Opuscula

61쪽

LIB. I. CAP. 10. MFacerem. Apud Hero tim I. 42 Adrasius, non Iru

κας εὐπρήσσοντας ἰέναι, υτ το βουλεοθαι παρα πολλαχῆ τε α ισχον ἐμαυτον vile et contra sententiam loci novisitimus editor ἀνέσχον dedit. mperfecto utitur

propier uim πολλαχῆ anie, ubi semel capiendum eo silium in mente habet, si posuit nondum enim, mea senientia, seu Bui annus, Ox imperfecti sermam esse: Aristophanes M. a - αιτὰ υμων ν εαμ εἰ τις ἐν Ποπτερος, εῖ, πεινων το χοροῖσι τῶν τέ γφων χθετο, ἐ-τομενος αὐ-τος ηρωτ σει ἐλθών -δε, κατ άν ἐμπλησθεὶς ἐφ' bιάς αὐθις αν κατώττετο Sed quod statim sequitur, ει τε Πατροκλείδης τις μων τυγχάνει χελτιών, οὐκ ἄν ἐξίωσεν - θοιμάτιον, ἀλλ' ἀνέπτετο, nescio an dicimn i vere de re praeteriis, quum sacrum

quid huiusmodi esse a Patroclide significes. De suturis satis constat εμεῶλον et ἐμελλησα usurpari eo quod ipsa huius verbi tempora indicant discrimine. Sed est etiam ubi sine huius verbi accessione futurum tempus respiriaiux. ita tamen, ut recte explicata sententia res ad praesens vel ad praeteritum redeat. Vt apud Antiphontemp. M. οὐδέποτε, θέλησαν ἐλθειν ἐπὶ τουτο τ μαιον,εδ εἰδοτες οτι - ἄν τουτοις κατ' ἐμου ἔλεγχος -νε'ooυτος, ἀλλ' ἐμοὶ κατα τουτων, τι -δἐν δίκαιον ουδ'άλ iii τωντο minera dicere, Ἀδοτες - άν του- τοις γενήσεσθαι λεγχον. unc quemadmodum laquesus est hoc dicit noluerunt ea Dia uti, quia, si id feci

sent, non mihi ea, sed ipsis noctiasset.

Sed in his omnitius quum nihil dissicultatis sit, alias potius loquendi sermulas consideremus. Ac primo quidem sententias, qua ἄν pro nunt relati' iunctum habent. Aperium est autem, si qua seniensia, quae ipsa Per se

62쪽

conditionem non impleiam coitiineat, reliquae oracloia a nectatur, Portere , adiici Vt apud Herodotum I. s. Croesus, interrogatus, quis sit, quem appellet, respondet: το, αὐθω ποῖσι τυραννοισι προετί ιησα ιιεγαλων

χρη/aατων ἐς λογον ἐλθειν Demosin in id. p. 36, 25. νον ει τουτο μέν ου ἐποίησεν, ἐν ' ον δῆμον ἐτιμησεν αν. Idem ad Phorm p si , Is ἔστιν οὐν, ἄνδρες δικοπιαί, ουτος λανθρωπος ξ γενησε ται ποτε, αντ δι αων Quos ε δραχμῶν τριακοντα μνας καὶ τριακοσίας καὶ ut κοντα αποτίνειν προείλετ αν Idem in I de .lso test in Steph. p. IIII, 2 l. ἔστιν Ουν, ς-

ποιῆσαι βασιλῆα τοιονδε τους φιεν ἐκ του καταστρω-

ριατος, καταβιβάσαι ἐς κοίλην νῆα, ἐοντας Πέρσας κώΠερσέων του πρώτους τῶν δ' ἐρετμν ἐοντων Φοινίκων, - οὐκ ἄν μον πλῆθος τοῖσι Περσησι ἐξεβαλε ἐς τὴν θάλασσαν. Nam pro οτη ἐστι hic ad μὴ - ἄν ποιῆσαι resertur οπως. Commemoranda hic est etiam branae ο Ἀτι ανὰ οπ o τι ἄν Aristoph. Aesi. 555. ταιτ' id ὁτι ἄν ἔδρατε M. I 22I.

