장음표시 사용
331쪽
commem0ravimus, s. Ρaulum se ipsum fidelium 0rationibus enixe commendare ad R0manos scribens: O Secro vos fratres per D. N. Jesum Christum, ut adjuvetis me in orationibus vestris pro me ad Deum.') Et ad Thessal0ni- censes: Fratres, inquit, orate pro nobis. Quodsi igitur licitum est atque util0, orati0nibus just0rum viventium se commendare, et petere e0rum intercessi0nem apud Deum, quant0 magis c0nvenit, ad Sanctos qui cum Christo in c0elis triumphant c0nfugere e0sque invocare. Im0 quum probatum jam fuerit, 00s pr0 h0minibus apud Deum intercedere, veluti per se Sequitur, etiam merit0 e08dem inv0cari. 365. Invenimus praeterea in Scriptura etiam exempla inv0cati0nis Angel0rum; imo et just0rum m0rtuorum. In Apocalypsi J0annes septem ecclesiis Asiae his verbis bene precatur: Gratia vobis et suae ab eo pui est, et ori erat, et gui venturus est, et a Septem Uiritibus, qui in oon-ssectu throni ejus sunt Iac0b vero patriarcha nepesibus suis Ephraim et Μanassi benedicens, precabatur: Angelus, qui me eruit de eunetis madis, benedicat pueris istis; et
invocetur Siser eos nomen meum; nomina tuoque patrum meorum Abraham et Isaac, ut creserent in multitudinem super terram: Ad merita Ρatriarcharum prov0care in m0ribus fuisse Israelitis, pariter videmus ex e0, qu0d Moyses, ut iram Domini leniat, ea ratione supplicat: Recordare, Domine, Abraham, Isaac et Israel, Servorum tuorum 9 Atque tres juvenes in ignis fornacem injecti orant
Dominum illis verbis: Neque auferas misericordiam tuam a nobis, propter Abraham dilectum tuum, et Israel sanctum tuum. .Qu0ad hunc precandi rati0nem 0ptime Bellarminus haec observat: Notandum est, quia ante Christi adventum Sancti qui moriebantur non intrabant in coelum.
nec Deum videbant, nec cognoscere soleraret preces su li- cantium, ideo non fuisse consuetum in veteri Testamento tit diceretur: Sanctus Atraham, ora pro me etc. : Sed So- Τ) Rom 15, 3. 1 Thessal. 5, 25. β) Apocal. i, 4' Gen. 48, 16. β) Exodi 32, l3. ') Danies 3, 35.
332쪽
tum orabant homines ejus temporis Deum, et aluegabant meritu Sanctorum qui jam obierant, ut illis ipsorum orationes juvarentur. 9 Est ver0 haec species quaedam invocationis; generatim enim ad Sanctas confugimus, quia
propter eorum merita intercessio eorum emcacissima est.
Sed recte nunc, quum Sancti jam ad perfectam beatitudinem et immediatam pervenerint Dei intuitionem, adjungimus eam precandi rationem, ut directe ipsorum suffragia im
366. In Traditione et usu Ecclesiae haec doctrina de invocatione Sanctorum summa luce fulgere conspicitur. - Saeculo IV et V. qua maxime aetate D ictores et Scriptores ecclesiastici floruerunt, cujusque temp0ris plurima p08sidemus m0numenta, hanc veritatem ab omnibus tam frequenter et clare praedicatam invenimus, ut plane superfluum videatur singillatim testim0nia c0lligere. Ρrofect0 Episcopi et D0ctores catholici, uti 88. Basilius, Greg0rius, Ambrosius, Augustinus, Hieronymus, sive sermonibus quos in festis Sanct0rum ad p0pulum habuere, sive aliis Scriptis, non minus ferventer atque frequenter de intercessi0ne Sanctorum agunt, quam n0stri temp0ris praedicat0res et scriptores. Ρlurima praeterea referunt miracula, quae inv0catis Sanctis praecipue ad sepulchra vel memorias eorum acciderunt. η) Ρ0etae vero christiani, uti Prudentius ac Sedulius, hymnis suis Μartyrum et Sanct0rum laudes canunt, e0rumque suffragia
petunt. - Τantumm0d0 citemus unum alterumve effatum,
ex qu0 pateat, n0n tantum ut universim, sed etiam ut pro determinatis regionibus et personis intercederent, Sanctos invocat0s suisse S. Basilius homilia 20' in quadraginta martyres dicit: Quantum laborares, ut vel unum re erireS, qui pro te Dominum deprecaretur8 Ecce quadraginta Sunt, concordem effundentes orationem. Ubi ergo quadragintre sunt, quis de Dei assistensia dubitabit' Qui angustia aliqua premitur, ad quadraginta martyres confugiat; qui lae-
