장음표시 사용
461쪽
quoad vinculum. Stante veritate expositorum, mare, monium illud nullum sua natura corruere : nec simpliciter, et absolute in ere Sempronium declaratione fori ecclesiastici, ut possit asserta uxore separari. Et ad secundum dubium, debere recenter Conversos renovare comensum coram parocho et testibus, ut tamquam legitimi conjuges in conjugio remanere possint.'
ΣAERIE FACULTATIS LOVANIENSIS CIRCA POTESTΑ-TEM PRINCIPUM SAECULARIUM IN ΜATRIMONIUM, PROLATUM AD POSTULATIONEM SERENISSIMI PRINCIPIA CAROLI LOTA ARINGLE DUCIS PRO AUGUSTI SIMΑ ΙΜPERATRICE ΜARIA-TERESIA BELGII GUBERNATORIS. Spectat ad N. M. de Matram, Tom. VII.
Serenissimae prin ps Resie fAd mos directas sese Celsitulinis tuse'' litteras,eta qua par est Toverenti suscepimua, nec ens minori. quam rei momentum postulabat, attentione perlegimus. Ut igitur injuncti per giam Celsitudinem tuam muneris partes impleamus, haec ad propositos nobis articulos omni quo possumus Etudio discussos respondo a duximus. Ad dum primos, quibus quaeritur, utrum per filios- familias, matrimonia non obtento prius parentum aut
462쪽
tutorum consensu contracta, nulla, invalida, prorsusque irrita quoad effectus quoslibet declarare expediret 8 Respondemus I.' Timenda sane, imo potius ex parte S. Sessis certo expectanda seret gravis eaque maxime fundata oppositio, casu quo S. C. Μ. matrimonia sive a minoribus, sive a majoribus contracta, absque parentum Seu tutorum consensu irrita, seu nullius valoris quoad omnes effectus absolute decerneret : cum enim oppositum saucaverit Tridentina Syn dus Sess. 24. c. IH anathemate damnans eos qui salso ammarent matrimonia a filiis-familias sine consensu parentum contracta irrita osse; existimamus S. Sedem non passuram ut Sine suo consensu ulla saecularis pO- testas matrimonia antedicta, modo supradicis nulla esse
declararet, novum introducendo impedimentum, quod ab Ecclesia hucusque non est positum; quandoquidem hujusmodi impedimenta statuere, certo spectat ad Ecclesiam; quod dici non potest de saeculari potestate;'' et ideo ex praefata dictorum matrimoniorum nullitatis declaratione, quae fieret per C. Μ. sine consensu Sedis Ostolicae, nonnisi turbae ac difficultates summae in orbem christianum inveherentur, quae forte nunquam vel nonnisi dissicile sopirentur. 2.' Respondemus quidem extra dubium esse positum, penes saeculares principes esse potestatem irritantia impedimenta statuendi respectu matrimoniorum non baptigatorum sibi subditorum, quominus primis Eccle- sis saeculis impedimenta matrimonii a Principibus tum Ethnicis tum Christianis constituta admisit Ecclesia. Saeculo quarto Theodosius christianus pientissimusque Imperator decretum tulit quo consobrinorum matrimonia irrita decernebantur: cujus decreti cum elogio meminit S. Ambrosius, epist. 66. ad paternum. Nunquam principes saeculares potuere irrita facere matrimonia fidelium quoad omnes effectus; nisi Consentiente et robur addente principum edistis, ipsa Ecclesia. Hoc docet S. Thomas quem passim theologi sequuntur): namque tametsi jus aliquod in matrimonia potestati civili competere non dissiteatur, dum dicit, I. 4. senti dist. 34. q. l. a. I. ad 4. jure naturae, divino, ecclesiastico et civili impedimenta dirimentia constitui posse; circa christianorumtamen matrimonia eorum eme vestrictam potestatem, asserit, dum ait I. 4. dist. 42. q. 2. a. 2. ad 4.
