De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

41쪽

V. quasdam particulas mutata significatione pro

nuntiandas esse vehementius. Hic sonus tamen de quo dictum est, muIto minorem habebit impulsionem, praeut quo sono quasdam particulas propter significationis diuersitatem pronuntiare oportet. Quas ex iis notaui, hae sunt r. i H Articulus o praepositivus, proiiominis υτος viem obiens. Is adhibitus ea significatione, pronuntiandus longe alio est sono quam quo ut articulus. Itaque in quibus terminationibus articulum proprium per se grauamus, quae sunt quatuor, masculina et feminina terminatio casus nominatiui singulari et pluralis, , ἡ, οι, αἶ. in iis terminationibus et acuitur per se articulus pronominis vice positus, et

ut pronuntiatio differat ipsius atque articuli postposi-

. tiui ος, cum quadam soni vehementia effertur 'Fως τάχ' ωρμαινε κατοι φρ α II. I, 93. 'H γαρ πο- λε - αρισ c. IT 328. Ουδε μεν ουδ ο ἄναρχοι eσαν. a TOq. μιον- αι γαρ τε βοοὐ προί - ρεστεραι Βιν IO, 3sa. Pospositiuus enim articulus easdem terminationes quatuor per se acutas habet, ceteras quidem tres in communi lingua, , .es, et, unam in Dorismo, abiiciente sigma ex os , . 'H τέλησεν μυθον, o δη τετελεσμενος emia II. I, 388. Sicet ἔτις, pro ἔς τις 'sa απολοιτο καὶ αλλος , τις τοιαυτα γε ρε ι. Od. I, T. Iam in ceteris omnibus terminationibus articulum proprium ipsum aut cuimus per se, aut circumflectimus. Item igitur etiam in his terminationibus articulus pronominalis cum

a quadam

42쪽

quadam soni vehementia est efferwdus, ut sit eius et proprii pronuntiatio diuersa. Ἱππρλοχος δὲ μ' ἔτικτε, καὶ ἐκ τοῖ φημι γενέσθαι. II 6, 2o6. Πολ-

φησὶ τονδεῖναι. s. 23. IIb. α φρονέον οινοι Θεμικον, νε ο τελήεσΘα ιμελλε. II. I, 36. I Resertadscribere loca duo Eustathii, quae hoc neminita bium relinquant, pronuntiationem vi culi pronomionalis vehementiorem ac sonantiorem esse debere. Pria

43쪽

- Non solent Attici scriptores articulum hunc ita simpliciter hac potestate adhibere Itaque librarii

quibus consuetudo Attica notior et familiarior erat, in describendo Herodoto, inus lingua retinuit illum simplicem usum pronominalem articuli, sed eius duntaxat a littera, incipientis, non pauca loca male de

etc. legit Abreschius, τοῖνδε ε και, probante messelingio Erat scribendum, οὐ δεδεκα. 9,as. τωνδε δεκα καὶ ταυτα ποινυν mali 'esulii gius, τωνδεδεώνειρα Oportet scribi, των δε--κα. Diu ne ipse quidem hoc animaduerti, quia eorum Imeorum ubi necessaria est particula δε non pauca sunt ab ipsis iam librariis in hunc modum interpolata, obruto Ionismo τουδε δέ, τωνδε n. I, 46. Θυλακονοε φέροντες, ἔφασαν τον Θυλακον ἀλφ- Mσθαι. Sic ora Stephani, et Codex ediceus, aliique pluresa esselingio nominati Sed Aldus, ἔφασαν τον ἀλφίτοὐν δεεσθαι, non repetito nomine Θυλαιον post articulum. Recte athenarius lectionem Aldinam iudic*t meliorem Sed idem ait, malle se Ancτικως

Potius, τονδε, hunGe. Atqui pronomen ουτος, cuius vice articulus fungitur, etiam ipsuns demonstrativum est quum rei demonstratio et absentis, et praesentis fieri possit in re, quae praesens est, demonctranda, non surpat Iomsmus articulum Homerus Od. 1, 3 9. Πασι, μαλιπτα δ' εμοἱ ' του γαρ κρα-

