus spectatur antecedentium & consequentium. Primus est in vocalibus,unde diphthongus oritur. Latinae vocis syllaba tres vocales habere n5 potest, ut Quintilianus ait: & Terentianus,
Ullabam nec invenimus ex tribus vocalibus.
Itaque diphthongus est,in qua duae vocales co-junctum sonum habent. Q aerit Quintilianus libri r. capite 4. quomodo duabus vocalibus in se ipsas coeundi sit natura, cum nulla consona coeat,nisi altera alteram frangat. quaerit inqua)at quaestioni sitae non resp5det, nisi pro responso sit illud in vocibus cojicit, ervus. in quibus Io d. dc Vau cum vocalibus in eadem syllaba jungiatur, neque verum est in una syllaba cosonas auteram ab altera frangi, ut mox patebit. nec VO-
86쪽
cales coire Quintiliano est misceri sed alteram ab altera tanquam absumi, ut libri ii. capite 3. indicat ipse illo versu:
ubi in , Ille &, duplex e coit in unu . Sed tamen locus ille Quintiliani, & hic alter locus incautis nec satis attentis occasionem erroris permagni praebuit,ut putarent in diphthongo conn-di sonos duarum vocalium, & tertium creari. Conjungutur quidem soni duo, verum minime coni untur,nec enim si a peογγοι essent. De prima diphthongo Quintilianus veterum dissimile usum tradit, quod modo ai more graeco, modo ae dicerent.uc autem loquitur libri r. cap. 7. at syllabam cujus nunc e literam ponimus,uari per a & i efferebant. quidam semper, ut Graeci: quidam singulariter talum, cum in dativum vel genitivum casum incidissent,unde pictai vestis,&aquai Vi filius amantissimus vetustatis carminibus inseruit In iisde plurali numero e utebantur,lii Syllae Galbae .Haec Quintilianus. Locus autem apud Virgilium diphthongi ai quadruplex est. primus 3. AEneidOS, Atilai in medio libabantpocula Bacchi: Secundus sexto, AEthereum flensium atque aurai Tertius septimo, Exultant aestu laticessurit intus aquai vis:
Dires equum,dies pictai vestis tr auri. Itaque hanc diphthongu recte ait Plobus qua
87쪽
ter in Virgilio inveniri, nec vere a quibusdam reprehenditur in diphthongo aquai,praesertim cum Sc Quintilianus eandem diphthongum in Virgilio notarit.Sic igitur Quintilianus de prima diphthongo. in qua hodie vulgus e duntaxat extremam pronuntiat, sicut & in ce. Consule Varronem,Quintilianum, meteres illos, quos authores habere volumus: barbarismum esse dicent. Atque ut au&eu duos in unum so
nos non confundunt illos quidem, sed conjungunt , sic ae & oe conjungere debeant, quales nos Fraci in vernacula lingua sonos plane pro
nuntiamus in his verbis palant,guian moe, toe,N in caeteris. Et vero in Graeca lingua consimiles barbarismos in m & ρἰ toleramus pronutiando per ε 3ci: neque Veterum graecorum exemplis movemur. Ajacemque in Sophocle valde traducimus. ait enim:
Κατρῖς. Id est. AI, at, quis unquam arbitraretur sic denominatum meum nomen quadraturum meis malis
Nunc enim adest & bis mihi, & ter.μαζέν id est lametari. atq; haec interjectio at etia Gallis nostris est comunis in doloris significatione. At si proferatur is per ε nulla significatio doloris exprimetur tali sono. Plutarchus vero in symposiacis id etiam manifestius ostendit,cum docet meque vocalibus aliis in eade syllaba sub-
88쪽
esse, sed quas superba & fastidiosa litera sit, do
minatu appetere. Itaque t ait συιφωνλτι κῶλουροῦσι χρῆτ α, simul sonante & consequente utitur: ipsaque imprimis syllabam facit, ut in αvριον& λῆν,ομας Atqui cu pronuntiatur ε prom dominatus ille principis vocalis in magnam servitutem ad ducitur, cum nulla vis ejus remapeat. Consimili barbarismo Thucidi dis oraculum illud A theniensibus redditum valde irride
