장음표시 사용
191쪽
spiciuntur. Quo magis oportet curam adhibere, ut hanc omnem rationem, sine qua nihil in hoc gener certi est, diligenter eriplicemus. Quae quoniam praetermissa ab nobis est in iis, quae superiore anno dometris poetarum Graecorum et Romanorum scripsimus, hic dθ ea . clare atque accurate dicendum putauimus. Nam et res ipsa facilius intelligetur, si omnia in Unum Iocum congesta uno conspectu intueri licebit, et commodo etiam consuletur lectorum Dostroque, si semel explicatis legibus, quas in distionendis Pindari versibus sequuti sumus, in singulis carminibus repetitionis taedium vitabimus. Itaque in altera huius disputationis parte, descriptis VniuscuiuSque cai minis metris, ea, quae in ipso i,oeta vitiosa videbantur, corrigere studuimus. In qua re insigni comitate V Si sumus Neynii, qui quum metri tantummodo curam nobis domandasset, tamen et iam, si quid praefer metri necessitatem mutandum Cenisseremus, id silentio ab nobis Praeteriri uoluit. Ac numeramus hoc in recreationis et prope etiam beneficii loco, quod fessis nobis metrorum peru tigatione, quam exilem, si quis unice in ea elaboret, et liberali ingenio non satis dignam celases ius, ad iucundiora artis criticae studia redire licuit. Itaque in adnotationibus nostris lianc rationem tenuimus, ut, quae Corrigenda nobis viderentur, omnia indicaremus, nec nisi necessitate adducti ad interpretationem accederemias, quae, dummodo lectio per-PurgatΘ Sit, Pro .cratusque Sensu atque arbitrio institui potest. Sequuti aut in sumus in hac tota dissertatione nouissimam recensione in IIeynii, quae quo magis caeteris omnibus praestat, EO maius mutationum, metricarum Praesertim, quae in caeteris recensionibus tu numerabiles futuras erant, fecimus compendium. Quamobrem saepissime nihil monitum est, ubi recepta lectio ad vulgat cinquidem metrorum rationem non congrueret, sed cum nostra tamen descriptione conspiraret.
192쪽
II. D e interPunctione. Sed dicatur iam des iis, quae verae sunt ac genui. aiae versuum distribuendorum caussae. In quibus primo
loco commemorarida interpura tio est, orationisque terminatio. Quae etsi non ni agnam vim ha boni in finibus at tuo initiis versuum inueniendis, haud tamen spernenda earum admonitio est. Saepissime enim. Vt par est, Ubi versus et numeri terminantur, ibi etiam orationis aliqua incisio et pausa fit. Neque enim sine qua- . dam molestia, ubi numeri ulterius progrediuntur, finiri oratio potest; nec contra, quum desinunt Numeri, recto conti lauabitur orationis circuitus. Quod quemadmodum ii poetae, qui elegiaco carmine usi sunt, obseruarunt, ut singulis distichis singulas verborum complexiones includerent, ita lyrici Etiam poetae eamdem legem te
riuere. Nec tamen in ea religiosius inhaerendum putarunt: magna tuo adhibenda cautio eSt, ne temere orationis sit cisi anthus accommodare numeros laboremus.
Nam ut elegiaci poetae saepius ab illa aequabilitate recesserunt, ita lyrici iure suo Ionge sunt in hac re liberiores, quorum et dicendi gentis concitatius est atque ab elegiacorum moderatione prorsus alienum, et numeri saepe inter se dissimillimi sunt, ac leni illo atquo ae-- quabili decursu vacui. Vnde haud raro ne in strophaxum quidem descriptionibus oratio se continet, s8d pamtem, quae reliqua est, ad Sequentes nUmeros transmittit. Itaque etsi, quae hinc ducitur versuum disponendorum Tatio, Iubrica admodum est atque incerta, non debebat ea tamen praeteriri, quia Saepe molio Sola Per se, thuualiis etiam adiuncta caussis veram Versuum texminatio
193쪽
