De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

61쪽

o Idem articulus in quisus terminationibus ahttera, incipit Ioeum postpositivi obtinens in Io-

in id admiration dignam facitin thoraeis sieta Recte. Sed quum thorax sit, de quo sermo est, an ita Herodotus in uno breui et simplici membro lo- queretur, eum thoracem admiratione dignum satirint thoraeis liciar Omitto alia, ob quae mihi haec videtur suspecta esse oratio. Messelingius nihil ne que in Graecis verbis mutauit, nisi quod post αξιον

posuit comma, neque in versione correXit, neque

mannota ione admonuit Leuissime corrigas, Των δὲ εἴνεκἀ Θα υριάσαι ριξιον, αρπεδον Dαστη του Θωρολυος ποάει Ob quae autem merito mireris, faeiunt gula horaei Eeia' θ. -- Nimis argutatur super hoc usu articuli Gregorius de Diat pag. III. Τοῖς υποτακτικοῖς αρθροις τοῖς απο φωνηεντος ἀρχη-οις, προίτιθέασι το τ οἱ 'Iωνες Hanc soluolam et ina-

62쪽

μnem argutiesam unde petierit, nescio. Etiam nos Germani saepe in lingua vernacula praepositiuum articulum adhibemus loco postpositivi. Ein gregratat udas de Tag regiere. Nec vero ab Ionibus tantum hic usus s equentatur, sed admissus est etiam a Pindaro, a Theocrito, et in Choris Tragicis ae Articulus postpositiuus c. in eiusdem -- nominis υτος locum substitutus 'Aλλοὶ καὶ ου --

ικε Διος μεγαλοι κεραυνον. II. I, 98. Πατρέ- κλον κλαίωμεν ο γαρ γέρας ἐστὶ λινοπων a, . Reliquarum huius articuli per genera et casus mut

tionum hae tres, si, οἱ , r. sunt eaedem quae adticuli praepositivi, quarum exempla iam dedimuλr neque unquam in mutationibus ceteris postpositiu hac significatione usurpatur. - Ρrosaicis in usu estoc, et Or, post coniunctionem αἱ Και ω, δαλου Θέντες ἐκ του συνεορίου, ἐσέβαινον ἐς τα νῆα. He

quod nec latorii est nec alii prosaico statum. Est autem formula icta celeberrima. Καγος εύει Καὶ

14 Nempe in Basil prima, qua una Reigius videtur usus esse, et in Aldina. Ceterae recte habent καὶ os, quod firmat etiam eodex Vindob qui in Supplem. Eollar Uumeratur LIV. cuius lectionibus utor. V.

63쪽

am. -- Singularis et Platona magis esiam stequentata haec est formula, ν δ ος. . Verum egi articulus in ea est aeque pronosiuri dis tamen quia post verbum collocatus est, non puto eum esse Mai re Vi pronuntiandum. -- Videor mihi apud prosaicos etiam articulum neutro gene e o, pro τουτο

defusa Mat. p. 353. In his locis planum est, idemsgnificare , quod τουτο, nisi velis dicere, in principio membri consequentis aut haec verba, τουτέεστι, praetermissa et subintelligenda esse aut illatam particulam, a Iatone τι, a Lysia et Demosthene γου, delendam, quorum neutrum est, Vt mihi videtur, probabile. Dativus , in hac sermuIa, εφ' , pro quaedam cum pleonasmo coniunctionis a saepius dicibtur ἐφ I τε, usurpatur maxime singulariter. Formulae significatio est, hae lege, ut verbum autem

sequitur et infinities et indicatiui modi Δια--as Verum Me si monstrant exempla, statim apposita. Errat uitur Hooseu in Do . P. G. cap. LV. . 34 si b

64쪽

ἄνδρας κοριιι υντοι Thucydides , Π, οι δ' εμ ιν αποδώδιν, ἐφ' vi μὴ καυιν - κω μας Xenophon-C. . , a. s. I9. Huius constructionis qui me rationem doceret, frustra quaesiui. Eustathius pag.

1486, 7 e Demosthenis Thracis paraphrasi Odys.seae locum recitat, in quo sunt hae verba, ἐσ

καὶ ε οῖον τε. asi aliquis in hoc pleonasmo, aut in eo solo haerere possit. Deinde pleonasinus istencm est Atticorum proprius, sed maxime omnium εommunis. ostremo in hac sermula, quam similem esse vult αλλως τε καἰ, num pleonasmus estvllum Nonne coniunctio τὸ in ea necessarium lo- eum habet, ut significetur id, quod comprehensum est uno Latino vocabulo, praefertim In Scholiis ad Thucydidem nihil quidquam est, quod nos magis erudiat. Vide mihi quid annotet Scholiastes ad haec verb4, εφ'-τε ἐξ-ιν, , Io 3. Ἀντι που, επι α; εθεναι Uἰωριοι σε τοῖτο Θουκυδίσου hucydideum

dieens, ἐφ' Deonstrui eum verbo et finito et infinuo; ἐφ nonnisi cum infinito. Ire iusmodi errores et plures sunt et grauiores in hoc opere, ceteroquin titissimo. IV.

