장음표시 사용
441쪽
Spoetat ad N. 4. de Extrem Uncti Tom. VII.
. . . Quoniam in Decreto Eugenii pro instructione Armenorum, in hujusce Sacramenti administratione septem unctiones fieri jubentur, videlicet: In oculis propter Visum, in auribus propter auditum, in naribus Propter Oderatum, in ore propter gustum, Vel loquusonem, in manibus propter tactum, in pedibus proptergressum, in renibus propter delectationem ibidem vigentem earumque singulis respondere debeat
442쪽
ma, tunc a ministro pronuntianda, hoc eat: Peristam sanctam Unctionem, et suam piissimam misericordiam, indulgeat tibi Dominus quidquid per visum deliquisti,' cum inunguntur oculi; quidquid per
auditum deliquisti,' cum inunguntur aures: et sic deinceps, quemadmodum fuse exponitur in Rituali Romano: hinc gravis suboritur controversia, utrum omnes praedictae Unctiones, et sermae prolationes sint de Sacramenti substantia: de qua controversia multa habentur in citata Dissertatione se de suprema Unctione' Benedicti de Gaetanis cap. 8.
II. Ultro Doctores omnes satentnr cum Suareg tom. 4. in 3. parti disp. 40. secti 2. num. 6. duas Postremas Unctiones, pedum scilicet, et renum, neceS-rias non esse ad validam Sacramenti confectionem :tum quia non sunt in usu apud omnes Ecclesiaa; tum quia illa unctio renum, honestatis, et pudoris cauSusemper omittitur in foeminis, et interdum etiam in viris qui propter labeiactatas corporis vires, morbique languores, dimoveri nequeunt sine gravi incommodo: quod adnotatur a Rituali Romano, atque a Cardinali Sanctorio Min suo Rituali Romano pag. 325.' Haud difficulter quoque iidem admittunt, caeteras quinque
sensuum Unctiones necessarias esse necessitate Praecepti, sed dissentiunt, et disputant, num etiam neEesSR-riae sint necessitate Sacramenti. Antiquiores Scholastici existimarunt, omnes pertinere ad substantiam, et integritatem Sacramenti, quod Ex singulis, tanquam ex Suipartibus essentialibus, constitui, atque integrari, Sunt opinati. Ita in 4. dist. 23.V docuerunt S. Bonave tura, Richardus, Paludanus, Solus, quibus subscripsere Bellarminus Ude extrem. Uncti lib. unici cap. 10: Gregorius de Valentia M tom. 4. disp. 4. quaest.2. Punct. s. seci. Secundo asserimus;V Gonotus tom. 5. pag. 466. aliique plurimi, praecipue ex Τheologis moralibus. Citatur etiam pro hac sententia S. Τnomas : sed Auctor supplem. 3. pari. quaest. 32. art. 6.V eXponens Angelici riseceptoris mentem, dubitanter loquitur, inquiens: Illa Unctio ab omnibus observatur, quae sit ad quinque sensus, quasi de necessitate Sacramenti: et dubitanter quoque loquitur Suareet D cit. disput. 40. seCl. 3. num. 16.' quamvis sequenti disp. 11. secti 2. in fin.' videatur in sententiam propendere, tunc tem9 ris fero communiter a Scholasticis receptam.
443쪽
ΙU. Alii ex adverso validum censent extremae unCtionis sacramentum, si vel una tantum inungatur corporis Pars, unica prolata, mox referenda, forma universali, omnes sensus complectente. Ita Sylvius in supplem. qu. 32. art. 6. quaest. 2. Nicolaus Serarius tracti de extrem. Uncti cap. 7.' Becanus in Summ. Theolag. de Sacram. in specie cap. 27. quaest. 7.' Estius in 4.
