Quaestionis de Cornelii Celsi vita pars prior

41쪽

Tum quoque sontentia obstat auctori a C. LiNI, SECUNDI, quippo qui in Naturalis Historiae Tom. I.

I. XIV. . . seel. 4. P. 10. ex edit. IO HARDUIΝΤ, Parisiis, anno 1723. commemorat, Cornelium e sum transscriμtum esse a Graecino. Iulium vero G aacinum; qui COLUMELLA testo duo volumina Praeceytorum de vineis composuit, a Casto Caesare

Caligula oeelsum esse docet L. ANNAEUA SENECAM Beneficiis l. II. c. 21. p. 638. odii Amstelodami, AEnno 16 3. Ergo cum CALIGULAE Imperatori ipsi onnom. DCCXCIV eadem fere mortis sors accide-xit, qua GRAECIΝ fuerat necessario sequitur, utanto hunc Imperatoris occisi annum GRAECINUS ab Imperatore occisus interierit. Quae cum ita sint, ηpparet, CELSUM non potuisse attingere CLAUDIUM et ERONEM, Imperatores illos CALIGULA posteriores. eque sub CALIGULA ipso CELSUM adhuc vixisse verosimilo est, cum a GRAECIΝΟ, tum tem Poris exstinet transscriptus sit. Proximo igitur ii ad Voritatem cecssisse ridentur, qui CELSUM sub AUGUsae et ad summum sub TIBERI Imperatoreviore et scribere faciunt. Atque revera splendent in hac criticorum classo clarissim nomina CLERICI SCHULZII, ORGAGΝΙΙ, FABRICII et ABGAE , qai has suas sententias in scriptis jam laudatis deposuerunt. RHODIUS Vero, enarratis aliorum critico .

Tum opinionibus, . suum ipsius judicium in suspeliso reliquit; neque SPRENGELIUS CELSI aetatem oeu- Tatius Persequutus esti' BIANCONIV autum his viris splendidissimis, quibus profecto et ingenii et eruditionis auctoritato non

42쪽

innaei' judicandus est adsensit quidem id, quod ad vitae tempus omnino attinet de aetate oro, qua CELSUS medicas sua artes composuerit. diversam Proposuit sontentiam eamque novam. Incidisse enim contendit hanc tibvorum do medicium concinnatumnem, suanes illi in AEaatu Augusteam vel in initio argenteae aetatis Posuerunt, in Primos ipsos A GUSTI Imperato xis annos Ad norentissimum ergo aurei seculi apicem refert BIANCONIUS COMNELIUM CELSUM librorum scilicet, qui do medicina

compositi exstant, auctorem, eumque non aequω. Iem solum, sed amicum ti m salutat ingenii vi tute AEt aemulatione quadam studiorum VIRGILIO,

Ho TIO. Ov1DIo aliisque ivius ordinis scriptorisbus conjunctissimum nec indiguum x ofecto his clarissimis August istino in o Huminibus. Aurea

sententia et augusta, qua lucis au o splendore umia cuique certo antiquitatis cultori dulci simo arridati Cujus excogitatio gloriosa quido est auctori, in utiquo Hofensio. Nam is, ipso Pulchritudinis istanagnificentiae acumino magis, quam fas est, o ruptus esse videtur illo ejus genitor . ita, ut non raro ast injustitiam quandam erga alio Voterea sexti Ptores artiumque sophisticarum usum in hac qua stionis parto adduceretur Sod idem BIAucorivismi, qui, Vir sui judicii, uua cum adsectis suis te tiam monstruit uorum dochurum de CELSI astato disputantium Paris Meam autem sententiam quod attinet, ut au-mam rius brevitex praemittam, ego consentio quia dem B MooNIO do tempore, quo ORNRMUR CHL-

43쪽

su in unive um vixisse et floruisse dixit; eaque, quas do hoc loco ingeniosus ille vir vel nova i venit et attulit, vel inventa jam ab aliis et allata dono judicavit et illustravit, maximam ad partem summopere mihi probata sunt Ergo mihi quoqueCELsus circa initium seculi octavi p. . . Primam Incois intuitum Maso vitamque perduxisse 'Moturusque ad exitum foro Augusteam aetatis Itaque -oum AUGUSTO aurea aetatis Principe paulo Prius exstinctum esse simulque VIRGILIO HORATIO, Ov1D1o et aliis hujusce splendoris luminibus aequa- Iem amicumque fuisse, una cum BIAΝCoΝ1 mihi persuadeo. Atquo haoc scilicet Bianconianae dissertationis pars splendidissima est qua quidem auctor omnium et admirationem et claudem aratiamque optimo jure meruit Quod autem russi id tempus Pertinet, quo medicos libros a CELso scriptos esse BIANCONIUS contendit; ad hujusce partem ego neutiquam Possum accedere Est mihi potius Persuasissimum oosdem CELSUM sub extremis et imperii AUGUsTI et suae ipsius vitam annis

