장음표시 사용
401쪽
3 8 DE POTEsTATE ECCLEI his quos investiebat. Credo id quidem , atque execror Sed ea moti caulam jus investiendi haeresim efficeres, aut Henricum haereticum fuisse , nemo secundum Theologiae regulas demonstrare poterit. Heres e Guillelmus Tyri Archiepiscopus lib. 1 historiae cap. 3 dcihello sacro, qui tempore Gregorii VII historiam suam lucubravit,
sic narrat Henricum non primum auitorem , sed continuatorem fuisse juris Invesiturarum. Henricus Teutonicus rei idem Romanariam
Imperator ait: A Gregorio Papa VII. assu fuerat uastionem 4-ιroversiam non mossicam super annulo defunctorum Episcoporum G M o. Inobverat enim consuetudo, praesertim de Imperio, auod decedentibus Eoclesiarum 'alaris, annulis o virga pastoria ου ad D. Imperatorem, e bamur unde postmodum unum da familiaribu es capellani sivisinos rum ad Eec iam vacantem dirigebat, ut ibi Pastoris fungeretur ομιο, non expectata Cleri electione. Quod Papa Gregorius contra omnem fieri honestatem considerans, tabura in eo facto conculcari Eccle stica perpe dens, semel secundo ac tenso eumdem Imperinorem commonuit, ut aram detestabili desisteretpraesumptione, tae. Haec ille explicans ritum in vestiturarum, easque non harasm, sed detestabilem prasiumptionem x minans, contraque omnem honestatem seri dictιtans. Quod autem ait juratae facto conculcari. Intelligit jus active eligendi debitum Pastoribus, quo sese tamen a multis annis Ecclesiastici propter causas uinperius allatas sponte privarant. XIII. Idque Ivo Carnotens Episcopus Sigeberis antiquior de monstrat in collectione canonum, quam vocat Panormiam, forte Pannomiam dicere viavit. At Ivonem ideo dixi Sigeberis antiqui rem, quia Sigebertus Io 78. id est triginta annis priusqtiam Chro
nicum suum finiret, memorat Donem Canonicum Bellovacensem O
. em Canonicorum Regularium de integro instaurasse, acaliquanto, Carnotensem Episcopum fuisse. Ille ergo libro 8. Pannomiae titulo de electione Pontificis cap. I s. 43 6 Lovaniensis editionis annicis 77. sic habet Adrianus Papa Romanas venire Caraiam, ad defendendas res Eecusa postulavit Carolus vero Romam venient Papiam obsedit, ibiqua relicto exercitu , in sancta resurrectione. ab Adriano Papa honorific/μ- sceptus est. Post sanctam vero ressurrectionem reversus Papia maepit des derivim Regem Deinde Romam reversus, constituit L 'nodum eum Adriano Papa in Pruriarchasu Lateranensi in Ecclesia Sancta Salvatoris es Synodus celebrata est acemum quina ginta quatuor Episcopis, Resi
402쪽
1 vos vos EMPORALI Bus . 3 soni Carolo juis potestatem eligendi Pontificem soratinanssi Apostolicam
Sedem Dignitatem quoque Patriarchatus ei concesserunt. Insuper Arinthiepiscopos per singulas Provincias ab eo investituram accipere defini- ιιι Et ut nis a Rege laudetur sinuestiatur Episcopus, a nemine consse
cretur Et quicumque contra hoc decretum esset, anathematis vinculo innodavit, ta nisi resipisceret, bona quipublicarip cepit. Audies, Lector, privilegium investiturarum hic Synodice tribui Carolo quasi in compensationem beneficiorum quae Romanae Ecclesiae contulerat eam enim saepe tutatus est, magnisque auxit opibus Jam docui supra hoe jus a Zacharia Pontifice etiam Pipino Carolo antea tributum ita ut Adrianus potius hoc juris in Reges nostros continuarit& roborarit, quam aliquid novi dederit. Sed cap. 36. Pannomiae ita pergit Episcopus Carnotensis: Leo P. ina nodo congregata Roma in Ecclesia S. Misatoris, ad exemplum Adriani Apostolica Sedis Episcopi, qui Domino Carolo victoriosissimo Regi Francorum U Longobardorum Patriciatus concessit. Ego quoque Leo Servus Servorum Dei Episcopis cum cunctis
