장음표시 사용
201쪽
multum dissert, si etiam thesis longam syllabam habet. vi diem. IV, Ba.
διαπρυσια. Nam etsi vocabulum untisin etiam in prima syIIaba a sin, atque in secunda theSin habere potest, tamen, quoniam prima nunc in thesi est, arsis in mediam debebat incidere. Hoc igitur vitiosior est diuisio, ' quum arsis in ana crusin mutatur, quacum nihil plane commune habet, quam quum thesis, quae cognata anacrusi est, Eius naturam induit, ut supra in ανορεας, in quo syllaba. . quae est ante ultimam, nuIla ratione arsin habere potest. Contra lenissima in hoc genere ea diuisio est, in qua thesis longam, ana crusis autem breuem syllabam habet,
Id enim in se ipsum excusationem continet, quia, quum thetici soni eamdem mensuram habere debeant, tertiua principio syllaba nullo pacto ad thesin referri potest. Ac Ienior etiam numerus exsistit, si verbum non vltra anacrusta R'nosyIIabam procedit, ut Pyth. VIII, Eo.
Hic enim eadem prope pronunciandi ratio adhibotur. quae extra versum obtinet, qui an prima syllaba accentia magis erigitur, viam media. Nec quiΦqu m, Puto, erit, Divitie nost
202쪽
DIss. I. DE METRIS PINDARI. 397 quin sentiat, durissime Vulgo Producta ultima syIIaba Iegi, ' ρεος οπλοι- σιν ' καὶ βαθυλειμων' etoo Kιρῆας αγων. Sed hunc quidem locum Plane perpurgauit Aldus, e quo
et quae sequuntur. v Longe autem grauissimum in hoc genere vitium est, si vocabula ita diuiduntur, ut neutra pars arsin habeat, quo omnem omnino numerum amittunt. Quod etsi magno &tudio vitarunt poetae, non desunt tamen exempla , in quibus etiam hanc numeri asperitatem admise. xint. Atque in Pindaro quidem, in quo huius generis vitia innumerabilia expulimus, hi tamen Ioci, in quibus non librarii, sed ipse peccauit, relinquendi erant Olymp. I, 5. ατε διαπρεπεί νυ
203쪽
adnumerandum videtur iis Iocis, qui propter prauas Imctiones male dispositos versus haberit. Ea dein ratio est in commissuris versuum asynartetorum. Quare e iam in his cautio adhibenda est, ne temere admittamus quidquam, quo numerus vocabulorum laestatur. . Quamquam hic quoque acri iudicio opus est, ne quis ipso-Tum Poetarum errores corrigere velite immo interdum eiusmodi errores etiam restituendi sunt, ubi librariorum negligentia eos euanuisse patet.. V. Da hiatibus. Denique etiam de hiatibus exponendum est, qui permagnum in distribuendis versibus momentum haberit. Atque in hac quoque re saepenumero miratus sum, quid esset, quod crifici ea, qua o aures Vehementer eX- cruciant, ne animaduertere quidem Videantur, ea autem, quae nihil usquam ossensionis habent, prorsus intolerabilia esse contendant. Inde mira quaedam fulcrorum commenta orta sunt, quibus tantum abest, ut genuinam antiquis poetis scripturam restitui credam, ut potius consuetudinem poetarum violari, insignemque elegantiao Poeticae partem corrumpi existimem. Nam si quis subactis assidua exercitatione auribus diligentius morem Poetarum notauerit, is faciIe inteIliget, etiam hiatuuindoctam quamdam et subtilem rationem esse, quae adeo
paucis regulis comprehendatur, ut, quid recte in hoo genere, quid perperam fiat, nullo plane negotio perspici possit. Duo enim sunt genera hiatuum, primum in vocati breui, alterum in Ioriga vocali vel diolithongo. Εκ his ii hiatus, qui sunt in breui vocali, siue eam alia vocalis breuis, siue Ionga, siue etiam diphthongos sequatur, eri epica poesi in lyricam venere, maxime ubi vel digamma usurpare antiquissimi solebant, vel ab
204쪽
apostropho sibi temperabant. Ac sane non modo parum ossensionis hoc genus hiatuum habet, sed saepe etiam magna in iis est elegantia, propterea quod facile et magna cum vocis volubilitate pronunciantur, Plenumque in iis quiddam et sonorum inest. Longe alia illorum hiatuum ratio est, qui sunt in
Ionga vocaIi vel in diphthongo. Nam quia in his dimitus immoratur vox, pIeniorque et crassior sonus ineSt,
callide sunt et perite adhibendi, ne rudi quadam pronunciandi molestia et inurbana rusticitate sermonem deforment. Propterea poetae diligenter curarunt, Vt longam vocalem vel diphthongum aut corriperent, sequento vocali, aut ictu erigerent. Vtroque enim modo, si quid in hiatu crassum et rusticum inest, facile occultatur. Etenim si corripitur, perinde est ac si breuis vocalis