disti 28. sec. 15.' Natalis Alexander Theolog. ἡον
cit. dissert. quaest. 3. cap. 2.V Τournely Citi quaesti 2. arti 1. in fine.' Van Roy in sua Theolog. mores. Paria 4. tom. 2. de Sacram. tracti de extrem. Uncti quaesti 3.' Ρiette. Quaesti Theolog. pari. 6. qumsti 3. Vera. Dico septimo,' aliique rsecentiores passi in . Huic opinioni validissimum fundamentum praebet diversa inunctionum numero disciplina, quam in diversis eCClesiis sua aetate viguisse, assirmat Albertus Μagnus in 4. disti M. art. 16.' inquiens: Diversarum ecclesiurum, et ordinum, diversus est usus, quia in quibusdam eccle-ηiis unguntur loca plura, et in quibusdam PauCiom. Atque exordiendo ab ecclesia orientali, licet Graeci, teste Arcudio Concord. lib. 5. cap. 7,' nunc inungant
frontem, mentum, umbas genas, Pectus, munus, Et Pedes, attamen, ineunte saeculo ΙX. tres tantum unctiones ab iisdem fieri consuevisse, asserit Τheodulphus, Aurelianensis Episcopus, Capitular. 2.' apud Besu-zium tom. 7. Μissellan. In ecclesia vero OcCidem tali, invenimus quidem in S. Gregorii Sacramentario, edito a Menardo, praescriptas unctiones quinque Sensuum : at in codice abbatis Rotaldi, illis additas legimus unctionem colli, pectoris, et scapularum et in Veteri pontificati Ρrudentit, Episcopi Tricassini, imperatam ingu-Per reperimus unctionem umbilici, seu loci, ubi plus dolor imminet antiquus codex Turonensis, unctionem fieri mandat in genibus quoque, et in cruribus, Suris, Pedibus, ac plantis, et pene in omnibus membris, seu in loco, ubi dolor plus imminet quae omnia Videri eossunt apud Μorinum in append. ad tractat de Poenit ,' et
Μ tene de antiq. Eccles. ritib. tom. I. lib. I. Cap. 7. t. 4.' Tanta autem in unctionum numero difformitas non fuisset singularum ecclesiarum arbitrio Permissa, si Certum earumdem numerum sacramenti validitas
IV. Μajus adhuc argumentum huic eidem opinioni
444쪽
Suppeditant racentiora peculiarium ecclesiarum ritui alia, unicam unctionem fieri permittentia, si omnes: perfici nequeant: siquidem pastorale Μechliniense, . cujus non levis est auctoritas, tum quia ab Academia. Lovaniensi anno 1588. approbatum, tum quia ab oci invio Frangipanio, Episcopo Tricariemi, per G.- maniam, ac Belgium Nuntio apostolico, aes dioecesia
quoque Coloniensis usum protractum, haec de extrema unctionis statuit: In morbis eontagiosis, et peste, grassante, ut periculum videtur, sufficit inungi sensus organum magis ad unctionem expositum, aut detectum, dicendo: Ρer istam sanctam unctionem, et suam piiου
simam misericordiam, indulgeat tibi Dominus quidquid: deliquisti per visum, auditum, odoratum, gustum, tactum, et gressum. In antiquo codice Remigio Re- mensi, a Sambovio laudato, legitur ritus M abbreviatus conserendi hujus sacramenti, ubi unius pariter unc tionis fit mentio. In rituali ririsiensi, prolato a ΤΟ - nely cit. art. I.' dicitur: Si non possit super infirmum fieri, nisi unica unctio, ungatur Oculus, Vel
aliud sensuum organum, et, Caeteris precibus Praeter
missis, dicatur: Per istam sacri olei unctionem, et suam piissimam misericordiam, indulgeat tibi Deus quidquid peccasti per sensus.' Eamdemque praximi approbant Cameracensis, Atrebatensis, aliarumque ecclesiarum manualia, apud citatum Natalem Alexan-
V. Sed, quoniam neque de hac quaestione, quae sane gravissima est, ulla hactenus ab apostolica Sede prodiit sententia, non debet Episcopus in sua Synodo aliquid de illa decernere; sed dumtaxat parochos monebit, ut,
cum prudenter timent, aegrotum decessurum, priusquam omnes absolvantur quinque Sensuum unctiones, unicum sensum inungant, formam universalem pronunciando, quam ab allegatis ritualibus audivimus: quin imo in praedicto eventu consultius esse, ut caput, o quo omnium sensuum nervi descendunt, sub eadem Arma universali inungatur, non immerito advertit Coninck de sacram. disput. 19. dis. 3. num. 2.V Ne vero Parochi hac libertate abutantur, expedit, ut uis-Copus simul serio eosdem admoneat, a gravis culpae
reatu non excusari, qui, extra casum Verse necessitatis,
vel unam ex quinque sensuum Unctionibus praetermittit.
