장음표시 사용
31쪽
addenda . Atque a Plinio plura nomina in ista quaestione esse tractata e Servio ad Aen. II, 8 discimus, ubi legitur: virum pro Virorum, qua figura et in prosa utimur dicit sane Plinius , in naturali historia interpolatum est hoc in neutro non esse faciendum scit. propter casuum similitudinem, nisi sorte nimia metri necessitas Cogate. Sed 26 23 Plinio adtribuere propterea dubito, quod argumenta desunt et ille exempla tam verbosa exhibere non solet. Maiore
Vero iure ut ea, quae S. v. vectigaliorum scripta Xstant, Plinio
Vindicari, praecipue propter memoriam Rutilii de vita sua. v. Scholim. p. 42ὶ Deinde si Char. 62, 3 ConparamuS, Romanum paulo plura praebuisse quam Charisius in c. XUII exscripsit probabile fit. Atque ne putemus C. X auctorem Romani Vcerpto de suo addidisse hae verba: et Horatius sanciliorum et nominis et togaec, ut Bacchanaliorum Sallustius et Olcanaliorum a prohibemur conlato Nonio p. 489 ed. Mercerus): Bacchanaliorum Pro Bacchanalium, ut vectigali orum et Compitaliorum et Novaliorum et
Vulcanalior um. Sallustius: exaudirique sonus Bacchanaliorum ce. q. S., quem eodem fonte Sum esse ac Romanum adparet, eumque nonnumquam Plini librum suisse iam Schmidi, demonio p. 33 Conlegit. De Saturnalibus autem et arilibus et aliorum sollemnium nominibus linius etiam p. Char. p. 43, 19. 26, I diSSerit, quibuscum una de vectigalium et similibus egisse videtur. Et alibi quoque, ubi Plinius usurpatus esse videtur, Cum ea regula quae I 43,25 proponitur exemplum Horatianum illud coniunctum adparet, velut apud Cledonium . r. L. V p. 43, 4 , quotienscunque ista nomina in nominativo plurali ante ultimam vocalem a i habuerint, Semper genetivum in tum mittunt; si consonantem, in rum, ut
moenia moenium, Castra Castrorum, licet Vetere contra artem moeniorum dixerint et anciliorum, ut sanciliorum . . . e. Praeterea LServ. in Don. . I 435, 2, Pomp. . V 68, I9. I96, I9. Denique poematorum titulum 4 I, 29 satis certo Plinio adsignare licet, quippe qui Cum poematis arto Vinculo Coniunctus sit. Atque hunc - excepto Annii Flori exemplo a Romano addito, linianum esse perspicuum fit, si p. 33, 2 ConseraS, ubi post Varronis idem exemplum Plinius inducitur disputans, quomodo
Varro verba vere Graeca declinaverit. Qua de causa etiam exemplum Plautinum 444 I9, quod citerum 3, a legitur, Plinio deberi
32쪽
sta Videtur. - Alterum argumentum non inutile Scholim P. I adsere, quod Ι4I, 3 Varronis de lingua Latina ad Ciceronem libri laudantur, quorum cognitio alibi ab eodem Plinio prosecta est. - Ceterum quae linio vindicamus, ea e Parte recurrunt in SerU. Conm. ad Don. 433, 2 legimus enim apud Ciceronem horum Poema. torum, his poematis et ab his poematis c. Iam vero nonnulla addam, quae mihi praeter ea quae iam perhistrata sunt e lini libro petita esse videntur. Ac Primum quidem non dubito titulum turben, 43 8 aeque ac turbo I 44, o Plinio adiudicare, praesertim cum illi quoque nomen Proprium et procella et huXum distinguatur. Scribendum auten erat V. I nimirum turbineme, quia nisi in nomine proprio Turbonem nemo admisit cf. Prisc. I o7, 7 . Deinde AleXander sagere 22, 3. 4 et Euandruse 28, I Cum aeStisere 2O, artisSime Cohaerent eandemque doctrinam prae se serunt. 28, I eil adeo suspicatur Plini nomen intercidisse. Et sane, ni inquit non inculcatum St, iuxta opilius e plinius facile omitti potuit. Denique p. 27, 22
