장음표시 사용
421쪽
de Haereticorum baptismo biennium, ut maxime hoccupatum tenuit Cyprianum ; haeresis Pelagianoruni docti mimum Augu. stinum non minus quam annos sexdecim perpetuis, maximicque disceptationibus distraxit: id propterea factum aio, quod
Cyprianus paulo post biennium altercationis cum Stephano mota in Christianos per Valerianum persecutione martyrio sublatus est; & ante eius necem vivere desierat Stephanus Papa praecipuus in ea quaestione Cypriani, & rebaptirantium Haereti eos adversarius. Augustinus vero si annos sexdecim. insudavit in Pelagiano errore profligando; multo plus tamen temporis insumpsit in errore rebapti et antium Haereticos eli. minando ; cum plusquam viginti quinque annos ea de re cum Donatistis conflixerit, edito ante annum 3 9S., cum adhuc
Praesbyter esset, libro contra Epistolam Donati, & post an . num 42 o. pluribus contra Gaudentium libris elucubratis; ut viginti propemodum libros Pro eo errore pervellendo ei opus fuerit componere. At scripserit licet & multo plures pro Pelagiana haeresi confutanda ; scripserint & Hieronymus, ct Orosius, Prosper, Marius Mercator, Iohannes Talaia, ct Gelasius Papa, aliique.etiam, si qui fuerunt, qui aut
scripserint, aut operam dederint pro errore illo resecando; id omne non probat, Pelagianam haeresim magnis alterca.tionum nebulis involutam fuisse; & obscuram, non apertam
perniciem prae se tulisse; sed magnae pervicaciae, ac obstinationis defensores, durosque affertores habuisse. Nonne quaestio inter Stephanum, & Cyprianum de Haereticorum Baptismorantis altereatronum nebulas involuta dicitur a S. Augultino , antequam eius veratas et quata, ω declarata per plenarium Comcilium fotidaretur; & antequam ad plenaria Concilii luculen. tam illustrationem, coni maι ionemque perduceretur: posteη vero dum inter multor ex utraque parte tractatur, non folum inventa est veritar, sed etiam ad plenarti Concilis auctorita. rem, roburque perducta est, lib. 2. de Baptismo cap. q. , &Cap. I. a 8οῦ repetitur , veritatem eam etiam post magnos dubitationis fluctus ad plenaris Concilii confirmatiouem perdu.ctam, idque post Cypriani mortem, & antequam ipse nasceretur & tamen quod ipse poli illud Concilium plenarium
tot pro veritate ea exaraverit; Hieronymus quoque non asiluerit; & alii plures adversus rebaptismi illius assertores elaboraverint; id non quaestionis obscuritas effecit, non er-
422쪽
ror incompertus; sed protervia, & pertinacia Donatistarum Schismaticorum. Quemadmodum Ariana haeresis, postea quam declarata fuit, ac explanata, consutataque in Conciliis Alexandrinis primum, deinde penitus in Oecumenico Nicaeno Concilio, nonne post etiam Nicaenum ipsum innumeros oppugnatores habuit, qui & scriptis, & factis eam funditus exscindere curarunt nonne aperta pernicies erat, atque est & tamen Haereticorum duritia, ac obstinatio animorum fecit, ut adhuc in oriente, & in Septentrione apud quosdam inveniatur: Haeretici namque eiuscemodi sunt, ut cum superator, dam vatosque se fenisant, tamen venena in ut tum nθα.