3 De Sanctor. beatit. l. 1. c. 19. 3 est. e. g. S. Augustinum De Civitat. Dei l. XXII. c. 8. 9. 10.
333쪽
tatur, recurrat ad eosdem: ille quidem, ut a malis liberetur, hic vero in res sibi secundae esse perstant. S. Gregorius Νyssenus his verbis inv0cat s. The0d0rum Μ.: Intereo te aedeprecare pro patria apud communem Ressem ae Dominum.' S. Hieronymus in Epitaphio Paulae, haec verba ad sanctam illam feminam diligit: Vale. o Paula, ei cultoris tui ultimam senectutem oratiouibus jura. Fides et opera tua Christo te sociant. Praescus, quod postulas fa-eilius impetrabiS. 367. Invocatio igitur Sanct0rum saeculi, IV in tota Ecclesia in usu fuisse indubium est. Quod vero, ait A. Augustinus, universa tenet Ecelesia, nec Conciliis institutum Sed semper retentum est, no, nisi au fori ate Apostolica traditum rectissime credit r. Pr0sect0 imp0ssibile est, ut saecul0 quart0 universa Ecclesia a recta fide desthctens in superstiti0nes inciderit. - Ρr0testantes ipsi n0n potuerunt negare, ea aetate iam d0ctrinam de invocatisne
Sanctorum in Ecclesia viguisse; Sed impudenter c0uteude itum ob
runt, eam ill0 tempore intr0ductum fuisse per panegyricos aqςti' aliqu0t Episc0p0rum serm0nes'); Saeculi8 vero antecedentibus non vigui8Se. 36 . Facile vides, pri0rem asserti0uem Vere ab80nam minitur.eSSe. Errorem universalem ea rati0ne in Ecclesiam indefectibilem induci, plane repugnat. Atque nullatenus pauci aliqui el0quentes Episc0pi, sed omnes Patres et Script0res
3) Oratio de s. Theodoro Μ. ) De baptismo c. Donat. l. 4. c. 24. ) ,Basilius, Nagiancenus et Nyssenus primi fuerunt, qui invocationem Sanctorum ex privatis monachorum devotionibus, et vulgi persuasionibus in Ecclesiam invexerunt. Orationes panegyricas declamatoriis flosculis et rhetoricis apostrophis ita exornarunt, ut opinionem de comprecationibus et auxiliis Sanctorum tanquam publicum dogma
in immensum exaggerarent, et ad compellationes eorum, quorum memoriam celebrabant, Brationem converterent, atque ita figuram ora
334쪽
illius aetatis inv0eationem Sanct0rum haud ut novum quid commendant, sed eam prop0nunt ut veritatem plane 0mnibus n0tam, et usu jam ubique a p0pul0 christiano practice expre88am. Insuper recensent beneficia, quae mod0 saepe prodigi 0 fidelibus Sanet0s invocantibus obvenerunt. - Αltera assertio pariter iis quae diximus jam indirecte refutata est. Etenim secundum principium certissimum f. Augustini superius relatum, usus ille universalis inv0cationis Sanctorum n0u nisi ex M0st0lica traditi0ne originem habere p0tuit, ade0que inde a temporibus Ap0st0lorum viguit. ') Certe ex primis saeculis persecuti0num n0n multa possidemus scripta Patrum, illisque auctores plerumque talia argumenta tractant, ut n0n sit mirandum, qu0d de in-vouatione Sanctorum in iis non disserant. Ρ0steriori vero tempore cultus christianus magna eum 80lemnitate fiebat,
et pl0ria atque triumphus Sanctarum, persecuti0nibus jam
