장음표시 사용
141쪽
illico a sententiis EpIscoporum appellari potest. Illae quidem appellationes pertinent ad summam & supremam potestatem In omnes Episcopos, Metropolitas, Patriarchas, quam nemo communem habet cum Capite & Principε Eeclosiae ; hae procedunt ex eadem potestate, quae hac in par te communis facta est etiam Patriarchis & Metropolitis,noa tamen Summo Pontifici erepta. . a6. Itaque si Pontifex statim velit cognoscere gententias Episcoporum, omissis mediis, hoc est Μetropolitis& Patriarchis, quos inter Pontificem dc Episcopos lex Ecclesiae medios posuit utitur jure, quod a Christo habuit,
ct quod ei integrum est relictum, etiam postquam Patria chis & Μetropolitis commune factum est. Lex Ecclesiae, quae sola Patriarchas supra Episcopos constituit, eos appellandi facultatem dedit, omisso judice, quem recta appellandi ratio medium interponebat i . An quod ex lege QCclesiastica Patriarcias licet, non licebit Summo Pontifici,
quem unum lex divina Episcopis superiorem fecit, di cui lex Ecclesiae semper integram reliquit eam quoque potΘ- statis partem, quam Patriarchis & Metropolitis communem fecit p i) Conser quae dixi I. I tit. a Soct. 5 β. 58 nati r p. ac9 2 aio. . a . Fieri quidem interdum potest, ut non expediat omittere medios judiees, atque ad Sedem Apostolicam statim confugere quin etiam interdupa locorum distantia,
fraudis melus, rerum difficultas, periculum ne rescies ac- Curate possint, quae procul. gesta s9nt, facere pote,t, ut
noli videatur interponenda ad Summum Pontificem appellatio. Tunc autem ipsse suo jure non utitur ; sed nou ideo quia peculiaribus de causis interdum non expedit, Sum mum Pontificem suo jure uti, exinde ossicitur, ut ipsct revera non habeat potestatem si . Ea de causa Africani Patres, qui Episcoporum appellationes ad Sedem Apostolicam plus semel aequissimo animo probaverant sa), Apiarii Presbyteri appellationi modest restiterunt Sὶ; quoniam haec appellatio temporis, locorum, personae rationi minuis congruere videbatur ). i in Simili modo S. Bernardus i. 5 is concul. e. 4 p. 57 taedis.
MubiIL Venor. i 78i aliquas reprehendit exemptiones, quae mala
iserebant, ab ilique concedendis deterrere conatu Eugea. III
142쪽
sed tamen non ideo negat Pontigois auctoritatem . Sie factitanaeo, inquit, probistis vos bab re plen tu inem potestatir, sed γυριξ tiae sono non ita. Facitis hoc, quia potortis λ seis ut tim S aeue rit, suae pio esι. Sardi censes quoque canone S cum innuund , causas appellationum Kpiscoporum a Romano Pontifice per delegatos .in provincia judices, vel per legatum in eam missum esse cognoscen das, pertinent ad illud, quod magis expedire videbatur, non Pontificiam auctoritatem in discrimen revocant; imo can. 4 p. 2 eol. 659 coueri. Labbaei eae Venn. diserte memora nior causae episcopales agendae in V be Roma, ae in judicio Romani Episcopi is
a) Plurium appellationum Episcopalium exempla, quae consuetudinem Ostendunt, ultro consessi 4unt Africani Patres; uti con-εtat ex Augustini Epistola, quam Coustantius descripsit. inter e pistolas i celestini ep. i n. 8 col. IO56. Tum antiqua, ac recentia tu usmodi exempla indicans Augustinus inquit: quae ut a nostris yemporibus remo issimia non requiram, recentia memorabo i ac tria profert exempla, eaque ex una provincia Caesariensi, & in particulari tantum iudiciorum specie, quae Augustini causae congruebat a unde Deilis est de altis quoque provinciis, aliisque judiciis' conjectura. Recte in hunc locum monet Coustantius : Apostolicae Matris Afro=tim judiciis potestas addenda etiam eonsuetudοὶ bis a se ne praedica; ur. Ipsa. causa Antonii Upiscopi Fussalensis, de qua Augustinus in eadem epistola loquitur, appellatio fuit primum ad Bonisaeium Pontis, cui ipse Numidiae Primas assensus est, traditis ei commendat itiis ad eumdem Bonifacium literis, deinde ad Coelestinum, cuius iudicio Augustinus obsequutus est, cum ad eum