Clericis, ac populo Romano constιtuimus, confirmamus, ta corroboramus,
ta per nos am Apostolicam concedimus auctoritatem atque largimur Domino Othoni primo Regi Teutonicorum , ejusque successoribus hujus re agni Italia in perpetuum sibi facultatem eligendi successorem, atque summa Seius Apostolica Pontificem ordinandiri ac per hoc Archiepiscopos seu'scopos, ut ipsi ab eo investituram suscipiant, eonsecrationem autem unde debent exceptu his quos Imperator Pontifici ci Archiepiscopi concessit. ut nemo deinceps e uicumque dignitatis o religiositatis eligendi vel Parricium vel Pontificem Fumma Sedis Apostobo absque consensi i ius peratoris, quod tamen absque omni pecunia fiat, ut G ipse sit Patriciusta
Rex suo vi Gero populo aliqui eligatur Episcopus, nisi a supra dicto laudetur Rege sinuestiatur, non consecretur Meyuι contra hanc Apostolicam auctoritatem aliquid moliatur, hunc excommunιcationi seuhacere decernimus, ct nisi resipuerιt, in irrevocabιti exiliopunirι, Aultimis sev pucit feriri, Amen. Caeterum Gratianus quinquaginta circiter annis
post Ivonem hos duos canones, sicut& permultos alios verbum de verbo , exqvonis Pannomia excerpsi, suosque effecit Aperte autem investituras stabiliunt, atque inter alia Leonis VI ID. decretum praeterquam Adriani primi constitutionem declarat Insuper etiam Continuationem usus demonstrat, ab exemplo simile decretum
sanxit ac nominatim edicit Si contingat Clerum&populum jure suo
403쪽
38 . DE POTE set ΑΥ ECCLEs Iaseligendi libere uti velle nihilominus quem Episcopum cooptarint.
n qn posse consecrari, nisi ab Imperatore prius laudetur atque approbetur. Quod genus investiturae ipse Ivo Carnotensis alias in suis Epistolis confirmat, continuo pariter usum horum canonum fulcit, ut statim ostendetur. Porro quando unus solus Ivo, non autem Si gebertus meminit decreti Leonis VIII inde est proclive judicare Bellarminum Baronium Malios Curiae Romanae Pancratiastas se stra improperio vertere Sigeberto, quod auctor primus canonis Adrianus extatem , ut cauta Henrici I V. impensius faveret. Id autem si
Sigebertus facere voluisset, tantum causae habebat meminisse decreti Leonis VIII quam Adrianus quoniam, ut dixi, constitutio Le nis est declaratio manifesta canonis ab Adriano conditi in Synodo
XIV. At prosect Carnotensis Episcopus nom tantum in Pann mia, sed etiam in Epistolis jus investiturarum regiarum propugnat maxime Epistola 6o ad Hugonem Archiepiscopum Lugdunensem, quem Gregorius VII in extrema vitae periodo post se deligi Ponti
ficem voluit, tanquam magis idoneum ad ea quae contra Henricum Imperatorem sciverat propugnanda idque ut Hugo animosius faceret, eum Gregorius VII. Urbanus II. Primatem Generalem se per omnes Ecclesias Galliarum constituerunt, teste Onuphrio invita Gregorii VII. Itaque cum Hugo in vim hujus Primatus, en O nensis Provinciae Episcopis praecepisset, ne Dainbertum Senonensem electum consecrarent, priusquam ei praesentaretur: jure Primatus sibi delati obedientiam atque subjectionem profiteretur. Et praeterea etiam Dainbertum accusaret quod de manu Regis Franciae investituram accepisset inde Carnotensis Episcopus occasionem Hugoni ita rescribendi captavit ac primum ostendit terminos an
