De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

51쪽

ne subiecit, - μοσω. Utrumque Verum arbitror ealii ob numinis reuerentiam; alii, ne poeniteret iurasse, noliten suppresserunt. Illi, credo, vehementius hi citra vehementiam articulum pronuntia-xunt ' - Ddn hac formula, προ του, quae signiscat, προ του νυν vel τοτε χρονου. Si ut dictio composita scribitur, προ του, id quod a Grammaticis

omnibus fieri solet ), qui eam referunt inter aduerabia temporix non puto intenditur pronuntiatio alti. euli, quoniam compositae cum eo praepositionis tenor in merum syllabieum abiit. Καὶ μαμυρῶ πῶς προτου χρονος γεγονως Demosti adu Lept. p. 496. - νSequente articulo postpositivo 'μουδε τουτοαναγκαῖον, ἐοιν μὴ καθ αυτ η τοι et οὐ min κειται. ἀγαθοι , Aristoteles Top. 6, 3. g. I4. Rarum inumnio apud Veteres hunc sum artictili et eius duntaxat neutro genere. absteriores illum saepius frequentant,s Addi poterat etiam forma, μήτην. Quae, ut sorte nu quam alibi reperiatur, praeclare reposita est a Benileio in Fragm. Menandri XIV. et ab Hemminus in Theophil ap. Athen XL p. 4 a. E. ubi vulso est μων. IV.s Ab hae eonsiletudine, nescio quare, discedere nuper coepit Brunaius Certe in eius Aristophane vocem vix aliter quam aisiunctim scriptam reperias. Quod autem vulgo putant, ποτου eontractum esse e verbis, σου του- του του κρήνου id nihil est. Nam ponitur etiam de sempore, tempus quoddam iam elapsum praegre ; ubi est γε τοῖ το, γενομώνου χρον , Ut bene Reiziup. Sic quoque, licet rarius, legitur . προτου, . ante illus' ampus, v. c. Plat Aleib. I. p. IIo A. IV.

52쪽

tant, ut Apollonius Alexandrinus, Synnae, .

Inde repeti debet, προδε-ω. am quod non dicit προς , sed προ ον, si Vera lectio est, per figuram ita loquitur, quasi hominem dixisset, non personam φ). -- Est etiam aliud genus omissi post articulum aut nominis, aut participii, quum horum alterutrum ad congruentiam deest iis dictionibus, quae cum articulo sunt constructae. ο του δεῖνα υιος. τοι σου 'ορι-ου ἔπη ταλτης πολεως πράγματα. σμί τινος ων, καθεστώς, τεταγμενος. οἱ ταirrv κατοικουντες. οἱ επειτα εσοριενοι. ται πώς Θεο-έαινα κοντα. τα περ ημοῖς οντα, Σοντα. τί μετὰ ταύται γενομεναι, et γενησομενα. Ingens numerus talium exemplorum est, nec semper ita facile, partem, quae deficit, supplere. Nomina quidem, et quae iis computes Verba infinitivi modi, omissa, possunt interdum ex proximo assumi Thucydides 8 4I. ἀφει το ἐς τηναίον, πλει ες την Καυνον. Deest, πλεῖν, quod latet in proximo, ἔπλει Sed quoniam in hoc ellipseos genere tamen aliquid post articulum sequitur, quod ad eam dictionem, quae omissa est, pertineat ob eam rem nihilo vehementius quam si plena cotarum esset, illum pronuntiabimus.

ao Conserri Syneellum p. 36 sqq. ivbebat REI E m

53쪽

Platoni, et praecipa Thucydidi singularis quaedam sitata est elliptica formula, o OP λἈγγνύαν ρων, ἐμοὶ ω - σοις ἐπιτηδείοις ποῖσι