S) Recte observat Card. Orsius νιφον. Ferior. I. 27 n. 56 p. II ir. 12 eae Rom., Synodicam epistolam Concilii Africani ad Ccelestinum non praecipientium, atque audacter obsistentium esse ἐsed Afros. tantum adhibere preces, quibus Pontificem rogant, ut repellat mereeatque auctoritate sua licentiam Presbyterorum aliorumque clericorum, qui appellationi, beneficio abutebantur;
eos pra terea non rogare, ut omnes rejiciantur, sed ut ad au erveniemer non facilist admittatis, ne praeproperν, vel indestio videantu restitui. -
4ὶ Sane, ut animadvertupi Fratres Balle rinii ob ervat. in r n. Disr. 5. Quernelia n. 56 opp. S. Leonis l. 2 col. 97i, sive inspiciantur acta Synodi ann. ais sive literae in causa Apiarii ad Lonisaelum & Ccelestinum datae, mani seitum est, nulla umquam ex parte ius Sedis Apostolicae recipiundi appellationes in discrimen suisse vocatum. Omnis rei ratio petitur ex fraudis periculo, ex temporum dilationibus, ex testium, locorumque disificultatibus. Accedit, quod Apiarius simplex erat Presbyter, na-que Alricani Patres Ob illas, quas memoravi ociusas, expedire putabant, quod Prpsbyteris, ceterisque clericis transmarinae appellationes permitterentur. Nam cuivis iacite ' concessa appellandi facultare, sere quotidie rediissent pericula, di difficultates, quarum causa illam Apiarii provocationem aegre serebant. His incommodis hactenus obviam ierat Africana Ecclesiae con-wctudo, per ' quam receptum erat, ut clericorum causae in ea
regiono finirentur 3 quare Africani P tros illa incommoda di A
143쪽
ricula obile Iebant, illamqtre urgebant eonsuetud nem, ne Λ'Ia
rii provocatio admitteretur. Neque vero cum illi consuetudinem proponebant, quidquam detrahebant de. Iure Primatus, quod nunquam in diserimen revocasunt. Nam eo firmo ct immoto per legitimam consuetudinem, quae scilicet cum expresso, aud tacito Summi Pontificis consensu . suisse industi, potuissent Africani lus acquirere finendi in sua regione, sine ullo appellationis beneficio, suorum clericorum eontroversias. Simili modo quamquam ius eonfugiendi ad Ρrincipem semper integrum esse debeat, tamen populus ei subditus per consuetudinem a quirere 13btest privilegium iudicandi suorum causas sine appellatione,
ut docet δε jur. bsIL S paz. I. 2 e. 4 β. io; neque ideo quis
dicat, Principem in ei vili republica non habere potestatem, q ausummo imperio affixa est. Hanc igitur .consuetudinem Africani Patres urgebant ignorantes, eam a Sardicensi Concilio ruptam. sublatamque fuisse, eamque ut firmarent consuetudinem, anm4i3 novum illum edidere canonem, ne Presisteri di clerici ad transmarina judicia confugerent. Sano Pontifex in ea contro versia proponebat canones Sardicenses, quos Nicaenos vocabat. quod hi illis confirmati fuerant, & quod fuerant conditi a pluribus Episcopis, qui Nigaenae Synodo inter suerant, ut observat mortius Elem. fur. eanonic. r. I p. 5 seq. Responderant Afri, se hos canones ignorare, aientes in Epiet. ad Caelestinum apud Coustantium Epire. Ponti . Roman. n. 4 col. io6i es icta; a. Nam ut ali
quet, tamquam Π x ae sanctitas is lar ero, mittantur, in nulla in-vrnimur Evirum i nodo concriturum; quia iiDd, quod pridem per eumdem Coepiseopum nostrum Faustinum tamquam ex parte taeni concilii exinde trant misisti, in conciliis verioribur . . . . ra Ie aliquid non potuimur reperiμα Ouibus ex verbis manifestum est, eos sine cunctatione paruisse, si canones novissent Sardi
censis Concilii, cui, praeter ceteros; etiam Gratus Carthagi Densis Episcopus interfuerat, uti observant Cou tantius in Nor. ID. Ep. Ioc. cit., & Tillemontius adit. 524 9n Uit. Augis t. r. II p. ta . qui de ectero his appellationibus minus favent. Revera ipsi Africani Patres ann. 419 ad Zosimum dedere literas, quarum mentio est in Ep. 2 ad Bonifacium L. apud Cout tantium coi. IOI Ro ioi , di quibus ipsis dicunt haec, cura Dpmus, ut ea Sardi
censia decreta. s vari sine ulla initiν a 'nus, pep tineremur ias que ad inquistrionem stetturarum Nicae 1i concili3. Ipsa haec temporis Concilia demon trant, Afros, repertis canonibus. de quibus quaerebatur, statim Sum. Pontis. obseqituturos. Late hoe argumentum persequuntur Fr. Balle rinii eis. Ob he v. in I pia t.