463쪽
Prohibitio legis humanae non sussiceret ad impedimem tum matrimonii, nisi interveniret Ecclesiae auctoritas quae idem etiam interdicit.' Quae verba sestem de fidelium matrimoniis intelligi debent: cum nemo sit qui in dubium revocet, utrum principes saeculareS matrimonia infidelium seu non baptigatorum quoad omnes effectus irritare valeant. Idem factis historicis valet demonstrari. Ρallavicinus enim lib. 22. hist. Conc. Trid. c. 4. refert regis Galliae oratores diu multumque institisse apud patres concilii, ut matrimonia filiorum- familias non consentientibus parentibus contracta irritarentur ; quoad patres, post diuturnum examen: multis et gravibus de causis abnuerunt. An ita per oratores institisset Rex Galliae, si penes se hanc potestatem esse reputasset y An Ecclesia abnuente generale impedimentum constituere pro omnibus ehristianis fidelibus, rex christianissimus pro suis Subditis legem irritantem non tulisset yΗon tamen Galliae reges nunquam attenturunt, et proindo id esse posse non existimarunt; varii quidem Galliae reges matrimonia filiorum-familias, absque PMentum Consensu contracta, nulla et irrita declararunt : at quoad effectus tantum; quod eorum non excedit potestatem. Talia autem matrimonia quoad effectus tantism civiles esse irrita patet ex Ludoviei XIII responso: Hic enim Galliae clero super dicta clausula sollicito et anxio, respondit non valide contrahi, intelligi quoad effectus civiles: quorsum inm quieta cleri gallicani sollicitudo, ut regis edicti tolleretur ambiguitas, si principi saeculari potestas compinteret contractus matrimoniales sic irritandi, ut nee naturale vinculum inducere, nec sacramenti materii esse possint,
Igitur qualiscumque sit quorumdam Galliae partamentorum circa talia matrimonia praxis et sententia:
si ambigua sit, ad praedictam Ludovici XIII. declarationem et ad mentem ipsius est explicanda: si vero inveniatur adversa, per eandem erit emendanda. Notum tamen est partamenta, quae matrimonia filiorum-samilias, non obtento prius parentum Consensu
ςontracta, irrita omnino declarant et nulla, id agere non quasi defectus ille parentum consensus id inceret. sed ob praesumptum raptus impedimentum a cone. Trid. introductum, quod duplex esse sustinent abduci
464쪽
tionis nempe et seductionis. An id recth ab illis fiat, non attingimus. Ecclesiae gallicanae circa talia matrimonia sententiam manifestam facit Habertus, qui cleri gallicani nomine scribens adversus regii edicti detrectatores sub titulo optati Galli, sic ait: Τamquam divini juris inter- Pretis ac oraculi de veritate, de validitate, substantia, Causis, partibus, contractu, consensuque ut materia et forma, conditionibusque effectisque sacramenti matrimonii decernere, unius ecclesiae est. Id fidei caput esse, nemo dubitat orthodoxus.' Quod si tamquam fidei caput in ipsismet Galliis adstruitur soli ecclesiae Competere potestatem statuendi conditiones requisitas ad validitatem contractus matrimonialis, quatenus ad sacramentum ordinem habet, potestati civili jus non est adscribendum, quo valet contractum matrimonialem, irritum facere, nisi in ordine ad effectus civiles. Ipse Van Espen, quem nemo suspicabitur nimium ecclesiasticis savisse, Ecclesiae jus tribuit impedimenta matrimonii dirimentia privativo statuendi: sic enim Acribit juris eccl. uniV. p. 2. n. 16. c. I. secl. 1. tit. 13. Quidquid sit, hoc constat jam pluribus saeculis Ecclesiam et quidem privativa auctoritate et cum exclusione principum saecularium impedimenta dirimentia
inter catholicos ordinasse, eaque pro tempore et locorum circumstantiis nonnunquam extendisse vel limitasse, aut etiam relaxasse, ac per Consequens negari
non potest quin ecclesia hac potestate a primis saeculis pacifico usa sit. Constat etiam impedimenta matrimonii stetisse auctoritate Ecclesiae, quae principes saeculareS cessare volebant; nam, cum Theodosius statuisset irrita m trimonia in. 2.' gradu consanguinitatis, illud decretum sic suum secit Ecclesia, ut cum Arcadius et Honorius illud revocassent, hoc minime obstante, idem impedimentum perseveraVerit.
