장음표시 사용
431쪽
Episcopus aut quilibet Monasteriorum 'alasvijura rarionabilite peristis pracepta confirmationis nostra usto modo faciamus, ct ideo ab irrationas petitione sie unusquisque compescat. Quae quidem saepe recoquit, inque omne latus versat passim in suis Annalibus, quaesita ad eam rem o
Siquidem tom. et ad annum Christi Io I. Ivonem Carnotensem
graviter corripit quod Epistola 6o ad Hugonem Archiepiscopum
Lugdunensem, nimis abjecte, im dessemeloquatur de Investituris etiatis γου nisi reo coram eisset in aliis Eputolis, famam si mo nomen glorio-μm, quod ex defenμη Apostolica sediso Catholica veritatisfibi digniss
me comparaverat, sua crimen maAsmum adduxisset.
Subjungit Urbanum II quidpassum humani his Aonis litteris acceptω, ac vehementer Aonem commotum, cujus ira pondus τμμο ηon ferenae, H desperationis adductus est , ut sta Episcopatu in dicarestatueris. Insuper ad annum'. tom. Ιχ. Annalium Epistolam 233. Ivo nis ad Henricum Abbatem Angeliacensem venditat, in qua illum ait damnare Investituras, laeta Gregorii VII atque Urbani II strenue defendere his verbis: e Investituris Ecclesiarum quas Laicii ciunt , sententiam pracedentium Pastorum Gregorii ci Urbani quantωm in me est , laudo atque confirmo. uocumque autem nomine talis pervasis proprι vocetur, eorum sententiam qui Investituras Laicorum defendere Ooiant, schisematicam judico. Nec fa contra Dominum Papam iura, quia,
quibusdam titteris mihi scripsi se coactum fecisse quod fecit, adhuc pra- bibere quod prohibuit quamvis quadam nefanda quibusidam nefandis scri- tapermiserit de Pasichab II. quitur . Et quia verenda Patris debemvis
potius velare quam nudare, familiarι sis charitatem redolentibus titteris admonendus mihi videtur ut se judicet, autfactum sevum retractet suod si fecerit, referamu Teogratias, ta gaudeat nobiscum omnis Ecclesia qua graviter languet, dum caput ejus labora tanta debιlitatum molestia. Si autem hoc languore insanabiliter aegrotaverit, non est nostrum de Summo Pontifice judicare. Habemus enim Euangelicam sententiam qua pecu σnos facit. Super Cathedram Mosiissederunt Scriba ta Pharisai quae dicunt servateis facite secundi m vero opera eorum notite facere. Vis enim haeae sententia praerepta prasedentium ad Cathedram pertinentia obed enter impleri, etiam tale sunt quale erant Pharisei, non eos factiosa conspiratione a suis seiubus removeri S vero ea precipiant qua sint contra δε- Urinam Euangelicam vel Apostolicam, ibi non esse eis obediendum exemplo ocemur Pauli Apostoli, qui Petro si Aprauati his re te s.cedenta ad st
432쪽
inarem Euangelis in faciem restitit, non tamenetim abjecit. Ubi emimsiue
cumbunt humana judicιa, divina est experitanda misericordia, quatenus instorum conservanda pace ramorum, Ut quipracsi sunt, unitati Ecclesia studeant reformarius insitorum ramorum societate titari alioqui necpraecisi insererentur, nec insertifruticare aut sorere in tanta turbinum conculsione permitterentur. Hac de inposita quaestione respondeo majorum sententiis non praejudicans, qua paci Ecclesia consulantis aedificationi. Et Hae sunt collectiones unde Baronius argumenta promit contraius Investiturarum quarum collectionum Analysm sigillatim & bona fide proponemus, ad sexdecim capita facilitatis gratia revoca bimus. Primum quod ad factum Theodorici Regis Gothorum attinet, profiteor ei me nolle patrocinari. Quod vero Baronius perhibet illum omnium primum suo assensu sibi tyrannice auctoritatem confirmandi Episcopum Romanum arrogasse, falsissimum est, ut ex cap. praecedentiliquet neque vero ratio confirmandae electionis per magistratum civilem tyrannis, sed ius legitimum est, quia Rex tanquam caput populi dominusque Reipublicae suo assensu activam Cleri electionem debet comprobare hicque ut jam alias dixi de recto usu, non de ab usu Principum disputo, ab hoc aut illo Principe orthodoxo vel haeretico penitus abstraho atque suspendo animum. Quoniam juxta morem Ecclesiae primitivae , Orthodoxos