feratur ut λιμος, pro peste fames intelligetur. Haec cxempla magna sunt, quibus inter caetera
Ioannes Checus regius in Anglia profestaru ram istam german inque literarum prosodiam popularibus suis proposuit,eoq; beneficio studiosos Graecae Latinaeque linguae imperpetuum sibi devinxit. P0strema diphthpngus eu,in pau
cis vocibus latinis invenitur, ut neu, seu, ceu, Deu: tota fere est graecarum vocii, ut Eudaemon, Euge. A u itaque & cu, ut Terentianus ait,hab mus cum Graecis communiter. Sed barbare admodum pronuntiantur Graece,ut af& es: praesertim cum es, ceu vau communis graeciae literanu quam fuerit, sed digamma Eolicum. Quinta etiam diphthongus veteribus fuit . u enim diphthogus illis usitatissima fuit, ut toto Varronis de lingua Latina cinere perspicitur, ubi proi longa o diphthogus scripta est. Nigidius apud Gellium libri I3. cap. a . novam etiam hic regularn facit. Si hujus inquit) amici vel hujus magni scribas,unum i facito extremum:sin vero hi
89쪽
magnei,hi amicei casu multitudinis recto, tum ante i scribendum erit e. Atque idipsum facies in similibus atem si hujus terrai scribas,i literasit extrema, si huic terrae , per e scribendum est. Item,Mi, qui scribit in casu interrogandi, relut cum dicimui mi, studiosus per i unum scribat, nec per e:at cum mei,tum per e & i scribendum est quia dandi casus est. Sed mihi valde probatur refutatio Quintiliani. Diutius duravit ait ut e i jungendis eadem ratione, qua Graeci ri, uterentur,ea casibus numerisque discreta sunt, ut Lucilius praecipit, Jam puer venere, e postremum facito atque i,ut pueri plures fiant. Ac deinceps idem: Mendacet fur que addes e,eum dare furi jusseris. Quod quidem cum supervacuu est, quia i tam longae quam breuis naturam habet,tum incommodum aliquado.nam in iis quaς proximam ab ultima literam e habebunt & i longa termin
buntur,illam raponem sequentes,utemur e gemina:qualia sunt haec aureei,argenteei,& similia,idque iis praecipue qui ad lectione institue tur etiam impedimento erit,sicut in Graecis accidit adiectionei literar:quam non solum dativis casibus in parte ultima ascribunt, sed quibusdam etiam interponunt,ut in quia etymologia ex diuisione inrer syllabas facta, desideret eam literam. Hic Quintiliani locus praeter quaestionem admonebit graecas diphthongos i 3ω valde ridiculas esse.Hic enim Miςm te'
90쪽
pore Quintiliani scribebatur, quod nunc λης',
tem & ωv factae non essent, nisi literae ejusdem character geminatus esset in x & i , ite. & o. quia character ide antecederet incut idem sequitur. Sed enim ei diphthongus in latino sermone Quintiliano non placet: & sic ab eo antiquitas emendatur, meo quidem judicio recte. Terentianus item diphthongos quatuor a gerit,illam quintam rariorem facit: Porro diphthongos Atini quatuor fixas habent: QEumor ideo heparari,quinta quod sit rarior. Sed Priscianus aetate sua non rariorem, sed nullam prorsus fuisse ostendit. I quoque s ait Priscianus ) apud antiquos post e ponebatur,& ει diphthongum faciebat, quam pro omni i longa scribebant more antiquo graecoria. Deinde paulo post: Ei, diphthongo calty nunc non utimur, sed loco nus in graecis nominibus e vel i productas ponimus. & in priose sequimur AEoles. Illi enim dicunt pro & Lπν
pro ει ηδεν, dc nos pleterumque cum ci apud graecos pura sit penultima,in illis maxime Remininis, qii per adjectione assumunt α apud Graecos, mutavimus Q in e productam , ut Deiopeia,καλλιο καλλιοπεια Callopeia,na
in illis quae in laselum desinunt apud Graecos, raro fit hoc.ut Argia, Alexandria, Nicomedia, Langia,Lampia. Statius in quarto: candensque juss Lampia ni*osis.