장음표시 사용
421쪽
'sevsu sordinationem suam irritam noverit se, ta ad verecundiam siuam alsos in eorum loco quo ridem 38si Fundatores condignos esse elegerine ordinari. En Ecclesiasticorum moderatio & chariis antequam Ecclesia summis esset impinguat opibus. Ad haec facit quoque NoveI-la Justiniani Augusti Σ3. cap. 18. Si quis oratorii domum fabricaverit, es voluerit in ea Clericor ordinare aut ipsie aut ejus heredes, si expensa ipsis Clericis misistrantes dignos denaminant, denominatos ordinari: Si ver quias eis euuntur, tanquam indignosprohibent sacra reguia ordinaribtunc Sancti mus Episcopus quoscumaue putaverat milores orianandos pro
XXIII. Summa hujus capitis est, Primo activam potestatem et gendi Pastores idoneos, una cum Sacerdotali aut Episcopali ordine conferri, propriam esse Cleri, nihilominus per commissionem atque vicariatum, illius exercitium posse Laicis conferri, sicut Jurisdictionem Ecclesiasticam fori externi. Secundo passivam electionem,
qua se populus Pastori clecto regendum libere subjicit, ita peculiarem esse populo, ut ea nullo modo privari possit, quin una ius divinum naturale violetur. Tertio Regibus constitutis hoc jus passive eligendi lege regia in Regesin supremos Principes ita transmitti, ut invitis Regibus Episcopi mitti non possint in sui Episcopatus exeo
citium. Quarto Praelatbs ipsos non modo propter temporalia Ecclesiis quibus praesident, annexa, verum etiam tanquam cives membra Reipublicae subditos esse politicis potestatibus Ita ut si Regibus videatur, sacramentum fidelitatis publice edere teneantur. Quirito jus investiendi Episcopos per ritum externum aut aliam provisionem quam Principes Meges Christiani pridem exercuerunt, aut etiamcxercere continuant, nullo modo esse haereticum, simoniacum aut erroneum, quicquid in contrarium Curiae Romanae homines det nent, ut suis commodis inserviant. Ego autem hic loquor de justo&canonico usu, non de abusu. Sexto contendo, seclusis Concordatis
Bononiensibus, ipso Reges Galliae multis justissimis titulis ius concedendi conferendi beneficia possidere atque intor alia lus Rema horum quod vocant, videri originem ducere a sacris electionibus Siquidem conjicio durante Interepiscopatu ex communi Ecclesiae Gallicanae consens jus conserendorum beneficiorum o praebendarum caducarum Regi Christianissimo delatum, ne forte Clerici, ad quos jus eligendi jure ordinario spectabat , inter sese digladiarentur atque
Episcoporum electionem de industria in longum tempus prorogarent, Dissilias by COOsti
422쪽
rent, qud sede vacante beneficia caduca pro animi sui sententiari privato commodo conferrent. Quamobrem opinor etiam hujusmodi Regalia non prius claudi consuevisse, quam Episcopi privatim Stebnfestim poli adeptam consecrationem sese Sacramento nostris Regibus obstrinxissent. Ita enim cautum est ut Episcopi delecti diligentius & citius sacros adirent Ordines, suoque officio peragendo excubarent, quod est permaximi momenti. Et utinam quamdiu absque causa justari necessaria Episcopi diutius ab Ecesesiis suis peregrinantur, omnibus suis proventibus, aut jure conferendi caduca bene cia carerent. Hoc enim eos ad residendum cogeret. II.
I. Argumenta Resiarmini es utra popatiis Rerum electiones soluta. II. ιννom arrumenta estntra Investitura expiauduntuν.
LII. Urrumuis Carnotensis absolute acta Gregori VI L e uecessorum ejusdem eonfra
Investituras approbant ut narrat Baronιus.