omittunt; inquit S. Hieronymus Epist. 87. ad Alipium , MAugustinum ; itemque : respondebimur, non ut convincamu haeresim emortuam; sed ut sinperiiram , atque blaspbemiam ejus Aniani Pelagiani nostris sermonibus confutemur. Ipsa qu que Pelagii blasphemia postquam ab Augustino dicta fuit aperista pernicres, oppugnata est pluribus libris ab eodem Augustino, Ioanne Talaia, Gelasio Papa, aliisque claris Scriptoribus; ut & haeresis illa vetus Manichaeorum quamquam apertissimma tamen quot libris ab Augultino confutata fuit Propter quid autem de manifesta, apertaque haeresi nece ise sit in te dum plura scribere; & contra eam, ejusque de sensores de. certare; ipsum Augustinum legere est lib. I. ad Bonifacium contra duas Epistolas Pelag. cap. r. Similiter quod Patres Carthaginiensis, & Mileuitani Concilii datis ad Innocentium Papam literis Pelagianorum dogmatum proscriptionem enixe postulaverint, non arguit quaestionis Pelagianae Obscuritatem, atque difficultatem ; sed dogmatis pervertitatem . inod vero Pelagius in Diospolitana Synodo a Hieronymo Epist. et . inserabilis dicta fuerit absolutus; & Coelesti os primo do simum Papam deceperit; non magnitudinem controversitae re
fert, sed magnam utriusque simulationem ; quia id, quod negarunt ore, corde servarunt: Quocirca S. Λugustinus i litus Synodi gesta commemorans ait: quod ω nobis forsitan conrigis ier, fi evm eir in itis judicio sedissemur; nimirum hal lucinari. Tandem illud Pelagii acumen , & acre Coelesti,
ingenium ab Augustino agnitum eis cere non potuerunt, qui eorum error effet aperta pernicies; sed illud illi ipsi tentabant, ne aperta pernicies appareret: quod quam frustra factum suerit; argumento est, eundem bsevi tempore S agni
423쪽
tum fuisse, & una ubique proscriptum tanis omnIum An tillitum, & Ecclesiarum consensu; ut vix alia haeress extiterit, quae tam cito, tamque facile suffocaretur. XII. De numero fautorum haeresis Pelagiana
NEc ego is sum, qui negem; nec quemquam extiturum
puto, qui suum Pelagianae haeresi fautorum numerum inficiari velit: tamen quia S. Augustinus modo multos, ac Plurimos, modo non multos, at paucos fuisse Pelagianos memoriae prodidit: videndum est propter hoc, utrum eum numerum, quem quidam imaginantur, conlacutus sit Pel gianus error. Certe S. Augustinus lib. 2. contra Julianum, poli quam authoritates, dictaque undecim Doctorum Catho.
licorum adduxit adversus illam haeresim, adjecit: si oestraco Meretur paucitas , multi sunt multitudo Carbolicorum Episcoporum, perpauci sunt: cum antea dixi fiet ad Iulianum:
Verum quia te delectat non numerare multιtudinem , sed appendere paucitatem Oc.; carpsissetque eum etiam prius, quod gloriaretur de paucitate suorum, & multitudinem sperneret aliorum: & lib. 3. cap. I. de Pelagianis inquit: similes axis rem estis potius Maximianistis , qui cupienter exiguitatem suam nomine Ditem certaminis consolari, ω ideo Didera aliquid apudeo , quιbur contemptιbiles erant... nec sperabant victoriae gloriam, sed favorem requirebant eollationis , quia multitudinis non habebant: sed & lib. s. cap. I. quid ergo Nur est, ut aliquid adversus ea dicam, quae in principio posuisti libri hujus solita, o vana de invidia , quam vor sustinere pro vertatate jactatis ς ω de paucitate velut prudextrum, quibus vox placere gaudetir ρ Haec autem scripsit anno q2I., cum iam Pelagianorum error opera Africanorum, ac Zosimi Papae abnni verso orbe condemnatus esset anno qI8. Epistolae vero, in quibus plures, 'multosque tradit extimsse Pelagianos, datae sunt paulo pol initium eorum haeresis; quo tempore eam apud Italos, ac Siculos, Dalmatas, Rhodios, Hispanos, Gallos, Orientisque populos pervagatam quidem esse eonis stat; sed & paucis quoque persuasisse, iisque obscuri nominis hominibus, parvoque tempore decipere valuisse manis stum est. Etenim si authores haeresis excipias Pelagium, MCaelestium, non alios novimus, qui pro ea aut literis quic-
424쪽
quam tradiderit, aut operam navaverit, praeter unum Julia. num .Eclanensem Episcopum, & Amanum Diaconum Celais densem: nam Theodorum Mopsvestiensem Episcopum vidimus aut in errore non perstitisse, aut in fine cum Pelagianis clis sensisse; quando Iulianum eorum ferme Antesignanum tandem anathemate perculerit: & de Fasidio Britanno dubium est, an author sit libri de Vita Christiana Pelagianis figmentis inquinati: Vincentius vero victor, qui pejora, quam Pelagius, effutiisse narratur, vix ab Augustino correptus arma proiecit, deditionemque fecit. Caeteri quinque Episcopi Flo. rus, Orontius, Fabius, Persidius, & Marcellinus ex Nesto. rii prima, atque Ephesini Concilii ad Ccelestinum Papam Epistola noti non alia de causa fuerunt, quam quod Pelagii
