Opuscula

331쪽

mus. Accedit, quod diligentis elegiari s agmen eo templatio eo ducit, ut Pater potius illius hominis, i. e. Xysius ipse sibi mortem conscivisse rideatur. Potest enim illud fragmentum, quod eris non sui princi pium epigrammatis, me magna audacia hoc modo i tegrari: πιστου κλεινος πως τ ις' - συνλων,ος μονος αυτο ιάτω θανατJ θνηση οντος ἐλείφθη.JIn iambico epigrammai Welescemis v. 3. μειν mutarit in δυω, constantiae caussa sic etiam . . scribi posse censens At epicum δυμ non erat iambis obtrudendum. Credibilius est, lapicidae errorem et o is lacos permutasse, quoniam in tertio Versu accusativo, in septimo ge milvo opus es Recte vero Ivelcherus V. 4. ἡναικά τε et . . ii φιλανδρέας αρχαῖον ἐζήλωσεν listo restituit. At . . . AΙΤC non fuisse eum latus conmiuianduin ipse litterarum adspectus docet Seminrum versum ita explet: λύμων πεσχες ,ερον παίδων δυο. Sensui esse vuli: Mors, ne ex te oraturam sem meam. Sed vix erit, qui haec verba μέμων et ιμερος, me delecta esse existimes. eius vero soni grammaticae est consultum. , In Per-- πε - σχει liq iit, per siti et παράσχες mum Io I i)munitus Imperatio cum augmento p - . S. parum probabiliter coniecit ταθλίου, sed recte v. s. φιλοι. V. Io ubi optativum exsPecies, ἄξουσιν. Facili

332쪽

comuum eae eo genere, de quo praeter alios etiam Barherus in Di Irio classico DoL XXVI p. 158. egit: Vereor ego ut Per hanc quidem inscriptionem adverbium illud innotescat. Id ut contendi Posset, necessario sententiam loci aperiam et non ambiguam esse vorteretim hoc, quod omnium primum requiritur, prorsus abis, ne dicam periturum illud ἀπονεὶ aliquem mori, osse sioni esse. Quum vero Murmonia exemplum 'EMTAΠΟAE habeat quis dubiiei, qui genitioni illum

In tanta discrepantia nihil profecto certi divinari potest. Sed si tamen, quod in huiuscemodi inscriptionibus Iudendi caussa facere licet, tentanda aliqua coniectura est: ialem certe eam esse oportet, quae Praebeat, quod e

333쪽

haereat, quod credibile sit, quod non ipsum per se' ruat. Ita si hic Propter has S llabas, nos - δε duinquidem, quod facile credi potest rectius quain a Fout monili leotae sint, uri πορον Argis ergo Inachi, dici sumimus: δἐ indicium est inceptae novae sentemitae. Hinc coniuncta utriusque exempli ve hanc non prorsus comminendum licebit coniecturam iacere: στυγερθι Κῆς ορφν' ο ἐλθοντα. πορον δε κέκευθίη παρ'

iv. Alia Teuclitris reperta inscriptio, quam Paccho in Relatione de Iunere per armaricam ab G edidit, Melcherus transpositioniblis litterarum aliisque scripturae visis haud parum turbatam esse ait. Quibus caussis ad ducius ii claruat, non dicit addit vero, non posse s muram exacte repraesentari, quod pro rotundisis et , uti cogatur vulgaribus signis E et M. At o quidem in illa inscriptione, qualem eam Praebuit, nullum invenitur. Sic autem scriptam exhibuit:

audisse: Θευπροπιος ἐνθάδε κειμαι, Ο ἐν θνητοῖσι αριστος,οκτωκαιδεκέτει, ασεν ἄπαντα σοφος iure vituperat Θεοπροπιος pro trisyllabo Positum reprehendit απαντα cur o etiam propter loquendi usum quia non, ut alibi, πάντα solpo dictum sit; non dubitat denique quin παστον scribendum sit, iugiique epiwmma