velePhanS e. q. . nescio an a Plinio prosecta sint, quia partim
Cum titulo amans et 22, 8, partim cum quaestionibus de abi. g. institutis cohaerent. Postquam c. XVII consecimus, ad eas capitis XV partes, quae e Romani libris fluxerunt, transeamus. De quo capite in universum tenendum est quod supra dixi, Xcerptorem multo maiore quam Charisium usum licentia plerumque nomina auctorum a Romano
33쪽
88, I vertex IOS. I pampinus v. Keili adnot.). Quod ad quaestionem de genetivo i finito adtinet, suspicari oportet omnia quae inde a p. 78 4 leguntur lini deberi. Nam verba et Plinius quoque dubii sermonis V sic pro V Scholim. p. 3 eCte emendaVit Conlata P. 22 6 7 adicit ostendunt iam antecedentia ab eodem exhibita esse. Ac praeterea Varronis doctrinam v. 78 6 potissimum per Plinium ad Romanum redundasse
ceteris locis quibus Plini nomen non adparet Scholim. p. 33IO6, I sqq. , Albani. conlato Pompeio . V 44, 4 Plinio tribuit. Varro autem apud Charisium laudatus in libro VIII de lingua Latina p. 79 ed. ulter eam rem tractavit, cuius doctrina etiam illic per linium tradita esse videtur, etiamsi ab excerptore ipsius lini
sententia, qui discretionem Albanorum et Albensium etcc. reiecit, aliquid obscurata est. Attamen idem in nat hist illam discretionem quadamtenus observat, cum 3, 6 dicat: in monte Albano populi Albenses Albani e. q. s. et Albensium Alba ad Fucinum laCum . Deinde Scholim. l. l. ea quae S. V. Sal IO6, 2 adseruntur
pro linianis habenti adstipulor. Nec vero ille argumentis innixus est: nam inde quod in Dagmento de nominec P. Endlicherum P. 34 - . legitur , ut dicit Plinius Secundus in libris dubii sermonis, hic salis ab hoc sali vi cogi potest ad eundem Charisianum illud redire. Attamen hoc probare posse mihi videor. Ac primum quidem etiam Caprum de eadem re tractasse ConPerimus ex necd. Helvet. p. III, 28: Inde Caper dicit Ille salie aspersus Musarum. Non erit hoc sal et hae sales, Sed ἐνικος,
34쪽
id est in singulari, erit quod edimus. Item hi sales pluraliter urbanitatis alicuius, ut sales infusi , intussi e cod. adhaere. saeram te CL Charis.). Quae eadem hoc exemplo omisso in Capri libro de orthogr. . VI Ioa I repetuntur. Atqui nominativos, salis apud Nonium p. 223m legitur: salis genere masculino et e. q. s. qui titulus ideo u linio prosectus esse Xistimari debet, quia salis nominativom a nullo alio grammatico adgnitum Scimus. Iam ero Xemplum Terentianum a Nonio adlatum etiana in Sergii quae sertur explanatione in Donatum . IV 42. 2 cs etiam Semvium ad Aen. 33 eXstat sub titulo salc, qui in Ceteris prorsus Cum Char. P. O Consonat et Cum hoc e uno eodemque sontefluxit. Pro Marius autem apud Sergium Fabius legendum est,
id quod Charisius et alius Probi locus K. IV 23 2I docet. Conmunem vero sontem propter Nonii locum Plini librum suisse credo. - Adcedit autem aliud argumentum, ut mihi videtur, graviSsimum. Etenim apud Charisium Romanum plus semel Papiri)Fabiani philosophi verba exhibentur idque si a nostro loco disces-SeriS, P. IOS, I x Pal PetrRS , 42, 4 radiCium , 46, 28 Volucrium e ubi earundem Causarum naturalium libri conmemorantur.
