장음표시 사용
471쪽
acta CATECHISΜ Α ΡΑROCHOAbus impositae sunt iniuriae, quum et urgeantur hae preeandi somnula, et apud sanetum Lucam' id iubeat Deus: Si pee- eaverit in te frater tuus, increpa illum, et si poenitentiam egerit, dimitte illi, et si septies in die peeeaverit in te, et septies in die conversus fuerit ad te, dicens: Poenitet me dimitte illi, et in Evangelio S. Matthaei sie ): Diligite inimieos vestros, et Apostolus' et ante eum Salomon in se in pserit: , Si esurierit inimicus tuus, iba illum: si sitit, potum da illi, et sit apud S. Mareum Evangelistam in Astuum stabitis ad orandum, dimittite, si quid habetis adversus aliquem; ut et Pater vester, qui in eoelis est, dimittat vobis peeeata
uuihus rationibus steeiendi in hominum animi ad lenitatem, quam hie Deus exigit.
Sed quoniam depravatae naturae vitio nihil aegrius fit ab homine, nam ut inserenti condonet iniurias omnem eonserant paroe hi animi et ingenii vim ad ommutandos et fleetendos animos fidelium ad hane lenitatem et miseri eordiam Christiano homini neeessariam. Commorentur in iraetatione divinorum oraculorum, in quibus audire licet imperantem Deum, initieis ignoscendum. Praedicent id, quod verissimum est, magno esse argumento hominibus, eos esse Dei filios, si saeile remittant iniurias, et inimicos diligant ex animo. lueet enim in eo, quod inimicos diligimus, similitudo quaedam eum serente Deo, qui sibi inimicissimum et insessissimum genus hominum, Filii sui morte ab aeterno exitio redemptum, reeonciliavit. Sit autem huius Ohortationis et praeeepti clausula i lud imperium Christi Domini, quod recusare non possumus sine summo dedecore, et pernicie ): orate pro persequentibus et alumniantibus vos, ut sitis filii atW vestri, qui in coelis est. v QUAESTI Q.
ouo modo eum lia agendum sit, qui ex animo omnem iniuriarum oblivionem deIere nequeunt.
Verum hoc loe non vulgaris pastorum prudentia requiritur, ne quis, cognita huius difficultate ac necessitate praecepti, salutem desperet. Sunt enim, qui, quum se debere intelligant Onterere iniurias oblivione voluntaria, et eos diligere, qui laeserunt: id eupiunt, et pro viribus faciunt, sed
472쪽
universam memoriam iniuriarum sibi exhauriri non posse sentiunt. Nam resident in animo quaedam reliquiae simultatis; quamobrem magnis agitantur conseientiae fluctibus, verentes, ne, parum simpliciter et candide positis inimieitiis, Dei iusso non obediant. Bie igitur pastores eontraria studia earnis et spiritus explicabunt; quod illius sensus sit ad vindieationem proclivis, huius ratio propensa ad ignoscendum hine inter
ipsos perpetuam turbam ac rixam exsistere. Quare saluti minime dissidendum esse demonstrabunt, reelamitantibus et adversantibus rationi corruptae naturae appetitionibus, modo
spiritus perstet in meio, et voluntate remittendi iniurias, proximumque diligendi. v QUAESTI XXI.
sui appetitum vindietae adnue retinent, possim et debent orationem dominicam absque culpa recllare.o
Quod autem aliqui ortasse suerint, qui, quum nondum animum inducere possint, ut obliti iniurias, ament inimieos, propterea, deterriti ea, quam diximus, conditione huius petitionis, dominica precatione non tantur duas has rationes asserent parochi, quibus exitiosum hunc errorem illis eripiant. Nam quivis unus e delium numero preees has saei totius ecclesiae nomine, in qua pios esse aliquot necesse est, qui debitoribus ea, quae hie commemorantur, debita remiserunt Aeeedit eo, quod id a Deo petentes, una etiam petimus, quicquid ad illud impetrandum in eam petitionem a nobis necessario conserendum es Petimus enim et veniam peccatorum, et donum verae poenitentiae petimus saeuitatem intimi doloris postulamus, ut a peecatis abhorrere, et illa saeerdotivere ac pie confiteri possimus. Itaque quum necesse etiam nobis sit parcere iis, qui damnum aut malum aliquod dederint quum, ut nobis Deus ignoscat preeamur, simul oramus, ut saeuitatem largiatur reconelliandi nos illis, quos odimus. Quare deterrendi sunt ab ea opinione, qui inani et pravo illo timore commoventur, ne sibi Deum reddant offensiorem hae precatione contraque etiam ecthortandi ad frequentem preeationis usum, quo a parente Deo postulent, ut sibi et eam mentem, ut iis, qui laeserint, ignoscant, et inimicos diligant. QUAESTI XXII.
