장음표시 사용
51쪽
42 L. Iaiison: de Graeci sermonis noluiuum demi lautione
nione citatum: multa tamen praeterea in -ic destilentia nomina eodem atque deminutivorum accentu distincta liorum significalione carent. inliis iterum secernendi sunt animantes a rebus, quarum non pauca in -ic flexa nomina putanda sunt paronyma. Prioris generis sunt lixi huic Homeri aliorumque popiarum usu nubili latum, Atticis vitatum, citerioris aetatis Scriptoribus non spretum, ut Plui. Cani. 33. ea autem Atticistis interdum improbala suisse, exemplo
est Thomas Magister, qui ab Atticis abiudicat craipic, quo non modo Xenophon, sed alii quoque spectatae auctoritatis scriptores usi sunt, quamvis eiusdem notae nomina θε parraivic Plat. Iegg. VII 80μὶ, opχη-cTpic Aristopli. , Παλλακic non uomero tantum, sed optimo cuique scriptori comprobata sint, omnisque fides videtur deroganda scitoliastae Ar. Plui. 435 discriminanti καπηλic, acutum, velut deminutivum, a κὰπηλic gravato: h TOV OROv rtirrpocKO Ucu ΥUVη.
Eodem modo formatum est aμvic cI. Lob. proleg. 452 S 7 , sic
tamen, ut ab θμvh et OVOc derivatum esse possit. Cum his vocibus faciunt nomina per metonymiam formata, maximam partem a poetis frequentata, ut ευvic uxor apud Eur. l. A. 397, cηκic ancilla ap. Ar., cptuTla amica ap. Theocr. IV 59 pariterque κλiMaxibec, scilicet κολακibec, quarum per terga ut per scalas Arithagi mulieres rhedas ascendere solere ait Clearchus ap. Ath. VI 456 cf. Plui. de diser. adul. et am. 5. neque magni interest utrum TR0ic, matertera, cum Lo-beckio ad Phryn. p. 134 deminutivum dieas an metonymon, ut tiλκUOVlc Apollon. Bh. I 1085, si est pullus halcyonis. eiusdem analogiae sunt, quorum prototypa sunt mascula iam supra citata, quibus aliquot, quod
ad primitiva attinet, bμoΥεvii respondere videntur: tirlbOVic Eur. Illies. 506. Theocr. VIII 38, χελidovic lac. A. P. II l p. 366, κακκupla perdix
Alciman ap. Alli. IX 389. haec hactenus de animalibus. Iam alterius classis, quibus res significantur, nomina non alia nisi terminationis diversitate a primitivis diversa sunt ληic apud Homerum et Aeschylum, Irupyiic apud Aeschylum et Euripidem . eadem forma insigni
Υ Teiu certum delinitumque derivati usum satis comprohant. denique a neutrius generis liriuiitivo prosectum est βλεφapibε c. nomina denique in -lc ah Homero tragicisque usurpata, quibus sere deminutiva attribuitur
uaec proximo attingunt, quorum primitiva verbalia abstractam, ut aiunt, habent potestatem, quae tum sortia a -ic expri inutitur, recipiunt sere concretam. hanc formationei, i minus recte deminutivam dicit Metho
Tive Tai oKic, cκὰφη c κα*ic, hi vh 6μvic. quae ultima cum memoravit, cum illo non possunt comparari. illud enim verbale est; quales voculae
52쪽
et ait,plificatione flexorum fornia atque usu.