65쪽

e ideum hoc Hioma esse dieit, et quod ἐν α τω

pr ἐπὶ σω. et quod Verbum finitum pro infinito adhibeat. Neutram ob caussam hoc bucydidis est, sed ipsius linguae idioma, quod etiam alii scriptores et Atticio et Ionici Lusurparunt Deinde. quod scire cupiebamus, mon docet, qua ratione fiat, ut ἐφ' vi et Ara τε posit non solum dici pro επὶ τοι, sed etiam cum verbo finito construi. . io gum est, radios aliorum errores arguere. mihi vide.

tu articuli postpositivi casu dativus ket ψo, cum ellipsi nominis τροπου seu λογω, in antiquissi a

Graecorum lingua significasse hoe modo, Me pacto. Ite, per demonstrationem, et quomodo, quemadmodum, ut, cum relatione. induerbium quidemini,d quod ortum est ex dativo casu pronominis obsoleti

vh. significat e Et in tribus locis indaricis

m. 6, T. I, 9 et I37. articuli postpositivi Orescasus dativus ωτε, seu nullo tota subscripto, aduerinbium τε occurrit, significans L Fraue alii scribunt ωτε, acuta penultima. Idem etiam hinc patet, quod ex, factum est et ς, o tonon, β, et ως, barytonon ut et exωτε, ωςτε, quod ipsum quoque significat etfe, ea potestate qua itaque dissemus, et ut Iam οἱ et me, quum significantist. adhibentur similiter atque ipsa haec Latina particuIaquam significant, non modo tanquam adverbia simi. litudinis sed etiam tanquam coniunctiones caussales, ad finem cuius caussi quid agitur, ignificaodum et hac altera potestate modum verba promiscue indicativum atque infinitiuum adsciscunt Stergo antiquitas ket 'alm istis ipsis particulis, o c

66쪽

retinuit consuetudo postquam a et o iam seorsum per se, aut cum alia Iationis Parte coniunctum.

desierat δε et στε significare. Iraque factum est ut nonnuliquam prorsus ita loquerentur, quasi M'ω et ἐφ' ω τε una composita dictio esset Plato S. A. g. r. οὐλών ' πὶ τουτω μώντοι σάν τε

Adhibetur autem articulus postpostiuus etiam in personis vel rebus tum partiendis, tum inter se opponendis Quem usum eius ignotum aut improbatum Homero et aliis antiquioribus fuisse videor sed paullatim et a poetis et a prosticis admissus est, ita quidem, ut iam in altero partitionis vel oppositio. ni membro articulum postpositiuum, in altero praepositiuum, aut aliam aliquam dictionem; iam in viroque membro eundem postpositiuum surparent. λέ an αυτος τὰν κακον χρὼς οὐδε φίλοισιν Ἀτην ἐξοπίσου παισὶν πεκρεμασεν. Theognis os. Καὶ τοδε φωκυλώ, ' Λέροι κακοι, an, o δ'ού. Apud Strabonem l. o. Ἀμφοτεροι παγαῖς τε φιλαριενοι o ρον πινε Παγοι ruo κράναις, ο ἔχε πομα τα 'ΛρεΘοίσαις. oschus in Epitaphio

67쪽

δὲ μέλει Rhinthon apud Ciceronem ad Art. I.

ζορωνος κατασκαπτει εἰς Βίας δε καὶ αντὶ Ἐλλήνων βαρβαρους κατοικιζει. Ex alio psephisinate, ibid. P. 89. - Pythagorei, qui Dorice scripserunt. hac sorma plurimum sunt usi. eaque iam csere simplici, non mixta . Homerum negaui usquam ita locutum esse. At Apollonius Alexandrinus de Synt. I, 47. quum dixisset, articulos postpositivos habere tunc verbum com-

εασ. Hoc idem est quod, μὰν υ δέ. Ad hoe exemplum etiam Latini dixerunt, Qua, qua pro Partim, parsim. In Stephani Thesauro , Odi de illo Dorum via desideres .diligentiqua, mi

68쪽

mune, quando persenas et res distribuerent, exemplum inter cetera hoc posuit ex Homero: ψώπας, τοὶ Οχει σεσαἰαται σχατοι ἀνδρῶν πιι μεν σονο- νω πιτερυνος, ο ιδ ανιοντος. d. I, 3. Ita poste xior versus et in Homeri editionibus, et apud ipsum:

