장음표시 사용
61쪽
Scilicet ploniores formas inveniuntur hae: vita medere: Cic. mil. XIII 41; st. I 153; use. I 57; Laol. 12 de D. HI 61. vita a Mere: Cio. uso I 29; at deor. III 41 Cio mil.
de ua medere: Cic. fin II 60. Verum medere absolute pro mori primus, si recte vidi, adhibuit Seneca Exempla Vide haec.: Senec. p. 77 10 tamen mollissime excessit. ad Mare populi princeps excesserat.
item ad Marc. XXV 1 ep. 93 10. Hinc migravit in aesti et Suetoni scripta.
cfr. agit Agr. 44 excessit Agricola.Τacit ann. 1. 5. 33 excessisse Augustum adfertur. Τacit ann. 3. 19 paucos post dies Vispania excessit. Suet. Aug. 5 Augustus excessit. Suet. er. 6. 19: R. excessit. Quibus exemplis allatis emedere non minus quam decedere Vocem iam honestamque esse elucet; enimvero ut summam faciam ex iis, quae his de vocabulis obseremi inter utrumque Verbum omnino nihil interest.
Sequantur antecedere et praecedere Verba, quae tamen non nisi obiter tangam exempla aster haec:
antecedere: plures me antecesserunt, omnes AExspecto
item B. 55 17 antecessi leti diem. aecedere obvium fit locis his: B. 1567: ne doleas mei, quod praecessi; )C. I. L. VI 9792 praecedere voluisti, sanctissima coniunx, ut me relinqueres in lacrimis;
B. 565: pater praecesserat olim B. 56 praecessitque prior rimitis ....1 Similiter nos dicimus: in die emisei vorangehen
62쪽
claudat agmen locutiolato concedere, quod legitur Iacit ann. I 71 si fato concederem iustus
mihi dolor etiam adversus deos esset; item Uin. an. 11 qui lecto successore fato concessit. Hic fortasse obiciat mihi aliquis vocem fato concedere huc referendam non esse, utpote cum tropus migrandi desideretur. Quod recte dictum esset, si locutio fato concedere cum Voce naturae concedere gooeniret; sed prorsus discrepant. Νam fato est ablativus non dativus. Quod ut credam, minus Upperdet' auctoritate, qui fato ablativum esse sibi quoque persuasit, quam comparata locutione vita concedere adducor, quae apud eundem acitum occurrit neque usquam alibi, si recte vidi exempla addam haec: Τac ann. 1. 3. Agrippa vita concessit; Τac ann. 3. 30: ne anni concessere vita insignes viri; ar etiam ann. 14 51 6 39 12 39. Denique concedere pro mori usurpari nullo substantivo addito exemplis demonstratur his: Τac ann. 13 30 at Volusius egregia fama concessit;
Τac ann. 4. 38 ciues precor, ut, quandoque concessero, . . . cum laudo famam nominis mei prosequantur. Hoc Verborum recensu peracto ad substantiva Messus sis discessus et emessus sermo procedit. Ad Dequentiam harum Vocum quod attinet, decessus ita raro occurrit, ut mihi non nisi exempla praesto sint haec: Cic. de amicit. 3. 10. quod eo error careo, quo amicorum
decessu plerique angi solent; B. 68 funus ora avit pulchre decessum dolen . Vocabulum discessus apposito e sita invenitur apud Cic. div. Ι47: siquidem ad mortem proficiscens Callanus Indus o praeclarum discessum inquit e vita .
1 in comment ad Tacit ann. 2. 1.
63쪽
Ss multo frequentior est usus Vocis mos--, qu et apposito sitias sive e sua et omisso iterum Cicero primus usus est inspicias amemus vitae Cic. Tusc. I 27 meram e sua Cic. n. III 60 emeas absolute Cicero posuit rep. I 23, ubi legimus quantum tenuem post obitum vel potius emamum Romuli desiderium. ostea autem imprimisque postquam aestus illud a me m divi Augusti scripsit, usus huius vocabuli magis magisque propagatus est.
Reliquum est, ut nonnulla exempla addam, quibus ipsis quoque sicut reliquis migrandi notio subest itaque iis, quae hoc in capite exposui, lucem quandam inundunt; dico locutiones: B. 1011: ... infereas tendere ad arces; B. 40 ... pergit ad occasus; B. 1447 superas adire domos; Verg. Aen. X 472 metasque dati pervenit ad aevi; B. 10: sic Fortuna tibi dederat transcurrere vitam; Senec. ad Marc. XI 2 decucurrit ad finem.