Quorum titulorum posteriores duo Plinio debentur. Apud alios grammaticos Fabiani mentio perraro fit δ) neque id mirum est, Cum qui artem scripturus erat non facile libros ad rerum naturam et animalia speCtantes adiret. Plinium vero, quo ne negleXeris novimus in nat hist. Fabiano auctore haud raro esse usum cs , 8, 23. 2 9, 2O. 3. 2, 4. 8 68, 27 alia). Quae Cum ita sint, Romani certe locos omnes, ubi Fabianus nominatur, Plinio tribuere audeo. Similiter linius solus e grammaticis Hyginum de agricultura Char. 42, 3 et Trogum de animalibus 4 Char. 37, 9 et Ioa, O de hoc loco V. p. 27 laudat, quorum uterque in nat hist. crebro in testimonium ΟCatur. Iam cetera perlustremus. linio haud dubie debetur titulus, insomnia IOI, 7. De illius enim placito certiores facti sumus a Servio ad inen, IU qui disputans utrum hoc versu o insonaniae
Praeter locos iam dictos hos solos invenimus: Κ. gr. L. V 59Ο, 7 struese, ibid. 9I, . . . . ut Fabianus sal mixtuse, quem Iocum cum superioribus ex eodem sonte haustum adparet, denique Diomed. 375, 22, ubi de alliendo i agitur.
35쪽
singulariter an pluraliter sit intellegendum haec profert: Insomnia semin. g. enim, licet et Pacuvius et Ennius frequenter dixerint, Plinius tamen exclusit et de usu removit . . E Charisi loco, quo item
Pacuvius et versus ille Vergilianus laudatur, adaeque CognoscimuSPlinium apud Uergilium singularem numerum non admisisSe et pluralem aut vigilias aut somnia interpretatum esse. - Videtur etiam Nonius P. O , insomnium Plinio debere licet ab alio quo mutuatus. Adcurata quaestione digna Sunt quae P. Char. P. 77, 2 S. v. , Clipeus et Xstant: quare . dubii sermonis II indistincto genere dici ait, sed littera differre, ut pugnatorium per i clipeum dicamus, quodeS Clipeus an του κλεπτειν, id St Celare, dictus, imaginem vero per u a cluendo sed haec differentia mihi displicet propter communionem i et u litterarum nam et maximus et maXumus dicimus et optimus et optumus, nec tamen illa differentia secernimus . Fabricius olim ante dubii sermonise, ubi nomen aliquod intercidiSse adparet, 1 Plinius, scribendum proposuit, idem vero etiam Capere Coniecit, eo ut
videtur niXus, quod in Capri de orthographia libello, VII p. 7, 4
legitur , clipeum Garida clupeum ornamentum diceSc. Praeterea
apud Servium in Aen. X o Caper de clipei genere disputans inducitur. Iam vero Caper Plinio uti potuit, de quo, cum dubii
sermonis libri laudentur, ante alios cogitandum est. Tamen Scholim. P. 43 adnot. propterea ista verba a Plinio aliena esse putat, quod in nat hist. 33, 3, 4 I3 illa doctrina si reprobatur: scutis enim qualibus apud Troiam pugnatum est continebantur imagines, unde
et nomen habuere clipeorum, non, ut Perversa grammati Corum Subtilitas voluit, a cluendo. Sed primum obverti potest in nat hist. Plinium saepius a suis ipsius regulis descivisse, quod Dellesee Symb. philol. Bonn. p. 697 sqq. ostendit. Tum vero ne certo quidem scimus num Charisi verba recte sese habeant. Fieri enim potest ut aut Xcerptoris aut librarii culpa lini doctrina non diligenter relata
Sit aeque atque alias, velut O3, 4 OSCinis Conlata P. 39, II et 93, 27, ubi - Conl. 28, 27 - Varronis exemplum omiSSum eiusque loco Ciceronianum receptum est. Quare nostro loco ortasse ea doctrina quae initio traditur a linio, sicut in nat hist. Conmemorata, non conprobata est eiusque iudiCium deinceps sequentibus sed haec differentia. . . continetur. Certe horum cum lininat. mist consensus animadversiones dignus est quo adcedit quod
36쪽