affectae, sectariique erant; caeterum eorum ne sedes quidem innotuerunt unquam: i sicut & de reliquis Episcopis, qui us. que ad numerum decem, & octo pervenerant, ut habetur ex eorum Epistola ad Tessalonicensem Antistitem anno circiter g 18. scripta, ne nomina quidem sciuntur, dempto uno Turbantio, qui postea fertur resipuisse. , S altero Severiano Britanno apud Chronicon Prosperi ad ann. η29. commemo. rato. Plurimis quidem persuadere Pelagium, Coelestiumque scribit Innocentius Papa ad Patres Synodi Mileuitanae ; sed scire oportet, plurimos non tam de multis, quam de paucis interdum enunciari: S. Cyprianus Epist. 32. ad Antonianum significat, Cornelium Romae Episcopum factum a plurimis Collegir nostris, qui tunc in urbe Roma aderant.... qui ad nos literas miserunt: quos tamen nonnisi sexdeci in Episopor fuisse eadem Epistola prodit; & in praefatione Concilii Are. latensis IV. vulgo v. annos 33 q. celebrati dicitur illud
plurimis confirmatum esse; cum unde Uigintι Episcopι tantum
sint, qui illud subscripsisse legantur: iuem etiam Augustinus
lib. a. de Dono perseverantiae cap. 2I. Deinde 1psum Fpisso. Iam, quam jam eontra Pelagianos ad S. Patilinum Nolanum Episcopum fees, cui Di Iola contradicere modo coeperunt ; nonne ante annδr plurimos odi dι ρ haec autem Epistola data fuit an .no Ar . , & liber de Dono perseverantiae scriptus asseritur anno q29., igitur spatium annorum duodecim annos plurrinos
dicit Augustinus: item Paulinus Diaconus in Libello, quem anno qr . Zosimo papae obtulit ob damnatos Pelagium, &Coelestium ait; babeι adversum se Coelestius etiam veteres
425쪽
Eeelesiarum Doctores Catbol eos plurimor orientaler, ω Oeeiis dent Aer ὐ nimirum undecim illos, quos paulo ante vidimus ab Augustino contra Julianum produci. Deinde plurimos quoque ex ipsis Pelagianis haud multo post respuisse refert Marius Mercator in Commonitorio his verbis: ex quibus plurimi resipiscenter, O a praedicto errore correcti regressi sunt supplices ad Sedem apostolicam, ω suscepti fuar Ecclesiar receperunt. Neque hic me turbat ullo modo Ephesinum illud Coelestianorum Conciliabulum, cujus videtur fieri mentio in
Epist. 4 . Magni Gregorii lib. I., cum illud nullum sit, ae
commentitium, ut fuse demonstrarunt Noris in Hist. Pelag. lib. 2. cap. 9.,&Pagius ad ann. 43 I. num. 23. & seqq. conistra Baronium, & alios. Equidem haud satis intelligo, quo
pacto maximum fautorum numerum, quis animo concipiat, eam habu illa haeresim, quae vix exorta est undequaque o pressa, & suffocata, ac per universum orbem condemnata pnam anno AII. vel gra. simul ac Carthagine Coelestius eris rores disseminare coepi siet, a Synodo perstringitur, atque
communione privatur; & rursus anno Ar 6. Carthagine, αMilevi in Numidia Pelagius, & Coelestius, eorumque dogmata in Synodis proscribuntur; cum anno praecedenti Dio aspolitana Synodus Pelagium absolvisset, & dogmata damna mei. Eodem anno AI 6. Innocentius Papa & dogmata falsa declaravit, eorumque Authores Pelagium , & Coelestium anathemati subiecit; qui quoniam iudicium instaurare tenta. Iuni, anno qIS. iterum duobus Africanis Conciliis retusi sunt, ac abstenti; quibus decretis a Zosimo Papa probatis, per totum Mundum haeresis Pelagiana damnata es, inquit Pr sper in Chronico; seu Zosimi Epistola Tractoria per totum Orbem misia subscriptismbus Sanctorum Patrum es roborata δut scribit Marius Mercator in Commonitorio; qui & addit, eos, qui tractoriae Epistolae subscribere detrectarunt , ust solum Imperialibur, sed ω Sacerdotalibus saturis depositos , a que exauctoratos fuiste; ω ex omnι Italia deturbatos. Qu propter a Ruso Thessalonicensi, nec non ab Attico Consta tinopolitano Antistitibus minime auditi dicuntur: a The dolo Antiocheno, Ptaylo Hierosolymitano, & Theodor Mopsvesteno Episcopis in suis unoquoque Synodis leguntur condemnati; sicut & a Papa Coelestino. & ab Oecumenico
426쪽
ratur, facile intelligere est, Pelagianam Cyprianicae conis cedere & quaestionis obscuritate, & multo magis fautorum numero . Plane controversia de Haereticorum haptismo saepe 'saepius ab Augustino dicitur obscura, & obscurissima, ut lib. I. de Baptismo cap. I. quoniam quasionis hujus obscuriatar prioribus Ecclesiae temporibus ante scbima Donati se. rlib. 2. cap. q. tantis altercationum nebulis involuta: cap. 7.
