장음표시 사용
231쪽
De processu criminali hodierno. Eis
retardatur. In quo genere dominatur contumacia . Si accusattis vadatus vadim nium deserit , vadimonium in capturam convertitur , e qua tamen . posset iram
ad atticulos respondit, dimitti potest, nisi nunc magis gravatus lit, quam in informatione. Si comparere vellet, ast non potest , in valetudine vel alia causa a impeditus, per procuratorem ( r impedimentum allegare , seque ad ejus probationem, osterre potes . Si ille, in quem captura decreta est , absens est aut fugitivus, judex decernit, ut tribus terminis citetur , di bona ejus cum implor
ratione brachii saecularis conlignentur . Citationes vel clamor ad bannum oui vocatur, pro diversa locorum consuetudine in loco publico ad portam eccloiiae per praeconem juratum aut per accensum peraguntur , vel ad portam curiae ast, nuntur. Trina citatione perael a , in contumacem dei initiva sententia serri potest . Nam enixum studium fugiendi habetur pro tacita confessone ; sed tamen subinde contumaciam purpaturus auditur ( et i , modo compareat intra quinquennium & sui copiam faciat , h. e. in carcerem concedat di expensas deponat . Adversus contumaciam ripor canonum striete adhibetur . Primum iudex in te loquitur, contumaciam recte deductam & rite impetratam esse adversus absentem vel fugitivum , ct iteratam testium interrogationem vim confrontationis habere debere. Deinde decernitur, accusatiam criminis convictum beneficiis privandum ac ceteris pnenis . pro crimini S natura , alliciendum esse . Hoc modo in casu contumaciae persectae agere solent; quae tamen in foro ecclesiallico rara est. Quum enim nullae poenae corporis amictis ae dictari soleant , comparare non .metuunt, & qui ob delictum commune in judicium vocantur, vagabundi aut sugitivi non sunt. VI. Si post interrorationes captivi iudex caussam levioris momenti esse deprehendit, vel captivum de fura non suspectum credit, decernere potest, ut dimittatur sub cautione de j dicio sisti. Item si non convictus est, sed tantummodo suis spectus, iudex decernit , ut diligentius inquiratur, ct captivus interea relaxemtur et quo casu tamen permanet in reatu di processus continuari potest : unde sententia certum terminum exprimere debet , ne accusatus omnem vitam pedipetua trepidatione exigat.
VII. Casus, in quibus diligentior inquisitio locum habet, ii dein sunt, in quibus olim purgatio canonica locum habuit . Si quis Episcopus , si quis presbyter
vulgi rumore criminis insimulabatur, licet a nemine accusatus , licet sine probatione; purgare se tamen ex praescripto canonum debebat , ne qua famae eius macula haereret. Venit in ecclesiam , ac super tumulis mart=rum, di si quid san
ctius ( 3 habent ecclesiae, juravit, se criminis imputati innoxium esse tat.
In te ( i l Lieet enim pro . eisias criminalis Pro
curatorem regulae iste Don ad iniciat ad dis c aeret M tamen , qua pro essus criminalis
subsanraam non tangunt , naee prohibitio haud rorii penda est . t et I l l ac tui Gnium omnino est . Igem etiam obser 'atur , ubi sub poena rarefessi eccon via , cii a s tandem pro eon et O , di convicio declaratur , ut tu e poena in eum ita via est. Deprehelisus enim fel ideo suae ensione adhuc acidiendus est , quod huic ad iue post sentent am csnaaemnaior iam lo-eu M . Id ergo tantum Operatur condemnario abs m , , ut nee examinan iis, nec ulteriori probatione contra eum proceden d uni seri .( 3 Creditum olini suit , per miracti Iarnanii est alum iri delicta oeculta , si suspectus per jurium comm De re ausus luit qua de causa hie modus exquirendi occulta iu- c uis k o num dictus fuit . In Ie plena sunt acta sanctorum miraeulorum huiusmodi, quae per juria de te laete leguntur. Celebre hujus rei nio numeni uni adfert AUGUSTINUS eo. S. seribens et non '
232쪽
Interdum adduxit compurgatores, probatae fidei ac probitatis viros , qui eodem modo iurabant , se eum innocentem credere : quod testimonium adversus diffamationem satis praesidium visum. Qui jurare detreetabat , vel sufficientein com- purgatorum numerum invenire non poterat , pro convicto habebatur . Atolle haec purgatio audit canonica. Praeter quam habetur etiam vulgaris, quam ignorantia & feritas barbararum gentium peperit , duellum stilicet di probatio per ignem & aquam s a ). Haec enim deficiente legitima probatione eruendae veritatis media habebantur. Qui duello vicerat, qui igne non laesus , qui aqua non sub inersus, innocens credebatur et quas probationes judicium Dei vocarunt . Sed universalis ecclesia eas, tamquam temerarias & legi Dei , qui nobis tentandus non est, repugnantes improbavit ( I i. Jam e diverticulo in viam. VIII. Si post caussam praeparatam accusatus proponit saeta concludentia, facilis probationis , audiendum eum praecipit constitutio criminalis , licet hoc non fiat. Facta concludentia sunt veluti aliEi, h. e. si probare vult, se quum crimen in hoc loco committeretur. suisse alibi. Item si probat, crimen comminum non esse, ut quondam Athanasius Arsenium vivum stitit , quem interfecisse ferebatur ( b ). Hic est generatim processus criminalis secundum usum Franciae hodiernum : in quo tribunalia sacra & politica conspirant , dum easdem constitutiones sequuntur. Quem tamen in compendio personis ecclesiasticis , quibus acta curiarum raro familiaria sunt, hic exhibere non piguit.