finitis, summis laudibus celebrabantur; indeque factum est, ut tanta c0pia inde a saeculo IV documenta pro ea de qua agimus veritate suppetant. 369. Attamen nullatenus 0mnino desunt testim0nia, quae directe pr0bant, etiam prioribus illis saeculis eamdem fuisse fidei persuasi0nem de utilitate inv0cati0nis Sanctorum. Origenes e. g. scribit: bsecratio et postulatio et gratiα-rum actio non absurde potest et Sanctis offerri; harumque duae, postulatio inquam et gratiarum actio non Sanctis modo sed et hominibus, obsecratio vero Sanctis tantum, si quis Paulus aia Petrus inveniatur, ut adjuvent nos dignosque efficitant, qui fruamur concessa issis remittendorum peccatorum potestate. Quodsi hominibus sanctis illae preces
Ex universali igitur usu cultus et invocationis Sanctorum, qualis saeculo IV' obtinebat, argumento peremptorio praescriptionis origo apostolica doctrinae probatur. Quam alieni fuerint ss. Ρaues a novitate admittenda colligimus ex illa regula disciplinae, quae in concilio Chalcedonensi statuitur: ,Secundum regulas Ρatrum bis in anno in unum convenire per singulas provincias Episcopos, ubi singula quae emerserint corrigantur. Can. 19.Dj0jtjgod by OO le
335쪽
Qerendae sunt, quanto mvis Christo. 9 8. Justina virgo christiana, quum Cyprianus adhuc paganus ejus castitati insidiaretur, ad B. Virginem orati0nibus suis c0nfugit, Uirginem Mariam sv leae obsecrans, ut periclitansi viminis petias ferret. y9 - Eusebius, qui initi0 saeculi quarti sua 0pera c0nscripsit, de cultu et invocati0ne martyruml0quitur .it de usu 0mnino communi. timeo nos, inquit, quotidie factitamus, qui verae pietatis milites ut Dei amicos honorantes, ad monumenta quoque illorum accedimus,
notaque ipsis facimus tanquam viris sanctis, quorum intercessione ad Deum non parum juvari profitemur. 9 His vero adjungamus inseristiones, quae sepulchris martyrum detectis n0stro temp0re in cat*cumbis inveniuntur inscriptae. Legitur e. g. : Sabbati dulcis unima, sete est roga pro fratres et sodales tuos. - Attice, spiritus tuus in bono; ora pro parentes tuos. - Has inscripti0nes sepulchris imp0sitas esse a fidelibus vulgi christiani, ex eo patet, qu0d lingua latina ruStica spretis grammaticae regulis c0nscriptae sunt. Ipsa vero earum pia simplicitas disertius quam quaevis rhetorum ornata eloquentia proclamat intimam fidei persuasionem christianorum, qui illa
martyrum aetate vivebant. 370. Ut demonstrati0nem n0stram compleamus, addimus, fidem de Sanctis invocandis ostendi quoque ex antiquissimis liturgiis, quales sunt Hierosolymitana s. Jacobi, R0mana s. Ρetri, Aethi0pica s. Μatthaeo adscripta, liturgia f. Basilii et s. Chrysostomi, ordo R0manus et sacramentarium 8. Gregorii Μ. - S. Cyrillus Hierosol. in catechesi mystagogica P, liturgiam explanans ait: Postea
recordamur eorum, qui obdormierunt, sanctorum Patriarcharum, Prophetarum, Apostolorum, Martyrum, ut Deus eorum precibus et testationibus orationem nostram suscipiat. - Ante Concilium vero Tridentinum jam plura alia Concilia invocati0nem Sanctorum sanciverant. In Synodo
336쪽
