Opuscula

51쪽

LIB. I. CAP. s. iei sententiae ipsi melius conveniens verum iudicandum est:

Mia τε τις εοχεται,, ρ. Sic Iliad. Iis. Apud Aristophanen in Ach. 8 3. Boeotus, interrogat quid asserat, respondet: ob ἔοτ' ἄν ἀγαθα λι-- πλῶς

Id nos diceremus, was es et wa gute in Boeotιenirebi. Haec etsi et codd. nonnullorum et Vett edd. Scriptura est,

tamen optimi quidam libri, omittiuit, ἔστιν scriptum exhibentes fatendumque potulis vel e Prima sequeniis vocabuli syllaba nasci, vel a metricis, quum εοτ' ἀγαθὰ scriptum invenissent, inseri Mn tamen ollam repugnat particula. Sed ut hic non serenda videatur, quia cinnipso est verbo constructa, non ostendi tamen, si ad aliam

sententia. Numquid enim aliud est illud Sophoclis, εἶτα πορών ου παρῆν, et quae plurima similia supra commemoravimus. Nimirum sic est illud explicanduin eo. μολις-τἀ, iii θω αυτος λοίην ευρίσκω. Haec igitur qui damnet, quoniam rari a sunt, vereor ne Parum PersP ciam habeat Graeci sermonis elegantiam. Ab hoc exemplo ut iam ad illud genus mulseamus, in quo particula non es proprie cum verbo constructa, non

pauca liuiusmodi inveniuntur, quae caVe temere corrigas. Non est ad hoc genus reserendus locus hucydidi I L 63. memorabilis ille propter liberiorem sed tamen iustam verborun structuraria τό ξυμπαν τε δη γνωμεν, πειθO-

μενοι ii ἐμοί, πολιν ἔξοντες καστος ἐλευθεραν, ἀφ' i αυτοκράτορες οντες τον υ καὶ κακως ω οντα ἐξ σου ἀρετῆ μονουμεθα ' ν δ ἀπιστήσαντες ἄλλοις υπακου- σωμεν ου περ του τιμωρήσασθαί τινα, αλλα καὶ ἄγαν, τυχοιμεν, φιλοι ii ἄν τοι, Minou, διάφοροι M

52쪽

specu vel γιγνομενοι, quod Muοντες ex ναοῦμεν P-deat, vel sanem πνο--θα exspecies Et tamen onmia recte haben Ac primum, in quo haesemini interpretes, ου περὶ του τιμωρ) σασθαί τινα sic es dictimi, ut res iniur ad τέλος volebat enim dicere, - ἄν-του τιμωρησασθαι τινα φιλοι γιγνοίμεθα, scilicet οις sed ne his dicenduin esset φέλοι, in altera Parte posuit, addito statim opposito atque ut φίλοι et διαφοροι, τοις ἐχi ιστοι et ις Ovriori in icem opposuit, sic opposuit

etiam γιγνοίμεθα αν et κατ νάγκην γιγνομεθα, ita quidem ut optativus ad αν ex illo indicativo supplendus sit.

Itaque plene sic dicas: - περὶ του τιμωρησασθαι ἀλλοχοι φιλοι γενησομεθα, αλλα παῖ γαν, εὐτυχοιμεν, ωλοι μιν - γιγνο μεθα τοις ἐχθίστοις διις φορο διχῶς - αναρον γιγνυμ- valde dissimile ea hoc Demosthenis in L p. 15, ουτε, - μοῖ

Haec est libri Ravennatis aliorumque scriptura, quae si sic intelligitur, υτ μἐν ἄν ποιῶν, εὐποιεις, non est quod eam ruperes. Sod quum τοιοι in cod. Veii ac Suid edd. veru et cod. -- legatur, non opus est indi eativum tueri. Quod Sisbaeus Serin XXLm omena dri Thrasyleonis attulit, κατα πολλ' αν ἐστιν οὐ καλῶς ψηφιένοντο γνωθι σαυτον χρησιμωτερον αρἈντο νωθι τους nori'

ubi apud Anion Atellas seripium es κατα πολλῶν H.