De Foro Epistyporum. I. Aussae criminales Episcoporum , quae antiquissimis canonibus maxime in I digitantur, & quae plerasque regulas in probandis di puniendis criminibus peperere , disti ciliores ac rariores redditae sunt, ex quo falsas decretales (a usu recepimus. Novistima tempora sane paucissima exempla, in Francia pratertim, suppeditant Episcoporum in jus vocatorum s unde Parum exploratum, quom modo hoc judicium sit instruendum. Contra certum est ( 3 ) , primis octo saeculis Episcopos tape accusatos di in provincialibus conciliis examinatos , judicatos, condemnatos, di, si opus, gradu dejectos suine ; quae conciliorum sententiae exsecutioni datae. Non desunt tamen exempla ( eorum, qui condemnati ad se-
t et 3 Quae sub seeunda regum Galliae dynastia mali me alibi que vigorem acceperunt s
novumque jus introduxere . Hoc Caiatiam est, nullum episcopum possie iudicari nisi in Synodo, convorata a su niano pontifice, id quod tamen antiquis canonibus co eram rium, di decretia pontificum Romanorum repugnat, ut ingenue fatetur P. fle M A R-CA A C. S. et T. I o. VII. c. to. s. S 6.( s I De praxi antiqua Galliae in peramgendi a judiciis eecles aut ieis & judicandia
episcoporum causis consulendus est P. de M ARCA e r. I. c. is
rentur , rursus eadem sub examen revocariant2 2I. n. I x.
233쪽
ad sedem Romanam provocarunt , praesertim si alium superiorem non agnoscerent, veluti patriarchae . Canon antiquissimus, qui Episcopos ad papam provocare permittit, habetur in concilio ( i J Sardicensi an. 3 i. ( a j qui ita habet :Si qui, Episcopus concilio proet inciali depositus ad praesulem Romanum adpellat , isqve caudam denuo excutiendσm esse Iudicat; rescribet ad micinae provinciae Episcopos , ut ipsi judicent. Et si Episcopui depositus a Romano praesule flagitat , ut pres-bvirrum ad se mittat, poterii hic mittere commillarios, qui ejus nomine iudicens cum Episcopis ( b J. Utrum canon ille unquam usu receptus fuerit , in utramque partum disputant. In praxi sane insectita tempora a prioribus nihil diversi ostendunt usque ad saeculum V. papam. Papa, qua caput ecclesiae de jure divino. semper ruit episcopus episcoporum quos corripere potuit . si quid contra disciplinam peccarent , praeiertim si nulla idonea causis fratres suos condemnarent . Sed inde non infertur,' sedem Romanam instar ordinarii & conciliis provincialibus superioris tribunalis habuisse , querelasque eo delatas fuisse appellationes vel instantiam secundam, quum fuerint remedia extraordinaria adversus vexationes in caussis ad universam ecclesiam pertinentibus , qualis fuit Athanasii , Chrysostomi, Flaviani Conflantido politani, II. Sed falsae decretales inde a saeculo lX. receptat omnem disciplinam adulterarunt. Si has audies , non nil certis Personi baccusandi, non nisi a papa , etiam in prima instantia, iudicandi sunt Episcopi, adhibita legum solemnitate . Concilium provinciale quidem caussam instruere iac Praeparare poterit ; sententia tamen parat reservata ( c 3 . Quum autem fieri non posset , ut omnes Episcoporum caustae Romae dis eptarentur , placuit distinguere inter caussas minores de majores, quae ad depositionem tendunt , quaeve papae erant reservatae ( d ) . Iam vero generatim omnes caussas maiores ( a ) , quorsum canonum interpretes d clarationem credendorum ; convocationem concilii universalis ; approbationem cσnciliorum dc scriptorum aliorum doctorum ; divisionem , unionem dc translationem Episcopatuum , exemtionem episcoporum & abbatum a jurisdictione ordinarii; translationem; destitutionem , laesi tutionem episcoporum ; absolutamque
S in appellabilem judicandi facultatem referunt ; soli papae in prima inllantia vindicant ( e ).