Chalesd0nensi acti0110 li' de s. Flaviano dicitur: Flavianus post mortem vivit: Martyr pro nobis oret. Ρatros concilii Nicaeni II in decretis suis statuunt : Salutamus autem et dominicas et apostolicas voces, per quas didicimus Sanctorum e etere intercessionem, quippe qui valent nos familiares reddere Regi omnium Deo, custodientes videlicet mandata ejus in 1 irtutibus vivere procuranteS. Ideo anathema dicunt illis, qui Sanctorum non postulant orationes,tunquum fiduciam habentium pro mundo intincedere S eundum ecclesiasticam traditionem. C0ncilium igitur Τridentinum c0ntra pr0testanties eam fidem vindicavit, quam Ecclesia jam antea 80lemni pr0fessi0ne expresserat. ,..ib. .. di J- Asitionem the0t09icum ex qua intelligitur, quo-m0d0 cum toto ordine divinae providentiae intercessio et inv0cati0 8anctorum praeclare c0ngruat, Angelicus D0ctorita exponit: Iste ordo est divinitus institutus in rebus secundum Dionysium scap. 5 eccles. Hierarch.), ut per media ultima reducantur in Deum. Unde cum Mneti, qui sunt in patria, sint Deo prominquissimi, hoc divinae legis ordo requirit, ut nos qui manentes in corpore perestrinamur a Domino, in eum per Sanctos medios reducamur: quod quidem contingit, dum per eos divina bonitas in nos suum effectum infundit. Et quia reditus Noster ad Deum respondere debet processui bonitatum ipsius in nos, sicut mediantibus Sanctorum suffragiis Dei beneficia in nos deveniunt, ita oportet nos in Deum reduci, ut uerato beneficia ejus sumamus mediantibus Sanctis. . Et inde est, quod eos interce8Sores pro nobis constituimus et quasi media ores, dum ab eis petimus; quod pro nobis orent . Intercessio igitur et invocati0 Sanct0rum ea nititur generali divinae sapientiae disp08iti0ne, quod in rebus gubernandis et disp0nendi. utitur Deus causis intermediis. Id quidem in
ea de qua agimus re n0n e0 usque urgendum est, ut inde deducatur. Deum n0n immediate inv0candum esse; nemo
enim est qui ign0rat, nulla re id prohiberi, im0 etiam op-
337쪽
timum esse et usu qu0tidiano in sancta Dei Ecclesia fieri. Sed ex illo principi0 intelligitur, plane c0ngruum quoque esse, Dei beneficia per intercessionem Sanct0rum, qui Dei amici sunt, petere.
372. Restat, ut aliqua dicamus de quaesti0ne, qua potitiones rutione Suncti orationes nostras et petitiones cognoseant. ''ῆ'''' 'M Hac igitur in re illud maxime notandum e8t, n0n e88e ne- coefarium, ut accurate cogn08camus modum, quo Sancti neces8itates n08tras et invocati0nem n0runt, sed sufficere nobis plenam certitudinem habere de hac ill0rum notitia. Jam vero a Sanctis res humanas atque inv0eati0nes n0Stra8 c0- .gn0sci, imprimis indirecte sed perempt0rie e0nstat ex 0mnibus iis quibus ex fidei lantibus demonstravimus, e08 pr0n0bis intercedere et invocand0s esse. Ρrofect0 si certum est, Sanct0s intercedere pro nobis etiam in peculiaribus necessitatibus et inv0cand0s esse, e0 ipso indubium e8t, rerum et petiti0num nostrarum n0titiam ab iis haberi. Dein plura testimonia etiam directe pr0bant, angelis n0ta e88e ea quae in terris fiunt. Angelus enim Raphael De0 0ffert orati0nes Tobiae et Sarae, et Christus n08 d0cet, angelis gaudium esse de peccatore 80 convertente. Anal0giae argumento inde infertur, talem cognitionem haberi qu0que a Sanctis, qui similes sunt angelis Dei. Sed et ipsa saeta probant. 