장음표시 사용
191쪽
tholicam, usque ad terminos Orbis di dens quidam errores in praejudicium ejusdem Fidei pullulasse noscun- tur. Volumus itaque, tibique auctoritate praesentium districtὸ praecipiendo mandamus , quatenus diligenter facias inspici, vel inquiri, ὀ quibus personis,oe in quibus locis errores hujusmodi dicti sunt , sive scripti, qua didiceris, sive inveneris conscripta, sideliter nobis
per tuum Nuncium transmittere non omittas. Verunt,
cum nullis Censuris Ecclesiasticis cohiberi posset haec ingeniorum lascivia, multique indies exurgerent Theologi, qui securis antiquae Theologiae re- Iictis callibus, novos, ac nullius adhuc tentatos vestigiis, quaerebant, & doctrinas flagitiosa sua novitate infames obtrudebant, causam tandem suam vindicavit ipse Deus, & unum ex istis errorum Ar chitectis terribili morte punivit, quam noster Thomas cant ratanus, Auctor coaevus, lib. 2. de Apibus Cap. . num. 3. his verbis describit: Magiser Simon de Tornaco Parisiis in Theologia regebat, O erat excellens ille suo tempore ; sed contra decentiam talis o sicli supra modum incontinens , insuperbus. Hic cum super omnes Doctores civitatis auditores haberet, est in Schola coram omnibus de bumilitate altis a dο-ctrina Chrissi quasionem, di putatione praehabita, temminaret, in me tandem datus in reprobum sensum iuexecranda contra Christum blasphemia verba prorupita Tres sunt, inquit, qui Mundum sectis suis dogmatibus subjugarunt; Mo es,Iesus, oe Mabometes . Mo ses primo Iudaicum populum infatuavit. Secundo , Iesus Chrsus a suo nomine Christianos. Tertio , Gentilem populum Mabometes . Nec mora, eversis oculis pro humana Soce mugitum emisit, O epilapsia statim elisius in terram die tertio ejusdem morbi viindictam
192쪽
accepit . Plaga ergo insanabili eum percussit Omnipotens, o omni scientia usque ad prima literarum elementa privavit, oe graviori quidem in anima cum hac plaga percussus est, cum usque in diem mortis sua quasi mutus comparatus est jumentis insipientibus , O in luxuriae foeditate permansit . Et vide supremae admirationis miraculum: Al dem fornicariam , concubinam suam, nominare poterat O sciebat, Boetium etero de Trinitate , qui juxta eum ad spectaculi ponebatur, quem olim corde tenus scierat, post inditam plagam nec nominare noverat, nec valebat. Eo stupendo prodigio didicerunt illius temporis Theologi, qui arcanas aeterni Numinis divitias curiossius perscrutari audebant, de Deo silere, quam loqui, longe cautius, melius, ac convenientius esse. D. Multum vereor, ne isthaec Theologorum Parisiensium de rebus divinis disterendi prurigo intulerit Academiae Parisiensi Saeculo Ecclesiae decimo tertio gravissima damna 'M. Ita est: Magistri Academiae Parisiensis , a Guillelmo de Sancto Amore, viro iurgioso,& in sua procacia obstinato, potissimum instigati, contra Fratres Praedicatores ejusdem Academiae alumnos tumultus concitarunt, qui celeberrimam illam universitatem in summum discrimen Saeculo decimo tertio adduxerunt. Haec invidiosa lis, & funesta controversia,c usus memoriam refricare cogunt me Historiae leges, initium habuit anno Mccxxx. Regnabat tum temporis in Galliis S. Ludovicus hujus nominis α. sub tutela matris suae Blancha adhuc constitutus, apud quem Universitas Parisiensis de vi Scholaribus suis per cives & incolas Suburbii San-Marcellini Parisiis illata , & de non-Μ 3 nul-
193쪽
nullorum morte inde secuta cum fuisset conquesta: non modo repulsam passa est, sed ad eam comprimendam dispositae sunt Praetorianorum militum Cohortes in armis. Ea re offensa Universitas Parisiensis a Lectionibus abstinuit. Magistri Parisiis secedentes, alii Remos, alii Andegavum , alii alio abierunt, libertati & securitati suae locum tuti rem quaerentes. Dissipatis ergo hac illac Magistris,
Fratres Praedicatores, ne omnino conticescerent
Musae Parisienses, Cathedram unam Magistralem in Theologia, consentientibus Guillelmo Episcopo Parisiensi, & Cancellario Academiae Parisiensis, tenuerunt . Quadriennio post, Parisios reversis Magistris, & restituto in integrum Studio Parisiensi ,
alteram Cathedram Theologicam erexerunt Fratres Praedicatores. Quae res magnorum inter Magistros Parisienses, & Fratres Praedicatores dissi-diorum causa fuit ac Seminarium. AEgre siquidem serentes Magistri Parisienses, quod Fratres Praedi- catores duas Cathedras Theologicas haberent, de veriti, ne alii Religiosorum ordines id facere co tenderent, sicque ruis ipsimet sedibus pellerentur ἔhoc Decretum communibus votis sanxerunt & edixerunt , ut nullus 'gularium Conventus duas simul Cathedras solemnes O' Theologicas in posterum obtineret . Huicce Decreto Fratres Praedicatores se minime obtemperaturos palam professi sunt, eo quod duas Cathedras jam per aliquot annos pacifice occuparant, & sumnia cum laude, atque Discis pulorum applausu rexerant. Utcumque tamen inter eos & Academicos pax coaluit usque ad annum MCCLI.quo tempore, ut inquit Wadisghus in Annalibus Minorum ad hunc annum : Orta est magna di
194쪽
sensio inter Academicos Parisienses , O Mendicantes ,
praeipuὸ Fratres Pradicatores . Controversia exoris
dium habuit 2 quibusdam Statutis editis a Magistris Unisestatis oesuspensione lectura propter irrogatae aliquas injurias Sebolaribus quorum aliqui percussi.
