장음표시 사용
381쪽
SUPER SANATIONE CONTRACTUS SEU CONCORDlΑ.
3 νενε νενην 'aeest. Cuiusdam beninci possessor a . . Ep et Reg supplex apostolicum beneplacitum posivisserpit, ut landum beneficialem, cuius quantitatem quinque rubio aeni-inatam suisse exponebat, in emphiteusim Titi dare ussm luero spatio unorum nonagitanovem , constitvt canone Scutytorum novem in iangulos annos Episcopus Dioecesanus Super Vieri gite
preeuna Ieserre, suamque sententiam ex in tituis agri ui diuis edere iussus, inspecta fide, quam cur ' t. ido i pr'lugu e agrimensoris, quam periurum vocaut), Vera ab intorie ' i MA tasuisse, et 'ntractum emphileuticum in evidentem beqqitra 'thlitatem ces'urum esse rescripserat. Itaque die J γ' is bris anni a 8 9 precibus annuit, edito in haec erba r εἰ η .i9, benigne commisit Episcopo, ut veris eaeisιentiis num uis, si stito mi de evidenti beneflet utilitate, petitam Multauem pro ηοurbiιris e conscientia impertiatur. - Aliae consuetae accod'h ni clausulae, nulla adiecta conditione experimentum praemiittendirigesimae ac Maetae, quae eo temporis tant i cum Severitate minime usitabantur nondum enim generali S. C. ea de re decreta dhuc sancita et edita suerant lin. pie 2 Desembris eiusdem anni, Pro Vicarius Generalis, et L I hqor ills 4rchipr hi ter mem'r'tum rescriptum executioni
- ηι ζηρ rq .h fpiscypo vj iram Ipecialem delegationem eum F obtin' sant, aut 'item nequaquam constabcti, eadem I ps delesatisne instructos suisse Forte iis diebus Epi-εοπιεν ur Missma qrbi 'i enebatur, qua consectus non mul-i0Myosit diei', 'dem mense Decembri exeunte, praesentem hanc suis etcrila ita commutavit Paulo l)'st Titius per acta ο- tarii jρgitimum emphileuticae concessionis instrumentum con-
382쪽
fici studuit, et in utilem beneficialis undi possessionem ingi edi
Post haec undum ipsum ad meliorem culturae conditionem prοVexit, unde uberior ex eo reditus annuus percipi coeptus est. Praeterea , cum undus ipse obnoxius esset pascuorum serVituti in utilitatem hominum municipii localis, cuius vi nonnisi in tres annos culturae subiici poterat, Titius, beneficio legis edictalis publice editae usus , soluta praescriptae pecuniae summa, undum ab omni servitutis onere liberavit; unde actum est, ut dominus pro sui arbitrio commodoque agrum illum excolere et conserere non amplius prohiberetur. Anno 1859 Titius e vita decessit, unica filia minorenni haerede relicta additaque, huic curatrice matre ipsa, tametsi haec posthac ad secunda vota, prout reapse accidit, transitum secisset. In hoc rerum statu dubitatio exorta est, an concessio Omphiteutica valida et efficax habenda foret ea de causa, quod Pro-Vicarius Generalis et Archipresbyter, xecutores rescriptidio 1 Nov. 1829 speciali ab piscopo, cui executio a S. Cong. nominatim commissa suerat, delegatione muniti non suisse videbantur. Itaque, curante matre uti filiae suae utrice, OVae reces S C. Ep. et Reg. oblatae sunt, quibus exorabatur, ut omne, quod sorte in rescript memorat exequendo occurrisset, Vitium apostolica benignitate sanaretur. Rogatus de more piscopus, qua occasione elementa conquirebat, quibuscum responsionem . . remittendam confic ret, deprehendit undum beneficialem, de quo agebatur, non coerceri ad quantitatem enarratam in precibus anni 182s, nempe rubiorum quinque, sed enimvero ad rubios decem supra tres insuper extendi. Nihilominus benigne cum pupilla agi posse autumabat, dummodo canon annuus scutatorum novem congruenter ad aequitatis normam adaugeretur. Itaque Sacer ordo Episcopo in mandatis odit, ut amicam conciliationem institueret. Beneficii administratores quippe beneficio interim vacante Ductus beneficiales per decennium cuidam religios Instituto ex S. Sedis venia suerant addicti' cum ex testimoniali agrimensoris fide a toto fundo emphileutic scutata centum percipi
posse colligerent, annuum canonem ad scutata quinquaginta a surgere debere contendebant: at vero curatrix huius agrimem
383쪽
soris testimonium impugnans, tam opimum esse undi e .efici lis annalem ructum pernegabat adeoque canonis augmentum ad scutata triginta offerebat. Cum vero partes inter se minime eonvenirent, res ad S. Congr. iudicium deducta est.
