장음표시 사용
461쪽
oriri saei super bonos et malos, et pluit super iustos et iniustos, omnibus impertitur. QUAESTIO XVIII.
uuidnam spirituali pane, qui amplitudine huius petitionis etiam ineruditur, hie intelligendum sit.
Reliquus est spiritualis panis, quem etiam hoc loco petimus. Quo significantur omnia, quaecunque in hae vita ad spiritus et animae salutem et incolumitatem requiruntur. Ut enim multiplex est cibus, quo orpus alitur et sustentatur, sic non est unius generis esca, quae spiritus et animae vitam continet; nam et verbum Dei cibus est animae. Sapientia enim inquit ): Venite, omedite panem meum, et bibite vinum, quod miscui vobis. uius autem verbi facultatem quum adimit Deus hominibus, quod esseere solet, quum gravius nostris sceleribus offenditur fame dicitur premere genus humanum. Sic enim est apud Amos ): mittam samem in terram, non famem panis, neque sitim aquae, sed audiendi verbum Domini. Ut autem illud est certum propinquae mortis signum, quum non possint homines vel cibum sumere, vel sumptum retinere sic magnum est desperatae salutis argumentum, quum vel non quaerunt verbum Dei, vel, si adsit, non sustinent, et illam impietatis voeem in Deum effundunt δ): Recede a nobis, scientiam viarum tuarum nolumus. In hoc furore animi et mentis eaeeitate versantur illi, qui neglectis iis, qui legitime eis praesunt, atholicis et episcopis et face
dotibus, et a sancta Romana celesia desciscentes, corruptoribus Dei verbi haeretieis se in disciplinam tradiderunt. QUAESTI XIX.
De vero pane supersubstantiali, qui est Christus Dominus.'
Iam vero panis est Christus Dominus, animae cibus inquit enim ipse de se ): Ego sum panis vivus, qui de coelo descendi. Incredibile est, quanta voluptate ac laetitia e landa piorum animas hic panis tum, quum maxime terrenis molestiis et incommodis conflictantur. Exemplo nobis est sanctus ille chorus Apostolorum, de quibus exstat ): Illi quidem ibant gaudentes a conspectu concilii. Reserti sunt huiusmodi exemplis libri de vita sanctorum hominum; et de
462쪽
ΡARS IV. CAPUT XIII. intimis his bonorum gaudiis ita loquitur Deus ): Vincenti
dabo manna absconditum. QUAESTIO X.
christus in eucharisilae saeramento vere eontinetur, atque ideo proprie pnnis noster dicitur
Praecipue autem panis noster est ipse Christus Dominus, qui in sacramento eucharistiae substantialiter eontinetur. Hoc inexplieabile pignus caritatis dedit nobis rediturus ad Patrem, de quo dixit ) ,,Qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, in me manet, et ego in illo. Aeeipite' et man- dueate hoe est corpus meum. a petent parochi, quae ad fidelis populi utilitatem pertinebunt, ex eo loco, quo separatim huius sacramenti vis a ratio continetur. Et vero dicitur hie panis ,noster, quia fidelium modo hominum est, id est
eorum, qui aritatem eum fide coniungentes, poenitentiae sacrament sordes eluunt peccatorum; qui non dimittentes memoriam, se Dei filios esse, divinum sacramentum sumunt et colunt, quanta maxima possunt, sanctitate ac veneratione.
Cur eueharistia quotidianus noster panis dicatur
Quotidianus vero quamobrem dicatur, in promptu duplex rati est altera, quod in sacris Christianae ecclesiae mysteriis quotidie et stertur Deo, et datur pie sancteque postulantibus altera, quod quotidie sumendus est, vel certe ita vivendum, ut quotidie, quoad eius fieri possit, digne sumere queamus. Audiant qui eo utra sentiunt, nisi longo inter vallo salutaribus his epulis animae vesci non oportere, quid sanetus dieat Ambrosius ): Si quotidianus est panis, eur post annum illum sumis' 'QUAESTIO XXII.
Quomodo affecit esse debeamus, si pellium panem mox non impetremus.
Sed in hae petitione ad illud praeeipue chortandi sunt
fideles, ut, quum recte et consilium et industriam suam posuerint in comparandis rebus vitae necessariis rei exitum Deo permittant, suumque desiderium ad eius reserant voluntatem, quid non dabit in aeternum fluctuationem iusto. Nam vel eoncedet Deus quae petuntur, et ita suum optatum conSeque u
463쪽
- CATECHISMI AD PAROCHOAtur, vel non oneedet, et id erit ertissimum argumentum, nee salutare illud esse, nec utile, quod iis a Deo negatur, eui magis urae est de eorum salute, quam illis ipsis. Quem locum instruere poterunt explicandis iis rationibus paroehi, quae a S. Augustino in epistola ad Probam praeelare colliguntur. 'QUAENTI HIII.