0rationes n08tras a Sanctis c0gnosci; ex documentis enim certissimis hist0riae ecclesiasticae c0nstat, haud raro invocatis Sanctis beneficia Dei m0d0 pr0- digi080 0btenta fuisse, imo evidentibus appariti0nibus vel signis, suam pr0tectionem Sanct08 ad quos inv0cati0 dirigebatur demonstrasse. 33 - Singularis sane laret
) Vel ipse Lutherus duobus annis post defectionem suam adhuc scribebat: ,Quoad intercessionem Sanctorum assero et cum universa christianitate teneo, eos debero coli et invocari; quis enim inficiab, tur, adhuc nostris diebus apud corpora et sepulchra Sanctorum Deum per nomina Sanctorum suorum manifeste miracula operari. . Opusculo: Contra aliquos invidos. Gegen einige seiner Abgonner.)Dj0jtjgod by OO le
338쪽
ille status aeternae felicitatis Sanct0rum, quo res concivium suorum in te is militantium nec cognoscerent, nec
373. Qu0 determinato mod0 Sancti preces nostras cogn0Scaut, tam certe definire non possumus, sive id fiat Dei revelatione, sive per species a De0 ipsis infusas, sive per visionem beatis eam, sive per ministerium angel0rum, sive etiam alio modo. Sane De0 non desunt viae, quibus quaecumque vult Sanctis suis reddat manifesta. Ρer ministerium tantum angel0rum illis hominum petitiones communicari, minus c0ngrue forte diceretur; Sanctis enim in gl0ria sua per se adscribenda videtur haec praerogativa, ut res humanas c0gnoscant. - Communiis doctrina hac in re ea est, Sanctos uti et Aegelos, quum visione beatifica fruantur, in Verbo seu in essentia divina omnia videre, quae ad ipsorum honorem et beatitudinem referuntur, ac propterea etiam in Deo ut in speculo cognoscere petitiones et necessitates e0rum, a quibus invocantur. Divina esSentis, ait Angelicus Doctor, est sufficiens medium cognoScendi omnia; quod patet eae hoc, quod Deus videndo Suam
eSSentiam omnia intuetur. . . Cum animae Sanctorum divinam essentiam non eo rehendant, Non eSt OnSequens, in Omnia cogn0Scant, quae ser eSSentiam cognosci divinam possunt.
Sed unusquisque beatus, tantum de aliis rebus necessarium est, ut in essentia divina videat, quantum perfectio Suae
beatitudinis requirit. Hoc enim ad perfectionem beatitudinis requiritur, ut homo habeat quidquid velit, nec aliquid inordinate velit. Hoc autem recta voluntate quilibet vult, ut ea quae ad ipsum pertinent cognoscat. Unde quum nulla rectitudo sanctis desit, volunt cognoscere ea quae ad ipsos sertinent; et ideo osortet quod illa in Verbo cognoscant. Hoc autem ad eorum gloriam pertinet, quod auoeilium indigentitus praestent ad salutem; sic enim Dei cooperatores
efficiuntur, quo nihil est divinius, in uit Dionysius coelest. Her. c. 39. Unde putet, quod Sancti halbent cognitionem
eorum quae ad hoc requiruntur. Et sic manifestum est,
quod in Verbo cognosοunt vota et demotiones et oraciones
339쪽
DE OULTU ET INVOCATIONE SANCTORUM.
