Pindari Carmina et fragmenta Carminum pindaricorum Fragmenta et Godofredi Hermanni Dissertationes pindaricae

151쪽

Cod. Reg. no. 2727. in SchoIiaste habet: τυπεὶς o, ετ ἐς χθονα, reliquis omissis. Plutarch. Comp. Stoicor. et Poet. p. 1o57. D. ο Πινδαρου Καινευς εὐθυναν υπεῖχεν ιθανως αρρηκτος σιδηρον καὶ απαθης σῶμα πλασσομνος, εἶτα καταδυς ατρωτος υπο γῆν

o δε Σωὶκος Aαπίθης, ῶσπερ αδαμαντίνης υλης, ωπ' αυτῶν, τῆς απαθείας, κεχαλκευμένος, οὐκ ατροπος ἐστι - de his V. ad Fragm. e ScoIiis II. p. 24.) Mia ομἐν Πινδαρου Καινευς βαλλομενος ου τιτρώσκετω. - De fabula cf. etiam Schol. brev. ad Iliad. α, 264. Observ. Misc. X. p. 56o. Eustath. ad Homer. P. 1O1. T. I. p. . Ωoo. ed. Polit.) Hic vero Pindari Iocus satis firmuin nobis argumentum suppeditat, quo demonstrari possit, auctorem Orphicorum Argonauticorum ad sequiorem aetatem pertinere, in quibus eadem de Caeneo Ιeguntur, quae Scholiastes Apollonii et Plutarchus a Pindari ingenio ficta atque excogitata esse perhibent. Quodsi vero cammina illa orphica tum aetatis prodita exstabant et legebaniatur: quidni Seholiastes Apollonii potius Apollonium sua eκOrphicis duxisse posuisset, Iociue Orphici obiter tamen

152쪽

mentionem iniecisset' Nec praetereundum hic est, quod nuper in Epistola ad Heynium a Dav. Ruhnhenio positum reperi irgilii T. IV. p. 237. Indice eorum scriptorum, quorum testimonia in Scholiis ApolIonii ata

Tuntur, nullum occurrere, qui non Augusti et Tiberii aetate superior sit. Locus orphicorum Argonauticorum est v. 168 seqq.η νειος Νωνῆος αφίκετο, τον ρα τε φασι μισγομειον Aαπίθαις imo Κενταυροι- δαμηναι,δ εδεέμνον πευκαι Iι τανυφλοίοις ἐλατ σο' , . καί ἔ ανατλῆσαι, καὶ μαμπέα γουνοτ' ἐρεῖσαι, ζωον τ' εν φθιμένοισι μολεῖν υπο κευθεα γαιης Voces .i νειος initio corruptae sunt; sed quomodo coris rigendae sint, mihi nondum liquet. Scuar. cf. καὶ υἱος

CXLIX. O. 76. LπII. Idem ad I, 4II. Αἰσωνὶς, πολις τῆς Μαγνησίας, αποτου πατρος ' σονος, ως καὶ Πίνδαρος φησι και Φερεκυδης. CL. p. 77. XLIXI. Idem ad Π, 479. ex Charone Lampsaceno refert narrationem de rit eoo, quam habet etiam cum multa Iectionis varietate Elymol. Μ. v. Aμαδρυαῖες. cf. Schol. Theocriti ad Idyll. III, II. et ΤεEtE. ad Lycophr. V. 43O. Deinde vero addit Schol. Apollonii: καὶ Πίνδαρος δε πει ι Νυμφῶν πομυαενυς λογον