uuid illi sit faeiendum, qui orationem de remissione peeeatorum sibi cupit
Sed ut precatio omnino metuosa sit, primum hae in ea est cura meditatioque adhibenda, nos Deo suppliees esse, et
473쪽
ab eo veniam petere, quae non datur, nisi poenitenti itaque nos ea aritate et pietate praeditos esse oportere, quae poenitentibus conveniat convenire autem maxime iis, subiecta quasi oeulis propria flagitia atque faeinora lae mi expiare. Cum hae cogitatione coniungenda est cautio in posterum earum rerum, in quibus sui aliqua ecasi peccandi, quaeque nobis ansam dare possint ad offendendum parentem Deum. In his euris versabatur David, quum diceret ): Et peceatum
meum contra me est semper, et ali loco ): Lavabo per singulas noctes lectum meum lacrymis meis stratum meum rigabo. Proponat sibi praeterea unusquisque ardentissimum orandi studium eorum, qui a De precibus impetraverunt veniam delictorum ut publicani illius, qui longe consistens prae pudore ac dolore, et oculis humi defixis, tantum pulsabat peetus, eam habens orationem δὶ Deus propitius est mihi peceatori; tum illius peeeatricis mulieris ε), quae Christo Domino, retro stans, rigatos a se eius pedes, capillis etiam abstersos osculabatur Petri denique principis Apostolorum hi,
sequi egressus Oras, flevit amare. 'QUAESTI XXIII.
Quae sint praecipua ad sananda animae vulnera remedia.
Deinde cogitandum est, quo infirmiores sunt homines, et ad morbos animi, quae sunt peccata, propensiores, eo pluribus et frequentioribus medicamentis redigere. Sunt autem aegrotae animae remedia poenitentia et eucharistia. Haec igitur saepissime adhibeat fidelis populus. Deinde eleemosyna, quemadmodum tradunt divinae literae, medicina est ae-eommodata sanandis aniniae vulneribus. Quare qui pie hae prece uti cupiunt, pro viribus benigne laciant egentibus; quantam enim vim habeat ad delendas scelerum maculas, testis est in Tobia angelus Domini, sanctus Raphael εχ euius est illa vox: Eleemosyna a morte liberat, et ipsa est, quae purgat peccata, et facit invenire misericordiam et vitam aeternam. Testis est Daniel, qui Nabuchodonosor regem sic admonebat' Peceat tua eleemosynis redime, et iniquitates tuas misericordiis pauperum. ptima autem largitio, et impertiendae miserieordiae ratio est oblivio iniuriarum, ethona voluntas erga eos, qui rem, vel existimationem, vel eo
474쪽
PAR Iv. CAPUT XV. pus tuum tuorumve violaverint. Qui eumque igitur enpit in se esse maxime misericordem Deum, is ipsi Deo suas donet inimicitias, remittatque omnem offensionem, et pro hostibus libentissime deprecetur, omnem captans occasionem, de illis ipsis bene promerendi. Sed quoniam hoc argumentum explicatum est, quum homicidii locum tractavimus, eo reiicimus parochos qui tamen hanc petitiovem hoc fine coneludant, nihil iniustius esse aut fingi posse, quam eum, qui, quum hominibus durus sit, ut nemini se det ad lenitatem, idem postulet, ut in se sit mitis a benignus Deus.
De sexta Petitione. Et ne nos inducas in tentationem. 'QUAESTIO I.
uuantum periculum sit, ne post peccatorum remissionem pereeptam lierum in peccatum reIabamur.'
Non dubium est, quin filii Dei, post impetratam delictorum veniam, quum incensi studio adhibendi Deo eultum et venerationem coeleste regnum exoptant, et omnia divino Numini tribuentes pietatis meia, toti pendent a paterna eius volu tate ac providentia tum e magis humani generis hostis Oinues adversus illos artes excogitet, omnes machinas paret, quibus oppugnentur sic, ut verendum sit, ne labefactata et inutata sententia, rursum in vitia delabantur, longeque deteriores evadant, quam antea suerint. De quibus illud prineipis Apostolorum iure diei possit ): Melius erat illis, non ο-gnoscere viam iustitiae, quam post agnitionem retrorsum converti ab eo, quod illis traditum est, saneto mandato. 'QUAESTI II.
0uo modo Christus nos hae rasione adversuivaferrimi hostis insidias munir voIuerit.