Da νllima Mersuum syllaba. Maior vero, immo maxima caussa diuidendorum versuum in ancipitum syllabarum notatione posita est, quae quum saepe anacrus eos iambicae sedem indicant, tum vero magis etiam. Vbi sines versuum constituendia int, ostendunt. Nam, ut in libro de metris demonstravimus, et iambica nnacrufis, et versuum quorunmis Extrema syllaba mensuram incertam habet, praeterquam iri iis .versibus, quorum aliquam multi uno numero, qui a stema vocatur a grammaticis, comprehensi sunt. . In
Pindaro quidem haec istarum syllabarum ambiguitas adeo hactenus ignorata iacuit, ut fuerint, qui inde Iari . dem parare Pindaro vellent, qui ita diligens metro mobseruator fuisset, ut ne ea quidem, quae quisque poeta summo iure sibi concessa putasset, admittere arideret. Qui error inda natus est, quod istae syllabae pIeraeque omnes metricorum imperitia, a quibus vulgata versuum descriptio profecta est, in mediis versibus delitescebant,vi, quum in alia numerorum distributione et fines ver suum et modia Vitio caritura fuissent, nunc extrema saepe integra sint, media veI teterrimis hiatibus, ve1 fulcris, vel aliis insanabilibus corruptelis deformata reperiantur. Vitandus autem est in finibus versuum indagandis error admodum vulgaris, atque ab omnibus criticis commissus, in quem me ipsum incidisse, quum 'superioro anno de metris scriberem, hoc magis indignor, quod in illo libro ea tradidi, quae talem a me neglia gentiam maXime remouere debebant. Sed non decet
aduersus alios Seuerum, erga se ipsum clementem ESSe. Quare lubens ac volens ob istos errores piacularem moesse agnosco, neC, Siquid erraui, retractare et corrigero
piget. Etenim in libro primo de metris cap. XX. demonstraui, quaelibet vocabula , pariter atque ipsos V e Sus, suum quemdam numerum habere, eiusque numeri
194쪽
eamdem, quae in caeteris numeris est, legem esse, utvltima syllaba stabili mensura Carest, quae autem mediae s3 Ilabae sunt, earum Certa mensurn atque immutabilis sit; ob eamque rem, si quando breuis syllaba producenda esset, eam Syllabum Dori posse eκ iis es so, quarum Constans es Set et certa mensura. Id quum esset verissime dictum, non debebat negligi, quum in libro tertio de Versibus asynarietis et tragicoriam choris disputarem. Facile enim intelligitur, quum vocabula in duos versus distrahenda sunt, id non l3osse aliter fieri, nisi sic, ut in fines versuum eae εyllabae incidant, quae plane congruant cum descriptione metrorum. Aliter enim et metrum violaretur, et qui in ipsis vocabulis numerus inest, penitus interiret, atque aurium quo
que Summust consequeretur Cruciatus. Nam si cuiusuis versus ultimam syllabam cCrta men Sura Carere Contendimus, id hanc vim habet, Ut, cuius Cuni sitie mensurae Itima syllaba sit, ea pro metri cuiusque Datura, si longa requiritur, produci, si breuis, corripi eriistimetur, siue ita reuera sit, siue nou sit. Itaque quum liena metru in dactylicum in dactylum εκ ire dicimus, uti isti a breuis habebitur etiam in hoc versu Sophoclis in Oedipo Rega
164. ει ποτε καὶ προτερας ατας υπερ ορνυμένας πυλει. Contra quum iambicum trimetrum iambo finiri cense. mus, pro longa habere conueniet ultimam in hoc versu :- MEb μεν, is παῖ AαρΤιου, δεδ09κα σε.
At istae syllabae non solum propterea sunt ancipites, quia in sin in versuum incidunt, verum etiam quia in ipsis vocabulis eviri Iochim. obtinent, qui Propter nUmurum, qui etiam sine versu in vocabulis natura inest, mensurue nuIlam notationem habet. Quare sedulo Cυ- Tarunt poetae, ut inediae vocabritorum syllabae, quuiuiu fines versuum incidunt, omni carerent ambiguitate, Duiliam by Cooste
195쪽
atque examussim cum metri lege conuenirent. Ita quum: Pindarus Olymp. III, 28. scripsit:
prior versus non est dactylicus tetrameter, quia ultimus Pes nullo pacto pro dactylo haberi potest. Etenim in dactylico si pars vocabuli in sequentem versum reiicienda Rrat, necessario ultima syllaba natura breuis esso debebat, ut apud Sophoclem in Oedipo Cotoneo v. R45.