tribiu positos non esse investendos . contra statuta Patrum condere alia quid Hιmmutare ne quidem Sedis Apostolica auctoritatemposse, tac. Mi ramur, ait, cur privatis legibus ovis traditionibus veteres traditionesta consiuetudine removere contenditis, precipiendo ut Senonensis electus ante consecrationem sesam vobis pressentetur, ει ure Primatus vestri seu jectionem bedientiamprofiteatur. Vuod hisenus is Senonense Provim cii, nee in vitiis Provincia antiquitas instituit, nec consuetudo ser-vit, e suod autem scripsistis praedictum electum investiaturam Episco in palem de manu regia accep6se, nec relatum nobis ab aliquo qui vident nec
cognitum Quod tamen si factum esset, civm hoc nultam vim sacramenti
404쪽
sacra Religioni ossiciat, ignoramus: Cumps canonicam eleEtionem Reges ipseos Apostolica auctoritate a concessione Episcopatuum proh)bitos mittamel videamus. Legimus enim sancta recordationis summos Pontifices aliquando apud Reges pro electu Ecclesiarum , ut eis ab ipsis Regibus concederentur Episcopatus a quos electi erant, intercessisse aliquorum, quia concessiones Regum nondum consecut fuerant, consecrationes distulisse quorum exempla superposivissemus, nisi prolixitatem Disto vitassemus. Domi' nus quoque Papa Urbanus Reges tantum a corporali investitura excludit, quantum intelleximus non ab electione, in quantum sunt caput populi, et concessione quamula octava Synodus seiam prohibeat eos interesse electioni, non concessioni qua concesso e t manu sive nutu,sive lingua ve virga, quid refert ' Cum Reges nihil spirituales dare intendant, sed tantism votis petentium annuere, aut villas Eccles icas, salia bona exteriora, quae de munificentia Regum obtinent, Ecclesae, ipsi electis concedere. Unde Au gustinus super Joannem I parte Tradlatu . Uuo ure defendis villas Ecclesia, divino an human ' Divinum ius in Scripturu habemvir humanum in legibu Regum. Unde qui ruepobsidet quodposside, nonne Iure humano Nam ure divino Domini est terra plenitudo Vm Iure humano dicitur rhaec et illa mea est haec domiti mea est hic ferum meus est. Toste Iura peratorum, quis audet dicere haec vilia me. est, meus est iste serviis, mea
est domi. Item noli dicere, quid mihi ta Regi ' quid tibi ergo ossessio m ' Per jura Regum possidentur possessiones. Dixisti auid mihi ta Regi 'noti dicere possessiones tuas : quia adi. Iura renuntiast humane, quibiu
possessione possidentur. u.ds hac aeterna lege sancita essent, non esset in
manu praesidentium ut ea in quibusdam distri me judicarent, in quibusdam misericorditer relaxarent, ipsis in honore accepto permanentibus, contra quos ista loquuntur. Nunc vero quia ea illicita maxime facit praesidentium prohibitio, licita quoque eorumampro sua aestimatione remissio. Videmus nonnullos aut pene nullas pro hujusmodi transgressione d-natos, plurimor autem vexatos plurimas Ecclesias spoliatas, plurima scandala exorta, diu pum regnum I Sacerdotium sne quorum concordia res humanae nec inco-iames esse possunt, nec tuta. Videmus quoque miseros Episcopos bEatet nec ruinu morum nec murorum refic/endis veste vel posse vacare soli m ad hoc ntentos ut possintsibi aliquam tinguam magniloquam amicamfacere,cu-- nundinis sepossint utcumque defensare Multi quoque electi eruigratuitam ει canonicam habent electionem, quia hujusmodi dilationi velfatigatio vom impediuntur, compararis bi pecκnta mediatoribmoproloquutori
