Adnotatio ad Gaii institutionum commentarium secundum usque ad locum de legatis

21쪽

let mancipatio et in jure cessio, io valet in provinciis pactum sive conventio iuris gentium munita forma obligandi summo iure civili, nimirum stipulatione, sive, ut ait Afrieanus in simili re in I. M. D. dei P. R. si pacto stipulatio subdita sit, atque hanc ipsam formam Iustinianua sublato veteri praediorum discrimine communem fecit. Quod ad i. a. D. de musta reficit doct. I. Tromp. in Diss G, g e Codd. Reseri . illustratione Mid. 1836,

verba Gai haec: gine testamento autem esse interpolata pro germana lectione et in provineislibaea praedita hoc nobis minus placet, nam verbum eatomento respondet jure vati quod ex testamento venit, mentio autem testamenti et iuris Iegati ideirco principi erat loco facta, quia ususfructus constituendi ratio potissimum e testamentis et e legatis veniMe videtur.

Quod si is qui jure servitutis aio adquisito nondum uti

eoepit, et videt vicinum esse in possessione libertatis, confugietna statim ad aetionem eonfessoriam Vet ita est. De-het usumlauctum indieare, argumento loci Ulpiani in l. a. s. 1 . . de vi et de vitam adeo interest inter adquisitionem dominiorum rerum, quae sine traditione fieri nequit, et juris in re aliena veluti pignoris, et serinsitutis.

- ne Orci quidem Proedia Rationes juris constituti adfert Gaius, nam quum praedia haec aut populi'

mani aut Caesaris esse rederentur, earumque tantum

possessio ad privatos pertineret paetionibus et stipulationibus constituenda, fieri non aliter potuit, quin etiam jura hujuscemodi praediorum sive servitutes haud secus stos. 32. Mavortietua et hominum rebeterorum animalium ut in provinciis apud Praesidem provinciae homo in jure cinditur vidi s 2d si etiam eius ususfruetus cedi potest, ut sit diserimen inter usumliuetum praediorum in provin-Disitired by Coosle

22쪽

eiali sol, et servorum, animaliumve ibi Temntium, quorum etiam quippe rerum mobilium in provinciis dominium esse potest civium jure Quiritium. um metum. Nempe praedii Italici. non eat temere dietum. io est, non sine justa ratione s. a. dixi, nee poterit argumentum de usufructu in mancipanda proprietate contra nos adduci. Etenim in isto exemplo non musfructus mancipatur, sed proprietas praedii rustici,

hanive manet patiar. - mcncipiando Prurietis e. tio est in transferendo

per venditionem et ritum mancipationis praedii dominio. in manebanda propriettite deduratur. Est desiectium verbum Proprium hac in re. In est detrahatur quod

praecedit. Vid. l. 1 f. s. D. de usu et mula. Ieg. l. s. D. de mula. Negans causa in l. m. s. 2 3. D. de legati a. quam descripserunt ordinatores Instit in s. s. I. de Ima ubi Theophilus in parapi si verba desiet Mau- Metae in Digo autem legitur detraei quod minus sinlenne videtur integra Latine reliquit, utpote formulam continentia, quam usurpabat venditor in lege mancipii

usumfructum excipere et retinere volens , nam redimere I L esta mancipio accipere. dedisci de usufructu, opp. h. l. bonaferriti quod , fit est in Vat. Fragm. s. r. non potest usu venire in us ructu, ubi rei mancipatur proprietas.

Novum exorditur Gaius Iocum de hereditatis in jur s. d.

heredum quoque - e trum reevit. Summa est Gaii diligentia in usurpatione eorumdem vocabulorum in certa albqua doctrinae parte describenda, unde identidem repetit, emere quod significat admittere, et tonem quod notionem intra fines suos revocat, et excludit mancipationem. quoqne. Disserti conjunctione edicini, quae vim habet amplificandi conf. admacido et II 26l.

