장음표시 사용
61쪽
to, succedebat. Octavo denique voeabantur COGNATI MANUMISSORIS . Vocatum enim esse ad bona filii manumissorem patrem , ejusque agnatos & cognatos, nec non Patr num patroni, etiamsi is ipse libertinus esset , tradit Imperator in saepius laudata constit tione de successione libertorum , quae exstat
in Basilicis Tam VI. p. s' s. ' .' ΗΠ. D. VIII. Eo usque Praetoris beneficium per- dum tingebat. Si nemo erat, ad quem bonorum
pertineret possessio, aut si quis erat quidem, sed
ius suum omiserat, vel capere non poterat, Veiante apertum testamentum decesserat, ex lege Papia Poppaea bona omni a , tamquam caducae,, quaficaduca, ereptilia, Vacantia, populo de se rebantur, adeoque succedebat aerarium. UL
s. i. D. deiure ei. Tacit. Annal.III,18. steae huiusmodi bona ex parte non populus, sed fiscus occupabat, praecipue tempore Hadri U . I. 2 o. g. s. D. de Aeria. petit. Denique Α toninus Bassianus Caracalla ιγ omnia caduca fisco vindicavit. Ulpian. Fragm. XVII, G m. duid IX. Quum vero pIures gradux successionis fit bono- introduxi iset Praetor, eosque per ordinem dis. viri posui stet 3 in unaquaqKe vero specie sueeessi W-. nis plures saepe exstarent dispari gradu pers nae; ne actiones creditorum disserrentur, sed habe- ei Hune enim ab Ulpiano plerumque indigit ri, quoties vel Imperatoris absolute meminit,. vel Antonini , lue lenter post taedi. span - . inium, ostendit V. C. sebullius. δην θν. νιν. -30 . p. 637,
62쪽
- Lib. III. TD. M ' .haberent, quos convenissent, & ne facile in possessionem bonorum defuncti mitterentur 3 ideo petendae bonorum possessioni certum tempus solebat praefiniri, & parentibus quidem liberisque annus, ex quo petere poterant sceleris centum dies utiles. Ulpiata. Fragm. XXVIII. Io. g. q. 6. Inst. h. e. An dies, quibus pater sciverat , bonorum possessio em competere, etiam filio cedant, disputant Cujae. GV XIV, 8. Metili. V, 2. Intra quos dies siquis non petierat, ad honorum possessionem sequens gradus admittebatur , perinde ac si superiores non essent f. s. Inst. h. e. Ulpian. l. c.
f. II. Quae omnia ex SUCCESSORIO EDLCTO proficiscuntur , de quo singularis exstat in Pandectis titulus. X. Ceterum vetus petitio, postulatio vel agni- X. Quo. tio bonorum possessionis sollemnis erat , ut 'patet ex L. I. C. comm. de furacis adeoque fieri
debebat conceptis verbis ae formulis, quae quales fuerint, hodie vix liquet, siquidem nec Bri L sonius eas restituere potuit . Nec apud quemvis magistratuin peti poterat bonorum posse si fio, sed in urbe apud praetorem, in provincia apud Praesidem. Lin. g. I. seq. D. quis ordo in bou. Usus Ast formulas aeque, ac illam Praetores&Praesides adeundi necessitatem sustulere posteriores Imperatores . f. uir. Inst. e. imprimis Constantinus, qui exclusis inanibus verborum captionibus, concessit, ut quilibet iudex vel magistratus, etiam municipalis posset adiri, atque apud hunc, interposita qualicunque u luntatis testatione, bonorum possessio peti. L. uir. C. qui admire. μή bon. possessi
63쪽
t 6o Ant. Rom. Ad Insiis. XI. Quemadmodum vero heredes praetorii xi. Qu6 bonorum Possessionem PETERE &POSΤmmodo da-LARE dicebamur ; ita praetor eamdem DA-xat BAT , & tum bonorum possesso ACCIPI& AGNOSCI dicebatur. In dando bonorum
possessionem formula utebatur Praetor : BG INORUM POSSESSIONEM DO. Αst si de-
Creto interpositio, dicebat : IN BONA IRE IUBEO . Valer. Max. VII, 7. IN POSSESSIONEM ESSE IUBEO ; alia erat ratio . Posteriores enim formulae tum plerumque I cum habebant , cum praetor in possessionem mittebat rei servandae caussa, vel legatorum servandorum gratia , sive quod reus neque potestatem sui faceret, neque defenderetur . Adeoque haec sollemnia verba ad possessionem potius bonorum, quam bonorum possessionem videntur pertinere . Briss. Form. V. xl I. Ius XII. Et hoc quidem fuit ius antiquum b M vum,' norum possessionis . At Iustinianus hic quoque multa suo more mutavit. Nam o int
stati bonorum possessionibus tertiavi, quintam& octavain speciem plane sustulit e reliquas in pandectas referri jussit. o. a. 3. Inst. hoc r. χΤ I T. XI. De Adquisitione per Adrogationem.