composuisse, et statuisse nanquam monumentum non solum posterium ea et eris ipsius racriaptis, Verum otiam eruditionis experie

tiaeque plenius, dignius immortalitate et

aere e rennius.

Triplicis autem generis argumenta sunt, quibus haec nostra conjectura nititur. Quorum unum ad varios locos maxime spectat, qui vel apud CELAUM Vel in aliorum Veterum scriptorum operibus

occurrunt. idonei scilicet, inde lux aliqua nobis

44쪽

coniecturarum ope exoriri queat. Atque eodem a gumentorum genere in hac quaestionis Paris in cipue usi umus. Alterum vero sumtum est ex

Latina orationis in modicis CELAI libri is xentis indole Cujus diligentiori contemplationi melius convenire mihi vis est pars dissertationis

nostrae seotanda. Sed tertio Eliam aliquantus argumentorum fons sententia nostrae probandae aperitur accurata deliberatione auctoritatis, quae concedenda sit CELA tanquam medico, et retii aestimatione, quod tribuero debeamus robus domedendi arte ab eo propositis. Atque in ea re tertia versabitur libelli nostri pars, cui quidem maximo quaestio do CELAI Profession objecta est.

taque jam ad illud argumentorum genus Progrediamur, quod huic priori dissertationis arti pro-Posuimus atque concrescere diximus ex Variis et apud CELAUM et apud alios antiquitatis scriptores occurrentibus locis. Primus autem ante omne commemorandus est QVINTILIANUS , quippe qui in operem Institutione Oratoria CELSI nostri saepius meminit, et unum potissimum locum reliquis graviorem perhibuit, unde nobis in aetate CELAI haesitantibus certius forto aliquid conjicero liceret. Est autem M. FABIU QU1ΝTILIANUS auctor gravissimus, qui Hispanus ortu post NERONIS necem Romam

45쪽

adductus, non in foro solum summa cum laudo e satus est, Verum etiam studiis excultus Graecorum et Latinorum auctorum et maxime CICEROΝΙS, eu-jus admirator orat aemulusque, sub DOM1TIANO Imperatore, circa annum, DCCCXL. , suum praeclarum, accuratum atque elegans opus de Institution Oratoria conscripsit. Quem accuratius cognoscere cujus intersit, inspiciat FABRICII Biblioth. Lat. Tom. ΙΙ. l. II. c. 15. P. 25 sqq. Sed illo,

quem Causao nostrae propiorem ess dixi, locus xoperitur in I. III de Instit. Orator. c. 1. P. 435 sqq. ex edit. GEORG. LUD SPALDINGII, Lipsiae, anno 1798. tque haec sunt auctoris ipsius verba: Seria psit do eadem materi non auea Corvifletus, aliquo, Stertinius, nonnihil ata Gallio accuratius aropriores Gallione Celsus et Laenas, et aetatis

nostrae Virginius Plinius, Tutilius. Ad CELAI igitur aetatem quod attinet, ex Citato hoc loco primum discimus, eum non solum ante QUINTILIAN tempora, sed etiam VIRGIΝIO, PLINIO TUTILIOque Prius scripsisse. Hosce autem ipsos QUIΝTILΙΑΝΟ rhetorica sua scribente vitam jam posuisso, cognoscitur ex sequentibus, ubi se arcere nominibus viventium auctor dicit. Undo novum aliquod nobis concrevit, si eo egeremus, argumentum, quod iis opponeremus, qui ad TR δANI usque imperium CELSI Vitam produxerunt. Sed tamen et patro GALLIoΝ priorem CELSUM 1ma cum LAENA artes suas composuisse a QVINTILIANO docemur. Quaestio igitur exoritur, quo

tempore pater GALLIO ille exstiterit scriptor Qua

46쪽

quidem dijudicata facilius erit statuero aetatem --

EI. At vero ejusdem GALLIONI ipsius non et aa solum, Verum etiam Persona in dubio latet tincerto. Quam ob causam ΜΟRSAGNIUS, qui, quod equidem sciam, primus laudavit QUINTILIANI illum locum tanquam quaestioni de CALAI aetato utilio-xem, viros doctos invitavit, quorum interesset scire, quo tempore CELSUS sua scripserit, ut in GALLI NIA Otatem diligentius inquirerent. Ita enim I quitur in Mist. IV in uri Cornelium Celsum, P.