23쪽

- 16

in jure easionem. Id est apud Praetorem formula usus vindicantis ea quae est in s. 2d. Nimirum is, cui reditur, vindicat Fortasse res quam tenere debebat, referebatur re aliqua mobili ex hereditate. s. s. legitimo jure pertinet hereditam cons. s. iis ubi exempli causa additur frater, patruus aut fratris si-

hie ossitionem Gaius itaque docet aditionem ipsam denique essicere, ut existat heres is, qui jam in ipsa morte defuncti ait heres . Aditio autem describitur in III. s. s. sic antequam cernat, aut pro herede gerat. herea exatiterit id adn. ad I 186.

Per legem An eximio per legem XII. Tabb p ut infra in s. 1od per legem publieam, qua etiam significantur

XII. Tabb. - hereditatem oectiva. oc igitur casu ipsum jus heredis prorsus amittitur taedente, sive ut in foro dieitur ab eo, qui renunciat beneficio Iegis quae ipsum fecit

heredem

rore obligationem Baec lectio retinenda est etiam ob repetitionem vocis in s. 3s. n. non aditionem. Exquisita est potestas vocis obligatis. Est consecutio necessaria aditionis contrahit heres hanc obligationem ipso laeto adeundi eum creditoribus eius in cuius omne jus successit, obligatque se hereditati eique adstringitur haud secus, ac si obligationem de debitis et creditis solenni modo contraxisset. Binc obligari hereditati in l. 5 D. de A. V. O. II idem atque: adire. eraserit nimirum injure. Etiam in s. do in verbis eo brarione intelligitur in jure.eressitoribua tenebitur. Si in s. 38. tae piat tibi tenere et in III 155 alter alteri tenebimur quod rarius tamen. Ulpianus Fr. XIX. d. manet obligatua Fortasse sic re bens ut respondeat Permaneat herea in superiori autem

24쪽

causa heres non exstitit, sed vindicante altero , se tacentea defuncto ad illum ipsum venit pecunia sine metu' reditatis petitionis. debito uero pereunt. Id est debitorea desunet liberaneum ut Ulpianus addit explicandi causa. Cedens igitur non amplius ab illis petere poterit, nam destitit ab omni suo jure et commodo, adiens autem suscipit onera, quae vel invitus sustinere debet, nemo enim est, qui ea recipiat. Pereunt. Eximie usurpari videtur de rebus, quae non ipsae per se intereunt, et exstinguuntur, sed quae incidunt in causam, quae tollit ipsarum vim, et efficacitatem, Iuti in capite deminuto, unde etiam Paulus in I S. s. 2. et Gaius in I. s. D. de cap. min. quaerunt de iis, quae pereunt, aut non pereunt capitis deminutione, add. Vat. Fragm. s. dstra . debitores haressit A luerum faetant. Ili igitur defuncti testatoris debitores non tantum liberantur, ut Ulpi nus ait, sed etiam insperato emolumento gaudent, Iucrum laesunt aeris alieni majus etiam quam si ipsis vel intestamento liberatio legata vel inter vivos nomen esset remissum; nam non est ut creditori gratiam acceptam referant, quo invito debita ipso jure perierunt. Dir senus vim vocis Ivertim h. l. non observavit in Manuali. eo ora hereditatis perinde tranaeunt. Ioc est re comporalem con III 85 et Ulp. Fr. I. l. s. l opp. debito, quae pereunt cedenti, quia omne jus transfert, nec tamen transferuntur in eum , cui cedit, quia hic non sit heres ut vero nihil impedit cedentem, quo minus usurpet jus in s. 38. descriptum, iubeatque eum, cui injure cedit, stipulari a dehitoribus hereditariis; nam quis tam stultus erit, ut, dendo hereditatem lucrum temere adferat defuncti debitoriabus nihil de se merentibus; nonne potuit accidere, ut direditatis facultates magnam partem continerentur nominibus idoneis