Culus rei meditandae oecasio se hie exhibeat.
Extremum illud erit in huius tractation petitionis, ut meminerint divites, saeuitates suas et copias De aeceptum re- serre, cogitentque, se idcirco illis bonis esse cumulatos, ut illa distribuant indigentibus. In quam sententiam conveniunt, quae in prima epistola ad imotheum i ab Apostolo disseruntur; unde magnam vim parochis petere licebit divinorum praeceptorum ad hune loeum utiliter ac salutariter illustrandum.
De quinta Petitione. Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. QUAESTIO I.
Exi sione Christi omnium peccatorum nostrorum remissio emanavit.'
Quum ita multa sint, quae infinitam Dei potentiam, eum pari sapientia a bonitate coniunctam, significent, ut, quocunque oculos cogitationemque converteris, ertissima signa immensae potestatis ae benignitatis Oeeurrant nihil profecto est, quod summum eius amorem et admirabilem in nos aritatem magis declaret, quam inexplicabile mysterium Iesu Christi passionis, unde perennis ille sons ad eluendas peceatorum sordes erupit, quo persundi et expiari, Deo duce ac largitore, exoptamus, quum illud ab eo petimus: Dimitte nobis debita
uuid haee quinta petitio eontineat.
Continet autem hae petitio summam quandam eorum bonorum, quibus per Iesum Christum eumulatum est humanum
464쪽
genus. Id enim doeuit Isaias. Dimittetur, Inquit ), , iniquitas domui Iaeob, et iste omnis fruetus, ut auferatur peeeatum eius. Quod David etiam ostendit, beatos praedieans eos, qui salutarem illum fructum pereipere potuerunt, his ve his ): Beati, quorum remissae sunt iniquitates. duare est accurate a diligenter pastoribus huius postulationis animadvertenda et exponenda sententia, nam ad oelestem vitam eonsequendam tantum valere intelligimus.
ullo modo hic non sit eadem precandi ratio, quae in superioribus fuit.
Ingredimur autem novam preoandi rationem. Nam hactenus a Deo non solum aeterna et spiritualia bona, sed adu- ea, et quae ad hane vitam pertinent, commoda petivimus: nune vero mala deprecamur et animae et orporis et huius et sempiternae vitae. QUAE ATIO IV.
uuae in eo, qui veniam peccati impetrare velli, requirantur.
Sed quoniam ad linpetrandum, quod postulamus, requiritur reeta postulandi ratio quo modo affectos esse oporteat eos, qui Deum hoc orare velint, dicendum videtur Monebunt igitur paroelii fidelem populum, primum necesse esse, ut is, qui ad hoe petendum velit aecedere, suum ipse eeeatum agnoseat; deinde, ut eius sensu a dolore commoveatur; tum, ut sibi omnino persuadeat Deum in hao esse voluntate, ut iis, qui peecaverunt, ita, ut diximus, asseetis si comparatis, ignoseat, ne sorte acerbam olietorum reeordationem a reeognitionem illa veniae desperatio eonsequatur, quae olim Cain et Iudae animum Oeeupavit, qui Deum modo vindicem et ultorem, non etiam mitem et misericordem existimarunt. Ergo in hae petitione si asseeti simus portet, ut dolenter peeeata nostra recognoscentes, ad Deum tanquam ad parentem, non quasi ad iudicem, confugiamus, a quo, non ut ex iustitia no-hiseum agat, sed ex misericordia, postulemus. QUAESTI Meuihus rationihus homo ad agnitionem peeealorum perdueatur.