63쪽

συνέβη κατορθωσει πιι αυτ α συνεβουλευσεν. Dein silienes ad Phaenipp. init. P. I 038, 4. ει μη γα ουτος μιν σαφως διωρισε τι πρco τον δε πορειν του ἀντ δεδωκο- τας καὶ τι δευτερον, κα ταώια δ' ἐφεξῆς, v oIδ οποι προῆλθεν ἀν-τουτου Φαινίππου τολμα Interdum αν etiam praecedit in hac formula, ut apud eumdem in

εἰδώς, τα ει μαρτνρουμενα ἀκονιον. Sed ubi sententiae istae ex alia semensa, in qua iam inest conditio non impleia, pendent, non additur ἄν et

recte quidem. Nam quae primariae sententiae natura est, eade in est etiam, Plerumque saltem, earum, quae ex ea aΡtae glint. Vtar ad rem et tonstriindam exemplo prorsus simili,

ut ea, quae modo attuli Lycurgus p. I 65. 2 2 Beo. καίτοι κατ' ἐκείνον του χρονους, υνδρες, τίς νηῶν τὴν πολιν ηλέησεν, ου μονον πολίτης, ἀλλἀ και ξενος ἐν τοι si προσθεν πονοις ἐπιδεδηριν - τίς δ' ἐν Ου- τως δε ισοδ νιος τοτ λπισα ναιος, τις ἐδον oti αν ἄτακτον ἐαυτον πομεῖναι δειν , Recte illud ος τις ἐδυνήθη ἄν dicium est, quia sine conssitione dictum erat

id ex quo hoc pendet quis tanto in cisitatem odio fuit, ut militiam detrectavisset 8 Sed ubi ita mutaveris, ut conditio inirilicipalem sententiam recipiatur τίς ἀν- λου- τω μισοδημος, iam sine ἄν dicendum erit, ρυς ἐδυνη . En exempla Demosthenei in Timocr. p. 705, 26 εν ἄναυτου τις ἐποιειτο κατηγορημα, ο ιυ ποτε τουτ' ῆν.

Epicurus in P ad Herodot. s. p. 3. ειμηέν ὁ κενον καὶ χώραν καὶἀναφῆ φυσιν νομάζομεν, οὐκ ἄν εἶχε τἀ --ματα που et ν, τει δι' ου G-ο, καθάπερ quia- νεται κινουφιενα. Ibid. 8 p. 4. ειτε τὰ κενον ῆν ωρι

Non debebat recipi Scaligeri coniectura ἄν στη quam et graniniatica repudiat, et usus Epicuri, ut qui hoc ἔν- για voce in Ep. ad Pylioci. s. p. 31.

64쪽

54 DE PARTICULA Eadem ratio est particularum Massimi, an φρα, δε

Vide Vesp. 61. lud miruidum, hanc constructionem indicativi sine particula αν de more usurpari, ubi sentemtia principalis, sive addito αν, sive non addito, conditi nem non implatam continet, ut apud Aescludum I Irim. M. et δῆτ' ἐφιοὶ ζῆν κερδος, ἀλλ' υκ ἐν ταχειερριφ ἐμαυτὴν τῆςδ ἀπο τυφλου πετρας,

Exempla quaedam dedit atthiae in m . Gr. g. 520. not. 5. qui tamen neque Eurip. Phoen. 213 afferre debebat, quo in loco ιν non ut , sed ubi significat, neque Iatonis lacum in enone ita truncatum apponere, ut Plato 1

gentibus aliter, quam licet, loquutus videatur. Integer lacus Heses p. 89. B. καὶ γάρ ἄν που καὶ τοδ' se εἰ φο' - οἱ ἀγαθοὶ γίγνοντο, σάν που, ψαι οἷ ἐγίγνω- κον τῶν νεων του ἀγαθους τἀ φυσεις Ους ήμεις ἄν

παραλαβοντες, ἐκείνων ἀποφηνάντων, ἐφυλάτταμεν ἐνακροπολει, κατασημηνάμενοι πολυοι ἄλλον ν το χρυσίον , ινα μηδεις αυτους διέφθειρεν, ἀλλ' in ειδῆ τέκοιντο εἰς τὴν et λιαίαν, χρησιιιοι γίγνοιντο ταi πολεσιν. Apertum est, expressam esse in Principali sententia conditionem non impletam. Quod si quae per ους adiuncta est sententia, iterum habet ἄν factum id est eo, quod non pendet ex priore sententia, sed sola per se consisti Quod autem in sine minatur verbi modus, id recte quidem semii Buumannus fieri propier praegressum ἀφώιοιντο, sed non explicuit tamen. Nimini non recte dixisse Plato ἐπειδῆ ἀφίκοντο, quod sic in ilicaSset, non fuisse illos ad iustam aetatem ementuros. Quod si participio usus esset, recte dixisset, ἀλλ' ἀφικόμενοι εἰς τὴ ῆλικιαν χρησιμοι οἰχνοντο Nec non Poruit ἐγίγνοντο dicere, qua

65쪽

LIB. I. CAP. 10.

