장음표시 사용
211쪽
REC NI FRANCIA. Dei populum obtineret, plane indignum ξ Mahometem re Mahometisse, vindices costat,illud sacru quod da fidei axioma habuisse, ut eos principes,qui non essent lusee secum religionis , de sua ditione dejiciedos esse crederent, nullo fere alio ad bellu gerendum fundamento & argumento freti. Nisi Papis cordi voluptatique eLset, rerum omnium perturbationem&εonfusionem in rebus humanis vl-dere , non ita haec populo ptaedicatum irent. Verum,ut summatim dica,nulla hic objectio quantumvis specie pro babilis, satis magna est ad aflirmandi i& persuadendum, principibus infidelibus obtemperandum non esse. Neq; uspiam probari etiam potest, Christia nos ullam eorum,quq de recusando ititis obsequio dici Contra poterant, I 'ionem unquam habuisse: id quod de veteribus Gallis majoribus nostris, qui& Pharamussum,& alios reges primoSpaganos habuerui, dici eodem modo potest. Christianis, qui Principes infideles adepti erant,hoc unum proposi-
212쪽
Ιro DE INTER lic Totum erat, ut se in Dei veritatis conseς
sione confirmarent, atq; ad cruciatus
constanter perferendos, ad magistr tuum suorum severitate summa animi aequitate superandam, ad preces. pro iis fundendas, ad eorum animos' omni obsequii & obedientiae genere sibi conciliandos, inter se hortaretur. Illis vero nunquam hoc in mentem venit, ut vel minimam rebellionis si
spicionem darent, vel iis, qui adversus suos principes,quippe paganosVelhPreticos rebellione molirentur, CXCmplo essent: nec id ab iis factum aut v re obiici aut certo probari potest. Caeterum reges ac principes exco- municatos nihilo ast aequius de suase- ' de & statu demovere. Si enim sunt principes legitimc a Deo vocati, illud pro firmissimo, nec ulla ratione labe- iactando fundamento nobis esse debet,eos imperandi ius & auctoritatem habere: cum potestates sint a Deo costitutae,quibus,ut dimam est,resisti nodebet, quaecunq; tande caussa adferri inexcusationem possit. Equidem, ea quae
213쪽
quae nobis cum Christo eiusq; Ecclesia est communio,liberorum jus nobis dat,verosq;& legitimos in bonoru vitqpraesentis squatenus ad Deum pertinet )possessione,& usu etia ipso haeredes facit. Verum nulli est hoc impedimento , quin aliud praeterea generalius hominum & Imperiorum constitutionis respectu jus sit, quod eoruetiam, qui hujus communionis non sunt, interest: in eo quod Deus ipse hujus Mundi bona partitur, tantuΟ-mnibus seu liberis seu alienis tribues, quantum pro suo arbitratu statuit, de cuique proprium esse decernit. Principatus & ditiones eodem modo se habent. Nec eo nomine, quod in ea communione simus, Deus iis nos o nat. Nam Deus ea saepe illis donat qui
in ea communione nec sunt, nec erue
unquam. aod si jus illud in hoc ge
nere, ab Ecclesiae Comunione ut a sua
caussa non proficiscitur, sesitur profecto hocjus illi minime periturum, qui ab hac comunione fuerit segregatus. Excommunicatio Ecclesiasticet disicia
214쪽
111 DE INTERDICTO plinae pars quaeda est. Ecclesiastica aliatem disciplina regiminis spiritualis est,
quod res humanas & ad hanc Vita pertinentes nullo modo attingit: ut hujus etia disciplin animadversiones&censuri; a civilium j udiciorum poenis muti tum differunt. Nusquam scriptu probatumq; extat privatu quenqua, quod
ab Ecclesiae communione abdicatus esset,bonis suis exutu fuisse, si res probe in ea costitutae fuerint. Solis anima&conscientia ea poeng tantum afficit, quado tum civitatis, tu privilegiorum& praerogativarum, quae Dei filiorum propriae sunt,tum tesserarum foederis, optirnarumq, salutis promissionu jure abalienatum , quando etiam per C Communicationem ex Christi domicilio & corpore abstractu se videt. Idq;
ut hujus miseriar in quam se sua culpa
incidisse reputat) cogitatio & horror cum urgeat, & ad resipiscendu impellat. Ex his igiturvidere est,ea poena bonoru hujus vitae privatione nullo modo contineri. Quod si privati homines noc bonorum. suorum possessione
215쪽
REONI FRANCIAE. 2I3psum, nec alia suajura excommunicationis vi amittunt: quae tandem caussa cst & ratio,quamobrem major in principes severitas adhiberi debeat 3 ALhaec excomunicatio ad tempus duntaxat vim suam retinet. Quamprimum enim reus peccatum suum confitetur, ejusq; se poenitere profitetur,Ecclesia ex Dei mandato eu noxa liberat, ommunionemq; illi restituit. Si bona per eam separatione auferrentur, per c5munionis restitutionem, bona illa in quorum possessione alter fortasse jam venisset,restitui quoque necesse esset. Neq; enim Ecclesia omnia eXcomu nicatoru bona tandiu sibi vendicaret, quoad resipuisset: quod fortasse in no- nullis nunquam fieret. Regi cxcommunicato jus regni abrogaretur: Itaq; e vestigio illud ad altu quempia transferri necesse esset. Monarchia enim in hoc praecipue regno interregnum p
ti non potest. Rex igitur resipiscensiin integrum esset restituodus: quod qui, dem non ita facile fieret, si potestas 'rumma penes alterum jam effet. AO: - . O iij
216쪽
REGNI FRANCIAE. 2Ις quam fuit,vi excomunicationis impe rit administratione cuiquam eripi. Postremi EpiscopiRomani hoc primi cogitarui & ausi sunt,ut inde se principibus formidabiles redderent, eosq; sibi
hoc terrore subjiceret, suae summae auctoritatis ubiq; stabiliendae gratia. At Deus id nec voluit, nec verbo suo ungstatuit.Itaq; patres nostri Dei voluntatis non ignari,toto studio & conatu isti Paparu tyrannidi reluctati sunt,eamq; opinionem in Bonifacio 8 haeresin vo-
Cayunt. Cumq; ita ratio coparata sit viatae naturaeq; nostrae, ut omnes ad peccandu propensi simus,& ita graviter aliquando peccandum, ut nisi Dei vi tus praesto sit, cesbria excomunicationis nota reprimedi simus: ecquis primceps,aut etiam vir privatus, qui modo aliquid possideret,in tanto amittendorum bonoru metu, disciplin Ecclesiasticae submittere se velleti Quanta haec remora, quatum etiam impedimentuesset,principibus maxime,ne se ad Ecclesiam Christiana adjungerent, si ab . ea semel ob delictu aliquod abdicati,
217쪽
iiε DE INTERDICTO a suo etiam imperio abdicaretur Sta.