153쪽

F R. A G M E N T Λdenti de Rhoeeo facile patet, explicandum esse Iocum, quem Er. Sofraniae ex FIM-chi Quaest. NaturaΙ. nr. 56. retulit latine: Tu parua molitrix fa orum, Persidum Quae puniena mi Oecum stimulo pupugisti eum. Disputat Plutarchus, quare apes impudicos praecipuo petant; sed verba graeca deficiunt in 'vulgatis editioniabus Plutarchi ad finem; nec Iatina habemus, nisi in Θεberti Longosii versione, qui postremas quaestiones εκ 1ibro Mediceo transtulisse dicitur. Inde igitur Er. Sthmid. fragmentum hoc duxisse videtur. Neque enim adhuc librum illum rarissimum videre mihi contigit. CLI. p. 98. CπππIII. Schol. Aristoph. ad Plutum v. axo. de Lynceo: τοσουτον δε ὀξουωπεστατος ἰν, ως καὶ δι' ἐλατης ἰδεῖν κα-στορα δολοφονησαντα τον αδελφον, ὼς φησι Πίνδαρος. Eadem habet Suidas v. Αὐροίως. Dubitat summus Hem-sterhusius ad h. l. p. 63. an referenda sit annotatio ad

Equidem persuasum milia habeo, ,erbum δολοφονῆσαrita, in quo vir summus adhaesit, a Scholii auctore esse, ad eoque ipsum illum Pindari locum paullo ante allatum respici. Quare aliud ad hunc numerum referendum est

fragmentum', quod indigitat Hyginus fab. 37. de Argonaue: Nano navim faciam Pin rus ait in Magnericia oppido, cui Demetrias est nomen.

154쪽

INCERTA.

fιοί Ita enim hunc locum integriorem, quam in editis eristat, ubi est βαδίζεις - διοπομπευων, seruauit Suidas in voco ιυ 'φηυερε. SCHN. Forte fabulae de Marsya et OIympo, - de Sileno et Mida, o Pindaro fuero deductae: v. c. apud PhiIostr. Imag. I, 2o. 21. 22.. Versus sic constituit Hernia

το δὲ ἐλασίβροντα παρα τα εκ τῆς si Τωδάρου. Auctius hoc scholium in codice suo legerat Suidas, qui sub voco ἐλασίβροντα docet: 'Αριστος ήνης ἐκ τῆς αειῆς μνωθου 'ελασιβροντε παῖ Ῥεας, ἰντὶ τοῖ ως υπὸ βροντῆς ελαυο ομενε. Sed fallitur Suidas in eo, quod ελασίβροντε Pindaro tribuit, in quo sino dubio ελασίβροντα lectum fuit. Similiter Odmp. IV. ἐλατὴρ υπερτειτε βροντας.

CLIV. p. 97. C-πIP.λScrio stea ad Aristoph. Acharn v. 61. Ἱέρω- μεν βασιλεα Πίνδαρος καλεῖ τὴν meooeoυσιων τυραννον. Et iam hunc Iocum exscripsit Suidas in v. βασιλευς. Nesciciati haec obseruatio commode ad locum aIiquem carminum residuorum Possit referri, ut Pyth. I, 1 16.

155쪽

Homer.

156쪽

INCERTA. Issi Unde necesse est, alteruter in auctoritate hae adhibenda memoria falsus fuerit; quem quidem errorem in Plutariscliuni cadere posse ViX credo. Potuit etiam Iocus Sch

Iiastae Pindarici librariorum negligentia mutilari atquo corrumpi. Equidem Wolsit diligentiam hic desidero. Scus. Pleniorem Sapphus locum v. in Schol. Pind. I. c. quem iam Valhen. attigerat ad Ammon. P. 1 ou. CLVIII. p. 92. CXII. Auctor breuirran Scholiorum ad Iliad. 435. Schol. Ven. et Eust. p. 817, 26.J 'Pῆσος γλει μενάος δε Στρυμονος του αυχοθε ποταμου κῶ α τερπης μας τῶν Μουσῶν. διάφορος δε των καθ' ἐαυτὸν γενομενος εν πολεμικοῖς εργοις, ἐπῆλθε τοῖς αλλοις, orro ς 2'ρωσὶ ' κώμιαν ἡμερον συμβαλὼν πολλους τῶν Ἐλλ ήνων omεκτεινε. Λει- σασα δ' VHρα πω τῶν Ἐλληνων 'Aθητών ἐπὶ τὴν τουτου - διαφθοραν πεμπει ζ. κατελθουσα δε ὴ δεος 'Oδυσσεα καὶ Ain μηδην ἐπὶ τὴν κατα κοπὴν ἐποίησε προελθεῖν ' ἐμισταντες δε

157쪽

Seho . A. B. Lips. ad Iliad. 568. Pindarum Iaudant, quod centum capita Cerbero tribuerat.