quae potissimum obiiciebantur nimirum intrinseca nullitas emphitheutici contractus ex precum subreptione et obreptione derivans, et nullitas extrinseca decreti executorialis ex desectu potestatis in executoribus. De prima ante omnia sermo sit, in qua magnae disquisitionis opus haud erat; namque res ipsa loquebatur, in precum narratione anni 1829 salsum fuisse expositum. Et sane landus enoficialis mensuram rubiorum quinque praeseserre dictus fuerat a vero, rebus denique accuratius inspectis, absque omni dubitatione compertum fuerat, fundum ipsum ad rubios tresdecim ascendere. Neque autem respondore proderat, rem hanc bona cum fide sine contradictione processisse. Nam in iure canonico incompertum est, breptioni et subreptioni locum esse etiamsi huiusmodi vitium ignoranter acciderit satis est enim, ut preces veritate nequaquam nixa fuisse dignoscatur. Si enim S. C. Omodo, quo Vere erat, se rem habere agnovisset, gratiam expetitam sine dubitatione denegasset, tam exigua praesertim annui canonis solutione praefinita quod iuxta commune S. CC ius, et interpretum doctrinam susscit, ut subreptio et obreptio adesse dicatur, adeoque gratia, utpote tam substantiali insecta vitio,
veluti nulla radicitus habenda sit. Tametsi vero huiusmodi difficultatem nullo in pretio habendam
esse per summam liberalitatem concedere velles, altera super rescripti executionis unitate offendebatur, quae superari nulli-mode poterat in primis enim statuebatur huiusmodi gratiarum
rescripta, a Sacris Alma Urbis Congregationibus impertiri solita,
tum demum persectionem adipisci, cum ab eo cuius arbitrio et conscientiae remittuntur rite executioni demandata fuerint. Inierpositio enim quae nedum permittitur executori, sed et iniungitur, prudentis arbitrii et conscientiae rustanea esset ac mgatoria. Hinc est, quod ex Doctorum, praesertim eorum, qui
384쪽
res practicas apprime callent, auctoritate ac sententia, huius generis rescripta tamquam conditionalia reputantur, quae Videliceto conditione executionis peragondae dependent l). Ηο posito, subsumebatur, rescriptum in casu de quo agitur, inperfectum plane dicendum esse, si eiusdem executio tamquam nulla deprehenderetur conditio siquidem isthaec Substantialis adimpleta minime suisset, et quod initi vitiosum es-8et, non potuisset tractu temporis convalescere. IamVer ines-ficacia decreti executorialis meridiana luce clarior sese prodebat. Quam Vis enim executionem perosisset Pro-Vicarius Generali , cui canonica iura ordinaria iurisdictionis partem generatim loquendo ex ipsius officii vi permittunt, nihilominus huic auctorationi sui sunt certi statutaquo fines, quos eidem transilire datum non est 2ὶ Hoc enim in casu no Vicarius Generalis nulli ter agni, necesse est, ut Episcopus specialem eidem facultatem conserat, sive generatim in literis, quibus ad hoc ministerium adsiscitur, sive singulatim in casibus peculiaribus, toties quoties iidem Supervenerint. Quod vero executio enoplaciti Apostolici Episcopo nominatim commissi inter facultates Vicari Generali ordinario competentes accenseri nequeat, vel ex hoc ipso arguitur, quod alienati rerum Ecclesiae neque ipsi piscopo permissa est, utpote summo Pontifici reservata hoc unum Episcopo integrum est, ut Generalem Vicarium subdelegare non impediatur; quan-
εὶ vinacellius disciplinae S. C. p ritas in permunis eum antiqui, tum recen prime gnarus, quippe qui per quatuor tis oeui decisionibus. deeim annos eiusdem S. Congregationis 2 Certum et indubitatum est, quod ometalem egit, in suo opere FormvL . per generalem Vicarii onstitutionem Leg. it. 14 form. n. ita seribit u Be , non censetur in eum translata facultas, i Deplacitum Apostolieum super aliena , quae competita piscopo iure speciali, Qtione bonorum Melasiarum et locorum ait agnanus ad cap. Quoniam De es . piorum ecclesiasticorum, sive expediatur Deles n. 40 namque, ut ipse subdit, in per stariam, sive a Congregationiblis iurisdietione delegata non fit extensio Concilii et Episcoporum ae Regularium, . de persona in personam .. Itaque in Com habet regulariter in ventre elausulas, ilii Tridentini dispositionibus,quoties ali quae reddunt gratiam eonditionalem, et quid Episcopo eae iurisdictione elegata quae ivducupi syrmam per executorem tribuitur receptum est, idipsum non em praecise servandam , ut dixit Rota. o seri permissum Vieario Genarali, si non idem fere eonei nil Rigantius Reg 52 n. 76 accedat specialis Episcopi auctoratio. Vid. σο73 Rosa ec Lit Apost cap. 13n 67 euren De Vic et Ou. s4 QR,b addi,posset Roman Rotae aueto Piring De Ofi vis tib et n. si allig.