405쪽
D ΡΟΥΕsTATE ECCLEsIAE , ne turpem patiantur repulFam, in simoniacam siquando findunt consecratιonem. Cum ergo omnis instituti EMesiasticarum Legum ad salutem referenda fit ammarum , istarum institutionum transgressione avea strictius essent corrigenda, ut saluti prodessent, aut interim silentis r menda, ne θιrituatia vel temporalia commoda supra dictis modis impia rem Nec ista iura tanquam velim adversus Sedem Apostoluam caput erigere, vel ejus statariam dispositionιbus obviaine, vel meliorum sententiis praejudicium facere, si vivis nitatur rationibus sevidentioribus veterum Patram auctorizatibus. Sed hoc essem cum multis mecum pie sentientibus, aes minis Ecclesia ministri tanauam probati medici majoribus morbis sa-
AHου intenderent, ta non ab imporibus suis aurirent culicem excolantes, ta came iam deglinientes mentam, rutam, cuminum, ta annum deci maιμ, graviora autempracepta Legis praetermittitis: Cum pertotum pene
mundum flagitias ta facinora videamus publiceperpetrari nee a vobis ab- qua justitia falce resecari suorum exempla quia vela nobis non sunt, mota, vel vobis non ignota, non est meum speciali sermone laxare. Vos
videritis quia de his is milibus agere debeatis. Porris in hac Ivonis Epistola duodecim sese osterunt notabilia Primo Gregorium ejusque successbres nihil reliqui fecisse ut vincerent, eamque ob rem, ut jam ex nuphrio observavi, Hugonem fiduciarium hominem GaIliarum Primatem instituisse, ut ardentius illorum imperata in rem ruis dicatam mitterentur. Cum autem Ivo de hoc Primatu tanquam con tracanones instituto conquestus esset, eam ob causam est graviter acceptus Rqmae ut liquet ex Epistollis ad Urbanum summum Pont ficem, apud quem se ita purgat Audivi dulcedinem vestram in maamaricatam, serenitarem vestram adversum me turbatam audivi e conturbatus est venter meus fossa mea conturba sunt, adgenter consului memoriam meam auid dixerim, auidfecerim, unde mansiuetuiunem vestram exasperaverim nec occurrit mihenis auod dixerunt quidam mihi quasdam titteras me composuisse adversus Romanam disceptantes Ecclesia- ,
qua miseram Legazo vestro Lugdanens Archiepiscopo pro causia Senonensis electi, c. In his enim litteris, Aut mihi testis est conscientia mea, Gipsarum tenor litterarum, nihil atiud intendi, ni 'odpropter crebras, vectiones ac murmurationes adversus Romanam Ecclesam, quisus auot disti niunt aures mea, per Dominum Archi scopum Lugdunensem, cui consilia vestra committitis, sollicis,dinem vestram volui esse praemunitam rquinenus cum vicariis vestris sic vestra decreta bisaretis, ut Ecclesia nong Paratur, o eorumdem transtres Aua semona mulctatur, aisisse
406쪽
eorruendi exemplum raberetur, ta fama vestra illibata servaretur. His pux oculus totum defendit corpud illarum titterarum. Sed quia Domino Lugdunense Archiepiscopo quadam ibi verba adversa secus quam velut sonuerunt, maxime de Primatu Lugdunensi postposita contemplatione sieriptoris, secundiim quod tunc affectu fuit, participes vos sua amaritudinuster voluit. Liceat cuique dicere quod sentis. Ego de me sentis quod non est aliqua persona transmontana, qua pro Melitate vestra, pro assertione
praeceptorum vestrorum Io contumelias pertulerit, tot injurias acceperit.