s II. Pragmatica ( f J consentit, ut eaussae maiores , quae in iure enumerantur, Romam remittantur, dc fatetur, esse personas, quarum depositio soli papae competit, quaeve , si depositionem mereri videantur , Romam cum actis remittendaerunt LUDoul CUS ELLIT S du PIN
excutienda Galli eo majorem, sollicituditum adhibent, quod curia Romana hoc ipso ea nono saepe insidina struxerit libertati eches enarum Franciae . Unde contra Praxineius acriter IDEM e. I. c. d. seqq. disputati putatque, usu ab initio per diuturna
tem 'cra ram nes hujus concilii destitutos, nec agnitos fuisse.( et ) Pseudo. Hidotus doctrinam de causi maseribus primum in scenan produxit iast in piaxin n n statim generatim deduxit, sed pedet untini ad varia resertiata pa- patia introducenda ansam dedit , ut pluribus ostendi di s is causis ardu maj r. e. III. Imprimis hane distinctionem promouit INNOCENTIUS Ii . di varias novas coaeclusiones inde traxit.
( c 3 c. q. q. . c. 3. q. s. c. v. q. s. c. 6. t e ) Gloss. in c. 8. X. de excess praelat. C. t . q.
D. 26. c. sancta. C. I 6. q. r. c. i. c. I 6. oec.
234쪽
Ei S Pars III. Cap. Xm. tendae sint. Concinit Concilium Tridentinum, quod ( a J prohibet , ne Episeo
pus, nisi in causta, in quam depositio vel privatio statuta, vadetur, neve te stes adversus eum audiantur , nisi sint contextu ales & notoriae probitatas : ne quis praeter papam de his caussis cognoscere audeat, qui , si placet , delegare potest Metropolitanum vel certos Episcopos, mandato sua manu signato , instruendos, quibus tamen nuda cognitio : pontifici autem sententia definiti Da competit . Ast minores caussas episcoportim criminales in concilio provinciali vel coram ejus
deputatis disceptari permittit i 5 3.
IV. In Francia jure veteri vivimus, quo episcopus in solo concilio provincia hic li , cui si Xl L episcopi non intersunt , vicini ad numerum concurrentem adhibendi iudicatur, salva adpellatione ad pontificem , duce canone Sardicensi et . - -=Ia Nam concilii Tridentini decreto Clerus Francicus stati in reclamavit ( i l .epi .upa- Ouum an . I 632. Renatus, Legionis ( a ) in Armorico episcopus , qui cum re g na Maria Medicea in Belgium aufugit , regni habenas moderante Richelio cardinale, perduellionis accusaretur ; Urbanus VIII. archiepiscopum Arelaten. sem, Bononiaeque & San-Florensem ac Mactoviensem episcopos judices delegavit , qui sententiam definitivam pronunciarunt , reum episcopatu privarunt , eique maximas eleemosynas injunxerunt . Sed in . I 6 s. quum Anna Austria caregnum administraret , clerus ea de re scripsit ad pontificem Innocentium X. qui septem alios episcopos delegavit ad cognoscenduin de appellatione interposita; atque hi, sententia priore infirmata, Legionis episcopum restituerunt. Clerus an . Isso. iterum con regatus , huiusmodi attentatis obviam iturus , d. 23. Nov. Nuntio apostolico tignificavit protestationem adversus Breve Urbani VIII. ne Franciae episcopis fraudi sit in posterum , caussasque episcoporuin maiores in concilio provinciali , cui vicini episcopi ad numerum concurrentem adhibendi, iudicandas esse, salva appellatione ad papam. Immunitas episcoporum I 6s . novae procellae exponitur , dum senatus Parisiensis a rege iubetur. cognoscere de caussa eardinalis de Retet, archiepiscopi Pgrismi , criminis laesae majestatis accusati , quod eum erivilegio indignum reddere videbatur . Sed quum clerus contra niteretur, episcoposque non nisi in concilio episcoporum judicandos demo straret ; delegatione revocata, rex d. 26. April. I 6s i. publico edicto constituit , ut episcoporum caussae ex praescripto sanctorum decretorum a judicibus ecclesiasticis definirentur.