IV. Paschalem II. Henrico V. Imperatori possieitum fuisse se esse rum, o Regalia aut διε ιγ opes temporales restituerentur Imperis, si modo Henricus investituras eburaret Ea quant--Οἰisba Paschalis ex hac sua pollicuatione concitiaueris apud ordinem Ecclesiasticum. V. res docet Iuvesiuiaras non ple rici hare . VI. I e erram Baronias, ubi in ita tergiversatus si fatem Investituras hare non es contra Decretum Gurdonis Mennensi Archiepiscopa, qui postea Pons ex tanquam magnus elotes actorum Gregorιν VII creatus est. Theologi recentiores ut Gregorii VII caeteraque Curiae Romanae acta tanquam infallibilia aut nulli errori obnoxia propugnunt, valde desudant, atque omnem movent lapidem: I. Bellarminus lib. priore de Clericis cap. 4 8 8 hanc propositionem tanquamgit scilicet Oeationem , seu musionem ministrorum Ecclesia moucertissimam defigit adpopulum sed ad Episcopos potissimum ad summum Pontificem pertinere. a. ius sundamentum est quod Iurisdictio Ecclesiastica non sit in .ipso extu fidelium, min summo Pontifice, dea Pontifice in exteros Episcopos derivetur.3. Quod ut probet, hos textus tundit in omne latus. Dabo tib/claves regni Caelorum. Ma/Ib. I 6. Et Pasce oves meas Ioannis ultimo. Item. Ego mirio vorsicut mim me
. Adjungit iraxim Ecclesiae Actorum . ubi legitur Paulum Rarnabam eonia stituisse Epistopos atque Presbyteros per civitates. eamdemque provinciam dari
Tito cap. I. ad Titum. 4. Item capite et ejusdem libri de Clericis hane aliam venditat propositionem : useligendi summum Pontificem , caetero' se Ecclesia Pastores re Ministros non conve-nrre populo jure divino se aliquando, hae re populus aliquidpotuit, 3dio iam h bai ex connaventra vel conresona Ponrificum. 6. Hoc ut corroboret oblici ex cap. s. ad Hebraeos neminem assumere sibi debere honorem, nisiiscetur a Deo tanquam arm. At inquit, Aaron a solo Mose sine uialo populi consensu fuit electu4. .
423쪽
τ. Praeterea subnectit Christum luis ut Apostoli eώ parestare, ratisne Eeelegi
ruera Ioannis xo. cur misit me P.Mer ego ιιι vos, P c. At Dominus line ullo consilio aut Iugrati muliιtudinM Apostolos ataueiscipulos elegερ uir ων Apinoti ex Episcop/3ωι solusuccedant, debent sim consensu au Iusatioρυαι Pastore eissere. g. Adjungit piscopos esse Pastores populi , e populum oves. Joann ultimo Actor xo. I Petri s. Sed rationi naturali repugnare, ut oves gubernent aut regans id est sibi Pastores deligini, quia hoc ad regimen pertinet. s. Inde semper Apostolos passim Episcopos sine ullo multat udinis suffragio elegi se legimus. io Quoes ea ean. 3. Laodieeni Conhili primi prohibetur ne rata. permiti tur electio Sacerdotum. II. Et caii. secundi Nicaeni Concilii Electio Episcopi aut presbyteri, vel Dia. coni quae fit a Magistratibus declaratur irrita. Elcan. 4. Synodi Constantinopopolitanae edicitur ne Principes Laiei sese electioni Episcoporum immisceant. . Certe D. Hieron Epistula' ad Evagrium testatur Presbuteros semper uniam ex se electum in excelsiori gradu collocatum Episcopum nominasse ae delegisse. x3. Attexit Bellarminus de magna incommoda, quae popularem elestionem conis
I. ro Ec sunt praecipua Bellar mini argumenta, quibus gesta Gre-- gorii Vta contra Henricum LV. defendi possunt. Jam ea sigillatim expendamus. Quoad primam propositionem devocationes missione Ministrorum. Respondeo hanc missionem dum bus modis posse considerari, active aut passii ve ut capite praecedenti docuimus Et priori quidem modo ad solos Ecclesiasticos spectare ministros idoneos deligere posteriori denique ad populum, cujus est Praelatos anciuam leges vivas atque animatas recipere, ataue ex Legis gratiae libertate videre utrum moribus suis sint convenientes, ut eis se actualiter subjiciant. Itanue hoc primum Bellarmini argumentum fallit aequivocatione vocis. Missi Ministrorum pertinet ad Episcopo summum Ponιι eem,tae Certe constans est doctrina omnium Theologorum, Leges minime obligare nisi recipiantur, atque moribus utentium approbentur.
