Opuscula

361쪽

INCREDIBIMUM LIBER PRIM' Maliquam habes vox aui ivnx habet. Si habet, tum almisevia si non habes, vox est quae non est vox. P. 254. si se ibi monysius ἀλλ' ουν ἔστω σοι εοςπερ τε δῶρον παρ μου ἐς συντέλειάν τε καὶ ostio των νά-

πεαυτ φ υλάττειν βουλοιο, τε καὶ ἐτέρφ τω του--τον οιον ἔρανον τινα εἰς χάριν υνειςφέρειν. Ipse servat, qui non vervandum dat aliis apud se servat, qui servat intra domus suae parietes quae quum sint duo et diversa abest copula, ubi coniuncta cogitantur adiicitur, ubi discreta. Non ergo abundati P. 235. haec leguntur in loco vitioso cuius ultima sic videntur scripta

τoi ἀνθρώποις, Ζευς τε καὶ V ρα, πρωτοι ζευγνυν- τος τε καὶ συνδυάζοντες Ovτω τοι o με καὶ πατῆρκαλεῖται πάντων , ἡ δε ζυγία Patet comparationem in his esse. Atqui comparationis est, quale alteriim sit, tale dies etiam alterum esse. Quare in comparando frequens est usus illius voculae. Hic quidem quemadmodum coniugii reperiores fuerint illi dii, ita etiam congruo ei rei nomina dicuntur habere. P. 240. de laudatione connubio se consociantium scriptum est: καὶ εἰ μὲν ἐκ

τῆς αυτῆς πατριδος οτι ἐκ πολλου προςωκειωμένοι veto του τοποθ' εἰ δ' ἐκ Hegoρων, τε καὶ π θεων συνήχθησαν εἰς τὴν κοινωνέαν. e hic quidem abundat καί, etsi omitti potuit: nam omisso, connubium soli tribuitur voluntati deorum addito, non casu, sed ab ipsis adeo diis consociali dicuntur.

nia data est. Sume, ταις natum esse eae litteris praegressis ιαις, neque improbasis, opinor, si ius pro π αυται tegat ἐναντέαις. Dissentiebam de emendatione horum Verborum, quae neque corrupta n I in OP. IV.

362쪽

aM INCREDIBILIUM LIBER PRIMUS. pie scimi sim Nam qui loci, dissociantur, dissociari quum minus et studiis possunt, tum si alio de alterius animo atque propensione in se dubitare incipit VII. P. 14. P. 259. νομα γε μὴν ἀμφοι εν καὶ το αυτο, ἐπιταφιος ουτως ὀνομαζόμενος ubi ante ἐπιτιανος, 'uno' o exodit Et paulis post: -P. 247. legitur ἐπιθαλάμιος ουτως ἐπιγεγραμφιέναις ταχήδευς. d. noster ἐπιγραφόμενος Scrimendum igitur ὀ ἐπιθαλάμιος ουτω επιγραφόμενος ταις φδαις. Dionysii

ιιέναις Tala φδαις. Mirabar, adiici articulos, qui si legerentur in libris, delendi essent, quia Prorsus legibus linguae repugnanti Vlli P. S. - Pro γε τλάνθρώπειον suspicor I gendum γένος το ἀνθρωπειον Adnotatun reperio in schedis meis, aut, ἀνiλ πινον,μος, aut O γένος το ἀνθρώπινον seritu,ndum videri. Eo ipse in societatemera oris veni. Nam Dionysius P. 236, T. postquam conseparavi connubium hominum eum vaga Venere brutomimanimalium, dixitque in ex eo cultiun atque humanii iem esse exorium, ac pergit καὶ οτι θνητον ον γε τοάνθρώπειον, ἐκ τῆς ι ἰξως καὶ κοινωνίας του γάμουάi'άι ατον γέγονεν ἐκ τις Medoni τοὐν ἐπιγινο ιένων, ωςπερ φως ἀναπτομενον καὶ διαμένον κα . Oi ἐπιγινομένοις τῆ γεννήσει το ἀνθρώπου καὶ μήποτε ἀποσβεν-I5νυμενον. Qui si γέιος scripsisset, dupliciter absurda diceret Nam etiam hestiarum genus per corporum -- mixtionem in omnia secula propagatur quae autem Porro addita sunt, aperium est non de genere, sed de human inis praedicari, quae iamquam lumen inexstinctum Posse genitis iradatur. Hoc enim homnes a bessis differunt, quod humanitas non vita citiusque circumscripta est eum eaque interit, sed transit ad posteros acceptaque ab illis alitur atque augescit. Ex quo patet delendum Posus illud γε, quam in γένος mutandum esse.

