장음표시 사용
301쪽
interpellati0nem rati0ne exposita explicitam qu0que esse et actualem, nihil in se c0ntineat quod minus rati0ni sit congruum, siniuique Scripturarum et Ρatrum effata eidem sa- vere videantur,' alteri opini0ni eam praeserendam essse existimamus. Atque haec de sacerdoti0 Christi sufficiant. 337. De munere Christi prophetico. - Ρr0phetae significatione lati0ri dicuntur interdum, qui Deum pr0pius c0gn08cunt eumque celebrant'); stricti0ri ver0 sensu illi appellantur pr0phetae, quibus speciali providentia Dei munus c0mmittitur, ut populum d0ceant divinumque cultum c0llapsum restaurent, quibusque in eum finem etiam p0- testas patrandi miracula ac praedicendi futura c0nceditur. Messias igitur jam in antiqu0 F0edere anuuntiatus erat ut pr0pheta plane eximius omniumque summus. Sic Isaias: Ecce, inquit,. testem populis dedi eum, ducem ac praeceptorem genitibus. 9 Unde et turbae credentes in Christum frequenter eum pr0phetam illum pr0missum τον προφητην)pr0clamant. Sic p0st panum multiplicati0nem uti Evangelista narrat, illi homines, quum vidissent quod Iesus fecerat signum, dicebant: Quis hie est vere Propheta, qui venturus est in mundum δ προ γης δ ερχομενος εἰς τον κοσμον9. -) - Μunus ver0 propheticum Christum vita et doctrina sua, atque institutione religi0nis et Ecclesiae perpetuo duraturae perfectissime explevisse, plane clarum e8t. Ρaucis rem ita complectit ir Catechismus Romanus: Itaque Jesus Christus summus propheta et magister fuit, qui nos
Dei voluntatem domit, es a cujus doctrina orbis terrarum Patris coelestis cognitionem αςoepit: quod ei nomen praeclarius, ac praestantius convenit, quod omne8, quicumque prophetae nomine dignati sunt, ejus discisuli fuerunt, a que ob illam praecipue causam missi, ut Prophetam hunc, qui ad salvandos omnes venturus σαί, praenuntiarent.
3) Hoc sensu legitur: ,Numquid et Saul inter prophetas 341 Reg. 19, 21. p) Isai 55, 4. - CD. Deuter. 18, 18. ') Jo. 6, 14.
302쪽
Et Exomplo. 338. Hac vero in re notari debet, Christum Dominum per t0tam vitam suam excellentissimo mod0 munere prophetico functum esse, etiam quatenus se exemplar Summum praebuit virtutum. Τam praeclara enim 0mnium virtutum exempla t0ti mundo exhibuit, ut homines ad illa respicientes simul rectum salutis tramitem facile Invenire p0ssint, atque ad eum sequendum vehementer accendi debeant. Unde et D0minus dicit: Ego sum via, veritas, clinitu'; et ego sum tuae mundi: qui sequitur me, non ambulat in t ebris, sed habebit lumen vitae'). Ac merit0ssu Ρatres advertunt, antiqu0rum phil080phorum systemata infirma fuisse et p0pulis non pr0fuisse, e0 qu0d deessent virtutis exempla; Christum ver0 n0n 80lum d0ctrina, sed exempl0 toti orbi terrarum viam salutis ostendisse. Sic s. Augustinus in epistola ad Di08c0rum praeclare in hunc modum disserit: Inter eos, qui fruendum Deo, α quo Stnos et omnia facta sunt, unum atque Summum bonum nostrum esse dicunt, eminuerunt Platonici, qui non immerito ad officium suum pertinere arbitrati sunt, Stoicis et Epi-
euraeis marime et prope solis omnino resistere. Sed non. stetit illi errorum suorum, ita Platonici veram rationis personam implere soluerunt. Omnibus enim defuit divinae humilitatis Memplum, quod opportunissimo tempore per Dominum nostrum Jesum Christum illustratum est: cui uni eaeempto cujusvis animo ferociter arrogantis omnis superbis cedit et frangitur sit emoritur . . . Qua in re Satis mihi ridetur demonstratum esse, errores gentium, Sive de moribus, Sive de Natura rerum, sive de ratione investi- standae veritatis, e regnantibus doctis et tanta disserendi subtilitate atque copia subuertentibus, durasse tamen MSque in tempora christiana. Quos jam verte nostra aeta e sic obmutuisse conspicimus, ut viae jam in scholis rhetorum commemoretur tantum, quae fueriam illorum sententiae. Cumissi ur tanta sit caecitas mentium per illuviem peccatorum amoremque carnis, uit etiam ista sententiarum porterita, i IO. 12, 46. p) Jo. 8, 12.