raro tantum modo lirimitivoruin adaequant potestatem, ut v. c. poxicetiam pro poλη valet cf. Lob. proleg. p. 450. eiusdem rationis sunt Tλυ pic penecillus ap. Ar. Ran. 1545, ΚΟΠic gladius Persicus ap. Xen. ,
culter victimarius a p. Eurip. unde Strabo MaTeipim KOrribl. sic KOUpic paronymon in L. M. apte appellatum cs. Behk. An. 47 κOUpibεc, μαχαipat, uic κεlpo Uci τὰ arpopπια. eiusdem notae est Essic, scalprum, μεTaλλi κου cxesoc καὶ λi0OυpΥiκOv sec. IIes. cf. A. P. I 4, 68. tum c*Mic, culter victimarius, ap. Eur. 816. cum hoc congruit hostic, cuius significationis ratio excussa est in L. M. 284, 13 hopibεc, μώxui-pui, μuΥεipi Kui εic To ἐκbeipεiv τὰ θυματα crriThbεiai. cf. Poll. VI 89. X 104. Iles. Ath. IV 169. tum pa*ic, acus sutoria Saepe obvium apud Hippocratem, cf. Behh. aneed. 113, 14, et per meton Ilitiam piscis quidam cs. Suid. s. v. denique λαβic cs. scliol. Il. I 219. Eiusdem paronymiae sunt quorum prototypa cum derivatorum significatione plaue congruunt. de nominum θλrric, ΠαTic natura iam diu disputavit vir summus ad phryn. p. 265. huc pertinent quaedam piscium
species, ut βελOuic Hermipp. ap. Poll. X 136 qui et pελουη pro pisce
ex Eupolide citavit. cs. Ath. Vlt 323 ubi Speusippus composuit: κε cτ9uV. βελOVRV, cuυpida, de quo mox. tum do ulVic in piscium καταλOTtu commemoratur ab Ephippo ap. Ath. VII 323. μαiVic i. q. Maturi apud Arist. Ran. 984 pisciculus qui halecis iustar sale condiebatur. es. Ath. II 64 q. VIII 342. tum cαυpic nominis et caυμ et cuspocparonymon in medio proposuit Speusippus ap. Ath. loco su Iira citato. lum UulVlc Epicharm. ap. Ath. VII 306. es. 226'. Numenius ib. 323 eundem piscem dicit Ualvav. neque voculae Tpπλic, quae in lexicis pro deminutivo venditatur, ex paucissimis quidem quibus legitur locis species Satis clara est, quamquam Dorioli ἐυ τ* Πεpi lxθυviv ap. Ath. Vil300 osculsi iis piscibus adnumerat τpi λibac μiκptic: quo attributo ut deminutio describatur, tantum abest, ut contrarium demonstrari p0ssit, neque quidquam Athenaei Iocus p. 313' probat, ubi ex Epicharmo Hecata reseruntur cibi: Maividec καὶ τpiTλibec. Tum rerum appellationes: uTMic ' vapor, cuius paronymon ap. Hesiodum t lie0g. 486 legitur,
hvεμωVic Nic. ap. Atti . X v 684φ. oppυλic calceus in L. M. 135, 10 in paronymis numeratum semellegitur ap. Theocr. 7, 26. TOTTυλic rapus II ii p. t. 1, 554 Foes. cf. LO h. ad Phryn. 103.
53쪽
L. Iunsoli: de Graeci sermonis no ininum deminutio no0pibaxivic lactuca. Siratiis ap. Atli. II 69'. - καλαμic es. Papii lex.κεΥxplc panicum Italicuin sec. Litin. ΙIipp. I 572 Foes. κολοκυVTic typia cucurbita silvestris Ilipp. I 263. 573 Foes.'λi0ibεc caleuli, quibus gravati aegroti laborant ap. Hipp. I 512 Foes. λο*vic i. q. λοφvia legitur in Thessali epigr. A. P. IX 20. cf. E. I. s. v. Stephanus in illes. assert Athenaeum λο*viav esse dicentem Tilvφλoio0 λαμΠubu. Voric cuius primitivum tantum non poctarum est non modo tragicis, sed etiam prosae orationi tam illare. cf. Plat. Tim. 60 h. ol curric lana ovium sordida. Hipp. I 878 Foes. πεZic limbus i. q. Πέra. apud Photium p. 401 Πεriba et iv uiuuetos Iματiou 'Apicroq=tivnc cκηVoc καταλαμβαVOsculc. πλευμοvic morbus quo pulmones inflammati cernuntur cf. II ipp. I 533 Foes. cupTctvla corbis, de cuius formatione supra p. 222 dictum est, correxit. Porson Adv. p. 67. capruvictv pro capTavesci V in Pratinae versu ap. Ain. III 119 es. Mein. Dagm. co m. t. II 1 p. 41. cylcaμic i. q. circumi satis antiquos invenit auctores Stesichorum vel Ibycum se . Ath. IV 172 et Lupolin sec. eund. XIV 646 quod scitol. ad Ar. Pac. 834 citeriorum poetarum usui adscripsit. crrivsv c IIymn. Ap. 442 pro quo apud Ap. sui. Arg. IV 1544 cmv0tipiΥΞ cs. infra. cταφυλic uva ap. Theocr. 27, 9. de morbo, qui ita nominatus est,
Iam tirogredimur ad ipsa deminutiva iv -ic terminata. haec propter Suum genus maxima parte a primae flexionis nominibus oriri per se clarum est. cuius generis sunt haec:
54쪽
et amplis eatione flexurum sorina atque usu. 4 καλπic a κάλmc liversum cs. infra. κεφαλic proprie capitulum, ut cκOpObου I. uc. ilial. meret r. 14, transfertur inite ait ex tr mas aliarum rerum partes, ut κε puλibεc ηλ Vap. Ath. XI 488' in eqiis per metonymiam ite capitis velamine cf. Aristo t.