Sed quia illa verba quacumque occasione animum vestrum exacerbaverint, non est meum adversus vos intrare in jussicium. Malo enim Episcoparuirenunciare quam iram vestram Iuste vel injuste sustinere. Hac sati actios placuerit vestra Paternitati, placetis mea paucitati hanc si Licet accipite Siplus placet, lin addite. Si de ovester esseserum , non de ammester esse suus: G sicut expertus sum ante Episcopatum, plus potero pro
desse in Ecclesia ei exemploprivatus, quam verbo ρ latus, tac uua ex Ivonis responsione liquet quam esset addictus vindicandis imperatis quae Roma mittebantur, 'uam illo tempore jam grave atque peri culosum esset, contra Romanae curne placita aliquid muginari Cum Ivo optime meritus tam graviter acccptus fuerit. Sed transeo ad secundum notabile Scilicet jus Investitii rarum bene intellectum nullam vim importare Sacramenti, neque fidei aut Religioni Catholicae quicquam orificere, si admittatur aut omittatur. Tertio Franciae Reges Apostolica auctoritate numquam prola ibitos quominus conserrent .concederent Episcopatus , postquam canonica praecessisset electio. Quarto saepe Romanos Pontifices scripsisse Franciae Regibus, quatenus illis Episcopatus concederent, qui essent canonice electi. Quinto eosdem Pontifices frequenter distulisse Episcoporum canonice electorum consecrationes, quoad Reges iisdem Episcopis concessissent Episcopatum. Cujus rei exempla I vo brevitatis causa tan quam notistima praetermittit. Sexto subsicit Urbanum II. Gregorii VII successorem Reges dumtaxat a corporali Investitura, non ab clectione, in quantum sunt caput populi arcere. Septimo octavam Synodum solummodo cavere quominus Reges intersint electioni, ne scilicet Cleri libertatem impedirent, non autem vetare quo minus conferant .concedant Episcopatum. Octavo nihil referre utrum haec collatio aut con cesIio Episcopatus fiat quocumque ritu ex terno, puta manu, nutu, lingua virga pastorali, annulo, aut alio
quocumque modo. Nono non esse Regibus propositum hoc ritu
407쪽
concessionis aut collationis aliquid spirituale clare, sed dumtaxat veIule indicare se votis petentium Pastorem annuere, aut villas EccI siasticas, cilia bona temporalia annexa Episcopatui quae a Regibus dependent, concedere, inuasi Episcopos in illorum possessionem mittere. Nam per )ura Regumpossidenturpossessionei ut ait S. Augustinus cran quo Iure , s. 8. Decimo observat jus Investiturarum non esse divinae, ted humanae institutionis, ac proinde ad voluntatemprae sidentium eue tolerabile aut intolerabile. Idque claret ex Zachariae,
Adrianii leonis VIII constitutionibus supra memoratis Undecimo quia resorii VII atque Urbani II edicta jus Investiturarum illicitum efficiunt, omnisque institutio Ecclesiasticarum legum ad salutem referenda est animarum. Videndum , ait Carnotensi Episcopus, an quae ex hujusmodi prohibitionibus scaturiunt, plus
mali quam boni parturiant multo autem plus mali importare de monstrat, quia hine innumera sicandala oriuntur, divisumque regnum Sacerdotium, sine quorum concordia res humana inclismes nullo modo esse possunt m. Duodecim ait hac se non eo animo scribere, quod velit adversus Sedem Apostolicam caput erigere, vel e uisautaribus dispositioni bus obvivire, velmeliorum sententiis praejudicium facere, Avitis nisantur
rationibus sevidentiorιbus veterum Patrum auctoritaribus. Ubi obser vas Ivonem rationes latrum auctoritates, non absoluta Pontificum imperia quaerere. Profecto super eodem argumento scripsit ad Paschalem II. Urbani II successorem, Gregorii VII. placi torum vindicem acerrimum Epistola oo ubi Radulphum Archiepiscopum Rhemensem, qui In vestituram a Rege accipere coactus hierat, Paschali probatin excusat: eo quod alia lege Rex illum ad