363쪽

INCREDIBILIUM LIBER PRIMUS. IX. Dionysius p. 23 , II. καὶ προ λιστα τε καὶ -- V. Memis abest articulus. Ego necessarium esse existimarum, quia mi infiniis aliqua incommoda sugnificarentur iisque vel addendum codicis auctoritate esse, vel, si prior ille articulus, qui ad a-ας oppositus est, etiam ad vςχερῆ referretur, non recte dici melius

abesse Muculum.

glu ποιε desiderat nec aliae repugnem, si vis hoc verbum excidisse contendas Leniorem tam , Opinor, amoveris medicinam pro αυτον scribens αίτιον. - Diona sit Verba sunt P. 238. s. εἶτα διατυπω

τέ- λόγε οἷον προανα--οντα ποιος ἄν- - ὀριετά τῶν παίδων γένοιτο, τι τερπνοτατος χορος παμων, εἰ γένοιτο, μοι, καὶ οτι τροπον - ἐξ αρχῆς ἀνανεάζεσθαι αττον καὶ ἀνηβάσπιι σὰν τοι αυ-

του παισίν opponebam neque supervacaneum esse αυτον, neque verba conectionis indigere, quia τι in oratione obliqua recte cum infinitivo consociaretur.

XL P. 23. Sophoeses Trachin is 1235 sq.ῆ μοι μητρι ι ἐν θανειν μον μεταίτιος, σοί τ' ἄ-ις, ἐ- ἔχειν. Hi mri fauor, scribendum σοὶ δ' αὐθις. Iga

praecinens se tuam esse. ut me mi, Mum esse, quod orgoni de uno loco sententiam aliquid valere vellet adversus id, quod millenis posset exemplis confirmari. Is Apud Sophoclem quidem eo minus opus esse δε scribi, quod huius voculae potestas quodammodo in adiecto αυθις inesset. XII. P. 24. ,,οταν μὴ 'νυχον και ταυτ ζ υρα V. Meliore ordine verborum. Diovsius P. 239 8.

364쪽

ruin, nihilo contendebant meliorem ac Posus deteri rem esse. Nam in vinolo inutile esse και, quia πι- tui aliud signiscare quam quod mox iteratur Isis ver

bis, ἀλλα καὶ ε ιι υχον ante ταυτην autem Colloca tum etian falsunt, quia nihil esset quod opponeretur. Itaque corruptaiII esse iudicabam orationem eo, quod librarius omissun και ante prius φυχον novis errore ante alterum inseruisset. Sic enim scripsisse Dionysium ει δ' εικον τις ορον ἐαυτο καὶ η'vχον δε

nysii docenti. 240, 3. ποτε μέν ον ἐν ἀρχῆ χρ

πιέον -- τουτ', ποτ δε και ἐπὶ τέλει. Nam etiam personas coniugum laudandas dicit, addens, sin illustres, in principio orationis; sin minus nobiles, in ne Atqui plures nobilium, quam ignobilium is dationes scribi credibile est. XIV. P. at deos τοι κρείσσονας appellari soliis Oeens, plene, inquit, ,Aeschuylus Prom. v. si 'κρείσσονες θεοι. Falsum hoc esse, inebam nam et quae hoc dicunt, eas esse, oceani mas, et fugere se illas dicere non deorum, sed maiorum quam ipsae sint

deorum connubium.

XV. P. 43. Oed GI. v. 360 μῆ-οχιδεῖμ' ἐμοι φέροισά τι. Vertit michius vereor ne mihi morem nunties aliquem; s audiens vestissio Mute me Mo Deo h et μὴ si vertendum situ post verba metuendi ne non ui, viliateorque eorrigendum esse μὴ su δειμ εμοὶ φέρουσα τι. Versus hi sunt:

365쪽

INCREDIBILIVM UBER PRIMUS. M

n fuisse, quod eum male haberet, quia saxi vi si-ITtificaret nisi, ut ipse P. 108 docuisset, monebam. XVI. P. 45.

intelligere quid καἰ sibi vellet in his, ἐνδοξων καὶ πα- τέρον, diceruumne verba manifesto corrupta sic esse emendanda: οἱας τινος ωας οτι οὐ φαυλης, ὁτιο- δοιο γένο- ποίων τινων προγονων ἐνδοξων πατερων - ποδεών τινῶν προγονων κοὐ πατέρων;

-ειν

πολλα κεν δ ιαμ δε--το ινοχοοιο ,,Honis, inquit, videbatur quaeri posse, sitne potius ἐθέλωμεν egendum mih non item Sum iunctio nullis hie o m. in abar negari rem --mme MNam neque adeo ignotam ammis Iliad. I 580. εἰπερ αρ- ἐθορσιν μάμπιος πτεροπ τῆς ἐξ ἐ- στο νελίξαι ubi nisi reticeretur apodosis, ptativum esset habitum Et Iliad. XVII 38.