303쪽
otia doctorum conserere disputando potuerint, dubitabis tu Dioscore, vel quisquam visitan e instento praeditus ullo modo, ad sequendam Oeritatem melius consuli potuisse generi humano, tuam ut homo ab ipsa veri ate susceptus ineffabiliter et mirabiliter, et ipsius in terris personam sterens, recta praecipiendo ea divina faciendo, salubrifer exedi perSuadereri, luod nondum prudenter possit intelligi 89 Sic igitur Christus D0minus potens in opere et Sermone, Verbo et exempl0 munus pr0pheticum exercuit. 339. De munere restio Christi. - Christo quatenusQbrisius re . Deus est certe 0mnia subjecta 8unt, quum omnium ipse sit creat0r et gubernator, ade0que et rex dici p0test. Sed etiam quatenus in assumpta humana natura mundum redemit, ipse est rex. Ut rex enim praedictus fuit a prophetis 3 et annuntiatus ab angsto dicente: Dabit illi Dominus Deus sedem David patris ejus, ea regnabit in domo Jacob in aeternum, et regni ejus non erit finis. - Τestimonium ver0 ipsius Christi pariter Evangelista nobis refert in narrati0ne passi0nis Domini. Introivit ergo iterum in praetorium Pila us, et vocavit Jesum et dimit ei: Tu es
reae Judaeorum 8... Respondit Iesus: Reynum meum non est de hoc mundo: si eae hoc mundo eSSet remum meum, ministri mei tidique decertaren , ut non traderer IudaeiS, nunc autem reynum meum non est hinc. Disit itaque ei
Pilatus: Ergo reae es tur Respondiit Iesus: Tu dicis, quia reae sum ego. Ex his tum manifestum est, Christ0 revera potestatem convenire et munus regium, tum regnum ejus haud esse regnum terr tre atque mundaviam, sicuti Judaei carnales sibi Messiae regnum sinebant. Regnum Christi videlicet est Ecclesia tum in terris militans, tum in c0elis triumphans, quod regnum etiam saepe appellati0ne
i) Epist. ad Dioscorum 1183. ) Ε. g. a Jeremia 28, 5. illis verbis: , Eece dies veniunt, dicit Dominus: et suscitabo David germen justum, et regnabit rex et sa
304쪽
regni c0el0rum, vel regni gratiae et gloriae designari
340. Quae de regio Christi munere tenenda sunt, ad ea fere reducuntur, quibus declaravimus, quom0d0 Christ0 conveniat gratia Capitis. Regia enim Christi potestas in se eadem est ac gratia Capitis; ac nomine tantum disserj quatenus Regis nomen potestatem et auct0ritatem in s0cietatem, qua regnum c0nstituitur, disertius exprimit. Η0cl000 igitur pauca ad ea quae jam exp08ita fuerunt addere sufficit. Munus regium Christ0 ut h0mini c0nvenit propter uni0nem hypostaticam, et quatenus h0mines quos redemit sanguine suo in sacram 80cietatem et spirituale regnum, Ecclesiam suam, v0luit congregare. Illud munus exercuit et exercet potestate ea et auctoritate, qua Ecclesiam instituit, latis eam legibus fundavit atque firmavit, eidem pastores ac d0ct0res alisibiles praefecit, eam etiam nunc invisibiliter regit, gratiis suis DNet atque tuetur, et c0ntra hostes 0mnes defendit. 33 Ρerfectum vero h0c Christi regnum e it in die aeternitatis, quand0 omnes angeli atque electi unam constituent Dei civitatem, n0vam Hieru8alem, cujus caput et rex erit Christus Dominus in cujus vestimento ac sem0re scriptum est: Reae regum et Dominus dominantium.' - Praeclare de b0c munere regi0 Christi scribit Catechismus Romanus: Christum, non solum ut Deus,