Facile autem adducemur, ut peecatum nostrui agnose mus, si ipsum audierimus Deum nos in saeris literis huius
rationis admonentem. ast enim illud apud Davidem βὶ:
465쪽
CATECH SΜI AD PAROCHOA-omnes deelinaverunt, simul inutiles laeti sunt; non est qui laeta bonum, non est usque ad nnum. In eandem sententiam loquitur Salomon ): Non est homo iustus in terra, qui faciat honum et non peccet. duo illud etiam pertinet int duis potest dicere mundum est cor meum, purus sum a peceato Τ Quod idem a S. Ioanne ad deterrendos homines ab arrogantia scriptum est ): Si dixerimus, quoniam peccatum non habemus, ipsi nos seducimus, et veritas in nobis non est; et a Ieremia ): Dixisti: absque peccat et innocens ego sum, et propterea Vertatur furor tuus a me. Ecce ego iudicio contendam ieeum eo, quod dixeris: non peccavi. duorum sententias omnium idem, qui eas illorum ore protulerat, Christus Dominus Oe petitionis praescripto eonfirmat, quo iubet nos delieta nostra eonfiteri. Id enim secus intem pretari prohibuit auctoritas Mileuitani conellii in hune modum: Placuit, ut quieunque verba ipsa dominicae rationis, ubi dieimus: Dimitte nobis debita nostra, ita vult a sanetis diei, ut humiliter, non veraciter, hoc dicatur anathema sit. Quis enim serat orantem, et non hominibus, sed ipsi Domino mentientem, qui labiis sibi dicit dimitti velle, et ordo dieit, quae sibi dimittantur debita, non habere Τ
Quo pacto post agnitum precatum desor remordens, et Vera eiusdem poenitentia in animo excitetur.
Verum in ne eessaria recognitione peeeatorum non est satis, illa leviter reeordari nam ut acerba nobis sit ea memoria, ut eo pungat, animuni stimulet, et dolorem inurat necesse est. Quare pertraetabunt loeum hune diligenter par chi, ut non sorim saeinorum ac flagitiorum suorum memin rint fideles auditores, sed ut moleste dolenterque meminerint, ut, quum angantur intimis sensibus, eonserant se ad Patrem Deum, a quo, ut inhaerentes evella seelerum aculeos, suppliciter petant Nee vero solum erratorum turpitudinein studebunt subiicere oeulis fidelis populi verum etiam indignitatem a sordes hominum, qui quum nihil simus, nisi putida ea-ro, nisi limina laeditas, neomprehensibilem in modum audeamus ollendere praesertim a quo procreati, liberali, innumerabilibus maximisque beneficiis aucti sumus.
466쪽
ouo modo per peetatum gravarinimae dia Ii servituti nos tradamus.
Ut quid ut abalienati a Patre Deo, qui summum bonum est, turpisaim peccati mereede diabolo nos addieamus in miserrimam servitutem. Neque enim dici potest, quam crudeliter illo dominetur in eorum animis, qui repulso suavi iugo Dai, ruptoque aritatis amabilissimo nodo, quo parenti Deo
spiritus noster adstringitur, ad hostem accerrimum desciverunt; qui eo nomine princeps ) et rector mundi, is princeps tenebrarum, et rex δὶ super universos filios superbiae dieitur in divinia literis. In os autem, qui daemonis tyrannide opprimuntur, vere convenit illa vox Isaiae in is Domine Deus noster, possederunt nos domini absque te . 'QUAESTIO VIII.
uuanta mala peccatum in animam invehat.
Hae si nos minus movent rupta laedera caritatis, moveant certo calamitates et aerumnae, in quas per peccatum incidimus. Violatur enim sanctitas animae, quam Clii isto desponsatam esse scimus profanum sit illud templum Domini, quod qui contaminant, in eos dicit Apostolus j ,,Si quis autem templum Dei violaverit, disperdet illum Deus. Innumerabilia sunt mala, quae peccatum invehit in hominem quam paene insinitam pestem David his verbis expressit ε): Non
est sanitas in earne mea a lacie irae tuae; non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum. Nimirum norat hanc
plagae vim, quum nullam sui partem pestifero peeeat intactam lateretur. Pervaserat enim in ossa peccati virus, id est, rationem et voluntatem, quae maxime solidae sunt animae partes, insecerati an late patentem pestem indicant sacraeliterae, quum peceatores claudos, surdos, mutos, caeeos et Omnibus membris captos appellant. Sed praeter dolorem, quem ex peceatorum quasi scelere sentiebat, magis etiam angebatur David ex ira Dei, quam in se propter peccatum Ommotam intelligebat Bellum enim est seeleratis eum Deo, quorum feeleribus incredibiliter offenditur inquit enim Apostolus 73: Ira et indignatio, tribulatio et angustia in omnem animam hominis, operantis malum. Nam etsi transierit actio
peccati, tamen peccatum macula et reatu permanet, cui semper imminens ira Dei illud insequitur, tanquam umbra corpus.