Ad secundum quod urisdictio Ecclesiasti ea non sit in ipso carrundelium, sed in summo Pontifice Repono Jurisdictionem, sicut demissionem duobus modis cons derari puta active ormaliter, seu passive materialiteris ac priori modo propriam esse toti ordini hierarchico, non soli Pontifici, ut in defensione Libelli de Ecclesiactica Politica potestate docuimus. Posteriori autem modo ,
424쪽
IN REBU TEMPORALI Bus. MIemoad exercitium hoc spectare ad populum Christianum, eujus est Praelatos recinere Centies dixi Legem gratiae ierfectae libertatis non despotice imperaret, neque Religionem posse cogere, aut dominari fidei hominum, ut ex Apostolo probatum est lib., Quapropter in electione Pastorum semper explicite aut impliciter, vere aut ininterpraelative requiritur populi consensus. Tertio de gemino sensu horum extuum GAdaboetives Asia oves meia, dictum est abunde in defensione libri de Ecclesiastica, politica potestate lib. 2. Quarto praxim quam Bellarminus adducit, nihil ejus eausam uis vati quoniam distinguendum est interjus ordinarium&extraordia narium, sive inter jam fundatas optirne constitutas, atque inter fundandas di constituendas Ecclesias. Cum enim Apostoli missis rint immediate a Christo , ut Legem Euangelicam per mundum iniversum publicarent, atque Ecclesias fundarent, non potuerunt consensum populi exposcere in constitnendis Ministris, cum nul- Ius tune esset populus Christianus. Quare rationes Bellarmini merae sunt argutiae, quibus muscas, non accipitres, id est ignaros, non doctos illaqueare potest. Lege caput 7 libria defensionis libelli de Ecclesiastica lolitie potestate, ubi de hoc jure ordinario& ex traordinario fuse di eruimus. Quinto quod ait jus eligendi summum Pontificem caeterosque sic clesiae Pastores non convenire populo, c. solutum est responsione ad primum secundum. Sexto de Hectione Aaron. Respondeo id factum expresso Dei mandato, cum potestatem spiritualem a temporali Reipublicae Juda eae vellet secernere magnumque discrimen inter Legem Mosaicam, Euangelicam intercedere quarum haec est perfectissimae libertatis, suaque mansuetudine suavitate omnes gentes ad sui amorem allice re debet. Contra Lex Mosaica est durissimae severitatis, ac unius tantum populi. De qua differentia plura disputabuntur libro quinto. Ad septimum quod Christus voluerit Apostolos ea formavi ratio ne Ecclesiam gubernare, qua ipsam rexerat, c. Respondeo ut ad quartum scilicet distinguendum inter Ecclesias jam constitutas constituendas, inter jus ordinarium, extraordinarium mittendi Pastores, atque magnam esse differentiam inter Christum Deum hominem, Apostolos pure ministros.
octavo, plane absurda est hominum cum bestiis & brutis animan-L i V. Eee tibus
425쪽
ox DE POTEsTATE ECCLEs Ialtibus comparatio. Item disparata sunt officia Ecclesiasticorum de Pastorum rusticorum belluas pascentium. Hi enim greges suos quocumque volunt, pastum abigunt,' praeterea serro armis arcere atque occidere possitnt lupos, aut alias feras gregibus insidiantes Sed non ira Ecclesiae Pastores cum hominibus ratione praeditis praesint, desola potestate ministeriali spirituali ad eam rem donentur, ut Christianos consormiter ad naturam suam secundum jus divinum natur . Ie& canonicum gubernent.