Imrte t. 5 Quernelii col. 955 et i q. Atque haec quidem de Presbyteri appellatione disputatio fuit; verum de s piscoporum ad Se
dem Apostolicam Ip ellationibus minime netiun est. neque iis unquam Africani Patres restiterunt. Imo Cc remotiri ima, & re centia, uti loquitur Auguri . loe.' eit. , erant exempla appellatio
num; & vero ipse Augustinus. appellatio nos memorat Prisci, Uictoris, Laurentii, Antonii Fussalensis, qui omnes Africani Upi seopi erant. In eadem causa sunt Caecilianuς & Lupicinus, Si militer Africani Upiseopi; ex quibus inteffigitur consuetudi nem, quam Afri de Presbitetis, minoribusque clericis urgebant. nunquam ad Episcopos suis so traductam. Revera de appellario
144쪽
rtibus elerieorum erat Africanus Canon, quem in illo controversiae astu Afri condide rant, ut firmarent consuetudinem, quam proponebant; sed 'de Episcopis nusqu4m cautum fuerat, ut ipsi Apostolicam Sedem non ap pellarent. Neque scrupulum aliquem injicere potest id, quod Carthagin i Onc. an. 4i 9 can. 28 apud Dionysium cod. cnn. Eccl. A ric. in Bib. us. Itir. can. Iustolli rom. I. p. 544 edit. Parit. i 66i constitutum est, quo quidem canone confirmatur id. quod de vetitis Presbyterorum aliorumque clerichrum appellationibus superiori anno sancitum fuerat, atque additur, sicut ae de Episcopir saepiυς constitutum eri. Uerba haec quibusdam viris doctis, presertim Natali Alexandro Urio . V,
fa videntur. Sed utut vera & germana habeantur, certo eo non e prohiberi non possunt Episcoporum appellationes. quae saepius vetita dicuntur; & tamen nunquam eas vetitas luisse constat, quin earum et remotissima et ρ'centia exempla sunt ut
loquitur Augustinus. Adde, quod Africani Patres in Astiarii
causa tisque ad inquisitonem Nicaeuortim stiparunt tervanda nZos,mo protratu statuta, ut ipsi loquuntur in 'eis. V . et ad Boni- fiscium L, ac denique cuncta sunt composita, uti patet ex. epistola ad Bonifacium, quam describunt Mansius tom. 4 enncilior. p. 48r, et Amortius Elem. fur. can. t. I in Append. p. 4S8 ed. Ven. I 76A. Quis credat, eo ipso anno, quo omnia sunt composita,
Contra ius hactenus ObServatum, contrae consuetudinem turn antiquioris, tum recentioris temporis Episcopos appellare ad Summ. Ponti fieem fuisse prohibitos 3 Itaque longe alius 'huius canonis Sensus est, quod solide. nervoseque ostendunt Fratres Halle rinii Dc. cit. col. 966, et Cl. Zaccaria Anti-Eebron. r. 5 e. 4 n. I 2. Settieeteo canone id .constituitur , ut Presbyteri ad transmarina iudicia non confugiant, sed primate , aut universale concilium appellent ;quae appellatio ad Primates, aut ad universale concilium saepius de Episcopis constituta est. Id vero non excludit transmatinas appellationes Episcoporum; sed sicuti Upiscopi in appellationibu S, quas in provinciis interposuerant, iudices nabebano Primates, aut universale concilium, ita etiam Presbyteri, ae Diaconi
iidem judicibus in posterum uti jubentur.