8. & 9. in tam obscura quaestione e lib. g. cap. a. dicimus, nobseura de Baptismo quaesione bominem falli potuisse: cap. 4. non quia fieri non potuerit, ut in obscurissima quae Itone Derius pluribus unur, paucique sentirent: lib. q. cap. 8. & ς. in ολ furissima quasione laboranti: lib. I. cap. 2I. ise autem quaeis stionis ipsus di cultate permotus e re. r illa vero Pelagii ne semel quidem. Ais, obscuram eam ab Augustino dictam ex hypothesi dumtaxat Donatistarum, qui Catholicis objicero solebant Cypriani literar , Caprianι sententiam, Curiani Conisellium : at cur obscuram numquam dixit Schismatis, ac Cae ciliani caussam ; sed claram,& apertam Epist. 43. al. Icta. ad Glorium, aliosque Donatistas : non in aliqua obscura quasione versamur; non recondita secreta rimamur, quibus penetrandis .el nulla, veI rara bumana corda Iu ciant; res in aperto est. Quid eminet eurius ρ quid cernitur eitius facillimamque qua stionem appellat Epist. 8 .al. I64. ad Emeritum cur nunquam obscuram vocavit Pelagianorum controversiam; cum & ipsi
obiicerent Catholicis Magni Basilii, & Ioannis Chri stomi
authoritates apud Augustinum lib. I. contra Iulianum nutu literae, sententia, Concilium Cypriani caussam reddebant obscuram sane non video et illam quidem facere poterant aut dubiam tanti viri doctrina, ac sanctitate; aut contro- vertibilem, sive mavis controversiosam ; sed non obscuram et deinde eam dicit Augustinus obscuram fuisse Cypriano, id e rue ante eius literas, sententiam, ac Concilium erat huiu-cemodi. Quod autem ne obscuram quidem dixerit, simul ac scripsit; si obscura reipsa fuisset, quomodo potuit ad Comellii plenarii robur, confirmationemque perducit falsum esse demonstrant ea, quae num. VII., & VIII. in medium attulimus. Tota porro quaestionis hujus dissicultas cum eo eva- Eee deret,
427쪽
deret, ut quispiam Cypriano demonstraret, baptisinum Cir si sie dari pose ab eis, qui foras exierunt; quemadmodum
amitti non potust, eum foras exirent: haec adeo magna fuit,
ardua, atque obstrusa; ut, an ipse Augustinus quamvis ac uiatiis mus, & quamquam revera non multa modo, sed etiam plurima ad eam dixerit, aliquando tandem illam ostende. rit; an facile senserit, aliud esse dare, aliud vero habere; an ita demum vicerit Cyprianum , ad propos. UII. Theor. II. dixerim , me nescire, ac respondere nolle. Certe S. Hieronymus in Dialogo adversus Luci serianos adversario sciscitanti, quare ab Haereticis baptizati fuscipiuntur; causam aut adduxit nullam; aut quae nulla censeri possit; & Urbanus II. Epist. 1 a. ad Lucium S. Juventii Ticinen. Praepositum non aliam de hac re rationem afferre novit, quam quod Baptismus ordine prior neces arror sis: quin quod Io: Duns Scotus homo omnium consensu doctus, ac subtilis in primis lib. 4.