Ad nonum, de praxi usu regiminis Apostolorum jam dictum est
responsione ad quartum. Ad decimum. Recte quidem canon Laodicenus vetat, turbas P storum electionibus sese immiscere, quoniam omnia clamoribus&tumultu complent, ac libertatem canonicis electionibus necessariam interturbant. Adnecto canonem hunc de activa electione intelligi e&longe aliud esse turbam adesse, aliud magistratum aut Principem politicum praeesse electionibus. Hi enim εὐταξιαν constituunt, danisque operam ut cuicumque jus suum ad normam canonum servetur juxta distinctionem activae lassivae electionis. Undecimo canones 7. I. Synodi nullo modo passivam electi nem populi Principum politicorum prohibent, sed dumtaxat cavent ne libera Cleri electio quam activam nominamus, corrumpatur, me quia fiat per versutiam ci tyrannidem Principum. Propria sunt verba octavae Synodi, quae intelligenda sunt salvo jure populi re Principum Hic vice corollarii adjungo tempore Hincmari neque septimam neque octavam Synodum receptas fuisse in Galliis ut do
euimus libro I. historiae Conciliorum generalium. Duodecimo Hieronymus ad Evagrium ostendit activam electi nem propriamin peculiarem esse Clero secundum jus ordinarium: qua de re nemo litem cuiquam facessit. Decimn tertio ut turbae4 caetera incommoda quae olim popuIus excire consueverat, vitarentur in electionibus, jure meritoque jus populi in Reges4 Principes Christianos transmissum est. Addo amplius ipsos canones argumento Bellarmini plane satisfacere, dum peris,ibent in electionibus ducendum, non sequendum populum Ducitur autem quando Princeps magistratus politicus praeest sacris electionibus, ut impediat nequid turbarum a quoquam edatur, ne Episcopus non optatus detur populo.
Idem Bellarminuam recognitione operum suorum, ubi opuscu
426쪽
Ium de transsatione Imperii recenset lib. I. cap. 3 canit Palinodiam eo qu5d illos canones qui leguntur apud Gratianum dist. 6 a. an. Adrianus scan in Sy nodo tanouam legitimos admisisset, aitque se postea imabertisse illos esse velfalsos vel certe dubia fidei, quia non nituntur auctoritate ulla, is Sigeberti, qui suspectus haberi potest ob nimiampropensionem erga Imperatores, qui suo tempore cum Romanis Pomi ibi de investituris Episcoporum contendebant. Insuper objicit responderi non
posse hos duos canones mi auctoritate Donis Carnotensi, qui Sigeberto fuisantiquior. Extam autem in Panormiasve Pannomia reonis tib 8. cap. I s.c I 36 hoc, inquam, responderi nonpotest, quoniam auctor Panormie non
fuit uo, sed alius recentiores posterior reme, colIgitur ex M. 8. Pan nomia, ubi ponuntur multa decreta Innocentis II qui sedit post obitum Donis. mde lib. 8. Pannomia cap. I I, 42, 63. c. His similia quoad Panormiamavonis Bellarminus narrat lib. de Scriptoribus Ecclesiasticis, ubi de Ivonis operibus tractat. Quam ad Bellat mini collectionem quatuor dicenda habeo. I. dum adversarii in labefactandis duobus canonibus quasi a Sigeberto confictis, omnem operam sollicitudinem impendunt liquidem justum titulum Investiturarum Christianis Principibus eripere arbitrantur sed longe sua falluntur opinione, quoniam Imperatores ex inveterata atque immemorabili consuetudine hoc ipso jure ab Ecclesiae primitiva primordiis pridem ante Adrianum I. Leonem VIII. fruuntur: Ita ut nulli crearentur Episcopi, praesertim in claris urbibus, nisi prius laudarentur probarentur ab Imperatoribus atque Regibus. Quae summa est privilegii declarationis quam duo canones memorati nobis exhibent Et proinde nullum jus novum, sed potius uris declarationem referunt, si In vestituras quoad rem substantiam consideremus. Quare frustra hic sudat Bellarminus. Dato enim & non concesso praefatos canones esse a Sigeberto consi-ctos, semper robur privilegii ex antiquissima consuetudine, quae ca- non aequipollet, munitur adeo ut quingentis annis ante Adrianum primum, Imperatores hoc jure usi sint, ut probavimus. ipsemet S. Gregorius a Mauritio Imperator prodi Onem sua promotionis ad Pontificatum sumpserit. Accedit etiam Nicolai I. Joannis VIII testimonium atque Lupum Abbatem Ferrariensem docere Regcs Franciae hoc usos privilegio ex Lachariae Pontificis constitutione, qui trecentis amplius annis Sigcbertum praecessit. Ergo hic potius cst quaestio de nomine quam de re ipsa. Hanc que cum certissimam habea- Ee a mus, Disitiro b c Orale
427쪽
ηo D POTESTAT ECCLgsrrimus, sophisticum plane dolosi animi est de appellatione vitiligare.