54. ex odit. CALAI a medieta Argentorati, anno 1806. Vol. II. Quot seriμserie so CELSUS anta claudium annis, conjicere olerunt, qui forte sciane, quo anno Gallio pater, sive is, ad quem ab L. Seneca fratre liber missus est de mea Beata, siva alius fuerit, sua da eloquentia miserit; riorem uim patre Gallione sua Celsum edidisse, auctor est M. Fabius. Atque id ORGAGNI monitum summa cura persequutus est BIANCONIUS in Aiat. II ad ira-Bosin convers. Geman edit a RAUSIO P. 9 sqq. et in Milom. at ex edit. CELAI de medicina, gentorati anno 1806. Vol. I. p. 40 sq. Sed BIAN-CONI contrarius jam exstitit Ano in praefat. ad suam CELAI oditionem Paulo ante citatam P. 14 sq. atque ostendit, sententiam illius non esse probabulem Haec autem est ΙΑΝCΟΝΙΙ argumentatio.

Primum quod ad personam GALLIONIS patris, de quo quaeritur, attinet, criticus illo sibi orsuadet, eum intelligendum esse, qui L. SEΝECAE phialosophi fratrem natu majorem adoptaverit et, quo

facilius distinguoretur a filio hoc adoptato, Patris

47쪽

agnomino ornatus siti undemquo GALLIONEM Loond facultato floruisso et ad judicium de oratoria hus Romanis forendum jam aptum fuisse, antequam msAALA CORVMiUA, clarissimus ipso Romae orator, - poeta mortem oppetiissent, quorum quia dum utrique etiam amicissimus fuerit, concludit B NCoNIus ex M. SENECAE rhetoris Suasori III

P. 28 sqq. e odit. c. not. Varior Amstolodami, anno 6 2. ubi inter alia haec occurrunt Quaerebat a Guuione Messala, quid illi visus esse meera, MPaulo post me autem dieebat Gallio Nasoni suo valde laeuisse. Etenim cum ESSALA , clarissimus ipse oratori, GALLIONI iudicium do oratori ΝICRTIS Virtuto petierit, otiam GALLIONEM am MESSALA adhuc vivont judicii auctoritate valuisse suaque rhetorio odi disso, verosimillimum Iesso inatur BIANCONIus. Ex eodem autem colloquio, quo GALLIO una AssΑL fecerit, atque ex ration ea, qua AsoΝEM commemoraverit adpellans suum, familiaritatem colligit IANCONIUS, quae cum ASSAL OVIDIOquo intercesserit GALLIONI.

Itaque ad investigandum tempus ipsum progreditur, in quod EsAALAE COMINI obitus incideri Quo quidem cognito annus illo facilius possit judicari, quo GALLIO eloquentia claruerit suaque de rebus rhetoricis in lucem protulerit. Hoc autem dato tempore etiam CELAI GALL1ON prioris aetatem

accuratius statuendam esse 1ΑΝ ΝIUS ORGA-GNIUM sequutus contendit. Itaque EASALAE mo

tem circa dimidium AUGusae imperium ponit uot ritate nisus cum MaoΝIs, qui l. I. E lat. σα Ponto

48쪽

VII. v. s. se nota Messala interfusas ejusque -- rentialia adspexisse testatur, tum scriptoxis diriosed causis corru tae Asueritiae, qui ex odit. Venis C. CoRΝELI TACITI, Biponti anno 779. Tom. IV. f. 17. p. 161. Corvinum in medium usque Augus Winelyasum durasse distinctis verbis affirmat. -- propter BIAN CONIUs ab USEBIO in Chronicis a IIa

docento, Messalam Corvinum oratorem inedia se com fecisse circiter extremos Augusti annos, dissentit, a