tuamus igitur hoc tandem & concla damus, principes per excommunicationem tuo principatu & ea, quam antea in suos habebant, potestate &a ctoritate nec jure privatos fuisse, necesse privandoS. Idem quoq; de relapsis quos vocant est statuedum. Nam etsi poena graviores in eos constituantur, ea tamen non
debent regiminis spiritualis fines e cedere. Atque Ecclesia debet ad eos, si ad se redeant, absolvendos prompta semper & parata esse: ac proinde ad ipsorum vitam ac salutem poenas referre, ob idq; lenitate, quae in correctionibus omnibus necessaria est, severit te temperare, ut qui in eande culpam relabuntur,ad vitae emendationem facilius attrahantur; qui misericordia eo digniores sunt, quo major infirmitas in iterato eorum lapsu videtur. Dicere autem relapsos deploratae esse s lii ,
tis relabi hoc esse tin Novati haeresim,
quae tanto omnium consensu a tot
218쪽
homines si forte in idem haereseos cristanen reciderint, aut alio quodam modo bis offenderint,nihilomagis sua bona amittunt, quam si semel tantum offendissent. Probandum esset aut locis ex sacra scriptura depromptis,aut idoneis aliquot exemplis,aliam quandam ob principes legem constitutam esse: quod nusquam, nisi in Paparum consistoriis, reperietur, ubi hasce pertum bationes & confusiones ad principes
opprimendos nullo nec auctore neCexemplo conctant. Subditorum in si os principes officia ejusmodi omnino
sunt,cujusmodi liberorum erga paren-xes, servorum erga Dominos, & uxorum erga maritos officia esse solent. Deus enim haec omnia uno legis mandato summatim complexus est, quo praecipit parentes honorandos esse. Nunquam vero visumve auditum vomit, ut ob unicam religionis caussam& eas quae inde accidunt mutationes, uno ad fidem vocato, altero in infidelitate permanente, illo in Ecclesiae co-
inunione haerente, hoc ab illa separ
219쪽
218 DE INTERDI Caeoto,ulla fiat conditionis mutatio, ita ut filius e patris potestate emancipetur, servus ex Domini Imperio manumittatur,uxormariti auctoritate solvatur. Nam contra liberis citra ullam omniano exceptionem praecipitur,ut paren- . a. tibus obediant. Apostoli etiam censent, ut fideles servi in fide & officio erga Dominos suos maneant:fidae voro Conjuges maritis suis subditae per petuo sint. In principum autem imperio & potestate, qua caeterae omneSComprehenduntur, mutatio minus
etiam probanda est, quippe multo magis periculosa & lubrica. Porro ego, priusquam huic sermoni finem fataciam , praeclarum hoc majorum nostrorum facinus hic addendum put vi, ut quid illi de hac Paparum doctriana senserint, plane intelligamus. Pa- , pa Urbanus II Philippum I excommunicare in animo habuit, &postea Paschalis Ludovicum Crassum. P . par his fundamentis nitebantur, quod
illi reges flagitiosi essent, ideoque di- gni,
220쪽
REGNI FRANCIAE. M,gni, quibus regnandi jus ac potestas adimeretur Tota Gallia, cui thoc erat invisum & inauditum, adversus sedem Romanam vehementer irritata fuit, illique omnes, qui Papae caussam tuebantur,durius accepti sunt. Id perspici potest ex Ivonis Carnutensis Episcopi ad Papas literis, quibus eΟS mOnebat ut consilium suum mutarent, ne gravius aliquid in se statui sentirent. Quum vero ejus temporis Scriptores Abbas S de Galliet adversus Papas accensae Caus-gebenui.
sis loquuntur, thaec commemorant: ea Paparum Verba, novitatem esse aut haeresim,quq antea nunquam in mundo extitisset, per quam scilicet populus doceretur, principibus sceleratis nihil prorsus obedientiae & obsequii praestari debere: & quanquam fidelitatis sacramento illis obstrictus esset, omni tamen erga eos fidelitate solutum ac liberum esse: nec perj uros eos
esse habendos, qui a suo rege ad alium quemlibet desciscerent. Immo vero,