ΡLures sunt modi adquirendi per universi
talem. Caius Insi. II, 2. princ. eo refert Bereditatem, emtionem per quam non cum Contio mulieris in manum conventionem , nec γ
64쪽
rib. m. Tit. XI. 6 Inec cum Aleandro emtionem familiae, sedemtionem bonorum debitoris intelligimus . Vid. Iac. Oise l. ad Case inst. l. c. p. m. 92. & aprogationem. Sed recte Λ. Contius Disp. Iur. eis. I, Ιχ. alios quosdam addit adquirendi modos , veluti bonorum possessonem, Mindiιtionem bonorum libertatum conservandarum
caussa , & eam quae fieban per reductionem
libera, mulieris in Servitutem ex SC. Claudi
no . Quum ergo de hereditatibus & bonorum possessionibus satis prolixe adhuc egerit Ime rator , em is vero bonorum quae jam Iustiniani aevo ab usu recesserit , itidem supra satis explicata sit 3 nunc reliquas adquisitionum , quae per universitatem fiunt, species exsequemur , & hoc quidem titulo. de adquisitione per adrogationem 3 sequente XII. de bonorum addictione , qua se liberrMis conservanda causesa, & titulo denique Xu. de SCto Claudia
d. Quid adrogatio sit , quo ritu , quaque I. Omnia sollemnitate fieri debuerit, jam supra Libro I. bOR . NTD. XI. g. V. seq. dicere occupavimus . Ubi etiam s. VI, VII, 9 VIII. observavimus, as transibant rogatum transisse in alia saera , aliamque familiam , adeoque adrogatorem adrogatum' 'in potestate habuisse. Gell. Nili. Aeris V, I9. Quum itaque patria potestas etiam illud jus complecteretur , ut quidquid adquirerent Glii , non sibi , sed patri adquirerent 3 vid.
supra Lib. I. Tit. IX. g. 7. consequens erat , ut & adrogati bona universa & jura adquireret adrogator . Unde omnia , quae
adrogati fuerant , tacito jure ad eum trans-
65쪽
εχ Ant. Rom. Ad distis. Ire dicuntur , qui adrogavit, L. I s. v. ondope. Cum capite ergo etiam fortunae eius in familiam & domum adrogatoris transferebantur. adeo, ut & ctiones&nomina transirent sine cessione, g. 3. β. h. n. Attamen stilius stricto jure manebat debitor, adeoque a rogator ex debito filii conven ri non poterat.
f. ult. Inst. h. e. L. pen. C. ne nχ. pro marit.
IL EM U. Excepi tamen erant ea jura, quae cam uae etsi pris deminutione perimi solebant .. Taliatis demi- erant operarum ossicialium obligationes , ius 'lim .. , usus & ususfructus. Haec quum haesus capitis deminutione perire possent. L. 7.
de cap. demis. L. I. D. quibus moia usus'. amir Iur. Pauli. Recepe. Sent. III, 6. 3 9. omnes
vero, qui se adrogari sinunt , capitis demi- vnutionem paterentur ; non poterant prosecto cum reliquis iuribus ad adrogatorem trans
ire. g. I. Inst. hoc cIΠ. Ius III. Sed &hate sustulit Iustinianus. Adro-
νμφ' gatoribus enim non omnium bonorum adquisitionem, sed usumfluctum tantum , dominio arrogatis integro servato , concessit. Mortuo autem filio adrogato in adoptiva familia, etiam dominium rerum ejus ad adrogatorem transire voluit, nisi superessent aliae persenae, quae patrem in iis, quae adquiri non possent,
ex constitutione antecedant. g. 2. Inst. hoc nidem etiam Iustinianus consultissima ratione sanxit, ut arrogator ex filii arrogati contra- Ictibus conveniretur, &, si ille hunc defendere nollet, creditoribus bona filii , quorum pater arrogator usumfractum habiturus fuisset, possidere permitteretur. F. uti. Inst. hoc nTIT.