xoiTic eiusdem significationis a posterioribus scr. crebro usurpalum.
es. Papii lex.κOpulvic, corolla Stesich. ap. Atli. IlI 81 q. es. Lue. liis t. conscr. 26.κpε pic parvulus forceps. Ariston. A. P. VI 306. κυψελic arcula. apud Arist. ll. A. 9, 50 cavernula, unde hirundines quae a Linn. ripariae vocantur, a Graecis κυψελol dictae, cu κυψελiciu ἐκ missos πεπλac μέvaic VεOmυε tu seruntur cf. Arist. l. c. denique de aurium sordibus aeque ac κυ'ψέλη Luc. Lex. 9 ubi cs. seliol. λεκαvic, patella. Telecti d. com. a nostris lexicograptiis citatus. λοΥxtc, parvula hasta. Lycoptironides ap. Alli. XV 67O'. Maxui pic, specillum Hipp. 1, 46 F. culter culinarius cs. Iungerit . ad Poll. X 89 unde ap. Ar. Eq. 410 cum De kkero se . Poll. X 104 μα-xaipibusu τε ΠληTtic scribendum est pro Maxuipibiusv T. πλ. quod est gladiolus es infra. idem Pollux X 140 citat Eupolin, qui pro novacula usurpaverit cf. Pliot. lex. 250.
πελλic pelvis. Hipponax ap. Ath. XI 495' qui et ἐκ πελλi hoc et ἐκ Πέλληc arivεiv dixisse traditur, ubi et Phoenicis Colophonii auctoritas adscripta est. πυλic, ostiolum s. portula Thucydidi uerodoto aliis frequenter usurpatum.
φiαλic, scutella Lug. Lex. 7. Deinde secundae flexionis primitiva quae mascula ita deminuta viden
Cetera nullum genetis discrimen habent, ut tiμπελic, vilicula, Ar. Acb. 959. cf. Lob. pr0leg. p. 453. tippixic, eorbicula, in lexidis omissum, legitur ap. Ath. Iv 139' abfl oppixoc ortum, quo Attici quidem usi suisse traduntur. cf. Behk. An. 440. bOκic, virgula, cs. Papii lex. Vricla, de cuius ultimae sylla hae productione v. Draco p. 23, 4 qui et idem 47, 20 eandem esse affirmat brevem, unde non usque quaque
55쪽
L. Iaiison: de Graeci sermonis nominum deminutionea qualis tenor servatur cf. II erod. VIII TG. Plui. Luc. 24. Diod. Sic. V 36. Atticorum creber est usus. Tlinc. Vill 14 etc. Πλiv0ic citerioruni suisse scriptorum dicit Papius in lex. cuius lociscitatis adde Callixenum Bli odium ap. Atti . V 200 . , προχOic plerumque vocatum deminutivum semel ap. Xen. Cyr. 8.ου, 10 invenitur, ubi matula explicatur. cf. Bornem. ad h. l. Ath. Xl 496'. in Bel k. Λ n. 294 πpOxoic crrixυcic καλο curi videtur de poculo, quo salus propinatur, dici. Tertiae denique declinationis dominutiva in -ic paucis absolvi possunt. de inaequali, si cum eorum primitivis comparantur, numinum II lVuKic et καVOVic genere iam stilii a expositu ni est. aequalis generis sunt κλiμuKibεc, parvulae scalae, de cuius vocis metori ymia supra dictum
est, in Ilox heri An. 272, 18 ai TQv πλο iuiu caropti0stat explicatum cs. Poll. V 97, 10, et κυλiκic pyxidicula, quod ab Atli. XI 480 officina
medicae apud Allienienses suisse dicitur, qiiocuni conserri potest Πυξic Luc. Asin. 14. Ut iam eorum, quae alite sunt disputata, rationem ineam, rei summa Ilaec sere est: primum nulla fuisse in -ic deminutiva declinata a nominibus animantes, artiores plantasve sigil ilicantibiis, deinde horum deminutivorum generi ea tantummodo convenientia fuisse nomina, quae eum iis hae in re congruerent, denique ultimam eorum syllabam, paucis de
quorum natura adhuc certatur excelitis, esse brevem.