verum ut homo ac nostrae naturae partice p8 e8t, restem
etiam agnoscimus, de quo unoetus testatus est: Regnabit in domo Jacob in aeternum, et regni ejus non erit finis. Quod quidem Christi regnum virituale est, in terrisque inchoatur et in coelo perficitur. Ac regis quidem officis33 Hine mittens Apostolos ad praedicandum Evangelium ait: , Data est mihi omnes potestas in coelo et in terra. Euntes ergo docete sμα νεευσοπε discipulos facitet omnes gentes, baptitantes eos in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti docentes eos servare Omnia, quaecumque mandavi vobis Et ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi. α Μatth. 28, 18.
305쪽
admirabili providentia sine praestat Ecclesiae: ipse eam regit, ipse ab hostium impetu atque insidiis tuetur: ipse 'ei leges praescribit: ipse non solum sanctitatem et justitium largitur, verum etiam ad perseverandum facultatem et vires prawbet. Quamquam autem hujus regni finibus tam boni quam mali contineantur, atque adeo omnes homines jure ad illud pertineant, ii tamen prae caeteriS Summam restis nostri boni utem et beneficentiam e erit Mur, qui eae ejus praeceFtis integram atque innocentem vi am degunt. Neque
vero hoc illi regnum haerediturio auit hvmuno jure obtigit, tametsi genus a clarissimis regibus duceret, sed reae fuit Froster ea, quod Deus in illum hominem contulit, quidquid potestatis, amplitudinis, dignitatis, hominis natura capere posset. Illi igitur totius mundi regnum tradidit, eique omnia, quod jam fieri coestiιm est, plene perfecteque in die judieii subjicientur. 934l. Cum regio Christi munere etiam cohaeret Christi
potestas judiciaria. Certe eidem ut Deo cum Ρatre et Spi- Potestas ritu Saust0 suprema potestas judiciaria conusnit; sed sitiam 'q=' ut h0m0 speciali ratione judex est omnium. Id optime explicat Angelicus Doctor: Quamvis, inquit, apud Deum remaneat primaeva auctoritas judicandi, hominibus tameneommittitur a Deo judici aria potestaS reSFectu eorum, qui eorum jurisdictioni subjiciuntur. Dictum est autem, quod Christus etiam in hinnana natura est. casia totius Ecclesiae, et quod sub pedibus ejus Detis omnia subjecit. Unde ad
eum pertinet etiam secundum naturam humanam habere
judiciariam potestatem.' Hanc p0testatem judiciariam Spisndidissima ratione Christus exercebit secundo adventu
33 Parte t. a 2. n. 12. - Inquiri etiam solet, utrum Christo convenerit potestas regia in ordine temporali. Et non sine solidis argumentis theologi asserunt, Dominum Jesum Christum etiam1 plenissima potestate regia in totum orbem terrarum omnesque reges et principes praeditum fuisse. Noluit tamen exercere hanc regiam auctoritatem, quia aliam elegit viam redimendi genus humanum, videlicet viam paupertatis et humilitatis, passionis ac mortis.