ἡ κε φιν δειλOiσι οὐ καταπαυμα γενοίμην,ει κεν ἐγω κεφαλήν τε τεὴν κα τευχε ἐνεικας

366쪽

M INCREDIBILIUM LIBER PRIMUS. Addebam non Praetereundum fuisse Odyss. II a s. quod eo loco Porsonus codicis Harteiam scripturali probesi gio visuri accepisset. XVIR P. 55. Nonis versus, . . seqq. Posuit:

εἰ uis γὰρ βιοτω δι-οον χρόνον μιν ἔδωκεν

εσθαι

το, μιν ἐν ίφροσυν' και χάρματι, οὐδ' ην τάχα μοχ σαντι ποθ' στερον ἐσθλά δέ- 18. Si enim, inquii isto nis videtur scribo s. In

libris est τόν με ευφ0Oσυναν καὶ χάρματα. PSis Bionis verbis in ultimo versu inseruit parenthesin ,, 1. με- θυο1 inop . Eutra mutatione pug esse in Promptu est prior etiam elegantiam tollit variatae orationis. Nam suavis est Oratio, rotundiorque etiam numerus, --φροσιναν καὶ χάρματα cum ἔδωκεν consiminiur. XL X. . si quod dicit, repetitum illud P. 2.αρα potestate syllogistica in principio Orationis poni, asse- raditi Aristoph. Par. 855 id repugitare usui bonorum scriptorum, apud Aristophanem autem interpunctione ex cod. v. mutata removendum esse, et tum o bam, et

postea ostendi ad Sophocl. Antig. 628.

o πολε ιιιοι μου δὴ πάντες γενομενοι ἐμάχοντο κώQvκοντιζον τοις παλτοις, και αλλα δορατα ἔχοντες παχέα, μακρά, σα ἀνὴρ ἄν φέροι μολις, τουτοις ἐπειρῶντο ἀμυνεσθαι ἐκ χειρα Nihil mutandum conienili: nam etiam in librorum scriptura αρατὶ παλτοις duui

gui quod ipsum consessurum esse, qui nox IIesciret, nomen illud ἄλλο pervagatissimo usu diversa, quae aliqua ex parte ad uirum genus referri possent, discernere.

367쪽

psisse: περὶ τουτου ἐστί μι πασα πουδη. velut hanc coniectura ni in ditioiu libri illius, cui ele, Minata adiunxit, P. 3ris. Oportetra vero non fidere vinoiae scriniurae, sed conferre Aldinam. In qua non τοι-

, sed νον est Sed eo sat evna et illo in libro edendo, ei saepissime in iis quae emendandi caussa assert, antia quos libros inspicere dedignatum esse. u. P. 68. . Tute porro Euripidis δυοθνήσκειν, re ipso caliger pro barbar habitum, de quo trudiriu--som et sedissime exspecto. umd-tiuid de eo sentire Porsonus, non videbatur mihi movenda esse vox munita obsequio eius qui Rhesum scripsit. XXIII. . 3. Xenophon in oecon V. . ide-Istur scripsisse καὶ γὰρ ἐν τω χώρω - , τω στει, di, uiso. Agricolas adsuefieri primo mane surgere

docens Xenophon haec addit καὶ γαρ ἐν τῶ χώρφ καὶ

ἐν τῶ αστελαώ ἐνῶρ' αἰ ἐπικαιριωτα α πραξεις σιν. Aperium est, corrigendi nullam caussam esse: nam duo illa καὶ ad se invicem reseruntur: in lamen, usus requireret, quod Schneidero in mentem Venit . ω ε' u εντε αστει. Praeterea eum Xenophontis libris etiam Sio-baeus consensit.

XXIV. P.M. in sophocleae Tros stamenis apud Aelian H. A XI. 18 ubi de equa est, οπα--α ἡ ἐν λειμωνι ποταμίων ποτῶν,

si quis sibi largiatur, Primm hi m. I ii

ultima vocis Praegressae. ea vox est O in se aeue

rem med nam quam Brunckii, υρσασα scribentis, vocat sed mihi tamen medicina vitain illa πλαθεισα