( i J Ipsi oratores regni Galliae in eo inmitiis Tridentinia aperte hane disciplinam recusarunt, ea utque Iibertati Calliae repugnare, si is sunt, ut ex PALLA UICINO
a 3 A miquiora exempla suppeditant
reformationis in Gallia fata . Nam anno
Isos. Romae quinque episcopi Calli hae-
resecia accusati , quibus adhue alii additi sunt. Papa Romam eoa citavit , voluitque in hac causa cognoscere ; sed intercessit Lehgatus regia Francia, ne papa ulterius con tra ecia procedere potuerit , docens, regni legibus ti libertati Galliae tale quid adversari . vid..du PIN GH Ia moti ies . buoth. et aut eurr etc UYquet tom. X T. p. aso.
235쪽
i. D ris uves . a. ui do p. hί, . qui, iud hae eccIesiasticus infligere potest ' io' Cr
t quamur, quae vel mere spirituales sunt, ut depositio & excommunicatio; vel aliquid saeculare involvunt, ut condemnatio ad eleemosynas , fustigatio, car-cer .. Prioris generis poenae ita propriae sunt ecclesiae ( 2 3 , ut eas semper exercuerit, etiam in maximo persecutionum aestu et quum magis in abstentione & re- cffatione , quam inflictione positiva consistant . Quid enim depositio presbyteri aliud sibi vult, quam ut appareat, eum non amplius pro presbytero habendum, neque sacramenta vel doctrinam ab eo accipiendam esse 3 Quid me immunicatio Ialci, quam ut declaretur , excommunicatum non pro Christuno , sed pro insideli este habendum II. Posterioris generis poenae , quae coactionem quandam involvunt, pariter pro fis. antiquis a uel ori tatibus nituntur . Nam ab omni tempore ecclesia peccatoribus ratam poenitentibus eleemolinas, ieiunia, aliasque amict sones corporis imperavit ; im- q anam IPoenitentibus absolutionem denegavit, eosque , si diu haererent in vitio , neque ad poenitentiam vel satisfactionem proni essient , excommunicavit . Augustinustastigationis, per episcopos exercitae , ad exemplum dominorum , qui servos ;Parentum , qui liberos; magistrorum, qui discipulos castigarent meminit a J . Ex quo inferre licet, episcopos virgas expedivisse in terga juniorum clericorum. Abbates per modum paternar ac domesticae castigationis monachos virgis ceciderunt : unde flagellationes voluntariae ortae ( x videntur . Carceres ad tempus vel perpetui in poenis canonicis numerantur , quia presbyteri de ceteri clerici ob crimina depositi claustris commendati sunt , ut rδliquuin temporis transigem rent in poenitentia , memoriaque eriminis simul ex vulgi oculis removeretur . Fuere tempora, quibus obstinati, de excommunicati , opitulante brachio saeculari in exilium agerentur, quod di estorio aliisque contigit , vel iudici ecclesiastim jus iurandum de solo vertendo praestare tenerentur ( b J . Hae sunt poenae in tribunali sacro usitatae, quarum mitiores salutarem correctionem continent; acerbi res eo tendunt, ut rei fidelibus nocere nequeant, salva conversionis via. A sanguine autem & a suppliciis capitaliburum , quae tempus resipiscendi intricipiunt , omni tempore abhorruit ecclesia III. Nostris moribus iudex ecclesiasticus poenam honorariam decernere potest , modo ea obeatur in praetorio; non vero alibi, ubi non habet terri civium. Iniunm is Frangere cia p( Hoe intultu dleuntur eo Auctore Dire ualet quantula per ab Utim , ut saepe lumnui , quod quicquid jur eel si IcI sit , pro S tuaD haberi debeat . Ceterum aeris post o seu vario inera pubi e proprie dicta poena es , Ac iudiciis taeulatibus quoque communis, quamvis intultu ecclesiasticorum haee eunt Oect oesy in iudiciis e celesiae antiquis olim decreta fuerit. Quia enim stib aestu persecutionum alius in his i ex esse potuit , quam ratus sistram , ut pote qui neeessitate serente , rebus suis consulere debuit ps 2 Hae eadem disciplina quoque ad
236쪽
gere potest poenam pecuniariam non multae nomine , sed eleemosynarum ( i ) : ubi opus pium, cui applicandae , exprimendum. Injungere potest flagellationem publice manu carnificis infligendam . Injungere potest clerico exetaneo emigrationem e dioecesi; non vero exilium imperare. In ungere potest carcerem perpetuum & ob crimina Ieviora secessu in in monasterium vel seminarium . Quae dis inctiones presse observandae , ne appellationibus tamquam ab ata, fenestra ape
De depositione Dei degradatione O suspensione .