. et 3. Lapsu temporum jus hoc app0llationum ad Sum. Pontis oliam Ecclesiae lege. i), dc consuetudine sa) firma
tum CSt. Verum utraque non novum jus constituit , sed
jam constitutum, & haerens in Primatu confirmavit 5 . Ouare qui jus quarumdam appellationum Sum. Pontifici an tum esse putant ex jurct Patriarchico , ii faciunt, ut
quod ex jure Divino Pontilax habet, id ex iure Ecclesia
stico habere videatur. Sed PatrIarchas supra Epi Scopos posuit sola lex Ecclesiae, Sum. Pon is ipso Christus. Itaquctilli opus hal, ni Ecclesiae 1ege, sino qua Episcopis su portO- res non sunt , ut appellationes recipiant a sententiis Epi.
145쪽
scoporum ἱ sed hac lege Eccles; se, dc hoc jure
co opus non habet Summus Pontifex, qui a Christo supra Episcopos jurisdictionem accepidi. ' . . .) Ius appellationum ad Sedem Apostolicam confirmatum suisse Sardicensi Cone illo ita compertum, exploratumque est, ut fiepIane eccles asticae historiae rudes & ignaros sateantur, qui hue et iam pertrahunt Isidorianas Detretales, quae 'Obt quinque sere sincula in manus hominum pervenerunt. Nolo in horum ineptiis refutandis frustra operam terere . quia si jam an . 547, quo Synodus Sardicensis habita est, ius appellationum ad Sedem Apostolicam probatum, confirmatumque fuerat, plane Se deridendos prae bent, qui ea de re initium juris positi ui a salsis Isidori decretalibus ducendum esse arbitrantur. Sunt autem in Sardicensi Concilio canones tres, qui ad hunc locum pertinent, nimirum can. 5, 4, 7 seu 5 t. a ConHI. col. 659 eollo I. Labbaei can. 5, ut osten dunt Frat. Balterinii Dc. eis. coI. 9 7, non pertinent ad . appellationes, quae post omnia gradatim excussa iudicia postremo loco ad Setdem Apostoli eam interponuntur; sed pertinent ad Secundum
judicium, quod statiin post primum judicium a Summo Pontifice
constitueretur. Novum id quidem erat eX eorum temporum consuetudine, ut qui primo iudicio damnatus fuerat, non statim ire ead Episcopos finitimae provinciae, ut cautum erat Conc. Antioche no can. I 4 conc. r. a coI. 59 I collect. Labbaei , propterea dimam est: Si vobir placet; S. Atri Aporro Ii memoriam honoremias, ut 1 Mibatur ab bis, qui cautam examinarunt, Iulio Romano Dircopo, ου si judicavae ii renovandum esse judicium, renonetur, ae rit juricer. Sed ratio Primatus, de studium coercendi audaciam Eusebian rum, qui Rom. Pontis in causis Orientis ius suum eripere conabuntur, iacit, ut novum illud jus donstitueretur. De appellationi bus diserte agunt Canones 4 dc 7 seu 5, iisque constitutum est, quod Sum. Ponti f. appellationes recipiat, ac det judices appellantibus, vel ipse cis sa cognita sententiam foraI, quod clarius explicat interpretatio Dionysii Exigui eis. can. 4 quae his est concepta verbis: Cum aliquit Episcopus deportitis fueνit eo Mm Episcopo um judicio, ae procIamaυνγit, agendum sibi negotium in Urbo
judicio Discopi Romani isto minata. Basnagius, Du-Ρinius, Que snellus, dc ceteri, qui Sardi censes' Canones in oriente receptos
negant, resutantum certissimis testimoniis, de monumentis, quae, praeter ceteros, collegerunt Fratres Balle rinii eis. t. 2 opp. S. Leon.
eoi. 05 Θ t. I p. xxxi v ct seq. , ae Iosephus Sim. Assemanius Bi blioth. Fur. λἰom. t. 1 I. i α 5 p. ito. Recte Graecorum canonum interpres Theodorus prodromus Senior 3pud Papadopolum Gae-
not. tu. p. I67 de , his canonibus Sardicensibus dieit hese: Damnatis in omni iudicio sempe licet appetiare ad Romanum' scopum, o si jur impe ire itorum itidicaνi aut ab eo, aut a state lingat r. De Sardicensibus ea nonibus, praeter Balle rinios, accuratuct copiose egerunt Natalis Alexander Hiri κ. Ecelet. Dirs. 28 in saec. 4 r. 4 '. 46a ex seq. eis. M. Ven. , Zacharia Anti-Febγonis l. 5L 3
146쪽
a β. a p. ira, a quibus omnis, quae contra ius appellationum ex
his canonibus petἱ solent, graviter, ac Iolide refutantur.