53쪽

LIB. I. CAP. s.

Stephanus in Sent. Com. p. 408 et D raeus ad Aristoph. p. 110 κατ πολλά emendamini, Partim probat, hier. His verisimilius si, quod ri nus coniecti, κατα πολλ' αρ' ἐστίν. illi tamen geniunum videtur κατα πολλών, a Mobaeo autem prosectum tinis. In Pl tonis Apol Socr. . I. B. ut editi habent, και δῆ καὶ

decim codd. Bekkeri, octoque optimi apud Stalmaumium praebent τις ἄν αυτῶν σοφός ἐστι. Qui locus est eiusmodi, ut, si aliunde satis firmari possit ista constructio, ad sensum venustissime addita videatur Particula, ubi Non singulari casu fieri, ui quis vere sapiens inveniatur. Est enim τίς αν quisorie, nobis iver ema eiusque exempla etiam cum sutum iuncii vidimus. Et concedere debebunt, τίς αν vin indicativis ommum temporum construi posse, si qui Schaefero asseritiuntur, qui τά ἄν ita dici

putat, ut ἄν ad τάχα pertineat, neque ad verbum reser tur Par enim causis est. Nam latet in isto, talis sententia, τίς ἄν εχ ρ. Videtur autem vald placer sibi ea in re Schaeserus, qui de illo τάχ' ἄν non solum ad Greg. Cor. sed saepius ad Sophoclem monuerit, ut ad Oed. R. 52x ad ed. Gl. 965. et 10 et in addendis ad ed. R. I39. Vellem vero demonstrasset vir ocius mus. Nam ex istis exemplis, quibus utitur, ne illainii dein duo, quae ex Platonis Phaedro auulit, rem comprobant. Eorum prius es p. 256 B. c. ἐὰν δὲ δὴ διαδεπ

54쪽

M DE PARTICULA/μανίαν ἐφησαμεν τε ἀρίστον ιναι, καὶ ου οἰδ' ὀπν τοἐρωτικον πάθος ἀπεικάζοντες, ισως μέν ἀληθοις τινος ἐφαπτομνοι, τάχα δ' ἄν κ αὶ ἄλλο γε παραφερομενοι,

κεράσαντες o παντάπασιν πίθανον λογον, μυθικον

έμον τε καὶ Go δεσποτην Ερtoτα, J Φαιδρε, καλῶν παιδοον φορον. Nam it priore horuna locorum etiamsi ταχα abeSSet, recte potuerat αν articipio addi, quo significaretur, siforte animos non custoditos cleprehe

clunt Omittunt autem ἄν aliqui codd. In altero veroqvis non videt, si participio subsinuatur simplex oratio, dicendum esse, τύχα δ' ἀνέλλοπι παραφεροίμεθα. Vnde hic quoque ἄν eum verbo constructum esse patet. Talis es etiam Aristophanis locus in Vespis, 280.αάχα δ' ἄν αὐτον χθιζινὰ ἄνθρωπον, si i μῶς διεμετ' ἐξαπατων, λέγων καὶ φιλαθήναιος ῆν καὶ τἀν Σάι ' πρῶτος κατείποι,

δι τουτ' δυνηθείς, ειτ' ioco κειται πυρέττων.

Nam quid aliud istud participium, quam brevior quaedam dicendi ratio est, contracta ex eo, quod plene diceretur, τάχ'

ἄν δυνηθείη, και ista κειται πυρέττων Itaque eiu modi potius locis utetulum strat Schaefero, qualis hic est Andocidis in or de myster IIT. Ρ. I S. sive I 36. Bekk.