ci erico- I. BOEnarum canonicarum maximae sunt deposito clericorum . & laicorum ex-rum pena L communicatio. Depositio est privatio omnium fune ionum publicarum , quas clericus virtute ordinis exercere pollet . Sic presbytero deposito nullum ius ce- bi. e lobrandi missam , vel ad in inistrandi sacramenta ; non quod sacramenta sint invalida ; sed quod presbyter, spreta ecclesiae prohibitione consecrans vel administrans, graviter peccat , oinndesque sacris eius assistentes peccati fiunt participes. Iuribus autem, quae nou ex ordine ( a ) pendent, ut jurisdictione ., beneficiis, honore; prorsus exuitur, ac laicus reputatur, di beneficia a die sententiae
. , a besse II. Prima saecula depositionis degradatio uis vocabulo prsmiscue utuntur adribaei dem significandum, clericum condemnatum locum , quem tenuit , amittere & gradu Wo de- sui ordinis excidere. Ad hominum animos percellendos placuit ritus, clericum
sesi' i depositum publice ornatu clericali spoliandi, eidemque , ii concilium injuria depositum restituendum decrevit : ornamenta publice reddendi , quae est sanctio concilii Toletani IU. an. ( a j Et quamquam clericus depositus laicus fidiret, non poterat tamen vitam vivere saecularem s sed monasterio comm Endaba- tur ad poenitentiam, quam si subire detrectabat, excommunicationis .fulmine feriebatur ( b ). - . . n... in I u. Sequioribus temporibus invaluit distinctio inter degradationem verbalem 2 ι .. bis & realem. Verbalis est simplex depositio, nullis caeremoniis externis stipata . Rea- Π, , lis . ad hunc fere modum peragitur ( 3 ( c ) et clericus degradandus induitur ve/raalii, omnibus ordinis sui ornamentis , manibustiue tenet librum vel aliud osticii sui initrumentum: quo habitu adducitur ad episcopum , qui singula ornamenta simi i Hoe sub praetextu , quod eleemo
sena crestantur e Geacissimum remedium e T-Plandi peccata , & ideo olim paenitent bus impositae suerint. QuIs vero crederet, Pue nas ecclesiasticas est eleemosina/ , quae ab nue tII exiguntur , qua utique poena sunt proprie dicta Uerunt ipsa paen teni a In ge Nere nanx in eundem abusum traeia , &per modum pernis invitis imposita est , unde omnes ceterae poenae videntur derivandae .( et Hunc enim per depositionem non amitti censent , ob ebaracterem nde by em , animae impressum per ordinationem 3 uude iura oron r nascuntur et cetera sala et HI ais pie , confirmatione , vel collat one acquiruntur, quae rursus adimi queunt.
pr=satur consori Io is pririleg o m Diar shanc degradationem esse introductam , quod etiam praxis , quae tempore JUSTINIANiobtinuit, docet. v. Nov. 83. In praef. si. a.
237쪽
De depositione 22 Itillati in ei publice eripit, incipiendo ab eo , quod in ordinatione ultimum , de
delinendo in eo, quod pri in alii erat, scilicet in humerali , iubetque , ut caput omne radatur ad delendam coronam clericalem , ne ullum supersit clericatus vestigium . Inter haec territionis caul Ia pronuntiat conceptas verborum formulas , eis, quae in ordinatione adhibentur, contrarias . Haec tolemnis degradatio fit, si clericus curiae saecula ri tradendus est: unde judex laicus coram adstat , ut reum illico ad se rapiat. Ecclesia tamen pro salute ejus intercedere, &, si morti, poemna remittitur, hominem claui ro ad agendam poenitentiam tradere debet i a i. IV. Ad degradationem autem idem numerus episcoporum, quia veteribus Camnonibus ad depositionem requiritur. Nam ad deponendum episcopum concilium
XIl. episcoporum; ad deponendum presbyterum Ul. episcoporum; ad diaconum III. episcoporum deliderabatur b ). Minores clericos episcopus in consessu cleri sui deponere poterat . Et haec quidem vetustis temporibus , quibus concilia frequentiora & clericorum crimina rariora fuere, laetu erant facilia. Sed sequiori tempore clerici saepius peccarunt , episcoporum concilia , in Francia dc in Germania maxime coactu difficilia fuere. Quid p quod episcopi vel soli vel per officiales suos deponere ausi sunt presbyteros . Unde judices saeculares , quibus haec degradatio videbatur affectata caerimonia ad sui staminandam justitiam , eam diu op Eriri, criminibusque impunitatem permittere i i l noluero . Idque tanto magis, quod quando ipii in casu privilegiato clerictim condemnaverant , epist pus eum sine caussae cognitione degradare noluit . Inde pedetentim eviluit revem rentia. erga personas consecratas , quae lictoribus palam constringendae projici uirtur, ut nullam hodie in Francia degradati ionem videas . Interim concilium Tridentinum accelerandae debitae criminibus poenae statuit ( e 3, Episcopum ad degradationem solemnem presbuteri vel alius clerici loco aliorum episeoporum , tot abbates insulatos cruciatosque, vel alias personas , quae sunt in dignitate ecclesiastica, advocare posse.