334쪽

ὀκ τωκαιδεκJέτης --ον αγκόμενος. Verum ut quis miriun illud ἐν θν τοισι αριστος seret dum putet, si quidem ad mores atque ingenim reser iur, quemadmodum optimus mortalium dies solet: ι me παστος, quam vocem Melcherus cum θάλαμος comparat, aeque ut θάλαμος nullo paci pro sepulcro, sicut ipsi placet accipi potest. Id non magis licitum, quam ut Germanica verba haus, gemach, ammer, Per semia sepulcrum significent. Et quomodo quis ex litteris in monumento inventis φιαορονος eruat ne Prosodiae in hoc verbo vitium memoremus. Quin etiam is hin τοῖσιν salis licenter ex inventis litteris pro sum. Videi tur hi duo versus modo initium epigrammatis esse ui θευπροπος vatem potius inmisces, quam nomen si viri proprium. Tum quidem iuvet illis aetas duodevigilii a norum senili cedere debebit hominis octogenarii. His sumptis sine audaci mutatione hoc divinari licet:

Οεwτρόπος ιι δε αε ιμαινων ἐν τοισιν ἄριστος, ὀνίδωκονταJετης, παντα τ' ἐοντα σο popIta quidem in disticho, quod sequebatur, Himili ad e pleiabini sententiam Homeri exempla, adiectum sue

rii, e. c. καὶ τα μετεμομένοισι γενησομνα, προ τ' ἐοντα. Caeterum illa locutio τοι αἴιστος, nimis nota est, quam ut confirmatione opus habeat.

In alio in Osanni quoque Inscriptionibus iam Vni p. eduo epigrammate ad promtae vitium in quariovem auendere iubet WHaeres: πε- κοντα, - δ δε-- σαμένη.

335쪽

DE INSCRIPTIONIBUS QUIBUSDAM GRAECIS an Diligenter vero cavendum ne quis huius modi vitia poetis imputet quae aequiu est culpae tribuere imperiiο-rum et negligenti irin lapicidarum. Non est dubium, quin qui hoc mgramma fecit lapidi inscribi voluerit, Q. , Aliam Romanam scrimionem inquit el- cherus , Latinisque litteris scriptam praebet Fabret-tus p. 465. n. 00 quae sine ulla usitatione eae freti versione sic es scribenda: Eυρεσιν δεθαδε ἡ ξ κατέχει θανάτοι λαχουσα ΓνJμητερα τῆν υτεκνον ευδαίμονες Γω παροδiται. ergo, is quod pravum est, sine ulla dubitatione rectum sit In lapide est E TECHNO EVDEMONEM RHODITAE. , A falsam correptionem in

quo iure vilium imputare licet scriptori epigrammatis quod gravius est quam ut in pacis excusari possit , mirum ab hoc differt vitium prim icum in epigram mala quod elinem insta ex missonassi necd Graec. T. I. p. Io affert: quod epigramma hoc ipso vitio aevum prodit illivi

quo Vocales hae , , υ ubique ancipites haberi sunt coeptae. Deinde ad ευδαι μονες elekeriis ἐστε suΡ- pleri vult. Tam breviter nunciata Precatio Vereor ut

possit defendi. Atque aliquanto commodius, opinor, qui feri epigramma, duxisset, δαιμονοών, παροδ α Accedit ad haec tertium vitium, quod seri nis

ι, μοτερα την υτ νον Nam si εὐτεκνον nudum sine alia nota poneretur, non debebat articulus ad s. Haec qui mii PerPenderit, non sane censebit epi

336쪽

gramina sine ulla dubitatione sic scribendum esse ut placuit Elchero. Sed tria illa vitia uini facillinis removeri Potuerant, si sic scriptum esset: Esρεσιν ἐνθάδε γῆ κατέχει Ἀνατοι λαχουσαν, μητέρα την υτεκνον υαιμονος, ὁ Προ&ται.

