De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

31쪽

ACCENTVS INCLINATIONE.

33쪽

ritum sches data est philosophiae Professio

extraordinaria, eam Tite aditurus Publica or tione, quum debeam auditorum inuitandorum caussa libellum i roponere, Volui Per hanc o

easionem facere initium a Ponendi praecepta de intsinabilibus Graecae linguae iactionibus re in speciem tepui et pusilla, sed plurimi et necessarii usus, eademque Parum diligenter etiam a doctissimis hominibus vel excussa, vel in de dis veterum scriptorum libris obseruata. Iampridem aduerterat me, quod inclinaniadi et non inclinandi ratio non tantum ab aliis alia, sed ne ab iisdem quidem una et eadem semper teneretur. Quum igitur ipse melius aliquid tenere cupiens, artes Grammaticas a recentioribus conscriptas adiissem, in maximo earum quas Consulere potui numero, inueni tres tantum, quae Paullo quam ceterae plenius de re hae praeciperent; sed ipsae tamen aut non pauca nec minima Praeterirent, aut in quibusdam grauiter peccarent, aut passim rem Ionisge facerent obscuriorem: nam Alexandri sco-ti accentuum rationem ex Gulielmo Baillio tradentis alteram eam quae dicitur archica; tertiam Neophyti Peloponnesii, qui Gagae luhrum quartum tiIntroductionis lenissam et iet Pros. '' erudia

34쪽

eruditiss1mo commentari explanatum edidit Bucuresti ir68 D. Itaque factum est, vim radiani, veteris et excellentis Grammatici, A. bellum

' Opus hoe Neophyti, aeriiratissima refertum doctrin vix emissum in aliquot hominum manus venem , quum iniquo fato quodam prope omnia exempla eius peri xunt. Relatus eo ad breue tempu3 duntaxat comm dato usus fuerat dolebatque interdum apud me, his lingustiis pressum se non nisi paue eorum , quae vellet, enotare potuiss8. Tandem mihi, paullo post illiusnwrtem, opus studiose quaesitum attulit iuuenis nati ne Graeeus hue ad nos missus studiorum ausia. Est autem illud se inscriptum L 'εοδωρον Γραμμων

κουκου στίν. - ξη. 1768. Pagg tint Ias Arma ruam. Sed hoe satis est a re Iitterariae usum de ipso libro, quo rictissimi Grammatiei pararat Meilli carie subtili veterumque ingenio dimi illustratur, eendi alia Brtasse occasio erit melior. V.

35쪽

istum de partinus inclinabilibus, qu- ar ita erico isto saepissime laudari, nec tamen ubique istis intelligi videbam, necessario mihi putarem

tem Herodiani hunc libellum, quod sciam, qua rex editum: Fabricius duas tantuni editiones sommemorat: semel anno III ID, Ain Hortis Mo dira iterum anno DXII in esu dem radi collectione quadam libellorum Gra-inaticorina pro titulo inserimis eorum singularum nominibus, charta o lilicata tertio annis quatuor post apud Philippum Iuniam, in Euphrosyni Bonim Eae iridis Grammatius, quae xepetitio est collectionis Aldinae quam dixi sed ehiridii titulo dissimulata, chartis item insanis quarto denique ad caletem Dictionων amaolatini a Latiaograeci, ex Asulanorum ominam ali anno MD XXIII. agna est raritas

hortim librorum secundi quidem et quarum diose a me quaesiti, nusquam apud nos sum potui exemphim inuenire. Iam etsi Herodi nus multis locis in Enchiridio Boniniano qualia in Hortis Aldinis emendatior legitur, Me quod Aldus iam in ea quam dixi collectione, quam Boninus repetiit, meliorem codicem secutus Q at siue quod B in is ipse melioris indicis lactionem substituit nonnulla tamen adhoc viatia supersunt, quae solo ingenio adiutus miniam quisquam possit omnia tollere. Deincle ad Herodiani praecepta vel illustranda, vel consi manda, vel supplenda, opus est conferre quae

36쪽

de hoc genere scripta sunt a ceteris antiquis Gratianaticis quorum libelli tantum ita Hortis et in Dictionario editi sunti Inmortis adeo

male sunt descripti, ut quanquam Plurimos eo iores ope sola ingenii corrigere possis, aliosit me haud multo pauciores deprehendas, ast quos corrigendos auxilium tibi a meliori codiisce Venire debeat. Quum igitur consilium ceἀpissem et Herodiani et eius comitum edendo Tum essetque ad eam rem opus Dictionarii cotilatione, siquidem, Ut sperabam, in eo Gram matici editi essent ex alio codice, non ex eodem illo priori quoniam fortuna librum quaerepti mihi nondum affuit, consilio eo quod Ceperam. in aliud tempus dilato, existimaui studiosis renigratam fore, si ego interea cum ipsis communiis rem, quae viderer in hoc argumento rectiusquam Vulgo Praecipiunt, vel a magistris illis veteribus didicisse, vel re diligenter consideranda intellexime in autem libellus primi tantum capitis Praecepta, in quibus disputandis exspatiatus res varias obseruatione dignas Ionissius persequi volui, continebit.