306쪽
su0, quo venturus est judicare vivos et mortuos. Cum venerit, ait ipse Dominus, Filius hominis in majestate sua et omnes angeli cum eo, tunc sedebit super sedem majeSω- tis suae: et congregabuntur ante eum omneS stenteS, α δε- parabit eos ab invicem sicut pastor seyressat oves ab Medis ete. 9 . Ad hoc judicium universale plures Ρatres ac theologi reserunt illa Christi verba: Pater non judicas luemquam, Sed omne judicium dedit Filio. Qua de re Suareg: Licet, inquit, illud judicium etiam sit a Patre et a Spiritu sancto, in a prima es principali causa habente primarirem auctoritatem judicandi, cujus vices gerit Chris-
tua in homo, tamen non erit a Patre ut a persona immediate ferente judicium; hoc autem modo judicabit Filius tomu m propria persorita, in qua s sistit illa humanitas per quum Didicium fit. I Qu0d vero spectat ad judicium particulare, pariter id etiam auctoritate Christi ut hominis
fieri, idem Suaresius existimat. Dicendum est, ait, ne eanimum judicandam deferri in coelum, neque Christum descendere. ad judicandum illam, sed in instanti mortis intellectuali in elevari ad auidiendam sententiam judicis. hoe est duci ad tribunal ejus, absque alia loculi mutatione. Et verisimile est, in eo instante cognoscere, Sese judicari, et salvari vel damnari imserio et esticaria non solum Dei, sed Hiam hominis Christi. I Quum p0strem0 Christi humanitas prositer uni0nem hypostaticam evecta sit Super omnes angelos, eidemque et spiritus mali subjecti sint, judiciaria Christi' ut hominis potestas super hos quoque sese extendit, ita ut in nomine Jesu omne genu flec-
latur, coelestium, terrestrium, et infernorum. β 33 Μatib. 25, 31 et sqq. y) Jo 5, 22.
In ΙΙΙ. p. s. Thomae q. 59. a, 1. - Illum textum alii tamen alio interpretantur modo. Qua de re confer Patritium et Beelen in J0. 5. 22. ) Ibidem diput. 52. ' Philip. 2, 10. - De judiciaria potestate Christi super angelos scribit s. Thomas: ,Αngeli subsunt judiciariae potestati Christi non solum quantum ad divinam naturam, prout est verbum Dei, sed etiam ratione humanae naturae. Quod patet ex tribus. Primo ex propin-Dj0jtjgod by OO le
307쪽
342. Vidimus jam superius, unum Jesum Christum, Sancti me Deum-hominem, naturalem esse Deum inter et b0mines ... u mediat0rem, quum in uua per80na utramque c0njungat naturam et divinam et humanam. Ostendimus pariter, ipsum qu0que solum singulari et persecto mod0 munus rec0ticiliationis h0minum cum Deo perficere p0tuisse ac ' perfecis8e, quum adaequatam satisfactionem praestiterit, meritaque
quitate naturae assumptae ad Deum. Anima Christi magis est repli tavirtute Verbi Dei, quam aliquis angelorum, unde et angelos illuminat, sicut Dionysius dicit cap. 7, coetu hier. a med. , unde et de eis habet judicare. Secundo, quia per humilitatem passionis humana na- tufa in Christo meruit exaltari super angelos. Et ideo Christus habet judiciariam potestatem etiam super omnes angelos, et bonos et malos. Τertio, ratione eorum quae sangelii circa homines operantur, quorum Christus speciali quodam modo est caput . . . Subsunt autem judicio Christi uno quidem modo quantum ad dispensationem eorum quae per ipsos aguntur, quae quidem dispensatio fit etiam per hominem Christum, eui angeli ministrabant, ut diditur Μatth. 