Nulla fuisse nomina, quae peculiari deminuerentur termination -biOV, docuit I. Ot,eckius Pathol. l p. 403. ex vocum igitur radicibus duo huius rei genera discluilenda sunt: unum quorum primitivorum radices in vocales, alterum quae cadunt in consonantes. itaque ut in priore parte vocaliunt quot sexistere possint complexiones dinumerabimus, ita in altora ex flexionum, quas liorum primitiva sequuntur, oidine en qui nostris quidem grammaticis tirobatiir, recenseti utitur ni mina.
COMPLEXIONIBUS. Iloc in genero primum commemoranda est terminali 0 -ubi OV quam sunt qui ad peculiarem reducant hylio orismum reserentes exempla: βα-0ptibiOv, qtηTTtidiov, bεipodi OV, cqμubio , Υλυκtibi OV, mλtibi ou,κpεκsidia, a quibus prorsus distant citeriurum Graecorum sigmenta: Tυ-xtibiou, oc*pubiov, deiptibi OV, φωκtibiou cf. Lob. ad Phryn. 74, tuae ipsa diversa sunt a κμεsibiOv, ἐλώbi Ov, ΠpOcκε iλsibi Ov quae proprie pertinent ad hypocorismum, de quo liic agitur, in - tblou flexum. iam igitur do illis accuratius exponam.
56쪽
hi amplificatione nexorum Arma atque usu.
fragmenta recepit Dimi orsus. lioc - nisi tecimicus ille nomen ph0pa
per vocabulum Sua aetate magis tritum expiatiare voluit - analogiae grammaticae omnino repugnare unicuique his ilisciplinis etiam loviter
imbuto videbitur. nemo enim non exstiectarit aut pa0pidiOv, aut quod formae propius accedit, pu0969iov. erunt fortasse qui βαθpoplou, siluerit Aristophanis, propter duplicem sese excipientem litteram caninam ei displicuisse ideoque illud p in b mutatum fuisse arbitrentur, quae quidem fuisse sertur causa, quare KOptici OV diceretur pro Rosesiplov j cs.
Lob. ad Pliryn. p. 74. mendum vero quo inquinatum est ψηTTtibiOV, iam diu sublatum est a Lobeckio l. c. 'ψηTTtisti OV elitendante. hanc emendationem recipiens Meinehius ad Menandri si gin. p. 181 atque a p. Atli. III 105s Anaxandri dis versus in ordinem cogere conatus grave reliquit vilium. cf. infra. tum cεiptibi OV, pro quo minus cεipti piOV corrigatur, primitivum obstat cεlytic, cuius loco illud apud posteriores iἰraecos in usum venit cf. Eust. ad Od. 1923, 35. sic usu venit, ut dεlptidio Vpro dεiptic apud citeriores Graecos usurpari c0elitum sit. citatum inodo illud est a Polluce II 135, qui tamen locus non omni corruptionis suspicione vacuus est. alia omnino est ratio voculae cην tibiOV, quod ne cη-μ lOV emendetur, vetat usus, quo nulla in -upioV oriuntur deminutiva a verbalibus iv -μα. ) prava potius elocutionis consuetudine factum esse, ut ita pro criμώTiou pronuntiaretur, testatur Eustalli. ad Il. 1675, 45. Porro-xpextibia tapetes cs. not. ad Ar. Vesp. 1215 vocabulum istic controversum quamvis allatum illud ab Atlien. V 179 ' dissimilia vero sunt χεiμudiov, xεpμoblo V, quae natura sua adiectiva esse supra p. 195 demonstravimus. aperitur videtur esse origo vocis ΥλUKabio v, siquidem verum est quod disputat Drus sive Orion in L. M. 626, GO: - xui μώ-