385쪽
doquidem ex cap. Quoniam deiff. Del - egatus a prineipe
specialis huiusce auctoritatis ab Episcopo, qui adhuc superatos erat acceptae. nulla in Moreto necutoriali mentio facta suerat, e superius indieatum est Νoque ceteroquin pars adversa legitimis probationibus demonstrabat, expressum Episcopi mandatum nequaquam desuisse prouia ipsi solide comprobare necessario incumbebat, quatenus actua illius robur staro
Cum itaque rescriptum anni 182s misi ex parte corrueret, implorata sanatio vel omnino pernegari debuisset, ne gratia in damnum tertii, idest bene ii vergeret, vel saltem ad eam a qualitat m canon persolvendus propius referri debuisset, quam iustitia hine indo mesoriberet. Neque iam recto onsilio Oratrici amesaeones undo factas, si beneficium liberatae servitutis opponere as. erat quoniam Titius triginta et amplius annorum decursu naturalem undi beneficiatis ructum ex quantitate rubiorum tresdecim perceperat, quando nonnisi ex quinque tantum rudiis compendium illud consequi debuisset. Unde sequebatur, ut melioramenta in land peracta ex ipsius fundi ructibus satis superque eompensata sci deberent.
exarandis precibus S. C. anno 1829 exhibitis normam desumptam esse ab Ecclesiastico piscopalis Curiae censu, in quo undo beneflciali quantitas rubiorum quinque abscribitur. Eidem se consormavit agrimensor ab Episcopo deputatus, necnon et ipse Episcopus in literis S C remissis. Error autem, quo pro re decim rubiis quinque tantummodo sumpti expressique fuerant ex eo certe occasionem habuit, quod octo, qui supererant rubii,
is scio, montibus, saxis, arena constrat positi erant, adeoque
nullius sere culturae idonei, ita ut si posthac, aliqua ex parte nonnihil redituum percipiebatur, id emphileutae industriae dumst Ad rem tradit Μοnaeel. Form. leg. . nerale, quod quando qualitas seu idο- Tu form lis. 32. . Praesumptio stat meitas requiritur a lege, non praesumi-ηyro nullitate actus, nisi probetur om- stur, sed est probanda, eum sit qualitas missio, quam probare tenetur ipse Viea . extrinseca, licet intrinseca praesumatur rius, es alius qui eam supponit, ut eam . adesse.., in rem in individuo doeenti. et est ge-
386쪽
taxat imputandum esset. Itaque si soli quantitas inspiceretur error magnum aliquod protendere videbatur; si vero qualitas spectata fuisset, errorem sumdem in accidentalibus Versatum esse acile apparebat quod iuxta sententiam Interpretum rerum canonicarum omnem subreptionem obreptionemque excludit. Reiff. Lib. 1 Dec. rL3n. 189. Quod vero pertinet ad rescripti nullitatem o desectu potestatis, subiiciebat oratrix, piscopum ipsum, cum adhuc Sana Ialetudine uteretur, consuetam inquisitionem de veritate precum nStituisse, ac rebus cognitis, pro sua conscientia S. C. retuliSSe, emphileusini evidenti utilitati suturam. Quin imo piscopus e0 etiam devenerat, ut contractus eiusdem stipulationem impense commendaret. Quo posito quid pro suo arbitrio es conscientia sentiret, iam ipse satis superque patefecerat hinc in executione rescripti non uti executorem mistum, sed uti merum, Sese ges sisse existimandus erat, proptereaque gratiae alor a data re scripti computari debebat, minime vero a decreto executoriali. Utcumque Ver se res haberet, praesumi non potest, quin eius mandato icarius Generalis rescriptum executus fuisset cum praesertim piscopus mandatum solo etiam nutu dare potuisset Denique lapsus annorum plusquam triginta a rescripto anni 182s ad preces ab Oratrice oblatas, omnem desectum ex iuris Principiis iam purgavisse dicendus erat. Nihil tamen secius Oratrix aliena non erat ab aequa et rationabili aliqua transactione, in qua negabat fundi beneficialis reditum ad scutata centum ascendere; quin imo multo inseri rem eum esse demonstrabat ex syngraphis locationis tempore minime suspecto retro stipulatis. Quando itaque canonem ad Scutata triginta attollere non dissentiret, conditionem certissime utillimam sese obtulisse inquiebat, si praesertim ratio haberetur melioris culturae in fundum illatae, ac prae primis liberationis a Servitute pascuorum, ex qua uberior fructuum recollectio, ingenti non sine damno, antea intercipiebatur.