Νω alia imago subest contrariae voci remeare radio pleniori formae revocare ad vitam; nam abire, exire, decedere si comparamus, significatio contrariae locutionis revocare per se apparebit.
cfr. Ovid. trist V 9. 19 seminecem Stygia revocasti solus ab unda; Uin nat hist. II 57: namque nec sibi potest sc deus)mortem consciscere, si Velit, ... aut revocare defunctos;
Senec. ad Marc. XXVI iter mortis ingressus sum revocare me nec debes nec potes; Suet. Aug. 53 inedia mori destinantem praesens consolando revocavit ad vitam.
Iam ad eas voces transeamus, quae ad xtremum anhelitum spectant. Hac aurum in re, quoniam locutiones ipsa per se intelleguntur nec commentario indigent, id modo
64쪽
mundo mire Senec. p. 93.13 in eum intraximus mundum, in quo his egotis siritur . placet pars . non ἐμειζquacumque vis eri. eae eontubemio exire Senec. p. 70. 17 propone tibi quandoque hoc ontubemio arendum fortior eris ad nec si-
Sed ut iterum ad eletem iam supra commemoratum revertar, Vocis mire significationem non sine probabilitate revocare videor ad Bionis orationem hanc: Hense, et reliqu. p. 10. 14: καθάπερ καὶ ε οικίας, φησὶν ὁ Βιων, ἐξοικιζομεθα
θυραν ἀφέλη τον κέραμον ἀφέλη, τὸ φρέαρ εγκλείση,
οντω, φησί, καὶ ἐκ το σωματίου ἐξοικίζομαι, ταων διισθώσα φυσις τους φθαλμον ἀφαιρῆται τα τατα χειρας τους ποδας. ουν υπομένω, ἀλλ' ἐκ συμποσίου ἀπαλλαττομαι νδὸν δυσχεραίνων, ωτω
nam huius loci tenor et imprimis vox ἐξοικίζοι re Qtanta sunt similitudine, in huic coniecturae nihil obstare credam. Sed Cicero et Seneca quomodo factum sit, ut Bionis Verba respicere potuerint. hoc inquirere meum inom est; adeantur de hac re cum Willamowitzi ' disputati tum otionis Hense in eletis reliquias protegomena eletis reliquias suam in dicendi genere haud paucis exemplis cum Senecae
scribendi ratione consentire optime demonstravit H. eber. Quae adhuc exposui magis minusve ad pleniorem formam ire e vita pertinebant; reliquum est, ut de arare absolute pro mori adhibito pauca addam. Ac primum id velim percipias eris Voci nude positae quandam altiorem significationem inesse haec vide exempla:
1 cst quaest phil. Vol IV p. 20 sqq. 2 n. Heber de Senecae philosophi dicendi genere Bioneo, Μα- puro 1896.
65쪽
Cio Tusc. 74 . . . ne laetus ex his tenebris in lucem illam excesserit, sed tamquam a magistratu aut ab aliqua potestate legitima, sic a deo sc a deo in nobis dominante evocatus atque omissus exierit. Senec. p. 36 11 aequo animo debet rediturus exire. - 'a. I paratus sum erire. - 68 14 ut melior meam . . . - 54. I quae est enim virtus cum eiciaris exire.
- 70 23 nihil obstat erumpere et exire cupienti. - 93 nec hac spe, inquit, fortius exeo, quod patere mihi ad deos meos iter iudico;
item p. 98. 16. Quibus exemplis moralem subesse rationem Voci rire satis apparet, et siquis pleniore locutione uti Vellet, nunc non mires vi a illa sonaret, sed potius mire e corpore, id est se liberare corpore tamquam a vinculo. Hac interpretatione proposita iam sentis quo tendam; nam arare hoc sensu praeditum ad Stoicam doctrinam spectare in propatulo est, neque casui tribuendum, quod emire hac significatione non nisi apud Senecam Stoicum philosophum et Ciceronem, qui quamvis non Stoicorum pedisequus sed tamen eorum doctrinis imbutus est, inVenitur. Stoicorum enim secundum opinionem vita servitus' est, quam ut effugiant mire docent, hinc illud mire ad liberistem, quod non raro cum ratione noluntariam mortem sibi consciscere concinit.
Itaque Stoici corporis vinculis Vitaeque aerumnis Seliberare cupiunt et mortem dolorem omnium exsolutionem laudant: sic enim Senecam Stoicum exclamantem audimus
1 conferas Sen. admare. XIXm excessit suas mas terminos, intra quos servitar item p. 77 15 nam vita, si moriendi eodem iure scribere potuit exeanes viris abest, servitas est ibidem rara: non est molestam servire, ubi si domini pertaesum est, licet nomada ad ubertatem transire; - hoc loco Seneca iterum pro transire exire scribere potuit .