66쪽
ne eo , cui liberratis caussa bona . ---- addicuntur a
Bonorum addictio libertatum conserva darum caussa tota lia comparata est, ut sine antiquitatum cognitione intelligi nequeat. Ast antiquorum mores in venditione bono- Ium observati , aliaque , ad quae hoc titulo adluditur , jam alio loco exposita sunt , ad quae hie licebit lectorem remittere. .. I. Saepe fiebat, ut obaeratus quispiam fa- I. Casus dio testamento , heredem instituerit extraneum, simulque servis quibusdam libertatem nendus. vel legaret , vel fideicommisso daret. Non adeunte ergo herede , & hereditatem ob l, titans aes alienum sibi suspectam repudiante,
libertates etiam corruebant. L. 2. C. de res. n. L. I. C. des deici liberti
II. Quum vero nihilominus magnus esset Π.Reserta libertatis favor; D. Marcus Imperator rescri- P umpto ad Pompilium Rufum statuit, ut bona , ruae jam non sine ignominia defuncti venire ebebant, servo potius. cuidam testamento manumisso addicerentur , ca) ea tamen i ge , ut non solum servi , quibus, tum dire elo , tum . per fidei minissum libertas data
aὶ Is ergo, eui addicta bona , nee heres erat, nee bonorum potasses . Bonorum tamen pos- sessori adsimilabatur . L. 4. g. χι, D. de fide s m. lib.
67쪽
ε Ann Rom. Ad Instla. Iibertatem consequerentur, verum etiam ereditoribus caveretur de solido singulis seu vendo. Quin & fisco bona non aliter addici passus est Imperator , quam ut libertas iis esset salva, qui eam adita hereditate consequi potuissent. Ipsum rescriptum D. Marci integrum exstat f. I. Inst. Me p. De Pompilio Rufo, ad quem Imperator rescripsit, diis. autant, servusne an liber homo fuerit λ Servum fuisse , eXistimat Theoph. d. g. I. ubi eum ενας τυχοντων ἐλδ ε ἐν τῆ
unum eorum , qui libertatem te fame
ro consequuti fuerant, adpellat . Sed negat Arnold. Vinn. ad d. g. r. siquidem haec n mina servis non magis conveniant, quam Crii Seii L. 13. D. de manumiss. Sed servum fuisse, mihi vix videtur dubitandum . Quid movisset enim extraneum, ut tam duris conditionibus addici sibi pateretur hereditatem Uirginii Valentis , a re alieno oppressam a Nomen vero Pompilii Rufi non a D. Marco, sed ab Imperatore Iustiniano ei datum vide- r per προ , quia libertini solebant aut manum istaruin , aut eorum , quorum se patrocinio adplicabant, nomina adsumere. Λωque ita etiam sentit Eguinarius Baro. III. CavL III. Caussae ergo huius constitutionis sunt res risi . qum libertatis favor , tum deiuncti existima ' tio, quam per bonorum venditionem laesam
fui sie, supra Lib. II. TD. MIN. XIX. num. s. observavimus.
N. Iux IV. Sed & his suo more nonnulla adduraui ἡό Iustini/nus C. de restam. manum. injectum ' qua cautum L P ut jus postulandi bon
68쪽
Zib. III. Υἱt. XIII. 6srum addictionem annuum esset . II Ut si plures simul satisdato postularent , iis bonasmul addicerentur. III J Vt ejus potissimum , qui plus se praestiturum esset pollicitus , ratio haberetur . Iv Ut qui plus ,
quam alter , cui bona addicta , intra annum offerret , altero libertatem suam retinente , bona obtineret. Quae omnia Commentatores latius exsequuntur.