haereticis Principibus sepe in illis obtemperasse legimus , quae ad eorum jus temporale spectabant. Quod si Theodoricus qui Arrianus erat, Clericos prohibuisset quominus Episcopum orthodoxum adoptarent, illos potius sortiter emori quam id pati oportebat. Cum autem id minime impediret, sed tantum vellet Episcopum libere ab Orthodoxis electum gratum haberes, profecto id patienter fer re atque tempus expectare debebant Orthodoxi , quo Deus sua immensa misericordia Ecclesiam sub Orthodoxis Principibus florere vellet. Procul dubio omnes Imperatores tanquam urbis atque Imperii Domini jure suo sibi auctoritatem approbandae electionis Romanorum Pontificum absque ullo sacrilegio aut tyrannide vendicare potuerunt, praesertim ver inclinante Imperii majestate cum longe a Roma abesse cogerentur propter gentium externarum invasiones in Imperium, ieridulum esset ne praetextu Religionis Seditiones in urbe foverentur. Enimvero Princeps ure divino naturali pacem tranquillitalcm publicam tueri , atque Operam dare tenetur quo omnia ordinatu fiant utque alias dixi. si Ecclesiastici
433쪽
suas opponant libertates, immunitates, vicissim Prineipes suas Seeundd mirabile est Baronium repentinum Theodorici interitum
ad hane causam privatim referre, immemorem praecepti Dominici prohibentis ne de occultis meo reservatis judicium feramus. Adde etiam Baronium innumera alia scelera Theodorici numerare, quibus mors ejusdem potius adscribenda foret ut quod Joannem III. Papam carceris acerbitate necaverit, plurimosque senatores piissimos Wintegerrimos, atque inter alios Boetium & Symmachum crudelis
simo astecerit supplicio. Tertio, quam ob causam Imperatores Cathedraticum a Romanis Pontificibus exegerint, nescio quidem, neque hoc oneris ut legiti me impositum probo Tantum dico Eccletiasticos testem Thoma Commentariis in cap. I 3 ad Rom. teneri ad tributum solvendum, ex privilegio Principum dumtaxat liberos esse ab ejusmodi oneribus. Quocirca necessitate exigente propter temporalia quae possis dent, Principes tributa Mathedraticum exigere possunt ab Ecclesiasticis. Quarto de querela S. Gregorii jam non semel dixi ad abusum, non ad legitimum usum esse referendam capite praecedenti in explicatione Canonis Salonitana Ecclesie dist. 6 3. Porro haec Viri Sanctissimi verba equoscum sue habere potest perversitatι sua socios, eos a consortio Christ eo scit abenos Clare demonstrant illum non loqui de Mauritio Caesare pio maxime Catholico Imperatore, sed potius de impio Longobardorum Rege Agilupho, qui strictissima obsidione urbem anticiabat. Caeterum nescio quidnam Sanctissimus Pontifex velit, dum aieChristum dixisse . Petro specialiter i Tibi dabo Eccusiam meam. Quoniam hae a Christi oraculo valde discrepant Mati. Is Tibi dabasiaves regni Coeorum. Et blandiente Cathedra viro humillimo exelindisse videntur, quandoquidem Petrus est tantum Minister par nymphus sponsae, ut ait S. Bernardus. Quinto Baronius commemorans Zachariae Papae privilegium Pipi no indultum, frustra politicos Magistratus sugillat, inducitque Reges nullum plane jus in rebus Ecclesiasticis habere quam in rem lege quae capite praecedenti numero decimo observavimus de hoc Lach riae privilegio.