qauci, Rui ἁλλοὶ γλυκtibio V. quis enim non videt, huius voculae terminationem ortam esse a dorico uboc cs Ilurhe ad Arcad. p. 248. scliol. Nicandri Th. 595. denique iri λcibloV, quod in lexicis vulgaribus laustra quaeritur, corruptum fortasse ex Triλhpiov, incertissima nititur Iectione apud Poll. X 158. uine igitur efficitur deminutiva in -abiOV, quorum terminatio magis
Stieciosa est quam vera, reserenda esse ad nomina quae ui -ibi OV nec
tuntur, cuius generis sunt Iptidiov, K9εubiov, ελubiov, cπηλubi ovcomoediae et vetustiori et mediae probata, posterioris autem temporis κεφαλtidiov, 3rpocκεφαλtibiou, quibus ob similitudinem addendum estvstibiou diui9εTiκuic scriptum a p. Polybium et Strab0nem. Voculam Tptidiov lion a Ipssic sed a Tpusic repetendam esse, tertiae
ab extrema syllabae longitudine ii rubal ur. minus ergo accurate Eustathius
43ὶ hoc minus roetnm csso ex voculae κo piov tortisto syllabito Orreption o apparet cf. infra. 44) cs. in a. 4bὶ haec sorma examplis quidem probari nequit.
57쪽
4R L. Ianson: ile Graeci sermonis nominum item in ullo ne μετα 'sp 3biou pupp69ου biaτελ euv. confuse disputatur ile eo in E. M. 239, 34 ubi e diverso scribendi modo aut Tytibi Ov adscripta muta vocali aut sine ea ad vocem Tyssia per syncopen sormatum revocatur. ceterum longam esse liuius deminutivi syllabam tertiam ex Aristophanis liquet anapaesto Plui. 536 καὶ Παibapi V cirroΠεiV VTu v Kat κολOcU9 V. Ultima verba citata inveniuntur in E. M. I. c. in iambico vero rhythmo dominatur Attica magis forma Tmbiov cs. Brunck. ad Ar. Thesm. 120m quamvis in In verni retii editione plerumque id diuipεTi-κuic scriptum inveniatur, qua re metrum nonnunquam corrumpitur, ut
Eces. 986. eundem sibi Attici sinum, si hodie viverent, postularent Xen. Au. VI 3, 18. Demosth. pro cor. 313 sub sia. cf. Lob. ad Phryn. p. 88. I issicilior est quaestio de vocula κρεtibi ou, cuius primitivi vocalis a corripitur. hoc Me inekius ad Menandri segm. p. 180 dubitat an nusquam lvocali a brevi inveniatur. versus vero Alexidis quem assert Ath. VII 326
itaque cum certum sit, vocalem, cui per hanc deminutionem proprie Iadscribi oportebat, esse brevem, accidit, ut deminutivum κpεtibiOV ob vocalis i iacturam produceretur. pariter vocalis υ, quae in primitivo corripitur, in dem. lx0sibi OV producta est. ad iis una denique quod attinet, huc pertinet Antiallicis tae Behk. An. 133, 12 observatio: κpεtibi OV, OUφuci bεiV λεΥεiv To υποκopicetiκov. sed non solum Aristophanes Plui. 227) eo usus est, verum etiam Xenoption Cyr. 1, 4, 13, nisi sorte ille monere volebat grammaticus, ne in primitivi vim ac potestatem, uti multa id temporis deuiinutiva primitivorum instar usurpabantur, acciperetur. atque apud Xenophontem cum contemtii positum est, et si Pollux lVI 3, 3 observat: urro bt κμεQv h uic Eεvom BV κφεubi v. at recen- ltiores scriptores id dem . sine deminutionis vi posuisse videntur: Ael. de
atque grata videtur suisse posterioribus Graecis huiusmodi nominum deminutio. proflant enim in L. M. aliquot et apud Eust. , qui praeter illae. c. TuxtibiOV laudat, et in L. M. 172, 25 κεφαλtibiov, Ουptibi . Diu tirso by i
58쪽
et amplificatione nexorum forma atque usu.