Ad 8.- quaesitum, quomodo obviandum sit nimiae parochorum facilitati in assistendo hujusmodi matrimoniis 3 utrum inhiberi eis non possit sub poena apprehensionis bonorum vel pecuniaria ΘRespondemus quod nonnisi de consensu vel mandato Episcopi aut ejus Officialium, pastores antedictis matrimoniis assistentes, non censeantur nec CenSeri POS-
sint nimis facile eis assistere; sed munere suo simpli-2 R
465쪽
citer funguntur, servantque regulam in similibus pra scriptam, nempe ut illis tunc demum assistatur, dum Episcopus aut ejus officialis illis assistendum judicat. Nempe ipsorum est de rationibus illos moventibus judicare. Si qui autem pastores praesatis matrimoniis citra Episcopi aut ejus ossicialis consensum amistere praesumant, hi nimiae facilitatis merito accusantur, neque sunctiones pastorales, ut decet, adimplent, ac proinde tamquam rei puniri debent. Sed non judicamus haec neri posse a potestate saeculari, sed Epi coporum est taliter delinquentes corrigere et punire; quia in materia in qua delinquunt, nempe in sunctionum pastoralium exercitio, Episcopo directe subjecti sunt,
Episcoporum Belgii Austriaci promiscue petentibus
concedendi dispensationem in bannis a concilio Trid. praescriptis ΘRespondemus quidem, cum per concilium Trici prout perpetua consuetudo interpretata est, Episcoporum prudentiae et judicio relictum sit, ut proclamationes matrimoniales remittere valeant, dum illud expedire judicaverint, non videtur quo pacto MeCularis potestas in dictis proclamationibus dispens di usum Episcopis jure competentem, vel impeIre valeant vel restringere Θ Νon convenit quidem, imo fieri non potest ut quibuscumque dispensationem hac super repetentibus hoc indiscriminatim aut sine delectu et sine josta causa concedatur. At si hoc aliquando Et quibusdam in locis contingat, S. Sedis est hujusmodi sim sibus obviare, ubi illos reipsa subesse cognoverit.
ossicialium usum, quo consensum parentum tutorumque Supplere solent ΘRespondemus: ossiciales dioecesium proprie tantum eXuminant utrum parentes aut tutores filiorum aut pupillorum suorum matrimoniis rationabiliter sese orponant, necne Θ Νullatenus autem convenire videtur.
ut ille ossicialium usus immemorabilis tollatur quo judicare solent utrum parentes aut tutores, quoad filiorum pupillorumve suorum matrimonia, Causas rationabiliter discutiant necne; causae si quidem matrimoniales procul dubio ad ecclesiasticos spectant, definiente concilio Tridentino sess. 24. c. 12. de ma-
466쪽
trim. Si quis dixerit causas matrimoniales. ' etc. Quis autem dubitat quin dictae causae sint proprio matrimoniales 3 proinde usum tollere, esset judicibus ecclesiasticis causarum matrimonialium judicium, quod ipsis de jure competit, denegare et concilii Tridentini definitioni adversari. Unum est quod fieri maxime expediret, et quo facto, si non omnia, saltem multa mala, eaque gravia tolerentur : nempe si S. Sedes absolute et omnino irritare dignaretuu scandalasa ista matrimonia, quae toties cOram parocho quidem sed prorsus invito ac reluctante)Contrahuntur, et ex quibus funesti exitus familiarum. que turbatio sequuntur. His regiae tuae celsitudinis mandato pro officii nostri munore satisfecisse confidimus, summaque veneratione subscribitur: ni hiamillimi et obsequentissimi muli Decantis et BD. BR. e. Theolossi P. Signatum DELAITTRES. Inserius: De Mandato Erim. D myistrorum. Μ. VAN. OVERBAKE, Bedellug.