Eo Noua sime, quae de huius soranulae in h. l. di mrantur, et contraria iis, quae H. Stephanus docet Apis Pend. Theseuri si Att. p. 3 sqq. atque hunc miti. i. gos in. it. p. 18. Memsters ad Lueian r. i. p. 3. avique regatim. Quod Relatus plane non', ' istinis Hemster figeuius tamen dodrinae et iudH- . . .eio- plurimum semper tribuere selebat, videtur nihl Q - naequam haec liberet, aut i rapiosai Bataui disput tionem non legisse amyrius levim oblitus esse. eve

est, bene eeci'tia Tali enim Relatus erat ingenio, vano temere auderet grauis viri auctoritati tua, quamuis latiliter eootata, opponere: eteris tribuens omhi

id . dem puto ab eo in clara luee positum, verba D: υτ α in risu constructione sursum menda esse, neei Hugenda cum voce' - τα, vel si quae alia vox se- quitur Sequuntur enim, Maxime apud postre tores Ieraptores, etiam aliae, καλα, σφοδρο, πάνυ Postre- aeuin, hoe in formula hac inprimis frequentat Dionyc Have. A. R. m 32. r. me s. e. 9 P. 4. i Q. Et Iud de Meroe. . pr. quo loco temur postha quum addemus nonnulla, quae Relaiangm doctrinava partim confirment, larum leuiter refingant Nam

quod memsterhusio et aliis fraudi fuit, ut exemplis iusto pauetoribus ad rationem subducendar niterentur. dein quodammodo aecidit Nostro. Cearum illud qu que primus et vere obseruauit, mulam hane nodi 'onuubus scriptoritast in usu esse. Apud Xenophoote in minoi ' quam puto inuenitas. m.

54쪽

μεγιστον α καιεν τῶ προλον ἐκακωσε, στράτεω μοι τῶν Ἀθηναίων ἡ του Πλημμωρίου c. 7, 4. Tot exems congessimus, ut pateat, hanc sermu-Iam, - τοῖς Latine significare, omnis tiam posteriores hac sunt formula si non tamen ali superlativo sequente, misi hoc uo, μωλιστα . . Vt Aelianus V. H. I, 3I a T. et 38. Si homines doctos audias, construendus erit superlatruus teδιὸ τα, non cum attributo quod enuntiatur, sed cum formularissa quae intercurrit, ἐν τοῖς oratio pIena sit, A. τοῖς

admodum loquitur Demosthenes in epistola de reditu suo p. 473. Cf. Herodotum 3, 8. T. II8. et IM. ia tine Vertas, ut qui Minime. at ego Videor posse contendere, illud μωιλιστα pertinere adcisum attributum, non ad sermulam quae adiicitur, ἐν τοῖς Vt si plena oratio, ἐν τοις τοιουτοις, γωσλιροα τοιουτος. Quod nihil aliud est, quam omnium maximo talis.

. Non

55쪽

ominitiam hxime iam, et illud esse ut qui maximeralem neque in plerisque locis referet, ubi Graeca ista formula occurrit, hoc an illo modo eam interpretari malis Verum nos disputamus hic non tam de sensu Verborum, qui utrovis modo paene idem essicitur, quam de construmone, quae talis esse debet, ut eadem possit etiam iis exemplis, in quibus dictio R. perlativa nomen, et i casu recto est, apte quadrare. Atqui non quadrat his exemplis ea constructio quam

illi volunt id quod etiam ipsi rident, ob eamque

mussam in iis exemplis alii eorum, V Hesmanus, ad Thuc. 3, Iro eoinructionem vitii damnant; hi, scuta manuscriptus liber aliam praebet Iectonem, eam primam habent, ut Stephanus, qui Comment da Att. L. idiomatis p. i84 in loco illo Thucydidis 1 6. ἐν τοῖς πρωτοι δε 'AMνα-ι, commemoratis aliis du hus lectionibus, δε τοῖς πρῶτοι δὴ A., et, δε τοῖς προ- ωοις δε Λ. praesime se ait harum posteriorem Duxum est putare constructionem eam esse vitiosam, euius ipse rationem perspicere nequeas praeferre auis

rem lectionem faciliorem dissiciliori, neque omnino cauti iudicis est, neque in isto Vno loco reseri, quippe aliis pluribus eadem recurrente dissicultate. Hoe igitur magnum argumentum est, di nem superiatuvam non esse cum ipsa formula ἐν ταῖς construendam, quod ea constructio non potest in exempla omnia cais dere. Cadere autem nostram in omnia, ostendemus.