ain Appellationum, quae ad Sedem Apostolicam ex omnibus
mundi partibus interpositae sunt, tum ante, tum post Sardicense Concilium, magnus numerus est.. Anno I 42 a judicio Synopen sis Episcopi, a quo ob stuprum de gradu dimotus suerat, Marcio Romam venit, ut a Sede Apostolica pacem & communionem obtineret. Negant Launorus, de Marca, Du-Pinius, pluresque Protestantes, Marcionis appellationem, sed alius ostendunt Bel-
Christianus Lupus de Appeliat. Diis. I c. I 8, Mansius & Ronea glia in Natal. Alexanis. Hi uor. Eceler. saec. 4 Dis r. ab i. 4 p. 4bi
seq. ed. Venet. I 776, Zaccaria Ami-Feb on. par. 2 I. 5 c. 2 n. a. Anno 25o. Privatus Lambesitanus damnatus a Unodo 9o. Episcoporum literas communionis a S. Cornelio Pontis fraudulenter imp2trare conatus est; quod 1ane, non nisi, cognita S revocata synodi sententia, fieri poterat. Unde veram appellationem ipse Cous tantius educit Epist. Pontis Roman. in noth. Epist. Non e rIant. Steph. l. o. a n. 4 col. 225. Biennio post Fortunatus, aliique Africanae Keclesiae Presbyteri i anno autem a62. Basilides Asturicensis, ct Martialis Emerit ensis Episcopus Apostoli eam Sedem appellarunt. Cyprianus est. 98 eoi 255 e r. MIulii Venet. i 723 nulIam adversus hane appellationem querelam proponit 3 tantum d lait eam obreptiliam,oc ita ius appellationis agnoseit. Exemplum hoc. vetusto juri appellationum contimando aptissimum esse, animadvertunt Balutius Nor. 27 in cit. ep. ω col. 26o, & Fratres Ballerint cir . r. aopp. S. Leodis eo . 9II. Eodem anno Paulus Samosa tenus ab Antiocheno Concilio depositus suam iterum causam apud Felicem Pontificem agendam curavit idi qua de re copiose agit Cl. Zacharia Anti-nbγon. par. 2 I. 5 e. 2 p. 6. Anno SI 5. Caecilianus Cartaginensis Episcopus iudicatus, & eiectus a synodo Carthaginensimultarum provinciarum, Melchiadem Pontis appellavit, ab eoque, causa cognita, Qbsolutus est. Denique anno S i 'celebria est Athanasii appellatio, de qua agit Sozomenus Hist. I. Sc. 8 p. io aed. Cantabrig., ac Gelasius I. u. i5 ad Dardan. apud Labbaeumr. 5 col. 529 eaeis. Venet. hFbet haec : Sunc ae memoriae qtiippo Aphanasium Θnodus Orientatis Adiopat , quem tamen excepsum Se der ApostoIica, quia damnationi Graecorum non consensis , abroI-
iis . Atque hanc quidem appellationem in discrimen revocare ausus non est Coustantius Arianus Imper. , sed tantum apud Liberium egit, ut ejus quoque judicio Athanasius damnaretur, sicuti patet ex Dialog. int. Liripium et Constantium apud Cou- stantium Epist. Pontis. Roman. eol. 455 ω roq. Sunt & alia haruni appellationum Sardicensi. Concilio antiquiorum exempla, quae Omnia, praeter ceteros, collegit Auctor dissertationis Romae editae I 768 do Appellationibur ad Romanum Pontificem. Post Sardicense Concilium plura etiam sunt de his appellationibus monumenta. Nam saec. lv Eusthatius Sebastenus Episcopus eum in
Coneilio Melit ensi Arianorum depositus suisset , Libertium
Pontis appellavit, a quo restitutus eSt; qua de re conser ea, quae .