368쪽

M INC EDIBILIUM LIBER PRIMUS. mitior, simulque rei accommodalis pia bat, σπά- v. P. G. ,Euripidis ἰοc Hec. v. 2 . d. M gr. ἐπιδέμνιος - πέσοιμ' ἐς ευνάν, varie tentat a Criιicis, ab Hermanno parum probabiliter explicato perdurum est enim, ni meus me sensus fallit, in tantulo commatio ἐπιδιυνιος proprie,

inquum, ι-ο facillime Succurras, ει, commute alueως posito, ἐπιδέμνιος hinos cum superioribus. Et paullo posi: Sed ut αἰ- μυ-αι tua interpunctio, hi Meo perpilucere egregiam coniecturam nonymi, receptum linum nuper ab Euripidis sospitiatoreta editione CantabrigienSi Ἀπιδεμνιον, χυν ἐπι- δεμνιος dictum perdocte planeque 'Oμηρικως. id Odyss. 1 336. seqq. XXIII. 179 sq. M on

bam, meam mentem Ora recte acceptam esse. Sic

terpunctionem illam, λευσσου ἀτέρμονας εὐαυγας ἐπιδέμνας, ώ. πέσοιμ, ε ευνάν, Vix habere, quo se 20commendet. Ex Homeri locis nihil aliud disci, quam stragula iniecta Sse cubilibus. P sonus quam recepis se coniecturam, quaecliam esse mulisque laus elega tem quam quae in libris eia pleonasmi genus continens usitatissimum tragicis, cuius aliques exempla commem rabam. Nec profeci illud ἐπιδέμνιον aliis placuisse video: ann auitiae acute ostendit, quod λι-ικῶς dixisse visus sit Euripides, et Homero et rei naturae repugnare. Vulgatam aptismino exemplo nuper dese dii Bernhard in Syntaxi p. 428 quod est in Bacchis: υφοθεν χαμαιπετ' muτει προς ουδας.

369쪽

irici GRILIUM LIBER PRIMUS. XXVI. P. G. sbiter moneo, vulgarem illam πιαιιυ formam reddendum videri Sophoclis μιου. v. I . ubi isgam: munem recte vertit: si quis huic labori minus esset adtentiis. Quid ad defendendum quod libri habent ἀφειλ σοι uiderint, ex iis cognosci potest, quae ad illum MN His versum in editione mea adnotavi. At que ipse Schaeseretis illuc in sua rediit. Vii. In eadem adnotatione: , Eandem med eisum admoveri, Sophocleo Dagmento Phaedri VII scribendo ε γε πιυς φοριιησαι κακά. V γε enim abhorrent ab usuramus formae scriptores Attici Uersus illi apud Sisbaeum VIII 53. sic serim laguntur:

In quibus quum non possit dubitari qui respiciatur tu pis amor, in quem inciderit Phaedra, iure statuendi mest coniunctivo Potius utendum fuisse. alum autem versus fulcrum καὶ credere suadet, Sophoclem --

Psisse, οἷσι πιις ἐφορμήσι πιακά. XXVIII. P. T. disputat de si cum optativo, quum alios scriptores, tum Antistii epigramma, in quo est ει παρεα v, tum amni duo exempla et unum Hippocrari asserens. De Anius monebam, vehemeniis dubitari posse an is pinus ει παρο- β, si seri Met. De altero mansi loco Schaeserus

sic: , Idem . 346. iunctis optatis et coniunctivo:ῆν - πέλη - ῆ - ἐντυνειεν IIunc locum dicebam si accuratius insperisset, non allaturum fuisse corru--m esse, se ibique debere hoc modo:

370쪽

tutum esse a quo tui accepit erilarilius, non tameti omnia persanavit mox pergit Schaelerus ,, Priamideossore qui talis citerioris . hecuatis propria dicant: sed hi sciant, etiam in vetustissιmis scriptoribus exe μα huius constructionis mihi occurrisse. Hi merates, ut hoc utar, set L p. 9, IS ecl. 6--

fort. 1595. τις ἐπιχειροίη λθειν. inire haec verba non longe a principio libri de veteri in trina,

vox I p. 23 M. Lips. Non usumini fuisse hoc exemplo dicebam, si inspecta Asackii editione ex codd. enotatam vidisset veram scripturam ἐπιχειρενὶ

. Dc. . m. In Limicis Orpheo tributis legebatur olim v. m. αἶψα γὰρ et ιόων σφιν ἐπέρχεται εἶδος γαυον, οῖτε λου μέν ωρον ἐπισταμένως φορέουσι.

De his versibus sic seripsit: , Hermunmus nuper edidit: ο κε θεου μέγα δῶρον ἐπιστα/μένως φορέωσιν. Sed neque οιτε, neque oris putitur a sede nomi nis, a quod refertur, sive expressi illius, seu tu hic, ἐμ ειποντος, trem longa imtercore e dis inis quoamilius etiam licet, si praecedunt primo o qumtia hic αυτων, σφὶν, ad idem nomen referenda. Id

Gemerus videtur semsisse, ιτε vertens et hi Scriabendum lenissima mutatione: εἰ γε θεου μέγα δωρον ἐπιπταμένως φορέουσι. Saepius confusa εἰ et t. Haec mihi ex omni partea vero abhorrere videbantur. Nam is et oris quam

라틴어 텍스트