158쪽

INCERTA.

ti lar liberos an iis rua forinse ocridie Mna eum deis cimo tertio; in decimo quia rio Gratem c Nisus suis, scii.

ne amplius saeuiret.

Loca ex Epiniciis citantur passim: ut Pyth. X, 93. 94. a Schol. Lips. ad Iliad. α, 469. Laudantur quoque Schol. Lips. a Sobneidero ad Iliad. r, bo . a , 566. verbis non adscriptis. i. CLXVII. p. 93. CXVI.)Sohol. Pindari ad OIymp. II, 16. ετερον δέ c inmorι οἱ θηρωνος προγονον ουδοιος εἰς τὴν Γέλων κατῆραν, αλλ' εὐθυς εἰς Hait 'Aκμππια απο Ῥοδου, ως καὶ ο Πίν

159쪽

τινες δε ουεως, ἐκρυπrεzο τιφαδι τῆ περὶ τὸν οἰνομα. αδ ξλ. Eodem modo poeta utitur verbo hoc Isthm. V, 65. ix ομως καυχημα καταβρεχε stria. In ipso Scholio Iatevnescio quae lectionis varietas, quam tamen animi coniectura inuestigara atque assequi nondum potui. Requuxitur enim pro vulgato νιφάδι verbum aIi quod graecum, quod grammaticus subiecto aItero αδοξία interpretatua est. SCHN. νι piata tropice acceptum per αδοξία interpretati erant.

ται καπρων τε λεοντων τε.in quo κτιλευεσθω per τιθασσευσαι eXplicat. cf. Obser .

τοιουτον εστι καὶ τὸ ' i -

Disii tred by Corale

160쪽

Grammaticus vetus apud Soholierat. ad Pyth. IV, a5. εἰωθασι δε οἱ περὶ τον ζ δαρον συμπλέκειν τα τωνὴ τῶν πολεων καὶ τα των Προνι&in ονομοπα διεικοινοποιουν-

το ι ἐν εὐαρlatare τῆς πολεως, το δε Λυσοχίτων τῆς Neo ιδος. CLXXV. p. 1o4. CLII. Scholiastes ad Pyth. IV, 1o6. Ora δε τας περὶ τα θεῖα μυοπιδας καὶ Μελίσσας φησὶν, ετερωθι ὁ αυτος φησι ' ταις ἱεραῖς Νελισσαις τερπεται. Ad hunc vero locum referenda sunt, quae Didymua BP. Lactantium de falsa relig. I. c. 55. s. 13. tradit: Dio mus in libris ἐξηrήσεως Πινδαρικῆς ait, Melissea, γει-εί- regem, Primram diis εacrimasse, ac ritus nouos sacrorumque introduxisse. Huius dum fuisse Miaas, Amaildheam et Melissam, quae Iouem Puer m lacte curino ac melia nutrierunt; M a poetica tua fabula Origimem εα-it, a Oωεμ ves, a quae O Pueri meus comm Se. MelisSam Mero a Patre Primam sacerdotem Macri maxnas comtitutam; -δε ad uic aiusdem Matris antistites Melissae nunDupantur. - Gua igituae a Melis-εeo, in Didymias tradidit, colendorum deorum ritus es Auxu, aius ab ipso quoque Ioue, Me Euhemerus tradit, de te ora tamen constat, quando dii coli coeperint.

CD. ad hunc Laetantii locum Porphyrii Quaest. Homerio, ubi est: καὶ τας Λημητρος ἱερεως, ως τῆς χθονί θεας μυστιδας, Μελίσσας οἱ παλαιοὶ ἐκυλο , αυDIν τε Λορη' μελιτωδri Theocrit. XV, 94. MLqνεῖν τε Ουσεο