25쪽

lae, cessae essent Temporum ratio videtur utrumque pati: essent et fuissent. s. s. teatomento eriptus herea biaitavit cons. s. 3o In rex erit omne negotium; nam quamdiu non adierit, nul Iam habet rationem eum hereditate, ad quam testamento vocatur, contraetam, secus ac legitimus heres, qui ab intemtato venit, ad quem statim in ipsa heri morte suo jure pertinet hereditas eamque statim in jure cedere potest, e si vel tabula testamenti exstent, ut est in l. d. s. 23 in

e heidunt noc est necessario consequuntur et Iocum habent, nam postquam adiit, contraxit obligationem, unde non nisi solvendo creditoribus liberari possit, cedere tamen potest, sed ita potest, ut corpora quidem hereditatis transferat, nomen vero heredis retineat, et sacra suscipiat. s. 3 . idem et de neeeasorii -- alimone. Nimirum posse Iisius edere adita hereditate haud secus atque alios testamentarios heredes. de Nessoriis heredibua. An significantur soli necessarii ob sequentia verba tam lora ad rebit, qui Iocus esse videtur in s. 152 2 an continet verbum nereuarii etiam suos, quos in III. et seiungit Ilo certe constat ex comparatione illius loci eum hoc nostro, suos et necessarios o dissere ab agnatis, iisdemque egitimis heredibus, quod secundum Sabinianos cedere prorsus non possunt, idque ut nobis videtur recte, nam non tantum lex ipsos facit heredes, ut in agnatis vidimus, sed in dissolubili vineulo adstricti sunt hereditati, quae ipsis non venit et defertur, sed cuius tamquam patrimonii, quod cum d functo commune fere habuerunt, libera administratio iis committitur, rent illustris locus Pauli in I. II. D. de lib. et postum. me necessariis autem heredibus servis vix in-

26쪽

telligo, qui potuerit quaeri , quem enim reperiet nece sarius, cui cedat hereditatem obaeratam nisi dixeris et eum ipsum , qui voluit eo exstant usucapere pro herede vid. PSB. nihil interreae ob additum verbum videtur legendum etiam putamus in simili loco Ilias interreae pro intereat. adeundo hereditatem Quod I. l. sic describitur et cunem do aut pro herede gerendita tua ex atat. oe est sine sua voluntatis declarati ne qualis adparet in aditione. inritu in III 8 deseribitur juris necessitate heredistati adstrictus. existat. h. I. idem est atque e/re et opponitur feri, diversa est vocis potestas in s. 3 ubi opp. fere ea/e, significatque evadere. Ind. 58 exetant.b lora vid. s. 152. obligationem noluit Gaius hoc exemplo de obligatione S. 38. petito, ere, quam diversa sit ratio cedendae obligationis et ipsa hae in iure cessio, quae est legis actio. Obligatio hi activa est quod mihi debetur ab aliquo. quoquo modo. oc est sive re, sive verbis, sive litteris,

nihil eorti reeipiunt. oc est nec traditionem, nec mancipationem, nec in jure cessionem, nee potest in illis usu venire vindicatio. 'bente me tu ab eo aliptiteris. Per solam igitur verborum obligationem eam unde nascitur actio ex stipulatu, esse potest, ut obligatio sive jus petendi de altero in abierum transferatur, et si nova existat sive novetur, quod ad mutatam adtinet personam reditoris. Nubere, est

h. l. mcintare.

quae rea essest. Est rea h. l. ipsa verborum obligatio

contraeta.

ut a me liberetur. Eo est dimittatur et remittatur ad M. Liberare debitorem h. I. est dimittere, transferre eius

27쪽

nomen Liberare ereditorem in l. s. s. s. D. N. G. est di mittere solvendo omnem obligationem. s. s. rina hae rem novatione. Qua essicitur, ut una eademisque obligatio simul et exstinguatur, et renascatur.