quo concludit, siquidem GALLI Pater ante Es-εALAE exitum, mediis scilicet Au GusTI annis, scripta sua ediderit, CELSU eo prior em primis ipsis exstitisse Aususae Imperatoris annis. Μihi autem hae de GALLIONI patris Persoria a BetANCONIO disputata magnopero arrident. Cujus opinionis participem habemus otiam SPALDINGIUM, doctissimum QUINTILIANi interpretem, quippe quid adnotatio is ad hunc locum odit. it. profitetur, sibi eundem esse ideri QUINTILIANI GALLIONEM, qui in familiam adoptaverit, SENEcA filium fratremque L. SENECAR. atque a M. SENECA saopissimo commemoratus Iunius GALLIo adpelletur. Quanquam alius judicii est BuRΜANNos, disputans, hunc GALLIONEM, do quo quaestio est, ipsum fuissem. SκΝΕcA rhetoris filium eundemque, ad quem bordo ita eae a L. SENEc Philosopho missus exstet. Sed illa quoque, qua de tempore BI ANCONI Da protulit, ad quod EssALAE obitus referendus sit, multum mihi placent. Etenim major haud dubio tribuenda st dialogi de ausis corruytae eloquentiae

auctori quilibet sit, quam Eusnato, judicii gravi-

49쪽

tas. Atqui omni modo displicent, ea mihi, quae ex

Propositis his consequi 1ANcoxio videntur atquis ad GALLIosis patris et CELSI aetatem Pertinent. Primum enim non intelligo, quo jure criticus ille ex colloquio ΜκssΑLa et GALLIouis ε 1cxiis arto dicendi a xxac relato conjecerit, GALLIONEM tum temporis, in quod colloquium illud inciderit, anto ΜΕssALA scilicet mortem, i. e. eirciter medium AUsUsT1 xincipatum, sua rhetorica jam emisisso Propterea, quod ΜκssΑL ab eo judicium de Nicκτου oratore quaesierit. Quasi laus eloquentia judici que de rebus oratoriis auctoritas non nisi scriptis editis, neque multo magis artis dicendi ipsius usu atque studiis iv jus exercitatione positis attingi potuerit orator, mehercule scribendo non excolitur, aequo ac medicus artificesque alii, quorum res in usu experientiaque maxime sunt positae. At sine ulla fero, quae ex scriptis proficiscitur, laudis gloria summus aliquis exsistere atque haberi potest dicendi et medendi artifex judexque in rebus ad eas artos spectantibus. Quid enim, quod illa scriptorum laus, ora certo ac perennis, artificibus non nisi exercitatione artis praemissa fieri potest atque solet Ergo concedamus B1ANcONIO, GALLIO NEM nostrum EssΑLA adhuc Vivo jam claruisso luce forensi nihil tamen equidem Video, quod mihi obstet ponenti, scripta sua Thetorica eum non prius quam MESsALA defuncto in lucem protulisso. Ejusdemquo sententiae participem laudare licet TARGAM; quippe qui criticus eo solo utitur argumento, quo BiΛscONiuM confutet ex commemo-

50쪽

arinas aries alias medicos scripsisse κLsu GALLxquupeiorem, nec aliud quidquam inde sequi adjicit,

quam ut Aususio florente floruerit etiam Ensus. Verumtamen aliud etiam idque multo gravius mihi in promptu est argumentum opinioni Biano nianae contrarium, quod ex singulari instit tionis genere, de quo M. FAB1us loquitur, a me sumtum est neque ab ullo critico, quantum scio, hucusque deprehensum. Etenim non de medica,

sed do materia rhetorica CYLsu GALLIONE Pri . rem scripsisse docet auctor distitutionum Oratoriarum. Quam ob causam etiamsi BiΑxcoxio demus, CELsum scripta sua ad Tatoriam arto specta

tia ante EssALAE CORVIN obitum, i. e. Primis AususT Imperatoris annis, edidisse nequaquam tamen inde sequitur, ut etiam domo dicina libros id e m auctor eodem tempore composuerit atque in lucem protulerit. Sed multo verosimilius est, has duas longas artes multumque diversas diaversis quoque temporibus ab uno eodemque homino esse tractatas. eque vero unum illum, quem la davimus, QUINT1LIAN Iocum testem habemus με- toxicorum CELs librorum; sed eorum saepius m minit idem auctor ac plurium insuper aliarum, quippe quae nec oratoria nec medicae disciplinae, nisi communi doctrinarum vinculo, conjunctae sunt, artium institutione a TonaΕ11 CELso relictas esse Tefer Quapropter commemoratu dignissimum est illud AB11 ex odit Lugduni Batavorum et Roter dami c. not. Varior anno 1665. I. XII. c. ulti P. 914