58. Reisli. φερε δὴ τοίνυν, ω ἄνδρες, τάχα γαρ ἄν αυτοβουλεσθε πυθέσθαι, λει Καλλίας τί βουλοι&νος τιθητὴν κετ ρίαν Omittit αν codex unus, nescio an e correctisne cuiuspiam grammatici. At quia non corrigat τάχα ἀρών βουλοισθε πυθέσθαι Similiter peccatum in quibusdam libris Herodoti Vul Ias de quo loco in vi sui explicatione dicetur. Non es hic silentio praesereundus Iocus Aristophanis in Pace v. 1028 in quo me iure notavit Doliraeus p. 110 quod in Eleni. D. M. iros' νἈρεών ἐστι reliquet in .

55쪽

Id nulli quidem non videtur serri posse, quia sive I sive ειν intelligas, Ion recte procedit sententia. Quin ne illa quidena. σα χρῆ σοφον ἄνδρα, quo sensu Verbi τι γαρο πέφευγε aptari Possilit, video. Immo vix puto ubi lari posse, quin nihil sint nisi explicatio verborum ποσαχρεών τον σοφῆ δοκιμον φρενί Hinc emei arintror, excidisse nonnulla, quae autem habemus, sic esse scribendae

Periine ad hanc disputationem etiam μν cum india olivo praesensis iunciuin, quod recentiores, in iisque ipsi grammatici non raro usurpamni. De qua re a Basso Schaeseroque disputatum est in Epimetro II ad Arist. Plut. p. XXXVIII seq. Atqui originem tamen aliquam habere

consuetudo ista debet. Non est iiiii credibile, si illud soloecum est subito soloecismum placuisse Graece loquentibus. Immo istae a genuina linoniae ratione herrai ne fere ex eo natae sunt, quod imitari, quae apud antiquos et bonos scriptores exquisitiora viderentur, in laude munerabatur quae imitationes, quum caussae cur illi H quando a regula declinassent non essent satis PersPectae, saepis 'e in riuum degenerarent. Non debebat quidem Selineidem in Epicuri epistolai. I. M. ἐαν τις βαστα-- ζει defendere, neque Reiduus in Demosin. m. in Maer. p. IIT , 24 e eod. Bav. dare, αν εἰςεισι nequo ab aliis ferri apud Lacurgum Ius P. 162. sive . 266.

νοι εἰσι. Melarichius ibi μοι edidit, quod non ausim

56쪽

DE PARTICULA αν

defendere Im Baherus autem aliique ob a scribendum putant, quoil nisi forte et υταν et ει si ut ab interprete adiecta deleri volemus, omnino probandum est.

Aliter vero senti de Herodoti verbis III. 69. in quibus idem est, atque apud Lycurgum, librorum consensus: modii μη ἐστι ἡ Κυροι Σμέρδις, αλλἀ τον καταο κίρο εγον, οιτο μιν σοί τε συγκοι/ιώμενον καὶ το - οέων κρατος ἔχοντα δει χαίροντα απαλλάσσειν. vereditum ει ex coniectura, quam nequaquam ρομα ameia hic ei l μῆ , et εἰ μὴ ἔστι dies Diuit, amen ne

η μῆ εστ quidem idonea ratione earere puto. Sic enim loqui videtur innes, ut non neget quidem, posse illum Crri ilium esse quo sine particula rem sortuitam signis cante utitur, ex dicet tamen, se Certo credere, non esse

eum si filium, quod exprimit indicativo adiuncto. a gis id eluceret, si sic dixisset γὰρ Mi vii IV K ου Σμέρδις, en ἔστι τον καταδοκέω isto ut paullo post in eodem capite seripium est: se ἀρ-μη τυγχάνη - ῶτα ἔνων, ἐπίλαμπτος δε ἀφά---ἔσται,- -- ο ὐπτωσε μιν Quo loco quod tres codd. habent, εἰ τυγχάνει, millime praetulerim. Nam est quidem in illa liberiore modorum usu negligentia quaedam, sed laudanda illa potius quana vituperanda, quia non inscitiam fontem habet, sed in telligentian veri aptique Comparari potest Theagis I cus apud Stobaeum I. GT. qui in vulgatis edd. bis scriptus invenitur P. S. et Is notabilis etiam Propter formam ἔκκαν, quam ex cod. A. pro οκα recepit Galalardius P. 3I. οὐανουν ἐς τὰ ἐν τῶ τρία ταυτα μυλη, μίαν ἐπιδεξάμενα συναρμονάν, τοκα διμνεται αρετῆκα ομολογία ἐν τῆ χε δεικαν δὲ σταφάς--καὶ ἀπ' ἀλλάλων ἀπέστασται,--αδι γίνεται , ista καὶ ἀναρμοστία ἐν τ η πα. Nam visi quis, quoniam cod. Α ἀποσπασται lud,- coniicere possit ἀποσπάται scribendum esse, tamen, vi quid muta dum aptius foret ἀποσπαστα, misso Verbo, ut saepius in eodem fragmento in a. Sed defendi potest ἀπέσπα-.σται, non tamen ut ex Oκκα, sed ut ex τε quod latet in oκκα pendeat. Istud oκκα, haec enim genuina script