37쪽

I. renoris inclinatio quid st. Inelinari tenor dicitur, quum dictio quae per se acuista est, grauatur. Acuta est ea, quae ultimam syLIabam acuit. Ultimam syllabam autem quum dicimus, etiam dictiones monosyllabas intelligi volumus. Ζευς πατηρ ἀδελφος Grauis dictio ea est, cuius ultima syllaba grauatur. μορος μοριον. κῶμ. Dictiones quae ultimam circumflectunt, ipsae quoque in grauibus numerari possunt. O. καλῶς ἀγα- Θῶς. Nam tenor flexus est acutus et grauis in e dem syllaba coniunctus, ita Vt acutus prior sit, post Hur grauis. Mefleto. Vnde nec syllaba quae vocalem breuem habet, inflecti potest. Sed Grammatici has dictiones quarum ultima syllaba inflexa est, in acutarum numero putauerunt. Nam acutas in duo genera distribuerunt, num earum quae tenorem acutum haberent φυσει aut ἐνεπεία. Vt σοφος, ab remm earum quae δυναμει, Vt σοφως. RErg. Prof A II. Deli.

38쪽

IL Inclinandi tenoris modi tres.

Dictiones acutae omnino tribus modis tenorem inclinare possunt: Vt eum aut plane deponant aut ex ultima lallaba in penultimam aut antepenultimam retrahant aut a sese in dictionem priorem deuoluant. Sed tenoris acuti retram et deuolutio cadit etiam indictiones quasdam circumflexas.

III no a primus, fenoris epositio.

Primus tenoris inclinandi modus est eius deposit1 vel consopitio, et hac na regula continetur: Quoties dictio acuta praecedit aliam dictionem, cum qua et constructa et simul pronuntianda est, abiicit acutum, et versa in dictionem graueni, etiam signum graui tenoris in scriptura loco abiem acuti recipiti Vt, has dictiones, pol, et μητρυιὴ et περικαλλές, per se quamque solam cum tenore acuto pronuntia. mus at in illo Versu Homerico, II 6 389. in μηw1τρυιν περικαλλὴς Ηερίβοια, deprimitur haec ten xu acuti eleuatio. Nam propter continuum fructu-xae ordinem cursus pronuntiationis debet perpetuus eme, quem interrumperet vltima sylsaba dictionis mediae acuendo elata Quum igitur omnium syllaba.

Tum quae non aut acuuntur, aut circumflectuntur,

grauis tenor sit communis ea dictio quae acutum in θllaba ltima deposuit, aequabiliter pronuntianda est, sine ulla tenoris arietate. Ποῖσα λεξις την

39쪽

n6a. In hoc genere inclinationis existunt variae q. ssiones.

IV. Cur fenum tenoris mauis pro deposito acuto

ponatur. Qui fit, ut syllaba ultima, tenore acuto in conis structione amisso, nota insigniatur grauis, quum id non fiat neque in ulla ceterarum syllabarum quae grauantur, neque in ipsa Vltima, si proximam vel tertiam ab ea tenor erexit Eius rei quae caussa esse nemo, quod sciam, aperuit. ihi Venerat in mentem putare, hanc esse caussam, Ut lector sciret, non esse negligentia omissam notam accentus, ne forte ipse in plurium syllabarum Vocabulo male accineret proximam vel tertiam a postrema. Deinde animadverti, eas dictiones quarum pronuntiatio habet conis sopito acuto aequabilem tenorem, simillimas futuras esse, ut si cum ea quae proxime sequitur acuto aut flexo tenore praedita, in unam compositam dictionem essent conflatae nisi quaedam soni varietas in illarum syllabis Vltimis exprimendis assumatur. Est autem sonus a tenore diuersus, ita ut minime sit eadem Vtriusque varietas et aequabilitas, Nam sonus variat vocem, si ei dat plus aut minus vocalita a ta tiso At non fit tere eomposita dictio, nisi eum aliqua in

ratione ut infinita exempla doeent. Prior itaque auca verior est Tamen ipse auctor in altera Disp. tramisque hane sententiam mutat. IV.

40쪽

tis et roboris tenor s eam aut erigit, aut deprimit, aut inflectit. Quare arbitror in liaba ultima quae deposuit acutum, ideo grauem poni, quod in ea pro-i nuntianda in locum tenoris, qui dictionem a proxima quae infertur seiungebat plenior quidam et validior sonus debet succedere.

Vnum clarissimum in particula ούς exemplum habemus. a carens accentu, gravis est per se, atque adeo pronuntiatur Vt pars vocabuli quod proxime ει quitur. Eadem acuta, ως, pro υτως quum in appositione acutum in grauem conuertit, nisi pro-huntiatur et sine ulla tenoris eleuatione, et sono tamen impulso validius, oratio fit obscura. Nam si quis hanc particulam in his aut similibus verbis, δυαρα φωνήσας α πιβησοιτο , cum tenoris eleuatione pronuntiat, is videbitur verba disiunxisse, atque hoc dicere voluisse, Ita ergo locutus abiit. Sin grauat quidem illam, sed non pronuntiat sono magis intento, periit, quod erat inter is αροι et αροι, discrimen. Putabimus hoc dici, Ut igitur loeutus abiit, et membrum consequens exspectabimus fruis Brati, sero intelligemus, non hoc dici, sed illud, Si igitur Ioratus abiit. Ergo et particula haec, et eius exemplo ultima quaeque syllaba, grauis ex acuta facta, eo pronuntianda sono est, qui aures paullo plus impleat, quam is quo ceterae syllabae graues pronuntiantur. V. Quan