An et quomodo concedenda sit implorata sanatio in casu. BESOLUIio Duail. -S. C. Ep. et Beg die 26 Febr. 186έ rescripsit: Alsrmative pro sanatione, aucto amen canone ad scut 30 a die
387쪽
I Beneplacitum Apostolicum ex breptione et subreptione obtentum pro alienatione rerum Ecclesiae non suffragari. II. Obreptionem autem et subreptionem toties verincari, quo ιies salsitas exponitur, vel veritas tacetur. III. Id etiam accidere si ex ignorantia cum bona fide processerit, quando vitium in substantialibus versatur l). IV. Colliges rescripti executionem, piscopi arbitrio et con-s enιiae remissam, efficere ut gratia facta non dicatur nisi a eesserit executio. . Ad eiusmodi executionem procedere non posse Iicarium generalem, nisi huic specialis saevitas ab ipso delegato Episcopo
VL In rebus enim ubi piseopus ex facultate delegata procedit, Vicarius generallis procedere nequit, sine speciali subd legatione in eodem Episcopo habita.
C.-νε a tam μεε . Extat in dioecesi A. parochialis ecclesia, in qua Archipresb3ter parochus praeest septem alii presbyteris praebendatis sive beneficiatis onus, quod in eos incumbit, est celebrandi solemnitates in eadem ecclesia intra annum occurrentes vesperis, et missis cum cantu. Insuper iidem fixa anniversaria celebrant, quae ex Benefactorum dispositionibus elebrari debent, ac distributiones et em lumenta pro his recipiunt, nec non propter cadaverum Ssoci
ii celeberrima est iuris dispositi nem et subreptionem respieiens, quae innoeenti III. rescriptorum obreptio legitur in eapite o Deeretalium.
388쪽
adventitiae dicuntur. Diet Praebendati, licet Archipresbytero in curam animarum incumbenti ultro concederent distributiones, si consuetis anni solemnitatibus, unctionibus non adsisteret tamen eidem ius quadam dis denegarunt percipiendi ceteras distribution , et emolumenta propter fixi anniversaria et unctionis adventilias,
quibus ratione curae animarum non intarerat.
Confugit Archipresbyter ad Episcopum, cuius Vicarius generalis decretum emisit favore Archipresbyteri eiusdem, attenta praesertim consuetudine, et ita, ut Archipresbyter redintegrari deberet in emolumentis illis, quae eidem denegabantur. Huic decreto non acquiescentes Praebendati, appellarum ad S. C. p. et Reg , in qua, audita Episcopi informatione, qua stio resoluta sui per responsionem ad dubium quod in calco
ponitur. Utraque contendentium pars innitebatur consuetudini contendebat enim Archipresbyter suos antecessores, licet issentes propter animarum curam, percepisse dictas distributiones quascum fixis anniversariis cohaerebant. E contra Praebendati ostendere curabant hanc consuetudinem, si intervenerit, respexisse solummodo urgentes casus curae animarum, in quibus Archipr sbyteri praesentia omnino exigeretur. Verum de hac consuetudine in facto sive favore unius, sive favore alterius partis, non plene firma et determinata videbatur.
EA QUAE EX OFFIcio Esgava REATDa. - Praemittebatur Concilii
Trid decretum cap. 3 sera. 22 de Refor in qua legitur Quod si alicui ex praedictis dignitatibus in ecclesiis cathedralibus, vel
collegiatis, de iure seu consuetudine iurisdictio, administratio, vel mcium non competat, sed intra civitatem in dioecesi cura animarum immineat, cui, is, qui dignitatem obtinet , in- cumbere voluerit, tunc pro tempore, quo in curata ecclesia resederit ac ministraverit, tanquam praesens sit, ac divinis in- , tersit, in ecclesiis cathedralibus ac collegiatis habeatur. v Proserebantur insuper Resolutiones S. C. C. quas reserti
nad otiis x V in Inst. 07, quae quotidianas distributiones respi-
389쪽
DIsTRIBdTlos dat. lneiunt nimirum in MediManen. 8 Febr. 1609- sacra Congregatio censuit, Oratorem habentem onus curae ammarem adnearum, si empore, quo divina ο scia celebrantur, audiat confessiones, selalia ad ipsam curam spectantia Merceat, lucrari debere distributiones quoιidianas, etiamsi divinis non intersit Itom in una diris Septembris 1643, idem firmatur, si eo tempore sit in actu A-cιam curam amemssi, e sacramenta administrandi.