exercitium regiminis Episcopatus admittere noluerat Sed reciam in te Curia Regis ait, plenariam pacem impetrare nequivimus nisspradi Metropossianusper manumo Sacramentum eam Regi Mebetatem faceret, quam Praedecesseribus suis Regibus Francorum antea fecerunt omnes Rhemenses Archiepiscopi , cs cateri regni Francorum quamlibet re is tasancti Episcopi. uod persuadentibus , essintibus totius Gris Optimatibus, etsi propter mandatorum rigorem miniu brabat, factum est tamen, quia Ecclesiastica paci fraterna d lectionisii expediebat. Cum enim plenitudo Legis fit eharitat, in hoc Legibus obtemperandum esse cognoviamus. Petimus ergo flexisgenibus cordis, ut hoc eodem pacis veniale habeat paterna moderatio, quod illicitum facit non aeterna lex,
408쪽
IN REBU TEMPORALIBUL 38ssibus ergo filiorum utili distensalioneis compensatione contractis, sufficiae
Patri verbum pro verbere, G devota fluorum suppucati pro summo δε- putetur supplicio. Si enim vult Apostobca auctorιtas omnia qua medicinali condescensione dispensantur, disericit uricare oportebitpene omnes ministros administrationibus suis renunciare, tu de mundo exire, nec habebunt ubi seminentur spiritualia , nisi permittantur aliqua tolerare carnalia. Unde necessitat temporum cedendum esse Apostolica docet sublimita , ta orthodoxorum conseulit auctoritas, dicens, quia ubi populorum strages Ment , detrahendum est aliquid canonum severitati, ut mavori bus morbis sanandis charitas sincera subveniat. Haec dicendo tamen δε-ctam Paternitatem vestram non docemus, sed eamdem consulendo fro .gando monemus, ut ibi consili pietatis studeatis visceribus abundare, ML fas non est debitam fortitudinem exercere. Valete. Quae I vonis oratio iis omnino quadrat, quae de causis essentialibus Ecclesiasticae auctoritatis libro superiore disseruimus puta esse potestatem ministerialem, quae pacem, unitatem, charitatem4 dilectionem habet pro fine: Uideo censuras numquam distringi oportere, ubi periculum violandae pacis publicae imminet. Quocirca hinc claret quinam genuinus fuerit Ivonis sensus de absolutis Gregorii VII. Urbani&Paschalis II imperiis contra investituras quas cum Episcopus Car notensis absolute Implicitc defendere non auderet eo ipso tem pore quo tota Germania Italia bello civili sub Henrico I V. N. patres filio ardebat, periculosum erat canonem Adriani I. Leonis VIII constitutionem dc iure Principum in investiendis Praelatis laudare, nihilominus alia via oblique nimirum id tentavit, demonstrando Reges tanquam Duces capita populi atque Dominos Reipublicae jus habere investiendi Praelatos ac proinde magna cum injuria universam Christianitatem desiderio obtinendae libertatis electionum a Romanis Pontificibus conturbari. Hic enim quaesitus fuit color a Gregorio VII ejusque succetaribus, puta ut eledtiones libera fierent, icclesiastici a Principibus politicis non penderent: Idque non obscure Carnotensis Antistes designat quod infra clarius
XV. At ver quantii me verbis Ivonis sexto notabili consignatis inire postumus per corporalem investituram ritum investιendi per virgam annulum designat quo Reges Episcopos titulo Episcopali scdonabant, ut Clari populi electionc nihil opus esset, sed sola dumtaxat consecrationes ordinatione Episcoporum. Itaque ne dehinc Lis I V. talis Disitiro b c Orale
409쪽
386 DE POTEsTATE ECCLEs II talis ritus obtineret&continuaret, Urbanus II vetuit relicta arxium Principibus potestate ut concederent Episcopatus cui conceGsioni exqvonis mente duo inesse cognoscimus Alterum ut Recta
quam caput populi Mominus Reipublicae, Cleri atque populi, in
iis, qui Episcopum libere deligebant, annueret id et quantum ita se esset Episcopo delecto materiam liberam ad exercendam potestatem Ecclesiasticam permitteret, qua ratione ex seipsum Episcopo regendum submitti Nam sicut in serendis legibus actus secundus se praxis & usus legis ab ejusdem legis receptione pendet ita in
Epitcopis qui sunt tanquam Lexanimata Eccleuae, quamquam acita
