Studia palaeographica

71쪽

De charactere ligato dicturus quod iam supra monui idem hic praemittendum duco errores et peccata orta exscriptura unciali omnia se insinuasse in minusculam ubi deinde ab imperitissimo quoque variis modis explicata es eorreola scilicet pro levibus vulneribus morbi exstiterunt vixdum sanabiles Late grassata est infelix ista mutandi femeritas quae de singulorum vocabulorum et sententiarum pondere parum sollicita omnia paullo impeditiora impia manu resecabat, lacunas suis ineptiis Ioιν δεινωσsupplebat. Sed haec alias, nunc de literarum figuris. Plurima autem vilia in scriptura minuscula nascuntur ex compendiis et sigiis sive neglectis sive perperam intellectis haec suo loco ordine fractabo Ai praeterea alia nonnulla animadvertenda sunt quibus ansam dederunt literarum ductus et nexus. Quamquam lectorum potiusquam codicum haec sunt errata. Quicunque artem palaeographicam doctus ab idoneo praeceptore aliquot libros cum cura excusserit horum lonam partem non videbit;

72쪽

inexercitati hominis vero non est legere quod scriptum est. Operae pretium est insigniora quaedam indicare quae tamquam scopuli in legendo vitanda sunt. Liferae a praesertim in finibus verborum, saepe hamulus adhaeret qui primo obtutu ab unoquoque habebitur prora velta. Inde saepe nominativi, dativi singularis, nominativi pluralis numeri cum magno sententiae defri

etc. Verum etiam in mediis vocibus cave hanc caudam prolixam sunt codices in quibus rac et mali vel infentissima acie vix distinguas. Compluribus editoribus tamen haec observatio fraudi fuit cum semel admoniti ubique ac suspicarentur, etiam ubi verum erat ei. Luculentum exemplum habes Bastius(p. 88l cuius Commentatio Palaeographica Gregorio Corinthio adiecta ante hos sexaginta annos ultimum edita paucis iuniorum philologorum in manibus est. Verbum Alγιάc,ειν cf. Suid in voce in nescio quo exico rhetorico ita explicatur tris aeta lγιάl ,ει ἐνθαδ καθή/χενοσ

hius restituit locum Libanii: Vol. IV, p. 85s, 26 uai

πολλα αν iv λεγειν α o Ic Cod. αυτο Ie aegropου σίλα ν συνέζευκται χο λεπά. Confirmant hanc emendationem licet confirmationis non indigam meliores codices Parisienses feste Bassio. Plane eiusdem praestantiae est coniectura . Stephani

73쪽

Ηae de , αι, a suffciant, si hoc unum epimetri instar addidero fuisse olim editorem Strabonis, qui ut plura ridicule sic Tom. VI, p. 55 i satis stulte finxit variam lectionem 3ιαυθεσιν. O lepidum caput, quam vellem adhuc in vivis esses ut nasum criticum tibi gratularer Sed dudum descendisti unde negant redire quemquam atque vix ullus superest fui similis. productiore lineola instructum in multis libris etiam valde simile est. Bis inde peccatum apud Ilesychium in voce , δε ' ubi codex Marcianus habet V δεα τε- ξερυσα λα κυσιν ἀμια δασουσ. Locum restitui Musurus in tempore recordatus Od. , T. secvδεα τ' ἐξεμυσαι δὴ κυσὶ ώμα δασασθαι. Saepe a habitum est pro Cet si linea quae adhaeret et superae et inferae iusto est longior. Nam in diphthongis ef liferas induit formam exigui semicircelli. Confusio a fra aulam imprimis occurrit in vocibus perantiquis et obsoletis quae a recensioribus librariis non recte intelligebantur. Quod egregie emitur in verbis

bes in vocabulo eths. Fugit indoctos scribas sequioris aevi quam vim habeat tomerica illa Aeti rapetac

74쪽

AAτm. in factum ut saepe in varia monstra abeat. Vide Vatoken ad Ammon. p. 2s in Scholio misere corrum ibique f. Schol. Veneri Claro tibi apparebit pro

inet legendum esse s aTv. De cet D commutatis omnino adeundus est Monte-

falconius Pal. r. p. id qui probabiliter me iudice emendatruerodotum Lib. IV Isi H ἀκαταψευσταθ, piaraxaetati abiret a ratio infractiubilo reponens. Fugit haec emendatio editorum diligentiam, quorum Behkerus et ruegerus sequuntur Reishium perfunctorie ut solet buxo καταψευστα corrigentem, Dietschio nihil suboluit. Frequentissimus hic error est in adiectivis et substam sivis ab a privativo et incipientibus. Quis nescis, ut hoc utar, ευλογον αλογον e regione inter se esse opposita Disputant tamen editores non sine ira et fu-dio frum horum quoque loco exaratum sit. Frustra; nulla enim es in talibus codicum auctoritas. Sol iudicio standum; ἀλλα κω*α κα τυ*λά. Apud Lucianum de Sacris si Id e. c. cum obet corrigendum: a Tiγα ου ἀσεβε επιτελων; Vide Var Lecf. p. 12 I ubi multa ex hoc genere affert. et sic ubique legendum quod postulat verborum contextus.s qua sorma etiamnunc utimur scriptum Donnumquam

hahetur pro huic versa: si ef θείου inde permutata, λαβεμ et AaDI fuit etiam qui pro participio oristi verbi καθαίρειν legeret ac Si pac.