De Successionibus oblatis, qua fiebanν pre bonorum Venditionem is ex SC. Claudiano.
QUidquid de adquisitione per bonorum venditionem dici potuit , jam supra
Lib. II. Titus. XVIII. XIX. g. XL. occupatum
est. Observatis enim ritibus, ibi descriptis, actiones omnes & jura desuncti ad bonorum
emtorem vel sectorem , transibant , unde M is a creditoribus, non secus ac bonorum possessor, conveniebatur, quia uterque successor erat praetorius . Car. Sigon. de Iudic. I, 18. . p. 4so. Theoph. pr. Inst. Ade r. I. Senatusconsulti quoque Claudiani me-I. D. XC. minimus iam aliquoties supra Lib. I. Tin II. num. s. , Lib. I. TD. XVI. num. 7. ubi et siVe. iam ejus occasionem & historiam in compendio exposuimus , nihil ut hic addi pos-st a nobis videatur , praeter id unum , quod mulier ejusmodi libidinosa in servi- ' .viem detrula simul cum libertate omnem
69쪽
Ane. Ram. Ad Insis. amiserit substantiam. Prine. Inst. h. e. Quod tanquam saeculo suo indignum sustulit Iustinianus, g. I. DA A n
De Obligationibus . Us nobis vel in rem eompetit, vel in personam. De illo hactenus actum ; hoc quum ex obligationibus sit , de iis iam agere incipit Tribonianus ab hoc titulo usque ad L.IV. Tit. V. Videndum ergo, quae Romanis fuerit obligatio, & quot ejus suerint genera. I. Obli- Ι. Obligationem definiunt veteres, quod sit
'vidi ra pr. Inst. h. t.. At haec definitio non est obiugationis in genere, sed speciatim obligati nix civilis & mixtae. Quamvis enim alias naturalis aequitaS omnes conventiones , etiam nullis legibus civilibus definitas, servari j beat , nihilque tam congruum sit fidei humanae, quam ea quae placuerunt, inter homines servari; L. I. D. de pacti. Romani tamen patri-eii, quorum intererat, plebem litibus quamplurimis implicari, a naturali illa simplicitate celat verant, omnibusque obligationum gene- iribus certam formam certumque ordinem de- l
derant, ita quidem, ut nisi quis istam formam lseductus fuerit, nulla valida nasci videretur obligatio . H Et hinc addita sunt verba: δε-
Pacta ergo nuda non produeebanh obligati
70쪽
Isi. III. TD. XIV. 6 eundum nos ira rivitaris iura . Ceterum hoe non ita intelligendum est, ac si Romani nega sent, pacta en servanda. Potius eum virum malum atque improbum judicab nt, qui pacta violasset. Legenda, quae in eam rem dis erit S neca de Senes M, I s. Sed non adsistebant iura iis, qui nondum pactum inierant, quod fidem in negotiorum contractibus sanxerant. Geli. μ f. Arria , I. adeoque sibi imputare debebat, qui nuda pactione alterum sibi obstrinxit, quod Communem conventiones firmandi modum , puta stipulationem omiserit . Add. Μerili. OG. VII, 39. Iure ergo Romano vetere non pacta n da, immo nec iusiurandum, uIIam produce bant obligationem , sed contractus . Primus quinquaginta de contractibus leges dedit Ser. Τullius Rex. Dionys. Halic. auris Rom. o. a I 8, Quemnem, erius rei eam rationem xeddit sex. Carisellius apud Geli. 2 Oct. Att. XX. I. quia sidens maiores ta negotiorum contract/bus Ianxertat. At postea tamen indignatus Praetor, hae in re impune falli fidem, non quidem actionem, sed exceptionem tamen ex pacto dedit. L. 7. 6. 4.D. de passit. Ante hoe edictum variis artibus eludebantur pacta, erebraeque, in soro erant disputationes de eonventionibus , pactorumne a In contractuum numerum essent referendae. Quo respieit Plaut. AuluL II, 2. v. 8 I. - Αν scio , quo vos pacto soleatis perplexarseνlFactum non pactum est , non pactum autem pactum
' , quod vobis Iubet. Adde Ger. Nood. d. Pa I. O Transact. X, pag.