4., et a quo daemones petebant, ut in porcos mitterentur. Secundo quantum ad alia accidentalia praemia bonorum angelorum, quae sunt gaudia quae habent de salute hominum, secundum illud Luc. 15, 10: Gaudium erit mper uno peccatore poenitentiam agente; et etiam quantum ad poenas aecidentales daemonum, quibus torquentur vel hic, vel recluduntur in inferno; et hoc etiam pertinet ad hominem Christum. Unde Μare. 24 dicit: Quid nobis et tibi Jesu Nazarene' τ nisti ante tempus perdere nos ' Tertio quantum ad praemium essentiale bonorum angelorum, quod est beatitudo . aeterna; et quantum ad poenam essentialem angelorum malorum, quae est damnatio aeterna. Sed hoc laetum est per Christum, in quantum est Verbum Dei, a principio mundi. S. th. p. 3. q. 59. R. 6.Dj0jtjg06 by OO le
308쪽
pr0pria et c0ndigna pro recuperandis b0nis h0minum perditis D00 obtulerit. Hinc Ap0st0lus ait: Unus Deus, unus et mediator Dei et hominum, homo Christus Jesus. Quum vero hac rati0ne 80lus Christus sit mediat0r nostor naturalis atque primarius, id nullatenus impedit, quominus ali0s qu08dam agn0scamus ut mediat0res secundarios et i erfectos, qui in ordine supernaturali De0 intimius c0njuncti etiam aliis 0pitulari p0ssunt, ut Dei d0na ipsis pr0- curent. Τales mediatores secundarii et ministeriales sunt e. g. Sacerd0tes, qui per chari8ma diuiuum munus mediati0nis acceperunt; sed haec virtus mediat0ris manifeste unice fluit ex primari0 mediat0re Christo, e0que tendit, ut bona illa hominibus singulis applicentur, quae meritis Christi generi humano acquisita sunt. Secundaria quaedam mediati0 etiam Sanctis in c00l0 regnantibus convenit. Ipsi enim De0 ut amici per lumen gl0riae ac visionem beatificam intime sunt c0njuncti, atque interceου- si0ne sua h0minibus multiplices gratias obtinent. Quapr0pter opportunus hic videtur esse locus, ut quum de redempti0ne per Christum tractaverimus, m0d0 illa adjungamus, quae de intercessi0ne Sanct0rum, ac de Venerati0ne qua ill0s prosequi 0p0rtet, scitu magis sunt necessaria. 343. D0ctrina Ecclesia hac in re a Concilio Triden-
tino Sessi0ne XXV clare prop0sita est, atque juvabit statim ea verba asserre, quibus decretum suum sacra Synodus inchoat. Mandat saneta Synodus omnibus Episcopis et caeteris doceridi munus ruramque sustinentibus, ut juria catholicae et apostolicae Ecclesiae usum a primaevis christianae religionis temporibus receptum, sanctorumque Patrum consensionem et sacrorum Conciliorum decreta, i rimis de Sanctorem intercessione, invocatione, reliquiarum honore
et tegitimo imoginum usu, fideles diligenter instruant, δε-
centes eos, Sanctos una cum Christo regnantes orationes
suas Deo pro hominibus ofemre, bonum atque utile esse su liciter eos invoeare, et ob beneficia impetranda a Deo per Filium ejus Jesum Christum Dominum nostrum, qui
309쪽
solus noster redemptor et salvator est, ad eo rum orationes,
opem auaeiliumque confvssere; illos vero qui rimant, Sanctos acterna felicitate in eoelo fruentes invocandos esse, aut gutasserunt, vel illos pro hominitus non orare, vel eorum, ut pro nobio etiam singulis orent, inlocationem esse idololatriam vel pugnare cum verbo Dei adversarique honori unius mediatoris Dei hominum Jesu Christi, vel stultum
esSe in coelo restnantibus voee, vel mente Supplicare, anathema sit. Hisce d0ctrina de intercessione, venerati0ne et inv0cati0ne Sanct0ruri breviter c0ntinetur; quae ver0 ibidem de cultu reliquiarum et imaginum statuuntur suo loco
asseremus. - Ρatet autem ex ipsa considerati0ne Verborum