hominum, qui ad eorum auaeilium eonfugiunt. 9 Eamdem hanc d0ctrinam apud s. Greg0rium Μ. invenimus. De animabus sanctis videlicet scribit: Qui intus omnipotentis Dei claritatem vident. nullo modo credendum est, quia foris sit
aliquid quod ignorent'. sit: Quid est, inquit, quod ibi
nesciant, ubi scientem omnia sciunt 8 Qui Creatoris sui clarita em nident, nihil in creaturis agitur quod videre non possint. υ - Notandum tamen est, statui gl0rios0 Sanct0-
) Supplem. p. 72. a. 1. yi Μorat. l. 12. c. 14. ) Dialog l. 4. c. 33. CD. his Tractatum De Novissimis n. 148 sqq. - In Luc. e. 16 - Spectato statu gloriae Sanctorum etiam mirandum nullatenus ebi, quod plurima in Deo simul cognoscere iisque intenti esse possunt. Qua de re Leibnitius, dum in suo Systemate theolossico cultum Sanctorum vindicat, bene seribit: vNemo mirari debet, angelum fortasse aliquem aut beatam animam simul Asiae et Europae res intueri, et cum magnam molem complectatur, penetrare tamen et in minutas partes. Cogitemus ducem exercitus in eminenti loco positum lustrare copias aciemve disponere, quam multa ille eodem tempore intueturi Quodsi cogitetur in tantum auctam esse mentis gloriosae perspicaciam, in quantum orbis noster eampo spatio Aior est, jam cessabit admiratio. Si telescopiis atque microscopiis plus quam millies Oxtenditur visus, an dubitabimus, multo plus Deum beatis tribuere, quam Galilaeum et Drebellum nobis 8. . . Mentis vim intendit Deus, quae nullos fines habet determinatos atque immobiles. Videmus tribunum aliquem vel saltem centurionem milites suos prO- ductos atque dispositos ita sub conspectu habere posse, ut nullus eorum motus ipsum fugiat. Et qui latrunculis ludit, quam multis uno obtutu animum adhibet 8 0uia igitur mens pluribus simul distincto considerandis sufficit, nihil prohibet, quin multis millenis modis augeatur numerus objectorum, salva distincta cognitione. Et varietatum notatu dignarum , quae in toto genere humano contingunt, ad variationes illas quae latrunculis recte ludenti simul expendendas sunt, multo minor fortasse proportio est, quam mentis gloriosae ad nostram. Cum videamus etiam in terris, quantum in magna diversitate rerum simul intuenda inter rudem et exereitatum intersit, et pro miraculo sit, quod tamen Verum experimur, esse qui maximos calculos sola mente ita conficiunt, ut de scripto recitare videantur, et innumeras phantasiae imagines ita in conspectu habent, ut momento illam seligere possint quae postulatur. Systema theologicum
340쪽
rum 0ptime convenire, ut praesentiam quoque suam Sancti h0minibus se inv0cantibus certisque locis interdum saltem exhibeant. Revera autem h0c c0ntingere, signa pr0digi0sa et appariti0nes satis dem0nstrant. Sed de his quaestionibus subtilioribus ea quae diximus sufficiant.
Objeeilones 374. Quaenam sint fundamenta err0ris protestantium 'in'RR μ' in cultu et inv0catione Sanctorum, Superius eXp0suimu8, si
mulque etiam explicatione d0ctrinae catholicae eorum objecti0nes praeoccupavimus. Hinc omnes Scripturarum textus qu08 c0nquisiverunt, ut fulcirent sua8 0pini0nes, n0n singillatim expendemus; revera in se ista testim0nia magnam 0bscuritatem et difficultatem non invol*unt, sed pr0-
testantes eos exponunt secundum 8u08 err0res, hisque, uti 80let, sensum Scripturae quom0d0cumque acc0mmodant.
Sufficiat hic pauca, addere Qua ratione interce88i0, cultus et inv0cati0 Sanctorum n0n pugnet cum Scripturae d0cftrina, qua Christ0 munus mediati0nis adscribitur, jam vidimus. Asseruntur dein aliqua testim0nia, quibus De0 uni Supremus cultus latreuticus vindicatur, uti illud: Dominum tuum adorabis, et illi soli sernies'; si Soli Deo honoret gloria.' Sed n0n est, cur fusius probemus, talibu8 verbis n0n excludi cultum inseri0rem duliae, qua Sanct08 veneramur. - Objiciunt verba s. Ρauli, qui ad Colossenses scribit: Nemo nos seducat volens in humilitate et religione angelorum, quae non vidit ambulans, frustra inflatus sensu carnis suae. 9 His verbis igitur cultum angelorum ab Apost0l0 0mnin0 pr0hiberi contendunt. At plurimi quidem 88. Patres ac D0ctores textum illum S. Ρauli varis modo interpretati sunt, nemini tamen in mentem venit, eodem Venerationem eam et cultum quem Ecclesia angelis desertab Apostolo reprobari. Apostolus repr0bat tantum cultum superstitiosum, quem juxta somnia sn0stic0rum de ae0nibus et geniis quidam introducere studebant. Communis ea est textus expositi0, quam tradit sistius in hunc l0cum. Dicendum nidetur, Asostolum hic vere contra quo8dam,