diximus lib. I th. 5 re'. I g. ibnor. 5 pag. i 74. Eodem saeculo Petrut 'Alexandrinae Ecclesiae sacerdos i iiguaque Instantius , Salvianua,
147쪽
Priscit lianus Apostolieam Sedem appellarunt. Initio V saecuIi appellatio occurrit S. Joan. Chrysostomi , de qua multa a madi ha sunt cit. p. I74, & quam adversus Launo luna, Du-Pinium, Quesne ilium , Gi annonium, Petrum de Marca , ct ceteros late vindicanti David Iugemens canon. ebap. 7art. 5, Natalis Alexander Ioe. cit. p. 466, ibique Manlius in s., Pagius in Baronim atadn. 4os n. i 6 t. 6 p. 455 ed. Lucae , Christianus Lupsus aeo Ampestation. Dirr. I c. 27, 9i anchius Gli Ε, ieγnis Poliria Gais Cbie iar. 5 paμ. 2 p. I, Zacharta Anti-Febronio r. 5 p. 5ob et seq. Atque haee quidem Chrysostomi appellatio non fidei, sed merae disciplinae causam respiciebat , unde ζducitur, ut recte monet Natalis Alexander p. 467 ius appellationum ad sedem Apostolicam non tantum in rebus fidei, sed et laua diseiplinae . Pertinent ad idem saeculum V appellationes Bubalii & Tauriani ad Innocentium I. uti patet ex ejus Ep. ad uisc. Macia. n. apud Cous tantium eo . i; Coelestii Presbyteri & Patrocli Arelatensis ad Zosimum, qui
utramque memorat ep. 2 ad Aurel. et est. 5, apud eumdem Cou
stantiu in col. et 959, item quatuor illae ex Africa appellationes, . quas ab Aurastino recenseri diximus, Pere vii Episcopi, de quo loquitur Boni saetius Ι. Epist. ad Rufum IS apud Coustantium col. ioA, Eutherii Thyanensis S Helladii Tarsensis , qui nomine Episcoporum Huphratesiae,' utriusque Ciliciae , Cappadociae seeundae, Bithyniae, Thessaliae , & Moesiae ad Sixtum III consu- gerunt, uti constat ex eorum epistula apud Cous tantium col. 1245 et req. , Id duae Smirnensis Episcopi ad eumdem Sixtum IID qui eam memorat est. 9 n 5 col. ia66 apud Cous tantium. De Gallieanis oppellationibus celebre est testimonium S. Leonis M., qui ep. Io eae Balleris. r. I col. 654 inquit, a GaIIicanir innumeris ratarionibur esse consuliam Sedem ANHOIicam , et quemadmodum se-tυς consuetudo poscebat, per inversarum appellationem 'causarum , aut retriari in ab ea. aut confirmata fuisse.judicis . Mitto appellationes Chelidonii. Lupicini, Eutychetis, es. Flaviani , Τheodoriti, Salomonis Pred yteri, Stephani Larissaei, Contumeliosi. Episcopirteiensis , ceteras, quarum magnus est nun erus, quaeque ab iis , quos supra indicavi , scriptoribus accurate describuntur. Consi-btam in appellationibus Honorati Archidiaconi Saloniensis, Felicissimi & Vincentii dia onorum Hadriani Upiscopi Thebani, Ioannis Pre byteri Isauriae, Joanni; Presbyteri Chalcedonensis, & Α- rhanasii Monachi, Claudii Abbatis, Pauli Episcopi Africani, Florentii Episcopi Epidauri, Dona dei Daconi Numidiae, Januarii Malacae,' Alcisonis. Corcyrensis , quarum appellationum Omnium testis est S. Gregosius M. l. t est. I9 ao opp. t. 2 col. 5o', 5o ,
148쪽
5ὶ Quae de Primatus iure dicta sunt, ostendunt, ei prorsus hae
rere ius appellaticinum; idque etiam confirmant exempla appella tionum Sardicensi concilio antiquiorum. Nam i si ius hoc primum his canonibus statutum fuisset, nullae ante eos occurrerent ad Apostolicam sedem appellationes. Hine eas ex ipso jure Primatus repetunt S. Bonifacius I. ep. t 4 ad Ursyal. Eoise. col. Io5, apud oustantium, Agapetus Ep. 4 ad Iursiniamum Imperat. apud Lab-baeum colle E . concit. t. 5 ool. 9s, ed. Vonot., Agatho in Conei I. m. ibid. t. 7 col. 6o6, Gelasius I. in eis. Common. ad Mutatim apud Labbaeum p. 5 concil. eoI. 297, Ualentinianus III. D. M Uo