. primus, id est institutioin consecratio Episcopi nullo modo a Principe pendeat; verumtamen actus secundus hoc est exercitium Episco patus absque Principis Christiani auctoritate .consensu ante Gr , gorium VII. numquam feri contigit: iterum quod Episcopus Carnotensis regiae concessioni inesse observat, est bonorum Ecclesiasticorum traditio ad plenam posscssionem, usum quae res inso lius Principis manu sita est, ut supra cum de quadruplici titulo quem Reges in electione Praelatorum sui Regni habent, disseruimus de ipse Ivo nono notabili ex Augustino observavit. XVI. Quaecum ita sint, exurgit Golfridum Abbatem Vindoc
nensem Ecclesiae Romanae Cardinalem Ivonis contemporaneum, in opusculo de ordinatione Episcoporum4 investitura Laicorum, non
ex rei veritate, sed ut Curiae Romanae gratificaretur, scripsisse, Reges nullum aliud jus habere investiendi Episcopos, quam rectione bonorum temporalium , quae Episcopatui addicta lunt Alia utique est investitura, qua Episcopum perficit alia vero qua Episcopum pascit, inquit; ita ex divino Iure habetur ista exbure humano Substrahe jus d vinum,spirituatiter Discum non creatur Substrahe jus humanum, OFFessiones amittit, qui ipsi corporaliter sustentatur. Non enim possessi nes haberet Eccosia, nisi sibi a Regib donarentur, sia, s non quidem divinis sacramentis sed possessioni cierrenis investirentur. Ex jure divino Regibus quidem o Imperatorib- dominamur Vμ tamen ex eo
dem jure quia Christi Domini sunt, honorem debem reverenisam, seu dicit Apostolar Regem reveremini. Ex jura autem humano tan-rum illis debemus quantum possessione diluimus, quibin ab ipsis elapa renti sui Ecclesia ditata es investita dignoscitur ' de B August η-super Ioannem sic loquitur. Noli dicere, quid mihi ta Regia Quid
tibi ci possessam tae. Possunt itaque μου offensione Reges post electionem
410쪽
IN spos EMPORALIBUs. 387caηοmeam stans rationem per investituram regalim inaceis, im ρορ fessionibus concessionem, auxibumo defensonem Episcopo dare quod quo-ὼbet signa factum extiterit, egi vel Pontifici seu Catholica fidei non noce-G materia messe in defensione Eccosia. Hactenus Cardinalis Sanctae
Priscae opusculo ad Petrum Leonem etiam Cardinalem, quo dein- vestituris ex placitorum Curiae Romanae praejudicio statuit. Tria autem in ejus scriptione reprchendenda occurrunt. Primum ait jus investiendi Regibus tantum propter bona temporalia competere quod
falsum esse liquet ex quadruplici titulo investiendi supra exposito Secundo etiam falsum est solam reverentiam Regibus ab Ecclesiasticis deberi, in quantii Reges sunt Christi, id est uncti Domini. Hic
enim Romana Curiae Princeps Lectorem ludificat multipliciter ambiguitate harum vocum, quia Christi Domini sunt, debemus reverentiam ta honorem Quoad primum : Si per Christum Domini designare velit Reges debere necessario ab Ecclesia inungi ita ut nullum alioqui justum habeant titulum ad regnum, hoc absolute negatur,
alias examinabitur. Praeterea, si per honorem reverentiam intelligat cum Bellarmino Ecclcsiasticos solis directivis, non coactivis legibus Principum obstringi hoc plane erroneum est. Siquidem Bellarminus supra refutatus docuit revcrentiam .honorem ab Ecclesiasticis exhiberi Regibus, dum pro eis orant; cita subjectionem jure divinori naturali politicis potestatibus debitam eludere voluit, quasi qui diceret liberos pra cepto de honorandis parentibus satisfacere, orando pro illis, non eis alia justa atque necessaria adjumenta suppeditando. Tertio selsum quoque erroneum est Ecclesiasticos ex jure solum humano obnoxios esse Principibus quantum habent possessionum, quoniam tanquam membra cives Reipublicae Regibus quoad personas suas etiam subjiciuntur, ut toto libro 1.
cap. 6 libri . demonstravimus. Quarto falsum pariter atque erroneum Ecesesiasticos ullum a Deo jus habere dominandi Regibus atque Imperatoribus, cum tota eorum potestas ministerialis spiritualis sit, nuda omni dominatu potestate absolute aut extrinsece cogendi, ut toto libro tertio ostensum est. Caeterum Curiae Romanae Principem verbo dominandi usum, atque jus Regis in Episcoporum cooptatione tempore Gregorii VII extenuasse nemini umquam qui temporum historiam celluerit, mirum videbitur.