445쪽
DE TRIUM HIERARCHICORUM ORDINUM MATRRIA ET FORMA.
Spectant ad Ν. 4. 5 et 6. de Ordine, Tom. VII.
Si Episcopus velit in sua Synodo peculiariter disserere de singulis ordinibus, quod a plerisque, ad ordinandorum instructionem, prudenter factitatum Comperimus, diligenter curet, ut omnia ad amussim iis respondeant, quae de iisdem ordinibus a catechismo Romano traduntur ; atque omnino declinet quaestiones in scholis agitatas, maximo Circa materiam, et sormam trium hierarchicorum ordinum: ne Secus in ea sis Conjiciat dissicultatum dumeta, a quibus vix possit extricari. Quod ne perperam a nobis monitum Videatur, ad rem facientem quaestionem subnectimuS, de qua, Priusquam huic operi extremum manum admoVeremus, fuit in sacra Congregatione Concilii disceptatum. Quidam sacerdotio initiandus, etsi omnes Consuetas m nuum impositiones ab Episcopo accepissent, ad Episcopum tamen, solita patense cum hostia, et calicis cum vino instrumenta porrigentem, ad , alia tunc temporis distractus, non accessit. Re postea detecta, quid facto opus esset, dubitatum, atque a Sacra Congregatione petitum est. Dissicultatis decisio ab illa pendebat gravissima controversia, inter theologos agitata, Cirin materiam, et formam ordinis presbyteratus. II. Antiquiores scholastici, quos Sotus in a. disti 24. quaest. I. art. 3. et teste Goneto in clypeo disp. 2. art. 3. plerique alii Thomistae sectantur, aliam non agnoverunt ordinationis materiam, quam porrectionem instrumentorum, neque aliam formam, quum verba huic porrectioni adjuncta. Eorum praecipuum funda-
446쪽
mentum situm est in Decreto ab Eugenio IV. edito in concilio Florentino ad Armenorum instructionem, ubi, cum singulorum ordinum materiam, et formam singillatim Eugenius recenseat, Solam porrectionem
instrumentorum, et, quae eam comitantur, verba commemorat ; inquit enim tom. s.' Collectionis Harduini col. 440. Sextum sacramentum est ordinis, cujus materia est illud, per cujus traditionem confertur ordo: sicut presbyteratus traditur per calicis cum vino, et patense cum Pane porrectionem; diaconatus vero per libri Evangeliorum dationem; subdiaconatus Vero per calicis Vacui cum patena vacua superposita traditionem: et similiter de aliis, per rerum, ad ministeria sua pertinentium, assignationem. Forma sacerdotis talis est:
Accipe potestatem offerendi sacrificium in Ecclesia pro vivis et mortuis, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti: et sic de aliorum ordinum sermis, prout in pontificali Romano late continetur. ' Cujus quidem
decreti auctoritate suffulti praefati auctores, adeo tenaciter suae opinioni adhaeserunt, ut interrogati, cujus- nam instrumenti traditione, Evangelicae praedicationis initio, ab Apostolis ordinarentur diaconi, cum nondum Evangeliorum liber esset conscriptus, sine haesitatione responderunt, ejus loco, porreCtam fuisse ordinando chartam, in qua fidei nostrae mysteria erant conscripta, quam sand ridiculam, et plane absurdam responsionem explodit Isambertus de sacram. ordinis disp.