66쪽
ad uam XX 1 o ignaro malo motiorum, qua- - morsus os vim invenis natura laudatur. Hac quoque in repositum eat, quod de mortuis dicit ad Marc. XXII 4 an integrum restatici μα mortui), si iter ad uam XXVI: an Mitis minia; et ibid. α 6 emem intim ac mortuum magna α ει opa . . . ibi conatiau, Me nil eum μια, tibi Raa arrea Quae in antecedentibus de voce e re exposui lucri mihi eam videntur in reficiendo loco hoc in in aud ammiscynt. cap. m Iegimus: Hanam a re eo uitatissitis, sed existim -- uenire non μιαι ibi ad Otho Mercurius quid . . . Aomisam miserum Orguari pateris' - - - - - riuitia eas Manifesto depravatum est min, quod in libris exstat, nec desunt qui emendationes plus es minus probabiles proposuere neganter πια Masius tamen parum tuto nam secundum est, quae S m exposui, e re habet granditatem quandam,
quae omnino non quadrat ad huius Ioel eviorem. Sed ostendit quadam tenus etiam vocum emisti et emis e geminatio ita Birtius in program unis Marp. 1888 p. B quodsi mimeat, non audeo tamen cum vir doctissimo quia ει scribere, quae I uti a Senecae usu magis aliena est, sed da - Iege dum propono. Quam ad coniecturam comparea Iocos hos: ne ep. 65 24 nee minare timeo, idem eis enim quod non
Ρraeterea quod alii eas maluerant, hae de coniectura Sane quam simplici, quam etiam in quarta etroni editione a. 1904 Mechelerus admisit, nihil aliud dicere possum nisi re sandi verbum moriendi lae adhibitum mihi plane ignotum esse. Ab exire omnino non distori verbum transire, quod significatione, quam decideramus, Seneca primus litterisi araiam videtur exempla alat:
67쪽
Sonoc ad Marci ora non est molostum servire, ubi si domini pertaesum est, licet uno gradu ad libertatem
transire. Senec. p. 65 24 nec desinere time . . . RΘ transire, quia nusquam tam angust em. Senec. p. 93 10 aeque magnum habeo animum, etiam sinusquam transitum excedo.
Seneca his locis eodem iuro mire ponere potuiti no Vero, postquam de verbis disputavimus, de substantivis quid erui possit videamus. Ac primum quidem
te cognoscere velim Verbis obire, abire, inire, transire respondere totidem substantiva Velut obitus, abutis, aeuus, Damara' quae omnia in notionem mors abierant substantivo abistis solummodo excepto. Ergo abitus ex disputatione eximendum; porro etiam de bilus, quoniam ad hanc vocem india redibo, me disputaturam esse hoc loco noli exspectare. Reliquorum autem substanti Voram Vetustissimum usitatissimumque an usprimum locum obtineat. Vocabulum exitus sive vita substantivo addito sive omisso mortem uniuscumque generis significat, qua de re nec minus propter usus frequentiam haec o notioni mors proxime accedit. Exempla cum ubivis sint obvia, lauti Terentique fabulis sane exceptis, haec satis habeo inerre: existis vitae Nep. Eum. 13. 2 sed Medonum periurio alem habuit avium suae ac Eumeneo; addas Suo Claud. 43 25 sis muti vitae. Multo autem saepius emittis absolute adhibetur iam Ciceronem scribentem observamus at deor m 89:
numquam bonos mutis habent boni; item op Ρhoc. 4.3 hune enim mirum plerique viri habuerunt. Utuntur hac elocutione scriptores posteriores quoque Velut Senec. p. 70. 14 spectandum esse mirum, quam nutum decrem s
68쪽
Qui exemplorum numerus in immensum etiam 'ugeretur, si aestinorum copiam afferrem. Vocabulo emistis amne, id est ex eadem stirpe derivatum est aeuium, neque aliud, quantum Vidi, interest inter utramque Vocem, nisi quod antium maiorem vim habere videtur; praeterea eritium in antiquissimo thesauro latinitatis invenitur, utis murus. Quod ut quam brevissimo illustrem inspicias haec: Haut Cist. 662 satius mihi Foris unitio interire;
Haut Bacch. 1094 omnia me mala consectantur, omnibus
i iis interii - expedit adnotare duobus locis modo allatis mitium iuxta interire, quod ad Vim pronuntiationis augendam adhiberi iam supra p. 16 demonstrari, certe non sine causa positum esse ;Plaut. Aul. V. 275 nune nobis prope adest aeuium, positum est, ut vim exclamationis augeatur, et saepius.