Quare vehementer erraui, quum in libro de metris P. 266. Aeschylo in Agamemnone v. 134. istud vitium aD linxi, qui Iocus ita scribendus erat: οἰώ,νῶν βασιλεύς βασιλευσι νε- ων ο κελαινος, ο τ αργας φανεντες ικταρ ι λάθρον, et quae sequuntur. Antistrophica autem sic oportebat corrigere:ῶον μή τις αγα θευθεν κνετα- η προτυπἐν στοριιον μέγα TFοίας στρατωθεν. Scholiastes ibi non videtur τὶς habuisse. Eadem vero ratio etiam in commissuris versuum a nynartetorum obtrunet. Quamobrem recte Archilochus ap. Hephaest. καὶ βήσσας ορέων δυσΠαιπαλους, οῖος τὶν ἐφ' Simoniles autem, diuiso in iunctura vocabulo, dactyIo Puro usus est: των ἐχορήγηΠεν κυκλον ι ελιγηρυν Ἱππονικος. Contra, ubi metri ratio Iongam in sine versus syllabam xequirit, nota potest ea in medias vocabulorum breues syllabas incidere, quae nullo pacto Ancipites esse POS fiunt. Idque aures magis etiam adspernantur, quam in Diqiti by Coosl
196쪽
DIss. I. DE METRIS PINDARI. 19 exemplis supra allatis longam pro breui. Sic in Aeschyli Persis v. 055. versus leguntur: πρῶτα μἐν εὐδοκίμου στρατιας απε φαινόμεθ', ἐδε νοεα- μα τα πυργινα πάντ' ἐπευθυνον, ubi quis, obsecro, τομμα media producta ferendum putabit 8 Seribendum, Mouίσιμα rα πύργινα. Huius geaneris vitia in Pindaro ubique reperiuntur. Ita in Pyth. II. stropharum versus 12. ex vulgari dispositione hanc formam habet.
At qualis est quaeso Versus 27. κελαδεοντε μεν-Kιν-
Atque in hoc quoque genere multa a nobismet ipsis peccata sunt in libro de metris. Vt p. 256. in Oreste Euxipidis V. Silo. Vbi errora memoriae ' -υες scripsi pro
Praeterea, quum in duos versus distrahuntur Uoc bula, etiam numerus, qui tu ipsis vocabulis inest, suam vim habet. Quem licet Graeci poetae non ita serua-Diuitigoo ny Cooste
197쪽
G. H E R M A N N Irint, ut epud Romanos ii, qui fabulas docuere, magnam
tamen curam adhibendam existimarunt, ne eum PDine obscurari atque intercidere paterentur. In quo generest idiando negligentiores fuerunt, quod omnibus omnium gentium poetis accidit, ii loci in Vitiis numerandi sunt, neqNe eo Valent, ut ad defendendam criticorum inertiam exemplorum vim habeant. II io enim numerus, ira quom nri ima sermonis perspicuitas pronunciationisque elegantia continetur, etiam in versibus diligenter obseria andus est: quo neglecto ita discerpuntur ac lacerantur vocabula, ut etiam In religiosissima mensurae subtulitat
vix intelligi queant. Id maxime in comicis Latiniannixi ad Nertere licet, qlios ante Bentiet Um qui corrigero conati sunt, ii eos sordidissima foeditate contaminarunt, in iis liae ipse lM. Atit. Muretus, homo elegantissimuS, qui iselibris tormentis Plautum distanderit, Iuculentissima documenta eXstunt in eius variis Iectionibus V, 6. XU, 13. XVI, 14.
Sed pergamus de numero vocabUIOrum Eriponere. Ac quum in unoquoque vocabulo omnes syllabae, ut partes eius, arctissime potius coniungendae, luam Iongis quibusdam interuallis diuellendae sint, Consentarieum est, nitinerum in quolibet vocabulo maximes concinnum esse, ut sine ullis, impedimentis ab initio usque ad finem continuari queat. Quure ΙODge ad aurium voluptatem suauissiliatis in vocabulis numerus est, qui EX Vnosiue simplici siue periodico ordin constat. Sed quum diuersi in uno vocabulo Ordines sunt, ii duplici tantum Tatione recte, et ut auribus placeant, conlutigi possunt. Nam aut notat ordines ipsa sua arsi post praecedentium ordinum thesin succedunt, ut in hoc, ει πεdon δενεα, Rutordines arsi terminatos statiui arsis aliorum ordinum ex- Cipit, ut iii hoc, υπασπιστορες. Qui piacterea eXCogitari possunt Ordinum coniungendorum modi, hi Sunt, Vt O dinem vel arsi vel thesi terminatum alius Oido cum
198쪽
. DIAS. I. DE METRIS PINDARI. 19Sanaerusi sequatur. Cuius rei in nullo quoquam vocabulo exemplum occurrit, nisi si quod vocabuIum aut negligentia poetarum in Versibus inepto loco positum est, aut antispasticae quaedam Compositiones idoneam excusationem asserunt. Nam si aurium probationem sequa. mur, quae certissima in hoo genero dux est, facile animaduertimus, admodum hiulcam ac pene nullam emei ordinum coniunctionem, ubi ana crusis in iunctura sit.