'mi eognitor Addit hoc , quia cognitor hie etsi certis

verbis in locum domini substitutus et eius nomine, non suo agens, tamen revera non substituenti sed sibi egerit, ut procurator in rem suam. Quid intersit inter cognit rem et procuratorem qui saepe conjunctim laudantur vid. Iv. 55. habita inprimis ratione constitutionis, docet Gaius IV set quem Iocum ob oculos habuisse videntur ordinat res Instit. Iv. o. s. s.

s. do. orditur Gaius novum locum, qui est de adquirendo per

usucapionem rerum dominio iure quiritium. uti peregrinor Intelliguntur universo omnes alii, puli praeter populum Romanum quorum certe eges et mores Gaius eognitos habuerit, neque interest utrum in Romani imperii ditionem venerint, an liberi sint, nam ea erat Romanorum prudentia civilis in procurandis Provinciis, ut religiose provincialium instituta observarent nomemque Romanum sociis gratum esset, unde frequenter Gaius etiam ad illa provocatis. e. I. d . 22. Is3.is . III s . 13Lunum age dominium. Opp. duplex dominium ut v catur in I. d. ubi hunc ipsum locum laudavimus. Uni

verse autem hic repetuntur, quae ibi copiosius tradidit Gaius de disserentia utriusque juris, cuiusmodi disserentia deinde etiam prolata est ad plures alias juris civilis partes, in quibus insignis fuit vis et eaeeaeitas tum juris gentium tum juris Praetorii, veluti in hereditate et bonorum possessione, in testamento per aes et libram et Praetorio,

in adquirendo jure gentium et civili, in obligatione civili et

Praetoria, coni etiam adnot. I. p. 2.2 . s. 8s. Ceterum, ut peregrini ii quibus esset concessum ius commercii potuerunt

adquirere res mancipio, sic omnes alii peregrini potuerunt in Disitired by Cooste

28쪽

ei Italia habere in bonis sine jure usucapiendi unde venit adquisitio jure quiritium.

ita ut dominu quisque ea aut dominu non intelligitur. Placet conjectura cl. Bochingit itaque aut, quod adve bium aliis etiam locis restitui es. v. d. A. v. d. IIomen in eoim emene in eripe veterea, Amstes et B s. p. oliva et oliva. Non alter et alter accidere enim potest, ut quam tu in bonis rem habes, alii tradatur, et is alii denuo tradat. universe idem docetur, infra s. Od. s. di.

in bonis tuta meitur. p. ex jure quiritium, sive pleno jure vid. III 8o.

ex jure quiritium. Itaque ante istam divisionem domini ex causis publicis repetendam nihil prursus essiciebat, et omne jus ac potesth remanebat penes dominum, id

est eum, qui jure quiritium habebat, qui rem mancipi

quo solenni illam modo adquisivisset, etiam eodem tantum ritu potuit abalienare haud secus atque olim servus sermamanumissus minus solenni a domino servus remanebat et in libertate moratus a domino summo eius jure in servitutem retrahebatur.

me Permanebit. At ho nudum jus quiritium quam in ea deinde fuerit divisione recepta, vidimus supra I 5 . donec vetus institutum eo dilapsum sit, ut austinianus dicere non dubitaret se antiquae subtilitatis ludibrium expellentem non amplius pati disserentiam inter dominos, apud quos vel nudum ex jure quiritium nomen vel tantum in honis reperiretur, id lex unica cod et 25. donee tu eam Maaidendo Matieviam Conciliat haec e tio auctoritatem loco vexato Ciceronis de legorii as, ubi recte legitur Naubverti plurimum possidendo. In hoc igitur usucapionis genere, quod antiquissimum fuit, suppi vitque neglectam de industria ob ambages mancipalionem aut in jure cessionem non requiritur bona sides, nam novi domi-