m est, quum savissime in ista Them dissertasione, uti

57쪽

LIB. I. A P. R

debebat, cum coniunctivo constructum sit, semel additum habebat indicativum μικρατει, quem recte abs-

sordius cum Sinowio in coniunctivum mutavit. In Cl niae fragmento, quod numero M. est in illo capite Sto-haei, pro αῖκ' ρθοπλοεῖ cod. praelatu si ὀρ- θοπλοεῖ In Aronae fragmento, quod est ibidem M. p. 2, 48 recte Gaissordius φαμὶ ταν ρε- ῆμεν

p. 333, 3 . scribendum καὶ τοῖς μἐν ἄλλοις ἀνθρω- ποις arat ἄ- άνωντμ οσιωτάτα κάθαροις ἐξομοι---μεν τοis ἀρχοντεσσιν. Vbi editum ἀμαρτανοντι. Νec dubitandum, qaeu in ius yythagoreorum apud Galium p. 712. επει δέ κα γαμενται, ei P. 51 αἰ- χρῆ minimcuri γάμ ται et χρη reponendi sint. Sed p. am ubi es

αῖκα ταυτον ἐστι τάγαθον και κακόν, scribendum αμπερ quod saePius ibidem in iisdem verbis, et P. os. 16. sumatum. Denique ne desider 3ntur indicativi persecti cum ἄν coniuncti exempla, haec adiiciam Hesiodi apud Stob. Serm. ILI

ἔμμορέ τοι τιμῆς, οὐπ' ἔμμορε γείτονος ἐσθλου. sed in Hesiodi libris . e an recte δε ἔμμορε scriptum E moi mimal in stola ad Pompeium de praecipuis resisticis p. z86, 14 εἰ υπερεῶδεν ἐν

- φρασιν Quis vero dubitet, qui expungenda sit pari da, qua nilia opus esse, iam in 'um erat montivin p

58쪽

M DE PARTICULA M

De αν eum indicativo in re non I aeta. Eri licuimus itidicativi cum Particula αν consociationem eam, quae quod impletae conditionis notionem continet, ad rem factam resertur. Nunc dicendum est de alter genere, quod quoium ad Onditionem non impletam speciat, ad rem, quae non est lacta, reser tu necesse est. Significa enim id, quod fieret, si ii pleta esse conditio, non sit autem, quia non est impleta. Hoc genus cur imperfecti innium et piusquam- persecti et Oristi ropriuia sit, supra dictum, caΡ. I. monitumque, si aliam Vim habere videatur, quam in re facta, id videri liintillnmodo, Ion esse, quia differentia omnis io in iii licativo et particula, sed in o sit posita, uirum de imples an de non impleta conditione

si cogitandum. Quare ubi neque adiecta est conditio non impleia, neque appares intelligendane si an non, ibi promus ambiguum manet, quomodo verba interpretari debeas. V apud Aristophanem in Pace 1198.