Ita, nisi fallor, scribendum nam male vulgo ει περ ῶν. Sedi nisi libri, oniittunt. Eathius ἐξεβαλλ ἄν scribendum putabat, quod vituperat, iure quidem, e I arum exploratam habens huius rei rationein Valckenarius in Diau. de D. Eur P. I si quod etiani runckio accidit, quem vide de hac constructione ad Aesch. Prom. 155 ad

Eurip. Hec. I . ad Apoll. Od. I. 281. Expliciu ad Viger P. VI et 85I. Noli vero Putare, non licere omino in hoc genere loquendi particuli. Mus addere αν. Inuno necessaria aliquando eius adiectio est. Nam ubi non, quid suisse

sed quid potuisset fieri indicare volumus, necessaria est Particula Demosthenes de falso test ad Aphobum p. 49, 14. πρco τοι μεν γάρ mερ-άλη lytoc ταυτα μὴ μιαρτυρησεν, ουκέν νυν ξαρνος ῆν Ἀλλά τοτ ευθυς επὶ του δικαστηρίου, τῆς ριαρτυρίας ἀναγιγνωσκο/μένης ηνίκα μαλλον ν αυτον bu ώφέλει. Hic QP ituni,

ubi ad primum adspectum abesse debebat. Recte vero Posuit tibi mistio qua nunc prodesse potuisset. Omissa Particula, sensus seres, hi plus projuisset Quae particularum finalium, eadem etiam conditio-ninum ratio est. Nam non asiosis illiis ἄν, quam ubi

necessarium est. Est autem necessarium tribus potissimum modis. Primo ubi non simpliciter dicendum est si 88 Et, de eo, quod non est; sed si posset esse, de eo quod non modo non est, sed ne Potest quidem esse. Vt apud D mosthenem in Steph de trierarch. P. I 229, 22. ἔτι το

66쪽

οθωνται, περ του πλείονος ἀντιλεγοντες. Ita libri quidam, recte, ut mihi videtur. Alii omittunt αν' si hi in

quit, remiges habituri rassent multo deteriores, non nurum foret. Omisso αν, diceret, si tu habuissentre ges deteriores ut oppositum foret, at non habu munit aeteriores. At habuerunt illi nullas Omniino vique appare duplicem inesse condisionem, ut, quum altera, quia in principali seniens αι est, arere ea Particula P tuerit altera eam requirat Plane enim omnia si dicas,

haec habebis si illi habuissent re ges, non IOre mirum, si hi remiges deteriores fvissent. Alter modus est, quum in principali sententia non in .st tonditio non impleta. Nam si iim non ad εἰ adderetur nescires utrum de re vere facta, an de cogitata sermo esset. Demosin

ne ad Timoui. p. 201 I8. εἰ τοίνυν τουτο πυρονα ἐν τουτ προ αμας τεκμήριον, τι ἐλλει τον ὰ ἰοχρίωνα, ον πεμφθῆ αἰ φηρο - τουτου, καὶ λα-- τας φιάλας παρα του πατρος του μου, καὶ τηνιμναν του ἀργυρίου δανείσασθαι, κἀμο γενέσθω τεκμη

σεν ἀν το ψευδος τῆς δεηθειας ιειλον, καὶ διά την ἀσθενειαν τὴν τοτε καὶ τὴν ἐρημία τῆν ἐμην ἐπιστε

θησαν αἱ κατ' ἐμου ψευδεις γιγνορονα κατ---ἰ; Si dixisset, εἶτ' Οὐδεινον ἄν- ν, omittere αν in seque