Sextis historiae veritas plus satis Sigebertum Lealumniis Baromῆvendicat de qua veritate consule quae capite praecedenti,4 hoc ipso
434쪽
IN ROU TEMPORALI Us 'abersiis argumenta Bellarmini lucubravimus. Caeterum quis non
stupeat de universi orbis Christiani caecitate quandoquidem si fides
Baronio desiuitis, nullus ante haec infelicia tempora, quibus potestas Papa in abdicanius occidendis Regibus asseritur, videre potuit Canonem, Adrianus, ta Canonem in Synodo dist. 63 conficta esse a Sige-berto Ratio est quoniam Jesultarum conspicillis carebamus, scilicet, o monstruosa ocularia quibus mundus universus factionibus miscetur, atque potestas politica iure divino constituta diruitur, ut absolutam, a Monarchia contra Legem gratiae exaedificetur, sicut
infra capite septimo hujus libri probabitur.
Septimo frustra est Baronius, dum ex Eguinardo Ecere vult Cain rotum Magnum non potui e Synodo interesse, qua memoratum privilegium ab Adriano I. conditum esse perhibetur. Enimvero omnia apprime temporibus conveniunt, quoniam obsessio Ticini diuturna fuit, MCarolus Bernardum avunculum suum obsidioni praefecit, ut Paulus Emilius testatur. Itaque Carolus suo primo adventu in urbem tempore obsessionis Ticini, Synodum convocari&celebrari curavit, ut Scriptores Galli, atque inter alios Bello foretus omnium diligentissimus narrat. Nihil autem necesse fuit ut Carolus Synodo
interesset, quando a non Adrianus, conditus est Hercle inra tione temporum, quamquam unus aut alier annus hiscerct, idnegligentiaris incuriae Scriptorum illius saeculi barbari oporteret adscribj maxime vero quod nullus auctor saeculo Caroli Magni ejusdem historiam accurate secundum omnes circonstantias sibi describendam proposuerit : Sed unus rem unam alius aliam sparsim, per modum Chronologiae delibavit. Quamobrem ubi de re aliqua inter omnes constat, non est de circumstantiis tantopere laborandum, praesertim in ratione Chronographiae Procul dubio Baronius meminisse debuit se ut plurimum antiquos erroris iegligentiae arguere in ratione temporum subducenda; nihilominus de rebus ipsis quae narrantur plane cum aliis consentire. Praeterea attexendum eo faciliorem fuisse ejusmodi Concilii convocationem, quod tempore Caroli Magni mos esset ut multi Episcopi& Abbates frequentes essent in comitatu Regum Franciae , atque bellicas expeditiones sequerentur, tangarias bellicas persolverent, postquam beneficio Regum Ecesesiae ditione temporali locupletatae sunt: vcrisimileque est etiam frequentiorem hunc numerum fuisse Clericorum propter Italicam expeditionem quoniam permultos vi-
435쪽
ix D PoetasTAT ECCLEsIAEdendae urbis, salutandae sedis Apostolicae studium sollieitos Mabebat.
Octav&jam docui supra falso Sigebertum accusari a Bellarmino,
Baronio, quasi auctor esset Decreti Leonis VIII. cum nullam metitionem Leonis fecerit, atque ejusmodi Decretum extet in sola Iu nis Pannomia, c.