Granii hae I 2. Januarii I759.
467쪽
A SANCTISSIΜO DOMINO BENEDICTO PAPA XIV. EDITA, CUM ADHUC ESSET CARDINALIS-ARCH EPISCOPUS BONONIENSIS. Spectat ad N. 107. et seq. de Matrim. Tom. VII.,
Vana, et irrita esse matrimonia, quibus neque in Ochus neque testes intersunt. N.' I.V Concilium Trid. irritando matrimonia esandestina non mutasse sacramenti materiam ac formam. N. 2.
Institutionis hujus ratio, scopus et divisio. Ν.- 3 et 4. Parochum proprium eum nuncupari, in cujus parochia matrimonium initur. ΝP 5 Parocho domicilii, non autem originis, titulum proprii parochi esse tribuendum. Ν.φ 6.V Νοn appellari proprium parochum eum, in Cujus ditione aliquis obtinet sedem ruralem. Ν.' γ.V
Irritum esse illius matrimonium, qui locum deserit, ubi moratur, domicilio tamen non dimisso, et in alium locum proficiscitur, ubi nullo contracto Minucilio matrimonium celebrat. Ν.- 8 et s.'
468쪽
Quisnam sit proprius vagantium hominum parochus. N. D. Quisnam judicetur proprius illorum parochus, qui peculiari aliquo nomine ad hanc: civitatem incolendam veniunt. N.ο II. De parocho proprio ad perficienda eorum matrimonia, qui carceribus detinentur. Ν. ILV De matrimoniis, quae fiunt in Xenodochiis, Cum extremum mortis ericulum impendet. Ν. 13. De matrimoniis, quae contrahunt puellae publicis hujus civitatis hospitiis, seu conservatoriis inclusae. Ν. 14. De aliis matrimoniis puellarum, quae in Septis monialum educantur. N. 15. et 16. Postremo de iis, quae fiunt a servis dominorum aedes habitantibus. NI 17.VI. Illicita semper habita sunt em matrimonia, quae Coram Sacerdote, seu parocho, uti jus pontificium indicit, minime contrahuntur: ita proseco in canone aliter τ' canone Nullus et canon Nostrates'' aperte continetur: verum post Tridentinam Synodum
irrita prorsus, atque invalida in illis locis judicantur, ubi super hac re decretum promulgatum fuit, nisi
parochus intersit, aut alius sacerdos, qui ad hoc munus obeundum facultatem ab eodem parocho, sive ab Episcopo consequutus fueriti Insuper necesse est, ut praeter sacerdotem duo quoque testes, aut plures conveniant, dum matrimonium celebratur. Spondanus autem, et Cardinalis rillavicinus fuse commemorant gravissimas disputationes, quibus Concilii Ρatres tandem adducti fuerunt, ut decretum ejusmodi conficerent.