In Diuriiurum scholassicoram n M. eniendam conatus est Mela rus inscriptionein ab omnii in s loge Inso risc. IX. p. 45l. n. 158 editam. Haec

inscriptio, ii qua ipsa quoque rotimila e et, Cui I usitati apud typographos nostros forulis commutavit, tu i modi est:

337쪽

DE INSUUPTIONIBUS QUIBUSDAM GRAECIS. 32s

Νum I aec vera esse Possint, accuratior cognitio docebit. V. 2 Melcherus AMPEΝΤΙΣ2 mutat in λω- ρέντιος, quod alterum nomen Apollonii in quia sistatu ρέντιον ut nomen seminae suspectum si Hoc P ieri quidem s.cii qui is concedes sed veri amen similius videtur, scribendum esse Φλωρεντία. Quamquam hoc

ad summam leve est. V. 3. Primo metrum vitiosum St, deinde πιλε i=o vox nominativuS PECCat in grai Inaticam. Quod ait Melcherus, , singularis locuti est βίοτον τελεθOvari, Verum esset, si non esset numerus adiectus:

quo addito non inam quidquam singulare in verbis illis est, quam si dictum esse βίοτον τριακονταέτις. V. 4 AII litteras, quae inutiles in principisimilae sunt, e cherus extu praecedentis versus temere repetitas P in At quemadmodum hoc parum probabile, sic illud

re diligentius expensa aliquanto veri similius videtur, recte se habere litteras istas, notaSque esse numeri XXXVIII: quo simul indicium continetur, qua ratione emendandus sit qui praecedit versus quem scriptor epigrammati non ad severas quidem veteris prosodiae leges, sed ad non eonieninendum tamen sin aevi usum sic scriptum voluit: ὀκτώ - τριάκοντα χρονον μοτον τελεθουρο. V. . elcherus novum creavit vocabulum μαρτυς, sensu, ut iit, exigente, quod formatum sit ut ἔπηλυς, νώμυς, πολυδακρυς At de sensu quod dicit, petitio principfi est singit enim, et quidem sine caussa sensum, qui usmodi vocem requirat. Deinde vero etiam Onini amitatae conirauria est nova illa vox minimeque omnium imparari potest cum illis quae auulit vocabulis, ininii bus o ad ipsam radicem pertinet Graecae vocis si spectem prae se ferret vox ista, uin a syllabam ις esse Porteret, ut in Βριτομαρτις quod fuerunt qui ab H ιαρτεῖν derivatum vellent. Sed redeo ad sensum, quem his versibus tribuit elineri Scribit ita: si Cesιici

338쪽

Victori sectatoribus Musarum post mortem --

pter solum virtutis coronam Musis adnumeraretur, magnam rudem poeta sibi licentiam india gente πονους refertur ad Musas, habetque tum ea mentio hanc sententiam pro Musaeis fetibus C stiam olio eosque meliores edidisse Hic primo quaerinius, ubi tandem dictum sit, Cestiam post mose lem sectatoribus usarum consociari. me ea re nexertim quidem in epigrammai est Drinde arasina Cessam Ressse censeo Vt hoc iantisper concedamus,

ex eo apparere vult, cur Ius Carmina πονοι ocra tur.

At illiin noνους sanno denturn debetur, multaeque erat dubitatinii subiiciendum. Sed hos sive poeticos usus sive alio labores litterarios ropone materni gremii vult dictos esse. At vero hanc nemo non intelliget nimis o

tentosam metaphoram esse, sit libros scribens mulier res suos litterarios ex utero suo, is ἐκ νηδύει, pr ducere ea iuri Videtur hoc ipse sensisse elehemis: quoesrea aliam explicasionein adiecit, ut, si Cessa --gnam licentiam sibi indulgente poeta, propter coronam