Apollonium legitur sed Apollonium patet legisse ar-sculos cum accentu, et eos pro postpositivis accepisse. In qua eum sesellit sui temporis et loci pari trii consuetudo; a qua didicit in simili orationis sorma ipse riculos postpositivos adhibere Si eadem consuetudo iam Homeri suisset, cur quoties ille

duos articulos unum commune verbum habentes,

earum sermarum una posuit, in quibus discrimen praepositivi et postpositivi confundere me queas, toties praepositivos adhibuit, non postpositiuos rAttuli supra iam hunc locum Τῆψα δυω τελαριωνεπερὶ στηει- τετασΘtεν. Hτοι ὀ an σακεσς, o ad φοιςγάνου αργυροηλου. II. 4, o 4 Sed pertinacior aliquis Apollonii tuendi caussa possit dicere, scribendiam esse, is μεν σακεος, ora φαοανου, et lingua Dorica usurpari O, pro ος. Ergo aliud exemplum dabimus IJε οε ρῶας καὶ Λοιαιοήν, πευσμεν ορινο άνους, τους ε κλονεοντας πισθεν. VII, 6. Cf. 14 I3 Quoniam igitur in quibus formis terque articulus plane dignosci potest, in iis Homerus nunquam non praepositivos adhibuit omninooiam in ceteris, in quibus alter articulus ab altero minus apertes differt praepositivos potius quam

postpositivos exissimandus est adhibuish. Wretur aliquis, potuisse duos eiusdem circiter aetatis homines, utrumque sua laude Pr ectantem,

alterum

69쪽

demni orationis eleuantia et facultate, Iterum a iij petitia et subtilitate, Lucianum et Apollonium, tam iudicio inter se discrepare, ut alter in bio eaea hune articuli postpόsitivi sum hiane pro soloe- , alter pro legitim et neeessario haberet Di. eam ego meam hac de re opinionem. Scriptore, Atilai, qui saeeulo ante Christum natum quinto floruerunt, aut qui eo saeculo nati et adulti, partemptiorem quarti nobilitarunt, poetae, oratores, histo

icto philosophi. Aeschylus. Sophocles, Turipi

des Aristophanes, Antiphon, Andocides, Lysias, Isocrates liaeus, hucydides. Xenophon, Iare hi omnes sunt istum de tuo loquimur, spreuet L Vnius quidem Xenophonus unus. locus est a

visis doctis notatus, ubi eum sum admisit. ουτοιαώ σοι, ει τισιν τυγχανοιεν - Ἀσσυρίων, ους ριενα συλλαμβανοντες αυτῶν κωλυοιεν - ἐξαγγελιῶν, ου in μὴ δυναιντο λαμβανειν, αποσοβοῖντες αν ἐμπωδων ἰγνοιντο του κῆχροον αυτους το λον στρατευμα.C. P. a 4. g. 23. Prius illud ους, insolitum est lectori Xenophontis Xenophontea oratio esset, aut

haec, τους με δε συλλαμβανοντες αυτων κωλυτιεν τῶν ξαγγελιιῶν , aut haec, ους an ναιντο λαμ- μνειν αυτ- συλλοι ἀβανοντες αν κωλυοιεν τῶν εξαγγελιων. Dicemusne scriptam esse Cyropaediam a Xenophonte sene, qui dudum patria carens, et in riloponneso vivens, ibi eum sum didiceris Quare igitur in octo libris Cyropaediae semel tantum ita locutus est Quare non in libris vltimis rerum

Graecarum, anno tertio ante ipsius mortem desi-

70쪽

nio inte mortem scripsit Valde igitur suspecti mihi est ista Iemo vulgata. Qui saeculo quarto

nati sunt, ab eorum nonnullis Primum parce bie u receptus est. In Demosthenis Oratione de eo. Tona ter pag. 41. 8a. 89. adhibitum videor a plerisque aliis eius orationibus haud inuenias. ox deinde, ut ab Hemsterhusio est ad homam obse vatum, Comoedia noua liberius adscivit maxime. que postea stequentarunt ii omnes, qui communi quam vocant lingua scripserunt. Non tamen ita omnes hanc formam sectati sunt, Vt aut eam solam neglelcta vetere, aut utramque diuerso usu adhiberent. Sed Alexandrini apud quos littera tum st

dia maxime vigebant, certum Vtriusque sermae disis crimen statuerunt. Nam articulos postpositivos ad hibuerunt si aut eorum verbum esset commune, aut si nomen praecedens, ad quod articuli reserum

tur, eodem casu quo ipsi articuli positum esset. . Prioris constructionis hoc exemplum dat Apollonius I, T. Διεπτησαν x ἀετο; o μὼ αα ἀνατολῶν Mur, απο αεως. Quanquam etiam in hoc gene-xe, si ex negationis oppositione fit partitio, potestvterque articulus proprium suum verbum haberer sed alterius verbum nihil aliud erit, nisi figuram gationis. Ipse Apollonius 3 I. Prine. συan, αν σωπτα ἀκαταλληλοτητος an ἀδώαφορεῖ. Nimi-xum idem est, διαφορεῖ, quasi dixisset, Imae υωνετα Δοιταλληλοτητα. Posterioris constructio. nis, de qua minus perspicue Apollonius tradit, exemplum in illis Verbis habes, quae supra ex Demosthene attulimus και πολ- ' ληνας, ας an