in lites. sine auctoritate. Rationem vero, qua sint formata eiusmodi deminutiva, probare vide
Haee quidem cur nusquam adscripta vocati l inveniantur, in caussam ut i inquiritur, lioc ideo factum esse existimo, quod primitivorum seres ignis talionem apud recentiores potissimum Graecos receperint. contra uititur vesbioV, quod si Atticum foret, utibiov aut, ut καλ blOV, λα- Tibbiou audiret vε bi Ov. at Polyi,io VI 234 condonemus ustibia et Straboni t. IlI p. 266 ed. TZseh. VesbioV. Ceterum a vocibus in η oriuntur deminutiva quae cadunt in -ibi OV. unum T ibiOv videtur obniti, cuius tamen alia est formationis ratio. dignus est qui conseratur locus Lascaris Gr. Gr. ed. Constant. p. 273: Tu εlc -ihiou inroKOpi Tlκὰ τ' i i rrupuληΥεl. OIOV Tu MibioV, Vncidi OV,
ri Tob πpωTOTUΠου' osov ΠηΥ diov, κpi0qbiOV. at quae de Ox Itonis praecipit, tali grammatico indigna sunt. neque enim quisquam vetustorum Graecorum dixit ΠηΥηbi OV sive πυTηbiou, sed ut Aristophanes ΠυTibi ou et ita Lucianus κpi0ibiou pariter atque opxibiov. sesellisse videtur illum grammaticum salsa analogia deminutivi Tubiou, quod expertum est syncopen. liaud inepte quaerit nescio quis in K. M. cum tria sint primitiva Tya, Taia , Υca tandem prosectum sit Tubi ou - :
caussa nemini probabitur. fueritne vero Πaptibocic vocalem mutam tilli voculae adscribere non satis liquet. Lascaris quidem p. 330 TubioV6Ti Inibi ov. contra Apollonius de adverbiis ap BeLk. An. II 568, 12 per oecasionem id dem. asserens praestat Tηblo, sine i: καὶ το rabiov
46) haeo milia est terminatio deminutiva es. p. 228.
59쪽
L. Linson: de Graeci sermonis nominum deminutione
duri Tos T v, orroxopicrixuic. at vix potest definiri, quem deminutiviusu sensum exprimere voluerit comicus, cum alia quidem sint apta, alia aptiora. posterioris autem aetatis scriptores id dem. ita posuisse, ut omnem deminutionis vim deposuisse videatur, Ilun est mirum, ut Ael. II.
Υhdivi bucεl. Atque in hanc primitivi potestatem accipiendum est illud biκaiovTηbioV, iustissima tellus Virgilii, ap. Menandrum p. 36 ubi cs. Mein. qui Xenophontis quoque huc spectantis locum Cyr. VIII 3, 15 componere non omisit. cum hoc deminutivo nemo erit qui λribiOv, λubcipiou conserat, quippe quae sint orta a λθhoc. cf. p. 202.
lam pergimus ad deminutiva in -ibiOV, quae tertiam ab extrema syllabam tenent productam. huius vocalis longitudo effecta est duarum vocalium, unius quae est radicis, alterius quae terminationis, Synaeresi, ita ut eorum primitiva vel in -iu, -luc vel in -loc et in -lOV desinant. haec autem productionis caussa non cadit in retopvidiou, quod qui arropvlOV ortum existimant, non recte faciunt. longa vocali idem dein. legitur semel ap. Ar. Ran. 1338 osiroc b' tirro Πάvτων μεv φepe irro9Vibi MV. quem versum corruptum putat Dawes. Misc. p. 213. numque tertia, ut par est, brevi idem invenitur a p. eundem positam Nub. 995. at EpμibiOv cur producatur tertia, caussa in aperta est, ut apud Ar.