τος εστ ἐνὶ οικα, Alia res est in Aristophane, qui utique per Mucisinum ita loqui non potuin, ut apud eum hodie scriptum legitur illud Auib. 443. υτι που

44쪽

nem Veram arbitror. 4, 36. οὐ τω terreo περιεφρορε . . . ουδεν σιτεο aevos omnes ita legunt, nec

Messelingius quidquam ausus est mutare, quamuis, ut ipse monuit, fabula quam hinc desum tam alii natirauorunt, exigat ut legamus, οἱ τον ιστα περώφε- ea . . υδεν σιτεομενον. Qui meminerit Ionicum es usum hunc articuli, et scribarum culpa eum tot locis' vel obscuratum latere, vel extrusum desiderari, ni

hil dubitabit hanc lectionem reponere I. agis

conservarunt articulum illo su adhibitum pos και. 3, 32. και τον φαναι. 4, s. καὶ τον αυτις ταυταποώειν Ibidem, καὶ τῶν ἰσοντα πρῶτον τον πρεσμτατον ἄσσον ἰεναι Sic mus tantum Codex Cantu i riensis,3 Non agnouit eam eoniecturam Brimehius, se verba distinguens: υτι που T. . . . sAuias. Vt sit reotieentia nominis obsceni. Q Sollieitat quodammodo hane lectionem Lare rus in Notis suis ad Herodotum gallice scriptis pag. 6cia allato Ioeo ex Eudoeiae Ionia p. o. sed hae auctoritas est eiusmodi, ut iis, quas eschen attulit, praesere nullo modo possit. Ceterum per quatuor priores libros Herodoti, ubicunque apud Lareherum Borheehi nomen legitur, pro eo reponendum est elati. Huius enim textum ille expressit. U.

45쪽

rienti, quem Archiepiscopi appellant, et solus verissime alii omnes, καὶ τον ἄντα πρωτον τον τρεπιβώτατον, quod non debuit amesselingio retineri. Locutus Herodotus est antea, non de no ex illis tribus fratribus, eoque maxis natur de quo siclocutus esset otiosissimum erat denuo fiatim illud reset. Te τον πρεσβυτατον Verum de omnibus tribus est Iocutus et ideo nunc sic Pergit, Quae quum horum natu maximus vidisset. 4 9. καὶ τον, κομισαμενον,

ταῖτα, αφανιαθηναι iro Wesselingium ex Oriogene maluisse dare, καὶ τονικὸν etc. Sed videamus iam, qui sint modi, quibus etiam Atticorum lingua usurpet articulum pronominis potestate. '

κειμένων τοῖς Θοαἱοις ἐς τα ναῖς, τε φοβος iv

ριαλιον καὶ την ἔποψιν της ναυμαχίας εκ τῆς γῆς ἡναγκαζοντο ἔχειν Thucydides T TI. ἰολλα μεν οἶν καὶ ἄλλα καλοι οἱ λογοι μων ἔχουσιν, ἐν σε τοῖς καὶ τ υτ μιεγαλοπρεπ τερον Plato Euthyd. 28r, I9. edit Bas pr. Sed ita video locutos esse modo Thucydidem et Platonem, qui antiquam Atthidem usurparunt Nam scriptores nouae Atthidis, quan-As tum s Omnino pluribus modis videtur artieulus a seriptori.