Sent. dist. F. q. r. asseverat non extare nisi rationem unam
propter quid, scilicet quia ita placuit Cbraso instituere; id
autem est, Christum ita suae Ecclesiae revelasse: quibus t men momentis nunquam est usus Augustinus ; & si Multa jam dixit, sive cum iis conseras, quae adversus schisma Do. natianum disputavit; sive cum iis, quae contra Pelagianam haeresim literis mandavit, ac utriusque controversiae habita ratione; cum haec ad fidem; illa ad disciplinam pertineret: ista septem , aut pluribus errorum capitibus grassaretur; illauni eo rebaptismi capite contineretur. Illud vero, Cypriani. cae sententiae assertores non plures quam L. in Oriente, αLXX. in Africa a Donatistis esse numeratos , permittam quidem de uno Cresconio homine laico, Grammatico, &rerum Ecclesiasticarum imperito; ut ipsemet fatetur apud Augustinum, qui illum rebaptirantium numerum ab eo a cepisse scribit; nam de caeteris Donatistis plane non liquet; sed de Catholicis non item; cum & Eusebius, & ante eum S. Dionysius Alexandrinus tradiderit, totum fere orientem a Cilicia usque ad Pontum cum finitimis Gentibus, ac un versa Africa Cypriani sententiam tenuisse; quod alias etiam commemoratum est. Praeterea quinque illi Episcopi Pelagiani, qui in angulo Orbis allatrasse feruntur, non alii profecto sunt, quam Iulianus, Persidius, Florus, Marcellinus,M Orontius, al. Orentius reliquiae Pelagianorum , qui omnes
428쪽
anno AI 8. conflabant numerum X v III. Episcoporum , ut fert eorum ad Thessalonicen. Antistitem Epistola apud S. Augu. stinum lib. r. ad Bonifacium contra duas Epist. Pelag. cap. I. ,& quorum major pars resipiscens ad Sedem Apostolicam regressa est; uti habet Commonitorium Marii Mercatoris, quinque illis obstinate in haeresi perstantibus, quemadmodum advertit Noris lib. I. Ηist. Pelag. cap. Iq., qui quidem cum a Papa Coelestino damnati fuissent, eius sententiam confirmavit Synodus Ephesina Act. v. Eos autem non Afris, sed Italos fuisse literis mandavit laudatus Norisius ; idque ex Marii Mercatoris Commonitorio colligi videtur ; dum do Pelagianis a Zosimo Papa, aliisque Antistitibus proscriptis ait: non solum ImperiaIibus , sed Er Sacerdotalibus salutis de posita, atque exauctorati ex omni Italia deturbata sunt et ex quibus plurimi resipiscenter ωe.r illos certe occidentales sui se tibii Nestorius Epist. I. ad Ccelestinum Papam, dicentes se Oeeidentalium partium Episcopos, ct ad eundem Epist. a. tan. quam temporibus orthodoxtr de occidente projecti e ex Italia vero deturbati fuerunt; igitur & Italicarum partium Episcopi erant: contra quos disceptans S. Augustinus lib. 3. in
Julianum cap. II. inquit: contra vos autem, quia nobis sis
pestilentia transmarina Christi Salvatore urncenda Oe.: tam abest, Augustinum ad Afros tantum Pelagianos sermonem convertere; cujus ex libris nusquam deprehendi, Afrorum Episcoporum aliquem errore Pelagiano coinquinatum fuisse. Nee sane satis percipio, quomodo Augustinum tum, cum frustulum Maximianistarum Pelagianos appellat, de Astis tantummodo locutum, res ipsa suadeat; quod Pelagianae caussae discussio ab Afris primum Gallorum instigatione suscepta st: nam falsum est, Afros primum Gallorum incitamento illius caumae examen suscepi me; quoniam etsi anno gro. literis Herotis, & Laetari Gallorum edocti Asri de Conventu Hierosolymitano, ac de miserabili Synodo Dio spolitana, cui Pelagius imposuit, Concilia Carthaginiense, & Mileuitanum
adversus errores Pelagii coegerunt; tamen id non modo literis Gallorum, sed etiam relatione orosii Hispani, qui SP nodo Hierosolymitanae interfuerat, & literas eas in Africam detulerat, egerunt; & ante ferme quinquennium caussam eamdem Carthagine discusserant in Concilio, Coelestiique erro res confixerant accusante Paulino Afro olimS. Ambrosii Me. E e e et dio.
429쪽
per Gallorum stimulos Pelagianorum caussam cognovissent, non ex hoc ipso sequitur, Augustinum eo, qui dictus est. loco de Afris dumtaxat esse locutum: quemadmodum &Hieronymi loca ex Epist. II 3. & I93. inter Augustin. , 8 . vero, & 88. inter Hieronym. comprobant quidem Hiero nymum, Augultinum, & Alipium haereses, in primisque , Coelestianam, Pelagianamque jugulasse; sed non plures in Africa fuisse Pelagianis partibus addictos, quam Historia tradat; cum ex eis ne unum quidem in Africa Pelagianum extatis demonstrari queat. XIV. Recta Meuniniani Dei interpretatio. Pelagiani
Concilium Oecumenicum non appellarunt
S Augustinus eo loco libri A. ad Bonifacium cap. II., quo. negat opus fuisse congregatione Duodi, ut Pelagianus error damnaretur, Pelagianorum temeritatem, ac pertina.ciam objurgat; non quidem quia damnati a duobus Roma.nis Pontificibus ausi sunt ad Concilium plenarium provoca.