ciV, Ocrrest μεμφομευ ou 'εpμibiov. excusatur enim haec longitudo, quod 'εpμηc sive 'εpμεiac proprie in vocalem exit, ut haud sciam an potius sit pronuntiandum 'εpμεibiou, ad quam arguntentationem ducit littographia ap. Lucianum Char. p. 490 ubi Henasterhusius quidem scribendum curavit 'Epμibidu, sed priores editiones exhiliebant 'EpμηbioV, margo vitiose 'εpμtibio v. In his vero deminutivis quam ob rem tertia producatur ratio nouest in promptu: Tλαυκibiov, cxuλμibiov, bακτυλibio V, quibus ut apponerem auctor suit Meinevius ad Menandri D. p. 560. Ac primum quidem γλαυκὶ Vibi OV ex lectionum varie tale scripsit
e lege i corripuit. sed alterum cxuλμibiou hune loeum debet eidem Meinevio, qui ad Men. p. 169 asserens ex Suida ill 325 Aristophanis versum: ocπαζομεc0' cpετμὰ καi cκαλμibu ita emendat: hcπαο- μεc0' cpcryia καὶ cκαλμibia, qua emendatione nihil incertius. nam
praeterquam quod deminutivi cpέτμia usus nulla auctoritate sussulcitur, nominis cκαλμibi ou vocalis tertiae longitudo ut explanetur, opus est regredi ad cκαλ aiou, quod et idem omni auctoritate desti-
60쪽
et amplificatione siexorum forma atque u Su.
tutum est. huc accedit quod ab liis tantum, quae seu deminutiva seu aliter derivata certam adepta sunt significationem, ut a pipλioV, piβλidiov, a biκαcolpiov bi καcThpibi ou, huius modi deminutio oritur. certissima vero est ba υλibi Ov auctoritas. nam bax xibiov, digitulum significans, non a buKTυλioc, quo tertiae syll. longitudo excusari potest, sed a btiκτυλoc repetendum est os. Butim. Gr. gr. II 331 not. a veteribus quidem glossographis sere commemoratur baxTυλibiov iuxta
Tum in mundo muliebri etiam anuli ponuntur ab eodem II 165:κuibακτυλibia, τὰ Tuvat κεia, ita ut tu primitivi sere vim abiisse videatur apud recentiores Graecos ', unde fortasse illud ap. Behk. an. 1, 88, 26 antia ilicis tae praeceptum: bακτυλibi OV' ου bεiV φaciv υποκο-
Aristophanis, quem Butim. I. c. attulit, locus est Lys. 417: τοbακτυλidiov rric εi To ZυΥ6v. quem versum qui tentarent non desuerunt, ut Ilo tithius et Porsonus qui ap. Κidd. ad Daw. Misc. erit. p. 384 sic corrigere volebant: To ωκτυλ ibiOV To0 Iroboc -. consilio vero omisimus Boi Tibi Ov, quod si a Boi Tioc repelatur, salis habet, quo defendatur tertiae syll. productio. elenim comicus ipse eadem sab. Ach. 964 dixit: at poυ λαβ v του κεραμου, i5 Bolibri ε. illud tertia longa Ach. 880 Iegitur: is x lipε κολλlκοφώτε Boi TibioV. ergo bylμακὶ-biov tertia hrevi non a bilytiniov, ut Casau bonus secit ad Ar. Eq. 1833, sed a dii μαε ducendum est. cf. Metu. ad Men. p. 161. illius autem productionis ratio non quadrat in cΥxεipibi OV, cuius tertiam syllabam brevem esse oportet, ut apud Men. p. 30 ed. Me in .cΠεistidiov cxovTac aurola arpocicuai. qui tamen idem in versu
tertiam haud probabili caussa produxit. id enim vocabulum eandem sereprae se fert speciem, quam ' poμετωπibi OV Xenophontis, πα9uμηpidiu, IrustaΠλευpibia, Irpocrεpvibici eiusdem scriptoris, quae cuncta a Fischeroad Uelleri gr. t. II p. 27 minus reete in deminutivis ponuntur: es. Supra.
aurium genus a p. eund. V 97. hinc laesulit etiam vestimentorum genera
Tivibiou a Tarentinis sic nomina luna ap. Luc. in libro: non te m. cred. 16 cf. Dial. mer. 7. Poll. VII 70. ita crχεipi biov ah adiectivi notione prosectum est. nam si esset deminutivum, quomodo, quaeso, sonabat eius primitivum 7 ab hac formatione non abhorrent cpu Tibi α, sestum 47ὶ es. Lue. ep. Sat. 29 ubi tamen dittographia est bακτυλίψ.