esset: quo nihil voIubilitati pronunciationis detrahitur, ut in his, οὐδέ τι μοι περικειται, ἐπεὶ π χθον αλγεα θυμεν, αἰεὶ ἐμὴν ψυχην παροβαλλομενος
Sin vero ictu ericitatur, hoc ipso acumine certior vox atque teretior euadit, ut in hoc, 'ἔλιον ἐκτῆσθαι, εὐνήομενον πτολίεθρ0ν. Ac Latini poetae, si quando a Graecis hiatum adsciueis Tunt, utramque sunt rationem sequuti, ut Virgilius, te Coodon, o Alexi: Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho. Alia exempla attulit Benileius ad Horat. III. Carm. I 4, 1a. Contra quis non sentit, pinguem planeque agreStem AO- Num erisistere, quum Ionga vocalis vel diphthongus in thesi, sequenta vocali producitur. Nain quo tardius,
et correptionis volubilitate et ars eos concitatione remota, iners et Ianguida vore deuoluit ir, eo plus spatii conceditur auribus ad percipiendam hiatus molestiam. Quod quum latere antiquos poetas non posset, Perear istud hiatuum. genus sibi indulserunt, nec ferme nisi in
205쪽
iis versus heroici Iocis, in quibus pausa aliqua, VeI incisio fieri posset. Inde colligitur, eiusmodi hiatus in
trochaico genere numeroriun aut corruptionis, aut meistrorum malo descriptorum indicia esse. Sic in Aeschni Choephoris V. 288. haec Ieguntur: καὶ τοις τοιο-οις ου τε κρατηρος μέρος rivuι μετασχεῖν, ου φιλοσπονδου tiβος, βωμων τ απείργειν οὐχ ορο μέ νε πατρος ' μῆνιν - ουτε συλλυειν τινα. Quae si ipsa res non ostenderet corrupta esse, satis id hiatus demonstraturus foret. Ea vero sic corrigenda sunt: βωμων τ' απείργειν οὐχ ορωμέννε πατρος μῆνιν ' cyεχεσθαι δ' ου τε συ αυειν τινα. Neque accepturum hospitio, inquit, eos quemquam esse, neque una ingressurum in hospitiiun. Alterum enim Ουτε omisit, ut Pindarus Pyth. X, 46. να-ὶ δ' Ουτε πεζος ἰων. In Pindaro autem ubique iste hiatus obtine bat, quem adeo metrici neglexerunt, Vt mirum non sit, eos, qui tam luculenta versuum describendorum admianicula contempserint, frustra in metris explicandis Iaborasse. Nos quidem quoties eiuri hiatum eripiderimus, facile quisque intelliget, comparatis inter ipsas nostra et Veteri metrorum ratione. Nam, ut uno enemplo dein
fungamur, nonne prope incredibile est, in XIV. OI-- pleorum ita digeri versus Potuisse, μΚαφισίων ωατων λαχοῖ σω, αἴτε ναιετε καλλίπωλον ε- αν Idque hoc magis mirandum est, quod ii, qui hanc rationem sequuti sunt, earmen illud non putarunt antia
strophicorum Iege scriptum , ut nihil plano esset, quoamelius disponi versus prohiberet. Quin illud quoquo iis admonitionis loco esse debebat, quod secundus ye aus, recis a prima syllaba, et adtesta vi a recta εῖραν, Disitiam by CO l
206쪽
DIAS. I. DE NE TRIS PENDARI. so non ignotum quodpiam et nouum, sed notissimum alisque usu tritissimum genus metri haberet, quod Phala ceum hendecasyllabum appeIlatur. Hos igitur hiatus versuum descriptione mutata plane e Pindaro eliminauiamus, nec si qui in metris, quae nos constituimus, octacurrunt, ii ad hoc gessus pertinent. Nam aut corripiuntur, si in thesi sunt, ut OI. VIII, 1o9.
8αον υλυμπιμ, ον σφιν δευς γένει, et Nem. XI, 29. εσχον ἐν περρα- σθαι καὶ 'ολυμπία αθλων, aut in arsi ictus beneficio apti et concinni fiunt, ut in
207쪽
Nec facile quisquam alia nunc in Pindaro exempla I veniet. Nam in his quoque a deto parcus est, ut saepEetiam hiatus in arsi finem versuum prodat. ΓΗeyniua adscripsit: cf. Hermann. ad Orph. p. 721. J Denique etiam quidam Versus in Pindaro exstant, in quibus longa syllaba vel diphthongus, sequente V eaIi, in thesi producta videtur. Verum hos hiatus in iis Iocis adhibuit, ubi etiam breuis syllaba poni pol Tat, eoque Videtur correptione asperitatem emoviisse. Id autem fecit Isthm. I, 2I.
ου ἐναρμοζαι μιν φάνω, ubi etsi antithetici quoque Iongam syllabam habent, tamen alibi eam non perpetuo seruauit. Ibidem II, 64. θνατῶν φρενας άμφικρεμιανται ἐλπίδες,
in quo breuis syIlaba ante creticum est, Vt V. 4 .aIlia in carminibus, ubi idem genus metri adhibuit. VI.