καίτοι δεινον, εἰ οἱ αυτοι si μαρτυρες τουτοις αν μαρτυρουντες πιστοι ησαν, ἐμοὶ δ μαρτυρουντες, ἄπιστοι εσονται καὶ εἰ μέν πανυ μὴ παρεγενοντο μαρτυρες, ἐν δ δε λα μειχμμην ἄν, i του παραγενομιμνους ιιῆ παρειχόμην , ἐτερους δε τινας , εἰκοτως ἄν οἱ τουτων λογοι πιστοτεροι σαν των ἐμων μαρτυρων. Hoc in loco ambo modi, de quibus dictum, coniuncti sunt. Nam illa ει τουτοι ἀν μαρτυρουνυς πιστῶ 'αν,

ei εὐεικοτως ἄν πιστοτεροι θαν των ἐμῶν μαρτνρων,

67쪽

LIB. I. AP. D. M. dicta sunt, quia nulla est conditio non impleta iniri tria sentensia δεινον ἐστιν. Hoc autem εἰ παρειχομην ἄν, ubi non recte a Be ero cinii duobus codd. missum est αν, .larea dicivin ea, quia duplicem habet conditionem. Sensus hic si nuclum vero, si iidem testes pro is testunt fide digri essent, pro me intem nullam dem habebunt; et, si omnino non fuissent testes, ego autem exhibiturus Di8sem tin qui astuissent, non exhibu/88em sed alios, ipsorum dicta plus fidei, quam mei esses, habuissent. Adde conditionem non impleiam principali sententiae, et videbis ita dici debere: καίτοι δεινον αὐήν, εἰ oi αυτοι μάρτυρες τουτοις μαρτυρουντες πιστοὶ σαν, καὶ - εικοτως οἱ τομιον λό-

ροι πιστοτεροι ἐσαν τῶν ἐμών μαρουρον. mino iudicari poterii de loco Demosthenis de cor P. 260 1. καὶ τίς

- ἄν απέκτεινέ ιε δικαίως, ει τι τῶν παρχοντων πολει καχων or μονον καταισχυνειν ἐπεχείρησα; Codd. quillam εχεἱρησα αν Sed recte omittuII Parii-culam alii codd. et Plutarchus p. 542. A. Tertius denique modus, quo αν additur is est, quum in oratione ex pluribus membris composita, Praecessit sententia carens conditione non impleta, licet eiusmodi conditio in sente

, ita principali insit. Nam non posset intelligi, de re non vera, sed cogitari sermonem esse, si praecedentia rem laciam continenti Aeschines c. Timaresi P. 1m. 329. g. m. Beo. Ουκο- αταπον- ειη, ὁ - αιοι, μηδεν μιν μου λεγοντος, απιτοὶ βοατε τὴν ἐπωνομίαν

De omissa particula ἄν univera E. In communi seriplarvin usu mulio saepius onussa particula αν dubitationem excitavit Viris doctis, quam adiecta,

68쪽

DE PARTICULA ἄν uir multi, quin feriunque fieri viderent, ubique eiendum fuisse existimarent. Qua opinione nihil in aris critica cogitari potes periticiosius. Quaerendum estis sus, uir novita necessario, an usu quodam ei consues innesas omninoque caussae ussunt investigandae, quam

regulae constituendae. Ei hac quidem in re, in qua nunc versamur, illud ante omnia videndum est, quid sit, quod dicimus omitti particulam. PoteS erit dupliciter intelligi. Nam aut nihil mutari sententiam putamus detracta particula, aut mutari quadam ratione. Quodsi nihil mutari sententiam volemus, recte quidem loquemur, quum mitti particulam dicemus, sed committemus tamen aliquid a

surdi, quia si parsicula aliquid tamen significat, nihil eams ruficare necesse esset, si Perinde esset, uirum addo is an omitteretur. Sin mutari omissione particulae volemus sententiam, omni particulam non recte dicemus, quia, ubi non illud significandum est, ad quod opus est

particula abesse eam necessarium est, ut non omitti, sed non ponenda esse dicenda sit. Itaque quum utrovis modo absonum sit, omisgam dici particulam, videndum an tertia quaedam ratio relinquatur, qua iure dici possit omitti. Est vero ita. Nam mutari sententiam quum dicimus, aut

plane aliud quid dicere eum, qui loquitur, indicamus, aut idem quidem, sed cum Ieri aliquo et quod non magni, serii discinnine dicere. Et Iioc quidem quum si, ut se sentia manea eadem Parumque iniersit, uirum ad iura omniatur, tum vero recie licebit omissam dies. ει--que hanc omnem disputationem in duas partes invidemus,

quarum in priore de particula necessario omissa 1. e. ne ponenda quidem, in altera de non necessaria eius onussione dicemus.

De indicativo particula ἄν velis ἐν necessari omissa.