virtutis usi assiiumeretur. πονους reseratur ad usas,

mentioque earum hanc vim habeat, ut Cestia pro mucicissetibus alio dicatur eosque meliores edidisse. Quamn agnam licentiam appellat, est ea prosecto magna, sed

iterum cum petitione principii, quod Cesii propter vi lutem suam Misis adnumeretur Sed ut hoc in s quom ο πονους, -- significat scripta, reseri admina potest et quidem vox, quam Welcherus pro ce tissima habes, quam is in laiud nilui nisi ONITCeon

spiciatur Denique ubi tandem vel levissimum indicium absurdae iistius sententiae exstat, pro Musaeis fetibus alios Cestiam atqtie meliores, pueros videlicet et puellas procreasse Θ Facilius ceris, quamquam non in laudem,

339쪽

DE INSCRIPTIONIBUS QUIBUSDAM GRAMIS. Miris, exspectes, libemmim loco eam versus in lucem edidisse. Sed istae omnes coniecturii non in mentem, iusseri micuero, si cogitasses, σαρίθμιος non esse ἐν ρίθμιος, atque idcirco quod Musaeum in Cestiae fetibus

sit, non nisi in nurnero usarui I esse PD,itum. Ita 4- disset, quod sponte se offert, novem liberorum matrem dici Cestiam. In ultimo versu epipammatis gantius πα-

σιν ἀληθῆ legendum Putabat, qui propter significatum quem ἀληθῆ hic habeat, non obliviscendus, Hesychii verba ineri: λ'θέα, φευδο, καὶ τἀ μ' ἐπιλανθ ' νομενα ἀληθεla , οι μηδέν ἐπιλανθανο μενοι , o II δαρος. A prim Hesychius activam, non pasclvainsignificationem adnotavit. Deinde ei activa et passiva,

bitationi obnoxiae manebunt, usque dum verba Pindari, quae rem eo nPI Ohent, in lucem fuerint protracta. Et postquam id factuiI erit, nisi est iam factum, innuliniur-que Σῖραι λαθέες in sexto apud mecialium fragmento, apparebit, interpretationem istam vanum inventum esse grammaticorum. Sed -lckeras, qui recte quidem hic peniametrum potius quam hexametrum requirit, activam significationem, non Emm mor secum adsessest, atque idcirco duorum postremorum imita versum sic integrat,oυς ει - τοις. EO, inquit, nititur et u δὲ τοῖς quod posui, et tot quam restitui sententia, Cestiam omnium dilectorum suorum liberorum etiam in caelo Pieridum Musarum in societate aetam

recordari. Core mundae huic coniecturae sit, quorimae iam satisfacere potest, quae χαίρουσα non e nocte eas Ais cmiiungens aliud verbis pones. At de caelo missi in igrammai dicium, Ilusarum a tem inescias a Minero demum per vocalinium non Graecum illata. Quod vero contendit haud facile aliam

inventum iri coniecturam, quae satisfaciat, hoc quoque illa nititur pessione principii, quod χαίρουσα cum

εστ sit coniungendum. Nulla re nisi mente non er- turbata, iustaque observatione eorum opus est, quae

lingua et metrum ei conspicua in ueris argumenti vestigia vel per uunt vel suppeditani, ut facili opera

340쪽

- DE INSCRIPUONIBUS QUIBUSDAM GRAECH quod magis satisfaciat restituatur. Videtur epigramma sic serine habuisse. διστη λοχω ὰ πολλ ωJνιος εχατο σῆιια

Nemo non sissim videbit, horam verborum, o ἐστιν μάρτυς hunc esse sensum quae ιθ - - οπα testis est serviaetae de conivgis s. ec dubitabit quisquam in ad ij ex τέτανον ευτοκον intelli-gfridui sit παiδας. Quamquan quum ελτοκον non nisi ex coniectura positum sit, suspicari licet O in describendo lapide pro MN male lecto esse Positum Tum quidem hiatus Per παίων esset Utendus.