Ita in vocabulo Igπολλωνος Olymp. III, 23.
Huius rei caussa in ipsa anacruseos natura posita est, quae omnem numerorum' coniunctionem Plane evertit. Nam quum anacrusis pars sit ordinis principio infiniti, omnia quae eam antecedunt, siquidem eodem cum ipsa numero comprehendantur, eiusdem ordinis aliquae paristes sint necesse est. Atqui sic, quae anacrusis putabatur, iam e praecedente arsi penderet, neque amplius esset anacrufis, sed thesis praecedentis ordinis: ut ista
vocabula sic legenda sint, 'Ἀπολλω l νυς, απει l ρώ, non 'Aπολ l λωνός, α l πειρω. At vero id prohibet metri I
cus, in quo collocata sunt, qui necessario syllabam, quae ante vitii iam est, in anacrusi esse postulat. Quod si haec vere ana crusis est, negamus Vlla ui Utriusque nu- . meri coniunctionem cogitari posse. Necessario enim rea
quiritur ad ordinum coniunctionem, ut, ubi prior finitus sit, ibi alter incipiat, quod tum fit, quum secundus ordo ipsa arsi incipit. Sin vero ab an acrusi initium capit, non potest ibi incepissρ dici, ubi prior defecerit, sed ' Ionge prius, quia anaciusis infiniti antrorsum ordinis
199쪽
Pausa fit, quo indicetur, continuari et coniungi ordines noII Posse. Nec, qui hanc anacrusin voce emprimere vuIt, aliter pronunciare poterit. Atqui hac pausa veli menter distrahuntur vocabula atque asperrime a b auremuccidunt. Quamobrem in . communi sermonis usu ista nume i ratio numquam, occurrit: quae quum in versibus adhibetur, ea non consuetudo est poetarum, sed neglia gentia. Ex his clarum est, non nisi tum recte in extremis
versibus diuidi vocabula, quum alter versus ab arsi inincipit. Hoc enim quum sit , nihiI plane detrimenti capit vocabulorum numerus, siue in arsin, siue in thesin Prior versus exierit, ut in his, Pyth. I, 79.
και σοφοὶ καὶ χερσὶ βια ταὶ περιγλωσσοί εφυν.
Eaque verborum diuidendorum ratio, ut par est, se quentissime Vsurpatur. Reliquae omnes parcius adhibentur, quae sunt in iis versibus, quorum posterior ab auacrusi incipit. A que ex his otiam quo quaeque durior est et molestior, eo rarius inuenitur. Earum duo genera sunt, primum, si prior versus in arsi terminatur, alterum, si in the sin exit. Atque in priore genere duae occurrunt vocabuloiarum diuisiones, quarum prima est, quum pars VocabuΙie priore versu redundans non modo anacrusta sequentis
versus, sed etiam thesin compIectitur, ut in hoc, quod vulgo Iegitur Nem. X, BO.
In quo etsi incommoda in medio verbo anacissis est,
habet tamen haec diuisio aliquid excusationis, quia Po-
200쪽
ster or vocabuli pars non est omni numero destituta. ΜυIto enim peior est altera diuisio, in qua pars vocabuli in sequentem versum coniecta in Rota anacrufi co
sistit, ut in hoc, quod vulgo est Pyth. III, 97. ετραπεν κακεῖνον ἀγάνορι μι-σδω χρυσος ἐν χερσὶν φανείς.
Nam ultima syllaba Verbi μσθω non solum eo, quod ana crusis in medium vocabuli numerum inducitur, iniucunda est, verum etiam plane vitiosa, quia, si quidem, ut par est, solum vocabuli numerum spectes, anacrusis illa nullam arsin habet, quae manifesta kt iiθμα est. Alterum genus diuisionum, in quo thesin excipitana crusis, etiam maiorem plerumque molestiam atque asperitatem habet. Vehementius enim aures interruptionem numeri sentiunt, thesi ana rusin antecedente, propterea quod, licet ana crusis natura sua pars theseos cuiuspiam sit, continuari tamen cum praecedente thesitamquam pars eius non potest, sed interrupta pronum
elationis perpetuitate ab ea diuellenda est. Cui nam enim, quaeso, placere potest, quod Pyth. VIII, 129. vulgo legitur, υποπτεροις μνο- ρεμις. At enim ibi male dispositi versus sunt, quum fio scriba
Multo autem in hoc genere moIestius illud est, si in thesi breuis syllaba, in anucrusi longa est, ut vulgo Isthm. Vi, LLO.
Quod eo fit, quia, si vocabuli numerum spectas, quae nunc anacria is est, necessario arsis esse debebat. Neo