Quare nobis a Christo Domino datum est huius petitionis praeceptum, ut quotidie nos De commendemus, eiusque patriam euram et praesidium imploremus, minime dubitantes lare ut, si deseramur divino patrocinio vaserrimi hostis la-
475쪽
queis irretiti teneamur. Neque vero solum in hae orandi regula iussit a Deo petere, ne patiatur nos indue in tentationem, sed in illa etiam ratione, quam ad sacros Apostolos habuit sub ipsum mortis tempus, quum quidem ipsos mundoso esse dixisset, eos huius mei his verbis admonuit int frate, ut non intretis in tentationem. duae iterum a Christo Domino adhibita admonitio magnum diligentiae onus imponit parochis, excitandi delem populum ad frequentem huius usum precationis, ut, quum tanta hominibus ab hoste diabolo in singulas horas pericula huius generis intendantur, a Deo, qui solus illa propulsare potest, petant illud assidue:
, Ne nos inducas in tentationem.
uuihus praecipue rationibus homines huius petitionis necessitatem intelligere possint. ο
Intelliget autem tutelis populus, quantopere egeat divini
huius adiumenti, si suae imbecillitatis inscitiaeve meminerit, si reeordabitur illam Christi Domini sententiam se Spiritus quidem promptus est, ear autem infrina; si ei venerit in mentem, quam graves sint et exitiales hominum casus, impellente daemone, nisi sustineantur dexterae coelestis auxilio. Quod illustrius esse possit humanae infirmitatis exemplum, quam sacer ille chorus Apostolorum, qui magno antea animo eum essent, primo quoque obiecto terrore relieto Salvatore' diffugerunt etsi illustrius etiam est illud prineipis Apostolorum, qui in tanta professione singularis et sortitudinis et amoris in Christum Dominum, quum paulo ante ), sibi bene fidens, ita dixisset: Si oportuerit me mori tecum, non te
negabo; statim unius voce mulierculae perterritus, se Dominum non nosse, iureiurando affirmavit Nimirum illi in summa spiritus alaeritate non respondebant vires. Quod si viri sanctissimi humanae naturae fragilitate, cui confidebant, graviter peccaverunt, quid non timendum est ceteris, qui ab eorum sanctitale absunt longissime
uuot quantisque lentationum periculis hominum vita sit exposita.
Quare proponat deli populo parochus praelia ae perieula, in quibus assidue versamur, dum anima est in hoe mor-
476쪽
PARS IV. CAPUT Xv. actis tali orpore, quos undique earo, mundus et Satanas oppugnant. Quid ira, quid eupiditas in nobis possit, quotusquisque est, qui magno suo malo non experiri cogatur Quis non his
lacessitur stimulis quis hos non sentit aculeos quis subieetis non uritur ardentibus saeibus et quidem tam varii sunt letus. tam diversae petitiones, ut disseillimum sit, gravem aliquam plagam non aeeipere. Ac praeter hos inimicos, qui habitant et vivunt nobiseum, sunt praeterea illi hostes acerrimi, do quibus scriptum est Non est nobis olivetatio adversus
carnem et sanguinem; sed adversus principes et potestates, adversus mundi rectores tenebrarum harum, eontra spiritualia nequitiae in eoelestibus. QUAESTI V.
uuam graves sint daemonum in nos insuItus, ex sententia D. Pauli exponitur.
Aecedunt enim ad intimas pugnas externi impetus et impressiones daemonum, qui et aperte nos petunt, et per cuniculos influunt in animas nostras, vix ut ab illis emere possimus. Illos et principes oppellat Apostolus propter naturae
excellentiam nam natura hominibus et ceteris, quae sub sensum adunt, creatis rebus antecellunt); et potestates oceat, quod non solum naturae vi, sed potestate etiam superant; et rectores nominat mundi tenebrarum non enim clarum et
illustrem mundum regunt, id est bonos et pios, sed obscurum et caliginosum, nempe eos, qui agitiosae et lacinorosae vitae sordibus a tenebris obeaeeati, duce tenebrarum diaboIo de- . lectantur. Nuncupat etiam daemones spiritualia nequitiae; est enim et carnis et spiritus nequitia Carnalis quae dicitur nequitia neendit appetitum ad libidines et voluptates, quae percipiuntur sensibus Spiritualia nequitiae sunt mala studia, et pravae cupiditates, quae ad superiorem pertinent animae partem; quae tanto peiores sunt, quam reliquae, quant mens ipsa et ratio altior est atque praestautior. Quae Satanae nequitia quia maxime speetat illuc, ut coelesti nos hereditate privet propterea dixit Apostolus in eoelestibus. Ex quo licet intelligere, magnas esse hostium vires, invictum animum, immane in nos et infinitum odium bellum etiam perpetuum eos gerere nobiseum ut nulla pax esse eum illis, nullae indu-eiae fieri possint.