2. Ut paucis expediamus doctrinam, quae ejusdem Decreti causa prolata fuit, nullo pacto sacramenti
469쪽
materiam, ac sormam immutatas fuisse conatat; nam materia in tradendis mutuo, ac legitime corporibus per Verba, aut nutus ad explicandum intimum com Sensum accommodatos, collocata semper fuit: forma
vero in excipiendis mutuo, ac te timo corporibus per contrahentes designatur. Cum igitur Tridentina Synodus nec legitimum pactum, nec legitimo tradi, et excipi corpora judicaverit, nisi quando matrimonium
contrahitur, parochus cum duobus, aut tribus testibus assistat, hinc sacramenti materiam, ac formam nequaquam mutari certissimum est, quae, ut supra diximus, in tradendis, excipiendisque mutuo, ac legitimo codiporibus semper continetur.3. Sacra Synodus eo decreto praecipit, ut ille solum parochus intersit, cui matrimonium ineuntes subjic, untur ; quis porro ille intelligendus ait, concilii. Patres minime declararunt. Hinc super hac re innumerae prope disceptationes, quarum pleni sunt libri, excitatae fuerunt. In hac etiam civitate, ac dioecesi Plurima
dissidia non semel ob hanc causam contigerunt. Itaque muneris nostri partes duximus normam aliquam re
dere ex actis sacri Concilii Congregationis desumptam, cui soli Tridentinam Synodum explicandi facultas
conceditur. Siquidem miramur non diversas modo scriptorum opiniones, sed eo praesertim illos devenisae, ut sacrae Congregationis decreta pro tuendis privatis sententiis, vel essingant, vel male interpretentur, quod sane non consultd, ac temere fecisse putandum est, neque ob tenuitatem ingenii; sed quod acta sacrae Congregationis evolvere minimo potuerunt, ex quibus ipsius sontentias, illorumque causas liquido Cogno cerent. Hinc veluti divinantes ad scribendum de iis
4. Ut clarius id agatur in duas quasi classes, res dividetur: Primum, asseremus, quae per saCram Congregationem constituta fuerunt, et quae etiam ab universis sere auctoribus probantur: Secundia Peculiaria quaedam addentur, quae veluti normam in hac civitate, ac dioecesi observanda praecipimus, ut visae siones omnes, si fieri poterit, de medio auferantur. 5. Primum omnium sacra Congregatio ab anno 1573. hoc decretum edidit, ut, quis sit proprius Parochus, explanaret: Cum concilium Tridentinum inter caetera praecipiat, matrimonia esse contrahenda, Pra bd by COOste
470쪽
aenis parocho, vel alio sacerdote de ipsius parochi, sive Ordinarii licentia, quaeritur quid, si contrahentes sint diversarum parochiarum, utriusque parochi pra
sentia requiratur, sponsine, an sponsae, an Vero utriusque, an etiam alterius parochi consensus accedere
debeat. Sacra est. censuit, ad validitatem matrimonii sussicere praesentiam solius parochi proprii sponsae, quando matrimonium in parochia sponsae contrahitur similiter sincere praesentiam solius parochi sponsi, si modo matrimonium contrahatur in parochia ipsius
6. Deinde, cum de matrimonio agitur, proprium eum parochum uuncupandum censuit, in cujus parochia domicilium positum habetur, non vero illum, in cujus parochia vitae primordia suscepimus. Cum ordines rite conferri possint per Episcopum non domicilii modo, sed etiam originis, ideo ad inquirendum locus oblatus fuit, utrum idem ratione parochi in celebrandis matrimoniis statuendum videretur. Attamen ex ipsis Concilii verbis parochus domicilii satis aperto deprehenditur, et sacri canones, cum iisdem verbis Parochum quoque originis complocti voluerunt, id ex- Presse declararunt, quemadmodum contigit, cum de sacra ordinatione sermo haberetur. His veluti fundamentis innititur unanimis scriptorum opinio, ob quam is proprius parochus pro celebrandis matrimoniis judicatur, in cujus ditione domicilium constituitur. Sacra Concilii Congregatio hanc opinionem pariter sequuta est, cum die I8. Νοvembris anno 1702. Μutinensis' causa matrimonii propositae fuisseti in qua Cardinalis Bandinus rinciaticus ejusdem Congregat. Praesectus suo praesertim suffragio, opinionem, quam modo exposuimus, magno studio, sapienterque tutatus est, eamque unice probandam assirmavit. His quoque rationibus adducti plurimi scriptores, eum, qui duo habet in diversis parochiis domicilia, matrimonium rite coram illo parocho inire posse fatentur, in cujus Potestato tunc degit, cum matrimonium contrahitur. Illud tamen advertunt, tunc solum duobus domiciliis instructum aliquem jure appellari, cum in utroque aequaliter collocatus prudentium virorum judicio existimetur ; quod etiam juris pontificii auctoritate probatur : Cum ab eo, qui duo habet domicilia, se collocatus aequaliter in utroque etc. Viris prudentibus