Nono, quod Baronius praetexit Leonem VIII non fuisse legii ismum Pontifieem, id argumento est illum censere reve meonem,
non Sigebertum auctorem esse memorati canonis in Syno is Uerum
nullus antequam esset Bellarmini Saronii conspicillis excaecatus, videre potuit Leonem VIII non fuisse legitimum Ponti dicem rquod ipsum Ciaeonius Scriptor obnoxius non obscure indicat in vita Joannis XII. ubi enim narravit illum a nemine judicari, aut abdicari potuisse , quamquam esset prodigiosa libidinis , tandem Eaee subnectit: Eud tamen advertendum, ait, licet Leo Schisematicus P pa fuerit, tamen is qui nominis ci numeri nota rationem haberi ab hiastoricis in recensendu aliis Pontificibus , ut Leonis nomine sunt σμια Item Bellarminus libro 2 de Romano Pontifice cap. 29. nominatim ait multos Doctores sensisse Joannem XII deponi potuisse. Debebat autem dicere omnes Doctores Scriptores id sensisse Ete Camdinales Turrecrematam , Majetanum , qui ut absolutam Papae Monarchiam fulcirent, scripserunt Papam ob solam haeresim posse deponi. At vero qua facilitate ab hominibus obnoxiis asseritur Papam a nemine judicari, eadem quoque negatur quam in rem disputavi in defenson e libelli de Ecclesiasticavi politica potestate, laxi in
Decimo caput 8 . Libri prioris Capitulariorum Caroli Magni.
quod Baronius habet ostentui, ut demonstret Carolum liberam reliquisse electionem Praelatorum, c. Potest quidem optime stare cum privilegii, quando liquet ex Lupi Abbatis epistola , nec non exHincmaro capite praecedenti laudato Franciae Reges aliquando liberam permisisse electionem Clero & populo,, aliquando uti voIuita se suo jure trivilegio. Nam saepe usu eveniebat ut Princeps illos ipsos quos Clerus iopulus elegisset, gratos haberet, atque eleetionem confirmaret. Itaque hoc Capitulum a Baronio laudatum de communi ordinario jute debet intelligi privilegium autem ad jus extraordinarium spectat, quia est Lex prima.
indecimo. Quod urget nomen Investiturae non usitatum fuisse
436쪽
xNREB Us TEMPORALIBUs. I 3 Caroli Magni tempore, de nomine, no e re disputat, clas bi ipsi
contradicit, ut Francucus Pithaeus auctor est in glossario super Caro ii Magni Capitularia, verbo vestitura, ubi ait se valde mirari virum multa ta varia lectionis asserere, ne ipsium quidem nomen Investitura tem
poribiti Caroli sagni fuisse in usu saltem meminisse potuit canonu quem exa nodo D inensi ad annum 7q3 ipse exscripsit, qui sic habet Ecclesia cum propria pecunia reves ta si extatque apud Benedictum Levitam tib. . CVitularaum cap. 3. Haec Pithaeus. Duodecim, quae Baronius post Gratianum de expostulatione Legatorum Ludovici Pii commemorat, clare praxim anteactis saeculis servatam in electione Romanorum Pontificum demonstrant. Quae autem de Legatorum memoratorum, atque de Imperatoris placatione & respontione subjiciuntur a Gratiano duce partium, non carent quidem suspicione commenti quia Gratianus sarcinator decreti in eo totus laborat ut probet privilegium Investiturarum a Ludovico Pio abrogatum fuisse quocirca memoratam Ludovici renunciationem praedicto canoni, Cum Adrianus, subnexuit Qquaecumque ad hanc rem conducere putat, artificiose estingit. Porro querela haec Legatorum Ludovicilii convincit numquam Ludovicum abrogasse illud privilegium, quo Reges Franciae cimperatores in Pontificum Romanorum electionibus potiebantur .consequenter canonem: Ego Ludoviciu esse fictilium. Decimo tertio dum asserit canonem, Ego Ludovicus dist. 63. esse supposititium, quia Ludovicus non declaravit rem cui renuntiavit. Fallit quidem a non causa pro causa. Quod enim allegat Baronitis non valida & necessaria est causa ad probandum fictionem canonis: Sed aliud quod non est premendum silentio puta a multis saeculis hoc curiae Romanae scriptoribus propositum, ut fingantri supponant quaecumque facere arbitrantur ad absolutam in fallibilem Papae monarchiam constituendam. Ex quo fit ut omnes tomi Conciliorum innumeris ejusmodi commentis scriptis fabulosis scateant, quae a Jesultis iaronio mordicus tanquam vera Mindubitata defenduntur, ut alias dicetur.