29쪽

- 22 num ex jure quiritium, eontra quem ita usucapio , ut praeterlapso tempore legitimo ipse verus et unicus evadam dominus atque huic potissimum possessori in conditione usucapiendi posito succurrit Praetor Publicius. id eae et in bonis et ex jure quiritium si sunt gerimana verba Gali certe verba pleno jure de quibus LIG. III. Bo non indigebant interpretatione praeterea afverbium proinde nimis disjunctum est a sequentibus ae A. ceterum proinde et Perinide apud Gaium Inon m sunt. Vid. III. S. inemit, erae. Respondet L l. D. de pign. ari. Metei-inc habere hoc est ab initio incipit eius dominium et

auctoritas, non opus est usucapione.

s. u. mobilium,aeidem rerum cinno eompletur jund vero et aedium biennio C lege XII. Taho. Ipsa autem earum verba neque hic laudantur, neque in s. 5 . In XII Tabb. nec verbum mobilium nec aedium occuri in eoia Cicero in orat pro Caecina viris. Videtur ant,quitus quaesitum fuisse, quo reserrentur aedea Secundum Topiet e. d. primum retulerunt ad eum rea, quarum annuus erat usus, valuit autem aequitas, M. etiam I. 1152 II, in de V. S. Quamquam, ut par est, hocce jus usucapiendi res alterius diuturna possessione nec clam ne vi nec precario in omni veteri orbe moribus convaluerit, apud nullum tamen populum tam breve temporis spatium pristino domino ad rem suam repetendam lege praescriptum fuisse videtur. fundi res mancipi, sed tradita tantum, non mancipata. Usus igitur biennii auctoritatem essessit et jus quiritium, quod ob nudam fundi traditionem remanserat apud ali

nantem dominum auctorem.

eompletur. I S. 2od, ubi exemplum repetitur, Gaiusseribit: nitur, hoe est res quae ab initio non est manetrata, usu ipso mancipatur, sive mancipi sit, cursus usus Disitired by Coosle

30쪽

et possessionis, qui incepit inde traditione, ubi ad finem pervenit, transfert rem in dominium jure quiritium. et ita lege XII abb. Coia de potestate enuntiationis:

et ita adnot. I. res p. ios. etiam eartim erram, competit. Est alterum et mn s. ld. trarium genus usucapionis, quodque sublata vi disserentiae rerum mancipi et ne mancipi solum remansit. non a domino tradi ae fuerint. In superiori exemplores tradita erat a domino rem, jure quiritium retinente, quippe traditam tantum a se et non mancipatam. i modo eo honos de oee erim ua opp. mola si de in s. s. do neutra fuit mentio facta in XII abb. Ulpianus Fragm. IX. B. omittit hane primariam conditionem in hoc genere usucapionis, nempe bonam fidem, haec autem sustinet justam causam, quae sine bona fide est inessicax nam quamvis sit justa eius mus . tamen non tribuit jns nisi ei, qui bona fide est, et in ea opinione, ut non dubitet, quin emat a vero domino. Cont. I. tos D. v. S. ubi pro eam rem legendum videtur rrem, neque haec bona fides opponitur conscientiae, in superiori exemplo habet usucapiens auctore domino jurequiritium. Ceterum recte est lectio ea. Pluralis numerus neutro genere pertinet ad utriusque generis es. quod ideo ree tum fidesur. tio est quod sine scriptori di. eonvaluit usu forensi et auctoritate prudentium, et legum

XII Tabb. in s. t. interpretation:

ne rerum dominia tantaneerto essent Gaius hic juris eonstituti causas inquirit. In I. I. D. de usurp. magis legem ipsam laudat et minus recte addit ritiarumdiam. diutiua in ineret euent. Atque adeo dubitaretur, uteresset dominus quare etiam Cicero in orat pro Caecina, Cras usucapionem vocat finem soIIicitudinis et periis

tali litium. diutium ioe est justo longius, nimis diu, et hoc etiam Disitired b, Cooste