is . opst. S. Leon. p. ao I eae Rom. , fit S. Bernardus de Conside ist. ad Eugem. ι. 5 c. 2 om. r. 2 p. 57o M. Von. IPSI Appoliatur, inquit, de ναο mundo ad to. D qtiirim in tostimonium singularis 'imaliarisi. Reliqui Patres, quos inter sunt S. Innocentius I. U. a aB Ui- ῶνie. n. 6 apud Couxtantium pol. 49, Iulius I. D. I. ad Euseb. n. aa apud eumdem Coustantium eri. 556, Leo M. M. Ioad Uionnens. Misc. c. a. opp. ν. I col. 654 eae Ballo in. , ceteri quos mitto, ne nimius sim, hane aiunt, perpetuo fuisse Delesiae consuetudinem, ut ab omnibus Summus Pontifex appellareturi quae perpetua consuetudo tantum ad ius primatus referri potest. Ipse fluesnellus, qui tanto studio appellationibus adversatur Diis. i5 in S. Leon. ρ. i4 n. 4 sateri vel invitus debait, Gallicanor, etim appoliationet
. a9. Jus Patriarchieum inesse dicimus in Summo Pontifice, propterea quod lex Ecclesiae, quae in Oriente inter ipsum de Episcopos esse voluit Patriarchas, medium hunc gradum in Occidente non constituit ideoque Pontifex Occidentis Patriarcha appellatur, quoniam eum quoque Occupat in Occidente loeum, qui in Oriente datus est certis Episcopis, quos Ecclesia ceteris in ea regione superiores fecit. Sed tum in Oriente tum in Oecidente Primas, dccaput Ecclesiae est; et jus annexum Potestati superiori, qualis est Primatus, ad inferiorem, quae in illa inest, hoc est ad Patriarcha tum, referri non potest. Simili modo si Princeps, qui summo potitur imperio, aut ducis in bello . aut judicis civilium controversiarum partes velit sustinere, quidquid in utroque munere gerit, non ex mera judicis, ducisve potestato gerit, sed ex potestate summi imperii,
in qua utraque illa potestas insita dc affixa est si .
149쪽
So. Inter appestatIones, quae sx OrIente, quaeque ax Occidenis ad Sum. Pontis. interponuntur, hoc discri Monea, quod illae, eum gradatim sunt, judicium postulant Patriarcharum antequam capitis, & Primatis judicium εα-beant ; hae vero a Metropolitis statim ad hunc Primatem,& eaput deseruntur. Sod utroquo loco Primas est, qui ap
pellatur, & qui judicat. Si quid Ponti sex ageret annexum
soli Patriarcha tui, non Primatui, id quidem ageret tamquam Patriarcha, non tamquam Primas; sed cum ipse habeat jus appellationum ex Primatu, non ex Patriarcham, semper tamquam Primas appellationes recipit, quocumqua
. Si. Quod si jus appellationum oritur ex potestate &jurisdictione, quae in Primatu haret, consequens est, ut Pontifex, cum ex ea potestate & jurisdictions appellationes recipit, possit suo lubitu vel causas ipso cognosceris , veI judices, qui eas cognoscant, constituere in loco unda appellatur. Ita In civili republica alterutrum facit Princeps arbitratu suo; quoniam jus appellationum adhaeret in summa potestate, cum qua reipublicae praepositus est. Ali-eubi quidem lex Ecclesiae, aut consuetudo potest efficere, ut propter locorum longinquitatem, dissicultatem rerum, aliasve causas ejusmodi dentur judices in provincia, undo appellatio interposita est; verum neque Ecclesiae lex, n que consuetudo potuit eripere Summo Pontifici potestatem, dc jurisdictionem, quam a Christo accepit si .
iὶ Sane maxima pars appellationum, quas supra descripsi, per tinent ad iudicia, qu4 a Summo Pontifido Romae aEla sunt; re
Sardieensibus canonibus, uti ostendi loco superiore, diserte cautum est, ut Romae causa agerentur. Argumentum hoc, praeter ceteros, solide, copioseque persequuntur Fratres Halterinli eἰι. to .a Θρ. S. Loonis eoi. Q85, ct Zacharia, Anxi-Febron. vindic. par.