ω τοῖς βαρέως δεουσε βαμαππαν ἐνέγκαι uti DB a τοῖς

56쪽

κωσεν αυτ η του IIλημμυρίου λῆψις Non inutilia haec deputo, qui Videam, ne Scholiastae quidem homini Graeco Veram huius constructionis rationem perspectam fuisse, ut ex inepta eius interpretatione patet ad I 6 3 IT 8I. 7, 4. Praeterea planum hae faciunt, ictam formulam Thucydidi restuuendam esse, haud scio an locis pluribus, certe hos in

quem legens incidi, T, I9. ουτοι μων ων ἐν τοῖς προμτοις ορμιησαντες απο ου Ταιναέα Corrigi debet, ε τοῖς πρωτο ορριησαντες. Nam omnium copiarum

a Peloponnesiis in Siciliam eo bello missiarum, primae fuerunt eae de quibus ibi Thucydides linuitur.

ἐν τοῖς ρμησασι, πρωτοι οὐ μησαν. Lemo autem

vulgata sententi/m habet aut nullam, aut falsam. Nam siue aliquid suppleas nempe hoc supplendum

fgnificat , ita profecti sunt, ut qui primi aut inur rimos profecti sunt. Prius, e nihil posterius, falsum. Nam soli, non cum aliis, primi traiece-

xunt Sive nihil suppleas: ecquid tum significare Poterit

57쪽

Poterit ἐν τοῖς πρωτοις, quod hic Iocum habeat ullo modo inter florere, praeripvi Sed ut redeam

3 ad

. ia mactenus egregie omina et aeute Quibus propositis

D. hoe saeile assequitur, ut vulgaris modus istius sormulae explicandae longe minus certus videatur quam

antea. Neque dubium est. mmemsterhusso duo illa, exempla hueydidis III, 7 et x. in animo fuissent, quin et ipse paullo aliter de tota re scripturus esset. His solis erum sitis conficitur, verba D τοῖ dictioni superlatiuae adite solere simplieiter, ut Latina Iove, musto imprimis, praecipue, omnium; meque tali Hlipsi, quali vulgo volunt, rem plene expliear posse. Quin vel istiusmodi exempla dubitationem intieere poterant, cuiusmodi est hoc Thucyd. VII, I. εν τοῖ κἀ- πωτατα διῆγον. Nam qui μάλιστα alias copulandum putarent eum illis, ποῖs, non cum attribui s. praedicatos num sorte etiam ex diu didio illo eruere volebant ἔν ποτε μ αλιιστα χαλε-ωs Et ubi idem seribie VIII, o. ανυλ τοῖσἈκαλιστα haeresis, nonne id etiam aliter efferre potuisset ν τοῖς ἀντιωτατος, nisi verba, 'κ ἐκ πλεωτas, eum ad alterius structurae genus deduxissent Verum dissimulare non possum, Reieti quoque

mei rationem in spluendis exemplis iis, ubi D τοῖ cum semininis ivnsitur vel deficere, vel paullo duriorem videri. mihi quidem talia exempla primum mussiundederunt quaerendi, quonam genera a Graecis dictum esset illud τοῖν Nam in ceteris locis, qui plures ti-que sunt numero, nihil nos vetat illud pro mascillinoaeeipere. sed quid faetendum duobus istis Thueydidis, quo modo verebam, a Reigio positos Quid huis ea Dionys Halis de Isocr. c. a. Te διαλεκτον - Φευσα

58쪽

ad id quod agitur quanquam in hac formula nihil post artisulum sequitur, quod cum eo sit constructuiruquia

πιμαν καλουσι Atque otam locorum similes sunt plures apud Plutarchum, Appianum, alios eiusdem ei citet aetatis. Ad quorum normam, vix dubites, quin, vel nondum plane cognita formulae syntaxi corrigi debeant hi Ioel Dionys Hal. A. R. IV, 4. Eoρτην -