46쪽

Iotum obseruaui, ponunt semper in eiusmodi constructione ipsum pronomen. Hae τουτο ἐν δε τουτοις

Immo Thucydides et Plato ipsi quoque in tali forma solent pronomine saepius quam articulo uti Missos hie facio Atticissas, qui nihil aliud nisi germanorum Atticorum imitatores fuerunt. Qui si quid habent,

quod in illorum scriptis quae aliqua sunt, non exinflet, utrum id ex iis quae perierunt desumtum, an a se nouatum habeant, res incerta est optimus eorum sine dubio ess Lucianus ceteri fere onmes, alius plus alio, peccant vel affectatione, vel quod veteris et nouae Atthidis propria commiscent. Vt Aesanus Platonis exemplum quod notauimus, ita imitatur V. H.

sleu illi et alia seritarunt, quae, Ionum propria, posterioribus Atticis vitantur. Res hae latius patet, quam ut hie tractari a me possit, praesertim ab exemis plis imparatiore Hoc tantii monebo, etiam nulla praepositiope praegressa interdum apud Platonem idem esse, quod τοῖτο. Talis locus est Phaedon. e. 47. O.γὰρ μιν λέσθαι te ob alieti rei proponit Ustherus. Nam quae affert exempla, non quadrant, quum in iis post o artieuhim sequatur, in primo, τα ταυτα, in altero n. Quaerenda erant talia, quale illud est in

At bene ab hac duarum priorum editi lectione discessit posterior Basil. Praeterea etiam aliud quiddam in illa Phaedonis loco dubitarunt viri docti, quod a Fistheroplane negligitur. Ita dubitandum etiam, quid articulus sibi velit in his Sympos XX et T. δε αρο - τολοην te. M

47쪽

λογοι ἐπερ ει ιν , ἐν δε τοῖς λωεκειν '. ' o 1 Aniungendis peAbnis vel rebus, quartam

homina praetermittuntur. Ἐξεσομαι, και αφικνομνια εἰς γ τον καὶ τον Lysias pro Eratosfi cata p. ar. v illi τα καὶ τοι πεπονΘως ο δεῖνα, - ἐλαμίαινε δαην ποι ἐμου; Demosthenes c. Mid. p. 36o. Artuculos qui non incipiunt a littera , non memini sic usurpari, nil ddito nomine incertae personae, μα.

τίον Ibid. p. 436. Libenterque ita Demosthenes loquitur, etiam quum articulus a littera cincipi Vt Phil. I. p. 3. In Androt P. 99. C In partitione. οσουτω οντων το πληθος

ἐωρακασιν , ενιοι ' δε αυτοὶ τυγχανουσιν ἐπιτηδευο σερ. Isocrates ad Nicoci pag. 44. d. P. Steph. reo4. 'Οηλιος, πειλιν ἐν χειμῶi ι τραπηται, προςεισι, ταμεν αδρυνων, τα σε θραίνων, οὐ καιρος ιελήλυθε. Xenophono similia exstant apud nouos hos Attieorum imitatores plura, et apud unum Asianum ut V. H. XII, r. XIII, ar. XIV, 37. qui multas huius generis elegantias sectatur, quaeiserunt do in interpretem. IV.

48쪽

Xenophon M. S. 4 3. 4. saepe artihulam neutrius generis tu singularem, tum pluralem, in partiendo sic adhibent, ut omisso nomine ad quod resertur, adverbialiter adhibuisse videantur. Idem Xenophon M. S. 3, s. q. II. α μεν αυτοὶ καθ ἔ--

καὶ κατοι γῆν καὶ καται Θάλασσαν. Haec elli sita supplenda est. κατα αγρι an τα ριερη, κατωταυτα δε τοι utερη in elliptico usu adhibuerunt etiam τουτο μήν, τούτο neque antiquiuressere aliter locuti sunt, ut Herodotus, Antiphon, docides. D In oppositione. T an γαρ, ανοητο o δε, κανικον. Isocrates ad Demon pag. . Quae formula eadem est atque illa, qua ibidem variandi caussa ti