Observabatur autem idem etiam obtinere in Urbe in capitulis in quibus unus ex canonicis est vicarius curatus, qui, licet non intersit choro, ratione muneris parochialis, pereipi tamen quotidianas distributiones, prout habetur in ususιana Distributionum 4 Decemb. 844. Iudicandum itaque erat, an idem ius applicandum esset in ecclesia parochiali de cita agitus, quae neque est cathedralis, neque collegiata. Ad distributiones vor extra dinarias quod attinest, seae eventuales et incertas quae communi vocabulo, appeIlari solent inter praesenιes, Observabatur, S. Congregationem C attendisse saΘps ad capitulari 'aiuta, et peculiares consu6tudin si ch in
Anagnina servitii Crar et Distrib. 26 Novem. 181 ad dub. XIL, in Filana Indulti et funii 1745, in Spoletana et Reatina Aprilis 841.
Quod si in praesenti eas minus firma ei determinata consuetudo videretur, tota quaestio ad iuris tramites diiudicanda erat. Ad normam itaque iuris, quod apud S. C. C. obtinet, distinguebantur dictae extraordinariae distributiones in eas, quae determinatis anni diebus pro fixis unctionibus conceduntur, et in
illas quae adventitiae, et incertae sunt, quaeque obveniunt x. . mpter unera, missus cum cantu, preces novendiales et . ,
quae pendent a libera fidelium voluntate. Ad primas itaque distributiones quod attinet, dicebatur eas percipi ab eo, qui licet non intersit, veluti praesens, Ex privilegio, in choro habetur, dummodo tamen noti obstet tostatorum voluntas, ut S. C. G. donnivit in Lucana Mnempti et Emolum. 30 Ianuarii 1858. Inoa enim recensetur hoc dubium IV. v An debeatur Iubilato portion emolumentorum provenientium ab anniversariis fixis in casu; scui responsum est: spmative dummodo non astes oluvia te-sιαιorum ij. Et magis ad rem de qua agimus, in Asculana die
390쪽
20 Nov. 1880 ad M. V. An et quae distributiones ac emo lumenta percipere possint canonici curati absentes a choralis servitio, pro exercenda animarum cura in casu S. C. C. respondit: spir-ιive quoad omnes distribuιiones e emolum ta, eaeceptis iis, quatenus non intersint, quae eae voluntate esιat rum debentur tantum actu praesentibus.
Ad adventitias distributiones quod attinet, dicebatur,' Congregationem C. consuevisse eas denegare, ii qui realiter non imtersunt. Ad hoc confirmandum allegabatur Resoluti in Lucana Me t. et Emolum ad III. . et VI disium quam videbis inserius.
An et quomodo, et quaenam distributiones debeantur Am chipresbytero Parocho in exercitium ossiciorum parochialium, incumbenti, ita ut locus sit redintegrationi etiam emolumens torum, quae eidem denegata sunt in casu. sREsoLuTlo usii. - Sacra Congregatio pis et Reg. causa in examen revocata die 1 arti 1861 censi respondere quoad disιribuιiones et emolumenta provenientia 4nmisereariis fixis, aspirmative, oneram conscienιia Archipresbyteri quoad reliqua dentur Resolutiones distorum III. . et VI in Lucana et tuaeιa
normas datas esse lacum redintegraιioni. Indicata porro dubia in Lucana, eorumdemque respectivae resolutiones, sunt eiusmodi. III. An canonico iuhilato, licet non intervenionii debeatur portio emolumentorum provenientium ex associatione cadaves rum, et ex respectivis uneralibus in casu. sV. An debeatur portio emolumentorum provenientium ab anniversariis incertis, et extraordinariis in casu. ηVI K An debeatur porti emolumentorum provenientium ex missis cantatis adventitiis, quae occasione estorum ad Bene-η. factorum petitionem, θlebrantur a capitulo in ecclesiis civi
tatis et territorii in casu a Sacra Congregatio Concilii dis 30 Ianuarii 1858 respondit ad Ill negatis in omnibus. Ad V et VI. negative is in
si Forsan quaeris eur S.C dixerit indu quia in tertio dubio plura omprehende-bio III. νιπαι re in omnibtu, eum in aliis hantur, in aliis vero unum tantum quaere duobus diei tantum negatiue Ratio est hatur.