parariam diriguntur, ut reus ad frugem redire instigetur , scilicet suspensio, interdicti riri, excommunicatio et quas censuras, i a 3 quam poenas, adpellare malim. Nam licet excommunicatio Christianum a societate fidelium excludat in perpetuum, ecclesi a tamen non intendit , ut perpetuo miser sit , sed ut re irpiscat, &peccati veniam petat. Aliud de clerico deposito dicendum , qui eo animo deponitur, ut Per omnem vitam privatus maneat ministerio , quo semet indignum reddi ait : nain si restituitur , id fit per dissipensationem & ex gratia singulari. v I. Suspenditur clericus , cui ad certum tempus exercitium iunctionuin sai. ordinis interdicitur; nam si in perpetuum , ac omnis generis functionum dicem rem, depositio foret: quae quum sit poenarum , quas ecclesia clerico dictare po- , test,( a 3 Revera enim dissicuItates circa de gradat onem obvenientes effecerunt, ut ramrius crimina clericorum , debito modo punita fuerint, quin potius ut . plurimum id unice egerunt , ut praevia sim. lici depositione , monasterio includerentur, Perpetua paenitentiae agendae causa.
5 3 Haec differentia ratio inter aera
git. Fatetur Auctor, hane perpetuam exesumsionem, illam pr Dat obm prvet .ran conti Dete. Exeommunieatus si restituitur , iti-
dem ex grat a restitutus olim fuit per dita pensationem, cum manifestum si t ex antiquitatibus , nonnumquam barae gratiam prorsus negatam de excommunicationem factam sulta absque ulla spe restitutionis. Praeterea prisco ae o excommunicatio non fuit medium homines ad poenitentiam deducendi , sed haee fuit potius mediam , in gratiant res eundi cum ecclesia laesa, & ita restitutionem impetransi . Unde utraque species recte paenis dici polsunt,
238쪽
est, maxima, consentaneum fuit , ut leviores excogitarentur , dc peccatis proportionatae . Unde & plures sunt suspensionia gradus . Elt enim suspensio vel localis, vel personalis. Localis, si certo in loco iunctiones obire prohibetur perso- ,-2. , nasii, in omnibus locis . Praeterea generalis esse potest , vel ad certas functio nes restringi, veluti si a surgestu arceretur , qui sacrum facere dc sacramenta Desiisu, administrare pergit . Potest etiam ad tempus restringi longius , brevius : quo elapso cessat ipso facto , vel riirsus injungitur ad beneplacitum episcopi : quo casu exspectandum , dum expresse tollatur . Interdum clericus non fu nictionibus sui. ordinis, sed alio quopiam jure , veluti canonicus jure suffragii, introitu in chorum, fruetu beneficii ad tempus , interdicitur , pro culparum qualitate de morum diversitate. Suspensio est poena clericorum propria, quam qui eludit , irregularis redditur. Hanc semper primam dictare solent judices ecclesiastici, de quidem simulatque accusatus respondit ad articulos , ( i quia ex ipsorum opinione vadimonium infert ratione clericorum Iubensionem , quemadmodum ratione ministrorum laicorum interdictionem.
. . .. I. Uxcommunicationis fulmini omnes Christiani patent: cujus diversiae speciem
L. in veterum disciplina observantur. Nam dc episcopus , qui semet a con-r riis . leo cilio abstinuitat , vel alterius dioece os clericum ordinasset , excommunicari dixit rum, oebatur , ii communione aliarum ecclesiarum privatus ( a 3 ad propriae ecclesiae ', communionem restringeretur ( a i ; quum taliten tantummodo commercium ejus
t et J Neque enim ante DrΠ comestatOnom suspensio deterni potest , eum demum per illani iudex plenius informetur de imis putato delicto . Saeptist plausibilia ad Ia-
is fumum ab uni, et nebularum Instar re
solueuntur , ut optime ali STRYΚ de fuspens ab odi c. e. III. n. 63. Inde liquet sit pensionein decerni ; g. ob excessus e T. Ob contumaciam eleri eorum s. ob instituta inde graviori erimine inquisitionem.
t et o Disterentia quaedam , ni fallor ,
olim obtinnit inter fim Fcem a stomedin ym , & xtemmae et earIonam. Illa eonsistebat in ista vaI Orest commvn on t ecclesias impi cI. quam et am singuli sacere poterant Iulia de eausa sine decreto deelesiae . Mosem, martyrem , Novatum a communione separasse una cum quinque presbyteria scribit EUSEBIUS Db. O. b p. rcu. c. a 3. f. ubi notanda phrasi , vixoι-T T vo se ty h. e. ipsi communionem denegavit, nee ejus partes sequi voluit ; quamvis sibi jus aeommum eano arrogare haud posset. Eadem ratione integrae ecclesiae renunciarunt communioni, id
quod abstent onem arguebat, quia post hanc c. Io. D. I 8..