Vulgaris es opinio, verba quaedam, ui φελον,

69쪽

LIB. I. CAP. H.

particulae adiectione, ei mia semipem, inmen Nerimique ea carere. Vid amithiae gr. r. g. 5IO. s. et quem ille laudat Schaeseram elat cris Iast seq. de χρῆν et ἔμελλον disserentem. Non temere hoc fieri, sensisse videtur Μatthiae g. 50S. not. I. sed debebat an rationem an plius persequi, praesertim quum ita simplex et plana sit, ut non possit non statini cuivis apparere. Neque enim, tum illorum verborum est, quod non aut saepe aut aliquando certe Particulam αν tam necessario requirat, quam

Hibi adspernetur. Nam ubicumque aliquid, quod etiam sine conditisne verum est, commemoratur, abesse debes particula: ubi autem aliquid nominamus, quod nonnisiectis conditione verum est, necessaria est particulae adi cito. Ilitelligitur id autem ex ΟΡΡοsito. Nam quod sine conditione verum est, ei non licet opΡoni, non esse Veram quod autem certa tantun conditione est, ei rei te oppones, non esse sublata conditione. Declarab rem

exemplis. Sophocles El. 15 35. χρῆν δ' ειθος εἶναι τηνδε τοις π ιν δώνει-ις πέρα πράσσειν γε των νομων θέλει,

κτείνειν το α πανουργον - αν se nou. si dicit, quia portere indicat sitie conditione nec potest opponi, ἀλλ' o χρή si oportet, quomodo potest non oportere ris non omnia iunt, quae oportebat. Itaque quod Opponere Oies, aliud est ἀλλ' υκ στι. Contra non dicit, το γαρ πανουργον ου se πολυ, sed

addi parsiculam. Nam illa tantum conditisne non serent multi nefarii. Atqui, ita non exsistae illa sunt multi. Itaque Oppoclium est, αλλ' ἔστι πολυ. Iam lacile inteli

getur, cur ea possumum verba, quae vel necessitatem aliquam significant, ut φελε, ἐχρῆν, δει, τρυς ηε, vel libertatem 1aciendi, ut ἐνῆν , Vel Veritatem rei, ut, ειελλεν, saepissime careant Particulae accessione. Nam quae fieri oportet, vel licet, vel quae sunt aut su-

iura sunt, Plerumque simpliciis veritatem rei conlinen

70쪽

DE PARTICULA δω ex nulla condisione suspensam. Attulit Imithiae g. 508. notia. Sophoclis hoc in Oed 255. ἀκάθαρτον τριας εἰκος , , ουτως ἄν, et Xenophoniis em S. v. et 10. εἰ μὲν τοίνυν αἰσχροντι μελλον εργα σασθαι , δύνατον ἀντ αυτου ιρε τεον ῆν. Vtrumque recte dictum. Nam et non expiare caedem, et turpe quid facere iiiipium erat, SemPerque im- Pium est. Itaque tantum abest, ut haec anomalia quaedam sit, quemadmodum Schaefero videbatur in Meselem. p. 55. ut certisclmain legem habeat particulae omissio: ciuilis legis rationem non exspectam esse a Schaesero,

maius in prodii adnotasi 85. p. 129. Neque enim ipsi verbo hoc tribuendum si, quod particula carere Missi, sed potes id ium demum fieri, quum vel verbum ipsum non ianium auxiliare est, sed idem quod ἐξῆν significat, ut apud Demosthenem . 56, s. εἰ γα μηδεν ειχετε

τω κεχρονται Vel ubi adiectivum accedit eiusmodi, quod aliquid Per se Verum significat, ut non possit contrarium

oppositum cogitari, veluti in hoc Sophoclis in Oed. R. 3368. quod Schaeserus assert:

κρείσσων - ῆσθα μηκέτ' ων, potu τις λός, quod idem si atque κρειττον ην, μὴ ζῆν σε, γ vφλον εἶναι, ei ibidem Iaz5.

Neque enim aut ου κρειττον ην, aut Ov ῆν ἐφίμερος π- poni potest, sed opposita cogitantur, at caecus 3 aleares adspectu liberorum. Itaque etiam Latini in hoc genere non coniunctim, sed indieatis utuntur, icebat, Oportebat, aequum erret, ei quaecumque sunt huius-

,di alia dicentes. Ex quo appares, neque in illis exemplis mine Sesiaeseriis p ara asseri, nutu Misisse '