ac obtendere Sigebertum auctorem esse canonum ejusmodi. des etiam illium nullam mentionem facere privilegii Leonis VILI sericanonis inta nodo dist. 63. Hoc enim solius Ivonis Pannomiae proprium est Hercle nuphrius testis omni exceptione major, cui omnia Vaticanae Bibliothecae scrinia patuerunt, narrat Anastasium Bibliothecarium in Ecclesiastica historia memini e hujus privilegii Synodice facti, atque Gratianum inde canonem Ad iani an suam collectionem conjecisse. Scio quidem Greiserum in Notis quas edidit, cum vitam Gregorii VII ab onuphrio lucubratam vulgavit, dice re Anastasium non meminisse hujus privilegii Sed rependo potius fidem habendam nuphri quam Greisero, Bellarmino, aut Jesu setis qui artem aequivocandi expurgandi libros consulto adinvenerunt, ut hoc miserrimo saeculo fucum veritati facerent, suaque placita de infallibili Papae monarchia abdicandis Regibus defigerent . Hinc fit ut ante illorum laronii scripti es ne umquam ean nem Adrianis in dubium revocarit nequidem Gregorius XIII. cujus jussu decretum Gratian, suo nitori restitutum est. Profecto his minutis versutiis atque mundanis fabricis Jesultae putant se arcanum ante incognitum reperisse unde oculos Lynceos doctissimorum eonfigerent. Caeterum Anastasius Bibliothecarius trecentis ferme annis Sigebertum praecessit. Secundo quod Bellarminus causetur Sigebertum ob nimiam suam erga Imperatores propensionem suspectum haberi , nobis quidem hastam amentatam suppeditat, qua meum Saronium omnesque alios Curiales confodiamus Vulgare est, qualis quisque est, tales okalios esse suspicari unde cum Scriptores Curiae Romanae a multis saeculis nihil non comminiscantur& supponant ut suam monarchiam ferruminent, hoc genere vitii alios immerito ipsumque Sigebertum nominatim accusant, sed frustra ut docuimus. Tertio de Ivonis Pannomia non me fugit quosdam suspicari Hugonem Cathalaunensem illius auctorem esse, quae conjectura est ob Lurisi invalidis nixa radicibus. Contra ratio scribendiri fama communis eam Ivoni asserit, quam texuisse videtur, quo compendium M locos communes canonum semper haberet ad manum. Quarto fateorqvonem esse antiquiorem Innocentio II nequesci tuisse decreta Innocentii in suam Pannomiam referre. Sed, ut jam dixi, cum Do in communes locos canones redegerit, aliquis, ut se Disilia πιν Ooste
428쪽
IN REBU TEMPORALIBU s. o si solet in locis communibus post Ivonem decreta Innocentii collegit, aque in caput proprium conjecit, atque Ivonis Pannomiae adjecit quod ego ipse ut plurimum facere soleo in auctoribus quos lego. Deinde cum Ivonis Pon nomia tandem Decreta Innocenti II. edita sunt Uerum ut jam dixi de Sigcberto, dato, non concelso quod alius quam Ivo sit auctor Pannomiae, semper quaestio est sopitistica de nomine, ut ad primum docuimus argumentum. II. Baronius tomo 7. Annalium ad annum Christi fas memorat Theodoricum Gothorum Regem Arrianum omnium primum sibi tyrannice auctoritatem suo assensu confirmandi Romanum Pontificem arrogasse atque Imperatores Orientis exemplo Theodorici sibi idem jus usurpasse, certamque pecunia summam pro cathedratico sibi dependi voluisse, Theodoricum propter tantum sacrilegium di vinitus periisse. Quae quidem similiter exaggerat tomo . anno I9O. adjuncta Gregorii Magni querela Commentariis in Psalmum s. poenitentialem ad hunc versum: Et qui laudabant me, adversum me jura bant. Nam Gregorius de simonia loquens, concitavit adversia Eccle-fam Dei non sotam innumerabιlem multitudinem, ver metiam regram,