tit: ne audiendam vanam grammaticorum differentiam, qui alterum a clependo alterum a cluendo putant dictum c. - Sed utut haec se habent, lini nomen mihi utique restituendum videtur. Nam hic in c. XU saepius Caper nusquam laudatur. Gravissimum autem est, quod Capri liber nusquam omnino dubii sermonis adpellatur et Romanus praeter librum de Latinitate nullum Capri scriptum laudat neque umquam libri numerum addit. Si quidem numerus I genuinus est, Romanum non VI solo, sed etiam aliis dubii sermonis libris usum esse discimus, id quod etiam per se veri simile est. Hoc tamen de libro de analogia et
de eis quae inde sumpta sunt non valere videtur. Quare Clipeie exemplum non in illo libro a Romano exhibitum esse existimandum est, sed, ut iam P. I Conieci, in traCtatu περι ορθοIραφέας, in quo conscribendo ex aliis Plini libris eum hausisse consentaneum St, quia in I, quantum videmus, nihil nisi nominum declinationes pertractatae erant. Tametsi Scholim. p. 43 etiam titulos balteus 77, 5, gibber 83, 6, verteX 88, 16, Pampinus Io S, I eidem libro adsignare conatur, credo iniuria. Namque vertex Saltem, ubi solummodo de e vel o non determinatione quaeritur, non in illum convenit, sed potius ad Ilibrum in quo de rebus orthographicis actum Sse putandum
est, pertinere videtur. Neque quae Priscianus vol. I p. 94, 23 ed. Herer Plinium in II dubii sermonis libro quaesiisse prodit, quare, nobiscum e non Cum nobis dici deberet, a quaestionibus orthographicis abhorrent dumtaXat qua ratione ibi disceptantur. Ceterum balteus et pampinus nescio an libri stagmentis inserenda sint, in quo Plinium de generum distinctione disputasse e risc.
233, G2 et 262, I conpertum habemus. Quae praeterea a Plinio translata esse arbitrer ostendam Titulum lactis Io 2 4 Plinianum esse Conpluribus rebu Suadetur.
Priseiani loco illi simili I III, 4 manifestum fit etiam a Capro
hanc quaestionem SSe XPositam, et planis verbis dicitur: apud quem Xempla invenis c. Inter quae etiam Charisianum illud a Catone prosectum fuisse Conicere licet, Praesertim Si necd. Helvet P. I 2o, 3 qq. Conseras, ubi non solum idem Catonianum exhibetur ses etiam ad 4 regulam Plauti relegatur unde conlato exemplo
37쪽
Plautino apud Priscianum exstante efficitur Claudium grammaticumimognitum, qui in necd. Helv nominatur, e Capri libris delibasse. Similia P. Pompei. . . I99, Q. Deinde e hoc loco discimus, eruditiores apud Charisium Varronem significare, qui contra Caesarem lacte defendit Caprum porro illa testimonia a linio esse mutuatum veri quam simillimum duco. Saepius nini a Plinio
cf. Char. 22, 23. 3Ο, 5 Varronis Praecepta Contenduntur Cum CaeSaris regulis, quas Romanum a Plinio adcepisse supra diximus. Et quis grammaticus lacte scribendum conmendare potuit
Caper ipse nullo modo, qui apud Prisc. l. l. antiquissimos etiam hoc lacte protulisse testetur. Idemque e libro de orthographiam. VI 93, 3 elucet , laci licet quidam negent illud nomen muta posse finiri, et ideo dicant lacte esse dicendum, non a aut lacte. Quid quod linius ipse in nat hist conpluries lacte formam usurpat. 3, 3. 24 I . O 67 83. 23, 26 3Ο. 23. Praeterea
in hoc titulo Trogi , de animalibus a mentio fit, qui tota Charisi arte semel tantum alias I 37, 9 idque a Plinio, qui eo in nat hist. utitur, laudatur. Denique, ut hoc addam Unger de algi Rufi poematis p. 8 omnes Valgi citationes apud Charisium Plinio,
qui eum etiam in nat hist secutus est, deberi suspiCatus est. Sed in universum hoc probare nequeo tametsi id Concedendum puto, ea quae de rebus per epistolam quaesitise, ad quas ut 43 25 ita noster quoque locus pertinere videtur cf. Teumet, Rom. it.