omnes enm mundo It effectus inter tales e-
elesias cessia bini. In controversia super Pamehatos sesto victor episcopus Rra manus uniuersas Asiae ecclesias a eommunione L. a separare conatus est. Inde fetasmatum origo , quae separarunt tandem etiam e eelesias orientalea dc occidentales , quatenus commmunicare inter se desiere. Magna olim inister omnes ecclesias di intima unio, que variis modis signifieabatur Ac eonserva iatur. Haec si rumpebatur, quod UICTOR tentavit teste LUSERIO DA C. hist. e-H. r. m. RUPntro inde nascebatur , ali excomm n eat o , quam CYPRIANUS saepe late is ent onem voeat , erat eiectio exere tu ecelesiasti eo ejns s euius membrum antea fuerat. Hste eum ellectum habebat, ut eiectus ab aliis haud recipi posset eeelesiis, nisi eum sua e etesia rediisset in gratiam. Ejectus non nisi per poenirent am restituebatur in integrum . Quarum ecclesiarum communio per abstent on m soluta erut . aliis modis redintegrabatur, veluti per ami-eabilem eompositionem vel conciliorum a me oritatem.
239쪽
De excommunicatione . ad Icum fratribus spirituale suspenderetur. ( a 3 Regula Benedicti c. i. excitisionem ab oratorio vel a menta communi , qua plediebantur monachi serius venientes , excommunicationem vocat. Usu sequiorum temporum excommunicatio involvit anathema , h. e. exclusionem a communione fidelium , quae incrus latur verbis evangelii: Si, quem corripui ii, non audis ecclesiam , sit tibi sicut ethnicus & pti-llicanus b ); & Pauli : Si quii frater nominatus est Iornicator , aut a Darus , aut
idololatra, aut maledicus, aut ebriolus . aut rapax , cum eo nec cibum sumere con
menti ( e ), quod AUGUSTINUS ( d ) de eo explicat, qui horum criminum acculatus Ac condemnatus est : nam ct ORI GENES ante eum ( e ) docuerat , neminem, nisi criminis manifestum, ex ecclesia eiiciendum esse ; & , si cuique libera esset seiunctio ab iis, quorum mores displicent, temerariis iudiciis & infinitis schismatibus fenestra aperiretur . Amplius Paulus inquit : Si quis non obedierit verbo nostro, hunc notate, nec commercium habete cum illo, ut confundatur . Non tamen et a si inimicum existimate , sed ui fratrem corripite i s 3. Hae sunt excommunicationis regulae, ( I cui minimum tres admonitiones prannittendae , quum Christus offensorem privatim, post, adhibitis testibus, denique coram ecclesia monendum prius iubeat , quam evitandum . Decernenda ( x est & pronuntianda ab eo, qui in ecclesia auctoritatem habet . Effectus est , ut commercium excommunicati e vitetur scopus , ut, sancto rubore perfundatur , amandus tamen perpetim di ad salutem retrahendus ( r i. II. Harum regularum episcopi primis saeculi, observantissimi raro ad sacrum u- fulmen confugerunt. Si quis accusatus ellet , sollicita cura examinarunt vitamst 'eius anteactam, &, si accusatio haerebat , eum privatim in erepuere et post rei ctantem coram testibus humaniter corripuerunt , denique induratiam coram ecclesia palam perstrinxerunt ( b ). Boni medici ossicio fungentes solatium leniendo malo; minas di exprobrationes vulneri Purgando di tumori reprimendo; corruptioni prae avendae jejunia adhibuere. Ain malum omnia tnembra corripuisse , nec medendi Dein supereste videbant , adhibito episcoporum .h longo usu subactorum presbyterorum consilio, re exquisite pensitata , immedicabile membrum , ne partes sincerae inficerentur , resecarunt, dolentes tamen & lacrymantes, uniceque dicto Pauli auferte malum e vobi mei ipsi s i ) obtemperantes. Excommuis nicatus habebatur ut infidelis , & Christiani nullum cum eo commercium, praesertim in precibus habuere ( e ) . Poterat quidem venire in ecclesiam , dc scripturam prae lam concionesque audire , quod ipsis insidelibus non negabatur; sed idem cum infidelibus a mysteriis divinis removebatur, ut desiderium orandi cum
alto tandamento e .ectione ni improborum hauriendam esse . Vel ultimus locus Pauli demonstrat , correptionem fraternam , singulis commendatam, non esse excommuni cationem. Tres manu on I praece lentes d sumuntur ex doctrina Christi de feaiorna correps one , quae rursus frustraneo conatu ad excommunicationem trahitur . Ethnici de publicaui inter xcommunI ater non numerabantur i eorum tamen familiare comis mercium fugiendum erat , id quod tamen non statim excommunicationem arguit.( x olim decernebatur ab rael a seu
ex suffragiis totius coetus f episcopo tantum directionem iudieii geteme , id quod etia in rationem habebat , quia eiectio ex coetu negotium est, quod universum tangit coetum, & sic merito ab ejus decreto dependere debet.