alii in carcerem trusi, vel trucidati fuerunt. b. tutionibus injustis dum noluerunt subscribere , duo om dinis Praedicatorum, Bonus-homo, o Helias dicti, facti sunt extra Sehoras. Conquerentes apud S. Sedemtexaudiuntur ab Innocentio IV. O jubentur in priuianum statum restitui. Nec solum ab Innocentio Insed etiam ab ejus successsore Alexandro IV. Fratres Praedicatores pro sua in Academiam Parisiensen restitutione in integrum quadraginta obtinuerunt Diplomata , quae in Parisiensis Ecclesiae Tabulario asservantur, quibus Parisiensis Academia aliquandiu reluctata, tandem aliquando cessit , & Fratres Praedicatores in societatem Magistrorum Parisie sium admisit . Hanc tamen concordiam Guillelmus de Sancto Amore totis suis viribus impedire molitus est. Is quippe, Magistris Odone de Duaeo, Me lao Deeano de Barro super Albam, & Gristiano C nonico Bellovacensi, aliisque tractis in partes, auinfamandos Religiosos Mendicantes, & ex Academiae gremio expellendos nihil intentatum reliquit,
totumque virus in ipsos effudit in libello male consarcinato, cui titulum indidit: De periculis Novistia
morum temporum , quem Alexander In Pontifex Maximus post maturum ac diuturnum examen
proscripsit tanquam perniciosιm & detestabilem , ut opportunius ostendemus in quinto Colloquio . Hunc exitum habuit luctuosum illud dissidium , , quod , proh dolor i Saeculo decimo tertio exarsit
195쪽
inter Magistros Parisienses, & Fratres Praedicito. res, quodque, ut obiter dicam , non satis candide ac sincere describitur ab uassio Bulaeo tomo 3. Historia universitatis Parisiensis , ubi, partium studio abreptus, Guillesmo a Sancto Amore, viro ab Ecclesia damnato, & insensissimo Ordinum Mendica tium hosti, plus aequo favet, Causam Fratrum Pr dicatorum, quantum potest , deprimit, eos velut totius dilsidii Auctores ac concitatores atro carbone depingit, perstringit, insectatur, & omni in , quae ipsis patrocinari possunt, consulto aut elevat, aut dissimulat, aut sinistram in partem interpretatur . At, velit nolit Bulaus, Causae Fratrum Praedicatorum aequitatem aperte probant non solum innumera Summorum Pontificum Innocentii In &Alexandri IV. in gratiam Fratrum Praedicatorum data Diplomata, sed etiam eam manifestam reddit ipsa vis veritatis, quam S. Thomas Doctor Angelicus, ordinis Praedicatorum, Academiae Parisiensis,& universae Ecclesiae columen & Ornamentum , invictissime tum temporis defendit, erroresque MDgistri Guillelmi de Sancto Amore, acerbi illius dissidii stimulatoris , praeclaris solidisque Scriptis confutavit . Plura in hanc rem dicerem , nisii mihi silentium indiceret Dominicana Familia, quae antiquae insuriae immemor, Academiam Parisiensen
pluribus sibi devinctam beneficiis maximo sempet
honore prosequuta est . . ' D. Afferebat mihi nuperrime vir eruditus , sed Monachis haud parum infensus, huic controversiae , quam Fratres Praedicatores cum Magistris Parisiensibus Saeculo decimo tertio habuerunt, Occasionem dedisse novum quemdam librum inscri- ptum
196쪽
plum Evangelium d ternum,ab Alexandro IV. PO tifice Maximo damnatum , quem ordini FF. Praedicatorum attribuit Matthaeus Parisius , & in quo blasphema continentur dogmata,quorum haec prae, Cipua adhuc memoria teneor videlicet Evangelium Eterni , seu Evangelium Spiritus Sancti perfectius.