467쪽
duomodo perspeti pete torum e Iainlinie ad Poenilentiam eonveri debeamus.
duum igitur David his vulneraretur aeuleis, ad petendam delictorum veniam exeitabatur, cuius et exemplum doloris, et doctrinae rationem, ex quinquagesimo eius salmo depromptam, proponent paroehi fidelibus auditoribus, ut Prophetae imitatione et ad doloris sensum, id est ad veram poenitentiam, et ad veniae spem erudiri possint. Quantam habeat utilitatem hae doeendi ratio, ut ex peeeatis dolere discamus, illa Dei apud Hieremiami declarat oratio, qui, quum Israelem ad poenitentiam hortaretur, admonebat eum, ut malorum sensum pereiperet, quae peeeatum Onsequuntur. Vide enim, inquit, quia malum et amarum est, reliquisse te Dominum Deum tuum, et non esse timorem mei apud te diei Dominus, Deus exercituum. ut arent necessario hoc recognitionis a doloris sensu, ii apud Prophetas, Isaiam 3, Egeehielem. et Zachariam Discor durum, lapideum, et adamantinum habere dicuntur. Sunt enim instar lapidis, nullo dolore molliti, nullum vitae, id est salutaris recognitionis,
0uibus meditationibus post Meeat agnitionem et letestationem spes impetrandae veniae tonetplenda uit. ο
Sed ne eecatorum gravitate deterritus se populus veniam impetraro posse desperet ipsum ad spem vocare pa-roehi debebunt his rationibus quod et celesiae Christus Dominus potestatem dedit remittendi peccata, quemadmodum saerosanet symboli artieul deelaratur, et hae petitione do-euit, quanta esset Dei bonitas ae liberalitas in genus humanum nisi enim promptus esset a paratus Deus ad condonandum peeeata poenitentibus nunquam nobis hane preeandi formulam praeseripsisset: Dimitte nobis debita nostra. Quamobrem illud fixum in animis nostris tenere debemus, fore ut is paternam misericordiam nobis impertiat, qui ipsam his preeibus lussit exposeere.
Quo modo, at nos poeniteat, Deus saeve Meeaiiu nostris triduIgeat.
Nam omnino sub hae petitione illa est subieeta sententia, si esse in nos affectum Deum, ut vere poenitentibus li-
468쪽
henter ignoscat. Est enim Deus is, in quem abieeta obedientia peccamus, cuius ordinem sapientiae perturbamus, quantum est situm in nobis; quem Offendimus, quem saetis dictisque violamus. Verum idem est ille benescentissimus parens, qui, quum possit omnia Ondonare, non modo se id velle declaravit, sed etiam impulit homines, ut a se veniam peterent, et, quibus verbis id facerent, docuit. Quare nemini dubium esse potest, quin illo auctore, in nostra potestate sit, nobis Dei gratiam reeonciliare. Et quoniam hae testifieatio propensae ad ignoseendum divinae voluntatis fidem auget, spem alit, earitatem inflammat et operae pretium est, ornare hunc locum nonnullis divinis testimoniis et hominum exemplis, quibus maximorum scelerum poenitentibus Deus veniam concesserit. Quam sententiam quoniam persecuti sumus, quantum res serebat, in prooemio huius preeationis, et in ea symboli parte, quae est de remittendis peccatis: inde assument paroehi, quae ad hune loeum instruendum pertinere videbuntur; reliqua haurient ex divinarum literarum sontibus. 'QUAESTI XII.
Quid in illa petitionis sententia debitorum nomine inteIligendum nit.
Tum vero eodem utantur instituto, quo in eteris petitionibus utendum duximus; ni intelligant fideles, quid hieisdebita significent, ne sorte decepti ambiguo, aliud ab eo, quam quod petendum sit, postulent. Primum autem seire
oportet, minime petere nos, nobis ut remittatur amor ex toto corde, ex tota anima, et ex tota mente nostra, quem omnino
Deo debemus, et euius debiti solutio est ad salutem necessaria. Neque vero, quia debiti nomine etiam obedientia, ultus, veneratio, et cetera huius generis officia eontinentur, postulamus, ut non amplius ea debeamus sed precamur, ut liberet a peceatis. Si enim S. Lueasi est interpretatus, qui peccata pro debitis posuit, ob eam causam, quod illis committendis rei essielmur Deo et debitis poenis propositi, quas Vel satisfaciendo, vel patiendo pendimus. Huius generis debitum fuit, quod Christus Dominus locutus est ore Prophetae ):.,Quae non rapui, tunc exsolvebam. uua Dei verbi sententias ieet intelligere non solum, nos debitores esse, sed etiam non esse solvendo, quum peecator per se satisfacere nullo modo
469쪽
Cum peceatum per e non ait solvendo, unde debito perseeeatum eoniraetosatisfieri possit.