Perinde est, sive vertas, antea nemo facile emores falcem collybo, sive dicas, nem en isset si scilicet verussis fuisset. Videamus iam usum ipsum. Et primo quidem apud epicos Immeru Od. IS . οὐκ αν οσσα--προπέων πορευες,

59쪽

LIB. I. AEAP. 10. Potui lii emun ναὸν dies. Sic mini loquiiiiiii veterrinu. Iliad. v. m. M M H ἔτι προτερε γένετο δρομιος ἀειφοτέροισιν, κέν μιν παρέλα- ουδ' ἀμφήριστον θνων. Ei in versu illo apud Herodotum L ID.

E cum pronomine Odyss. κέγω δε εὐαλλον ερισθενευ βασιλήων ἐξικόφοῖν, ii κέν ρι' ἐφίλει και ἔπεμπε νέεσθαι. ΝΟ necessarium erat Hierum uis. Nam raso, quae suspensa est ex alia sententia, veria modo servato non hidio repeti ne particulae. Quin recensores etiam a spernantur repetitionem huiusmodi. Nec repetiit Homeriis d. sta ουδέ εὐημέας an διέκρινεν φιλέοντέ τε τερπομνω τε, ιν γ' - δὴ θανάτοιο μέλαν νέφος ἀμφεκάλυφεν.

Nini nos diremisset, antequam mora Occiam88et. Nam si primaria sententia conditionalis est, non possunt non omnia conditionalia esse, quae pendent ex ea. S

eus est, ubi sententia principalis sine conditione est, ut ostis. 25. διψῶ δ' ιη ειας προβλωσκέμεν, ar κεν ἔφαινον. in usu exis anesuas, mae, . exiissent, Memfiassem praviturae. Hic si omisisse parsiculam, Pra

buisse illas lucem dixisset. Recentior usus eo tantum ab epico disseri, quod particulam ἄν in secundaria gententia non aliter, quam si recessaria est, addit Temporum ratio eadem est. Ac

ἐβουλόμην suis ἔτερον ν των io ν

60쪽

ω DE PAR Tic VLAM, Same vero etiam ad praesertimii, sunt i quidem, quod

diuturilitatem aliquam vel repetitionem iacia continet. II ro lotus I. 68. Οὐάν, ω ξῶν Λάκων, ειπερ εiδες τά περ ἐγώ, καρτα ἄν ἐθωυμοζες. Miratus esses. Vide cap. I 0. III. 25. V. 48. VIII 30 Aristoph. Nub. I 056. Antiphon p. 625. 6 4 6 5. iSS 16. IIS. 21. z33. 34. Dinarchus P. O. Lycurgus . 1 f. Andocides p. I2 50 Isaeus p. 53. Lysias P. ITI. PIusquamperfecti non obscura ratio es Aeschines

ἀν ἐτεθνηκει Andocides p. 45. εἰ γἀ ῆλθεν, ἐδέδετ' ἄλεν εὐ ξυλορ Demosth. Pro cor. . 242, s. ἐπεὶ διά γευμά αυτους παλαι ἀνάπολώλειτε. Ita codd. et grammaticus in Bekkeri Anecd. T. I. Ρ. 26, 33. Nam prava mundam librorum scriptura ἀπολώλατε, quam Matthiae

in o. Gr. g. 509, 5. b. Pro genuina habebat, addit ἄν serri millo modo pes i. Ac vel apud scholi iam Aristiadis T. IL p. io quem locum obevius ad Aiacem p. 235 adhibuit, εἰλήφει ν haud cuneianio pro ἀχητε ἄν reponi debebat. Alia plusquampersec cum ἄν coniuncti exempla apud Demosthenem exstarit p. 52, 2I. 660 20 66T 12. SD, T. 26, 29 855, 27 86RI. 88s,as. 901 II. Io I 0 10IS I . Aoristus plerumque de Praetinis te ore sumatur, ui v. Aristoph. Ran. 32. οἷσιν η πολις προτου

Quum vero ad praesens tempus refertur, est illud de Eo quod cito perficitur intelligendum. Ita apud Sophoclem

Oed. R. I 38 quum Oedipus dixisset, σφον με γῆς ἐκ ὁσον τάχιστα creon respondet:

προντιστ' ἔπνοον ἐκμα- τι πρωκτέον.