O melius, O dignius fore Evaugelio Chrsi. II. Evangelium Christi non esse Evangelium Mgni, ac per hocaee Ecclesia ad eatorium. III. Novum Testamen-rum,sicut O Vetus , esse evaeuandum, nec in virtute sua ad annum MCCLX. duraturum, O deinceps omnexin statu perfectorum fore. IV. Ad instruendos homines de spiritualibus O aeternis solos idoneos esse, qui nudi pedibus incedunt: Christum, Sanctosque Apostolos vi-xa contemplativa perfectionem non fuisse consecutos et contemplativam vero vitam ab ipso 'oachimo Abbate
fructimare eoepisse,O d nodὸ in perfectis successoribus
ipsius perfectias mansuram,fructusque laturam uberio σes . V. QAemdam Monachorum ordinem futurum, qui dignitate' O gloria reliquis antecellet , in quo implebitur Prophetia Psalmista dicentis: Funes cecide runt mihi in praeclaris, etenim haereditas mea praeclara est mihi. Et qui tune maximὸ florebit O eonvalescet, cum Clericorum ordo peribit. VI. Sicut in primo statu Mundi commissum fuit 2 Patre totius Ecclesia regimen aliquibus ex ordine conjugatorum, sic in tertio Mundi statu committendum d Spiritu Sancto aliquibus ex ordine Monaehorum . Haec, & alia id genus blasphema dogmata continentur in hocce aibro, qui inscribitur: Evangelium . ternum, cujus Authores cum fuerint FRPraedicatores,mirum non
si illis litem moverint Magistri Parisienses , Nin eos tam in Scholis, quam in publicis suggestibus
197쪽
M. Si revera Fratres Praedicatores edidissent
hune librum, qui inscribitur et Evangelium cineris num, quique haec, quae mox protulisti, & alia bene multa complectitur blasphema dogmata; eorum damnationi incunctanter subscriberem, nedum, Apologiam in eorum gratiam adornare vellem. At hunc librum erroribus a capite ad calcem scatentem a Fratribus Praedicatoribus fuisse lucubra- tuba immanissima calumnia est, huic Sacro ordini de Ecclesia bene merito perperam a Matthaeo Pariasio impacta , qua , ut inquit Odoricus Radinaldus in
Continuatione Baronii ad annum ΜCCLvI. Num.xx.
.el ex eo detergitur, quod Matthaeus Parisius nulli certo Authori hunc librum adscribat, sed tanquam nefandum partum ab omnibus Fratribus Praedicatoribus editum insinuet. Quid enim magis ά verisimilittiis dine abhorrens, quam eos, seu Fracres Praedicatores, libri haeresi infanda contaminatissimi aulbores fingere. quos ea manet gloria, exscindendis haeresbus , ac tum maxime eiam is ordo primavo Sanctitatis fore ae splendore emicaret, strenuam operam collocasse Hujus libri Esangelii ainterni Authorem Ioannem de Pamma Italum . Ordinis Minorum septimum Generalem Ministrum, vulgo existimatum fuisse, testatur noster Estmericus parte a. Directorii Inquisitorum . quaest. 9. ubi agit de erroribus in hoc detestabili libro contentis. Sed 'Madingbus in Annalibus Minorum , de Papebrachius in Λctis Sanctorum acidiem xix. mensis Martii, ubi inseruit Vitam Ioannis Parmensis, negant hunc Ioannerer Parmensen
fuisse Authorem illius, male nati libri Es gelii, quibus licet ipse ultro assensim praebeam, non possutia attamen quin fatear, hunc Myoannem
198쪽
Parmensem apud Alexandrum IV. Pontificem Mais ximum a suis fratribus, quorum odia, ob Zelum quo flagrabat regularis restaurandae disciplinae, incurrerat , accusatum , Praefecturae Generali , quam in ordine gerebat , cessisse ,Αin ejus locum suffectum fuisse S. Bonaventuram, tunc in Academia Parisiensi Doctorem Regentem apud Minoritas , qui inquisivit in Ioannem Parmensem , elusque Socios , quorum duos, Gerardum, de Leonardum conjecit in
vincula . Gerardus annos 18. in carcere detentus
est, Leonardus in vinculis obiit. Denique , Joannes Parmensis diem extremum clausit Camerini x III. Kalendas Aprilis anni MCCLxxx Ix. cujus sanctit tem miraculis post mortem fuisse comprobatam