Decimo quarto, dum obtendit Adrianum II in octava Synodo Cenerali statim curavisse, ut nullus Laicorum se electioni Episcoporum immisceret,&c. Causam suam nihil promovet, quia decretum
octava Synodi optime potest stare cum privilegio, ut docuimus in solutione argumentorum Bellarmini: quidem octava Sinodus pase
437쪽
sivam eIectionem populi Principum politicorum non prohAeti
sedduntaxat cavet ne libera Cleri electio vitietur, cine uid fiat poversutiam atque Ur nidem Principum. Sicut a Michaele Imperatore factum fuerat in causa B. Ignatii, ut Phocius ad Episcopatum Conristantinopolitanum contra regulas Patrum eveheretur. Decimo quinto, Capitulum Synodi Suessionensis, quo Rex pro hibet Eceleliasticis, ne super beneficia Ecclesiastica praesentatorias litteras sibi offerant ad praeceptum confirmationis regiae obtinendum rpotest etiam recte cum privilegio cohaerere ita ut sensus sit Regem nolle quemquam a se postulare aliquo investiri aut donari beneficio, aut etiam confirmationem aliquam, nisi prius canonica electio prati- verit quia ut demonstratum est, Reges plerumque jus ordinariui d currere patiebantur. Vide responsionem addecimum argumentum Baronii. Cum ergo Reges jure privilegii Investiturarum, id habuissent ab Adriano I. ut ad eorum solam nominationem de commendationem, Episcopi aut Abbates quos laudaverant, statim consecrarentur ordinarentur absque ulla praevia Cleri populi electione hoe capite Synodi Suessionensis prohibent ne quisquama Rege petat aliquod sibi concedi beneficium, nisi electio canonica praecerserit . Vel etiam cavere voluit Synodus, nequis a Rege praelaturas ambiret, sed libera nominatio Regis permaneret. III. Decimo sexto ex Epistolis Ivonis quatuor praesertim argumenta promit Baronius contra Investituras Primum, quod ait Iucionem indigne atque abiecte loquutum de Investituris Epistola G o. ad Hugonem Lugdunensem Archiepiscopum, atque ejusmodi scripti ne famam & nomen gloriosum, quod antea consecutum erat ex defensione Catholicae veritatis Sedis Apostolicae commaculasse, e . Hoe ipso nos edocet quidnam sit apud Baronium , ejusque Asseclas Catholicam veritatem Sedem Apostolicam defendere nimbrum omnia ejus imperata, quamvis publicam Ecclesiaeis regnorum omnium pacem inionem conturbent, perfracte tanquam iidei Catholicae deereta defendere hoe enim Gregorii VII decretis super Investituras agebatur, ut capite sequenti clarissime oatebit. Caeterum quas Ivo rationes pro Investituris protulit in Epistola memorata ad Lugdunensem Archiepiscopum ejusmodi sunt, ut expugnari ne Queant. Consule, Lectar, caput praecedens, ubi habes analysim Epistola avonis.
Secundo quod perhibet Baronius Urbanum propter defensionem
438쪽
x, ea TE, PORALIBUS. I Investiturarum gravius in I vonem commotum, vix si de mei habeo, quia Ivo Epistola 6o ad Hugonem Archiepiscopum Lugdunenserin
nominatim asserit Domnum Urbanum Reges tantum a corporab Indisitura excludere, non ab electione , inquantum sum caput populi, veletiam
a concessione Oscopati s ut apite praecedem pluribus ostensum cst. Clim ergo Carnotentis Episcopus luc de Invcstituris loquatur ex Urbani sententia , id argumento est Urbanum non eam ob causain simpliciter adversus Ivonem excanduisses Sed quia Archiepiscopo Lugdunensi quaedam rescripsisset adversus Primatum suum in causa Senonenus Archiepiscopi que in sibi praetentari volebat, antequam
consecrarctur, idque adversum canonec morem usitatum, eamque ob rem canonem LoZim Papa Curia quidem Romana formidolosum laudasset, contra statuta Patrum condere aliquid, vel mutare nequidem hujus Seir Apostolica potest auctoritas. Apud nos enim inconυαμ si radicibus vim Antiquitas, cui decreta P.Mrumsanxere reverentIam 2 s. quaest. s. canone contrastatuta. En igitur praecipua causa fermenti Urbani Papae erga Ivonem, quodque etiam de nonnullis Ecclesiae Romana corruptelis liberius loqueretur.