III. Alii, clim ex una parte praedictum Eugenii
decretum prae oculis habuerint, atque ex alia animadverterint, in sacris litteris, ubicumque de sacra ordinatione fit mentio, non aliter eam explicari, quam per manuum impositionem: Acti' enim 6. cum de constituendis diaconis Apostoli deliberassent, eorumque electionem Discipulorum multitudine permisissent, septem ab his designatis, Orantes, imposuerunt manus et cap. 13.V de ordinatione Pauli, et Barnabae dicitur: Tunc jejunantes, et orantes, imponentesque eis manus, dimiserunt illos Paulus iliaem Ι. ad Timoth. 4.V scribit; Noli negligere gratiam, quae data est tibi, cum impositione manuum presbyterii: et epist. 2. ad eumd. cap. 1: Admoneo te, ut resuscites gratiam Dei, quae est in te, per impositionom manuum mearum:' ut haec testimonia cum praedicto decreto
447쪽
simul conciliarent, docuerunt, tam porrectionem instrumentorum, quam manuum impositionem, esse episcopalsis, presbyteratus, et diaconatus adaequatam materiam : formam vero esse verba, quae in utraque actione ab ordinante proseruntur. Ex trIbus autem mox reserendis manuum impositionibus, quae adhibentur in ordinatione presbyteri, tertiam dumtaxat, quae fit sub hac sermula: Accipe Spiritum Sanctum; quorum
remiseris peccata' etc. ad sacramenti essentiam peditinere, isti auctores autumant. Ita Bella in de Sacram. ord. lib. unic. cap. 9.' Μaldonatus tracti de Sacram. Ordin. quaest. 3. pari. 2. prop. I et 4.' ubi hanc assertionem quoad manuum impositionem esse de fide, quoad porrectionem instrumentorum proximo ad fidem accedpre ait, VasqueZ in 8. parti disp. 289. Cap. 2, 3 et 4.' Hallier de sacris Elect. et Ordinat. pari. 2. secti 2. c. 2. art. 1. sec. 10 et seq. Estius in 4. dist.24. sec. 24.' Isambertus cit. loc.' Hette de Meram. Ord. quaest. 9.' Van Roy eodem tract. cap. 3. quaest. 1.' Simonet M tract. 17. de Ordin. disp. 3. art. I. ali, que innumeri. IV. Alii domum existimant, trium ordinum Nera chicorum, Episcopatus videlicet, presbyteratus, et
diaconatus, adsequatam materiam, et Armam, solam esse manuum impositionem, cum ei respondentibus Verbis ; porrectionem autem instrumentorum ritum censent mero accessorium, et integrantem, ab Ecclesia adjunctum ad majorem dumtaxat significationem, et expressionem collatae potestatis. Quoniam vero in ordinatione presbyteri ter Episcopus manus imponit ordinando ; primo, absolutis litaniis, una cum sibi astantibus presbyteris, nihil dicens: secundo, immediate post primam, invocans in electum gratiam, et dona Spiritiis Sancti; tertio, post communionem, Proserens illa verba: Accipe Spiritum Sanctum' etc., non primam, neque tertiam, sed tantum secundam, Cum adjunctis precibus, totam sacramenti essentiam Perficere, hujus sententiae patroni contendunt. Mn Immerito tamen advertit mox citandus Μartene, secundam manuum impositionem non differre a prima, sed esse illius continuationem ; quod revera utramque invicLenti est manifestum. Ultro porro iidem Concedunt, caeteros ordines, diaconatu inferiores, per aviam instrumentonum traditionem conserri: quoniam, ut ipsi
448쪽
opinantur, non sunt a Christo Domino instituti, sed ab Ecclesia adinventi; ac proinde, cum non participent veram rationem sacramenti, neque conserant gratiam eX opere operato, potuerunt quocumque alio modo, ad Ecclesiae placitum, institui, et conferri. Hanc sententiam propugnant Augo Μenardus in notis ad lib. Sacramentor. S. Gregorii, Joannes Μ
rinus de sacram. Ordinat. parti 3. exercit. 7. cap. I. Martinus Becanus de Sacram. Ordin. cap. 26. quaeεt. 4. conclus. 3.' Goarius Min not. ad Euchologium
Graecor. tag. 256. num. II.' Arcudius Concord. lib. 6. cap. 7. quibus in locis hi duo posteriores doctores, non de sola Ecclesia Graeca, sed etiam de Latina expresse loquuntur : Iuenin de Sacram. disg. s. quaest.