asserunt madinrhus in Annalibus Minorum,ubi vitam eius descripsit, & alii ejusdem ordinis Franciscant Scriptores, qui etiam Ioannem Parmensem appellatione Beati , non prohibente sede Apostolica, exornant . Cum igitur plane ignoretur Author istius execrabilis libri, qui inscribitur: Evangelium admemum , iniquum omnino esset illum Fratribus Praedicatoribus, quasi Authoribus tribuere propter testimonium, seu potius propter unicum de incertum verbum Matthaei Parisii, sic scribentis. Dicebatur, Prataeatores esse illius libri Aulbores e Praeterquamquod, testimonium Matιbaei Parisii contra Fratres Praedicatores nullius ponderis diaberi debet, non solum quia hic Scriptor, ut norunt omnes, pessimae fidei est, petulantis linguae, homo Schismaticus & qui haereticis prolusit, sed , quia etiam Innocentii IV. Pontificis Maximi, ac subinde Fratrum Praedicatorum, qui hujus Summi Pontificis partes strenue propugnarunt, hostis apertissi-
199쪽
mus suit. Addo etiam, hunc pestiferum librum ,
inscriptum et Evangelium a ternum , publico Ecclesiae judicio damnatum, flammisque addictum suisse
anno MCCvIII. septennio ante institutum Fratrum
Psaedicatorum ordinem. Qui igitur fieri potest,
ut ille liber sit partus alicujus Dominicani, cum ipso Fratrum Praedicatorum ordine sit antiquiori D. Adductis hactenus & dilucide explanatis erroribus & Controversiis, quae Saeculo decimo tertio Ecclesiam Gallicanam, de Academiam Parbsiensem haud parum perturbarunt; expedit nunc ut in eas Haereses, quae eodem Saeculo in aliis Orbis Christiani Nationibus in perniciem animarun eruperunt, breviter inquiramus , & in primis scire velim, num aliquae Haereses Saeculo decimo tertio in Italia prodierint lM. Saeculo decimo tertio , hoc est circa annum MCCLx. Flagellantium Secta in Italia ortum habuit, es usque originem Monachus Sanctae Iustinue Paduensis in suo Chronico, quod Christianus vintius Basileensis anno MDLxxxv. publici juris secit , his verbis describit : Cum tota Italia multis esset flagitiis sceleribus inquinata , quaedam subitanea superstitio, oe d Saculo inaudita invasit primitus Perusinos, Romanos postmodum, deindὸ ferὸ Italiae populos universos. In tantam itaque timor Chrisi irruix super eos, quod nobiles pariter ω ignobiles , feneso juvenes, infantes etiam quinque annorum nudi per plateas civitatum, opertis tantum pudendis , deposita verecundia , bini processionaliter incedebant, singuli flagellum in manibus de corrigiis continentes , in cum gemitu O ploratu se acriter super scapulis usque ad eofusionem sanguinis verberantes . . . . Nonsolum itaque in
200쪽
in die, verum etiam in nocte cum cereis accensis , i Deme asperrima, centum, milleni, decem millia quoque per civitates O Ecclesias currebant , O se ante altaria humiliter prosternebant, praecedentibus eos Sacerdotibus eum Crucibus O Uexillis fluerunt tum temporis omnia musica instrumenta, O amatoria cantilena : sola cantio Poenitentiae lugubris audiebatur ubique tam in civitatibus , quam in Villis , ad cujus flebilem modulationem corda saxea movebantur, o ob- sinatorum oculi se a lachomis non poterant continere . Mulieres quoque tanta devotionis fuerunt minimὸ expertes, sed in cubiculis suis non tantum populares , sed etiam Matrona nobiles, Er Virgines delicata , cum omni honestate hac eadem faciebant. Tunc ferὸ omnes discordes ad concordiam redierunt, usurarii, O raptores mala ablata restituere festinabant,caeterique divies criminibus involuti, peccata sua humilit)r confitentes, se a suis vanitatibus corrigebant Oe. Haec publicae Poenitentiae devotio in Germaniam, sicut testatur Henricus Stero in Chronico, penetravit, sed quia i lius origo, ut ait idem Scriptor, nec d Sede Romana , nec ab aliqua persona auctorabili fulciebatur, a quibusdam Episcopis, O d Domino Henrico Duce Bavaria coepit haberi contemptui, unde in brevi tepescere coepit , sicut res immoderatὰ concepta. Tandem in superstitionem , immo in haeresim degeneravit male cocta, & tumultuosa illa devotio. Neminem quippe a peccatis absolvi pertendebant isti Flagellan- tes, qui eorum Sectae nomen non dedisset. Mutuo sese, audita confessione, a peccatis absolvebant, etsi Laici ellent, sicut testantur Silfridus Presbyter in Epitome lib. a. & Longinus, qui ipsos in Polonia ab Episcopis, & Principibus repretios fu ille Hirma clib.7.