προς ἄπασαν την Aerue επολέμησεν. Idem in Euag. p. 399. - Saepissime autem fit, maxime in sermo nibus et narrationibus, Yt quanquam non praecedato μεν, tamen quia latens in persona vel re oppositio est, inseratur, o A. Πρῶτον μεν, o περ εἰκος, si να- σαιντο αλλήλους ἔπειτα σε ηετο γαυρον ο Κυαξάρης, τοσον τι ἄγοιτο στρατευμαι. γδ εφη, δυμυρίους μεν, et rel. Xenophon C. F. l. a. princ. Et nihil usitatius, quam οι δε PIO αλλοι δὲ, quum aut

additur, aut subintelligitur, φασίν. Idem fit in ransitione, quod est senus oppositionis Potest in

illa

49쪽

illa sine omitti particula δὲ sed hac omissa non puto iam a ticulum amplius adhiberi solere. Itaque nouedixit Aelianus V. H. Ig, a. Ἀλλ' ἄν-εῖνος καὶ ταμπο κατέπαυ- Των τις - αὐομενος τῆ αμ1χαμνία, καὶ Accpορων, et rel. Debuit dicere Τωνδε τις, aut omissa particula δὲ Τουτων τις. alevertitur hic locus, Eorum itaque aliquis Vertendum erat, Quidam illorvam tandem. - Vtraque particula, et μέν, et δ'ε, semper in partitione atque oppositione articulum pronominalem sequi debet, non praecedere. Quam ob caussam notat Henr Stephanus Comment de Atticae Linguae idiomatis p. 84. καινοπρεπως loqui Thucydidem in isto loco, A nπρος μεν τα αντειπεῖν δεῖ των σε ἔλεγχον ποινὴ σασΘαι. 3, 6I. Nam aliam hanc esse quam usitatam sedem particulae My. Et sane haec sedes eius ante articulum Pronominalem adeo inusitata est, ut Scholiasses acceperit articulum τα, quasi esset nomen infinitum, τινα Quod fieri non potest, ut infra ostendemus occurrunt autem passim apud scripto. res, etiam eos qui raro aliquid nouant, exempla huius insolitae collocationis. Vt apud Isocratem in Paneg. c. 3T. Τάς τε πολεις τάς Ἐλλ δοις ἀυτα κυ

ἐν δὲ ταῖς κροπολεις τειχίζειν. Dicere debuit Dταῖς δε Apud Xenophontem uno loco bis ea nouitas occurrit. ναι, το μεν τῶν γωνται, πο δε των

ωΘωνται M. S. 3 I. g. 8. Ita legit Ernessius, praeceptor noster Caselianam editionem secutus, recte: nam ceterarum lectiones perspicuum vitium habent.

Mihi

50쪽

Μihi videbatur Xenophon scripsisse, Aro με τῶν

πρωτων, - ο των τελευταίων. Potuerunt haeduae dictiones ita denique intercidere, si eas ut ex proximo repetitas librarii scripserant non omnibus litteris, πρ et τελ. 7 Hos igitur usus articuli pronomitialis videor obseruasse a scriptoribus Atticis frequentatos. Verum etiam quum articulus adhibetur omisso nomine quod subiungendum erat, vehementior illius pronuntiatio mihi videtur esse debere. Locum autem ista ellipsis nominis habet, α In iurando Aristophanes Pan. 34ai. α τον ἐγο μ, ουδ αν εἴ τις Ε λεγε μιοι τοὐνεπιτυχοντων , 1πειθομην. Vbi Scholiasses notat veteribus morem fuisse, Vt nonnunquam religionis caussa nomen dei per quem iurarent, non adderent. Itaque idem Scholiasses et qui Um sequitur Gregorius de Dialectis p. 6s hoc esse dicunt ἐλλειπτικους ομνυειν. t Philo Iudaeus a Spanhemio ad Alicto. phanem laudatus, ait, qui hoc tantum dixissent, ἡτον, μα τον, Os nihil addendo, προφάσει τη απωκοπης τρανουν ρκον ου γενομενον, i. e. per abruptionem et retiemtiam deelarare iusiurandum factum non

esse. Haec vera est horum verborum interpretatio, non quam dat Sp*nhemius. Et sane Strato in Epigr. s. quod etiam a Gregorii editore allatum est, postquam dixerat, ο ριοι τον, omissa dei appellatione

et Correctionem, sane digeilem et non neeessariam, ipse reiicit mactor, insta. IV.