Quare confugiendum nobis est ad Dei miserieordiam, eui quia par iustitia respondet, cuius est retinentissimus Deus, utendum erit deprecatione, et patroeinio passionis Domini nostri Iesu Christi, sine qua nemo unquam veniam delictorum impetravit, a qua omnis et satisfaciendi vis et ratio, tanquam ex fonte, profluxit. Nam pretium illud in erue a Christo Domino persolutum et nobiseum per aeramenta, re vel studio ae desiderio adhibita, communicatum, tanti est, ut nobis impetret et conficiat, quod hac petitione postulamus, ut pee-eata nostra remittantur.
Iste pro induIgentia ae remissione euIpae venialis et mortiferae oratur.
Quo loe non id modo pro levibus erratis et saeillimis ad impetrandam veniam, sed pro gravibus et mortiferis pee- eatis deprecamur quae precati in seelerum gravitate pondus non habebit, nisi id a poenitentiae aeramento, re vel erte desiderio suscepto, ut iam dictum est, assumpserit. QUAESTIO V.
Non eadem est ratio, eur sedebita nostra 'hie eleamus, quae fui dum sepanem nostrum ' peteremus. .
Dieimus autem Debita nostra longe aliter, atque Panem nostrum antea diximus. Nosteris enim ille est panis, quia nobis Dei munere tribuitur, et peeeata nostra sunt, quia illorum ulpa residet in nobis; nam nostra voluntate suseipiuntur, quae peccati vim non haberent, nisi essent voluntaria. Nos igitur, eam culpam sustinentes et confitentes, ad expiandum peecata necessariam Dei elementiam imploramus. In quo non utimur excusatione uiusquam, ne causam in quemquam transferimus, ut primi homines Adam et v se-eerunt ij ipsi nos indicamus, illam si sapimus, Prophetae preeationem adhibentes' r ,Non declines eo meum in verba malitiae, ad excusandas excusationes in peeeatis. QUAESTIO XVI.
Cue in numero multitudinis .dimitte nobis dehlta postulemus
e vero dicimus, dimitte mihi, sed nobis; quod raterna necessitudo et caritas, quae inter omnes homines inte
470쪽
PARS IV. CAPUT XIV. actae edit, a nobis singulis postulat ut de eonim uni proximorum salute solliciti, quum pro nobis pree es faeimus, pro illis etiam deprecemur. Hune orandi morem a Christo Domino traditum, deinceps ab ecclesia Dei aeceptum, perpetuoque servatum, ipsi et maxime tenuerunt Apostoli, et, ut ceteri adhibe rent, auctores fuerunt. Huius autem flagrantis studii et eupiditatis in deprecando pro salute proximorum habemus in utroque estamento sanetorum Mosis et Pauli praeclarum exemplum; quorum altor si Deum precabatur in t Aut dimitte eis hane noxam aut si non saeis, dele morae libro tuo; alter in hune modum 0ptabam ego ipse anathema esse achristo pro fratribus meis. Stetit et nos dimittimus de ιitoribus nostris. QUAESTIO XVII.
Quomodo haee verear sicut et nos dimittimus debitoribus nostris sint intel-Ilgenda. ο
Illud sicut duplieiter intelligi potest; nam et similitudinis vim habet, quum videlicet a Deo petimus, ut, quemadmodum nos iniurias et contumelias remittamus iis, a quibus laesi sumus, si ipse nobis peccata condonet. Est praeterea conditionis nota in quam sententiam Christus Dominus eam sormulam interpretatur: Si enim dimiseritis, inquit h minibus peccata eorum, dimittet et vobis pater vester coel stis delicta vestra; si autem non dimiseritis hominibus, nee Pater vester dimittet vobis peccata vestra. Verum habet uterque sensus eandem ignoscendi necessitatem; ut, si volumus nobis Deum veniam coneedere delictorum, pareamus illis ipsi neeesse sit, a quibus iniuriam aecepimus. Si enim Deus oblivionem iniuriarum mutuumque studium et amorem requirita nobis, ut eorum, qui in gratiam non sunt reeoneiliati, dona a sacrificia reiiciat et aspernetur. QUAESTIO XVIII.
Remissio omnium iniuriarum probaturissae et naturae praeeeptis, et chrlai mandatis consentanea v
Est etiam naturae lege sancitum, ut tales nos aliis praebeamus, quales eos in nos esse cupimus, vere ut impudentissimus ille sit, qui postulet a Deo, ut sui seeleris poenam praetermittat, quum ipse in proximum animum retineat armatum.