si fas est dicere, potestatem, inquit, nulla enim ratio sinit, ut inter Reger habeatur qui deseruit potivi quam regit Imperium ci quoscumque habere potest perversitatis sera socios, eos a consortio Christae citatienos, equiturpissimi lucri cupiditate allectio sponsam Christi captivam cupit abducere,
passionis Dominicae Sacramentum ausu temerario contendit evacuare. Ecclesiam quippe quam seu finguinis pretio redemptam Salvator noster vo Bit esse liberam, hanc ipse potestatis regia Iura transcendens facere conatur ancillam uuaarto metius foret si Dominam suam agnosceret , eique religiosorum Principum exemplo devotionis obsequium extiberet , nec contra Deum fastum extenderet dominationis, a quo suae dominium accepit potestatis. Ipse enim est qui ait Perme Reges regnant, c. In tantum suae temerιtatem extendit vesania , ut caput omnium Ecclesiarum Romanam Eeclesiam sibi vendisin is in Domina Gentium terrenae νδω potestatis Uurpet suod omnino iis fer prohibuit, qui hanc Petro Apo- solo specialiter commisit, dicensis Tib dabo Ecclesam, tae. Haec Baronius existimans Gregorium voluisse Mauritium Caesarem perstringere.
Deinde tomo n. ad annum Christi7sa notat Zachariam Papam PFιην Rega Francorum concessisse nomimuisnem 'scoporum pro Ecclesiis vacantibus in regno suo. intelligas, cum legis, a Regibus Episcopar
429쪽
os D POTESTATE ECCLys datos Ecclesiis, totum id fiatum non jure proprio, quod nutam penituram rebin Ecclesiastici Reges habent, sed conce ne Apostolica Sedis
erubesco mentientes pobtic Novatores cum Eccle subjiciunt Reiλώ. Haec ille. . Dehinc ad annum 7 . Paratragoediat contra Sigebertum. lut inquit, o I sura, o Fraus sino. Quasi bonus doctus religiosus fuisset artifex privilegii investiturarum, ut causam Henrici IV. defenderet. Subjungit Baronius Gratianum cum aliis Scriptoribus Ecclesiasticis nulla tacta mentione imposturae Sigeberti, neque illa
examinata aut confutata duminxat tempus operam insumpsisse, ut demonstrarent memoratum Caroli Magni privilegium revocatum
fuisse. Hoc enim Gratianus dist. 63 can. Ego Ludovicus urget. In stat quoque Baronius Enguinardum domesticum familiarem Caroli Magni clare scribere Carolum quater tantum ivisse Romam, ita ut primus illius adventus fuerit anno 7 73 quo post Ticinum expugnatum, Desiderium Regem Longobardorum coepit Deinde celeriter in Gallias rediit ut adversus Saxones rebellantes expeditionem instrueret. Quis ergo locus esse potuit induciis, clongissimae morae ad Concilium celebrandum necessariae, cujus Concilii meminit Slgebertus, in quo ait privilegium Investiturarum Carolo indultum
ab Adriano Secundus adventus Caroli Romam fuit, ut votum soI- veret anno 85. Tertius contra Ducem Beneventanum anno 785. Quartus ad restituendum Leonem Papam anno 8oo quo Carolus creatus est Imperator.