Tertio non aliqua ductus desperatione, ut fingit Baronius,quo Episcopatum ejurare voluit, sed animo excelso, vere Christiano. Unde Urbano Gallica libertate sic rescribit Epistola 6 7. Se sitiens quina Lugdunensem Archiepiscopum miserat, nihil aliud intendisse, nisi
quodpropter crebras invectiones ac murmurationes adversus Romanam Ecclesiam, quibus quotidie tinniunt aures mea, per Dominum Archiepscopum Lugdunensem vestra sollicitudopramuniretur, quatenus cum vicariis Romana Ecclesia sic vestra decreta libraretis, ut Ecclesia non gravaretur,ta eorumdem decretorum tra gresso sua sententia mulctatus, alius corrigenda exemplum praeberetur fama viara illibata strvaretur, se. Ego, inquit, de mesi sentio, quod non est aliqua persen transmontana , qua pro Melitate vestra, pro assertione praeceptorum vestrorum tot conr
melias pertulerit tot injurias acceperις Sed auia illa verba, quacumque occasione animum vestrum exacerbaverunt, non est meum adversum vos intrare in judicium : malo enim Episcopatui renuntiare, quam iram vestram
juste vel injuste seustinere. Haec satisfactio si placuerat Vestra ternitati. placeto mea a vitatiιhanc si placet, accipite: Si θωplacet, lim adiute. Si desse esse vester servus, non de amiser esse silini. Et scut exper .i insum ante Oscopatum, plus potero prodesse in Ecclesia Dei exemplo privat usuam vorbo prataim. Gratissimum enim mihi est nudum nudam
439쪽
η, DE POTE ITAT in C LEO AEChristi erurem portare, tae. Quae verba ostendunt causam ob quam
Urbanus in I vonem exarsit, non eam esse quam fingit Baronius, sed quia de Romanae Ecesesiae corruptelis verba fecisset. Verum saepe alias Ivo meditatus est ejurationem Episcopatus ob difficultates quas in eo administrando experiebatur. Quarto notandum vonem Epistola 6o ad Hugonem Lugdunenissem Archiepiscopum, ciso ad Paschalem II. Ius Investiturarum ex rei veritate propugnare , ut capite praecedenti ostendimus. In Epistola vero Σ3; ad Henricum Abbatem Angeliacensem, disputationem de Investituris annuam ad statum politicum EccIesiae sp IU. Quod ut intelligatur, operae pretium est scire Henricum V. Henrici I V. Imperatoris filium, quem Curia Romana adversus pro
pinam patrem armaverat, patre mortuo, etiam jura Imperii strenue propugnasse, atque vi armata Urbem invasisse, a Paschali II petitis ut coronaretur. Insuper etiam declarasse quod non tam pro Investituris retinendis, quam pro Majestate Imperii vindicanda laboraret, omnibusque compertum esse Carolum Magnum, Ludovicum Pium, Othonem, atque alios Imperatores ingentibus opibus, Provinciis, Ducatibus, Marchionatibus, Urbibus, Castellis,&c quae juris erant imperialis, Ecesesias certatim colocupletasse, eo ipso quia potirentur jure Investiturarum. Quare jam plane iniquum esse, si In vestituras juraret, illas opes eum tanta Imperii ruina penes Ecclesiasticos remanere. Quibus rationibus, aut potius armis Caesaris, Paschalis cum Clero Romano permoti hoc sciverunt decretum, quo pollicentur se omnia Regalia quae Ecclesia ab Imperatoribus habuerat, Imperio restituturos atque vicissim Imperator se jus Investiturarum ejuraturum spondet. Tasichalis Episcop- servui servorum Dei, Dilecto filis Henrico Regi ta 6- fluccessorib- Imperatori tae Diavisa letu institutionibus saricitum est , e sacris canonibus interdictum, ne