477쪽
Quanta sit diaboli ad tentandum audacia et perversit .v
duantum oro audeant, declarat Satanae apud Prophetam vox In coelum conseendam. Aggressus est primosa
mines in paradiso adortus est Prophetas appetivit post los, ut, quemadmodum loquitur apud Evangelistam Dominus, cribraret eos sicut tritieum. Ne ipsum quidem Christi Domini os erubuit. Itaque eius inexplebilem cupiditatem
et immensam diligentiam sanctus Petrus 3 expressit, quum dixit: Adversarius vester diabolus tanquam leo rugiens circuit, quaerens quem devoret. Numquam non uniis modo tentat homines Satan, sed gregatim interdum daemones in singulos impetum faciunt. Quod ille consessus est daemon, qui rogatus a Christo Domino, quod sibi nomen esset, respondit εὶ:,, Legio mihi nomen est, nempe daemonum multitudo, quae miserum illum divexarat; et de ali seriptum est ): Assumit septem alios spiritus secum, nequiores se, et intrantes habitant ibi. 'QUAESTI VII.
Cur perversi minus, pii autem magis a daemonibus infestentur.
Multi sunt, qui, quod impulsus atque impetus daemonum
in se minime sentiunt, totam rem salsam esse arbitrantur quos ipsos a daemonibus non impugnari mirum non est, quibus se sponte dediderunt. Non est in illis pietas, non aritas, non virtus illa Christiano homine digna. Quare sit, ut toti sint in potestate diaboli, ne ullis tentationibus opus est ad eos evertendos, in quorum iam animis, ipsis libentibus, eoinmoratur. At ver qui se Deo dicaverant, in terris coelestem vitam agentes ii maxime omnium Satanae incursibus petuntur, hos acerbissime dit, his in singula temporis montenta struit insidias. Plena est historia divinarum literarum sanetorum hominum, quos praesenti tiam animo stantes vel vi vel fraude pervertit Adam, David Salomon, aliique, quos enumerare disseile sit, experti sunt aemonum violentos impetus, et allidam astutiam, ut resisti non possit consilio, aut hominum viribus. Quis igitur se suo praesidio satis tutum existimet Itaque pie casteque petendum a Deo est, ne nostentari sinat supra id q), quod possumus, sed saciat etiam eum
tentatione proventum, ut possimus Sustinere.
478쪽
Daemones, quantum aut quamdiu volunt, homines leniare non possunt.
Verum hie deles confirmandi sunt, si qui animi imbecillitate aut rei ignoratione daemonum vim perhorrescunt, ut ipsi tentationum suctibus agitati in hunc precationis portum confugiant. Non enim Satan in tanta et potentia et pertinaeia, in eapitali odio nostri generis, nec quantum, nec quamdiu vult, tentare nos aut vexare potest, sed omnis eius potestas Dei nutu et permissu gubernatur. Notissimum est exemplum Iob, de quo nisi diabolo dixisset Deus se Eee universa, quae habet, in manu tua sunt, nihil eius Satanas attigisset contra vero nisi addidisset Dominus: Tantum in eum ne extendas manum tuam: uno diaboli et eum filiis ipse saeuitatibusque concidisset. Ita autem alligata est daemonum vis, ut ne in Oreos quidem illos, de quibus scribunt Evangelistae, non permittente Deo invadere potuisset. QUAESTI IX.
uuid enlandi vox nobis designei, quaque ratione a Deo tentemur.
Sed ad intelligendam huius petitionis vim dicendum est quid hic tentatio significet, quid item, induci in tentationem. Est autem tentare periculum sacere de eo, qui tentetur, ut ab ipso, quod cupimus, elicientes, Verum exprimamus. Qui tentandi modus in Deum minime cadit. Quid enim est, quod nesciat Deus isomnia A enim, inquit ), nuda et aperta sunt oeulis eius. Est alterum tentandi genus, quum longius progrediendo aliud quaeri solet in bonam vel in malam partem in bonam, quum ea re tentatur alicuius virtus, ut illa perspeeta et Ognita, is commodis et honoribus augeatur, eiusque exemplum eteris imitandum proponatur, ae deniquo omnes ob id ipsum ad Dei landes excitentur. Quae tentandi ratio sola eonvenit in Deum. Huius exemplum tentationis est illud in Deuteronomio ): Tentat vos Dominus Deus vester, ut palam fiat, utrum diligatis eum an non. duo modo etiam tentare suos dicitur Deus, quum inopia, morbo et aliis calamitatum generibus premit quod probandae Oriim patientiae causa facit et ut aliis documentum sint Christiani meti. In hanc partem legimus ), Abraham esse tentatum, ut lium immolaret quo laeto suit is obedientiae et patientiae exemplum
479쪽
singulare ad memoriam hominum scimpiternam. In eandem sententiam dictui esti de Tobia: Quia acceptus eras Deo, necesse svit, ut tentatio probaretrio.
duo modo daemon homines tentet.