24 I, ). adserantur, Plinio danda esse, cui Valgi memoria 35. 23 v. P. O et 143, 2 debetur. Quare etiam, quod restat, Suovetaurilia IO8, 28 ab illo depromptum esse arbitratus sim de quare iam Verrius Flaccus ap. Festum p. 293 a similiter disseruerat. Ceterum, ut ad Char. I 2, 4 revertar, illic Valgi erri rogi sententiae servatae sunt, quia Romanus ab ipso Plinio sua petivit, non item ceteri qui similia praebent. Ex eis quae supra dixi etiam capitis XV locos, quibus Caesaris de analogia libros laudatos invenimus, linio adsignare non dubito. Quorum alter panis cum c. XVII 4 I, 2 Con-
Cinit, alter IIo, 3 de pronomine idem agit. Utroque loco sicut
in XVII capite secundus liber descriptus est. Eadem quam iam inii via progressus nonnulla alia linio in. dicare conabor. Nam quae apud Charisium sive potius apud solum
38쪽
Romanuni Gellii rerum scriptoris exstant memorationes, eas omnes Plinio adtribuere non dubito. Etenim praeter id fragmentum quod P. 35 7 -I39, 2 cs etiam Prisc. I I 8 4 Caprum, VII oo, I a Plinio servatum est, Gellius, cuius apud alios grammaticos nova stagmenta non inveni, laudatur I, 29 sorum ε 34, 23 regerum εs lapiderum 4, 34. 3-I septiens de dativo vel ablativo plur sabusefinito. Atque haec postrema sane e Plini copiis hausta esse eo ostenditur, quod hic de eadem re in c. XVII idem disputat. Conser enim p. 34 Io: deabus et libertabu filiabus cum 29 I3: Filiabusque quod iuris periti instituerunt in testamentis obambi inuitatis secernendae Scil. gratia discrimen se Xus ait 6 , quae ut dixi, se Mus ostendendi Plinius dici consuessee. causa defendi possunt Cetera vero eiusdem originis esse atque illa iure contendi potest. Adcedit quod in nat hist. Gellius aliquotiens auctor nominatur idque semel adeo de re grammatica 7, 92), scilicet de inventione literarum. Quam rem etiam in dubii sermonis libris tractatam fuisse inde conicio, quod similia cum alibi tum pudiarium Victorinum Κ. VI 23, 4 sqq. Xstant, ubi adaeque Gellius inter alios auctores adfertur. Porro conserendus est Maximus Victorinus . VI I94, II qui sine dubio eodem fonte quo Marius V. usus est V. eter hist. Rom. reliq. p. 4 adnot. et mirum quantum cum Plinio consentit. Max Victorinus , Qui primi litterarum inventoressuisse traduntur Phoenices, quamvis alii Assyrios, alii er- Curium apud Aegyptios
Troiano bello Palamedem addidisse IV, 7 pra , Osteum Simonidem melicum Pliniis
, Litteras semper arbitror As-s suisse, sed alii a pila Aegyptios a Mercurio,
ut G e licii s , alii apud Syros
repertas volunt utique ii tam e
est a mariti l P si e hoe nice Cadmum XV numero, quibus Troiano bello Palameden adiecisse IUhac figura, gara, totidem
39쪽
totidem, Q co θ v. adn.J; hae post eum Simonidem auCtore, quidam volunt. Eu meli Cum, co andro, ut alii Hercule in Italiam in Latium eas attulerunt a Pelasgis adlatae sunt . Pelasgi . Plini autem sons de XU literis primariis Varro suisse videtur, quem totidem statuisse e Pompeio . V. 98, 23 cognoscimus. Qui tamen Marii et MaXimi auctor non fuit, quoniam secundum Prisc. I 8, et in libro II de antiquitate literarum Chaldaeos pro inventoribus uit. Reliqua igitur de Assyriis et c. et praecipue Gelli testimonium Plinius addidisse putandus est, a quo ad alios grammaticos pervenerunt. Neque ex nat hist illam doctrinam a diversiis grammaticis petitam esse nobis persuadebimus. Alii etiam scriptores sunt, qui a Romano praecipue et Praeterea a Diomede laudentur quorumque alibi rarissimae Xstent Conmemorationes. Reliquiae autem eorum quae apud illos restant ita Conparatae sunt, ut non ab pSi Scriptoribus eas desumptas, sed e