3. Cap. 2. et quaest. 4. cap. 2. et 3.' Van Espen μ Jur. Eccl. univers. pari. 2. titi s. cap. I. num. s. et Seq. Martene se de antiquis Eccles. ritib. lib. l. cap. 8. art.
s. num. II., 16 et 18.' Τοurnely de Sacram. ordin. quaesti a. conclus. 1 et 2.' aliique recentiores, quibus facem praetulerant S. Bonaventura in 4. disp. 24. Part. 2. ML L quaest. 4.' et Petrus Soto lib. de Imstit. Sacerd. leci. 5. quorum primum hanc sententiam eripresse docuisse, alterum verὁ maxime in eam inolinasse, satetur Vasqueκ cit. disp. 239. cap. 2. num. 5. V. Duo autem sunt argumenta, quibus hanc assertionem nedum probari, sed evidenter demonstrari, putat Μοrinus. Primum ex eo desumitur, quod per annos ad minimum nongentos, ordines hierarchici in universa ecclesia collati fuerint per solam manuum impositionem, absque ullius instrumenti traditione ; quod etiam doctores contrariae sententiae, cum Bellarmino, et Hallier citi loc.' coguntur admittere: nulla quippe traditionis instrumentorum occurrit mentio in antiquis ritualibus, et sacramentariis, a Μenardo, Μωrino, et Μartene diligenter perquisitis, et prolatis :quin imo in supra citato concilio Carthaginiensi IV. anni 398. cui Episcopi 2I4. inter quos Augustinus, intermore, per hoc subdiaconatus ab hierarchicis ordunicus distinguitur, quod isti manuum impositione, ille
vero instrumentorum porrectione conferretur, sicuti
animadvertimus : eamdemque differentiam fieri legimus in antiquo sacramentario Romano, edito a Cardinali Thomasio pag. 229. Nullam etiam instrumentorum traditionem commemorant Amalarius Fortunatus, Ra-
449쪽
banus Μaurus, et Walafridus Strabo, etsi de ritibus
conferendi sacros ordines fuse, atque ex professo agant. Altum similiter apud eosdem scriptores, atque in V iustissimis libris ritualibus est silentium de tertia im, Positione manuum, nunc fieri solita in ordinatione presbyteri, cum illis verbis: Accipe Spiritum sanctum' etc. cujus nullum inveniri monumentum illo amtiquius, quod extat in Vita Liesterti, Episcopi Came
acensis, qui vivit seculo X. testatur Μ tene citi artis. num. 12.' unde infert idem Martene, hunc ritum, saltem quoad totam Ecclesiam Latinam, esse adhuc recentiorem altero porrigendi instrumenta, quem e teroquin non ante annos 700 aut ad summum 8 in Ecclesiam Latinam invectum, ex iisdem ritualibus plane concisti Quare, inquiunt laudati doctoren, ne alterum ex his dicamus, nimirum, aut mutatam fuisse
sacramentorum gubstantiam, quod erroneum; Rut --tiquam ecclesiam caruisse vero sacerdotio et legitimis ministris, quod aperte haereticum foret; necessario dicendum est, etiam nunc ordines hierarchicos sola m
nuum impositione, et quidem distincta ab illa tertia,
quae est recentioris aevi, conferri. VI. Ρorro, non aliud ecclesiam sibi voluisse, Credendum est, cum, praedicta additamenta sacrae ordinationi
fieri praecepit. pergunt iidem doctores) quam magis
diserth explicare potestatem, quae secunda manuum impositione est abunde ordinato collata; quemadmodum, priusquam Scholasticorum opinio omnium