5 rara. 8 e. 6 pag. 495 et σου. Illud ridiculum, quod habet Do
dere, Romanos Pontifices eo jure usos non fuisse ι postea Sardi-eensi Coneilio eis dandi iudices saeuitatem suisse coneessam, hos canones gerius fuisse receptos, denique per salsas Isidori deeretales Summos Pontἱfices non tantum dandi Iudices, sed etiam . iudicandi in cautia appellationum potestatem ubtinuisset. Mitto omnia,
150쪽
stua supra dixi , ae aula ipsis prineipila Cavallarium urireo. si
appolia dum, hoc est si ius appellationum originem habet a Iure divino, a quo certe Primatus oritur, qui Summus Pontinxopus habuit ea nonibus Sardicensibus, aut falsis Isidori decreta libus p Non hae deeret ales, neque illi canones dederunt ius appellationum , sed dedit ipse Christus, qui Primatum instituit.
Mitto retera, quae Ca vallarius cumulat contra ius appellati num, quod in ipso Primatum inassa demonstravimus . Nam ipsa sunt argumenta Bohemeri, Van-Espenii, Febronii, ceterorum , quos supra refutavimus, ut proinda eadem omnia quadrent etiam in Cavallarium, qui aliorum errores literis eonsignavit. Simili plane de causa in nosis ad iistitam do judiciisνIa Ecclesia potortato sep ratim non resutavimus Cavallarium, qui in Inrr. ca κὰ
paν. 3 cap. a ου 5 adversus iudiciariam in eausis civilibus Eceles e potestatem multa habet, quae a M. Pinio, Fevretio, van- Espenta , ceterisque similibus desumpta sunt. Nam eorum ineptiis explosis, atque reiectis, etiam Cavallario, cuius par omnino causa est , Latis iactum arbitramur. Lieeat mihi hoc loeo, quo niam memoravi Isidori Mercatoris collectionem, cujus saepe in his institutionibus mentio occurrit, aliquid animadvertere, quod post editum Tomum I. earumdem institutionem, ubi de haec col- Iectione disserui p. 6 is σορ. intellexi ex Mess. epist. P. Burri Iii data ad Frane seum Ravarum die a a Deeem s. ann. 752 , quam mihi legendam dedit V. Cl. Laurentius Hervas , qui etiam illius partem descripsit in opere, eui titulus Stoνia dolia viris doli' mo ν. a L 4 e. II p. I9 I. Tradit nimirum Burrielius Isid rum usum praesertim fuisse . Hispanica collectionem ea nonum , cui multa addidit ingenio suo, multaque emendavit, atque detraxit, ut suum illud figmentum eomponeret, quod di ego observa νι
net ipse Burrielius, sese omnia Hispaniarum archi via dilitentis-εime lustrasse, neque ullum unquam manuscriptum codicem eius collectioni reperire potuisse; quod argumento est plane maximo, Hispanos , qui Isidorum conserentes cum ea collectione, quae in omnium manibus versabatur, nullo negotio fraudem detegere potuissent, Isidori figmenta penitus ignorasse. Illam autem collectio
nem Gotie Hispanieam deseripsit Burri lius literis ad Canoni- eum Petrum de Castro datis die so Decembris an . I 754 , quas
equidem literas apud eumdem eruditum virum Laurentium Ileris vas legi. Scilicet ea continet ea nones XX Ni nos, quos eontinuo 1equuntur aliarum Graecarum Sν nodorum Canones in latinum Sermonem, conversi ι sed haec versio diversa est a Donysiana, atque eadem magna ex parte est, quam dedit Isidorus Mercator, euius nomine eam Harduinus edidit. Atque haec causa est. pr
ster quam multi in Gallis putaverint, Isidori collectionem inlispaniis suisse absolutam, quia nimirum Isidorus ex collectione
Goti eo-Hispanie a sere integram Graecorum canonum versionem arripuit. Novum hine argumentum educitur, ex quo patet non m
do nullas suisse in hae Isidori collectione Pontinetum Romano rum partes, sed ipsos etiam nullam ejus rationem habuissa ι quam