Itaque discrimen, quod exstat inter ematum et aestus, proportionis formula si quis demonstrare vellet, haec formari posset sic: exitus perire
exitium intesim Restat ut de substantis transitus pauca addam Verumtamen in exemplis antecedentium vocum afferendis cum locis abundarem, nunc tantum unum habeo, quem addam cst Senec. v. 14. 24 mors quia est aut finis in transitus. Quem locum me repperisse gaudeo; nam Vocabulum apud scriptores ecclesiasticos et in titulis christianis saepius occurrere cum constet, Senecam primum transibus eodem sensu adhibuisse quod sesamus iniucundum non esse potest. Iam ad finem pervenimus in interpretandis vocibus exstirpe ire formatis, nec ullam me neglexisse puto. Eadem autem ratione atque ire stirps edere, inest enim ipsi quoque tropus migrandi tamquam alter fons evasit, ex qua totidem fore nova voces idem ac mori significantes taxorunt Primum ut ire verbum simplex ita otiam Mars
69쪽
eodem sensu adhiberi exemplis demonstretur his. Cons. ad Lis. V. 75:oedis ea ine sum tua nomina, rude levantur, ima sit foui haec summa querella tui.
Qui versus non aliter intellegi possunt atque ut Husineres 'eos intellegendos proposuit, qui vertit sic Du bis dati ge- gangen, Vergebens ectoben is de Ru nach ir; 0γWenigatens nichi noch neue Mage olgen nec aliter dicit
Senec. ad Marc. XXI: homines ad brevissimum tempus editi, cito cessuri sc morituri); addas etiam Hor. Π d. b. 19. Sed usitatissima vox vel, ut cautius dicam, una ex usitatissimis est decedere. Ρriusquam autem exempla huius usus proferam, quo tempore decedere in notionem moriendi abierit, expedit adnotare. Uautum hoc verbum non nisi propria significatione adhibuisse et Terentium demum decedere translate usurpantem animadverti optime demonstravit Ρ Langen. Addam ex erentio exemplum hoc Andr. 16: de summa nihil decedet. Sed magis, ut mihi videtur, ad notionem mori constituendam
attulit id, quod legimus apud Catonem p. 20. 11 Jordavi
Carthaginis es de foede e decemere . . . quam elocutionem non sine probabilitate imitatus Cicero postea decedere de vita formavit. AED. Cic. pro Rab. 11: qui iam de vita decesserunt.
Ciceronis igitur aetatis est vox decedere de inta: haec enim vetustior forma ferebatur. Contra Medere absolute adhibitum ab Cicerone ignoratur, atque Com. epos primus est, quantum ego vidi, qui ita scripsit. Inspicias:
1 cla nem vol. Iss. p. 224.2hcst Petri Langen commentationem, quae inscribitur Diunetaphermiatelnischen vo Plaut bis Tereng. ahrb. f. Phil. 1883 p. 686 sqq.
70쪽
Nep. Aris 3 2 in tanta paupertate decessit sc Aristideo. Nep. Agesil. 7 Agesilaus in morbum implicitus decessit. p. Attic. 22 4 pridie calendas Aprilis decessit Atticus
morbo decea 6. Decedere, ut elucet, non nisi mortem naturalem significat nec omnino dister propter pietatem magnificentiamque, quae inest, quoniam de honestioribus personis adhiberi solet, a nostra Voce entschlasen'. Hac quoque in re positum est, quod decedere consolatorii poeseos generis proprium factum est.
Exemplo sint Senec. ad Mare. XI XIXA XXIA XXmi; ad dilyb. IXI B. 113 B. 162 C. I. L. VI 9438, 5206, 21889,
Denique ad duo exempla animum dirigere non neglegam, quibus decedere de siderum occasu adhibetur; legimus enim Vorg. Εcl. II 67 6 so errae viis Medens duplicat umbras, nec aliter dicit Gell. 20. 8. 7: una Medens. Conferas etiam Haut locum Mero. 874 sol abiit. Quae exempla attuli propterea, quod non raro accuratius in his india versabor homines et sidera contraponuntur. Sed haec hactenus. Cum de dere Voce et significatione et usu pationis frequentia plane concinit excedere. Vetustior sermo, id quod in omnibus fere Vocibus, quas adhuc attuli, animadvertitur, plenior est et magis perspicuus.1 nic obiter mihi adnotare liceat omnibus locis, quos modo indicavi, non nisi formam decessit occurrere aliae formae rarissime tantum obviae fiunt. Infinitivo praesenti substantivo mors addit semel utitur Com. ep. Timol. 1. 6 atque ex ingratorum hominam conspecta decedere. Tum plusquamperfecti et perfecti sola afferre possum exempla haec: Senec. ad arc. III 1 In Veditione decesserat. Suet. Aug. 101 ante annam et quattuor menses quam decederet.