Sacerdotes curis secularibus occupentur, neve ad comitatum, nisiprociam natis eruendis, atque pro aliis qui i*uriam patiuntur, accedant. Unde ta
solus Paulus inquit Iudicias habueritis, contemptibile quisunt in
Ecclesia, illos constituite ad judicandum. In vestris autem regni partibus, Episcopi vel Abbates adeo euris secularibus occupantur, ut comitatumve strum, assidue frequentare ta miluiam exercere cogantur, quanimιrum aut vix aut nullomodo sine rapinu, Sacrilegiis, incendus, aut homicidiis
exhibetur: ac nistri vero Alimi, ministra Curia facti sunt, quiariosa
440쪽
IN RE Bus TEMPORALI vos. II tet, Ducatin, Marchionatus, monetvi, turre es ea tera ad regni serviarium pertinentia a Regibus acceperunt. Unde etiam mosa Iesia intolera-lilis inolevit, ut electi Episcopi nullo modo consiecrata onem acciperent, prιus Iae manum regiam investirentur aliquando etiam vivis Discopis musit FAnt. His c abis plurimis malis, qua per Investituram plerumque conigerant, radecessores nostri Gregorius VII. Urbanus L. θ-ticis memoria Pontifices excitati, collectu frequenter Episcopabbus cone his, Investituras illvi manus laica damnaverunt. Et siqui Clera rumpeream tenuissent aclefiat, deponendos; Datores quoque communIonepravan dos percensueruntjuxta illud Apostolorum canonum capitulum, quod se ita
habet: Siquis 'scopus seculi potestatibus usks, Ecclesiam per ipsas obtineat, deponatur, segregetur, omnesque quiιssi communicant, quorum vestigia sequentes oe nos eorum siententiam Episcopati concilio confirmamus.
Tib itaque, si charissime, Henrice Rex, ire officium nostrum
Dei gratia Romanorum Imperatori es regno Regabacilla dimittenda rara pimus, qua ad regnum manifeste pertinebant tempore Carosi Ludovici, Othonis, laserorum Praedecessorum tuo m interdicimus, etiamta sub anathematis districtione prohibemus, nequis Discoporum, seu Abbatum praesentium vel futurorum eadem Regalia invadant, id est Gυιtates, Ducatus, Marchias, Comitatus, Monetas, Telonium, Mercatum, disca tras, jura centurionum, re turres qua regni erant cum pertinentiis suis ,
militiam re castra; cs ne siese deinceps nisi per gratiam Regis de ipsis Regalibus intromittant. Sed neeposteris nostras lueat, qui post nos in Apostolica
Sede sessuri erunt, aut te, aut regnum sever hoc ancyuιetare negotι- μ'
νδ Ecelsas eum oblinionibus ta haereditariis possessionibus a naad regnum non manifeste pertinebunt, liberas manere decernimus, sicut in die coronationis tua omnipotenti Domino in conspectu totius Ecclem promisisti. Oportet enim Discopos curis sca laribus expeditos, curam seuorum agere populorum, nec Eoelestis suis abesse diuti.s L senim Iuxta Paulum Apo- solumpervigilant. Tanquam rationem pro animabus eorum reddituri, tac. Quod decretum Paschalis Caesar extorsit caput urbe ejusque me munit Otho Frinsingensis lib. . cap. I . Chronici vixque eredibile est quantum odii concitarit Paschali apud totum Ordinem Ecelelia 'sticum, qui neque Regalia Imperio reddere, neque Imperatorem Investituris frui volebat dolebatque Clerum ex opulentissimo statu ad summam tenuitatem, ne dicam paupertatem Apostolicam redigi Ipse Imperator qui optime cernebat eiusmodi decretum non posse mitti in rem judicatam, tandem Pontificem adegit, ut aliud pactum