re: sed quia id egerunt post factum illis competens, sinciensque judicium, ut eodem loco paulo post habetur; aut quia eorum caussa apud competens judicium communium Episcopo rum finita erat; ut idem Augustinus scribit lib. 3. contra Iulianum cap. I. Non enim Pelagiani a Romanorum Ponti. ficum iudicio, atque sententia ad Concilium appellarunt; sed quoniam dicunt inimicos suos iacta nosera in veritatis odium suscepisse ; ω toto penitur Occidente non manus stultum, quam amprum dogma esse susceptum; ω simplicibus Episcopis e congregatione Synodi in locis suis sedentibus ad hoc coisis firmandum subscriptionem quaeruntur extortam e inquit Augustinus lib. q. ad Bonifacium cap. 8., Cap. vero Ia. quid ea ergo, quod dicunt de simplicibus ursopit, sine congredatione Synoda in Deir suis sedentibus extorta subscriptio en ς numis quid beatissimis, O in Ide Carbolica excellentusimis viris Θ-priano , ω ambrosio adversus isos extorta subscriptis es, qua eorum impia dogmata tanta manifestatione subvertunt & antea cap. I. dixerat: de judicibus, apud quos propterea dicis non potuisse vos agere caussam disram; quia nemo de rebus dubiis
430쪽
bene estinustat, ni F qui ab odio, ω ira, amicitia vaevum pectus attulerit; quater non fuisse dicis, qui de carisa vestra
judicaverunt; quia prius eam coeperunt odisse, quam nosse nimirum de Afris, apud quos tribus Conciliis habitis Pela. giant caussia ceciderant. Certe ex illis Augustini verbis non eruitur, Pelagianos provocasse ad plenarium, & Oecumen cum Concilium, sed ad alios utcunque iudices: & cum illa subiungit cap. I 2. verum isorum superbia hanc etiam gloriam eaptare intelligitur, ut propter illor orientis, O Occidentis nodux congregetur; loquitur ironice. Postulabant namque Pelagiani Concilium maius, sibique ipsis minus suspectum,
quo iterum sua cauua cognosceretur: Quemadmodum D natistae, quibus quodammodo Pelagianos comparat Augustiis
nus lib. 3. contra Julianum cap. I. , poli vetera iudicia Romanum, & Arelatense in magna Collatione Carthaginiensi denuo auditi sunt; aitque Augustinus, iccirco Donatistas ad Collationem magnam adductos; quod vulsus iam nesciret,
quid ante centum ferme annos eorum maiores ea in caussa
egerint: at Pelagianis novis Haereticis datum esse iam sui ciens iudicium, eorumque caussam finitam suisse. Quod si etiam a Romanorum Pontificum judiciis ad plenarium Concilium appellassent illi; non puto ab Augustino ob id eosdem objurgatos suine; non quin perperam, ac perverse factum sit, ab Romani Pontificis sententia ad Concilium provocare in rebus ad fidem attinentibus; sed quia id frustra redargui
tu , quoties ea de re cum Haereticis, ac Schismaticis dimicatur. Postea nondum in more positum fuisse legitur, ut Oecumenicum ad Concilium appellaretur ; sed ad majora iudicia, ac ad Sedes eminentiores; hoc nimirum modo Eu. tyches in Concilio Constantinopolitano condemnatus appel-Iaoit sanctum Couellium SS. Episcopi Romani, Alexandrini, HierosolImitanι, ω Nessalonicenois, ut scriptum est AE . I. Concilii Chalcedonensis. Nec inepte satis Gallicanus Deian.
sor interpretatur, haeresim Pelagianam iccirco apertam pemniciem ab Augustino vocitatam, quod lib. a. contra duas Epist. Pelag. ad Bonifacium cap. I. dicat: Pelagianorum profanas novstates Catholica aures, quae ubi sunt, bor erunt:
quod & habet lib. a. , nec non lib. q. cap. 8., ubi ait Icum potiust eorum profanax novιtates EceIesia Cbrisei, ω oeiscidentalis , ω Orientalis borruerit: S. etiam Hieronymus ad