menti altius insideret, fassi sunt Hugo a Sanoto Vim tore M lib. 2. de Sacram. Fidei pari. 3. cap. 12.V inquiens: Accipiunt calicem cum Vino, et Patenam cum hostiis de manu Episcopi, quatenus his inarem mentis potestatem se accepisse agnoscant, placabiles Deo hostias offerendi ac totidem sero verbis PetrusLombardus lib. 4. dist 24. Accipiunt etiam Calicem cum hostiis, ut per hoc sciant, se accepisse Potestatem, placabiles Deo hostias offerendi:' quibus conaentit antiquum pontificale Romanum Μs. bibliothecae Obbertinae, ubi legitur : Accipiat patenam cum oblatis, et calicem cum vino, et ponat almul in manibus ordinati cujuslibet per se etenim, cum dicat ordinati et non ordinandi,' aperte denotat, ante instrumenti traditionem, absolutam, et persectam jam esse ordiu
450쪽
Vu. Alterum, nec minus Validum argumentum huic sententiae astruendae, suppeditat ecclesia Graeca, quae in sacris ordinationibua perficiendis aliam non adhibuit, neque adhibet materiam, praeter manuum impositionem: uti legere est in Graecorum Euchologio, et testatur Arcudius cit. lib. 6. cap. 2.' quin tamen ecclesia Romana ejusmodi Graecorum . ordinationes unquam
irritas habuerit, aut nullo pacto improbaverit: imo de illarum validitate non solum nihil dubitatum fuit in conciliis Lugdunensi, et Florentino, quibus Graeci cum Latinis adfuere, sed nihil praeterea dubitavit Clemens VIII. qui Russorum Episcopos, presbyteros, et diaconos, ad catholicam unitatem admisit cum ordinibus, quibus, secundum ritum Graecorum, insigniti fuerant auo schismate: uti late prosequuntur Νatalis Alexander in Theolog. dogmati et morat. lib. 2. de Sacram.
Notit. Ecclesiast. saeculi IV. in append. ad can. Concilii IV. Carthaginiensis num. 4. et 4. Τοurnely in Prae- Iection. theolog de Sacram. ordin.' Cardinalis de Lugo de Sacram. disp. 2. seci. 5. num. 85. Cardinalis Albis de Inconst. in Fide cap. 30. sub num. 374. S. Diverso autem ritu,' Verriceli. de Apostol. Μission.
tit. II. quaesti 168. secl. 3. num. 22. VIII. Hoc autem eodem argumento, o Graecorum more petito, auctores, quorum sententiam in praesens exponimus, antevertunt fundamentum contrariae opinionis, Eugenii decreto subnixum: qua enim ratione, inquiunt, potuisset Eugenius IV. definire in instrumentorum porrectione, eique respondentibus Verbis, consistere essentiam sacrae ordinationis, postquam in eouem concilio ad communionem admiserat Episcopos, Sacerdotes, et diaconos Graecos, sola manuum impositione
ordinatos 3 Νecesse est igitur lateri, Eugenium loquutum de materia, et sorma integrante, et accessoria, quam Optavit ab Armenis superaddi manuum impositioni, jamdiu ab illis adhibitae, ut Ecclesiae Latinae
moribus se prorsus accommodarent, ac rituum uniformitate, firmius eidem adhaererent: quod bene ponderant Μenardus, Becanus et Μοrinus. Νeque hanc explicationem respuere possunt auctores contrarit: siquidem
in eo decreto nulla fit mentio tertiae impositionis manuum, quam nihilominus ad ordinationis presbyteri