De scholia alia metrici . His expositis etiam de scholiastis metricis dice dum nobis est, quorum Ionge alia est, ac vulgo credi videmus, utilitas. Iis nos quidem in metrorum inuestiagatione nihil pIane contendimus tribuendum esse. Nam quum isti numerorum naturam et Ieges ignorarent, quoa in eo libro, qui de metris est, satis demonstrauimus, factum est, ut non solum in sis numeris, qui certi et noti sunt, Vehementer errarent, sed multo magis etiam ea metra, quae incerta planeque arbitraria sunt, contu harent atque peruerterent. Ac Uauvilliers quidem in Commenti Acad. Inscr. VoI. XLVI. pag. 257. Valde πο- Diuitig Coosl
208쪽
DIS S. I. DE METRIS PINDARI. Ioscentes hos scholiastas esse contendit, eo quod Hepha stio ac Terentianus Maurus PIurima Verinum genera, quae ab illis commemorantur, P ne ignorauerint. Si aratione, quam assert, discesseris, res ipsa Vera est. Habebant enim isti homines . suam quamdam metrorum doctrinam , per angustam illam et futilissimis subtilitatibus refertam, sed petitam ex Hephaestionis aliorumque meis tricorum disciplina. In qua quae genera metrorum de- scripta essent, iis illi Omnem numerorum varietatem ac multitudinem exhalastam Putabant, nec, si qui versus occurrerent, qui non viderentur ad istum modulum exigi posse, commenta deficiebant miraque artificia, quibus, quidquid placeret, eri elegantissimis poetarum numeris eruerent. Ita distrahendo, quae continuari debebant, continuando, quae distrahenda, misereque omnia Iaceis rando tandem illud consequebantur, ut nuIli Vsquam numeri exstarent, quin ad illa, quae ipsi sola nossent,
metrorum genera reuocari POSSent. Inde ista versuum dispositio, metro, numeris, Ruribus, sensui aduersissima; inde tot versuum nomina, nullo pacto cum metro, quo poetae Vsii sunt, congruentia; inde infinita o obscuritates, corruptelae, fulcra, superuacaneae emendandi
necessitates, aliaeque eiusmodi sordes; inde denique, accedente prosodiae ignoratione, errores turpissimi, ut facilius sit, ipsos poetas, si vel corruptissimi sint, quam interpretes eorum corrigere. Quae ne temere dinisse videar, eriempIa e primo carmine Olympiorum asseram.
In eo secundum et aenimn Versum,
ithyphallicos esse existimat Scholiastes, quos nemo non videt Pherecrateos esse. Tertium, ατε διαπρεπεί νυ
choriambicum vocat, quoniam primam in As produci
209쪽
20. G. HERMΛNNI censet, quod fieri non potest. Quintus ei, itidem ut secundus, ithyphallicus est, dactylum in ultima seda
quae inaudita non modo licentia, sed peruersitas foret.
αλλο θαλπνοτερον, rochaicum hypercatalecticum dicit, dactyIo in secunda aede constituto, quo nihil fingi deterius potest; decimum,
epionicum, in quo nihil est, quod quisquam sanus e trahere possit; decimum septimum Phalaeceum, cui certe syllaba ad hoc genus deest. Iu huiusmodi vero erroribus isti metrorum Enan tores, quippe in eadem schola eruditi, mirum quantum inter Re Consentiunt. In cuius rei documentum asserre Iuliet scholion ineditum ad Olyin p. II. quod Iegitur in codice Cietensi, cuius usum insigni humanitate mihi comcessit Mimerus, rector scholae Episcopalis, quae Cleae est, eruditissimus. Ia eoden chartaceus est atque Olymina tantum continet, et fore cum Aldina conspirat. A tecta sunt scholia, quae Didymi dicuntur. Μetrica a tem in eo scholia nulla sunt, praeter ad ΟWmP. II. ubi haec reperiuntur, quae e vitioso exemplari vitiose transis scripta emendatiora exhibebimus. mρὶ τῶν σαυλων των τουοτροφῶν του δευτερου εἴδους παλαιον Toυ δε- εἴδους αἱ στροφαὶ καὶ ωντιστροφα κώλων - ντη δ .eto πρωτον περιοδικον, ἐτοι δεο ιαμβοι, καὶ δυο τροχομοι. ωαλεῖται δε πεοι0δικον, οτε Ουκ εστι μετρου τὶ εἶδος, ηMuβικου, τὶ τρυχαῖκου ετέρου τινος. tiu' απλῶς περιοδος καλεῖται To ὐπεοανω των τεσσαρων συλλαβῶν Gυστημα.
μέχρι sita eod. Aug. qui partem huius scholii habet: Cietensis μετρωνὶ γαρ τεσσαρων συλ βῶν Πυριμοι οἷ πο- δερ. το δε πλεον περίοδος. Tu ν 'Lωνια- δίμετρον ---