In malam partem tentantur homines, quum ad peccatum
aut exitium impelluntur; quod proprium diaboli metum est. Is enim eo animo tentat homines, ut decipiat agatque praeeipites. Quamobrem tentator in divinis literis 3 appellatur
In iis vero tentationibus, modo intimos nobis admovens stimulos animae affectiones et commotiones adhibet administras,niodo nos exagitans extrinsecus, externis rebus utitur, vel prosperis ad sterendos, vel ad frangendos adversis nonnu quam habet emissarios et excursores perditos homines, ii primisque haereticos, qui sedentes in athedra pestilentiae, malarum doctrinarum mortifera semina dispergunt, ut illos, qui nullum delectum aut diserimen habent virtutis et vitiorum, homines, per se proclives ad malum, nutantes ac prae
cipitantes impellant. QUAESTI XI.
0uibus modis dicatur quis in tentationem induel.
Dieimur autem induci cin tentationem, quum tentationibus suecumbimus. Inducimur vero in tentationem duplieiter: primum, quum de statu dimoti in id ruimus malum, in quod tentando nos aliquis impulerit. At nemo quidem a Deo hoe modo in tentationem inducitur, quia nemini est peccati auctor Deus, immo vero odit omnes in qui operantur iniquitatem. Si vero etiam est apud S. Iacobum in se emo, quum tent tur, dicat, quoniam a Deo tentatur Deus enim intentator malorum est. Deinde dieitur nos in tentationem indueere is, qui etsi non tentat ipse, neque peram dat, quo tentemur, tentare tamen dicitur, quia, quum possit prohibere, ne id a eidat, aut ne tentationibus superemur, non impedit. Ηο modo Deus bonos et pios tentari quidem sinit, verunt tamen sua gratia sustentatos non deseriti me vero non interdum iusto et Oeeulto Dei iudiei nostris id sceleribus postulantibus, bis ipsi relicti, eone idimus.
480쪽
Beneficia Dei quandoque nos in tentationem indueunt.
Praeterea nos in tentationem Deus inducere dieitiar, quum eius beneseiis, quae nobis ad salutem dedit, abutimur adie nielem, et patris substantiam, ut prodigus ille filius 3 dissipamus vivendo Iuxuriose, nostris cupiditatibus obsequentes. Quamobrem id dicere possumus, quod de lege dixit Apostolus ): Inventum est mihi, mandatum, quod erat ad vitam,
hoc esse ad mortem. opportunum rei exemplum est Hierosolyma teste aeehieles 3 quam Deus omni ornamentorum genere locupletarat, ut eius ore Prophetae diceret Deus: Persecta eras in decore meo, quem posueram super te; et tamen illa ivitas divinis eumulata bonis tantum abest, ut optime de se merito ac merenti Deo gratiam habens, oelestibus benefietis ad beatitudinem consequendam euius gratiae acceperat, uteretur, ut ingratissima in parentem Deum, biecta spe, Ogitatione coelestium ructuum, tantum praesenti abundantia luxuriose ac perdite rueretur; quod Ee-ehiel eodem apite pluribus verbis perseeutus est. Quare sunt eodem loe ingrati in Deum homines, qui praebitam sibi ab eo divinitus uberem materiam recte actorum ad vitia, illo
Sed oportet hunc divinae Scripturae morem diligenter attendere, quae Dei permissionem iis interdum verbis signifieat, quae proprie si accipiantur, tanquam actionem in Deo signifieanti Nam in Exodo si est se Indurabo cor haraonis; et apud Isaiam δὶ ,, Excaeca eo populi huius; et ad nomanos si seribit Apostolus: Tradidit illos Deus in passiones ignominiae, et in reprobum sensum. Quibus in locis aliisque εimilibus non id omnino esse actum a Deo, sed permissum, intelligendum est. Qua EATIO XIV.
In hae preeationis parte non postulatur, ut prorsua ab omni tentatione immunes simus, sed ns in tentationibus a Deo deseramur.