240쪽
fidelibus in eo excitaretur , & ceteri eius exemplo 'terrerentur ( a 3 . Interim episcopus eum non neglexit, si vel maxime altera vice lapsus esset i h l . Non abhorruit ab ejus consortio, non a convictu, memor, Christum manducasse cum Pharisaeis & peccatoribus. Consolabatur, exhortabatur, ne animum de monileret. Resipiscentem & poenitentia dignos fructus ostendentem raudio perfusus recepit tamquam filium perditum , ac manuum impositione cum ecclesia reconciliavit , precumque & sacramentorum fecit participem ( c ). Inti r haec omnia si quis laicorum quoque conquereretur , se temere ab episcopo excommunicatum fuisse , ex simultate vel libidine nocendi ; ad concilium provinciale res deserebatur , tamquam maximi momenti, quippe statum Christiani spiritualem afficiens. Hoc
fuit veterum in excommunicando consilium . .
D in ' - lIL Quo magis autem Christianorum mores in pejus ibant , & episcoporum
quentior probitas decrescebat, eo magis Caunae incommunicationis augebantur modera- ac dirior . tio in usu hujus extremi remedii minuebatur . Inde a saeculo IX. episcopi saepe his armis repulerunt impressiones dynastarum , bonis ecclesiae inhiantium , quibus saepe iunxerunt clavam martialem dc armatos homines ( I 3. Augescente homminum duritie, decursum est ad rigores veteribus inauditos, ut familia . provin-kiae, regna ( a vel excommunicarentur, vel interdicto premerentur; ut ex communicationes ipso facto , i. e. sine monitione & sententia , simulatque crimen commissum, introducerentur; ut nonnullae papae reservarentur , ut absolutionis cauma Romam eundum esset; ut excommunicationi caerimoniae terribiles, veluti exstinctio & projectio cereorum, campanarum pulsug, ct imprecationes detestabiles adhiberentur. Praeterea excommunicatio ipso facio in eos constituta fuit , qui cum excommunicato convivebant et idque idoneis auctoritatibus , quae t d excommunicandos esse censent , qui cum clerico depolito conversarentur . Sic una excommunicatio infinitas peperit ; quum commercium illud strictissitave acciper tur, & ad saecularia emolumenta ( 3 ) extenderetur. Num ne servis quidem , liberis, uxori licebat ad excommunicatum accedere , nec ipse in judicio comparem re vel ullo iure gaudere poterat . Denique circa an. icio. Gregorius VII. ef ctus excommunicationis super omnes limites protulit, censuitque , principem excommunicatum omni potestate privari, vasallos a iuris jurandi si de , subditos ab officio parendi liberari ( e i , Sed nimium terribilem ecclesiae potestatem redditurus contentiam reddidit, remque eo deduxit , ut laici censuras iusque deque haberret , dc saniores .episcopi ad eas decurrere dubitarent . Interi in hunc
rigo ( i ) Potissimum vero hia armis pugnae
tum est pro defendenda potentia , territoriis , jurisdictione , imperio, & ut paucis dicam , pro tuenda ambitione . Postquam enim episcopi dom n terrarum tacti , ex
communicatio in instrumentum dom naturrere nI mutata, & contra reges , principesuliola ire potentiores extensa est . Nec diis
verso iure usus est Papa pro tuendo Petri satelmonio, & sedis Romanae iuribus.( et Contra hunc abusum, occasione exis communicationis, q a PAULUS V. Reni-publaeam Venetam pellisse legitur, scripsit FRA PAULo, religiosus Servita, tractam
(d ) Concilium Antioch. an. 3 I. c. rotei C. II. q. 6. c. q. GREG. VII. I.
tum elegantem Italico idiomate , etiam in Gallieum versum sub tit. Di droiit aes su-
per se seni nius emeret alte bu .( s ) Hoc modo excommunicationi infiniti effectus civiles superadditi sunt , qui
olim, ut AUCTOR antea optime demonstravit , mere ecclesiast=ra erant . Horum omnium fundamentum fuit , quod nullo mo-