75쪽

Longo frequentior est confusio huius literae cum (μ, is, , , J. Noli famen propterea cum Montegatuconi in animum inducere ipsam figuram is antiquiore forma his erroribus ansam dedisse, quos procul dubio peperit vitiosa sequiorum συνήθεια, β ef v, W plane eodem sono efferentium. Sunt libri M. ubi nationtiferam ei funditus expulit.

ea est infelicitate figurae ut in utraque scriptura ad complures alias literas similitudine accedat. In minu cula parum differt ab: v, si haec liter iusto es longior atque infra lineam porrigitur. in in pravis editionibus Aristophanis commutantur τουτονὶ ef τουτογ vide e. c. hesmophor. v. 88 o).

Eiusmodi est vitium quod deprehendit Bassius Nos ad Greg. m. bd in Apollonii 3scoli libro de adserbiis:

Praeferea' interdum non multum dissimile est Cessi continuo ductu scriptis. Quod imprimis usu veni adiectivis in ivp- et 8γδ exeuntibus. Alia huius confusionis exempla non sunt admodum multa. δ, si duo puncta sibi imposita habet vales i. Permiscentur inde δι δε et ia). Idem actum ubi apex huius liferae solito magis deorsum demissa erat. Finxi inde Villoisonus verbum auaMιστάναι Graecis igno

76쪽

tum in Schol. Ven ad D. is, et ubi nemo hoc agens non legeret ἀν δ εστ, . Nonnumquam etiam pars superior pro nexu habita; altera pro . Quae aurea est observatio G Κoeni ad Oreg. Cor. p. leo. Apud Ηesychium e. c. ευοίαιο legitur pro ευδίαιο quod paullo supra habet Passim confusa sunt adiectiva δικαιο ef iκεla quod nuper exquisito exemplo confirmavit Iadhamus in huc. III, 68

λησει. Eiusdem scriptoris eadem medicina locum sanavit Cobetu i plura ex hoc genere alias se daturum pol

aliquid inter pol et pol quamquam non omnibus favisum est '). De invicem permutatis dixi Cap. III. Octantum addam in minuscula scriptura imprimis cavendos esse errores in coniunctione literarum v v v, υ( βυ)etc. Qua de re operae pretium est adhibere eximias observationes Porsoni ad om. Od. b. 266, ubi Scholia dant variam lectionem v γδαλ φαιοι H κυδαλίμοι .Liferara in variis libris diversissimis modis indicatur: adscribitur, subscribitur, suprascribitur, saepe etiam plane

77쪽

negligitur Inde nominativi et dativi primae declinationis frequenter confusi. Exemplum dedi Cap. III, in Thucyd. Lib. III, Cap. 82. Caeterum in compluribus codicibus notari sole uno vel duobus punctis Id cum fit, facillime

spiritus et accentus omittuntur, certaque lux unice exspectanda CTω συμ*pα οριενων. ut sponte intelligitur acillime commutatur cumri. Idoneum exemplum exhibet Dorvillius Animadu in Charit p. do in vocibus Avetae ef χηται. In notis numerorum potissimum multi errores ex hoc fonte

fluxerunt.

Saepe uno ductu exarantur liferae etsi es et qui ductus simillimus esse potest figurae . in crebra permutatio inter E ef τι ἀξιο; et metιού. Animadvertendum quoque quod mones obesus de verbis ξυνειν ef etpυνειν inter se mixtis, Nov. ecl. p. 8 seq. exemplo allato ex secundo libro Maccabaeorum IX et V πυ πνέων οἷσθυμοὶ κα κελευων ἐποξυνε ιν την πορειαν (L. πο-Tpυνειν). Errorem ex hoc genere mihi deprehendisse videor in

Scholiis ad Od. N. IT g. Verba facit rex Alcinous in

78쪽

a ἀναξίω suppleveris etrvμαίνεσθαι, sed verisimilius mihi videtur των μὴ ἀναιτίων. facillime confunditur cum , quoniam tenuis unci nutus huius literae sub rotunditate παραλογω; crassa vix cernitur. Nomen proprium Dae inde quod legebatur olim apud Isocratem ex IIarpocratione correctum in P νων(viderua . in voce cum nota Maussaci). et si uno ductu exarantur, et interdum ab absorbetur. Quod ut sibi persuadeas prorsus necesse est varias scripturas ex ipsis libris MSS. observasse, nam formam pneque facile describerem neque typis repraesentari posset. Multo adhuc frequentior est contrarius error. Cuius luculentum exemplum praebet Xenophon Ηeli. Lib. VI, 5 et ubi ante obraeum edebatur vetete svιενο aetat rapi τον Προξενον κα Καλλίβιον ἐν οἷ θεατρο ισ. Legendum: ἐν οἷ θε apo I i). Nam 3εωpo certa analogia Dorice appellantur,apol. Aliud exemplum habemus in Isocratis Panathenaico si o. Exhibet Urbinas: Ila et v

μιου, reliqui codices pοπην, quod longe praestat.* quoque ex figura et natum esse, quod commemorare oblitus est Bastius, non mirum est. in factum ut compluribus locis pro etpαγεὶν -*αγεI legatur. Primus quod sciam hunc errorum fontem aperuit obesus

in Nov. Lecf. p. Ir ubi affert duo exempla ex Plutarcho de quorum emendatione liquido constat ex Livio et I Obsequente. Vide apud ipsum.

79쪽

er iunctum , , χ, facile negligitur. Contra min tus hamulus liferis , et et, additus interdum perperam habetur pro tr. xempla in perfectis passivis dedit or- villius in Charit p. bd. In Schol. ad Od. N. v. I seqq.

80쪽

Marius error Causa inde est repetenda quod . etsper unam notam tachygraphicam connectuntur. Cf. Valch. adierod. p. or). Simile quid vale de chet ps Ediratum imprimis in verbis recentioribus inauditis. Abiit e. c. cpsi in *i , φθείρομαι in *έρομαι te.