His expeditis transit ad oppugnationem decreti Leonis 8 cujus
meminit Gratianus dist. 63. eo in Synodo Contenditque Baronius
confictum a Sigeberto vel Sigeberti simillimo, nulliusque prorsus esse momenti, cum Leo VIII non fuerit legitimus Papa, sed sederit in Cathedra Petri Joanne XII superstite, qui Papa erat legitimus.
Causam Ioannis XII recoquit Baronius tomo Q. ad annum Dominis 63. Cum enim Joannes ob prodi psas libidines, atque aliast tera notoria incorrigibiliter Ecclesiam scandalisaret, vocatusque ad Synodum sibi facinorum suorum conscius venire detrectasset, voce atque suffragiis totius Cleri Romani Episcoporum provinciae exauctoratus, unoque eonsensu Leo VIII in Joannis locum suffectus est. Sed Baronius hoc ipso anno 963. Bellarminus librori de R mano Pontifice cap. 29. ut sua placita de absoluta in fallibili Papae Monarchia propugnent, opponunt Ioannem quanquam notoriel
430쪽
bidini addictum essetque in corrigibilis, tamen deponi minime potuisse a Concilio, quia Papa solummodo deponi bilis est, si peccet contra fidem idque Baronius probat ex Marccllini historia, quem
Synodus judicare noluit, quamquam idolis thuris casei. Verum ex hoc diversorio ad Baronium revertor, qui ad annum 77 q. narrat tantum abesse ut Carolus sibi arrogare voluerit Electiones Episcoporum, cum potius eas liberas esse ex Sacrorum canonum praescripto libro I Capitularium cap. q. ita decreverit. Adsensum oriunt Ecclesiastico praebuimus, ut scilicet pisicop per electionem Clericorumo vult
secundum statuta canonum de propria Dioecesi remota persinarum ci munerum acceptione ob vita meritum , sapientia donum eligantur , ut
exemptio verbo sibi seu hectis usquequaque prodesse valeant dist. 63 can.
Sacrorum canonum. At texit decreta u. e Adriano I. Leoni VIII.
tribuuntur perhibere Investituras Episcoporum Carolo Magno Othoni fuisse attributas in Synodo. At ne tum quidem vivente Carolo Magno nomen In vestiturae erat in usu, inquit Baronius. Subjungit Legatos Ludovici ii qui Romae crant , dum Adrianus II eligeretur, ac moleste ferrent se minime vocatos ad ejusmodi electionem, tum demum omnem posuisse animi indignationem, ubi est eis responsum, consulto non vocatos sui illa, ne Legati Principum Christianorum sibi aliquid juris in Pontificum Romanorum clectione assumerent Et Ludovicum Pium, ubi haec accepit, valde Clerum populum Romanum laudavisse, quod tam dignum legissent Praesulem dist. 6 I. an Adrianus.
Urget quoque canonem, P Ludovicus dist. 6; quo perhibetur Ludovicum Pium memorato privilegio investiendi Ecclesias renuntiasset ideo adulterinum videri, quod Ludovicus rem cui renuntia-vcrit, non ex prcsserit.
Objicit Insuper Adrianum II in octava Synodo generali statui curavisse, ut nullus Laicorum se penitus Episcoporum electionibus immisceret, neque ibi ullam si crimentionem privilegii investiendi, aut etiam revocationis ejusdem, idque argumento est e memoratum privilegium, &ὰjusdem revocationem omnino esse fictilia. Item tona Ira ad annum Christia a quaedam Synodi Suessionens scapita, atquc inter alia hoc laudat, quo persuadere vult Carolum Calvum liberam reliquiis Episcopis clectionem Episcoporum Sciant etiam deles nostri, inquit Rex, quia concessimin in Synodo venerabilia
biu Episcopis, ne stuper beneficia Ecclesiastica vel praesentatori. etiamsi