Iam haec expendenti comparantique illud GD ubiaque videatur neutrum esse Mihi vero probabile fit, totam hanc loquendi formam primum ab sermonis suminus diligente esse profectam, id quod in aliis multis ellipue idiomatis formis famim est praesertim in Graieco sermone. Tum omnino non est mirum . si passim dissiellius procedit resoluendi ratio. Nam Veteres ipsi, riuum talia ex prima et propria sede loquendo transferrent in alienam, obscura quadam analogia ducti, de soluendi ratione et eaussis nihil subtilius eositasse videri debent. Ceterum Reieti illud omnium non ubique aptari potest, etsi plerumque potest Non potest enim Thucyd. III, Is hoc, ἐν πω πλώπιστου νῆεs, aliter verti quam, naues onge plurimae. At hoc iam antea tetigi. Addam duo loca, quae, ut alia multa, propter 'huius formulae vim aut ignoratam, aut neglectam, eonte ris infestarunt viri graece doctissimi Ita p.

Aristid. r. I. in Iou sere med. ' El- ἐν τοῖς πρῶτα ἐγέννησεν, Cantem emendabat, ἐατ- πρώτοια. Istra.

59쪽

Hquia amm id quod ad eum reserti debet, in iis quae post eum sequuntur, comprehensum aecipitur non puto articuli pronuntiationem esse in hac sermula intendendam. Blud mirum est, quamobrem si articuli praepositivi qui adspirantur, nec habent per se teno- Iem, pronominibus vicarii substituti, ubi partitio aut oppositio fit, ne apud Homerum quidem accentu graui notentur quum tamen apud eum extra oppositionem aut partitionem semper a veteribus edi

Est enim, Aviorem Iupiter genuit omnium priagnum. Alterii exemplum est Herodot VII, 37. quoa eaput dupliei coniectura tentat alchenarius, qua omnis sententiae tenor de loco filo detrudatur. Legitur ibi, τουτο μει is τοῖσι θειοτατον γίνετata νοέσΘM. Quaerit alchen. ἐν τοῖσι, quibus tandem Mox eorrigit. At verba sic erant vertenda: Non dubito,

quin res ita factast plane diuinitas, . praecipuo quodam eonfiιio diuino. Posticha

explicationem totius sententiae nexus et perpetuitas,

quum distinguatur . θεῖον, h. quod si gulari interventu numinis, et του&αιον, . quod si ex ius et aequi legibus. IV.

60쪽

Eustathium supra dicere audivimus, τοιοῖτο κοὐ τιμεν ἀντὶ ἀντο υμ- κεῖνται. inus proprie dicit ὀ φωνουμενοι , quum de soni vehementia loquari tur, non de tenore acuto. Forsitan haec dissentanea varietas fiterit caussa, quae mouit nonnullos Homeri editores, ut etiam in simplici oratione articulos praepositivos qui adspirantur, ungentes pr nominis potestate , accentu insignire omitterent, alii constantius alii minus constanter.

Nesui ab Eustathio aliisque veteribus Grammaticis in diuersam abire sententiam, qui eos quatuor articulos pronominales qui adspirantur et praepositivos esse dicunt. Nam duo hi postpositivi D, esti, ut paullo post videbimus, huc potestate

omnino adhibentur etiam a prosaicis, qui nullum praepositiuum ea potestate solent adhibere, praeterquam in aliqua earum orationis sermarum quas indicauimus. Errori videtur caussam dedisse, quod quum ex quatuor illis articulis praepositivis cum accentu scriptis, Vnus tantum sit , inter quem et postpositiuum ος, discrimen aliquod intercedat, a Doribus et eorum exemplo saepissime a poetis minui consueuit ος, in , biecta littera sibilante. Quod si verum est, hos articulos postpositivos esse potiusquam praepositivos, nulla est ea arietas apud Homerum, quod isti articuli extra oppositionem aut partitionem habent accentum, non habent eum in oppositione aut partitione sunt enim diuersi, prout Gratio est aut simplex, aut comparata si simplex,

postposiuui si comparata, praeposivui.