medio aliquo sonte delibatas esse adpareat. Ex quibus eas quas Plinio deberi credo in sequentibus tractabo nonnullis de Diomedis fontibus praemisSiS. Nostra ea sola e Diomedis arte interest tractare, quae in explicatione verborum de veterum usu traduntur P. 364 9 Sqq. 38 I, 2 sqq. . E quibus pleraque in Prisciani institutionum l. VIII et Seqq. ita repetita videmus, ut hunc nulla ratione a Diomede sua desumpsisse, sed conmuni cum illo sonte usum esse iudicare cogamur. Quod post Lachmannum ei in praef. r. L. I p. I iure meritoque obtinuit. At idem ei eo processit, ut Diomedem omnia illa ab ipso robo, qui his adpellatur p. 364 3 o. 363, IO) mutuatum esse statueret, eo etiam ni Xus, quod in risciani partibus respondentibus nonnumquam ille in testimonium vocatur. Quam sententiam,
cum iam Christ philol. XUII p. 29 dubitasset num ipse Probi liber Diomedi prae manibus suisset, Steu , de robis p. 9 Sqq. disertius oppugnavit. Et Priscianum quidem robiana e Capri maxime libris desumpsisse ei gr. L. I p. XUIII concessit. Caper enim cum alibi tum p. 49o, una cum Probo laudatur, qui locus etiam apud Diomedem 373,23 licet conruptus - . Aelli adnot.
40쪽
- Occurrit. Nec minus Diomedem indidem sua hausisse Steu con. tendit. Atque sane si demonstrari potest et apud Diomedem et apud Priscianum lini et robi memoriam coniunctam prodi, etiam Diomedem non ipsos adiisse, sed amborum cognitionem una et a Capro vel ab aliquo eius conpilatore adcepisse concludi debet. Quod probari posse mihi videtur. Etenim apud Diomedem praeter robum linius bis laudatur 368, Io et 377, 9 - et alibi quoque eius vestigia latere videbimus, cuius mentionem ei gr. L. I p. LIII aut apud Probum inventam aut a Diomede ipso interiectam putat. Iam vero cum apud Prisc. I II, 24 . Plini nomine omisso
eadem quae priore loco doctrina exhibeatur eiusdemque Varronis exempli ipsis verbis inlustretur, porro cum Priscianum Sciamus usum esse Capro, hunc vero Plini et robi libros excussisse et in usum suum Convertisse V P. 38 sqq.), sacere non OSSumus quin conligamus Plini Probique conmemorationes apud Diomedem una factas pariter atque apud Priscianum a Capro descendere, quem auctorem suo more tacet. Id saltem hoc Xemplo dilucide cernimus non omnia quae apud Diomedem et Priscianum congruant Probo danda esse. Quod postquam ostendimus, rursus ad Romanum, a quo digressi sumuS, redeamus.
Inprimis Aemili Scauri et Rutili Rufi conmemorationes Considerandae sunt. Quorum prior apud Romanum his locis laudatur contra Brutum 29, II. 2IO, , Contra Q. Caepionem 47, IO. 2 de Vita sua I 46, 36 apud Diomedem his locis de vita Sua 374, 7 377, 2 385, O Recte eter hiSi Roman reliq. P. CCLX existimavit et huius et Rutili exempla apud Charisium et Diomedem exstantia uni cuidam deberi excerptori, praesertim Cum aliunde perpauca tantum Dagmenta cognita sint. Quae sententiae constabilitur, quod ut apud Charis. 46, 35. 36 ita apud Diomed. P. 374, 3. 4 Rutilius de vita sua et Scaurus de vita sua l. III. una laudantur et huius liber III p. 383. o repetitur. De his vero I 46, 3 sqq. iam p. I linio vindicavimus. Praeterea Rutilius yde vita sua s. I93. I et 76, 3 laudatur. denique in Plinianis
Char. I46, 36, ubi is de vita sua. deest. Keil indice serperam Scauro
' De Diom. p. 75, 4, ubi post Rutili verba pergitur: idem , item A pro