in hac doctrina catholica de intercessione et invocati0ne Sanct0rum, uti a Concilio Τridentino prop0nitur, nihil 0mnino esse, qu0 vel minime virtuti mediationis per Christum, vel honori Christo mediat0ri debito der0gatur; im0 eadem contineri splendidam professi0nem, non nisi ex meritis Christi omnem gratiam omneque b0num pr0stuere. Imprimis enim Sancti pro n0bis intercedunt, quatenus amici Dei sunt una eum Christo et sub ipso tanquam capite regnantes in c0M0. Jamvero hanc gl0riam, et amicitiam cum Deo non habent nisi ex meritis Christi, ade0que et ipsa virtus intercedendi pro nobis effectus est merit0rum Christi, ipsisque tribuitur, quatenus secundaria quadam rati0ne, 0rand0 et petend0, munus mediati0nis ejus participare p088unt. - Dein beneficia, quae petendo hominibus 0btinent, ea sunt bona, quae meritis suis Christus redemptis recuperavit; ipse enim solus est, qui thesaur0s gratiarum generi humano lapso aperuit. Atque e0 spectant orati0nes et petitiones Sanct0rum, ut facilius nobis per Christum, seu pr0pter merita Christi, concedantur bona quae pr0 salute nostra nobis opp0rtuna sunt. Unde et C0ncilium Tridentinum dicit, nos confugere ad e0rum orationes ad benefletu impetrandu a Deo ser Filium ejus Jesum Christum Dominum nostrum, qui solus nostem redemptor et sal vator est
344. Inter antiqnos Vigilantius, presbyter Hispanus in nrroras.
310쪽
disciplinis the0logicis parum versatus, ineunte saeculo quinto d0ctrinam Ecclesiae de intercessi0ne, cultu et invocati0ne Sanct0rum impugnavit; sed m0x ipse et pauci assectae ejus a s8. Augustin0, Paulin0, ac praecipue a s. Hieronym0 tanto v 0re rejecti. sunt, ut p08trati jam essent, autequam Sectamc0nstituere p0tuissent. Novatores dein fasculi XVI hac in re varia sua 0pinamenta doctrinae antiquae substituerunt. Calvinus et ejus sectat0res omnin0 negant, Sanct08 pr0 h0minibus viventibus intercedere, ac statuunt, Sanctos in coelo sua frui beatitudine, sed res quae in terris aguntur nec c0gnoscere nec curare. 3 Lutheres initio cultum et in-v0cationem Sanctorum non rejecit, sed dein sententiam suam mutavit. Admittunt igitur Luther ni quidem, Sanc-t0s pr0 Ecclesia universim intercedere, Sed 8tatuunt, e08 non pro singulis ac determinatis orare personis, et nec in-V0candos esse, nec colend08 nisi imitati0ne. yi Cultum Sanct0rum clamant esse id0l0latriam, inv0candos eos non
esse, eo qu0d Scriptura id n0n d aceat, et injuria Christos0li mediat0ri hac inv0cati0ne inseratur. De his protestantium argumentis inferius plura dicemus. 34b Sed jam veluti per se patet, sutilia ejusmodi argumenta a protestantibus conquisita esse, ut quod contra
i) , Quidquid homines de mortuorum sanctorum intercessione commenti sunt, nihil aliud esse, quam fraudem et fallacias Satanae, ut homines a recta precandi forma abduceret. α Confessio Gall. a XXIV. p. 119. Quippe de quibus sanctis) Scriptura passim affirmat, quod res nostras ignorent, et ea quae sub solo fiunt minime curent. Remonstr. Cons. c. XVI, g. 3. ) ,De cultu Sanctorum docent, quod memoria Sanctorum proponi pothst, ut imitemur fidem eorum et bona opera juxta vocationem . . . Sed Scriptura non docet, invocare Sanctos seu petere auxilium a Sanctis Quia unum Christum proponit nobis mediatorem, propitia
torem, pontificem, et intercessorem. Confess. Aug. a. XXI. - Ρrae
terea et hoc largimur, quod Angeli orent pro nobis. De sanctis concedimus, quod, sicut vivi orant pro Ecclesia universali in genere ita in coelis orant pro Ecclesia ingenere. - Porro ut maxime pro Ecclesia orent Sancti, tamen non sequitur, quod sint invocandi. Apolog. ad a. XXI. g. 3. 4. p. 201.